Lögberg - 11.01.1923, Blaðsíða 2

£U. 3
LÖGBERG FIMTUDAGIhN
JANÚAR 11. 1923.
I eftir a?5 þegar við sigldum frá fe-
landi-7. júlí var snjór niður í sjó
á Austfjörðum. Varð þá tals-
| verður fellir á Suður- og Vestur-
I landi. Veturinn 1916 harður
I mjög og voriharðindi svo mikil að
j elztu menn þóttust ékki muna
P. 0. Box 123, Parrsíboro, N. S. slíkt; þá var geldfé ekki komið
| úr húsi sumstaðar í SJpingeyjjar-
“Eg þjáðist af gigt í fimm ár, sýsiu fyr en 8 vikur af sumri
var stundum svo slæmur, að eg | (eða um miðjan júní). Vetur-
Aldrei kent gigtar
hið minsta.
Síðan eg tók “Fruit-a-tives"
hið fræga ávaxtalyf.
gait ekki fylgt fötum. Reyndi
j-ms auglýst meðul og lækna á-
rangurlausit, gigtin lét ekkert
undan.
“Arið 1916, sá eg auglýsingu
um, að “Fruit-a-tives” læknuðu
gigt, eg fékk mér öskju og fór
strax að batna; hélt þessu áfram
í sex mánuði, þar til eg var orðinn
alheill.”
John E. Guilderson.
50 c. hylkið, 6 fyrir $2,50,
reynsluskerfur 25 c. Fæst f öll-
um lyfjabúðum, eða beint frá
Fruit-a-tives Limited, Ottawa.
inn 1917—18, þá tók ekki betra
við, mun hann hafa verið sá
mesti frostavetur er núlifandi
menn muna. pá mátti þre u
vikum fyrir vetur aka yfir flest
öll vatnsföll norðanlands.
pá bar eimnig góðkunningja
vom að garði, hafísinn, og bólað
hefir á honum flest árin undan-
talin. Árin 1919—20 dálí^ið betrí
en ekki geta það talist góð ár.
1921—22 hefi eg áður lýst.
í Hér er nú tauslegt yfirlit
yfir tíðarfar fslands síðast-
í liðin 9 ár, og meiga þau heita
j næstum óslitin harðindaár, pá er
j að minnast á það sem iþar næst
hefir komið harðast niður á lands-
j mönnum o'g skamtað vel'líðan
Svar til hr. Axels Thorsteinssonar þeirra mjög úr hnefa. pað er
,-------- verzlunin. iHún er öll í hinu
1 36. tölub'laði Tímans 2. sept. megnasta ólagi þrátt fyrir góða
1922, birtist grein með fyrirsögn- viðleitni kaup- og samvinnufé-
inni “Aldrei aftur” eftir hr. Axel Ia?a. Síðan í stríðsbyrjun og
Thorsteinsson búsettan í Winni- þangað til nú hefir verið ógurleg
peg. Svo er ritgerð þessi barna- dýrtíð. ögn hafa þó nauðsynj-
lega skrifuð og röksemdasnauð,! ar lækkað í verði á síðustu árum,
að minni áhrif mun hún hafa al- en eigi er sú lækkun sambærileg
ment en höf. hefir til ætlastrJáta við verðhrun íslenzkra afurða.
verð eg þó að hanm meinar vel en Árið 1920 féllu íslenzkar afurðir
samanburður ihans á íslandi og slt að því um hehning.
Ameríku er þó ýmist villandi eða Engin orð á eg til að lýsa undr-
ósannur og skoðanir gamlar og úr- un minni yfir dýrtíðinni í Reykja-
eltar; þess vegna get eg ekki orða vík 1921, og fæ eg ekki séð á hvern
Landið
Rödd frá íslandi.
bundist, og þykist eigi síður geta
um þetta dæmt af eigin reynslu.
Eg er fædd og uppalin á Is-
landi, fluttist um tvítugsaldur til
Vesturiheims, dvaldi þar 7 ár, fór
‘heim aftur vorið’ 1921. Tíðar-
farinu síðan eg kom heim aftur
og nokkrum undanförnum árum;
langar mig til að lýsa lítillega.
hátt fátækt fólk dró fram lífið,
mjólkurpotturinn kostaði kr 1.,
smjörpundið kr. 3—i, egg 50 aura
st. og kjöt mun um tima hafa
jkomist upp í 4—5 kr. kg., verð á
öllum nauðsynjavörum var þá í
! 'samræmi við iþetta. Á “Hótel
I fslandi” borgaði eg eina krónu
fyrir eina appelsínu og var það
29. maí 1921 var eg á leið til ís-j þó eigi bezta tegund. Á íslandi
lands, við áttum eftir ihér um bil mun um víst árabil hafa verið
200 mílur til landsins, veður hafði fleiri iheildsalar að tiltölu en dæmi
verið 'hið hagstæðasta alla leið eru til hjá nokkurri annari þjóð
frá New Yoric, en þá tók veður að í heimi. Nú hafa sumir þeirra
versna að mun, kuldastormur ogj oitið um og finst mér það eigi ó-
rigning, svo ekki var verandi upp réttmætt, að engum haldist á þeim
á þilfari, en undanfarið höfðum auð, sem soginn er út úr nauð-
við verið uppi alla daga. Okkuri synjum bláfátækrar alþýðu. pað
brá því ónotalega við. Snemma j sem að öllum likindum gefur grein
að morgni dags 31. maí sáum við hr- Axels minst gildi, er að hann
ísland risa úr sæ. pá varð eg segir að einmitt nú séu eí tfi viil
fyrir fyrstu vonbrigðum heim- betri tírnar framundan íslandi en
komunnar, en ekki þeim síðu'stu. J nokkurntíma áður í allri sögunni
Marga hafði eg heyrt lýsa því, petta mun haía komið hálf ó-
hve undurfögur sjón það væri að þyrmilega við alla þá hugsandi
sjá Fjallkonuna rísa úr sæ. En mérj menn og konur er liásu greinina.
virtist það alt annað en fögur eða j Eg ímjmda mér að öllum hér
hlýleg sjón. Fyrst reis Snæfells-1 heima, sem á annað borð nokkuð
nesjökull úr sæ úlfgrár í illveð -- hugsa kunni að finnast alt annað,
inu og þar næst landið að mestu Um fjárhag ríkisins vil ©g ekki
þakið snjó. Heilan mánuð dvaldi fjölyrða, en eigi er hann talinn
eg í Reykjavík (júnií), allan þann 1 glæsilegur. Eitt ætla eg þó að
tíma var eigi einn dagur góðuT benda á í þessu sambandi, það er
oftast stormur og rigning, og siðasta tíu miljón króna lánið
grænt strá var varla sjáanlegt enska. Af því eru renturnar 7
hvað þá nokkur blóm. í lok prósent og á það að 'borgast á 30
júnímánaðar fór eg norður í ping-| árum. • pvílíkt nauðungarlán!
eyjarsýslu, voru þá góð veður, Renturnar af því verða 700,000 á
sem héldust í tvær vikur. Um ®ri, það verður dálaglegur skatt-
miðjan júlí spiltist aftur og kom ur m«ð öðrum sköttum á þjóð,
þá sú aumasta sumartíð sem eg j sem að eins telur 90 þúsúndir.
hefi lifað. í byrjun ágústmán-i Pegar talað er um véllíðan sér-
aðar voru flestar heiðar ófærar hverrar þjóðar, er æfinlega fyrst
af snjó. í heila viku um mán- sPurt um, hverskonar veðráttufar
aðamót júlí og ágúst komst hit-j hún eigi við að búa; þar næst
inn eigi hærra en 3 stig, hékk í '0 hvernig viðskiftalífið eða verzlun-
á morgnana. pað sumar hér in sé. Sé ihvorttveggja í góðu
norðan iands, varð heyskapur lít- má óefað telja gott að búa í
ill og hey léleg mjög til fóðurs., hví landi, en sé það á hinn bóg-
pá var og eigi hægt að rækta kart- inn> þá hlýtur þáð að vera erfitt
öflur né rófur, ihvað þá viðkvæm- ®f ekki ilt þar að búa; því þetta
ari tegundir. Um haustið var fvent er það, ,sem ræður mestu um
góð tíð og vetur frekar mildur,' þroska, framfarir og auðlegð og
en að því er lítið gagn þegar voriðj yfir höfuð vellíðan allra þjóða.
og sumarið eða bjargræðistíminn \ Engan skyldi því undra þó ís-
lenzka þjóðin sé skamt komin á
framfarabrautinni, þar sem hún
lega ósamþykk.
maður fæðist í, á ekkert tilkall
til manns fremur en önnur lönd,
hvorki eftir guðs né manna lög-
um, og ættjarðarástin á engan
rétt á sér, vegna þess, að hún er
eigi sprottin af öðru en eigin-
gimi, og hefir sjaldan leitt ann
að en ilt af sér, t. d. verið undir-
rót flestra styrjálda veraldarinn-
aT, og getur það eigi talist fagur
eða óþarfur ávöxtur. Og eitt
dæmi enn: Hún kemur alveg í
bága við kenningar Kri'sts; hann
kendi oss á þá leið, að við ættum
að elska jafnt alla menn og allar
þjóðir. —'
Helgasta skylda hvers manns
er þvií, að reyna af fremsta megni
að verða sem nýtastur og beztur
maður; sá sem eigi reynir tiil þess
bregst skyldu sinni, en eigi hinn
sem yfirgefur ættjörð sína, til
þess að verða nýtur maður.
Haustið 1913 átti eg tal við föð-
urbróður minn, séra Matthias
Jochumsson um hina fyrirhuguðu
Vesturheimsferð mína; eg hafði
skýrt honum frá, að eg sæi ekki
að eg ætti hér neina framtíð.
Sagði hann þá: “Já, far þú til
Ameríku frænka mín, því það er
framtíðarlandið.” Ávalt verða mér
þessi orð hans í fersku minni,
vegna þess hve sönn þau reyndust
mér, því svo get eg að orði kveðið.
að þar hafi eg fyrst byrjað að
lifa, og þar vona eg að eg ei?i
eftir að lifa. Nú myndi einhver
spyrja hvers vegna eg hafi farið
heim aftur úr því eg álíti betra
að ilifa í Ameríku en hér. pví
svara eg þannig: Eg fór eigi í
iþeim tilgangi að setjast að, eða af
því að eg héldi að mér myndi líða
betur á fsiandi, heldur tiil að heim-
sækja ættingja og vini, og þetta
gat eg af eigin ramleik eftir svo
stutta dvöl í Almeríku. Eigi
finist mér Híklegt að hægt verði aó
sem' mér finst reynsla hans sjálfi
■benda á hið gagnstæða eða það,
að fallbyssukjaftaná geti þeir
fengið að sjá, jafnvel þó þeir
sleppi við að verða matur þeirra.
En ef til vill hefir höf. svo mikla
trú á íslendingum, að þeir hafi vit
á er tímar líða, að sletta sér ekkert
fram í það sem þeim kemur ekk-
ert við.
Láta vil eg þess getið, að eigi
er þessd grein slkrifuð í þeim til-
gangi að hvetja fólk ti'l Ameríku-
ferða, því þar álít eg réttast að
hver sé sjálfráður. Hitt er á-
stæðan, að mátmíæla iþvií, sem mtr
fan'st ofsagt eða rangt. Að end-
ingu viil eg nota tækifærið ov
senda öllum löndum mínuim to?*-
an hafsins alúðarkveðju, og jafn-
framt óska eg þess að eg sj'ái ald-
rei aftur sMka ritsmíð sem hér
hefir verið gerð að umtalisefni. —
Garði í Kelduhverfi N. ping.sýslu.
11. nóv. 1922,
Astríður Eggertsdóttir.
Kristur hafsbs.
(Le Ghrist de l’Ocean).
Eftir Anatole France.
- petta ár druknuðu
margir fiskimenn í Sainto Valéry.
Lík þeirra og bátsflök, sem öld-
urnar skiluðu, fundust rekin upp
í flæðarmálið. í níu daga sam-
fleytt, sáust líkkistur bornar eft-
ir bröttum stig, sem lá upþ til
kirkjunnar. Ekkjur þeirra
fylgduist grátandi á eftir, klædd-
ar svörtum hjúpi og dökkum
skýluklútum, líkt og þær hinar
helgu konur, sem biblían skýrir
frá.
Pannig voru Jean Lenoel, for-
maður og Desiré sonur hans lagð-
ir til í kirkjunni, undir hvelfing-
finna þá vinnustúlku hér á íslandi j unni, sem þeir höfðu hengt skip
fer mestur til ónýtis sökum ótíð-
ar. Eftir þetta sumar var hug-
ur manna fremur dapur, en allir hefir átt við þetta hvorttveggja
bygðu þó von sína á næsta sumri,
en þá tók eigi betra við. Vorið
eitthvert hið versta sem menn
rnuna; í júniílok tæplega kominn
sauðgróður; fyrripart júlí frost á
hverri nóttu, frusú þá til dauða
blóm lí gluggum. Eigi var
heldur hægt þetta sumar að rækta
rófur eða kartöflur. Bláber og
krækjiber þroskuðust aldrei til
fulls. Eigi er hægt að telja
að sæmilegt veður stæði lengur
en 3 vikur og var þó aldrei hlýtt.
Bezt gæti eg trúað að höf. gengi
«kki sem bezt að finna nokkurn
þann stað í Ameríku, sem bygðir
eru siðuðu fólki, þar sem sumarið
er ekki nema þrjár vikur. Verst
er að slík sumur eru eigi eims-
dæmi á fslandi. öll árin, sem
eg var í burtu frá 1914 til 1921
máttu heita harðindaár. Veturinn
1914 var afar snjóþungur, man eg
að stríða, kalda veðráttu og ilt
verzlunar fjTÍrkomuIag frá því
land bygðist. En fyrst eg minn-
ist á framfarir, þá vil eg geta
þess, að á lslandi eru þær nú von-
um meiri og er það þvií að þakka
hve upphaflegi stofninn var góð-
ur; en eigi landskostum. Að
öillum líkindum hefði enginn ann-
ar stofn lifað þar til að taka fram-
sem gæti brugðið sér í kynnisför
vestur á Kyrrahafsströnd (þjr
dvaldi eg lengst af) og komist
skuldlaiHs heim aftur. Skuldlaus
get eg farif^il Ameríku aftur hve-
nær sem eg vil, og hefi eg þó eigi
stundað neina atvinnu síðan eg
kom heim. •
Höf. telur það víst 'að margir
Vestur-íslendingar vildu f ly t j a
heim aftur ef þeir bara gætu það,
en eg segi að iþeir séu sórafáir.
Og þeir sem kæmu heim aftur
myndu alls ekki una hér, eða það
hefir að minista kosíi reyiislan
sýnt.
Flestir þeir V.-lslendingar, sem
heim hafa komið til að setjast
að, hafa ihorfið til Ameríku aftur.
Og hvers vegna? — Vegna þess
að þar hefir þeim reynst betra aö
lifa.
Eigi finst mér laust við að hr.
Axel telji V.lslendinga á lægra
menningarstigi en landa sína hér
heima, og að þeir hafi ekki haft
mikið annað að sækja til Ameríku
en það að glata sínu bezta íslend-
ingseðli. pessu miótmæli eg
harðlega. Að vísu er menning
V.íslendinga dálítið á annan veg,
en væri menning beggja þjóðar-
brotanna vegin og metin, gæti eg
imyndað mér að sú Vestur-ís-
lenzka jrrði eigi léttari á metunum.
Fáir finst mér hafa komið meira
fram íslandi til sóma en einmitt
Vestur-íslendingar. Er hægt að
gera sinni eigin þjóð meiri sóma
en þann, að vera talinn góður og
nýtur borgari annars lands? pað
hafa íslendingar í Ameríku al-
ment hlotið. Af eigin reynslu
get eg sagt að' göfugra og betr3
fólki ihefi eg ekki kynst á Islandi,
en flestum þeim lslendingum, sem
eg kyntist vestan hafs.
pegar eg hugsa til margra þar
verður mér ávalt hlýtt. —
Höf. telur það eigi líklegt að
húsfreyju sem flytur að vestan
og hingað heim, myndu /sakna
margs. En eg segi að þær mjmdu
hafa óendanlega margs að sakna.
1 flestum árum er erfitt að rækta
nokkuð til matar og í sumum alls
eigi hægt, eins og áður er sagt.
Einnig er flest ef ékki alt utan
húss og innan að öliu leyti erfið-
ara. Fæst heimili eru nokkrum
verulegum þægindum búin, að
undanteknum nokkrum heimilum
sjá tár streyma niður eftir hinni
guðdómlegu ásrjónu. Næsta
rnorgun þegar séra Vilhjálmur
kom inn í kirkjuna ásamt kór-
drengnum til að syngja messu,
fann hann sér til mestu undrun-
ar krossinn auðan yfir sæti um-
sjónarmannsins, en Krist liggja
upp á altarinu.
Að aflokinni messugjörðinni
lét ihann sækja smiðinn, og spurði
hann því hann því Ihann hefði tek-
ið Kriist ofan af krossinum. En
hann kvaðst ekki hafa snert við
honum. Eftir ítarlega eftir-
grenzlun sannfærðist séra Vi'l-
hjálmur um, að enginn befði stig-
ið fæti inn í kirkjuna eftir að
krossinn var reistur upp yfir sæti
umsjónarmannsins.
Hann þóttist nú viss um, að
þetta væri kraftaverk og fór að
ihugleiða það með sjálfum sér.
'Næsta sunnudag talaði hann um
þetta við söfnuðinn og hva/tti hann
til að leggja fram fé til að smíða
nýjan kross, enn þá skrautlegri en
þann fyrri og betur samboðnari
endurlausnara heimsins.
Hinir fátæku fiskimenn 1 Saint-
Valéry gáfu eins mikla pening'.
þeir framaist gátu, og ekkjurnar
komu með giftingarhringa sína.
Siðan fór séra Viihjálmur að
vörmu spori til Abbeville og lét
smíða kross úr íbenholtviði, vand-
aðan rnjög og skrautlegan, með I.
N. R. I. (N. N. R. I., Jesus Naza-
renus, Rex Judæorum, — Jesú
frá Nazaret, konungur Gyðinga.)
yfirskrift, gerða úr gulli. Tveim-
ur mánuðum síðar, var krossinn
reistur upp á sama stað og áður.
En Jesú fór ofan af þessum
krossi eins og hinum', og lagðist
Copenhagen
Ljúffengt og
endingar gott,
af því það er
búið til úr safa-
miklu en mildu
tóbakslaufi.
MUNNTOBAK
plankastúfar úr gömlum bát værijsjö ennisdjásn. Og hali hans
kro&s Jesú Krists. En séra Vil- dró þriðja hlutann af stjörnum
himinsins og varpaði þeim ofan
á jörðina. Og drekinn stóð
hjálmur þaggaði niður í þeim hlát-
úrinn. Hann hafði oft og iðu-
lega verið í djúpum hugleiðingum,
síðan Kristur hafsinis kom til
fiskimannanna, og hinn dular-
fuili ómælandi kærleikuT hans
stóð honum nú ljóslifandi fyrir
hugskotssjónum. Hann féll á
kné þar í fjörunni og endurtók
bænir sínar fyrir hinum guð-
hræddu framliðnu mönnum, og
bauð isiðan kirkjuþjóninum og
vörðunum, að bera rekaldið á iherð-
um sér ínn lí kirkjuna. Að því
loknu reisti hann Krist upp frá
altarinu, lagði hann á bátsplank-'
ana og negldi hann með eigin
höndum á þá, með nöglunum ryðg-
uðum og hálf sundurjetnum af
PILES
Hvt a« þJAst af
j blaeCadl og bðlginnl
gylliniæC? Upp-
I akurCur ðnauCsyn-
logur. Dr. Chase’a
Olntment veHir þðr mndir eins hjálp.
• 0 cent hylkiB hjá lyfcölum eCa fr&
Bdmanson, Bates an« Co., Himlted.
Toronto. Reynaluskerfur eendur 6-
kaypia, ef nafn þeosa blaCa er tlltek-
• o| 2 centa frtmerkl sent.
skornum
eiga ekki margir
förum. Og ernn þann dag í dag efna og embættismanna í kaup-
er íslenzka þjóðin göfug og braust stöðum; eru þau þægindi þó af
og þolin í sérhverri raun. Ætti skoraum skamti.
ekki þvíMIct fólk skilið að fá betra
land — Iand sem það gæti notið
sín í til fulls? Er svo mikið gef-
andi fyrir ættjarðaraástina að
maður eigi að telja iþað sína helg-
ustu skyldu að lifa lífi sínu, siíta
kröftum sínum í þarfir fóstur-
jarðarinnar, jafnvel þó hún hafi
manni minna að hjóða en flest
önnur lönd. Nei, og aftur nei.
Höf. kernst þannig að orði í grein
„Að hver sá magur 0g
8inni:
kona með örfáum undantekning”-
um, er yfirgefur ættland sitt í
þeim tilgangi að setjast að í öðru
landi bregðist skyídu sinni, það
er skylda hvers manns og konu að
'helga starf sitt ættlandi sínu, á
þann hátt sem hann eða hún
iþví fáni að fagna að eiga hús eins
og Guðmundur í Svignaskarði og
Árni að Geitaskarði, sem höf.
nefnir í grein sinni. Einnig
segir höf. að >sumstaðar séu sveita-
bæir á íslandi raflýstir. Mér
vitanlega á slíkt sér ekki stað
nema um 2 bæi Steinstej^pu-
hús eru óvíða í sveitum eða vatns-
teiðsla. Hér í sveit er ekkert
steinsteypuhús og engin vatns-
leiðsla, Og svo kveður ramt að, að
á ®ex bæjum þarf að sækja vatnið
langar leiðir á hestum, svo jafn-
vel vatnið þarf að spara og er þá
langt gengið: Einnig finst höf.
æskilegast að við uppölum sjmi
okkar á íslandi, svo þeir verði eigi
’upp í með rá og reiða, sem gjöf
til Vorrar Frúar. peir voru
ráðvandir menn og guðihræddir.
Og séra Vilhjálmur, sóknarprest-
ur Saint Valéry manna mælti með
grátstaf í röddinni, eftir að hafa
lýst yfir synda fyrirgefningu
þeirra:
“Aldrei voru lagðir í ihelgan reit
til að bíða eftir dómi guðs, betri
menn og sannkristnari, en Jean
Lenoel og Desiré sonur hans.”
Og á meðan bátar og formenn
þeirra fórust nálægt ströndinni,
fórust elnnig mö.^g' skip út á
rúmsjó. pað leið ekki svo nokk-
ur dagur, að öldurnar fljrfctu ekki
reköldu af skipum þessum til
strandar. pá bar það við einn
morgun er krakkar nokkrir voru
að leika sér á bát, að þeir sáu
mynd liggja á sjónum. pað var
mynd Jesú Krists í fullri líkams-
stærð, skorin út í tré og máluð
eðlilegum hörundslit, og leit út
fyrir að vera orðin mjög gömul.
Hinn góði drottinn flaut á sjón-
um með útbreiddan faðminn.
Krakkarnir réru til lands með
myndina, og fóru með hana til
Saint-Valéry. Höfuðið var krýnt
þyrnikórónu. Höndur og fætur
sundurstungnar, en naglana og
krossinn vantaði. Hann var
énn með útbreiddan faðminn,
reiðubúinn til fórnfæringar og
blessunar, eins og hann hafði
birst Jósefi frá Arimatíu og hin-
um helgu konum, þá þau greftr-
uðu hann.
Börnin afhentu séra Vilhjálmi
myndina, og mælti hann um leið
til þeirra:
“pessi mynd af frelsaranum er
af fornri gerð, og sá ®em hana
hefir gert, er vafalaust fyrir
löngu kominn undir græna torfu.
pó að nú séu ágætar myndastytt-
ur seldar í búðum bæði í Amiens
og París, fyrir Ihundrað franka
og þar yfir, þá verðum við að
kannast við, að myndasmiðir fyr
á tímum voru alls eflcki lítils
virði. En það sem gleður mig
mest, er það, að ef Jesús Kristur
er þannig kominn með útbreiddan onn
faðminn til Saint-Valéry, þá ér það
til að leggja blessun sína yfir í-
búa þess, á iþessum þungbæru
ireynslu- og sorgartímum, og til að
sýna það, að hann hefir með-
aumkvun með hinum fátæku
fiskimönnum, sem leggja Mf sitt í
hættu út á djúpi hafsins. Hann
pví miðurjer sá guð, sem gekk á sjónum,
sveitabændur og lagði blessun sína yfir fiski-
net Cefasar.” f
Eftir að séra Vithjálmur hafði
farið með Krist inn í kirkjuna og
lagt hann á klæði háaltarisins,
fór hanh til Lemrre trésmiðs og
og bað hann að smiða skrautlegan
eikarkross. ui m
pegar smiðurinn var búinn að
því, var frelsarinn negldur á
krossinm með spánýjum nöglum
og reistur upp í aðal kirkjunni
yfir sæti umsjónarmannsins.
pá tóku menn eftir því, að augu
hans voru full miskunar og í þeim
virtust glitra tár himneskrar með-
aumkvunar.
Einn af gæslumönnum kirkj-
unnar, sem var viðstaddur þegar
með útbreiddan faðminn á altarið.
pegar séra Vilhjálmur, morgun-
inn eftir, fann hann þar, féll hann
á kné og baðst lengi fyrir.
jFrægð þessa kraftaverks barst
nú út á meðal fólksi'ns og frúrnar
í Amienis efndu til samskota fyr-
ir Kriist Saint-Valéry manna.
Séra Vilhjálmi voru sendir pen-
ingar frá París og frú flotamála-
ráðgjafans, Madame Hyde de
Neuveille sendi honum hjarta úr
gimsteinum. Með öllum þessum
auðæfum var tveimur árum síð-
ar smíðaður kross úr gulli og dýr-
ustu gimsteinum, og reistur upp
með mestu viðihöfn í Saint-Valéry
kirkju, annan sunnudag eftiir
páska, árið 18—. En hann sem
ekki hafði hafnað krossi sorgar-
innar og þjáninganna, flýði aftur
ofan af þessum gullkrossi, og
lagðist með útbreiddan faðminn
enm eins og áður á hið hvíta alt-
arisklæði.
Af ótta fyrir því, að hann áliti
sig móðgaðan var hann látinn vera
þar um tíma. pá hann hafði
hvílt þar á altarinu í meira en
tvö ár, kom Pétur sonur Péturs
S Keilunni, og sagði séra Vilihjálmi
frá því, að hann hefði fundið hinn
sanna kross orottins vors niður
í fjöru.
Pétur var ekkert nema sakleys-
ið sjálft og einlægnin, og af því
ihann gat ekki unnið fyrir sér,
fleygði góðgerðasamt fólk í hann
að éta. Hann var vei liðinn, því
hann gerði ekki á ihluta nokkurs
manns, en skraf hans var svo ó-
greinilegt og hugsanin svo á ring-
ulreið, að enginn tók neitt mark
á þvi sem hann sagði.
iSamt sem áður varð séra Vil-
•hjálmur, sem alt af hafði hugsað
um Krist hafsins hugfanginn af
því sem þessi vesalings fáráðling-
ur sagði. Hann fór því með
kirkjuþjónimum og tveimur gæslu-
imönnum til þess staðar, sem
drengurinn sagðist ;hafa séð kross-
inn, og fann þar tvo plank^ neglda
saman í kross, sem auðsjáanlega
höfðu lengi volkast í sjónum.
peir voru ihluti af gömlum skips-
fl'eka. Á öðrum plankanum voru
'læsilegir tveir stafir dökk-
málaðir,, J. og L., og það gat eng-
inn vafi leikið á því, að þeir vóru
úr bát Jean Lenoels, sem drukn-
að hafði ásamt Desiré syni sí ■-
um fyrir fimm árum siðan.
pegar þeir sáu þetta, fór kirkju-
þjónninn og verðimir að hlægja
að fáráðlingnuim, sem hélt að
| sjóvolkinu.
Eftir fyrirmælum prestsins var
nú þessi kross umdir eins næsta
dag látinn þar sem gull — og
gimsteinakrossinn var, upp yfir
sæti umsijónarmannsins. Kristur
ihafsins yfirgaf þann kross aldrei.
Hann kaus að vera á plönkuum,
sem mennirnir dóu á með nafn
hans og móður hans á vörunum.
par með opnum munni, tignar-
legum og sorgbitnum, er sem hann
virðist að segja: *
“Minn kross er tilbúinn úr
sorgum mannanna, því eg er í
sannleika guð hinna bágstöddu og
snauðu og þeim sem erfiði og
þungu eru 'hlaðnir.”
Sigtr. Ágústsson þýddi.
Hið mikla stríð.
KONAN, SVEINBARNIÐ OG
ELDRAUÐI DREKINN MEÐ
HÖFUÐIN SJÖ.
pað hefir verið svo rneð öll þau
mál, er manneskjurnar toafa tekið
til meðferðar, bæði f!yr og síðar,
Og svo er enn þann dag í dag, að
einum finst það engu skifta, það
sem aftur er öðrum áhugamál
mikið. Svo er og með atriði þaí,
er vér mú höfum fyrir oss til at-
hugunar.
pað eT tvíimælalaU'St, að réttur
skilningur á táknmyndum þess
um, einkumi þó þeim tveimur
næstu, sem talað er um i 13. kap.
Op., mundi að miklu leiti ráða af-
sböðu manna til ýmsra vandamála,
sem vér munum standa andspæn
is lí nánri framtíð. Skilningur
mamna á þessum hlutum, er held-
ur enganvegin óviðkomandi stjórn
fræðislegri þátttöku og áhuga
þeirra.
12. og 13. kap. Opinb., er af-
skaplegur hildarleikur í þremur
þáttum, og væri harnn sýndur á
leikhúsum vorra tíma, mundi hann
þykja hið merkilegasta leikrit, er
nokkru sinni samið ihefir verið.
12. kap., er þá fyrsti þátturinr, UT
og skuilum vér nú reyna, að mála
með lifándi dráttum upp fyrir
vort andlega auga þess mikilvægu
viðburðahrejrfingu.
“Og tákn mikið 'birtist á hirnrni:
Kona klædd sólinni og tunglið var
undi» fótum ihennar, og á höfði
hennar var kóróna af tólf stjörr-
um. Og hún var þumguð, og
hún æpti í jóðsótt og kvaMist með
fæðingarhríðar. Og annað tákn
birtiist á ‘himni, og sjá: Mikiil
dreki, rauður, er hafði sjö höf-
uð og tíu horn, og á höfðunum
frammi fyrir konunni, sem kom-
in var að því að fæða, til þess að
gleypa barn hennar, þá or hún
hefði fætt. Og hún fæddi son,
svein'barn, sem stjórna mun öll-
um þjóðum með járnsprota, og
barn hennar var hrifið til Guðs
og til hásætis hans. Og kona;i
flúði út á eyðimörkina, þar é*.m
hún hefir stað fyrirbúinn af Guði
til þess að menn ali hana þar og
þar skyldi hún haldast við í eitt
þúsiu'nd tvö hundruð og sextíu
daga.” — Op. 12,1—6.
pað ætti að vera auðvelt fyrir
kristnar manneskjur, að glöggva
sig á þessum táknmyndum. p A
getur ekki verið nema um einn aó
ræða, sem sveinbarn það, er kon-
an fæddi á við. pað er aðeins
einn, sem hefir fenigið vald að
stjórna öllum þjóðum. ipað er
aðeins einn, sem hefir fæðst og
stígið niður til “neðri íhluta jarð-
arnnar,” og verið svo hrifinn til
Guðs og ihásætis hans. pað er
Jesús Kristur. Járnsprotinn,
sem hann á að stjórna þjóðunum
með, táknair ekki hörku, heldur
styrkleik veldis Ihans. Fæturn-
ar á 'Mkneskinu í draum líedbúk-
adnesar, er voru úr járni táknuðu
rómverska ríkið. 'Járlnið tákn-
aði þar styrkleik þess ríkis. Orð-
in, sem vér lesum í Op. 19,11—16.
taka þó öll tvímæli af: “Og eg
sá himinin opin, og sjá: Hvit-
ur hestur. Og sá, sem á honum
,sat, heitir trúr og san 1-orður,
hann dæmir og berst me5 rétt-
vísi. En augu ihans eru sem elda
•logi....jOg hann er slrýddur
skikkju blóði drifinni, og nafn
hans nefnist: Orðið Guði- Og
af munni hans gengur út 'biturt
sverð, til þess að hann s)ái þjóð-
irnar með því, og íhann stjórnar
þeim með járnsprota — Og á
skikkju sinni og lend sinni hefir
hann ritað nafn: Konunffur kon-
unganna og drottinn drottn-
anna.” pað er bara eim, sem
guðs orð segir að “trúr
og sannorður,” bara eir,n, sem
“dæmir og berst með réttvísi,”
bara einn, sem ihefir “aUg'u sem
eldsloga” bara eiinn, sem kallast,
“Orðið guís,” bara «inn, sem
skrýddur er blóðugri skikHju, 'bara
einn, sem heitir, “konunfur kon-
unganna og dirottinn drottn-
anna.” pessi, sem stjórnar þeim
með járnsprota, eða með miklum
mætti. Og það er þessi sonur
konunnar, sveinbarnið, #em hún
fæddi. petta virðist þá vera ó-
mótmælanlegt.
Ef nú sveinbarnið er Kristur,
og það staðhæfum vér. Hver
er þá konan, sem klædd «r sól-
unni, með tunglið undií fótum
sér og tólf stjárna kórónu? Kon-
an táknar söfnuð guðs, sem Krist-
fæddist af. Kona er víða
notuð sem táknmynd upp é söfn-
uð. Sjá gamla ísraei- Drott-
inn kallar sig “eiginimanTi” henn-
ar, en hana “æskunnar brúður,”
“yfirgefna konu”, Es. 54, 5,6.*
pega/r ísrael var fallinn frá guði,
er henni víðast Ifckt við hórkonu,
en skírlíf kona táknar aftur
hreinan söfnuð. PostuMnn Páll
segir, er hann skrifar Korintu-
borgarmönnum,, að hann sé vand-
látur með vandlæti guðs, að því
er þá snerti,” því hann hafi ásett
sér að geta teitt þá, söfnuðinn
Framh. á bls- 7.
hyggji beztan.” pessu er eg aiger- fallbyssumatur er tfmar lfða. En krossinn var reistur upp, þóttist
“ROSEDALE” Drumheller's Bestu
LUMP -jOG- ELDAVJELA
STÆRD
EGG
STOVE
NUT
SCREENED
PPERS
I TWIN CITY
OKE
$18.50
Tonnid
Phone B 62
MEIRI HITI—MINNI KOSTNADUR
THOS. JACKSON & SONS
370 ColonySt
i