Lögberg - 11.01.1923, Blaðsíða 6

Bls. 6
LÖGBERG FIMTUDAGINN
JANÚAR 11. 1923.
1T/* .. I • vt» ttmbur, fjalviÖur af öllum
riyyar voruwrgoir tegu«dum, geirettur og ak-
konar aÖrír strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erum ætíð glaðir
að sýna þó ekkcrt sé keypt.
0
The Empire Sash & Door Co.
------------------- Limited-----------------
HENRY 4VE. EAST - WINNIPEC
Gleymið ekki
D. D. WOOD & SONS,
þegar þér þuríið
■
KOL
•----------------J
Domestic og Steam kol frá öllum
námum
Þú fœrð það sem þú biður um.
Gæði og Afgreiðslu
Tals. N7308. Yard og OTTice: Arlington og Ross
Fjölskyldan á Haugh
Saga frá Skotlandi
eftir ANNIE SWAN.
Eflleanor iko(m aftur tieim, sem tfröðari og
betri stúlka, en hún hafði á&ur verið. Hún
kottn til Edenburgh milli sex og sjö usm morgun-
inn, og fór Iþaðan með hinni vanalegu lest til
Kinghorn. Það voru fáir ferðainenn með
lestinni, en verkamenn og vi®skiftamenn, eng-
inn ®em íhún þekti.
Hún fann að löngun hennar fór vaxandi,
iþegar liún frá einni ferjunni í Grranton sá yfir
tiil TnchkeMi, þar sem litlu húsin þesisa hæjar
láu í einuto hóp niður við f jörðinn. Hún hafði
kallað þetta pfláss leiðinlegt og óþolandi, en nú
fanst henni það nndur fagurt, smeðan sólargeisil-
arnir stráðu sínum gyfta roða yfir þötk hús-
anna. Þiorpdð hafði okki breyst, en h'ún var
breytt, augu hennar opnnð, og hún lieit þráandi
þangað, aif því heilmili hennar stóð þar. Litlu
■síðar tSá hún hið stóra höf<5ingj asetur ofarlega
á grænu slóttunni, þar sem trén vögguðu sér í
isumarhlænulm. Þá vöknfuðu hugsanir hennar
mieð nrýju afli; þá skildi hún hvað fa*ir hennar
hafði átlt við — hún þekti hann nógu vel ti'l að
vita, að hanu imundi ekki bafa beðið hana að
koma heiim, nema að hann væri neyddur til þess
ó, ef hún kætmi nú of seiut. Hugsunin
um þetta fylti hjarta hennar tmteð örvilnan. Hún
gat ekki setið kyr, en rölti óróilega fram og aft-
ur um þillfarið, imeðan Ihún sífelt. horfði á
Haugh, þangað til gufu'skipið nállgaðist strönd-
ina og húsið sást efcki lengur. Þegar húu gekk
út á litla stöðvarpallinn í Kinghom, mundi hún
að lesti mar mættuist stundum, og að Aflflardyee
fór imleð iþeirri lest, isem hún yfirgaf. Hún leit
í kring uim sig á paillinum, en hann var ekki sjá-
anlegrur. Svo fór hún að Mta eftir farangri sín-
iim, og verkamenn lestarinnar athttguðu bana
ánægjuflegir, sem jafnfrarmt lýsti samhrygð og
me&aunrtkan.
“Vagninn er héma, ungfrú Kerr Við
skuluto bera koflfortið yðar til ihans” sagði
einn þjónninn.
“(Hver er hér með hann ? ’ ’
“ökulmaðurinn — James "Wilson.”
Engimn — ekki einu sinni ölaude. hafði
gert .sér það óimak, að bjóða hana velkomna
hekn. Það var máske það settn hún verð-
skuldaði, en það gramdist henni samt. Hún
gekk frá stöðinni og til' mannsins á ökumanns
sætinu. 1 A *
“'Góðan morgun, Jatoes,” sagði hún, al-
veg eins og hún hefði séð hann í gær, ‘ ‘hvem-
ig flaður móður minni?”
“Henni Mður ekki vel, annars hefði hinn
ungú herra verið hér. Hún hefir verið mjög
vei'k í nótt, og óðalseigandinn einnig.”
Eleanor skildi eflcki Síðustu orðin hgns, en
steig strax upp í vagninn, og þau óku hurlt,
meðan allir, sem af tilviljun höfðu séð Eflea-
nor, töluðu um hennar breytta útlit. Höfð-
ingjasetrið var oft gert að unntalsefni.
James Wilson ók með bægð upp eftir
brekkunni. Hann var efloki einn af þeiim, sem
noikkuru sinni vifldi flýta sér, og herja hestinn
sinn til að ná einhverri lest. Hann talaði
með hægð, og hreyrfði sig með hægð. Alt vildi
hann gera samviskusamléga og vel, þegar hon-
um sjlálifum 'þóknaðist það, íog enginn rnájtti
noflckuru sinni skipa honum að flýta 'sér, eða
ama. homwn á ndkkura hátt.
Það M. eflrki svo vel á Eleanor, að hún gæti
beðið eftir hinum seinMtu svörulm hans, og
þess vegna spurði hún hann ekki uto neitt á
leiðmni.
Mary mætti 'henni í dyrunum, og Eleanor
sá, að hún var föl og þrteytuleg, eins og hún
holfði ekki sofið. Hún var mjög viðkvæm
þegar hún heilsaði Elleanor.
“Eg er svo þakklát yfir því, að þú ert
kamin nógu snemmia, Eleanor,” sagði hún, um
leið og hún hjálpaði htenni ofan úr vagninum.
“Er mamma virflíilega afar veik?” spurði
Eleanor með skjáflfandi rödd.
“Hún er deyjandi. Hún lifir aðeins
þangað til hún fær að sjá þig.”
Mary tók handlegg Eleanora, og þær nrðu
sivo samferða iun í húsið.
Faðir þinn er dálítið hetri í dag,” sagði
Mary, en hræðslan á svip Efl'eanom, kotm henni
til að þagna.
“En, hvað gengur að honum?”
Yfirbuguð af áhyggju og kvíða, halfði Mary
gleyrat, að Eleanor gat ekki vitað 'hvað frato
hafði farið ikvöldið á undan komu bennar.
“Hann er ekki vel frískur,” stataaði hún,
“þú sfka'It seinna fá að heyra um það. Komdu
fynst inn í borðstofuna, og fáðu þér eitthvað
að eta. Þú l'ítur út Ifyrir að þú þurfir þess.”
“Eg get ekki etið, Mary — mér er það ó-
möguflegt. ’ *
“Vifltþú elkki drekka einn tebolla?”
“ Eg fekk te í Edinburgh, en eg gat ekki
drulkkiÖ það. Get eg hráðlega fengið að sjá
toóður mina? Ó, íMar>% eg vildi að eg gæti
fóraað Kfi mími fyrir hennar líf; það væri mér
sönn ánægja.”
Hún hallaði sér að dvrastafnum, svo sorg-
þrangin, að það var hræðilegt að sjíá hana.
“Kæra Eleanor, vehtu ekki svona örviln-
uð! ÍHér þarfnast menn þín. Eg er hér í
staðin þín, og eg er fús til að afh'enda þér þitt
pliáss, en nú verður þú að fcama upp í herhergi
mitt og hvíla þig umstund, en eg ætfla að ifara
til toóður þinnar, og segj'a henni, að þú sért
kdmin. Þú miátt ekki gráta eða vera mjög
■sorghitin, þegar þú sérð hana. Hún er svo
veJk. aðhún getnr dkfki þolað það núna.”
EJeanor lét Mary fara með sig upp í her-
bergi sitt, í nánd við dagsitofu frú Kerr, þar
sem hún hafði dvallið svo margar stundir æfi
sinnar.
Hún hafði þekt húsmuni herhergisins svo
vel, en samt sem áður fanst 'henni þeir vera ó-
kunnir, af því hún álteit sig vera óboðin gest í
húsi föðnr síns, og heimkoma hennar var ömur-
legri, héldur en hún hafði nokkuru sinni hugs-
að sér hana, jafnvel ekki þegar hún var hnugg-
in og í þungu skapi.
Mary yfirgaf hana snöggvast, og gefck inn
í sjúkra hérbergið, Frú Kerr sat, stuidd af
dýnuim og sessum, dáðlaus og mögur, með þrá.-
andi og æstan svip, stem gaf í skyn, að hin inni-
legasta ósk hemrar hafði enn ekki ræst.
“Hún er komin,” hvíslaði Mary, “hún
kemur rétt bráÖum hingað inn. ’ ’
“Haldið þér að hún miegi kdma núna?”
spurði hún hjúkrunarstúlkuna.
“ Já, einmitt núna.”
Mary fór aftur til Eleanor, sem sat á rúm-
inu, og huldi andlitið toeð höndum sánum.
“Mig langar til að vita, hvað fcomið hefir
fyrir pabba ?” sagði hún og l'eit upp. “Var-
liann ekki hraustur í gær? Símritið var frá
honulm.”
“Þú skalt fá að vita það seinna. Móðir
þín bíður teftir þér. Komdu.”
Eleanor slkalf, og fann til sterkrar löngun-
ar að mega bíða enn um sund, en Mary tók
ihandlegg hennar og leiddi hana af stað til móð-
ir hennar. Hjúkrunarstúlkan gekfc út um
hinar dyraar, svo að engin skyldi vera vitni til
þessara samfunda, og 'hin d'eyjandi kona lagði
sínar magnlausu hendur á hið niðurlútandi
höfuð dóttur sinnar.
“Bamið mitt, mitt eigið Iklæra bam,” sagði
hún með lágum róm, meðan Hleanor snöktandi
huldi andlit si'tt — hjarta hennar var við það
að springa.
“Mamma; mamlma! þú mlátt ökki devja.
'Eg þarfnast þín. Eg þarfnast fyrirgefning-
ar þinnar. Þú ,verður að leylfa mér að vera
hjá þér og lifa fyrir þig,” sagði hún kjökrandi
án þess að Kta upp, því hið 'eina augnatillit
bennar á andlit móðirinnar, hafði toarið flijarta
hennar.
%
“Lít bú upp, Eleanior, lofaðu mér að sjá
andlit þitt! Eg hefi þráið það svo iunil'ega,
barnið miltt, þannig, seto aðeins hugur móðir-
innar getur þráð.”
“Ó, mamma, eg htífi aldrei verið neinum
til ánægju, og nú, þegar eg hefi lært dálítið og
sikilið, hvrað þú ert, og hvað eg er, verður þú
að deyja frá mér. Ó, eg vildi að eg mætti líka
dteyja!”
“Nei, baraið mitt, nú er þinn tíkni kominn
því Haugh þarfnaist"þm, og faðir þinn, sem er
dauðvei'kur. Ó, Elteanor, tíf fólik vildi leyfa
óklkur að njóta ástar sinnar á meðan við lifð-
um, og ekki gleyma því þangað til á dauðar-
stundinni, þegar hún er okkur tifl einskis gagnls.
Eg hefi oft dæmt föður þiun rangt, Eleanor.
Eg æltla að segja þér Iþað hlátt áfram, svo að
það geti hjálpað þér til að skilja hann. Eg
fel bann þér á hendíur. ’ ’
“Dauði minn getur gert meira gott en líf
mitt, það htefi eg sagt föður þínum. Leiðir
drottins eru undarlegar, við skiljum þær ekki
meðan við lifum, en bráðum skil eg aflt. Þetta
er nauðsynlegt til þews að mýkja og fleiðbeina
þínu hjiarta og fliians hjarta, og endurtminning-
in um mig, verður að líkinduim það band, sem
bindur ykkur saman í ást og guðiæfeni.”
Frú Kerr sagði þesJsi orð mjög flágt og með
ehfiðismunum, hún varð að draga audann á
milli hvers einasta orðs, en Eleanor misti ekk-
ert þeirra. Þau voru sú leiðflbeining, sem hún
átti að fylgja, það sem eftir var æfinnar.
“Þú ert glaða barnið, sem eitt sinn var
vant að leika >sér í garðinuto,” sagði móðir
hennar hnuggin, “og það er eitthvað í andliti
þínu, sem ekki var þar, þegar þú fórst. Þú
hefir kynst flífinu ham, og tefcki liinuim bestu
hliðutm þess.”
“®g 'hefi séð nóg tíl að sfeilja það, að eg
hefi verið heimök, óþakklát, ósflíynsamlegt
ham,” sagði Eleamor roeð raunalegri áherslu,
“en eg hefi hlotið hegninguna. Ó, mamma,
þú verður að Iifa fyrir mig. ’ ’
Alice Kerr var nú að ölflu levti ibúin undir
dauðann, annars 'hefði salmtal þetta haft meiri
ájhrif en það gerði. Nú voru allar jarðneskar
áhyggjur lagðar til hliðar, að undanskilinni
þessari einu, nú gat hún miætt hinuto ástríðu-
rílcu orðum dóttur sinnar með aðdáunarverðri
ró. Ósjáanleg hendi virtist styðja hana—ást-
rík rödd talaði til hennar, og hvatti hana til að
sýna andlegan 'kjarfe og krafta — hún sýndist
vera Ihafin npp yfir alla jarðnesfcar sorgir og
áhyggjur.
“Hlustaðu á mig góða; pabbi er efeki vel
hraustur í dag, 'hann getur eklki komið hingað
inn, en eg sagði honum í gær, allt >sem eg vildi
segja honum. Seinna í dag, getur hann máske
kdmið inn til toín. Þú verður að lofa mér því,
að þú viljir verða hjá ihonum — að minsta kosti
eitt ár eða tvö7 reynast honum áistrík og nm-
Myggjusöm dóttir og reyna að vera honum, eins
og eg hefi verið. Þetta er alt, «em eg krefst
aif þér. Vilt þú gera þessa bón míma, Eflea-
nor ?’ ’
“Já, maimlma. — Guð mun aðstoða mig.”
“Það þarf þolinmiæði, alúð og bæn, til þess
að geta þetta. Bænin gerir alt svo auðvelt.
Gleymdu því efcki Eleanor! Guð mun styrkia
þi'g ef feraftar þínir hila.”
* ‘ Kraftar mínir bila ekki; eg hefi svo mik-
ið að vmna til satta og satokomulags, svo imik-
ið, til að endurbæta. Eg skal gera alt, sem
teg get.”
“Og ef isá dagnir kamur nofekuru sinui,
þegar þú með gflöðum Ihuga getur orðið kona
Roberts Allardyoe, 'þá verður þú að minuast
þess, að það hefir verið miín innilegasta ósk.
Eg þarf efeki að hiðja þig um að vera góð kona,
því góð dóttir Verður góð eiginkona.”
Eleanor grét með kvrð, því orð móðir henn-
ar vöktu hjá henui hrygð og iðrun.
——■■■ i —iii .■ i ■■■ ■ ————
“Og nú held eg að eg Ihiafi isagt þér alt,
sem eg vUdi segja. Lát þú Katie vera ikyrra
ihjá þér, og gef þú htenni alt, sesm hún þaffnast.
(Hún hefir hjálpað mér aljiðlega, eftir að þú
fórst, og hún skilur föður þinn. Nú hefir þú
og Olaude, Mary og Margaret Allardyce hjá
þér í námdinni, þér tiQ. iskemtunar — þig skort-
ir tífcki vini — ” rödd hennar hreyttist í ó-
heyranlegt hví'sl, og hin laðgætma hjúkrunar-
stúlka kom aftur inn í herbergið, til þess að
annast um hina deyjandi bonu.
Föl og táralaus gefck Eleanor aftur inn í
heihergi Marys, settist aftuir á rúmið og starði
vonlaus fram undan sér.
Henni ifanst húsið skjálifa, hún var eins og
diáleidd, alveg utan við. sig, og hvorki fær um
iað tala né gera uteiltt.”1 Þannig sat hún þega *
Mary stundarkomi seinna kdm inn til hennar.
“Sit þú tífcfki héma, Eleanor! Laugaðu
andlit þitt og lagaðu klæðnað þinn, svo þú get-
ir aftur farið inn til mólðir þinnar. Langar
þig tíkki til að vera hjá henni?”
“ Jú, mig langar til að vera hjá henni, en
eg þjáist afar mikið., Finst þér ekki að guð
hegni mér af 'hart?”
“Þetta er hart fyrir okkur ölfl,” sagði
Mary blíðltega.
“Ætti eg ekki að fara inn til pabba? Hvað
gemgur að honuto? Eg vilssi elfcki að hann var
veilkuir. ’ ’
“Hann varð fyrir óbappi í gær,” sagði
Mary með hörbulegum róm. “Eg verð lík-
lega að segja þér það, aunars- mundu aðrir
fræða þig um það. Cfláude og hann urðu ó-
sáttir í glær, og eg giska á, að þeir halfi harist
því faðir þinn datt niður og særðist um leið.”
“(Þetta er hræðilegt — og mamtoa deyj-
andi! ó, hve ógæfusöto fjölskylda við erom
— er það ekki?”
“Claude var efliki með sjáJIfum sér, h'ann
var ölvaður, og ef þú sœir hann, mundi þú
fcenma í hrjósti um hann. Eg held, að þetta
verði honum fyrirmynd, til að forðast of-
dryfldkju á meðan hann lifir.”
“Er pahbi mjjög veJkur? Hvað segir
læfenirinn?”
“Eg sé, að h'ann er flcvíðandi. Faðir þinn
er enn ekki kominn til heilbrigðrar meðvitund-
ar, og læknamir vita enn ekki hve miflril skemd-
in er. Kl. ellefu væntum við læfcnis frá Edin-
burgh. Eg á að láta mæte'honum við stöðina. ’ ’
“Hvar er Claude?”
‘ ‘ Eg veit það ekflri. Eg hefi ekki séð hann
siíðan í gterkveldi.”
“Hefir Iþú efclki? Erað þið Mka ósátt?”
Mary. roðnaði.
“Eg sat hjá frú Kerr þangað til kl. var
þrjú, en þá háttaði eg. Claude var hjá föður
sínum.”
Eleanor svaraði ekki. Alt lífið fanst
henni vera dimt og erfitt.
‘ ‘Veist þú hvort ungfrú Shefldon er eitn í
Castlehar?” spurði hún.
“®g held að hún sé þar. Hún sagðist
œtla að vera <kyr, þangað tifl þú ktemir heim.”
“Gott, eg æltla að fara inn til mömmu alft-
ur. Ef eg gæti Iegið, þar selm hún liggur, og
frefcsað Mf htenijar fyrir þá, sem þarfnast henn-
ar svo ósegjanlega — þá væri eg sannarlega á-
nœgð.”
38. Kapíiuli.
Þegar Mary gékk ofan, mætti hún Claude
í stiganum. Hann hafði reynt að sofna, eftir
að hann yfirgaf herhergi föður slíns, en það
var (honum ómögulegt. Hann var svo örviln-
aður, iað útliti, að Mary fann til mteðauimfeunar
toeð flionum, og rétti flionuto hendina.
“Þér liður iflla, Cfla'nde.”
“Já, og er hálf brjálaðnr,” svaraði hann.
“Gtet eg taflað við mömmu ? Er Eleanor kom-
in?”
“ Já, hún hefir verið inni hjá móðir ýkfcar?
®g er glöð vfir því, að satofundir þeirra eru
endaðir. Vilt þú rnæta lækninum á 'sltöðinni?”
“Neá, Kilgaar læfcnir tefcur á toóti honum,
og þeir ætfla að tala saiman nm þetta efni. Held-
ur þú að htoði faðir og móðir muni deyja,
Marv?”
“Faðir ifnnn hefir sterfca lífcalmsbyggingu.
Eg vona nð hann nás heilbrigði sinni aftur.”
“Það lítur tífcflri þannig út, held eg. Hef-
ir 'þú sagt Bleanor nofcfcuð ? ’ ’
“ Já.”
“Oð 'hvað sagði hún?”
“Efclfci neitt.. Vilt iþú tífcfci fara inn til
hennar, Claude? Hún er í mínu herhergi.”
Hann fór án þess að segja imeira. Hann
var um of isorghitinn til iþess, að tafca. eftir
'hinni aliíðflegu sarohrygð í augum Mary. Hann
áleit sjálfan sig. eyðilagðan mann, morðingja.
Hann barði að dyruim herfbergisins, og
Eleanor bað hann kom inn. Þegar bann opn-
aði dvmar, var nuu að busta falflega hlárið sitt.
“ó, ert það þú, Claude. Komdu iun og
lokaðu dymuuim á eftir þér. ’ ’
Hann gerði það, og þau hortfðu litla stund
hvort á annað þegjandi.
‘ ‘ Þú ert fcomin heim í hús sorganna, Elea-
nor,” sagði Ihiaun, “heldur þú í rauninni, að
maimma mnni deyja?”
“Já, eg flield það.”
TTún burstaði 'hiárið sitt, og fór svo að velta
því npp í taflsverðum áfcafa, som tífcfei var þýð-
ingarlans.
“Við emm ógæfusamar miannesfcjur,*”
siagði Claude hrvggur, “hvers vegna fæddumst
við? Þú hefir ífkllega heyrt, að eg drap næfet-
uta föður minn í gær.”
“ Já, Mary sagði mér það. Þá við eram
eins osr þú segir, ósræfusamar mannesífcjnr. ”
Hún setti Ihárið sitt upp í Ifastan hnút, og
nú sá Cliaude, að andlit hennar var magrara en
það var áður.
“Þú lítur út eins og þú hafir átt 'harða
tima, Eleanor,” sagði hann með vinsamlegri
hluttefcningu.
‘ ‘®g hefi líka haft þá.i Hefir þú iséð Franc
tes, síðan flyin kom til OastleAmr?”
“Mjög lítið. Afllardyoe 'hafa neytt dag-
verðar hjá okkur nokkrum sinnum, og Mary
hefir heitosótt þau. Allir í Castlebar hafa
mikið álit á ungfrú Sheldon, dkki síst frú All-
ardyce. Eg held að Bóbert sé ekki sfcotinn í
henni. Eg held að hún sé of hneigð fyrir fcven-
frelsi til þess, að honumi Mki Ihún. Ætlar þú
ökki að vera heima, Eleanor?”
. “ Jú, ef faðir minn leyfir það,” sagði Elea-
nor skjálfrödduð, en nú verð eg að fara til
mörnmu. Héfir þú talað við hana í dag?”
“Nei, eg er hræddur við að fara inn til
íhennar, en Mary, segir, að hún viti ekki hvað
sfceð 'hefir. ’ ’
“Enginn má segja henni neitt, Mary hefir
tefcið mitt pfláss hér, Claude. Hún er mifclu
betri hæf til þess, en eg hefi nofckuru sinni ver-
ið, sarat seto áður þyflrir mér leiðinltegt að sjá
það, að hún er algerlega eins og dlóttir í hús-
inu, og að þjónarair virða hana svo mikils.”
“En hún mun ekfci rteyna að ná þínu
plássi,” sagði Claude ákafur. Mary er mjög
s'kynsölm, hún fær alt af öðrulm, það sem þeir
eiga. Það verð eg að segja henni til hróss.”
“Eg hefld að Mary sé ágæt manneskja, og
eg vona, að þú verðslfculdir slalka fconu,” sagði
Eleanor MýDega, “ en nú ætla eg að vita hvort
hjúfcrunarstúlJkan vill leyfa ofckur að sjá
mömmu. ’ ’
Kflufckan ellefu kom. hinn nalfnfrægi pró-
fessor frá Bdinhurgh, ásamt Kilgaar lækni.
Þeim kam báðuto sataan uim álit sitt. óðals-
eigandinn þjáðist af hjartaskjálfta.
Honuim mundi að flíkindum batna, en það
ttefei langan tíma, þangað til hann yrði alheil-
brigður.
Claude heyrði þetta með svo þakkflátri til-
finningu, að efeki er mögulegt að lýsa. Þegar
Mary, seim fýlgt hafði læknunuta út, kom aftur
inn í dagstofuna, sat hann við borðið og grét
eins og bara.
“ Góði Cflaude, alt verður gott aftur,” sagði
íhún aflúðlega. “Vertu efefci svona hryggur.
Við þurfnm allan ofcfear fcjarfe og krafta, eins
og nú er ásigkomnflagið. ”
“!Eg get efcfei gert við þessn, Mary. Eg
hefi áflitið mig vera morðingja, og engar ’kval-
ir eru jafn sárar. Eg sfcil ekflri, að þú sfcnlir
geta nálgast mig, eða litið á. mig. ’ ’
Claude Stóð upp, og andlit bans bar merflri
svio ólýsa.nlegrar sorgar, og liöngun eftir að
'heyra alúðleg orð, að augu fconu hans fyltust
tárum.
Hann flnafði talað þan orð, iseta nauðsyn-
leg voru, á hinu rótta augnahliflri. Hugur hans
flá opinn fyrir henni, og Ihún lokaði hann inni
hjá sínuim blíðustu tiflfinningum með staðfestu.
Þtegar hann þrýsti henni að hrjósti sínn, fann
hann, að þau voru eitt, og að Ihún var honrnn
dýrmæítari en nofcfkuru sinni áðnr, og að inni-
legt þakklæti fylti huga hans.
“Ef aðeins mamma gæti liifað, Mary, þá
gætum við enn þá orðið gæfurík,” sagði hann,
en Mary hristi höfuðið.
“!Hún getur efeki lifað nema fáar stnndir
enn 'þá, og við verðnm að fara inn til hennar.”
Áður en hún yfirgaf hann, lagði hún hend-
ur sínar á axlir hans og kysti hann ástúðlega,
í^fyrsta sflrifti í margar viíkur, og þessi koss
vakti nýja von og nýjan fcjark hjá flionulm. Hann
lofaði iþví hátíðlega, að verða að nýjum manni
á ókotana tómanum.