Lögberg - 03.05.1923, Qupperneq 5
LÖGBEEG, FEVITUDAGINN
3. MAf 1923.
Bls. 5
'
Dodda nýrcapillur eru beeta
cýrnameðaliC. Lækna og «i gi,
bakveric, hjartabilun, þvagteppu
og önnur veikindi, sem starfa frá
nýrunum- — Dodd’s Kidney Pilla
kosta 50c. askjan eða sex öskjur
fyrir $2.50, og fást hjá öllum lyf-
sölum eða frá The Dodd’8 Medi-
cine Co., Ltd., Toronto, Ont.
Jþess dauðvona og dauða, nota ó'
ílífrænt efni til að viðhalda nokkr-
um hilut mannkynsins í iðjuleysi
>eða gagnslausri starfsepii, sem
neyðir þúsundir til að helga táp-
mesta tima ‘æfarinnar æskuiárin,
til dáðlausran herþjónustu, skrif-
inoku, fjárglafrabragða og okurs
til að viðhalda jafn fyrirlitlegu
skipulagi, meðan hinn hlutdnn
fórnar öllum sínum kröftur og
allri sinni Tífsgleði, og stynur
undir þunga þessarar svívirðilegu
mannfélags-toyggingu. Eg vil
jafnvel eyðileggja öll minnismerki
þessa vitfirrings-hrófatildurs af
ofbéldi, falsi, áhyggjunl, tárum
sorg, þjáningum, skorti, yfirdreps-
skap, hræsni og glæpum, þar sem
andrúmsloftið er svo fúit, að
þangað kemst ekki noklkur hress-
andi loftstraumur, ekki minsti
geisli hreinnar, ómengaðrar lífs-
gieði.
Rísið því upp, þjóðir jarðarinn*
ar, rísið upp þér sorgmæddu og
kúguðu. Einnig þér, sem berjist
við að fóðra yðar innantómu
hjörtu með hinni failvöltu dýrð
auðæfanna, einnig þér nísið upp!
Komið og fylgið mér og fetið
miína braut ásamt múgnum, því
eg fæ ekiki greint þá sem
fylgja mér. Héðan í frá eru að-
eins tvær þjóðir á jörðinni:
Sú, sem fylgir mér og sú sem
veitir mér mótstöðu. Aðra Oeiði
eg tiþ farsælda'r, hina mer eg
undir hæli mínum á framsóknar-
braut minni. pví eg er byltingin,
eg er hið skapandi afl. Eg er
guðdömleikinn, sjáandi ait lífið,
alt umfaðmandi, endurlífgandi,
Timbunandi.
Sigtr. Ágústson
þýddi.
pýðing þessi er tekin eftir enskri
þýðingu í Cry for Justice,” eftir
Upton Siriclair. S. Á.
Ættarmótið.
Eftir Bertha E. Bush.
Einu sinni var kongur og
drottning í ríki sínu. pau höfðu
ríkti vel og lengi og voru vinsæl
af ‘þegnum sínum. Eitt skygði þá
á' hamingju þeirra, og það var,
að þau áttu ekkert ibarn. pau
voru ekki ein um harma sína í
þessu efni, því landjslýðnum var
þetta óttaefni líka, sökum þess,
Fimm kerrur stóðu þar fyrir
dyrum úti; fimm hvít og gylt rúm
í einu stóru herhjergi; fimm hengi-
sveiflur héngu niður úr loftinu á
leikstofum og fimm hvítklædd-
ar fóstrur önnuðust þá og gáfu
þeim 06 drekka úr fimm barng-
pelum, er öllum var 'haldið heit-
um í sama vatnsílátinu.
pegar drengirnir stækkuðu urðu
leikir þeirra tilþrifameiri. Stund-
um voru þeir að vísu i góðu skapi
en> svo fauk í þá, þegar minst
varði, svo þeir flugust á og rifu
í hárið hver á öðrum eins og aðr-
ir óþekkir strákar, börðust o?
kútveltust. Þá voru þeir allir
fllengdjr og allir reknir matar-
iausir ií rúmið.
Þannig hafði konungur nákvæm-
ar gætur á þvi, að eitt gengi yfir
þá alia. iHann fyriribauð barn-
fóstrunum stranglega að sýna í
orði eða tilliti að þær þektu, eða
viðurkendu konungsson. Hann lét
drengina skiftast á um rúmin og
fóstrurnar skiftast á um eftirlit
á drengjunum, þar til engin
þeirra þekti þá að fyrir víst.
“pað væri máske helst, að ég
^þekti hann,- ekki sjálfur”, sagði
konungur viknandi”, og svo fór að
lokum, að liann þekti heldur ekki
drengina að^ Iþví næist er ótrú-
iegt, hve ilik börn geta orðið sem
fædd eru og klædd eins, og rijóta
nákvæmlegu sömu umönnunar.
pað var þó ætlan manna, að ef
drotning hefði verið á lífi, mundi
hún hafa þekt son sinn, en hún
lézt skömmu eftir fæðingu hans.
lEkki var það ætlan konungs,
að þessi skyldu verða úrslit máls-
ins. Hann viðurkendi rétt son-
ar síns til konungsstólsins og
vildi með engu móti svifta hann
honum. pess vegna fór hanb
með hann snemma á árum tÓ
töframajns hirðarinnar og lét
hann setja kójónumerki á hand-
legg hans, er eigi kæmi á ljós fyr
en hann væri seytján ára. Við
þetta fanst konurigi, sem nú hefði
hann fullnægt öllum skyldum,
bæði við son isinn og ríkið. Eitt
vissi hann ekki, að hinn viðsjáli
bróðir hans hefði mútað töfra-
manninum til þess að merkja alla
drengina á sama hátt og með
sömu skilyrðum.
-Konungur tók nú sótt og and-
aðist, en í erfðaskrá hans var þess
getið, að ríkiiserfinginn, sem eng-
inn bar nú kensl á, hefði verið
merktur af töframanninum og
kæmi merkið í Ijós á ákveðnum
tíma. petta létu menn sér vel
lika, en þegar sá tími kom, ibyrt-
ist sama merkið á ölfum piltun-
um, svo menn voru engur nær
um það, hve væri sá rétti ríkis
erfingi.
'Konungsbróðir lézt vera reiður
mjög yfir því, sem hann kallaði
svik töframannsins. Lét hann
mikið yfir reiði sinni, og sendi
menn um allar áttir að heimta
töframanninn á isinn fund, í því
skyni, að gera grein fyrir því
rétta; en á sama tíma gætti hann
þess ve>l að töframaður væri fal-
inn, þar sem enginn sendimanna
sá hann né heyrði.
Pegar ekkert varð af afturkomu
töframannsins, lét konungsbróðiri
það boð út ganga, að hann yrði
konungur, þar til 'hinn rétti rík-
iserfingi væri þektur.
Prinsarnir voru allir reiðir
þéssum aðförum, en gátu ekki að-
að bróðir konungs, sem var rétt
'borinn ríkiserfingi, dæi konung-
ur barnlaus, yar vondur maður
oig illla kyntur og vildu menn með
engu móti Ihafa ihann sem kon-
urig. Svo var það einn góðan
veðurdag, að bjöl'lur, bumbur,
fallibyssur tog kirkjuk'lukkur
’kváðu við um alt konungsríkið í
hteilan sólarhring.
Konungi var fæddur sonur og
rtíkiiserfingi.
pegar fram liðu stundir, greip
önnur tegund ótta þá framsýnu
af landslýðnum, lí samibandi við
hinn tiivonandi konung sinn.
"Hann verður eyðilagður af eft-
irlæti”, sögðu þeir, “því fáir
kunna eitt barn að ei'ga. Hann
fær alt sem hann œskir og menn
lúta ovitaskap hans í æslku og svo
hristu þeir dapurlega höfuðið.
Konungur heyrði ávæning af
þessu og hugleiddi það vandlega.
Let hann svo boð út ganga, að
öll þau piltbörn, er faeðist hefðu
sama dag og ríkiserfinginn,
skyldu færð til haTlarinnar og
látin 'í barnaherbergi konungs.
iSkyldu þau fædd og klædd eins og
konungssonur og um þau hirt að
öJlu, á nákvæmlega sama hátt.
Þetta var gert. Drengirnir voru
fjórir auk konungssonar. Enn-
fremur skipaði konungur svo fyr-
lr’ ia® hvorki skyldu drengirnir,
er þeir stækkuðu, né nokkur ann-
ar vita hver væri hinn rétti kon-
ungur.
Mun nu kom^ð í veg fyrir að
sonur minn ofmetniist áf ætt
emni,” sagði hann og virtist sem
þungri byrði væri af honum létt.
. var hávaðalaust í barna-
híbýlum konunjgs.
gert. peir vissu 'einis og lands-
lýðurinn, að einn þeirra var kon-
ungsson, en hinir ekki, en 'þeir
gátn með engu móti greitt úr því,
hver þeirra það var.
'Settust iþeir nú á ráðstefnu í
heila þrjó sólarhringa, en kom-
ust ekki að neinni niðurstöðu, að
heldur.
Að síðustu sagði sá, er talinn
var gáfna tregastur, -en þýðleg-
astur ií viðmóti:
“Mér sýniet isvo sem það sé að-
eins eitt,1 sem við getum gert við
verðum að sanna með Jíferni okk-
ar hver er réttborinn 'erfingi.
Hinn rétti konungsson ætti að
vera konunglegasti maðurinn”.
“Hinir litu á hann með mikilli
fyrirlitningu.
“Þú getur verið viss um, að það
ert ekki þú”.
Prinsinn hægláti stundi við.
Hann var gramur, því að þeir
smánuðu hann í orði, en sárnaði
það alt af jafn mikið.
“Eg býst ekki við því”, sagði
hann, þið getið talið mig úr
■'’rigi ykkar, en einn af okkur er
áreiðanlega konungsson og það er
ekki nema rétt, að ihonum 'hlotn-
ist konungsstóllinn. Látum okk-
ur Ieggja það í fólksins vald, og
innan árs íláta það skera úr því
hver er 'líklegastur til konungs-
tignarinnar.” ,peir drógu mikið
dár að þessari tillögu eins og þeir
voru vanir að gera að öllu, sem
hann sagði eða gerði. Hann var
álitinn heimskur og klaufalegur,
°g ®vo var komið, að> hann lagði
trúnað á það sjálfur, að svo væri.
“Það er ekki til neins fyrir
mig , sagði hann og stundi við,
að taka þátt í þessari samkeppni.
t
f
f
f
❖
f
Ý
f
f
f
Y
f
f
f
f
f
f
♦:♦
AJfatnaður, 4 st., alull, Donegal Tweed. Síðbuxur og stutt-
buxur. Nýasta Sport snið. Verð.......................«p£v*UU
Úrval af allra fegurstu Vorhöttum. peir eru með margs- Qp
konar lagi og í mörgum litum. Verð.....................
Panamatta eða Tweed Regnkápur, af breytilegri og mjög o rn
fagurri gerð. Verðið er .............................
Vor og Sumar Skyrtur, með sérstökum kraga eða án hansrtM Jjn J.j| (tJO jjn
Framúrskarandi sterkar og vel gerðar. Verð frá.....3) I ■UlJ lll $0»UU
Sparið $3.15, þegar þér næst kaupið Karlmanns Skó. Vér nf
seljum allar beztu tegundir af $10.00 skóm fyrir ......vPU.OiJ
Komið inn og skoðið byrgðir þær hinar fögru og nýju, sem vér höfum nú
fengið af allskonar Hálslíni, Flibbiun og Slifsum.
Gleymið ekki drengjunum.
Vér höfum í feúð vorri sérstaka deild fyrir drengjafatnað, þá fullkomnustu
í Winnipeg-borg. Hafið það hugfast.
/
Einnig höfum vér úrval af allskonar Verkamannafatnaði, endingargóðum
en þó ódýrum.
McLEAN & GARLAND
Cor. MAIN &ÍMARKET, WINNIPEG
Ltd
4
f
f
1
f
f
f
f
f
♦;♦
f
f
f
♦;♦
*t^K**i**tHt**tHtHtHt**i**iHi4Htik4t*i^*i*<t*<t**i**i**tHtHt^ ♦^♦♦^♦♦^♦♦^♦♦^♦♦^♦^♦^♦♦^♦♦^♦♦^♦♦^♦♦^♦♦♦♦♦^♦♦^♦♦^♦♦^♦♦^♦♦^♦♦♦♦-♦^♦♦^♦♦^♦♦^♦♦♦♦♦♦•.♦♦^♦♦'►♦♦^
Tilkynning um Músic-búð
Frank Fredrickson’s Melody Shop
Cor. Sargent og Maryland St.
Tals. N 8955
Músíkbækur og Hljóðfæri af öllum tegundum
Heintzman Pianos — Stevenson Pianos.
SONORA HLJÓMVJELAR — BRUNSWICK HLJÓMVJELAR
APPEX Hljómplötur og allar aðrar tegundir, sem fengist geta.
Martin Handcraft hljóðfæri. Úrval af Saxophones, Fiðlur o.fl.
Alt, sem þarf til aðgerða við hljóðfæri.
Hohner's Munnhörpur — Ludwig’s Trumbur og margt fleira.
Náms og æfingabækur fyrir Piano, Fiðlu og sönglistamemendur. Pöntun-
um utan af landi sint fljótt og vel. — Nótnabækur fást Ihér með allra
iþjóða textum.
Virðingarfylst æskt eftir íslenzkum viðskiftum,
jafnt úr borg sem bygð.
Frank Fredrickson’s Melody Shop
Cor. Sargent og Maryland St., Tals. N 8955
Eg ætila því að nota þetta ár, tij
þess að kynna mér þá hluti, sem
landi mínu koma að gagni, og sem
eg get framkvæmt í einhverri
undirmannsstöðu. Á tímum éins
og þessum, þarfnast iþað allra
isona sinna, hvort sem þeir eru af
háum stigum eða lágum.”
Og það var satt, að tímarnir
voru erfiðir. Konungsbróðir, sem
nú stjórnaði, var metorðagjarn, og
alt hans starf geíkk út á að auka
sína eigin vegsemd.
Hann herjaði á nágranna kon-
unga, i því skyni að leggja undir
sig lönd þeirra, en beið ósigur,
og kreftiist mjög að landsmönnum
hans á ýmsa vegu. En nauðir
lýðsins fengu ekki á hina fjóra
prinsana. ÖJ'l hugsun þeirra sner-
ist um að vinna sér á'lit hjá fólk-
inu er dygði til að koma þeim í
konungstign. Sá er álitinn var
frúðastur sýnum, ilét gera sér þús-
und klæðnaði, og eýndi sig í þeim
dag hvern, með próisessíum og
allskonar viðhafnar skrautgöng-
um, og lýðurinn klappaði lof í
lófa, og hrópaði lofsyrði konungs-
syninum fagra.
“Sannarlega er hann fríður
sýnum, og sjálfsagt að hann verði
konungur”.
Annar prinsinn var talinn sterk-
astur. Hann stofnaði til aflrauna
móta og vakti undrun og aðdáun
fjöldans yfir kröftum sínum og
fimleik. Hinn þriðja var álitinn
gáfaðastur. Hann leitaði uppi
ailslkonar kappræðuefni og vann
hugi manna með orðsnild og ihugs-
anafræði og sýndi þeim þar með,
að ekki gæti hjá því farið, að hann
væri konungsson.
Fj-órði prinsinn þótti kurteisast-
ur. Hann fór húsi úr húsi og
heil'laði menn með glæsilegum lof-
orðum og fögrum orðum, um alt
það mikla sem hann ætlaði að af-
kasta þeim í hag, er hann væri
hafinn til konungstignar. Sá
fimti, eða sá er fyrst var nefndur,
gerði ekkert af þessu. Hann sam-
þykti með sjálfum sér það, sem
aðrir sögðu og alment var álitið,
að ekki kæmi til neinna mála, að
hann yrði konungur. Hann not-
■aði því tímann til þess ,eins og
hann hafði ásestt sér, að kynna sér
það, er að gagni mætti koma landi
og lýð. Hann var kunnur að því
að vera staðfastur í áformúm, og
hætta ekki við það sem hann einu
sinni tók sér fyrir hendur að gera.
Hann tók nú til að lesa sögu lands-
ins og kynna sér lög þess; einnig
virkjagarða og kynna sér ásig1-
komulag hersins og reglur hans.
Um það árið var á enda komu
þau tíðindi að konungur væri fall-
inn við lítinn orðstýr, og ekkert
unnið af landareignum, en óvin-
irnir æddu inn í ríki hans, brendu
og rændu alt sem fyrir varð, en
herinn allur á tvástringi.
(Hvað var nú til ráða? Enginn
af gömlu fopingjunum var uppi
istandandi.
“Við verðum að kaupa óvinina
í burtu”, sagði fríði prinsinn, og
ihann lagði fram skrautfatnaði
sína alla og dýrgripi hallarinnar,
að lausnargjaldi.
“Ekki dugar það”, sagði sá
sterkasti, ‘Við verðum að berjast
við þá.”
“En við 'höfum engan her” sögðu
ráðgjafarnir í örvæntingu.
“Þá verðum við að hafa hann
isaman”, sagði sá þriðji.
“En hver getur stjórnað hon-
um?” spurði ráðgjafarnir. “Eng-
inn ókkar kann að hermensku.”
“Við verðum að iæra”, sagði sá
igáfaði W hann sendi strax eftir
eitt þúsund bókum, sem fjölluðu
um þau ;efni. Samt sem áður
vissu allir, að óvinirnir nálguð-
ust óðum og hölilin yfir höfðum
þeirra gat staðið í loga og orðið
að ösku áður en fyrsta bókin væri
lesin. Hér voru góð ráð dýr.
Prinsinn seinláti gaf sig þá
fram.
“Eg held eg treysti mér til að
vera fyrir 'hernum”, sagði hann,
hægt en ákveðið. “Eg hefi kynt
mér ihernaðaríþróttir, sömuleiðis
afstöðu landsins og virki þess”.
'Og undír hans forystu voru ó-
vinirnir reknir úr landi, og her-
inn kom iheim aftur sigri hrósandi.
“petta hlýtur að vera réttborin
ríkiserfinginn”, sagði lýðurinn,
þegar prinsinn kom úr sigurför-
inni.
“Hann hefir anda gamla kon-
ungsins, og svo er hægt að sjá,
þegar maður lítur riákvæmlega
eftir hönum, að hann er líkur
honum. Hann skal vera konung-
ur vor”, og seinláti prinsinn var
krýndur til konungs.
Um þær mundir kom -gamli
tiöframaðurinn til sögunnar aftur.
Hann isagði þeim söguna eins og
hún 'hafði gengið, þar með að hann
'hefði gert merkið á konungssyn-
inum dálítið fráhrugðið merkinu
á hinum \drengjunum, og það
merki fanst á prinsinum seinláta,
sem nú var orðinn konungur.
R. K. G. S.
þýddi.
Laugardagsskólinn
Eg sagði í síðasta blaði, að mig
langaði til að segja eitthvað i bróð-
emi við íslendinga yfirleitt um
luagardagsskólann. Eg hefi verið
að hugsa um þetta siðan og hefi
komist að þeirri niðurstðu, að bezt
væri að eg segði sem minst, sérstak-
lega vegna þess, að eg hefi sjájfur
svo ósköp lítið hlynt að skólanum,
og hefi því engan rétt til þess að
láta til mín heyra.
Það er að eins þrent, sem eg vildi
minnast á. ^
Fyrst vildi eg segja, að það er
illa gjört að vera að “fleka” þvi, —
halda þvi fram, að kenslan við
laugardagsskólann sé nokkurs kon-
ar landráð. Það er alveg ósatt. Ef
svo væri, þá væri það að einhverju
eyti landráð, að læra í hjáverkum
nokkurt annað mál en enskunæ
Allir vita, að þetta er að eins í hjá-
verkum haft, að eins hálfan annan
klukkutíma á laugardögum. Það,
sem að gagni kemur í þessu sam-
bandi, er kensl aforeldra og vanda-
manna á heimilunum á ýmsum tim-
um, en alt i hjáverkum. Það er
víst' þýsna algengt, að foreldrar
kenni börnum sínum móðurmál
sitt fyrstu fimtíu árin eftir að sezt
er hð langvistum í nýju landi, og eg
sé ekkert rangt við það, eins lengi
slíkir foreldrar gefa börnunum öll
þau tækifæri, sem unt er, að læra
aðal landsmáliö. Enn sem komið
er, hefir vist enginn timi verið til
að tala um þjóðrækni, og jafnvel
ekki um ísland, nema sáralítiö 'i
laugardagsskólanum. Kennaramir
hafa ekki haft neinn tima til þess,
þó þeir hefðu viljað.
Næst hefði eg viljað benda á
hvaða bækur ætti helzt að lesa til
þess að kynnast íslenzkum bók-
mentum; en eg get það ekki ýmsra
orsaka vegna. Eg hefi ekki hjarta
ti! að benda foreldrumá að kaupa
bækur — góðar bækur—, sem æski-
legt væri að lesa. Hvers vegnaí
Vegna þess, að bækurnar eru svo
ógurlega dýrar. í þessu harðæri
geta ekki foreldrar keypt nema það',
sem þarf “til fata og matar”, í
mörgurn tilfellum. Svo er lika það
að athuga, að mjög er lítið um bæk-
ur, sem eru við hæfi þeirra ung-
linga, sem hér vaxa upp. Eg heyri
sagt, að á orði sé að gefa út bók,
sem ætlast er til að verði við hæfi
unglinga hér, og að Þjóðræknisfé-
lagið hafi slíkt með höndum. Lík
legt er, að bókin verði góð, þVi
margir eru þeir menn vel færir, sem
skipa framkvæmdarnefnd Þjóð-
ræknisfélagsins. Bókin er samt ekki
komin út, og verður því ekki bent
á hana hér.
Eg ætla að ráðleggja foreldrum
og vandamönnum, sem /langar til
að hörnin þeirra læri íslenzku i hjá-
verkum, að láta þau lesa þær bæk-
ur, sem þau hafa, og láta ráðast
hvemig fer. En það má ekkí
gleymast, að láta þau lesa io mín-
útur á dag, stöðugt.
Eg þekki dreng, sem las biblíuna
spjaldanna á milliri þegar hann var
lítill hnokki; en las líka Úlfars
rimur og Andra rímur og ósköpin
öll af þjóðsögum. — “Það var nú
verra,” myndi einhver segja. Og
hvemig fór svo fyrir honum? “Ja,
það fór svona. Hann las og las, alt
af meira og meira, og hann vildi
alt af lesa og læra meira. Það
þurfti ekki að áminna hann um að
lesa io mínútur á dag. Hann vildi
helzt lesa 1.0 klukkutíma á dag, ef
þess var kostur. Það sem hann
las, vafðist inn í tilveru hans á ein-
hvem hátt, máske ekki á þann hátt,
sem æskilegast hefði verið, en hann
misti lika foreldra sina ungur. For-
eldrar eiga/ að leiðbeina börnum
sínum og gjöra það líka. Hættan
i þessu efni er ekki mikil, fyrir
sjónum bjartsýnna manna.
Aö endingu, í þriðja lagi, vil
eg segja þetta, til þeirra, sem láta
svo lítið að nota laugardagsskól-
ann, að sá skóli má að miklu
gagni verða, ef vel er á haldið af
kennurum, umsjónarmönnum og
foreldrum. Þer foreldrar;, sem
þykir vænt um móðurmál ykkar,
íslenzkuna, kennið bömunum ykk-
ar málið með hjálp umferðarkenn-
aranna, hvenær sem þeirra nýtur
við, í heimahúsum, og sendið þau
svo á latjgardagsskólann stöðugt.
Þið hafið rétt til að hafa áhrif á
fyrirkomulagið á skólanum að
ýmsu leyti. Ef einhver er við
skólann eða við prófin, sem þið
berið ekki fult traust til, þá getið
þið haft áhrif á það. Hugsum
okkur til dæmis, að þið vilduð
ekki hafa mig við skólann á nokk-
urn hátt, þá hafið þið rétt til að
segja svo. Eg skyldi óðar víkja
úr vegi. S^kólinn er auðvitað, eins
og allir skolar eiga að vera—eru
náttúrlega fyrir nemcndur, en
ekki fyrir kennarana, hverjir sem
þeir kunna að vera.
Eg þakka þeim nemendum og
þeim foreldrum og vandamönn-
um, sem eg kyntist við laugar-
dagsskólann, fyrir góða viðkjmn-
ingu, siöastliðið ár. Mér hefir
ekki oft liðið betur, en þegar eg
var að reyna að kenna — eg teí
mig ekki góðan kennara—, þess-
um undur efnilegu nemendum,
sem eg mætti á laugardagsskólan-
uqi. Þau báru það með sér, böm-
in, að mér virtist, að þau væru af
íslenzku bergi brotin.
Þá er síðasta orðið. Það, sem
er mest um vert í þessu sambandi,
er að foreldrar kenni börnunum
sem mest og bezt í heimahúsum.
-Þegar þau eru á aldrinum 6 til 7
ára og svo á hverjum degi dálítiö
eftir að þau fara að stunda nám
á alþýöuskólunum. Það má aldr-
ei gleymast. “Kornið fyllir mæl-
irinn.” Þjóðræknisfélagið sér um
að bráðum komi út bækur, ódýrar
og svo spennandi, að “þær biðji
mm að lesa sig”, eins og einhver
komst að orði. Þá verður kveðið
eins og stendur í* afgamalli
skruddu:
“Bráðum kemur sól, og sunnan-
vindar,
Hjaðnar frost í hliðum of»r,
Hverfa hrímþursar hömrum
luktir.”
Jóhannes Eiríksson.