Lögberg - 08.11.1923, Blaðsíða 2

Bls. 2
LÖGBERG, FIMTUDAGINN
8. NÓVEMBER 1923
Fimm ára þjáningar
á enda.
Meðalið sem búið er til úr
ávöxtum.
Það er enginn efi, að „Fruit-
rifja upp fyrir mér lagið. Þegar
til Akureyrar kom var oss boðið
í veizlu á heivnili brezka ræðis-
mannsins þar á staðnum. Flaug
mér >á alt í einu í hug, að ein-
hver viðstaddur kynni. að muna
vögguvísuna. Eg kunni hvorki
lagið'né endirinn og átti því bágt
a-tives er meðalið fyrir gigt og, meg ag gera skiljanlegt við hvað
•‘Lumbago”. Alstaðar frá Canadaa eg ætti gamt herti eg upp
koma bréfin, sem sanna það.
Mr. E. Guilderson í Parrsboro,
N. S., skrifar:— ‘‘Eg þjáðist af
slæmri gigt í fimm ár, reyndi
ýmiskonar meðöl — og var stund-
aður af læknuruVn en gitgin kom
aftur.
Árið 1916, s áeg auglýsing um
“Fruit-a-tives” og tók eina öskju
og mér fór strax að batna; svo eg
hélt áfram og tók 6 öskjur og eftir
það hvarf öll gigt.”
50c. askja^, 6 fyrir $2.50,
reynsluskerfur 25c., hjá öllum
lyfsölum eða frá Fruit-a-tives
Ltd., Ottawa, Ont.
För mín til Islands.
Ef/ir Maurine Robb.
íslenzkt vögguljóð.
íslendingar eru framúrskar
andi söngélsk þjóð. Um borð á
strandferðaskipinu, safnaðist fólk
ávalt saman við pianóið og spil-
aði og söng fögur lög, í.stað
“jass”glamursins, sem svo algengt
er að heyra annarstaðar. Einn
í hópnum, lék einkar vel á fiðlu,
en allflestir gátu etthvað leikið
eitthvað á pianó. Lög eftir þa
Massenet, Schubert og Ruben-
stein virtust vera í einna mestu
afhaldi. Mig Iangaði til að
heyra eitthvað af íslenzku lögun-
um, og bað því fólk um
að syngja fyrir mig
reglulega íslenzk lög. Það sem
eftir var kveldsins var heldur
ekkert annað sungið. Sum lög-
in voru mörg hundruð ára göm-
ul og höfðu borist mann frá
manni öld eftir öld.. En fyrir
nokkrum árum hafði íslenzkur
söngYræðingur safnað þeim sam-
an og sett við þau fylgiraddir.
Sveinbjörn Sveinbjörnsson 'mun
hafa unnið mikið að söfnun þjóð-
laga þessara, sjálfur er hann hið
ágætasta tónskáld og hefir samið
fleiri hundruð sönglaga og annara
hljómverka. Allir íslendingar
þekkja Sveinbjörnsson og flestir
Danir og Skotar líka.
Við komu Kristjáns hins IX. til
íslands, þjóðhátíðarárið 1874,
samdi Sveinbjörnsson þjóðsöng-
inn nafnfræga “ó guð vors
lands,” Hlaut hann heiðurs-
hugann og ávarpaði dóttur ræðis-
mannsins þannig:
"pegar eg var í Reykjavík heyrði
eg vögguvísu, er mjög hreif huga
minn. Það er ef til vill hálf-
barnalegt að spyrja svona, en ef
þér kynnuð að renna grun í við
hvaða lag eg á þætti mér undur
vænt um að heyra það.” Stúlkan
brosti og svaraði: “Ó, þér eigið
líklega við” — síðan talaði hýn
nokkur orð er eg ekki skildi. pví
næst tók hún að raula eitthvað of-
ur lágt. pað var einmitt rétta
lagð. Eg gat tæpast trúað
mínum eigin eyrum. Eg fór að
hugsa með sjálfri mér, hvort hver
einasti íslendingur kynni alla
s'kapaða hluti. Eg spurði eftir
lagi þessu í fleiri húsum á Akur-
eyri. En spurði Mrs. Björnsson,
útlærða hjúkrunarkonu af al-
menna sjúkrahúsinu í Winnipeg,
hinnar sö'mu spurningar. Hún
brosti og tók samstundis að raula
lagið.
Fá hús.
Eftir að vér fórum frá Akur-
eyri, kom báturinn við í nokkrum
smáþorpum út með firðinum. I
sumum þerra var ekki um aðrar
byggingar að ræða, en pósthús,
eina eða tvær búðir og hálfa tylft
íbúðarhúsa eða svo. Hver einasti
maður átti annríkt við fiskiveiðar,
þurkun og þvíumlíkt. Oss hafði
verið sagt að sjómannsheimilin
'ættu ekki sinn líka hvað gest-
risni áhrærði, Til þess að komast
að sannleikanum í þessu efni
gengum vér ásamt færeyska
prestinum er áður hefir verið
getið um, upp að litlu timburhúsi
á Seyðisfirði og báðum uvn kveld-
verð. Húsmóðirin tók oss opn-
um örmum, leiddi oss til stofu og
spurði prestinn hvað vér vildum
hélzt borða. / Framreiddi hún
steikt egg, brauð og“smjör, ný-
mjólk og reyktan lax. Meðan
á undirbúningi máltíðarinnar
stóð, sýndu börnin oss myndir
frá ítalíu og merkisstöðum á ís-
landi. pað sem fékk oss einna
mestrar furðu. var það, hve vel
þau töluðu enska tungu. Dreng-
urinn var eitthvað átta ára, en
stúlkan tæplega tíu. íslenzk börn
byrja ekki skólnám, fyr en þau
eru 10 ára, en þau vita þá 'mörg
hver fullkomlega eins mikið og
amerisk og canadisk börn gera
pening úr gulli að laUnum. Tiljvið lok skólanámsins I Meðan
hljómleika efndi Sveinbjörnsson ^ eg var að skoða myndirnar, varð
í Kaugmannahöfn, nokkru eftir. mér ósjálfrátt á að fara að rau!a
heimsókn Friðriks konungs VIII.: fyrir munni mér það sem eg kunni
°g var þar samankomið margt, úr vögguljóðinu. Litla stúlkan
stórmenni, svo sem konungshjón-j læddist feimnislega að pianóinu
in »dönsku, keisarainnan rúss- og tók að Ieika vögguvísulagið, og
neska og Alexandra drotning. i það nótnabókarlaust! Vögguvísan
Meginliður hljómleikanna var gem allir kunnu, var farin að
konungs Kantatan og stjórnaði j vekja hjá mér undrunarblandna
Sveinbjörnsson henni sjálfur. j virðingu. —
Sæmdi Dana konungur hann Vió!
það tækifæri prófessors nafnbót.!
Prófessor Sveinbjörnsson hefir!
heimsótt Ameríku oftar en einn j
sinni og dvalið þar langvistum.
Háskóla kandidat.
Nú er hann sestur að ,á íslandi
fyrir fult og alt. Börn hans,
sonur og dqttir, eru búsett í Al-
berta fylkinu í Canada.
í Reykjavík heyrðí”eg vöggu-
vísuna fyrst. Við vorum að
leggja af stað til Þingvalla 1
bifreið. í för með oss var son-
ur breska ræðismannsins og fór-
um vér þess á leit við hann, að
ratila nokkur lög. Söng hann ferðin við lagakensluna á há-
fyrst halfgerða hersöngva um
Á Eskifirði kom um borð í skipið
ungur íslendingur, er allir virtust
þekkja. Hann var sonur eins
af ráðgjöfunum og nýútskrifaður
af háskólanum í Reykjavík. Hann ’
hafði eins og tíðkast á Islandi. j
i byrjað barnaskó’.anám tíu ára
[ gamall, gengið þvínæst á hinn al-
menna mentaskóla og komið til
háskólans tuttugu og eins árs að
aldri. Lagaprófi hafði hann
lokið þar eftir sex ár. Eins og
áður hefir verið getið um, er að-
hreysti og hetjumóð hinna fornu
víkinga. En alt/í einu fletti
hann við fe’aðinu og raulaði ein-
skóla Islands, allmjög ólík því,
sem viðgengst vestan íhafs. ís-
i’enzkir lögfræðingar geta hvorki
, stundað málfærslustörf í Canada
enni ega hiífandi, angurvært eða í Bandaríkjunum, nema því
ag. er spurðum hann hvaða að eins að taka aukapróf í sam-
ag þa væri, en hann kvað það ræmi við fyrirskipaðar reglur
vera íslenzka vögguvísu. . j ,hvors ]ands um sig_ En hin
!r a ^ór frá Reykjavík,, vísindalega þekking þeirra mundi
reyn,1 %aí5 ofan í annað að koma þeim þar að ómetanlegum
notum og gera úr þeim betri lög-
menn, en viðgengst hér, að loknu
jafnlengdarnámi. Þessi ungi,
íslenzki mentamaður var aðlað-
andi í framkomu, en þó harla ein-
kennilegur. Eins og meginn
þorrinn af samþjóðarmönnum
hans, var hann djúpsnortinn af
músik. Daginn eftir komum við
inn á aðra smáhöfn og stakk hann
þá upp á því, að vér færurn í
kirkju.
íslenzk guðsþjónusta.
Á ÍSiIandi er hifersk ríkiskirkja.
Nýjir trúflokkar hafa þó gert þar
j vart við sig á hinum síðari árum.
En þrátt fyrir það, er þó stór-
mikill meiri hluti þjóðarinnar lút-
j erskur. pessi smáa tivnbur-
kirkja, sem vér fórum í, var lút-
ersk. Oss varð seint fyrir, og
þegar vér komum inn í kirkjuna
var söngurinn byrjaður. Aldrei
á æfi minni, hefi eg áður heyrt
BtACTI OF TIIE SKJN
hörundsfegur©, er þr4 kvenna og
fteat meö þvl aö nota Dr. Chaae’a
Olntmena. Allakonar höBaJúkdórnar,
hverfa vi8 notkun þeaea metSala
og hörundih verUur rajúkt og fagurt.
Pw»t hJA ðllum lyfeöJum e«a frA
Edmanion, Batea é Co., Limited,
luronto. ókeypJa sýnlehorn eent, ef
Maö þetta er nefnt.
jafn hrífandi kór og safnaðar-
söng. Eftir þetta skildist mér
betur en áður, ofurást lögfræð-
ingsins, samferðamanns vors, á
sönglistinni. Guðsþjónustu atí-
höfnin fór öll fram í söng, að
undanskilinni ræðunni. f Alt
anna ðhlutverk sitt í guðsþjón-
ustugerðinni söng presturinn eða
tónaði. Ef tfl vill hefði það
ekkert dregið úr áhrifunum, þótt
hann hefði tónað ræðuna líka.
pað fékk oss meira en lítillar á-
nægju, er vér heyrðum að eitt
sálmalagið var gamall kunningi:
‘/All power is given unto our
Lord.” Eftir að vér, að lokinni
guðsþjónustunni komum um borð
í skipið heyrði eg lögfræðinginn,
raula uppáhalds vögguvísuna
mína fyrir munni sér, hvað ofan
í annað. Síðan söng hann það
fyrir vnig samkvæmt ósk minri,
fullum hálsi. — Líklega eru ekkt
margir stúdentar við McGill,
Toronto eða Manitoba háskólann,
er lagt hafa jafn mikla rækt við
óbrotna vögguvísu!
Dýr og blóm.
Á Siglufirði varpaði strand-
ferða skipið akkerum drjúgan spö’
undan landi. Vorum vér flutt
í land á litlum fiskibát. Skip-
inu var ætluð þriggja klukku-
stunda viðstaða til þess að veita
viðtöku síldarfarmi. Vér á-
kváðum því að nota tímann og
klifra upp í fjallið ofan við
þorpið. Urðum við að kovnast
yfir gaddavírsgirðingar, er að-
skildu smáa túnbletti og spildur,
þar sem hestar og geitur voru a
beit. Vér vorum komin állhátt
upp og settumst þar niður til
hvíldar. Útsýnið yfir fjörðinn
og undirlendið var óumræði-’.ega
fagurt. Umhverfis oss var
fjallið þakið marglitu blómskrúði,
hvítuvn, gulum og bláum villi
blómum. Hærra klifruðum við
ekki, og lögðum því af stað niður
brekkurnar í áttina til þorpsins.
Er niður á jafnslóttu kom, heyrð-
um vér í námunda við dálitla
húsaþyrping, einkennilegan söng,
vér staðnæmdumst til þess að
hlusta. Litill drenghnokki var að
reka fáeinar geitur á mjaltaból.
í hendinni hafði hann svipu, hðr
um bil eins langa og hann var
sjálfur. Það var hann sem
söng:
“Br bi og blaka,
álftirnar kvaka.
Eg læt sem eg sofi
en samt mun eg vaka.”
Þetta var vögguvísan, eina
vögguvísan, sem hvert einasta
mannsbarn aldrað og ungt, virtiát
kunna, og líklegast hefir fylgt
þjóðinni öldum saman. En það
átti að verða hlutverk prófessor
Sveinbjörnsson að klæða lagið í
nútíðarbúning ásamt svo mörg-
um öðrum þjóðlögum, er hann hef-
ir endurfegrað og vakið úr dái.
Vögguvísa þessi er sérkennileg
fyrir þjóðina. Hún er algerð sé>
eign íslands.
Framh.
Bréf frá Islandi.
Reyðarfirði 18.-9/23
“-----óblandin ánægja er
okkur hér heima að lesa um dugn-
að og framtaksemi frænda vorra
vestan hafs og með bróðurlegrl
samúð, viljum vér fylgjast með
áhugamálum þeirra og vér gleðj-
umst einlæglega, er við sjáum að
hagur þeirra blómgast og þeim
tekst að skara fram úr og hljóta
viðurkenningu fyrir atgerfi sitt.
Af almennum, tíðindum er það
helzt að segja að veðráttan var
einmunablíð mestan hluta vefraj'.
hagSlds svo mikil að fénaður
gekk ‘mest . sjálfala. Talsvert
hret kom þó um sumarmálin og
gafst þá upp nokkuð af heyjum,
en fyrningar urðu æði miklar hjá
flestum bændum. Yfirleitt var
veturinn einhver sá snjóléttasti
og frostaminsti, eftir því sem
hér gerist. Sýnir það það
ljósast hvað veðráttan var mild,
að viku fyrir páska sáust hér út-
sprungnir fíflar í túnu’m. Ei
sumarið hefir verið fremur kaln
og mikið ifm storma og rigning-
ar. Tún voru þó í betra lagi
sprottin, en töður hröktust tals-
vert vegna óþurka. Heyfeng-
ur bænda mun vera alveg í meðal-
lagi. En nú er kominn haust-
blær á veðráttuna; er nú alhvítt
til fjalla hér um slóðir og finst
mönnum veturinn boða sne*mma
komu sína. Og erfiðar munu
leitirnar í afréttunum, úr því
svona mikill snjór hefir fallið á
hálendinu.
Bændur búast við svipuðu verði
á afurðu'm sínum og í fyrra. Mjög
heldur það kjötverðinu niðri að
Norðmenn hafa hækkað gífurlega
toll á innfluttu kjöti, en til Nor-
egs flyst meginið af öl’.u útfluttu
kjöti frá íslandi og hafa ís’.end-
ingar ekki í önnur hús að venda
með kjöt sitt, 'meðan ekki er breytt
til um verzlunar aðferð, en til
þess að ráða bót á þessu ætlar
samband íslenzkra samvinnufé-
laga að gangast fyrir því að senda
endist staðfesta og þrek til að
bera þær vonir fram tíl sigurs og
gera þær að fullkomnum veru-
í haust nýtt kjöt til Englands og I leika í framtíðinni.
reyna með því að opna nýjan og
betri markað, einnig er í ráði að
senda út lifandi fé til slátrunar.
Að því er sjávarútveginn snert-
ir, þá gekk vel í vetur og vorver-
tíð, en sumarafli hefir verið lítill.
Mesta veiðistöðin 'hér austan-
lands að vetrarlagi er Horna-
fjörður. Réru þaðan á síðast-
liðnum vetri um 30 vélbátar; fisk-
aðist frá því í febrúar og fram í j
maí'mánuð frá 100—250 skpd. á
bát.
Er mest að þakka frábærri elju
og framtakssemi Þórhalls Danl-
Austfirðingur.
Norskt álit á nútíma-
menningu.
ipetta var það þá sem menning
álfu vorrar gat látið oss í té! ó-
frið og aumingja, sult og sjúk-
dóma, tötra og gjaldþrot. Brask,
silki og glys, óstöðvandi skemt-
anafýsn, eftir fyrirmyndum
Forn-Rómverja, — trúarvingl og
óánægja. Hafa uppeldisfræð-
e’ssonar kaupmanns í Höfn, hve ingar liðinna alda ekki ko'mið
útræði hefir aukist í Hornafirðl; þjóðunum lengra áleiðis'? Þetta
hefr hann lagt stórfé í að byggja gátu þýzku skólarnir með allri
verskála fyrir sjómenn og ekkert | stjórnseminni og meistaralegu
sparað til að gera þá sem bezt og
haganlegast úr garði, t. d. raflýst
hvern krók og kima og bygt vand-
aða bryggju framundan sjóbúð-
unum; enn fremur hefir hann
gert sér far u*m að hafa á vertíð-
inni nægar byrgðir af þeim vör-
um er nauðsynlegar eru sjómönn-
um og sömuleiðis að koma öllum
afurðum þeirra í verð. Og þá
má ekkj gleyma útvegsbændunum
Árna Halldórssyni og Kristjáni
#Jónssyni á Eskifirði, se'm með lof-
sam’egum dugnaði brutu ísinn í
þessu efni, með því fyrstir manna
að halda úti vélbátum á Horna-
firði og urðu þannig til þess að
hrinda á stað hinum mesta útvegi
þar. —
Síld veiddist hér dálítið í ágúst-
mánuði en nú verður ekki síldar
vart. Yfirleitt hefir hag manna
hér hnignað talsvert á síðustu
2—3 árum. Innstæðufé bænda
kenslunni, og þeir norsku skapað-
ir í myrid hinna eftir því sem frek-
ast mátti — hvílíkt ódæma end-
emi!
Ekkert fábjánahæli er ömur-
legra ásýndum en danssalir höf-
uðstaðarins. Hvít klæðin, glit-
klæðin, skínandi skórnir, il*m-
vötnin, gljáfægð gólfin og ljósin
tindrandi björt — hismi og glys
frá hö'llum Dofra. Þar hjass-
ast fólk um gólfið eins og hálr-
sofandi fáráðlingar, með drafan3i
hreyfingum við villimannaóma,
því hljómsveitin heldur sig við
svertingjasöngva. Þetta eru j
fjörsprettir úttaugaðra unglinga
undir áhrifum höfuðstaðar-menn-
ingarinnar. Og á skemtiskál-
u'm sitja borgarar bæjarins og
“kjarni æfekulýðVos og klappar
þeim lof í lófa, er bera fram skyn-
laust þvaður og skrípa'Iæti er
frekar væri ætlandi “klepptæk-
BLUE RIBBON
TEA
Góðar húsmœður eru varkárar
með að biðja um BLliE RIBBON
TE. Þœr gera það vegna þess
þær viía að þá fá þœr bezta teið,
sem búiðertil og með lægsta verði,
sem hœgt er að selja gott te fyrir.
Það er ekkert te í Canada eins
gott og drjúgt eins og BLUE RIB-
BON.
víst gengið mjög til þurðar og | um” aumingjum.
sumir safnað skuldum. í dómhallargarðinum bera tóm-
Hagur útvegsmanna mun verri j ir spíritusdukarnir þögult vitni
en landbænda, hafa hlaðist á
þá skuldir þessi síðustu ár. Veldur
því mest hátt kaupgjald, óhag-
stæð verzlun, háir vextir í bönk-
um, fiskitregða og fallandi verð
á afurðum, að ónefndu hinu óhag-
stæða peningagengi, sem kemur
um lögbrot og agaleysi, en smygl-
arabátar og bílar eru í óðaönn að
leggja síðustu höndina á gjald-
þrot landsins.
Miljónafyrirtæki hrynja. Tund-
urefni námanna er ko*mið í skrá-
argötin á grunnmúruðum
svo hastarlega niður á öllum! geymsluklefum bankanna, og
stéttum landsmanna og grefur
s'mátt og smátt allan merg úr
þjóðinni. Og ekki virðist neitt
lagast í þá átt, nema síður sé. Nú
er gengið þannig: dönsk króna
hundrað 23 aurar, og norsk
króna hundrað og átta aurar,
sænsk 170 aurar, sterlings pund
36' krónur og dollar 6 krónur og
þrjátíu aurar. Þetta er svo
alvarlegt að full ástæða er á að
þjóðin beiti sér einhuga fyrir þvi, j
ríkissjóðurinn fieytifullur af lán-
um með hæðsta gengi og hæstum
rentum grípur í taumana til þess
að draga úr ótta almennings og
kovna i veg fyrir algert hrun. En
á sléttum Rússlands/ og í stðr-
borgum pýzkalands er sultur og
drepsóttir, þótt sendimenn bolshe-
vika þjóti milli ianda í viðhafnar-
vögnum og gæði sér á krásum
dýrra gistihúsa.
'Sívaxandi er ólgan í æðum
manna og lund, en hjól verk-
smiðjanna fara hægara og hteg-
ara; hrolilur fer um verka'menn-
ina er þ'eir hugsa fram á uppsögn
vinnunnar sem hlýtur að nálgast;
vofa hungurs og vinnuleysis
flögrar um þröngar og óþrifaleg-
ar göturnar í úthverfum borg-
anna. Síðvamba gyðingar, þeir
einir raka saman peningum.
Og austur við sundin Mikla-j
garðs fótumtreður bjúgnasa
Tyrkinn Bretafánann, og gerir j
ensku kirkjurnar að hesthúsum,
vefja sendi'mönnum "stórveld-
anna” um fingur sér, og ógna
þeim á alla lund, jafnframt sem
það hlakkar í þeim yfir því, að
að gera alt sem hægt er til þess að
•hækka gengi islenzku krónunnar.
Og hvert er raðið. Vitanlega er
ekki nema eitt, og að eins eitt ráð.
til að rétta við gengið og það er
sparnaður á öllum innfluttum
vörum, sem þjóðin mögulega get-
ur verið án og reyna jafnframt
af fremsta megni að efla landbún-
aðinn, bæta og styrkja sjávarút-
veginn, leitast fyrir u'm nýja og
betri markaði og auka iðnað í
landinu.
Næstu kosningar til alþingis
se mfara fram í haust, eiga a<5
skera úr hvort sparnaðastefnan
á að sigra hjá þjóðinni.
Að vísu hafa stjórnmálaflokk-
arnir, hver fyrir sig, á stefnuskrá j brátt muni hálfmáni Múhameðs- j
sinni, fyrst og fremst loforð um manna blika við hún um Balkan- j
spanað og allskonar umbótastarf- skaga
frá menningarsjúkum nágrönnum
vorum.
Frá náttúrunnar hendi er Nor-
egur auðugri en flest þessara
ilanda. pað eru ekki annað en
blekkingar að tala um “vort fá-
tæka land.” Smán væri það
þjóðinni, sem eigi er stærri en
þetta, um 2 miljónir, ef hún getur
ekki lifað í eins rúmgóðu landi og
land vort er. Enn þá eru þús-
undir hektara óræktaðir af ræktan
legu landi, fiskimiðin auðug með
ströndum, skógar sem vaxa og
dafna dag frá degi ár eftir ár,
óbeislaðir fossar niða um endi-
langt landið, um fjö*ll og hálendi,
víðáttumikil háglendi, fiskivötn
og allskonar veiði, námur í fjöll-
um og mór í mýrum. Og sa'mt
eru þúsundir aðgerðalausar, sem
með rokk og vefstól, hamri, hefli
og hníf gætu unnið að heimilis-
iðnaði og rétt hann við til bióma
og blessunar.
Sökkvið smyglarabátunu'xn, lok-
ið skemtiskálum, snertið e'kki sæl-
gætið í glifpappírnum, fleygið;
vindlingunum og gerið silkisokk-;
ana afturreka, leggið toll á allan
óþarfa, — og — — svo margarj
steinvölur á dag sem mögulegt
er, sníðið stakk eftir vexti í at-1
höfnum ríkis og héraðs og í hei'm- j
ilum um land alt.
(Grein þessi sem hér er prent-i
uð en tekin eftir norska blaðinu !
“Nationen” og er 'höf. Kr. Haug-'
lid. Af því að hún er svo stutt-
orð og gagnorð og margt má
heimfæra til vorra staðhátta, þar
sem drepið er á það innlenda,
flytur Freyr greinina í heilu
lagi.) —Freyr.
Sveinn Símonarson.
Fæddur jan 10. 1852
Dáinn 19. ágúst 1923.
pegar eg á æskuájrum
áður þekti Svein,
þ ávár hádags ljósið iljúfa
laust við skuggans mein.
Ei menn sáu annan vænni
ýtum horskum hjá.
mentun snemma mjög hann unni
mærings prýddur brá.
Honum fanst með léttri lundu
lukkan brosa mót
og í jarðlífs aldingarði
óspilt sérhver rót.
Anda sínum létt í ljósið
lyfti hann á flug
og að þ'ekking öðrum fremurr
auðgaði sinn hug.
Þegar vonir bjartar forugðust
brast hann ei sitt þrek,
þá á hróðrar hörpu snjálla
hegðan prúður lék.
Oft hann greip í gigjustrenginn
—- glaður samdi brag
og af gullnum andans ’málmi
óðar stilti lag.
Fróður oft í mannlifsmálum
I minni hafði gott,
um þar glöggva hugsjón hafði
hann þess sýndi vott.
Gegnum líf hans löngum dapurt,
ljómaði geislaskin,
hreinn í trygðum, að hann áttl
ýmsan góðan vin.
Vanhei'lsuna bar hann bljúgur,
brosti gegnum tár,
orðið drottins lét sér lýsa
•löng um reynsluár,
þar af glaður ávalt átti
andans styrk og þrótt.
Og með fögrum sónarsöngvum
sífelt skemti drótt.
Vandamenn og vinir kveðja
vininn látna sinn,
af hans frelsi öllu fremur
unaðsseínd eg finn.
Himins til í helgum ljóma
héðan för er góð,
leyst af fjötru!m sál hans syngur
sölarfögur Ijóð.
Kristía D. Johnson.
8
semi til hagsældar atvinnuvegum
þjóðarinnar, af því að þeir vita
það allir jafnvél, að það gengur
svo vel í fólkið, og að því leyti,
sem flestir flokkarnir hafa mjög
Kóróna sköpunarverksins, kon-
ungur dýranna, flýgur u'm loftin
blá, og fylja fiskunum um útsæv-
is djúpin. Menn rannsaka j
hjörtun og nýrun með röntgen- j
g.Iæsilega stefnskrá, gæti alþýða | geislum sem öllum leyndardómum
manna orðið mjög reikandi að upp Ijúka, talast við 'í loftinu á j
raða fram úr hvar litur deildi hundrað mí'lnafæri og hlusta á
kosti eða ekki, ef þessir flokkar
og flokksbrot ættu ekki sína sögu,
sem menn nota sem nokkurs konar
áttavita í þessu efni séu til leið-
beiningar. Mér þykir sennilegt
að sá fiokkurinn, sem bændur
skipa mest megnis og kallar sig
framsóknarflokk, hljóti sigur-
pálmann við næstu kosningar.
Mjög er líklegt að róstusamt
verði um, og þó einkum rétt fyr-
ir kosningarnar, eftir því skamma
moldviðri, sem orðið er í dag-
blöðunum og fearðnar sífelt, og
væri meira velsæmi í því, að
minna væri þar af persónulegum
róg og níði og ósannindavaðli yfir
höfuð. Og þó þykir flestum
ga'xnan að lesa skammirnar ef þær
eru nógu smellnar og meinlegar.
Sumir menn eru bölsýnir á fram-
tíð hins íslenzka ríkis, vegi'a
þeirrar fjárkreppu, sem þjóðin á
rú við að stríða, en eg held að
það sé af því að þeir menn eru
ekki nógu miklir bardagamenn,
og sem betur fer, eru hinir miklu
f’eiri, se\n eru þess fullvissir að
hagur þjóðarinnar eigi eftir að
rétta við til fulls, og að þeir örð-
ugleikar, sem þjóðin á nú við að
etja, verði seinna sú eldskírn sem
stæli hana og herði til að ná því
takmarki að verða fullkomlega
efnalega og and.'ega sjálfstæð.
hljómbylgjur hljóðfæra handan j
um höf. En þeir sjá ekki tákn
tímanna, og heyra ekki angistar-
vein deyjandi þjóða. Á glötun-
ahbarminum dansa þeir í Evrópu
við glaum og glys, við óma frá
hljómleikum Hottentotta.
Við erum á glötunarvegi — og
höldum stefnu með fullum segl-
um. Undir okkur er það kom-
ið, hver endálokin verða. Enn
þá er leið úr ófærunni — enn þá
eru ekki allir orðnir viljalausar
beyglur. En norska þjóðir.
verður að herða sig og taka aðra
stefnu i fjármálum og siðferðis-
málum. Norska bændastéttin
verður að verða sá grundvöllur,
sem ber þjóð vora uppi.
Til erfiðisins seiga og úthalds-
mikla, og til þess sem heilagt er
og gott með þjóð vorri, i—- þangað
á að stefna — þá er sigurvon.
Æsæku'lýður sá, sem að koma
til viðreisnar landi voru kemur
ekki úr juppljómuðum hátiðasöl-
um stórbæjanna; hann kemur úr
bjálkahúsum bændanna. Frá
afdölum til ystu skerja, þar sem
viíjafestan vex í viðureign við
harðsnúin náttúruöflin, elur hin
norksa móðir vor ennþá menn og
konur sem bæði hafa getu og
vilja til þess að standast og
stemma stigu fyrir straumi þeim
KUNNGJÖRI HIN NÝJU
Mtneliead Kol
Beztu kolin, sem nnnin eru úr rótum fjallanna
LÍTIL ASKA, ENGINN ÚRGANGUR, EKKERT GJALL
Gefa mikinn hita, reynast 12,000 B.T.U. pr. pund. Endast eins og harðkoí.
Beztu kol til heimanotkunar í Vesturlandinu
Reynið tonn af Minebead og sannfærist.
Þau spara yður bæði tíma og peninga.
Double Screeued Lnmp . . $14.75
Furnace Lump..................$13.50
Nut Pea.......................$10.50
Halliday Bros. Ltd.
Phones: A 5337-8, N 9872, B 4242
iiiiXiiizZiiiUiiiiiiiiiiiiiiiiiixniiiZ
— Það eru vormenn íslands er svo spillingu, skemtanafýsn og ó-
hugsa, og guð mun gefa, að þeimliófi sem brýst inn yfir land vort
Sendið
oss
yðar
Og verid vissir c
um......... oanna vigt
Rétta flokkun
24 kl.stunda þjónustu
og ánœgju.
IíCjCÍ Vér borgum peninga út í hönd fyrir glæný egg
Canadian Packing Co.
Stoínsett 1852
WINNIPEG, CANADA
Ixlmlted