Lögberg - 08.11.1923, Blaðsíða 5

LÖGBERG, FIMTUDAGINN
8. NÓVEMBER 1923
DODDS
| Kl ÐN EY|
THEPfS
Oodds nýrr.apillur eru bezt*
nýrnameðaiií5. Lækna og g igt,
bakverk, hjartabilun, þvagteppu
og onnur veikindi, sem starfa frá
nyrunum- — Dodd’s Kidney Pill*
kosta 50c. askjan eða sex öskjur
fyrir $2.50, og fást hjá öllum lyt-
sölum eða frá The Dodd’s Medi-
ur noröanlands nú fyrir skömmu.
Hefir frézt, að fé hafi fent í Þing-
eyjarsýslu.
Botnía fór til útlanda í gær 27.
sep. Meðal farþega var Steingrím-
ur læknir Matthíasson á leiö til
Ameríku. Veröur hann vestan hafs
utu hrið, en ráSgerir aS koma heim
aftur í marz i vetur.
Eins og kunnugt er, seldi Ársæll
Árnason fyrir nokkru EimreiSina
Sveini SignrSssyni, cand. theol., og
tekur hann viS ritstjórn hennar í
staS Magnúsar Jónssonar dósents.
sem veriS hefir ritstjóri hennar
síðan hún fluttist heim frá Khöfn.
Nú hefir Magnús keypt tímaritiS
“TSunn” af próf. Ágúst TT. Rjarna-
son, og gefur þaS út framvegis.
Landsstjórnin hefir selt “B°rg”
sænsku útgerSarfélagi og eru kaup-
samningar þegar gerSir, meS þeim
fyrirvara, aS skipiS standist skoS-
un, sem fram á aS fara á þvi.
KaupverSiS er aS sögn 180.000 kl.
danskar.
Komnar eru i bókaverzlanir tvær
hækur athvglisverSar; önnur er
Endurminningar Renedikts Grön-
dal og hefir Ársæll Árnason gefiS
út. Hin bókin er “Sveitasögur”
eftir Einar H. Kvaran og er Þor-
steinn Gíslason útgefandinn.
í norSanveSrinu, sem gerSi *hér
um siSustu helgi, rak tvö skip upp
á SiglufirSi. AnnaS norskt, og er
þaS taliS ónýtt, eSa því sem næst.
Hitt var af Akranesi og heitir
Ingólfur”. ÞaS rak inn á leiruna
inn af höfninni og brotnaSi sama
sem ekkert. Manntjón ekkert.
Versta veSur hefir veriS norSan-
lands undanfariS. HafSi snjóaö í
SiglufirSi niður i sjó einn daginn.
Flest skipin eru hætt síldveiSum a 1
undanteknum reknetjaskipum. —
Þorskafli hefir veriS mjög rír upp
á síSkastiS vegna ógæfta.
Þessa dagana er veriS aS steypa
fótstallinn fyrir likneski Ingólfs
landnámsmanns á Arnarhóli. Er
myndin væntanleg hingaS meS
næstu ferSum, svo aS þess verS-
ur ekki langt aS bíSa, aS fyrsti
landnáiflsstaSur íslands fái mynd
frumbyggja síns. Hefir iSnaSar-
mannafélagiS gert sómaverk meS
því aS annast framkvæmd þessa
rnáls, og framkvæma verk, sem of
lengi hefir legiS i þagnargildi.
Laus embætti: HéraSslæknis-
embættiS í Vopnafiröi, HöfSahér-
aSi, ReykhóIahéraSi, PatreksfirSi,
FlateyjarhéraSi, eru auglýé laus
til umsóknar.
Vatnstúrbínu nýja, þúsund hest-
afla, fékk rafmagnsstöðin meS ís-
landi síSast. Vegur kaslhjóliS um
fimm smálestir, en túrbinan sjálf
rúmar þrjár
SláturtíSin er nú byrjuS fyrir al-
vöru en mjög misjafnlega hefir
veriS slátraS undanfarna viku,
stundum fáu, en mest um 1300
fjár. Stærsti reksturinn, sem kom-
iS hefir á haustinu var úr Fljóts-
hliS, á fjórtánda hundraS fjár.
. S1y§ var á togaranum “Menja”
í fyrrinótt hér úti á flóanum. UrSu
tveir menn fyrir vírunum, þegar
veriS var aS leggja vörpunni, og
slösuSust báSir. Annar þeirra, Pét-
ur ÞórSarson úr Hafnarf., misti
fótinn um öklann, hjó strengurinn
hann alveg af. En hinn, GuSm.
Olafsson aS nafni, meiddist nokkuS
á fæti og verSur aS liggja í rúminu
um tíma.
HjálpræSisherinn hefir látiS
stækka sjómannaheimili isht hér
nýlega og er nú lokiS breytingunni.
Úr SuSur Þingeyjarsýslu er oss
ritaS 20. sept.: “. ..Úrkomu og ó-
þurkasumar hér, eitt hiS mesta í
manna minnum; hefir rignt nálega
alla daga síSan um sumarmál;
hríSar nærri daglega síSan um
höfuSdag, hey úti og fuku víSa í
fárviSri rétt eftir messu Egedíus-
ar. Spretta ágæt á túnum og þur-
engi og í sáSgörSum.”
Sigursæli er góður vilji.
pað var hásumar 'með hækkandl
sól, en á verkstæðinu fór ált fram
eftir venjulegum reglum. I
aftasta hluta byggingarinnar
h'eyrðist vélaniðurinn. Vagnarnlr
komu hver af öðrum og voru fylt-
ir með kössum 0g margskonar
varningi.
Skrifstofurnar voru framarlega
í húsinu, þar úti var grasið nið-
urbælt kringu'm gamla linditréð.
Hinir vnnugefnu verkamenn
hröðuðu sér upp steintröppurnar
með hinu háa handriði úr járni,
en þó var einhver sérkennleg
kyrð og ró yfir öllu saman.
Inni á aðalskrifstofunni sat
eigandinn, Konsúll Kruse. Hús-
gögnin kringum hann voru stór
og sterkleg, máske belzt um of
grófgerð. Myndirnar á veggn-
um af hinum eldri Krusers, virt-
ust lýsa því, að þeir hefðu verið
ómannblendnis og stoltir, og
sama mátti segja um hann sjálf-
an. þar sem hann sat nú í sínum
háhryggjaða hægindastól.
Þetta var gamalt áreiðanlegt
félag, 0g Krusarnir mikils virtir,
en strangir með óbifanlegum
grundvallarreglum.
Synirnir tóku við þar sem feð-
urnir hættu, og félagið hélt á-
fram að eflast hávaðalaust.
Hin gömlu félagslög voru æðst
af öllu, þeim hlaut formaðurinn
að lúta, og sjá um að þeim væri
nákvæmlega fylgt í öllu.
Haraldur Krúse fylgdi reglun-
um, ein og forfeður hans höfðu
gjört, að því undanteknu, að þó
hann væri roskinn að aldri, þá
var hann enn ógiftur, og því ekki
óhugsandi, að það í og með hafi
gjört hann enn óviðfeldnari.
Það var seinni hluti laugar-
dags og mitt í frítímanum. Þeir
sem voru efstir í embættum fengu
fjórtán daga fpí, og þeir sem
lægra voru settir fengu átta daga,
jafnframt var þeim greidd ákveð-
inn peningaupphæð, en mismun-
andi, frá hundrað krónum, alt
niður að tiu.
Á hverjum laugardegi fóru ein-
hverjir af stað. í dag var það
Jensen ungi, Lime bókhaldari og
formaðurinn sjálfur. Hann var
vanur að taka sér þrjár vikur. En
upphæðin sem hann brúkaði fór
eftir því, hvernig félagsreikning-
arnir stóðu í það og það sinni, að
sínu leyti alveg eins 0g hitt fólk-
ið. Samt hlakkaði hann til, og
hugsaði sér að fara eitthvað
nokkuð Iangt, því það var vnesta
skemtun hans.
Kruse hringdi, Jensen ungi kom
inn og stansaði við dyrnar. Hann
var seytján ára, eftir aldri stðr,
óliðlegur í vexti, og fötin fóru
honum hræðilega illa. Hann
átti verulega bágt. Faðir hans
hafði verið gjaldkeri, og dó frá
allmikilli sjóþurð, og með drengn-
um var haft stöðugt eftirlit. Hin
örsnauða móðir hafði farið til
V.......með litlu systurnar, en
hann var látinn til fósturs, hann
var óþreyjufullur og þreklítill,
fann sárt til þess að hann værl
einmana og yfirgefnn. Krúse
hallaði sér upp við í stólnum:
"Nú, Jensen. 1 kvöld byriar
frítí'minn yðar, og varir þar til
næsta sunnudagskveld, þér getið
fengið tíu krónur hjá “'kassanum”,
Larsen veit af því.”
Jensen ungi var blóðrauður 1
andliti, hann hafði gjört sér vissa
von um að fá 25 krónur, og ætl-
aði svo að sjá móður sína og syst-
ur, en nú var það ómögulegt.
Hann flýtti sér að hnegja sig,
og tautaði lágt og óskýrt: “þakka.’
“í raun 0g veru hefðuð þér engan
frítíma átt að fá, þér vitið vel or-
sökina. En nú hafð þér ver-
ið skikkanlegur síðan, svo við lát-
um þess ekki við getið, en gáðu
að þér framvegis Jensen.” Jen-
sen ungi tautaði eitthvað milli
tannanna, og varð enn rauðari.
“Jæja, góða skemtun Jensen,
og segðu Lime, að hann skuli
koma.” Augnabliki síðar kom
Line. hann var einkennilegur,
hár vexti en lotinn, ‘með smá og
blíðleg augu, er voru umkringd af
smáhrukkum. Hann var ekkju-
maður, og hafði verið í þessari
stöðu eins lengi og formaðurinn.
Með sitt þunna rauðgula hár, var
hann lítill fyrir manni til að sjá,
en þótt undarlegt væri, var hann
sá af hinum hærri embættismönn-
um, sem Krúse þótti 'mest til
I koma. Lime var ekki framúr-
5 skarandi með neitt, en með trú
| og nægjusemi vann hann sitt á-
i kvæðisverk, og kvartaði aldrei.
! þv'í sat hann kyr í sinni deild, sem
j var af þeim smærri, sumir hinir
j yngri sa'mverkamenn hans, þutu
| fram hjá honum. En þrátt fyr-
|• ir stöðu hans og lág laun, var þó
í enginn í öllu félaginu, setn var
j eins ánægður og gamli Lime, og
: ,því skildi formaðurinn ekkert í.
Enn fremur átti hann einn sér-
sta'kan eiginlegleika, þó hann
! sýndist óframgjarn hversdaglega.
enn til þess að taka málstað ann-
j ara, var hann hverjum manni
' hugrakkari. Hvert sinn er ein-
j hver hafði brotið hinar afar-
; ströngu reglur félagsns, og 'mundi
að líkindum verða rekinn eða
1 annað lakara, þá var Lime þar
j kominn, ótrauður að ‘hjálpa með
! ráðum og dáð, og oftar einu sinni
hafði Iegið við borð, að fyrir
þessar sakir mundi hann missa
atvinnu sína, en það hjálpaðl
j að Krúse virti hann svo mkið.
"Nú jæja, Lime, þér ætlið að
fara til P. .. ” sagði formaðurinn
! glaðlega. "Já, það var hug-
! myndin,” sagði Lime brosandi.
j “par er líka fallegt. Þér hafið 14
I daga eins og vant er, og Larsen
afhendir yður glaðningu, það eru
! að eins fimtíu krónur, meira gat
j það ekki verið þetta árið.”
Aha, biddu fyrir þér, það er
líka ágætt."
“Eg hefði gjarnan viljað fara
eitthvað langt, en nú má eg Iáta
mér nægja, að fara skemtiferð að
sjónum, ó—já, svo Iæt eg það
gott heita. Að eins óska eg yð-
ur Lime góðrar skemtunar, og að
þér fáið dálítinn roða á vangana.”
Lime þakkaði kurteislega og ósk-
aði forvnanninum góðrar ferðar.
Svo gjörði Krúse Iítilsháttar
bendingu, — samtalinu var lok-
ið, en Lime fór hvergi. Afsakið,
getur konsúllinn sagt mér hvert
Jensen ungi hefir farið,” sagði
hann hikandi.. Konsúllinn leit
upp snögglega. "Nei,” eg er
ekki trúnaðarmaður herra Jen-
sens, en naumast verður það stór-
höfðingjasetur, sem hann heim-
sækir.” Rómurinn var kulda-
legur og afvísandi. "Mér datt i
hug að konsúllinn hefði máske tal-
að eitthvað við hann, Jensen er
svo einmana,” bætti Li'me við.
“Svo yður datt það í hug, má3ke
að eg ætti að hafa eftirlæti á
unga Jensen, af þvl faðir hans
var svo vingjarnlegur að stela frá
okkur, yðar vegna hefi eg séð í
gegnum fingur við hann, enda þó
honum hafi yfirsést. Eg hefi
gefið honum sama tækifæri og
hverjum öðruwi — og það þrátt
fyrir að mér líkar hann ekki,” “Og
það er dagleg kvöl fyrir hann, það
sem faðir hans gjörði fyrir sér
sýnist mér hann ekki geta að
gjört, móðir hans er bláfátæk, og
dregur lifið fram nálægt V.
Hún hefir margt misjafnt liðið,
hr. Konsúll og eg veit að hún
þráir drenginn sinn og Jensen —
hann —” “Heyrið þér nú Lime
minn góður, nú er bezt að þér
hættið,” Krúse stóð upp, bólginn
af reiði.
Lime sá að hann gat engu á-
orkað. Hann kvaddi því og
fór, en Krúse skelti aftur bók-
inni', settn lá fyrir framan hann,
svo small í. Lime hafði verið
margorður, um þessa skemtiferð,
sem fyrir honum lá, samþjónar
hans gjörðu narr að honum, og
sögðu að hann væri nægjusamur
eins og barn.
Hann fór nú að búa sig undir
frítimann. A hverju augnabliki
leit hann út undan sér til unga
Jensens, þeir unnu ‘báðir á sövnu
skrifstofunni. Jensen var dauf-
ur og dapaurlegur, og ekki sjáan-
legt að hann hlakkaði til frítim-
ans. pegar lo'kað var, bað Lime
hann, að bíða sín á bekknum fyr-
ir utan verkstæðið.
Kruse stóð í skrifstofugangin-
um sínum og heyrði þetta. Hann
var ekki búinn að jafna sig eft-
ir samtalið við Lime. Nú lang-
aði hann til að vita hvað Lime
ætlaði fyrir sér í garðinum hans
gekk út að veginum. Bak við
plankagirðinguna gat hann heyrt
hvað talað var í bekknum, það
var ekki í fyrsta sinn að hann
hafði þannig borið sig að, honutn
var ant um að vita hvað gerðist 1
kringum hann. Lime og Jensen
ungi settust & bekkinn í horninu,
og Krúse var þegar á sinum
stöðvum, þar sem hann gat séð og
heyrt hvað framfór, milli riml-
nana á girðingunni. “Hvað
gengur að þér, Jensen minn,”
sagði Lime vingjarnlega. Jen-
sen var niðurlútur og grátdrög
fóru yfir andlitið. “Það geng-
ur ekkert að vnér,” sagði hann
með grátstaf í kverkunum. Lime
sat augnablik og horfði á hinn
unga vin sinn. Krúse sem hafði
nákvæmar gætur á því sem fram
fór, furðaði sig á hinum fallegu
svipbrigðum, sem komu í ljós á
andliti hans. Svo spfcrði Livne
Jensen hvað hann ætlaði fyrir
sér um frítímann. Unglingur-
inn reyndi að vera hress í máli,
og kvaðst verða á slangri í ná-
grenninu.
“En móðir yðar og litlu syst-
urnar?” spurði Lime fljótlega.
Jensen ungi varð enn þá niður-
beygðarií og hélt niðri ú sér grátn-
um. Móðir hans, sem hann
hafði svo ósegjanlega mikið
hlakkað til að sjá, hann gat ekki
lengur heft grátinn og tárin
runnu niður kinnarnar á 'honum.
Hann ætlaði að standa upp, en
Lime lagði höndina á öxlina á
honum. “Lofið þér ínér að
fara, hr. Lime, þér verðið að
hraða yður,” gat hann loks stunið
upp. “Nei, það er langt frá því,
eg fer hvergi.” Jensen varð
hverft við, og leit til hans. “Eg
fer hvergi Jensen, en þér farið tii
V., svo sannarlega sem eg heiti
Lime, hér hafið þér fjörutíu krón-
ur, og svo farið þér með nætur-
lestinni.” Jensen horfði með
innilegu þakklæti á hinn gamla
vin sinn, en var ákveðinn í að j
hafna því. Svo varð honum litið á
stígvélaræflana, sem hann var í.
“Já eg hefi tekið það með i reikn- j
inginn,” sagði Lime. ‘Fyrst
kaupir þú þér ný stígvél, og 'má-
ske eitthvað smávegis fleira, en
samt hefir þú nógan farareyrir
fram og til baka,” Þrátt fyrir all-
ar fortölur Limes vildi Jensen
ekki taka við peningunum. Hann
sagði að Lime væri búinn að
gjöra svo ótal margt fyrir sig,
og hann ætti mikið hjá sér, sem
hann gæti aldrei borgað. Samt
uppgafst Lime ekki. “Geturðu
sagt ‘mér, hvernig á þvi stendur,
að eg af og til reyni að gleðja
einn og annan, og þú ert einn í
þeirra tölu,” spurði hann alvar-
legur. "Nei,” svaraði Jensen
og horfði á hann forvitinn.
“Svo skal eg segja yður það, og
vona að þá segið þér já. — Sjáið
þér til. Einu sinni iátti eg
konu, kæri Jensen, sem mér þótti
mjög vænt um. En eins og þér
vitið er hún látin fyrir mörgum
árum. Það var fjærri því, að
eg væri nógu góður við hana. Eg
byrjaði verzlun, og eyddi hennar
peningum, síðan fékk eg atvinnu
hjá Krúse, en eins og þér skiljið
vorum við mjög fátæk. Hún
hefði átt að lifa mjög góðu lífi,
en efnahagurinn leyfði það ekkl,
Áður en hún dó, ktfmst hún að þvi,
hvað eg tók það nærri mér, að
hún hafði haft það svo stríðsamt
og ti'.l að hughreysta mig, talaði
hún einn dag um þetta við mig, og
benti mér á veg til að borga
skuld mína, og jafnframt létta
samvizku byrði mína. Hún
krafðist að eg skyldi gleðja einn
mann á hverju'm degi, svona vai
hún Jensen.”
“pegar konan mín var dáin,
byrjaði eg á þessu. 1 fyrstu
gekk það stirt, og mér fanst það
þungt, en svo fékk eg meiri æf-
ingu, og í hvert skifti, var það
eins og eg gjörði eitthvað henni I
vil, og sjálfur varð eg ánægðari
við hvað eina. pegar þér nöj
farið til V. verðið þér glaður, ogj
móðir yðar og litlu systurnar. Það
verður sameiginleg gleði og á-
nægja. En þegar eg stend út i
kirkjugarðinum við gröf konu
minnar, svo er máske eg állra
glaðastur. Eg 'hefi verið ein-
mana Jensen minn góður, alt af
í sama stað, og ekki alt verið sem
skemtilegast, svo hefði ekki kon-
an mín gefið mér þetta verkefni,
veit eg ekki, hvernig farið hefði.”
Lime brosti eins og hann bæði
afsökunar á þessari löngu skýr— j
ingu en röddin titraði af hrifn- j
ingu. Ungi Jensen var búinn j
að fá annað yfirbragð; sorgin var
horfin “Já, nú tek eg við pen-1
ingunum Lime, og skal aldrei I
gleyma því, sem þér hafið sagt!
mér,” sagði hann og tók vingjarn-
lega í hendina á Lime.
Lime afhenti honum peningana,
0g eftir marg endurteknar þakkir,
flýtti Jensen sér af stað iljómandi
af ánægju og kœti.
Lime fór í grafreitinn, en þeg- j
ar hann kom heim varð gamla I
ráðskonan hans æf og uppvæg,
því hún hafði alt reiðubúið til j
ferðarinnar. Hún vissi alt út
i hörgúl um gjörðir hans og hjálp-
semi og veitti honum þungar á-1
sakanir. En ánægjusvipinn,
sem lá yfir hinu hrukkótta and-;
liti gamla bókhaldarans, gat hún
ekki rekið þaðan.
Daginn eftir var hið yndisleg-
asta sumarveður. Lime fór
snemma um daginn út í hinn
þögula Prestaskóg, sem ‘honum
þótti svo vænt um. Hann tók
méð sér bók, en gat ekki lesið,
hugurinn var allur hjá Jensen
unga, sem nú var hjá móður
sinni. Hann var rólegur og
mjög ánægður.
En sú kyrð varð þó stopul. Ein-
hver meiri háttar maður, sýndist
með áhuga hyggja að hinum fá-
förnu troðningum, sem lágu í all-
ar áttir. Loksin skom hann auga
á Lime og flýtt sér til hans. 1
Lime stóð upp og horfði á kon-j
súlinn, sem stóð frajmmi fyrir
honum. “Finn eg yður þá
hérna Lime,” þér hefðuð átt að
vera farinn fyrir löngu,” sagði
Krúse, og brosti einkennilega.
“Eg tók aðra stefnu,” stamaði
Lime hálffeiminn. —“En — þér
ætluðuð að sjónum.” — “Já,
þökk, en það verður nú ekkert af
því. “Og hverju er það að kenna?
LgfoE WHITEST. LIGHTEST*
HagIC
baking
POWDEB
ÍPntains no
það er yður skuld Lime.”
‘En
nú skil eg yður ekki, herra kon- j
súll,” sagði Lime forviða. "Nei,
en eg skal segja yður það Lime,
sjáið þér til, eg hleraði á bak viðj
girðinguna í gær 1— "“Stendur
konsúllinn á hleri?” “Já, guð
veit að eg gjörði það, og iðraní
þess ekki, en þér megið trúa því,
að eg hafði nóg að gjöra.” Kon-
súllinn hló. Lime horfði for-
vitinn á húsbónda sinn. “Já,
það var þó satt, eg varð að hlaupa,
til að ná Jensen, og þegar eg kom
í búðina, keypti eg eitt og annað
utan á hann, þvi hann vex upp úr
hverri spjör, eins langur og hann
er. Síðan fylgdi eg honum á
brautarstöðina — og i stuttu máli
sagt, minn frítífni fór sömu leið
og yðar.”
“Nei, herra konsúll, hvað? —”
“Já, þér vitið það Lime, úr þvi
hann fér fyrir þrjá verður hann
að vera sæmilega útlítandi, en nú
eru líkindi til að móðir hans verði
glöð, hann hefir í öllu falli feng-
ið sínar lífsreglur.”
"Það var sannarlega vel gjört,
konsúll,” sagði Lime og leit upp.
“Ó, það er ekkert um það að tala.
En eg verð að vera heima. — En
segið þér mér Lime.” Konsúllinn
horfði með einkennilegri aðdáun
á þenna fyrirferðarlitla mann, og
hugsaði um vinnutíma hans og
kauphæð, — “Getið þér virkilega
framfylgt áformi yðar á hverjum
degi?” “Ekki á hverjum degi,”
sagði Lime hálffeiminn, en af og
til hepnat mér það, það þarf exki
mikið til, þegar viljinn er góður.”
Konsúlinn leit til Lime, það var
eitthvað í tilliti hans, sem hinn
gamli bókhaldari hafði aldrei séð
þar fyrri.
“Eg hefi pantað morgunverð í
lystiskálanum, viljið þér gera mér
þann heiður, að vera þar gestur
minn í dag?”
“Heiður”, sagði Lime gletn-
islega, og leit ofan á slitnu skrif-
stofufötin sín.
“Já, eg sagði einmitt heiður, og
mér er það alvara.” Konsúll-
inn talaði í þeim róm sem enginn
mótmæli þoldi, tók hinn gamla
bókhaldara undir hönd sér, og
leiddi hann up að lystiskálanum.
Morten Korch.
Sigm Long þýddi.
EXCURSION
IV. EÐ
Eftirsóknarverfrar
VETRAR FERÐIR
FRAM OG XII. BAKA FARBRJEF
GLEYMIÐ EKKI
D. D. WOOD & SONS
Þegar þér þurfið
Domestic,Steam Kol frá öllumnámum
Þér fáið það sem þér biðjið um bæði
GÆÐI OG AFGREIÐSLU
Tals. N 7308
Yard og Office: ARLINGTON og ROSS
Meira Brauð
Betra Brauð
Ódýrasta og heilnacmasta fœöan er brauÖ-
ið, ef það er réttilega tilbúið.
Það sem vér böfum kappkostað, befir ávalt
verið það, að láta vörugæðin ganga á undan
öllu cðru; þessvegra bafa bravð vor blotið
þá einróma viðurkenningu, sem raun er á.
wwwwwwy
Efnisgœðin á undan nafninu,
hefir ávalt verið kjörorð vort
Canada Bread Company Limited
PORTAGE & BURNELL,
Talsími B 2017
WINNIPEG, MAN.
-TIIi-
TIL-
■TIL
AUSTUR
CANADA
FRÁ ÖIATJM STðRVUM f
Manitoba (Winnipeg og Vestra)
Saskatchewan og Alberta
FARBRJEF SELD
1. Des. 1923 til 5. Jan. 1924
l-'cröalags Tíminn er
prír Mánuðir
TVÆR LESTIR Á DAG
pað eykur þægindin
og ferðahug
Kyrrahafs
Strandar
FKA Öl/UUM STÖHVUM f
Manitoba (VVinnijieg og Vestra)
Saskatchewan og Alberta
FARBRJEF SELD
Desomber. Janúar Febrúar
4. 6. 11. 13 3. 8. 10. 15.
18. 20. 27. 17. 22. 24. 5. og 7.
—1923— —1924— —1924—
Farbrjefin endast til
15. Apríl 1924
Undra ferðalag
að vetri til
MID-RIKJ-
ANNA
FRA ÖULUM STÖDVUM f
Saskaicliewun og Alberta
FARBRJEF SELD
1. Des. 1923 til 5. Jan. 1924
Ferðalags tíminn er
prír Mámiðlr
Til Minnea|M>lis, St. l*a.ul. Dulutli,
Milwaukce, Chicago, (’e*lar Rapids,
Diibuque.W'aterloo, Coi>"Cil Biuffs.
Des Moi-nes, Ft. Dodg*, Jarsliail-
town, Sioux City, St.Ijoaa*. Kansas
City, Watertown, Omabu.
TIL CALLA LANDSINS FYKIU JOLIN
Sórstakra Skemtiferða Hringferoar Farbréf til allra Ilafna við Atlantshaf er tcngjast
þar við gufuskipin, verða seld frá 1. Desember 1923, til 5. Janúar 1924. Ferðalagstbni 3 Mánuðrr
TOURIST SVEFNVAGNAR ALLA LEID
BFJXT AD SKIPSHLTf) f W. ST. JOIIN
I’yrir SigUngar þessara skitwi
S.S. Montelnre
Tii I,iven>ool ..
Siglir 7. Des.
S.S. Melita
Cherbourg,
Sotttiipt, Antv.
Siglir 13. Des.
S.S. Montcalm
Ti-1 Liverpool
Siglir 14. Des.
S.S. Marloch
Til Belfast og
Giasgow
Siglir 15. Des.
SJERSTAKAR LESTIR
Frá Winnipeg 11. Des. 1923
Sem gstnga beint að Skipshlið í
W. St. John, fara þaðan
S.S.KONTCALM, Des. 14
TIL LIVERPOOL
HAGNÝTIÐ YÐUR SÖMU TŒKI ALT I GEGN
CANADIAN PACIFIC
“ROSEDALE” Drumheller Beztu
LUMP OG ELBAVJELA
STŒRD:
EGG
STOVE
NUT
screened
Tals. B 62
PPERS
■ twin city
OKE
Besta
Tegund
MEIRI HITI — MINNI KOSTNADUR
THOS. JACKSON & SONS
W innipeg