Lögberg - 06.12.1923, Blaðsíða 5

LÖGBERG, FIMTUDAGINN
6. DESEMBER 1923.
1Ö8. 6
nýrr-apilhjr eru bezta
iiýrnameðaiiC. Lsekna og gigi,
'bakverk, hjartabiiun, þvasrteppu
oii finnur veikindi, sem starfa frá
nýrunum- — Dodd’s Kidney PUis
ikbsta 50c.. askjan eða sex öskjur
fyrir $2.50, ojr fást hjá öllum lyf
eblum efa frá The Dodd’s Medi-
Breyting á siðferðis-
hugsjónum kvenna.
Eftir Alyse Gregory.
Hinar eldri siðferðis hugsjónir.
Sne’mma á níunda tug nítj-
ándu aldarinnar höfðu þessar
kring’umstæður breyst til mura,
eftir að Ibsen hafði skrifað ’leik
sinn ‘Brúðuhúsið”, en þó sérstak-
lega fyrir pá sök, að konum, sem
yfirgáfu heimili <sín, tii þess að
taka að sér verk við verzlanir og
ganga út í lærðar stöður, fór stöð-
ugt fjölgandi. Hugsunarhátt-
urirn breyttist, ekki ,samt að því
er skírlifil3hugsjónir þeirra snerti,
Saikleysið var enn hennar dýrasta
eign og æðsta gjöf hennar til
manns síns. Að gláta isakleys-
inu þá, meinti í langflestum til-
fellum útilokun frá hjónabandi.
Um karlvnennina, hvort ,þeir voru
heldur giftir eða ógiftir, er það.
að segja, að iþeir .leituðu úr fyrir
heimilin að félagslskap kvenma ogj
undirgefni og fyrirgefning hinna j
hógværu eiginkona þeirra vaktl
einmitt hjá þeivn óeyrðar tiiíinn-|
ingu, sem lokkaði þá út í leit eft-
ir félagsskap, sem hvorki var eins j
eftirlátur né heldur eins trau'stur J
og ká, er þeir nutu á heimilunum. j
'Samt hefðu þeir undir eins rek-j
ið þessar eftirlátu konur út aft
heimilum sínu'm, og út á götuna j
eins og ‘‘Madame X.’\ eða sagt er;
frá í “Mid-Ohannel” eftir Pinero
hefðu þeir orðið varir við að þess-j
ar eftir.látu konur þeirra litu hýr- (
ari augum til gesta sinna en góðu j
hófi gengdi, eða kæ'mu heim að
þeim óvörum er þær hefðu kunn-
ingja sína í nánu vinskparboði,
og almenningsálitið hefði staðfest
það. Ipannig var aðstaða karla
og kvenna- þegar kvennfrelsis
hreyfingin, isem hafði verið að
aukast • þróttur árlega braust út
eins og þruma og hertók hinn
Engil-Saxneska herm. ‘,Niður með
hið tvöfalda lifnaðar fyrirko'mu-
.lag” var kjörorðið, sem var krafa
um hreinna líferni manna frem-
ur, en aukið frel.si kvenna í þeim
sökum.
Ungar, miðaldra og aldurhnign-
ar konur gengu út í stórfylking-
um, u'm götur Lundúnaborgar og
New York með blaktandi fána í
broddi fylkingar, og manngrúinn
horfði á þær gapandi af undrun.
í fyhsta sinn í sögu heimsins,
fundu konurnar til síns sameig-
inlega afl's. óánægja þeirra
magnaðist og velti sér yfir karl-
mennina undrandi og óánægða,
sem eftir alt sáman eru ekki eins
sekir um ástandið eins og það
var, eins og hinn æfa gamli vani,
sem þeir höfðu hjálpað til, með
að viðhalda. Rangindi og óá-
nægja, sem árum saman hafði
legið se*m falinn eldur í sál kon-
unnar, fékk framrás ií þessum al-
kunnu orðum: “konan krefst at-
kvæðisréttar.”
Eins og píslarvættis konurnar
kristnu til forna, fóru kvennfrels-
iskonurnar í fangelsin óhikandi
og upplitsdjarfar, ti.l þess að líða
fyrir það sem þeim var heilagt.
í þessum umbrotum kvennfrels-
is konanna, var aðkenning af æð-
iskendu'm ofsa,, en það var þessi
æðiskend, sem var aukin af tregðu
karlmannanna að hlusta á frels-
iskröfur konanna, eða veita þeim
þau auðsæu réttindi að greiða
atkvæði um þau lög landanna, sem
menn ætluðu þeim sjálfum að
hlýða. Ef til vill hefir ákafi
þeirra og einbeittni fallið i góðan
jarðveg hjá hinutm yngri systrum
þeirra. Það út af fyrir sig að
fá atkvæðisréttinn, var i sjálfu
sér þýðingarlítið í samanburði við
áhrif þau,, sem hin aukna þekk-
ing í sókn þeirra hafði á kvenn
fólkið í Bandaríkjunum og á Bret-
landi. Efnalegt sjálfstæði varð
aðal keppiketfli yngri kynslóðar
þeirra. Bernard Shaw á En -
landi, Mrs. Chorlotte Perkins
Gilman í Bandaríkjunum og Ellen
Key í Skandinaviu báru fram rök
í málunuvn, sem þau ætluðust til
að mundi sannfæra þá, sem eldri
væru. Samt sem áður réði hinn
eldri hugsunarháttur ríkjum- —
sá, að standa á móti því að stúlk-
ur gætu yfirgefið heilmili sín, til
þess að vinna fyrir mat sínum.
Kvennfólkinu vað gjört erfitt
fyrir að ná í stöður, kennarstöð-
ur voru illa bongaðar. í verk-
stæðum var þeim borgað helm-
ingi lægri Taun era karlmanninum,
sem vann við hlið þeirra, að
sama verki. prátt fyrir alla
erfiðleika leituðu 'margar stúlkur,
sem aldar voru upp á góðum heim-
ilum sér atvinnu við hraðritun,
Iskrifara og ýms önnur störf, og
það alloft á móti vilja foreldra
sinrna, þar sem karlmennirnir
gerðu þei'm slík störf ekki ókleyf.
Sumar þeirra brutust áfram til
vísinda, lækna og lögfræðisstarfa.
Áhrif stríðsins.
Svo kom .stríðið eins og þruma
úr heiðskíru lofti og þær voru á-
samt systrum sínum, sem fastari
voru í hei'milisvistinni hrifnar til
starfls með þjóðræknis öTdu þeirri,
er valt yfir alllar þjóðir. Þær
buðu sig fram til að stýra sjúkra-
vögnum, til hjúkrunarstarfa hjá
Rauða kross félaginiu og í þjón-
ustu K. F. U. IM. félagisins. Auðn-
an í lífi þeirra var að síðustu
numin í burt og 'hið örlaga-
þrungna starf þeirra flutti með
sér nægtir af ógnum og erfiði, til
þess að feykja í burtu öllum hé-
góma. Þær sáu bræður Isína og
elskhuga borna burt af viígvell-
inttm, særða og deyjandi. — Þær
sáu hina fráneygðu Bandaríkja-
hermenn isvala geði sínu án nokk-
urrar hugsunar um afleiðingarn-
ar sem það hefði. Ef það var
hlutverk manna að horfast í augu
við dauðann á vígvellinum, þá
var það að síðustu hlutverk
kvennanna að horfast í augu við
lifið í djúpi sinnar eigin sálar.
Hið Tiðna höfðu þær séð. í
tvemur tilfellum hafði það orðið
gáfuðu'm, ungum og fögrum stúik-
um ofurefli,, sem rænti þær lífs-
lönguninni. Allir munu minn-
ast Cronwall systrarsna, sem tóku
líf sitt sjálfar á heimleið frá
Rauða kross félagsstörfum á víg-
velTinum. Heima fyrir var sóst
eftir kvennfólki til þess að fylla
stöðurnar, sem lausar urðu þegar
kar’.mennirnir fóru 'í stríðið. pær
urðu vel við þeirri eftirsókn, og
þær fundu til þess aö þær voru
ekki eins veikbygðar og haldið
hafði verið, og að höndin sem
ruggar vöggunni gæti líka stjórn.
að umsvifamiklum vinnuvélum
Hinar nýju siðvenjur kvenna
Svo breyttist alt skyndilega aft-
ur, striðir.iu var lokið og konunt m
var aftur sagt að fara hei'.u og
láta stöður sínar af hendi við
karlmennina, en það var um sein-
an. Hinar gömlu h’ýðnisregl-
ur höfðu .skyndilega mist vald
sitt. pað var hvorki hegnandi í
guð né faðir, sem neyddi kon-
urnar til þess að setjast aftur við
matborð heimila sinna. pær
Ieigðu sér íbúðir og héldu áfram
að vinna fyrir isér. pær gegndu
ráðsmensku stoðum, mynduðu
stórfélög, stjórmiðu blöðum og
tímaritum, gjörðust rithöfundar,
fasteignasalar, liistakonur og
gegndu jafnvel fjármála umboðs-
stöðum. Ef heimshyggju vísind-
in höfðu raskað grundvellinum
undir lögxuáli alt sjáandi guðs. —
Sálarfræði Freudenis um að eðlis-
kendin, hvort heldur að hún lá
falin í llífi sálarinnar, eða hún
krafðist framrásar í hinum ytri
athöfnum, væri ósegjanlega þýð-
ingarmikil, og sterk, Hvað
tregur sem maður er að viður-
kenna áhrif þau, sem sú kenning
hafði, þá er það víst, að kvenn-
fólkið fór að veita þeim móttöku.
Konur sem voru háttstandandi
í mannfélaginu, og þær1 sem við
mesta fátækt áttu að búa, höfðu
aldrei þrætt hinn þrönga veg lífs-
fegurðarinnar, því í hvorugu til-
fellinu höfðu þær nokkru að tapa
við það að bregða út af honum.
En fyrlsta skifti í mannaminn-
um, hafa vel uppaldar stúlkur,
tilheyramdi hinu betra al'múga-
fól'ki, brotist gegnum hin ósýni-
legu bönd viðtekins vana og kraf-
ist réttar til sjálfsábyrgðar á lífi,
sem kretfst vindlings að endaðri
máltið og elskhuga að ganga með
á hverju kvöldi, til að fullnægja
þrá lífsinis. Ef sambandið varð
innilegra en ætlast er til að slik
sambönd Iséu, þá var engu að
tapa, sem stúlkunni var ekki inn-
anhandar að losna við.
Hún vann sjálf fyrir kaupi sínu,
sem hún fékk í enda hvers ’mán-
aðar, og hún fór ekki fram á
neitt frá elskhuga slínum, annað
en samfygld hans og vináttu.
Lykilinn að hinu snotra og þægi-
lega heimiTi hennar hafði enginn,
ekki einasta móðir hennar né
bróðir, annar en hún sjálf og má-
ske einn annar.
Mörgum virðast þeslsar stað-
hæfingar að sjálfsögðu ægilegar.
“Buch der Lieder“
Eftir Heine.
I.
í draumi mín unnustan unga
mig eitt sinn fyrir bar,
með fölvar og fallnar kinnar
eins fögur og blómleg hún var.
Ungbarn á armi’sér bar hún
það eldra sér leiddi við hlið;
en klæði’ hennar ásýnd og útlit
bar eymdar og volæðis snið.
Eg sé hana um sölutorg reika,
svo bar ihana loksins til mín.
pó á hana viðkvæmt eg yrði
í auga hennar grátdöggin skín.
“Œ, hjartkæra vina mín hverfðu
nú heim til mín barasta fljótt,
því fyri rþér önn vil eg ala
og erfiða dag og nótt.
“Eins vil eg annast, bæði
þín ungu börnin smá,
en umfram alt þig sjálfa,
sem ólán stærst nam þjá.
“Eg ekkert um skal ræða
þá ást eg bar til þín;
en víst mun þitt leiði verða
vökvað af tárum mín.”
II.
Yngismey með augun skæru
og um munninn rósaskrúð;
til þín æ mín hugsun hvarflar,
h.jartakæra meyjan prúð.
Langt er síðan sátum bæði
saman eitt um vetrarkveld,
í herberginu 'hlýju ræddum,
hvxor ei blektu glaumsins völd.
Vildi eg þrýsta mér að munni
mjallahvítri þinni hönd,
hana tárum vörmum væta,
viðkvæm sló í brjósti önd.
III.
Eins og máninn ljósi líður
léttfær gegnum dimmleit ský,
eins úr tímans öldnu djúpi
yndissjón mér rís á ný.
Upp á þiljum samon sátum
sigldum glaðir niður Rín,
bakkar hennar blómum skreyttir
blika frítt þar kveldsól skín.
Hugarfanginn hýrri meyju,
himinfríðri sat eg hjá;
á ’hennar fölvu yndis-ásýnd
aftangeislar léku smá.
Sem í draumi fram hjá fl.júga
fjöllin eyjar, skógar þá. —
f skuggsjá augans ungrar mey.jar
alt eg þetta speglast sá.
S, Á.
er skotið til framtíma breytinga á)
“stjórn Grænlands.”
En þó er annað athugaverðai a
við þeissa 'hugsun um notku í
Grænlands, •— nú pþgar ísiland
er komið í tölu sjálfstæðra ríkja.
Beiðni um þetta af háltfu íslend-
inga nú, væri bein viðurkenning
á drottinvaldi Dana yfir Græn-
landi.
Og halda menn í raun og ve.’j
að aðrar þjóðir muni nú taka það
með þökkum, að Danir opni ein-
stöku ríkjum dyr á þessu landi,
sevn þó sku.li vera lokað öðrum,
t. d. slíkum þjóðum, sem njóti
einkaaðstöðu í viðukiftum við
Dani eftir riíkjasamningum? Munu
Bretar t. d. láta sér það nægja
eftir málaskilnað Dana og fslend-
inga, að sjá þetta ein'sdæmis
strandbann upphafið fyrir Dani,
Norðmenn og íslendinga einungis
— en þó sé að öðru leyti haldið
áfram þesisari eldgömlu hneyksl-
isráðstöfun á móti öllum siðuðum
heimi ?
Nei. pað virðist sannarlega
svo, sem tími sé til kominn, að
rrenn átti sig á því, rð nú er það
eignarétturinn yfir Grænlandi,
sem um er að ræða. Lítilþægar
umsóknir frá íslandi um ívilnanir
frá Dönuvn, í þessu efni eru úr
sögunni. — —
Menn þurfa heldur ekki lengra
að Teita, en til almannaálits í Dan-
mörku, sem komið hefir fram í
óvægum áfellisdómuvn gegn
Danastjórn fyrir grænlenska
hneykslið, til þess að sjá hve
bráðskammlíft strandbannið hlýt-
ur að vera — þetta bann konung-
anna gegn siglingum til Græn-
lands, vegna skuldlbindinga þeirra
sjálfra eftir “gamla sáttmála,”
sevn varð siðar að þrælataki blóð
okrara á móti varnarlausum villi-
mönnum í hinni íslenzku nýlendu
Einar Benediktsson.
—Visir.
en það er ekki til neins að vera
að látast loka auguvn fyrir sann-
leikanum. pað eru of mörg
táknin alt í kring, sem isanna ó-
mótmælanlega að svo sé. Prest-
ai-nir geta talað um skírlífi frá
prédikunarstólum sínum og haft
yfir kafla úr gavnla og nýja testa-
mentinu, til þess að sanna að
hreinleikinn sé einn hinn dýrasti i
fjársjóður, en konan yftir bara;
öxlum og brosir Teynilega gegn-
umsvnjúgandi brosi.
Mejra umburðarlyndi.
Þetta sem hér hefir verið sagt,
má ekki skiljast svo, að fjöldi af
konum í BandaríkjunuVn og sér-
staklega sveitakonur og sveita-
bæja, sé ekki í orðsins fylsta
skilningi skírlífar. En í stór-
bæjum, þar sem konan, frá því að
hún er tuttugu og fimm ára og
þar til hún er þrjátíu og fimm á
að ráða yfir tekjui,n sinum sjálf,
er hætta á, að þær komist í kunn-
ingskap við vissa karlmenn, og
það er undir 'hælimn lagt hvort sá
kunningsskapur endar í hjóna-
bandi eða ekki. Engum efa er
það bundið, að menn og konur
komast að raum um fyr eða síðar,!
að einkvæni hefir sána miklu |
kosti, en það er 'mjög ólíklegt að
hin vestræna> menning krefjist
lífsregla af konunni hér eftir, sem
húm hefir aldrei krafist af karl-
mönnum.
Á hinn bóginn er ekki minsti
vafi á því, að ýms sanngjörn
hlunnindi, se*,n lögin veita kon-
unni ósanngjarnlega hverfa, eirs
líka þau lög, sem hafa varnuð
henni sanngjarns frelsis.
Það er því miður satt, að bæði
yngra og eldra kvennfólk á vor-
um dögum er lundharðara, fram-
ara og lætur bera mikið á sér ng
það skortir þýðleik í framgöngu
og í viðmóti, set,n er geðfeldur
hverjum þeim, isem kann að meta
‘ Um að menta börn vor’
Efíir E. K. Marshall M.A.
Fyrrum “Inspector of Schools in
Manitoba.”
“Ti! barna vorra!”
“Fyrir skömmu kom út rit-
stjórnargrein í blaðinu Christian
Register, sem gefið er ú í Boston
’.neð þessari fyrirsögn. Hún er
svo góð að eg prenta hana hér
alla. Hún er sem fylgir.
Við sem erum nolckrum árum
eldri en þau (börnin) ættum að
fylgjast nákvæmlega ‘,neð þeim í
ýmsum erfiðTeikum, sem fyrir þau
koma. Látum okkur vninnast á
einn slíkra örðugleika í sambandi
við skóla’ærdóminn. Dæmi má
ef til vill finna á þínu heimili
hver sem þú ert lesari góður. Eft-
ir að hafa stúdérað með mestu
einlægni og atorku, getur nemandi
ekki náð haldi á hinu vissa fagi,
jafnvel eftir að slíkt ihefur verið
endurtekið dag eftir dag og viku
eftir viku. Mörkin sem nemand-
inn fær, smálækka. Önnur fög
líða meéra og 'minna á sama tíma.
Nemandinn missi móðinn og líð-
ur, —- kvelst af þvn, að geta ekki
gjört skyldu sína á þessu sviði.
Við hinir eldri ættum að skilja
hvað djúp sár, og hvað mikla sál
arangist við gætum fyrirbygt með
því að hjálpa slíkum nemanda til
þess að skilja, það sem hin erf-
iða kens’ubók fjallar um — ef
til vi.ll er nemandinn þér skyldur
eða tengdur, lesari minn — og
verða þannig dálítið brot af
heimspetdng eða blátt áfram
kennara og skýra það sem hin ó-
þjála bók hefir að bjóða, komast
að því, hvað það er helzt, sem
nemandinn á isvo örðugt með að
skilja.
Það fyrsta sem við verðum að
gjöra oktíur Ijóst, er að skóla fyr-
irkomulag okkar, er miðað við
þarfir og þrek nemanda, sem hafa
meðál gáfur og meðal þrek. Það
er fyrir alla nemendur, sem eru í
meðallagi að andlegum styrk.
pað er miðað eftir þörfum hinna
mörgu en ekki miðað við þarfir
neins eins nemanda. Reyslan hef-
ir sannað okkur, að nemandinn,
sem hefur meðalgáfur, og er að
fai-a fram, að andlegum styrk,
getur með varkárni fetað sig á-
fram á hinum ýrnsu mentabraut-
um. í öðru lagi verðum við að
láta okkur skiljast að við erum
ekki öli í meðallagi, sem nemend-
ur. Við eigum ekki jafnhægt
með. að læra hvaða fag sem er.
Sum af okkttr sem höfum einn
hæfileika í ríkum mæli höfum
annan eða aðra af skornum
skamti. Þetta verður þeim mun
átakanlegra sem við Iklifrum
le-igra og hærra á mentabi-aut-
inni. Mörg dæmi mætti nefna
fr áliðir.ni tíð, sem sýna hvað
margir hafa farið á mis við al-
menr.a rnentun, vegna þess að þeir
voru vegnir. og léttvægir fundn-
r.ir, sem einhliða, höfðu aðeins
einn hæfileika í ríkum mæli, að
því sem virtist, en voru ekki nógu
fljótir að læra, hvaða fag sem
var. pað geta ekki allir numið
stærfræði, svo fljótt og vel, sem
krafist erl af sumum; né ritað
gott enskt m'ál, isvo hratt sem
þurfa þykir, fremur en hinir
mörgu isem aldrei .geta lært að
spila á h.ljóðfæri, né selt vörur
svo í lagi sé. Því ættum vér að
áfella hina fyrtöldu, fre’inur en
hina síðartöldu,
Við ættum að gjöra þeim nem-
anda, dreng eða stúllku, sem er
seinn að skilja einhver fög i
kenslútímunum, eins létt fyrir og
unt er, gjöra honum Tífið þægi-
legt, andrúmsloftið bærilegt, og
sýna þannig að við skiljum köll-
un okkar. Eg er ekki meðal
þeirra, ®em fyrirdæma alt og alla
í alþýðuskólunum. En eg er
ekki heldur á meðal þeirra, sem
þykir alt gott og gilt í skólunum
og sízt af öllu vildi eg Táta télja
mig meðal þeirra, sem hafa enga
meðlíðun með þeim neixnendum,
sem virðast dragast aftur úr, það
er að segja skilja eklki, sem bez'.
fög þau sem einhver “risi” vill
láta þau skilja fljótt, “skilmála-
laust.” Eg man eftiu- tveimur
kennurum þegar eg var í skóla,
sem kendu annar fröneku og
hinn stærðfræði. Þeir virtust
hatfa sérstaka skemtun af því að
kvelja þá, sem seinir voru að læra
þessi tfög, svo að vesalingarnir *
mistu allan móð, trúðu því, huge-
anlega, úr því þessir menn sögðu
það, að þeir væru asnar, sefx-n gætu
eiginlega ekkert lært, og að það
væri rkki ómaksins vert að vera
að kenna þeim. Þessir nemend-
ur hofðu ekkert ilt aðhafst, það
var eicki hægt að saka þá um neitt,
nema ef vera skyldi að þeir væru
eitthvað lítið eitt seinni að læra
enn hinir. — Kennararnir voru í
sökinni og þeir hefðu átt að fyr-
irverða .sig, fyrir að skiTja ekki
manr.eðlið. (að mönnum er mis-
jafnt gex’ið), jafnvel betur en hin
köldu steindauðti fög sín.
pað er urmull fó’ks á meðal
okkar, sem ætti að flytja sam-
ferðamönnum og niðjum okkar
þenna boðskap hei.lbrigðrar skyn-
semi.”
Eg er Marshall og ritetjóra
blaðsins Christian Register álveg
samdóma.
Jóhannes Eiríksson
Eftirsóknarverðar
VETRAR FERÐIR
FRAM OG TIL BAKA
MEÐ
EXCURSION
FARBRJEF
’TIL-
TIL-
•TIL
fegurð og háttprýði, en fyrirlítur
hávaða og lausung hins andvana
lýðstjórnar fyrii-komulags vorra
tíma.
En þær eiga líka yfir að ráða
dyrfsku og hugprýði, og ef leitað
er undir hinni hverdagslegu
kludablæju, og hinu kalda merki
nautnaþráarinnar á maður von á
að leyniist hin forna meðaumkvun
og skilningur á hinum barnslegu
brekum karlmannanna.
Þegar maður ber þær líka sam-
an við meykerlingar Victorítíma-
bi.Lsins, svo auðmjúkar, keipóttar
og einkiisvirði, er útheltu kyn-
ferðiskend sinni á þjóna
eða ættmenni, og sem
voru svo blessunarlega fáfróðar
um alla skapaða hluti, nema sjálfs
isíns líðandi dag ,— átumein síns
eigin þjóðlStfs. ipá fer maður að
spyrja sjálfan sig að, 'hvoi-t að
nút.íðarkonan, með sinni hagnýtu
þekkingu, þrátt fyrir afturför
þeirra á vissum sviðum, sé ekki
þegar alt er skoðað, þarfari þjóð-
félaginu og vinum sínum, heldur
en hinar voru?
AUSTUR
CANADA
FRA ÖIxUUM STÖÖVUM f
Manltoba (Wlnnlpeg og Vcstra)
Saskatcliewan og Alberta
FARBRJEF SELD
1. Des. 1923 tU 5. Jan. 1924
Ferðalags Tíminn er
prír Mánuðir
TVÆR LESTIR Á DAG
pað eykur þægindin
og íerðahug
Kyrrahafs
Strandar
FRA ÖI.UUM STÖÐVUM I
Manitoba (Winnipeg og Vestra)
Saskatchewan og Alberta
FARBRJEF SELD
Desember. Janúar Febrúar
4. 6. 11. 13 3. 8. 10. 15.
18. 20. 27. 17. 22. 24. 5. og 7.
—1923— —1924— —1924—
Farbrjefin endast til
15. Apvíl 1924
Undra ferðalag
að vetri til
MID-RIKJ-
ANNA
I RA öUIxUM STÖDVUM I
Saskatchewan og Alberta
FARBRJEF SELD
1. Des. 1923 til 5. Jan. 1924
Ferðalags tíminn er
prír Mánuðir
Til Minneapolis, St. Paul, Duluth,
Mllwaukee, Chicttgo. Ccdav Rapids,
Dubuque.Waterloo, Co'i'«cil Bluffs,
Des Mohies, Ft. Dodgtn «íarshail-
town. Sioux City, St-LoíK, Kansas
City, Wratertown, Omaiw.
TIIx GAMLA LANDSINS FYRIR JOLIN
Séi-stakra Skemtiferða Hringferoar Farbréf til allra Haftia við Atlantsliaf er tengjast
þar við gufuskipin, verða seld frá 1. Desember 1923, til 5. Janúar 1924. Ferðalagstími 3 Mánuðir
S.S. Montolarc
Til Liverpool ..
Siglir 7. Des.
TOURIST SVEFNVAGNAR ALLA LEID
BEINT AD SKIPSIILID í W. ST. JOHN
Fyrir Siglingar þcssara skii>a
SJERSTAKAR LESTIR
Frá Winnipeg 11. Des. 1923
Sem gangá beint að Skipshlið í
W. St. Jolm, fara þaðan
S.S.MONTCALM, Des. 14
TIL LIVERPOOL
HAGNÝTIÐ YÐUR SÖMU TŒKI ALT I GEGN
CANADIAN PACIFIC
S.S. Meiita
ChorlKwrg,
Soutlipt. Antv.
Slglh- 13. Des.
S.S. Montealm
TH Liverpool
Siglif 14. Des.
S.S. Marloch
Til Belfast og
Glasgow
Siglir 15. Dos.
í brcðurhug við Dani.
Síðari hluti greinar nokkurrar
um Grænlandsmálið í “Vísi” 2.
og 3. þ. m. segir meðal annars:
eitthvað í þá átt, að vonandi sé, að
menn séu hér “samhuga og í ein-
lægri andans nálægð um það um
það, að Grænland beri að ne'x'na
aftur, í bróðurhug við Dani”(!)
Þessi tillaga virðist fara fram
á, að Islendirgar $æki um leyfi
af Ðönum ttl þess að nota land-
kosti Grænlands — og væri þá
jafnhliða rétt að athuga svar
þeirra um tslenzkar flskiveiðar í
grænlenzkri landha’gi (sbr. athis.
við G. gr. sambandsTaganna, sem
minst hefir verið á nýlega i þesisu
blaði), þar sem jafnvel ) vi ’leyfi
“ROSEDALE” Drumheller Beztu
LUMP OG ELDAVJELA
STŒRD:
EGG
STOVE
NUT
SCREENED
Tals. B 62
bPFERS
K TWIN CITY
ÐKE
Tegund
MEIRl HlTl — MINNI K.OSTNADUR
THOS. JACKSON & SONS
Winnipeg