Lögberg - 17.04.1924, Blaðsíða 2

Bls. 2
LÖGBERG, FIMTUDAGINN, 17. APRÍL. 1924.
í>ér getið losnað við
Dyspepsia.
Með því að Nota Avaxta-lyfið, seni
nefnist “Fru it-a-tives.”
Pér getiö losnað við sársauka
höfuðverk, stýflu og margt fleira,
nie<S því að nota slíkt lyf.
The Fruit Treatment—á engan
sinn lika, ineðaliö unnið úr epla,.
undir eins. En hvernig átti að fara
að því ? Um það getur sagan ekki.
Hann braut úr heila sínum gull-
mola, á stærð við hnetu, og fleygöi
honum í keltu móður sinnar. Frá
sér numinn af auðæfum þeim, sem
hann bar í höföi sínu, tryltur af
löngun, drukkinn af nautna-fíkn,
yfirgaf hann föður og móður og
lagði af stað út í heiminn, til að
sóa fjársjóðum sínum.
Þar sem hann nú
*
liföi
ems og
fíkju, sveskju <5g appelsínu safa— miljónamæringur og jós gullinu út
á báðar hendur, án þesn hin hægri
Everett,! vissi hvað hin vinstri gerði, þá gat
læknar einnig Dyspepsia.
Mrs. Thomas Evans,
Ont, segir; “í fjögur ár þjáðist eg' maður ímyndað sér, að heili hans
af Dyspepsia, ásamt lifrar ogi væri ótæmandi gullnáma. En hún
nýrnasjúkdómi. Ekkert dugði fyr þraut nú samt sem áöur, og smátt
en eg tók að nota “Frut-a-tives”. j 0g smátt varð hann framúrlegur að
Því meðali á eg heilsu mína að
þakka.”
Þetta er vitnisburður, sem
verður hrakinn. Ávaxtalyfið ‘Fruit- orðinn einn eftir hjá hinum næstum
a-tives” fæst hjá öllum lyfsölum á^ útslokknuðu ljósum, varð hann að
25C og 50C, eða póst frítt frá Fruit- iokum skelfdur yfir því feikna
a-tives, Limited, Ottawa, Ot.
Maðurinn með gull
heilann.
Eftir Alphonse Daudct.
Þegar eg las bréf yðar, frú min,
greip mig einhver iðrunartilfinning.
Eg varð sjálfum mér gramur út af
sorgarblænum, 'sem var á sögum
mínum, og því ætla eg nú að segja
yður eitthvað, sem er skemtilegt,
já ákaflega skemtilegt.
Hví skyldi annars, eftir alt sam-
an- liggja illa á mér? Eg bý þús-
] borga í skíru gulli, með merg sín-
um og blóði fyrir það allra auvirði-
legast, sem lífið hefir fram að
bjóða. Og sársaukinn af því end-
urtekur sig hvern einasta dag. Og
þá hníga þeir út af örmagna af
þreytu og þjáningum.
Sigtr. Ágústsson þýddi.
------1—,0-------
Barnaborgir.
11.
í fyrri grein minni um þörfina
meðal munaðarleysingjanna í Bal-
kanríkjunum og Litlu Asíu, lagði
eg talsverða áherzlu á það, að mik-
il þörf væri á að leiða mentun og
menning inn á þessar fornu stöðv-
ar, ef þar ætti nokkurn tíma að
verða, varanlegur friður. 1
Margir muuu ef til vill koma
með þá mótbáru, að þjóðir eins og
til dæmis Frakkar og Þjóðverjar
vanti ekki menning og mentun, en
þær berist þó alt af á banaspjót-
um. Þjóðir þessar hafa beint
þenna gullkökk sinn. Nú var tími í hæfileikum sínum í ranga átt
ásýndum, kinnfinkasoginn, augna
ráðið depraðist. Einn morgun eft-
ekki; ir óhóflegt nætursvall, þá hann var
skarði, sem hann hafði höggvið
til kominn, að snúa við blaðinu.
Upp frá þessu lifði hann nýju
lifi. Maðurinn með gullheilann
lifði einn út af fyrir sig, tortrygg-
inn, óframfærinn eins og nirflum
er títt, forðaðist allar freistingar,
og leitaðist við að gleyma sjálfum
sér og hinum óheillasama auði, sem
hann ásetti sér að snerta aldrei
framar við. Til allrar óhamingju
var vinur hans,# sem vissu um
leyndarmál hans, hjá honum.
Nótt eina vaknaði hann upp við
óuinræðilegar þrautir í höfðinu.
og sá, að vinur hans laumaðist 1
þurt með eittihvað1 undir treyju \
und mílur-í burtu frá Parisarjxik- sinni. Þarna var öðrum gullmola
unni, uppi á sólbjartri Iiæð í landi,
Tambúranna og muskat vinviðar-!
stolið frá honum.
Nokkru eftir þetta varð maður-
ins. Umhverfis mig er sólskin og 1 ínn með gullheilan ástfanginn, og
hljómandi sönglist, samsöngur alls- þá var nú spilið búið. Hann elsk-
konar söngfugla; á morgnana,: aði litla ljóshærða stúlku, sem end-
kvaka þrestirnir: “kúrlí, kúrli”. Á ; urgalt ánt hans, en þráði að skreyta
fáránlegu
á finustu
kvöklin eru engispretturnar, og svo ! sig silki og allskonar
hjarðsveinarnir að blása i hljóð- 1 fjaðraskrúði og ganga
pipur sínar, og hinar yndislegu, skóm, sem eirskúfarnir slæust um.
hörundsdökku stúlkur að hlæja og
flvssa hér og
í höndum . þesnarar
fíngerðu
og hálf
íar í vínviðarrunn-j veru, sem hálf var brúða
unum. í sannleika sagt, þá er það | fugl, bráðnaði gullið og streymdi í
óviðeigandi, að illa liggi á manni á hurtu. liún var með alls konar
iðeigandi, að illa liggi
þessum stöðvum. Eg ætti því öllu
heldur að senda ungum hefðar-
frúm rósfögur ljóð og karfir full-
ar af ástarsögum.
Ó, nei. Eg er enn þá' of nálægt
. rís' Hvern einasta dag jafnvel
her !nn a milli grenitrjánna, skirp-
ir höfuðborgin á mig úða sorgar-
innar. Nú á þessu augnabliki, þá
eg er að hripa þessar linur, berst
mér fregn um hinn auma dauðdaga
Charles Barbara, og myllan min
sendir frá sér beiskar sorgarstun-
ur. Adjö, þrestir og engisprettur!
Eg er nú ekki upplagður fyrir
glens eða katinu. Og þess vegna,
frú min góð, er eg ekki í skapi til
að semja sniðuga gamansögu,
eins og eg þó upphaflega hugsaði
mér, heldur verður það nú, sem eg
segi yður í dag, fremur ömurleg
dæmisaga.
* * *
Það var einu sinni maður, sem
hafði gullheila. Já, frú min, hann
hafði vissulega gullheila. Þegar
hann kom i þenna heim, héldu lækn-
arnir, að barnið mundi ekki lifa,
þvi höfuðið var svo þungt og heil-
inn svo ákaflega stór. Hann lifði
nú samt og ór upp eins og fallegt
oliuviðartré, en vegna síns mikla
og stóra höfuðs gat hann aldrei
gengið beint, og það var átakanleg
sjón að horfa á hann vera alt af að
reka sig á húsmunina, þegar hann
var á rjátli. Oft skall hann. Dag
einn valt hann ofan stiga og kom
ennið á marmaraþrep; söng þá í
■höfuðkúpu hans eins og málmstöng.
Allir héldu, að hann hefði dáið, en
þegar hann var tekkin upp, var að
eins örlítill skurður á enninu, en
tyeir eða þrír dropar af gulli í hinu
ljósa hári haus. Á þenna hátt kom-
ust foreldrar hans fyrst að því, að
hann hafði gullheila.
Þessu var haldið leyndu. Vesal-
ings drenginn grunaði ekki neitt.
Stundum var hann að spyrja,
hvernig á því stæði, að hanri mætti
ekki leika sér með öðrum börnum
úti á strætinu.
“Af því þér yrði stolið, elskan
mín,” svaraði mðir hans.
Upp frá því var þessi litli snáði
alt af á glóðum um að sér yrði
stolið. Hann fór einn til leikja
burtu. líún var með alls konar
fjárans keipa, og hann gat ekki
neitað henni um neitt, og til þess
að gera hana ekki hrædda, duldi
hann hana í lengstu lög um það,
hvernig auðæfi hans væru tilkomin.
“Við hljótuin að vera mjög rík,”
sagði hún. ATesalings maðurinn
svaraði: “Ójá, mjög rík!” Hann
brpsti góðlátlega að þessum blá-
fugli, sem í mesta sakleysi var að
sóa út heila hans. Samt sem áð-
ur greip hann af og til einhver ótti
og hann langaði til að verða aftur
nirfill, en þá kom litla konan hans
hoppandi upp í fangið á honum og
sagði:
“Þú, sem ert maðurinn minn og
ert svo rikur, kauptu mér eitthvað,
sem dálítið er í varið.”
Og hann keypti eitthvað, sem dá-
litið var í varið.
Þannig gekk þetta til í tvö ár.
Þá dó litla konan hans út af eins
og fugl, enginn vissi af hverju.
Fjársjóðurinn var nú næstum þrot-
inn. Því, sem eftir var, varði
hann til veglegrar útfarar sinnar
framliðnu, elskuðu eiginkonu.
Bjöllur hringdu, skrautvagnar
sveipaðir sorgarslæðum, fjaður-
skreyttir hestar, silfurofið flauel—
ekkert nógu viðhafnarmikið. Hvað
gerði nú til um gullið? Sumt af
því gaf hann kirkjunni, sumt lík-
mönnunum, og sumt konum, sem
seldu eilífðarblóin. Hann gaf
hverjum, sem hafa vildi, alveg
hugsunarlaust. Svo að þegar hann
fór út úr kirkjugarðinum, þá var
hér um bil ekkert eftir af þessum
undra heila, nema fáeinar smáagn-
ir, sem loddu við höfuðskelina inn-
anvert.
Fólkið starði á hann, þá hann
skjögraði um strætin, tryllingsleg-
ur í útliti og fálmaði hönduunm
fram undan sér og slingraði eins
og drukkinn maður. Um kvöldið
þegar búið var að kveikja, þá stað-
næmdist hann við búðafglugga, þar
sem fjöldi af stjörnum og eðal-
steinum glitruðu i ljósbjarmanum,
og starði á silkiskó skreytta álfta-
fjöðrum. “Eg veit um manneskju,
sem þætti mjög vænt um að eign-
ast þessa skó,” sagði hann við sjálf-
on sig og brosti, en hann var þá
sinna, án þess að segja orð, og búinn að gleyma þvi, að litla kon-
slamraðist þunglamalega frá einu
herbergi til annars.
, Þar til hann var átján ára,
létu foreldrar hans hann ekkert
vita um þessa yfirnáttúrlegu gjöf,
sem forsjónin hafði veitt honum|
þar sem ]iau höfðu alið hann
upp og komið honum til manns, þá
mæltust þau tii svo lítils af gufli
til endurgjalds. Barnið játti þvi
L 11 / | |f| II eerir enga til-
| ULLIflrl raun út t bl&inn
L rneS þvt aS nota
^ Dr. Chase’s Olntment vlS Bczema
og ÖSxum hflSsjúkdSmum. faB
irapSir undir elns alt þesskonar. Etn
aekja til reynslu af Dr. Chase s Oint-
ment send frí segn 2c frlmerki, ef
nafr. þessa blaSs er nefnt. 60c. askj-
an I ölium lyfjabúSum, eSa frá Ed-
•^.nson. M-ates & Co„ Dtd., Toronto.
an hans var dáin, svo hann fór inn
i búðina og keypti skóna.
Frá afturenda búðarinnar heyrði
búðarstúlkan hátt vein. Hún hljóp
þangað, en hörfaði til baka af
hræðslu, þá hún sá manninn hallast
upp að glugganum og stara á hana
raunalegu, döpru augnaráði. Hann
hélt á bláu skónum með álftafjöðr-
unutn 5 annari hendinni, en í hinni
hendinni, allri blóðugri, hélt han
( á smá gullörðum, sem hann hafði
I krafsað saman með nöglunum.
* * *
Þannig er sagan, frú min gcð, af
manninum með gullheilann.
Þó yður þyki hún kannske kyn-
leg þá er hún þó sönn frá upphafi
til enda. Það eru í þessum heimi
fjöldi af fáráðlingum, sem láta sér
nægja að lifa á heila sínum, og sem
Mentunin, sem líknarstarfsemin
innleiðir i hörmungaplássunum þar
eystra, er grundvölluð á bróður-
kærleika, og áhrifum er beitt með-
al tuga þús. af börnum, sem inn-
an nokkurra ára verða vaxnir menn
og konur, svo framarlega sem þetta
þarfa verk getur haldið áfram.
Verksvið 'líknarstarfsfélagsins—
Near East Relief — er mjög víð-
tækt. Það nær yfir Grikkland, Ar-
meníu, Suður Rússland, Persaland
og Palestinu. Þar fyrir utan eru
bráðabirgða liknarstofnanir -í Con-
stantinople. Markmið félagsins er
að vinna eins mikið og unt er í sam-
einingu við stjórnir. hinna ýmsu
héraða, þar sem það strafar. iMeiri
hlutinn af inntektunum gengur til
lífsframfæris þeirra 60,000 munað-
arleysingja, sem hafast við á þess-
um stöðvum. Þar fyrir utan veit-
ir félagið forstöðu 73 sjúkrahúsum
og hefir 37 lækna og 124 hjúkrun-
arkonur, sem ferðast um í neyðar-
plássunum. Auk alls þessa hefir
hjálp verið veitt aragrúa af land-
flóttafóiki, sem annars hefði dáið.
Sökum peningaskorts hefir ekki
verið mögulegt að veita full-
orðnu fólki hjálp i seinni tíð, og
legið hefir við sjálft að þurft hafi
að loka dyrum munaðárleysingja-
hælanna.
Til þess að vinna svo yfirgrips-
mikið verk, þarf ærið fé, en síðast-
liðið ár hafa inntektir félagsins
rýrnað stórkostlega, og stafar það
af þvi, að áhuginn, sem hörmung-
arnar þar eystra árið 1922 vöktu,
hefir dofnað. Vegna fjarlægðar-
innar gleymist fólki, að 60,000 mun-
aðarlaus börn, 65% af hverjum
verða ekki fær um að vinna fyrir
sér fyr en eftir átta til tólf ár, eru
algjörlega komin upp á mannkær-
leika vesturhluta heimsins.
Eg hefi áður getið um munaðar-
leysingja hælið í Alexandropol á
Suður Rsslandi, þar sem 15,000
umkomulaus börn kalla heimili
sitt; annað hæli, sem vert er á að
minnast, er kallað Fuglabúrið. \\ .
G. Clippinger, forseti Oberon há-
skólans í Bandaríkjunum, lýsir því
þannig:
“Fuglabúr hafa sjaldan meira
en 4—6 unga, en fuglabúrið, sem
“Near East Relief” félagið sér um
í Sidon á Sýrlandi, hefir 407 unga,
eða öllu heldur þessa tölu af korn-
ungum börnum. Búrið er mjög
fallegt heimili, sem eitt sinn til-
heyrði rikri fjölsky'ldu, sem yfirgaf
það. Liknarstarfsfélagið leigði það
fyrir þessa munaðarleysingja.
Konan, sem gengur þessum litlu
“fuglum” í móðurstað, heitir Miss
Marie B. Jacobsen. Hversu mikil
ábyrgð hvílir ekki á henni. Méð
aðstoð innfædds fólks fæðir hún
og klæðir og kennir þessum smæl-
ingjum. Þegar þetta smáfólk er
veikt, er hún til taks með meðöl og
hjálp, sem allar góðar mæður
kannast við. Öll þessi börn hafa
mist alla sína. Eina nótt var kom-
ið með hóp af nýfæddum börnum
á þetta hæli. Þeim var skipt niður
í raðir á gólfinu, meðan verið var
að líta eftir plássi handa þeim. Um-
sjónarkonan fór út nokkrar mínút-
ur. Þegar hún kom inn aftur, voru
allir litlu aumingjarnir skriðnir
saman í eina hrúgu á gólfinu undir
ábreiðu, sem þar var. Voru þeir
hver ofan á öðrum, skjálfandi af
eftirvæntingu og hræðslu.”
Nokkrar milur fyrir utan hlið
Jerúsalemsborgar er klaustur hins
Heilaga Kross. Klaustrið á að
vera á blettinum, þar sem kross-
tréð átti að hafa staðið, og er það
yfir 1,000 ára garnalt. Nú er það
heimili 400 barna.
Annað munaðarleysinga hæli á
þessum stöðvum er Sankti Jakobs
Klaustrið á fjallinu Sion.
í hinni gömlu Nazaretborg kenn-
ir líknarstarfsfélagið trésmiði. Yf-
ir sextíu munaðarlausir drengir
læra þar undir umsjón Near East
Relief félagsins.
Margar sögur má í letur færa,
sem geta gefið hugmvnd um á-
standið þar austur frá. Persóulega
sá eg f jölda af þessu landflóttafólki
þegar eg vann við hjálparstarf á
COPENHAGEN
Munntóbak
Búið til úr hiri-
um beztu, elstu,
safa - mestu tó-
baks blöðum, er
ábyrgst að vera
algjörlega hreint
Hjá öllum tóbakssölum
fÍ'NHÁG'ÉN#
SNUFF *
Þetta er tóbaks-askjan sem
hefir að innihalda heimsin
bezta munntób?k
Frakklandi, sérstaklega þann tima,
sem eg var í borginni Marseille við
Miðjarðarhafið. Það, sem eg komst
sérstaklega við af, var að sjá von-
leysis og hræðslumerkin á andlit-
um, sem voru svo ung, að reynsla
lífsins hefði ekki átt að skyggja
þar á barnslega gleði.
Dönsk missíónerastúlka, ungfrú
Petersen, sem starfaði fyrir Near
East Relief félagið, fann einu sinni
nýfætt stúlkubarn í skurði. Litli
líkaminn var hulinn óhreinindum,
hálfan þumlung á þykt. Enginn
vissi um foreldrana. Þau voru efa-
laust ein af þeim mörgu, sem myrt
voru eða dóu úr hungri. Litla stúlk-
an barðist langri baráttu, áður en
hún náði heilsu, en með tímanum
dafnaði hún vel. Húkrunarkonan
tók hana að sér, nefndi hana Von.
Nú er Von litla í Kaupmannahöfn,
þar sem hún á að ganga til menta.
Litli Arkshæg var fögra ára, þeg-
ar fólk hans flúði frá Smyrna.
Móðir hans og faðir dóu á leiðinni
til Grikklandís. Litli drengurinn
hraktist með landflóttafólksstraum
og lifði á því sem hann gat hrifs-
að af mat hér og þar. Þegar kom-
ið var með hann á munaðarleys-
ingahælið, var hann þakinn sárum
og kaunum. Hann var svo tor-
trygginn og hræddur, að hann
húkti úti í horni, skjálfandi, og ef
reynt var að snerta hann, hrækti
hann og skrækti eins og vilt dýr.
Það tók meir en mánuð, að gera
honum skilanlegt, að mannleg hönd
getur hlynt og. og ‘hjúkrað, ekki
síður en lemsfrað og^ lamið.
Saga er sögð af tveimur litlum
drengjum i Aþenuborg, sem ofan
á annað burðuðust með nöfnin
Sophocles og Pericles. Móðir þeirra
var ein af þeim, sem flúði frá
Smyrna. Hun var að deyja úr
tæringu, en reyndi að vinna fyrir
sér með þvi að þvo gólf. Eitt'
kvöld heyrði maður, er gekk fram
hjá húsi, voðalegt hljóð inni. Kon-
an hafði mist alla stjórn á sjálfri
sér og var að gera tilraun til að
fyrirfara drengjunum. Near East
Releif félagið tók þá að sér, og nú
eru þeir smám saman áð gleyma,
undir hvaða ástandi þeir byrjuðu
fyrst að feta braut lífsins.
Vegna peningaskorts er það
regla líknarstarfsfélagsins, að taka
engin börn nema þvi að eins, að
báðir foreldrar séu dánir, en oft er
erfitt að neita um hálp, sérstaklega
þegar ekki er mögulegt fyrir for-
eldrana að fá atvinnu, eða þá að
þau eru heilsulaus.
Sunnudagsskólar, ungmennfélög
o.s.frv. hafa veitt þessu hálpar-
starfi styrk með samskotum, sam-
komurn o.s.frv. Einnig með því að
neita sér um ýmislegt við og við,
svo sem að fara á hreyfimyndahús.
Fé það, sem þarf til þess að kaupa
inngang á eina myndasýningu í
Ameriku, kaupir meir en eins dags
fæði handa hálparlausu barni—17
cent er nægilegt til þess að kaupa
eins dags viðurværi. Brúkaður fatn-
aður kemur sér lika vel. Fata-
bögglar, sendir til Near East Re-
lief, 151 5th Ave., New York, eru
fljótlega sendir austur yfir hafið.
Síðastliðin tíu ár hafa svo miklar
hörmungar dunið yfir heiminn, að
menn eru farnir að venjast við að
heyra af eymd og sársauka. Fyrst
þegar einhverjar nýjar hörmungar
dynja yfir, eru margir viljugir til
að leggja lið; en smám saman kóln-
ar áhuginn og þeir, sem vinna við
líknarstarfið, hafa erfiða braut að
ryðja. Near East Relief félagið
hef.ir allareiðu framkvæmt fram-
úrskarandi hjálparstarf, en verkið
er samt ekki nema vel byrjað, þeg-
ar þess er gætt, að meira en helm-
ingurinn af þeim 60,000 munaðar-
jeysingjum, sem félagið hefir und-
ir umsjón sinni, verða ekki færir
til þess að vinna fyrir sér, fyr en j
eftir átta til tólf ár.
Þörf er á því, að þjóðirnar heyri
bænina um hjálp, sem berst frá ná-
grenninu, þar sem sagt var endur
fyrir löngu: “Það sem þér gerið
einum af mínum minstu bræðrum,
geriö þér mér.”
Þórstína Jackson.
-------1—10--------
Bréf frá Californíu.
Los Angeles Cal. 29. marz '24.
Héiðraði ritstj. Lögbergs!
Ekki mundi mig furða þó æði-
mörgum kunningjum og vinum
okkar austur frá finnist að eg sé
nökkuð spar á að láta heyra frá
okkur héðan 1 vetur. Eg finn sjálf-
ur að til þess eru bestu ástæður,
því aðeins fáir af iþeim hafa verið
heiðraðir með bréfum og hir.ir
allir hafa orðið að sætta sig við
því sem næst “dauða þögn'*. Til
þessa eru ýmsar íneira og minna
gildar orsakir, sú gildasta er blátt
áfram hirðuleysi, svo lasleiki og
leti, eining er sú ástæða gild að
Elis bróðir minn og kona hans
voru hér um tíma og á meðan
fanst mér að í nærveru þeirrá
feldist sem næst nærvera allra
vina austur frá og til hverra
þyrfti þá að skrifa? Nú eru þau
farin, og sú meðvitund vaknar
hjá mér að við séum í botnlausri
skuld við fjölda fólks í bréfavið-
skiftum þennan vetur og sú löng-
um hreyfir sig því að biðja Lög
, berg fyrir fyrirgefningarbón til
þeirra, isein við eigum vangjört
við að þessu leyti, auk nokkurra
j atriða, sem áhræra líf okkar og
veru hér í sólskinslandinu þenna
vetur. Fyrst er þá að minnast á
heilsufar okkar, til að vera hrein-
skilinn og segja blátt áfram eins
og er, þá er ekki hægt að segjá
annað um það, en að það hafi ver-
ið heldur foágt einkum konu minn-
ar, hún hefir orðið mjög lasin og
er enn, og varla útlit fyrir að úr
því rætist; hennar gamla mein
gigtin virðist vera að lama krafta
hennar og kjark meira og meira
eftir því sem tíaiinn líður, eins
og er raunar eðlilegt, þegar svo
er að vísdómur læknisfræðinnar
virðist ekki hafa nokkurt ráð að
bjóða gegn þeim óvini. Samt er
hún á fótum dag fovern og líður
sjáanlega ekki mjög þungbærar
kvalir að jafnaði, en á mjög bágt
með að færa sig um og þessi
margra ára þráláta plága, gigtin
er nú farin að draga úr glaðlyndi
hennar, svo að fram undan er nú
orðið dimt og vonlaust, þar sem
áður var bjart og vonir góðar. Eg
kemst svona að orði jafnvel þó að
það kunni að verða misskilið af
sumum, hefði máské verið réttara
að segja bara að hún sé að verða
hnignandi mjög, foæði á líkama og
sál í seinni tíð, en svo skal ekki
gleyma að þakka þeim, sem allra
lífi og foeilsu ræður, að foún er
enn ekki lakari en foún er og get-
ur enn um talsvert skeið lifað án
stórkostlegra kvala til ánægju
okkur öllum vinum foennar, sem
vonu'm að líf foennar ei'gi enn eft-
ir að endast svo árum skifti.
Hvað mig sjálfan áhrærir
foeilsufarslega þá get eg verið
stuttorður; eg er nú búinn að út-
enda þann tíma, sem nokkrum
manni er lofað, “The three score
years and ten” og er nú að byrja
á að klifra þar upp fyrir en trúað
gæti eg því að eg þyrfti ekki að
klifra lengi, því eg finn að kraft-
arnir eru óðum að þverra, og í
vetur foefi eg verið með að mun
minni krafta en nokkurtíma áður
en þó á fótum og meira og minna
við verk daglega enda munu mín-
ir dagar verða taldir fljólfega,
þegar eg get ekki haft neitt fyrir
stafni verklega. Fyrir tilmæli
manns, sem eg þekti hér, og sem
var að.foyggja sér heimili foér, tók
eg að mér í vetur snemma að gjöra
steinsteypuvork í kring fojá hon-
u’m við þetta verk komst orð á
mig sem “the concrete vnan” svo
ýmsir fóru að biðja mig að gjöra
þetta fyrir sig og eg fór að verða
upp með mér og tók að mér ýms
smáverk af þesssu tagi um tíma,
því altaf hafði eg löngun til að
halda áfram bæði fyrir skilding-
ana, en þó fremur fyrir að hafa
verk fyrir framan mig, en svo
varð eg að slaka upp, eg var all-
ur svo stirður og stríður að á
morgnana komst eg varla í skóna
eða fötin, síðan hefi eg fekki verið
alveg iðjulaus nokkurn dag, en
eg foefi gætt að “ ganga hægt um
gleðinnar dyr”, það eem erfiða
vinnu áhrærir. Við lifum hjér hjá
börnum okkar tveimur, báðum ó-
giftum og hafa þau bæði 'mjög
viðunanlega vinnu hér í foænum,
stúlkan við fojúkrunarstörf og
pilturinn við byggingavinnu, einn-
ig er hér fojá okkur hérlend stúlka
líka fojúkrunarkona. Við lifum í
húsinu, sem eg lét byggja foér í
fyrra og er það að öllu leyti foið
ákjósanlegasta heimil, með öllum
þægindum, vatnsleiðslu, gasleiðslu
bæði rafljósum og síma, betra
heimili er því ekki hægt að óska
eftir, því auk þess, er eg nefndi
erum við nærri fast við strætis-
car ljnu, en hávaði eða skrölt er
tojög lítið hlr í kring og erum við
þó innarlega í foænum, en lands-
lag og afstaða beinir öllum ys og
iþys, Iharki og foávaða fram fojá
okkur og í aðrar áttir bæjarins,
þetta er stór kostur því ekkert
er meira á móti mínu skapi en arg
og foávaði í sumum pörtum þessa
bæjar eins og allra annara stór-
bæja. Nábúar okkar eru mest
austanfólk helst aldrað “retired”
fólk af ýmsum þjóðuto, helst hér-
lent, enskt og þýskt og Skandi-
navar, enginn Negri eða Japani
til í þessum parti og verslunarhús
engin nærri, nema mat og kjöt-
búðir á strjálingi, en aðeins fárra
mínútna ferð á strætiscari þang-
að, sem allir folutir nema sálu-
hjálp fást keyptir. Húshaldið
kostar okkur um $60.00 á mánuði
að öllu meðtöMu svo að varla er
hægt að æðrast um hvað dýrt sé
j að lifa hér, þó su'mum finnist það,
sem þurfa að borga Ihúsaleigu,
sem er hér foýsna ihá, minst $40.00
til 50.00 á mánuði og sem við er-
um frí við. Af þessu sjáið þið að
ekkert er því til fyrirstöðu að
okkur líði foér mætavel, eins og
okkur líka gjörir að öllu öðru
ieyti en því sem foeilsuna snertir.
Sumir liggja okkur á hálsi fyrir
að vera að ílengjast hér, en hvar
væri betra fyrir okkur að lifa,
New York, Cfoicago, Minneapolls,
IWinnipeg og allir aðrir stórbæj-
ir væru ómögulegir og allir aðrir
smærri staðir einnig, nema Akra
N. D. par eru sporin okkar um
næstl. yfir 40 ár, þar eru margir
vinir og vandamenn og þar eru
tvö börnin okkar grafin þangað
leitar fougurinn oft, en 40 ára
reynsla segir okkur að vetrar-
veðrið þar er enginn lífgjafi, og
þegar mótstöðuaflið er orðið eins
lítið og það er, þá er foætt við að
við mundum fekki auka foeilsu og
lengja líf okkar með því að lifa
þar, það sem eftir er æfinnar.
r-pið eruð oft að fagna yfir góða
-veðrinu þennan vetur, og það er
von, því er ekki að venjast í N. D.
nema sjaldan, við samgleðjumst
ykkur að þetta foefir verið vægur
vetur hjá ykkur, en af því við
þekkjum N..D. býsna vel þá vit-
um við að á slíkt er ekki að byggja
að jafnaði og að endingu og í
þessu sa'mbandi ibiðjum við alla
okkar vini og velunnara fjær og
nær að bollaleggja sem minst um
okkar framtíð eða framtíðar veru-
stað. Sannleikurinn er sá hvort
sem er að við erum sjálf mjög I
vafa um alt sem því viðvíkur, en
um eitt þykjumst við viss, og það
er það, að þar sem við höfum alt-
af svo að segja getað þreifað á
handleiðslu drottins í gegnum alt
liðið líf okkar, þá treystum við
því að sama foaldi áfram og fyrir
náð og hjálp almáttugs guðs hljóti
framtíðar verustaður okkar að
verða þar, sem honum þóknast að
láta hann vera og þar verði okk-
ur foest að vera það sem eftir er
af æfi okkar, og við sláum því
engu rígföstu i bráð en bíðum eft-
ir bendingum frá þeim, sem öllu
ræður í lífi okkar, þær eru okk-
ur áreiðanlega vísar, eins 0g þær
hafa verið áður, og svo nóg um
þetta í bráð, ef guð lofar sjáið
þið mig í austrinu í sumar fyr
eða síðar og þar skúlum við þrefa
um þetta og fleira.
Fréttir foéðan verða fáar, eg er
ekki mjög fróður um almenn mál,
finst þau varla koma mér við,
nema að mjög litlu leyti, það eina
sem eg tileinka mér að fullu við
alla aðra er veðrið foér, en svo
hafa sumir ykkar ömun á að foeyra
um það, því það sé svo mikið á
einn veg, bara forós, svo eg skal
fekki taka í þann streng nú, heldur
í foinn. :pað var óskaplegur þurkur
og óþarft sólskin Iengi vel og alt
var því grátt og þurt fram í febrú-
ar, auðvitað voru heldur englr
snjóstormar og engin frost, það
var nú gallinn, svo fór að rigna
og með marz kom hver stórskúr-
inn ofan í annan, stundum voru
þeir fofáslagalega kaldir helst um
nætur, og allir óttalega blautlr
svo grasið gat ekki stilt sig um
að vaxa, einkum af því að sólin
var líka altaf að skina hlýlega á
milli, en þetta er nú samt heldur
ónotaleg verðátta, ekki síst þegar
aldrei er bylur á norðan aldrei
snjór og aldrei frost til að lífga
og hressa menn. Eg heyri sagt að
foér séu um eða yfir ÍCÖ íslending-
ar, eg foefi kynst býsna mörgum
þeirra og finst þeir yfir foöfuð
líkir öðrum löndum fovar sem er,
máské foeldur betri, því eg þekki
foré engann íslenskan lubba, en
hefi annarstaðar fundið einn og
einn á stangli innan um, að
minsta kosti get eg sagt með sanni
að landar hér hafa allir, sem eg
foefi kynst verið okkur makalaust
velviljaðir á marga vegu; yfir-
leitt hafa landar foér gðða atvinnu
langflestir að mér virðist, og fá-
ir þeirra hygg eg að muni vera ó-
ánægðir yfir foérveru sinni, eða
hyggja á burtför í bráð og eg ef-
ast um að foægðarleikur sé, að
finna annan betri stað en hér er
til að lifa á eins og sakir standa
nú. Um það skal þó ekki þrefað
við neinn, eg veit að sumir, sem
foér eru finna engar steiktar gæs-
ir fljúga upp í sig, en eg foeld að
þeir máské gapi ekki nóg, með
öðrum orðum, eg held, já, er alveg
viss um að fovergi á þessu megin-
landi er nokkur sá staður, sem
gæfi meira tækifæri öllum þeim
fjölda, sem foingað streymir yfir
veturinn, til að geta unnið fyrir
sér en þessi bær gjörir, og er þó
auðvitað fjöldi manna vinnulaus
alla tíð. Yfir sumarmánuðina eru
aðrir staðir ef til vill eins góðir
eða betri. pað virðist að bygginga-
ákefðin foaldi hér áfram stöðugt
og folöðin segja að jafnvel auk-
ist altaf, en svo er nú varla vert
að trúa öllu, sem þau segja, því
foér eru lygarar alstaðar ef til vill
eða svo virðist það. Um eitt er eg
viss, það er að byggingalóðir foafa
komið upp í verði kringum 100%
næstliðin 3 ár hér í kringum mig.
Byggingalóðir eru nokkurs konar
fojáguð fólks foér, þúsundir manna
reyna af öllu afli að toga þær upp
í verði, eigendur, agentar og und-
irtyllur toga og toga verðið, eins
og púkinn skinnibátinn, það er við-
bjóðslegur skrípalfeikur, en þó eðli-
legur, þegar maður tekur tillit til
eigingirni mannanna yfir höfðuð,
þegar hægt er að kom því við að
maka krókinn á kostnað annara.
petta fer nú að verða helst til
margorðað og vil eg því ekki
teygja það meira. Eg bið afsökun-
ar á frágangi, efni og orðalagi,
því það er skrifað í flýti og eg
nenni fekki að leita að villunum.
Mörgum kann að virðast að efn-
ið sé lítið í samanburði við orða-
fjöldann og eg samþykki það.
Öðrum gefst tækifæri á að segja
eða fougsa, að foér sé ekki fremur
en áður mikið um almenn mál,
foelst alt um sjálfan mig, eins og
vini mínum Gunnari fanst eitt
sinn, eg samþykki það líka, en
eitt skal eg gjöra að endingu fyr-
ir hann og það í fullri alvöru og
án alls spaugs, það er að ibenda
foverjum þeir, sem mundi líkleg-
ur að vilja kaupa byggingarlóð
hér í Los Angeles, að snúa sér til
hans, því eg hygg, að foann hafi
betri lóðaíkaup með höndum foeld-
ur en auðvelt er að finna ihér hjá
öðrum, og fyrir því eru ástæður,
sefxn eg foirði ekki um að fara út í,
en sem hann getur skýrt. Svo að
eridingu bið eg alla afsökunar á
þessari mælgi, óska öllum góðrar
uppskeru Oig farsæls sumars, mæl
ist till að fá línur við og við frá
kunningjum og vinum, áskrift mín
er 1620 Carlson Court Los Ange-
les Calif.
Með bestu óskum,
S. Thorwaldson.
--------0-------—
Samtök.
Eg sit með blýantinn, — folaðið
autt
á borðinu liggur kraftlaust og
dautt.
Eg er að hugsa, — að fougsa um
það,
fovort þetta litla og þögula blað
geti með áletruð orðin stíf
áfouga vakið fjör og líf.
Mun þetta litla pennaprik,
sem punkta, kommur og þanka-
strik
rispar á blaðið og rúnamál,
í raun geta vakið nokkra sáí?
Getur það hjartans máli mælt,
myndaflug hugargeima stælt,
blásið að andans eldimóð,
örfað foið viljalausa blóð?
Láttu nú eftir litla blað,
lofaðu penna að reyna það,
sa'mtaka verið og sýnið þá,
að samvinna miklu orka má.
Einstaklings foöndin ei er sterk,
aðeins t v e i r gera furðuverk.
Þannig er lífsins lögmál skráð,
lifandi alt er þessu háð.
Pétur Sigurðsson.
Enskur botnvörpungur
frá Hull, strandaði í Hafnarfirði
á miðvikudagskveldið. Björgunar
skipið Geir náði foonum af grunni
morguninn eftir. Skemdir urðu
ekki teljandi á skipinu.
Ágúst Benjamínsson skólapiltur
úr Reykjavík var í dag að Ihand-
leika hlaðna foyssu. Hljóp skotið
úr henni og kom hægra megin í
kviðinn og fór út um hupplnn.
Læknarnir telja að áverkinn muni
ekki verða manninum að bana.
Morgunblaðið,
Gengur nokkuð að
húð yðar?
Hvort sem um er að ræða útbrot
eða hörundssprungur, þá er ekkert
meðal jafngott sem Zato-Buk.
Þér getið ávalt reitt yður á þessi
merku jurtasmyi’sl að græða sár
yðar og útiloka spillingu. Sé
Zam-iBuk stoyrslin notuð daglega
verður foörundið mjúkt og fallegt,
Smyrsl þessi eru reglulegt meðai,
ólíikt öðrum stoyrslum. <
Zam-Buk smyrslin hafa reynst
framúrskai'andi góð við útbrotum,
hringortoi, frostbólgu, skurðum
og sprungum á höndum og fótum.
50c askjan eða 3 fyrir $1.25. Hjá
öllum lyfsölum.
Tam-Buk
Mýkja. Hreinsa. Græða.