Lögberg - 17.04.1924, Síða 6

LÖGBERG, 1- IMTUDAGINN, 17. APRÍL. 1924.
6
Eg held því sem
eg hef
Mér hafði dottið í hug að kofinn væri annað-
hvort tómur eða fullur af mönnum, en hann var
hvorugt. pað lo-gaði Ijós á kyndli í honum og >að
var eldur á arninum. Fyrir framan eldinn var gam-
all og grófgerður stóll og á honum sat manneskja
smá vexti og klædd í svarta kápu, sem huldi hana
frá hvirfli til ilja. Hún beyfði niður höfuðið, svo að
ekk sást framan í hana, en allur svipur hennar bar
vott u'tn vonleysi og kvíða. Lágt, skjálfandi andvarp
kom frá brjósti hennar, meðan eg stóð þarna og
horfði á Ihana, og höfuðið seig lengra og lengra
niður eins og síðasti vonarneistinn væri að deyja
út í brjósti hennar.
pað kom yfir mig einhver hrylíingur, svo að eg
varð hálflamaður í bili, eins og eg ihefði verði sleg-
irjn. Eg hafði haft nógan tíma til þeiss á leiðinni
fuliar hugmyndir um !það, ‘hvað eg myndi sjá í kof-
anum; en nú við að sjá iþessa soglegu sjón og heyra
grátstunur varð ein hugsun efst í huga mínum, og
hún var sú, að Ihjálpa henni, ise*m sat þarna, eins
fljótt og mér væri unt. Diccon lagði hendina á hand-
legg mér, til þess að aftra mér, en eg hristi ihann af
mér, opnaði hurðina, gekk yfir gólfið, sem var ó-
slétt og brakaði í við hvert spor, og beygði mig yfir
manneskjuna, sem sat við eldinn. “Eg ihefi komið á
þetta stefnumót, Jocelyn,” sagði eg.
Um leið og eg sagði þetta lagði eg hendina á
beygða höfuðið. Höfuðið réttist upp og kápan var
dregin frá andlitinu og augun, sem litu framan í
mig voru augu ítalska læknisins.
Eg stirðnaði af ótta eins og eg hefði litið fram-
an í enhverja voðalega ófreskju. Augun voru dauf
og ofurdauft háðslegt glott lék um varirnar andlitið
var náfölt og illgirnin skein út úr því. — Eg starði
á það og kuldahrollur fór um hjarta mitt, sem eg
ætlaði að verða veikur af því að sjá (þetta.
petta varði aðeins eina mínútu; þá heyrði eg
aðvörunaróp frá Diccon. Eg stökk afturábak Iþang-
að til eg var kominn lengd arinsins frá ítalanum; þá
snéri eg mér við og stóð augliti til auglits við bar-
óninn. Bak við hann voru opnar dyr, sem láu inn í
innra berbergi, sem mjög dauf birta var í. Hann
stóð og horfði á mig með ósvífnissvip og sigurhrósi
sem var óþolandi. Hann hélt á sverði sínu í hendinni
og hjöltin, sem voru sett gimsteinum glitruðu í elds-
bjarmanum. Ertnisibros lék um hið forkunnarfríða
andlit hans. Eg horfði ‘ framan í hann með brosl,
sem var eins djarft, en eg sagði ekki eitt einasta
orð. Eg hafð svarið í lyftingunni á ”George” að tala
framvegis við þennan herra með sverði tnínu.
“pú Ihefir komið,” sagði hann; eg hélt að þú
myndir gera það”.
Eg leit í kringum mig í kofanum eftir vopni.
Eg sá ekkert, sem var ihetugra heldur en kyndillinn,
sem var vel gildur og brunninn til hálfls. Eg stökk
að honum reif hann úr grópinu, isem hann var fest-
ur í. Diccon jþreif upp ryðgaðan járnbút og með
þessuvn vopnum ætiuðum við að mæta sverði lá-
varðsins og litlum hárbeittum og undarlega löguð-
um rýting, sem ítalinn dró úr flauelssliðrum.
Lávarðurinn las hugsanir mínar og hló. “Ykk-
ur skjátlast,” mælti hann rólega. “Mér er nóg að
kafteinn Percy veit að eg þori að berjast við hann,
en í þetta skifti ætla eg mér að vinna taflið”. Hann
snéri sér að ytri dyrunum og rétti upp hendina til
að gefa bendingu.
Kofinn fyltist í svipstundu af mönnum. Líkam-
ir þeirra voru rauðbrúnir og naktir, nema trm mitt-
ið, og þeir báru allir höfuðbúnað; andlitin voru með
svörtum rákuvn og það hreyfðist enginn vöðvi í þeim,
og augun voru djörf. Mér varð nú Ijóst til hvers
Edward Sharpless hafði gert sér ferð út í skóginn
og hvaða greiða hann hafði keypt fyrir silfurbikar-
inn. Paspahegharnir voru gamlir óvinir mínir; það
var enginn vafi á að þeim myndi verða verkið, sem
þeir áttu að vinna ljúft.
“pjónar mínir voru því miður ekki við hendina,”
sagði Iávarðurinn; “þeir voru sendir heim á Santa
Teresa. Eg er sa'mt ekki svo fátækur enn, að eg geti
ekki fengið aðra. Það er að vísu satt að Nicolo hefði
getað unnið verkið áðan, þegar þú 'beygðir þig svo
ástúðlega yfir hann; en áin gæti skilað aftur líki
þínu og það gæti orðið til þess að skrítnar sögur
kæmust á gang. Eg hefi iheyrt að Indíánarnir séu
slungnir og skilji ekki eftir neitt, sem geti bor-
ið vitni.”
Áður en hann hafði lokið máli sínu, stökk eg á
hann og þreif með annari hendi um úlnliðinn á
þeirri hendi, sem sverð hans var í, en með hinnf
þreif eg fyrir kverkar honum. Hann reynd að losa
hendina og komast úr höndunum á mér. Við svift-
umst um og það voru eldglæringar fyrir augunum
á mér og vatnaniður í eyrum mínum. Rauðar hendur
þrifu á mig, og beittir hnífar voru reiðubúnir að
bragða blóð mitt; en svo voru sviftingar okkar harð-
ar —eg stundum ofan á, hann stundum— að hend-
ur og hnífar hikuðu af ótta um að hitta rangann
mann. Eg heyrði að Diccon var að ’berjast og eg
vissi að næsta dag myndi verða sogarsöngur sung-
inn ‘meðal kvenna Paspahegh Indíánanna. Lávarð-
urinn reyndi af öllum kröftum að beina sverðinu að
mer og að lokum rispaði hann mig á handleggnum
með oddinum á því. Allmikið blóð rann úr sárinu og
myndaði poll á gólfinu. Eg steig í hann einu sinni,
rann til og var nærri fallinn.
Tveir Indíánar voru dauðir. Diccon hafði náð í
hníf þess, sem fyr féll, og blóðið draup af honum.
ftalinn, sem var fljótur og liðugur eins og ihögg-
ormur, fylgdi mér og húsbónda sínmu fast eftir og
reyndi að hjálpa honum með rýtingnum. Við vor-
um orðnir móðir báðir; fyrir augum okkar var blóð
og í eyrum okkar brimgnýr. Háreysti hinna, sem
voru að berjast, hljóðnaði alt í einu. Það þýddi að
Diccon var annaðhvort dauður eða hafði verið
handsamaður. Eg gat ekki litið við, til þess að sjá
hvort svo væri. Eg neytti allra 'icrafta og hrakti mot-
stöðumann minn undan ‘mér út í eitt hornið á kof-
anum. Það vildi svo til, að pardusdýrið hafði valið
sér aðsetursstað í þessu horni. Hann barði dýrið með
hælnum, svo það færði sig frá og gerði sína síðustu
tilraun til þess að fleygja mér niður. Eg lét hann
ihalda, að honum myndi takast það, en neytti um
leið minna síðustu krafta og slengdi honum niður.
Eg ihafði sverð hans í hendi minni og setti oddinn
á því á háls honum, en í sa'ma bili var þrifið í hand-
legginn á mér að aftan. Á næsta augnabliki dróu
margar hendur mig frá honum og einn villimaður-
inn hafði smeygt ól yfir handleggina á mér og
reyrði þá að síðunum. Það var úti um alt; ekkert
eftir nema að gjalda skaðabætur möglunarlaust.
Diccon var ekki dauðuir; hann var bundinn eins
og eg. Hann hallaði sér upp að veggnum og dró
þungt anöann; þeir, s&m hann hafði drepið láu við
fætur Ihans. Lávarðurinn stóð upp og stóð andspæn-
is mér. Klæði hans voru rifin og fl’öktu sundur á
hálsinum og blóðið úr sári mínu litaði aðra hendina
á honum og handlegginn. Á vörum Ihans var brosið,
sem hafði gert hann að herra þess, sem drotnaði
yfir heilu konungsríki.
“Þetta var langur leikur,” mælti hann, “ en eg
hefi sigrað að lokum. Góða nótt, kafteinn Percy, og
eg óska að þú sofnir draumlausum svefni.”
Indíánarnir stukku skyndilega afturábak og
Diccon hrópaði hátt: “Pardusdýrið! Varaðu þig!”
Eg snéri mér við. Dýrið var orðið ótt af hávaðanum,
birtunni, hreyfingunni á mönnunum, blóðinu, sem
það sá og fann lyktina af, og högginu, sem það hafði
fengið. pað hnipraði sig saman og var reiðubúið að
stökkva. Rauðbrúna hárið á því ýfðist og augun
Voru ógurleg. Eg var foeint fyrir framan það, en
augu þess horfðu ekki á mig. pað þaut fram hjá mér
eins og kólfi væri skotið, og beint á manninn, sem
hafði sparkað í það. Annar hrammur þess sökk inn
í flauelið í treyju hans en klærnar á hinum læstust
í andlitið á honum rétt fyrir neðan gagnaugað og
rifu þaðan niður og þvert yfir. ítalinn rak upp hljóð,
sem var eins ógurlegt og org dýrsins, henti sér yfir
það og rak rýtinginn á kaf í hálsinn á því. Dýrið og
maðurinn, sem það réðist á, féllu ibæði saman á
gólfið.
pegar Indíánarnir voru búnir að losa dýrið af
manninum, kom Edward Sharpless náfölur af
hræðslu út úr innra herberginu til 'þess að taka við
stjórninni af lávarðinum, sem var fallinn í valinn.
Lávarðurinn lá í blóði sínu á gólfinu, meðvitundar-
laus, en þó ekki dauður, og það var hræðileg sjón
að sjá hann. Andlit hans, sem hafði verlð spegill
hans drambsömu og ill'u sálar, hafði verið framúr-
skarandi frítt; það hafði aflað /honum auðs og met-
orða og sjálfur konungurinn hafði horft á það með
aðdáun; nú var það orðið svona útlits. Hann átti
fyrir hönduim að lifa; eg átti fyrir höndum að deyja;
minn dauði var betri en hans líf. í sál hvers manns
eru dimmir afkimar og þaðan skríða stundum Ijótar
myndir fram í dagsljósið; eg gat þó bælt niður þann
ódrengilega fögnuð, sem eg fann til, og hann gerði
ekki vart við sig aftur. Eg hefði getað drepið hann,
en eg vildi ekki hafa hann svona útleikinn.
ítalinn kraup á kné við hliðina á húsbónda sín-
um; jafnvel hjá svo auðvirðilegum manni var vin-
átta og trygð. Úr kverkunum á honurn kom lágt,
langt garghljóð, og hann reyndi að þerra blóðið með
kræklóttum höndunum. Paspahegarnir færðu sig
nær okkur og foringi þeirra þreif í öxlina á mér.
“Gefðu skipun þína, Sharpless,” sagði eg, “eða að-
eins bendingu með höfðinu, ef þú ert of hræddur til
þess að tala. Manndráp eru of alvarlegur leikur
fyrir annan eins eldhússþræl og þú ert.”
Hann var náfölur og skjálfandi af hræðslu og forð-
aðist að líta framan í mig; en hann benti Indí-
ánahöfðingjanum til sín og fór að hvísla að honum
í ákafa. Stundum benti hann á manninn, sem lá á
gólfinu, stundu’m út í skóginn og stundum í áttina
til bæjarins. Indíáninn /hlustaði, kinkaði kolli og
færði sig svo aftur til félaga sinna.
“Hvítu mennirnir við Powhatanána eru margir,”
sagði hann á sínu máli, “en þeir ibyggja sér ekki bú-
staði á bökkum Pamunkey-áæinnar. Söngfuglarnir
þar segja engar sögur. Furukvistirnir brenna eins
vel þar og hér, og hvítu mennirnir finna ekki lykt-
ina af þeim. Við skulum kynda eld í Uttamussac
milli rauðu hæðanna, fyrir framan musterið og
grafir konunganna.” Hinir samþyktu nöldrandi það,
sem hann sagði.
Uttamussac! peir færu það líklega á tveim dög-
um. Við áttum þó það eftir ólifað.
Við yfirgáfum allir kofann eftir litla stund,
Indíánarnir og við bandingjar þeirra. úr dyrunum
leit eg við, fram ihjá löðurmenninu, sem eg hafði
fleygt í ána einn fagran sumardag, á Iíkama manns-
ins, sem lá endilangur í blóði sínu á gólfinu. Hann
hreyfði sig og stundi í sa'ma ibili og mér varð litið
á hann. Indíánarnir, sem á eftir voru, ýttu á eftir
mér, og eftir augnablik vorum við komnir út undir
stjörnurnar. pær voru skærar, og ein, sem var stór
og undraskær og fögur, var beint yfir bænum, sem
við nú snérum ibaki að, yfir húsi landstjórans.
Myndi hún, sem þar var sofa eða vaka? Eg bað til
Guðs, að hann verndaði hana og huggaði bæði f
svefni og vöku. Stjömurnar skinu nú milli naktra
greinar, svartir trjábolir voru umhverfis okkur á
allar hliðar og undir fótum okkar skrjáfaði í visnu
laufinu. pegar við komirm út úr lauflausa skóginum
komum við inni í furuviðar og sedrusskóg; grein-
arnar luktust saman og mynduðu þak yfir höfðunum
á okkur, sem angaði af ilm trjánna, huldi Ijóma
stjarnanna og fylti heiminn fyrir neðan 'með myrkri.
------------------
30. Kapítuli.
Við hefjum ferðalag.
pegar dagur ljómaði vorum yið á ferð eftir
mjóum dal meðfram allbreiðri á. óvenjulega stór tré
uxu á bökkum árinnar, sýprusviður og eik og fleiri
trjátegundir. pau voru risa'há og krónur þeirra,
svartar og biaðlausar bar við rauðleitt loftið. Neðan
við greinar þeirra, sem voru líkastar steyptu járn-
skrauti, glóðu irauð mösurtré og íhér og þar með-
fram vatninu voru píliviðarrunnar, sem hölluðust
fram yfir það, og líktust mest ljósgrænum skýjum.
Móða var í lófti svo að ekki var hægt að greina
neitt í fjarlægð. Við heyrðum til dýranna er stóðu
og drukku, þar sem vatnið var grunt, en við sáum
þau ekki.
Heimurinn er aldrei eins tómlegur, ber aldrei
eins á sér svip hins vafakenda og einmitt u'm sólar-
uppkomu þá, ef nokkurn tíma, verður maður ihreldur
í huga og ibrestur kjark, og lífið verður óbærilega
leiðinlegt. Eg gekk á eftir villimanninum, sem eg
var bundinn við með leðurtaug, í móðunni og þögn-
inni og mér fanst sem á sama stæði, hversu skjótt
þeir bindu enda á þetta, því að allir hlutir undir
sólunni væri ekkert annað en aumasti hégómi.
Diccon, sem gekk á eftir mér rak tærnar í rót og féll
á kné; Indíáninn, sem bann var bundinn við, féll
líka. Félagar ihans hlóu að þessu óhappi hans og
hann snéri sér óður og reiður að bandingja sínu’m
og hefði rekið hann í gegn, þótt hann væri bundinn,
hefði foringinn ekki skorist í leikinn og aftrað hon-
um þess. pegar þetta uppistand, sem ekki varaði
nema stutta stund, var búið og eigandi hnífsins var
búinn að slíðra hann aftur í belti sínu, féll sama
ills-vitandi þögnin yfir Indíánana og þeir héld'u á-
fram á sinni Iangþreytandi göngu. Brátt komum við
að skarpri ibugðu í ánni og óðum þar yfir hana.
Hún var straumhörð og vatnið var með skolalit og
jökulíkalt. Skógurinn hafði brunnið þeim megin ár-
innar, sem við voru'm nú og trjástofnarnir stóðu
upp úr rauðum jarðveginum sviðnir og svartir eins
og bálfararstaurar, en móðan milli þeirra leit út
eins og gráar vofur. Eftir nokkurn tíma vorum við
komnir út úr þessu sorglega umihverfi og inn í eikar-
skóg. Eikurnar voru mjög 'hávaxnar og stóðu gisið
og jarðvegurinn milli þeirra var þakinn mosa og
fyrstu vorblómunu'm. Sólin kom upp, þokan hvarf
og veðrið var reglulegt marzmánaðarveður með
snörpum vindi og glaðasólskini.
Einn af Indíánunum lagði bjarndýr að velH,
þegar við vorum komnir nokkuð lengra áleiðis, með
boga sínum. Bangsi röhi í hægðum sínum í sólskin-
inu gegnum ofurlítið rjóður. Örin hitti, og þar se*m
dýrið féll, settumst við niður og neyttum matar
okkar við eld, sem var kveiktur, með því að núa sam-
an tveimur spýtum. Indíánarnir átu afskaplega, elns
og þeirra var siður, og þegar máltíðinni var lokið
íóru þeir að reykja; en fyrst köstuðu þeir upp í loft-
ið hver um sig ofurlitlu af tóibakinu; það var þakk-
arfórn þeirra til Kiwassa. peir störðu allir á eldinn,
sem við sátum í kringu'm og allir þögðu. pegar eld-
urinn í pípum þeirra dó, lögðu þeir sig hver á fæt-
ur öðrum til' svefns; aðeins þeir tveir, er gættu okk-
ar á leiðinni og sá þriðji, sem sat andspœnis okkur,
vöktu og gáfu gætur að okkur.
pað var engin von um að við kæmumst burtu,
og okkur datt það ekki í hug. Diccon sat og nagaði
á sér neglurnar og horfði á eldinn. Eg rétti úr mér,
grúfði andlitið niður og reyndi að sofna, en gat það
ekki.
Um hádegisbilið Iögðum við af stað aftur og
héldum stöðugt áfram allan síðari hluta dagsins.
Við sættu'm engri illri meðferð annari en það að
vera bundnir. Þvert á móti töluðu Indíánarnir vin-
gjarnlega til okkar og brostu, þegar þeir sögðu orð
við okkur. Hver getur skilið aðferðir Indíánanna?
Það er siður þeirra að láta vel að vesalingum þeim,
sem þeir hafa tekið til að kvelja. Um sólsetur námum
við staðar og borðuðum kvöldverð. Foringinn fór að
segja sögu af herferð, sem eg hafði farið á hendur
Paspalhegum fyrir mörgum áru'm, og hann og menn
hans hrósuðu mjög áræðinu, sem eg ihefði sýnt, því
um allan iheim dást menn að djörfum fjandmanni.
En þrátt fyrir það var víst að bálið biði okkar og að
þeir myndu gera alt, sem þeim væri unt til þess að
láta okkur æpa af kvölu'm.
Sólin hneig til viðar og myrkrið færðist
yfir skóginn. Við heyrðum til úlfa og eldurinn var
látinn brenna alla nóttina. Við Diccon vorum ibundn-
ir við ifcré og'Indíánarnir lögðust til svefns allir,
nema einn. Eg reyndi að losa um fjötra mína, en
þeir höfðu verið bundnir af Indíána, svo eg hætti
því eftir nokkra stund, því eg vissi, að það var ekki
til neins. Við gátum ekkert talað saman, því við
vorum sinn hvoru megin við eldinn og gátum naum-
ast séð hvorn annan fyrir reyknu'm — og þannig
yrðum við ef til vildi að horfa hvor á annan næsta
dag. Eg vissi ekki um hvað Diccon hugsaði en eg
var ekki að hugsa um næsta dag.
Það hafði ekki rignt lengi og laufin á jörð-
inni voru þur og skrælnuð. Það skrjáfaði hátt í þeim
og hvein í trjánum, sem svignuðu undan vindinum.
Lengra inni í skógnum var mýri og það glömpuðu
(h'rævarlög yfir ihenni — daufir kaldir logar, sem
reikuðu Ihér og þar, eins ob svipir þeirra, sem hafa
vilst í skógi. Undir miðnætti ruddist eitthvert stórt
dýr gegnum skóginn til vinstri handar við okkur og
þaut áfram í 'myrkrinu yfir þurt laufið, sem brakaði
undir fótum þess; litlu síðar sáum við glytta í
glyrnur úlfanna í myrkurhringnum umhverfis eld-
inn. Þegar leið á nóttina lygndi. og tunglið kom upp
og breytti skóginum svo, að hann varð eins og undra-
fagurt og fjarlægt draumaland. Indíánarnir vökn-
uðu hljóðlaust og allir í einu, eins og þeir hefðu
komið’sér saman um það. peir töluðu saman sín á
milli; svo vorum við leystir frá trjánum og ganga
okkar til dauðans byrjaði aftur.
IForinginn gekk nú sjálfur við hliðina á mér
og tunglið varpaði daufum geislum á dökkan líkama
hans og hörkulegt andlitið. Hann talaði ekki orð, og
eg niðurlægði mig etkki með því að spyrja,'sýna
fram á neitt eða ibiðja nokkurs. Aðeins eitt stóð
fyrir hugarsjónum mínum í myrkrinu milli trjánna,
í daufu tunglsljósinu í rjóðrunum og í hálfdimm-
I unni innan um runna og reyrgresi. Eg sá hana
grannvaxna, kyrl'áta og fölieita, með stóru dökku
augun, sem horfðu á mig. Jocelyn stóð mér lifandi
fyrir hugarsjónum.
Um sólarupprás lyftist þokan frá dálítilli hæð,
sem var beint fram undan ókkur. Efst á hæðinni
istóð ungur Indíáni með hvítlitað ihörund. pað var
engu líkara en að hann væri andi, se'm væri reiðu-
búinn að svífa út í geiminn. Hann var að biðja til
hins eina, sem er yfiir Öllum, og rödd barst til okk-
ar hrein og alvöruþrungin. pegar hann sá okkur
ihljóp ihann niður hæðina eins og kólfi væri skotið
og hann hefði 'hlaupið út í skóginn, ef einn Indíán-
anna hefði ekki náð í hann og sett hann inn í miðj-
an hópinn, þar stóð hann og lét sér Ihvergi ibregða,
rétt eins og hann væri dálítiil hermaður. Hann
heyrði til Pamunkey-Indíánanna og það var þá frið-
ur milil þeirra og Paspaheganna. pessvegna, er hann
sá ættarmerkið, sem var brent á brjóst foringjans,
varð /hann skrafhreifinn og /bauðst til að fara á
undan okikur heim í þorp sitt, sem hann sagði að
væri örskamt þaðan á árbakkanu'm. Hann fór og
Paspalhegarnir settust niður og hvíldu sig undir tré
þangað til öldungarnir úr þorpinu komu til þess að
leiða þá yfir brúnu akrana óg fram hjá 'blaðlausum
mórberjatrjám, sem stóðu í hring að gestatjaldinu.
par voru mottur breiddar á grasið og gestunum
fært vatn, til þess að taka handlaugar. Síðan komu
konurnar og báru fram ríflegan morgunverð, fisk,
kalkúnakjöt, og villibráð, maísbrauð og fleira góð-
gæti. Þegar máltíðinni var lokið, settust Paspaheg-
arnir í hálfhring á jörðina og hinir á móti þeim, og
karlmennirnir ungir og gamTir tóku upp pípur sínar
og tóbaksílát. Þeir sátu þegandi og reyktu með há-
tíðlegum svip, og þögnin var aðeins rofin einstöku
sinnum, þegar einhver mikilvæg spurning eða skjall-
yrði var borið fram. Blái reykurinn úr pípunum leið
innan um sólargeislana, sem féllu milli trjágrein-
anna; áin, sem rann fram hjá, var blikandi björt oð
vinduirinn þaut í furutrjánum á bakkanum hinum
megin.
Böndin ihöfðu verið leysfc af mér og Diccon í
bili og við vorum settir í miðjan hringinn. Þegar
Indíánarnir .litu upp af jörðinni störðu þeir á okkur.
Eg þekti hættj þeirra og vissi ihvað mikið þeim fanst
til u*m það að menn sýndu hugrekki og létu sér við
ekkert ibregða, hirtu ekkert um hvað ilt sem óvinirn-
ir gerðu þeim. Eg hugsaði mér, að þeir skyldu kom-
ast að raun um, að hvítir menn væru ekki síður
hugprúðir en villimenn.
peir gáfu okkur fúslega pípurnar, sem eg bað
um. Diceon kveikti lí annari og eg í hinni ög fvið
reyktum með eins 'miklum ánægjusvip og Indíánarn-
ir sjálfir. Diccon ihorfði á foringjann og sagði sögu
af einhverju óþoikkalbragði Paspalheganna og hefnd
arinnar fyrir það af hendi Englendinga, og eg hló að
/þessu, eins og það væri það skemtilegasta, sem eg
hefði nokkurtíma iheyrt. Þegar sagan var búin reykt-
um við þegjandi um stund; svo tók eg teninga mína
upp úr vasa mínum og við fórum að kasta þeim.
Við urðu'm strax niðursokknir í það, eins og okkur
stæði á sama um alla hluti í heiminum, nema þessa
fáu gullpeninga, sem eg átti eftir og sem eg lét á
milli okkar. Þessir undarlegu menn, sem höfðu okk-
ur á valdi sínu, ihorfðu á okkur með ógeðslegu sa*m-
þykki; þeir skoðuðu okkur hugrakka menn, sem
gætu hlegið fram í dauðann.
Gerist nú þegar
kau pandi
Lögbergs
og fáið stærsta
og fjöllesnasta
s 1 e 'n z k a
blaðið í heimi
Ef þér þurfið að láta
PRENTA
eitthvað, þá komið með það til
The Columbia Press, Ltd.
Cor. Saréent & Toronto
RJOMI
Styðjið heimaiðnað með því að styrkja yðar
eigið félag og fá fult verð fyrir framleiðsl-
una.
Hafið hugfast, að samvinnu markaðurinn er
eini framfaravegurinn að því er landúnaðinn
snertir. Látið ekki glepja yður sjónir, farið
að fordæmi annara þjóða, sem hafa sannað, að
samvnnnumarkaðs aðferðin er sú eina, er
skapar gott verð á mjólkurafurðum.
SENDIÐ RJÓMANN TIL
The Manitoba Co-operative Dairies
LIMITKD I