Lögberg - 21.08.1924, Blaðsíða 3

LöGBERG FIMTUDAGINN.
21. ÁiGOST. 1924.
Bls. 3
■HQBS'Hreoa;
aMg]|g«IHI!H|gll«ilSllSliaiaSliKRlB]iaig|iRllgiBBll]B
SSiS'BSiS'iBK
aisiissiisiisiisiisiisiisisisBisisBisisjiaaaBffiKPjBB
SOLSKIN
BllHlg.SllHISlS.SSSISl'SSSSSlSSSlSS.Sl[SlBliSliSliSlBllSlBliaiS]gl|S|[glBBia»KlBllgB
* G1 S-EIE< Ö'B'S-Ö S a© K

Niðursetningurinn,
gott er að gjöra vel og hitta sjálfan sig fyrir.
Ikvaðst vera viss um, að drengurinn myndi með tím-
anum verða trúr þjónustumaður kóngssonar. Kóngur
lét að orðum hans, og varð jsú raun á, að fóstra
Hallmundi var vísað til rekkju í skemimu einni,
þar sem sláttumenn vo.ru vanir að sofa, og gafst
Ólafi þannig færi á að tala við komumann. Hann
spurði hann að, íhvort Ihann hefði ekki 'hitt drengi tvo
fyrir 12 árum, á bæ ilokkrum, og hvort annar drengj-
anna hefði ekki gefið ihonum silungsstykki og ofur.
litla vökvun úr askinum sínum á eftir? Komumaður
kvað það satt vera, og sagði að drengurinn -hefði
heitið Ólafur. Hvað heitir (þú, maður minn, spurði
komumaður? Eg heiti Ólafur, svaraði hinn. Þú munt
vera sá Ihinn sami; sagði komumaður, því undir eins
og eg leit þig á engjunum, þá sagði mér hugur minn
að eg mundi hafa séð þig fyrri, þó ekki gæti eg
glöggvað mig á þér fyr en þú vaktir máls á þessu.
Það iheld eg sé, Hallmundur minn! svaraði ólafur
Karlinn varð feginn mjög, faðmaði Ólaf og sagði:
viltu nú koma með mé(r, eg geft þé.r það, sem eg á,
lofaðu mér svo að Ihýrast í horninu Ihjá þér þangað
til lífsstundir mínar eru á enda?
Enginn fær útmálað ,hversu feginn ólafur varð
gjöf þessari, þar sem hann nú hafði von um að geta
eignalst Þóru; hann þakkaði karlinum sem best hann
kunni og lofaði að láta dauðan aðeing skilja þá.
Síðan sagði Ólafur honum œfisgöu sína? varð þá
Halmlundur næsta glaður er hann heyirði að það var
fátæktin ein, er stóð ólafi fyrir góðum kosti, og
sagði: er nú alvaldur ekki ibúinn að umbuna þér það,
sem þú gjörðir mér? ólafur svaraði: eg hefi aðeins
gjört skyldu mína, log þó hefir hinn gæðskuríki
guð umbunað mér isvo ríkulega.
Þeir ólafur og Hallmundur fóru af stað daginn
eftir; settist ólafur í blómlegt bú á eignarjörð sinni,
er var í -sókn prestsins, fðður Þóru. Sagan um atburð
þenna barst nú bæ frá bæ; Þóru og móður hennar
þótti mikils vert um tíðindin. Næsta sunnudag reið
Ólafur til kirkju vakti til um bónorðið við prest, og
fékk dóttur hans.
Um haustið var brúðkaup þeirra haldið; gaf
Ólafur konu sinni 50 spesíuí í morgungjöf, og bað
hana verja þeim eins vel og móðir hennar ihafði
gjört, ef kostur væri á.
Það er að segja frá Hallgrími að hann eyddi
föðurarfi sínum^ komist á húsgang, stal, var hýddur
og lenti seinast í Bremeihólmi.
Þau ólafur og Þóra létu sér að kenningu verða
sögu Hallmundar; klæðlausa klæddu þau, heimilis-
lausa hýstu þau, svöngum gáfu þau að eta og sjúk-
um Ieituðu þau lækninga.
------o------ '
Presturinn og hermaðurinn.
Það bar til eitt sumar isuður á Frakklandi, að
prestur nokkur þar upp til sveita var á gangi úti
eitt kvöld að vanda til að skemta sér. Hann sá hvar
hermaður nokkur kom á móti sér, er var að kveða
hátt gamanvísur og horfa alt í kringum -sig; svo
mikill ánægju og glleði bragur var á manni þessum,
að presti féll Ihann vel í geð. Undir eins og her-
maðurinn verður ölldungsins vís heilsar Ihann honum
vinsamlega, og ppyr hann að vegi til næsta þorps.
Presturinn segir honum til vegar,- og með því að
hann verður þess áskynja, að hann á langa leið fyrir
ihendi^ gefur hann íhonum fáeina skildinga til ferðar-
innar; hermaðurinn þakkaði honum með fögrum
orðum og hélt áfram leið sína; en þótt ihann hefði
gengið mikið og væri orðinn þreyttur mjög, fór hann
þó undir eins aftur að kveða og hann var skilinn við
prest.
Presturinn, sem var hið masta góðmenni, og
þótti vænt um að vel lægi á mönnum, heyrir þetta,
kaílar aftur áihann og segir: Þú heldur þá eins mikið
á hljóðunum og fótunum, maður minn! Eftir svo
mikla áreynislu þarftu góðs kvöldverðar með, og í því
hann sagði þetta, tók hann upp hjá sér gullpening
og gaf (hermanninum.
Hermaðurinn varð nú langt um glaðari en áður
og óðar en hann kæmi til þorpsins, fer hann þar inn
í matsöluhús nokkurt og kaupir sér bæði mat og vín
en til þess að auka á gleði sína, býður hann tveimur
ungum bændum, sem þar voru viðs/addir, að neyta
með sér matar og drykkjar. Þeir átu þar, drukku og
isungu langt fram á nótt. Loksins kallar annar af
bændunum hátt til hermannsins, og segir:^nú drekk
eg þitt minni lagsmaður, ástarþakkir fyrir alt gott
í kvöld! Það er ekki að þakka mér fyrir það, heldur
prestinum ykkar, svaraði hermaðurinn; látum okkur
nú1 allasaman fara til han-s og þakika fyrir okkur.
Þeir voru nú allir orðnir svo kendir, að enginn gáði
að, hvort það væri orðið í ótíma að fara til prests-
ins eða ekki, hlupu því út, og þangað sem presturinn
átti heima, en þar var alt læst og lokað. iBændurnir
urðu nú með öllu hissa, og sögðu að það væri aldrei
vant að vera svona harðlokað hjá prestinum; þeir
börðu nokkrum sinnum að dyrum, en eigi var lokið
upp að heldur. Nú tók þeim að óróast mjög, því þeir
voru orðnir býsna drukknir, og einn þeirra hafði
svo litla gát á gjörðum sínum, að hann hleypur af
öllu afli á dyrnar og mðlvar upp hurðina; hinir
báðir istökkva inn á eftir honum, en í -því þeir koma
inn fyrir þrepskjöldinn, ætla þeir að líða niður af
hræðslu, því — hvað sjá þeir ekki— presturinn íhang-
ir þar í snðru niður úr mæninum rétt fyrir innan
dyirnar. Hermaðurinn dregur á augalbragði sverð sitt
úr slíðrum og höggur í sundur snöruna, hinir hlaupa
inn í stofuna og finna þar tvo menn, er níðingsverk-
ið höfðu unnið, í óða önn að safna saman peningum
og dýrgripum prestsins, er þeir ætluðu að hafa á
burt með sér. Þeir ráðast á illvirkjana, bera þá ofur-
liði, og binda á þeim hendur og fætur. Að því ibúnu
hleypur annar bóndinn út til að safna fleiri mönnum
svo þeir gætu flutt ódáðamennina til yfirvaldsins.
Meðan á þessu istóð raknaði presturinn við aftur,
þar eð hann til allrar hamingju hafði hangið skamma
stund áður en hermaðurinn skar hann ofan. Prestur.
inn lofaði guð af öllu hjarta fyrir lífgjðfina og sagði
Hreiðrið.
Það var eitt vor, að -smádrengir tveir, Jóannes og
Vilhjálmur fóru með föður sínum út á lystigarð, sem
hann átti fyrir utan borgina. Faðir þeirra var skrif-
ari konungs, er um sama leyti fór út á veiðiborg
sína. Drengirnir voru glaðir og kátir, hlupu úti frá
morgni til kvölds, og var faðir iþeirra jafnan með
þeim. Eitt sinn fór hann með þá í fagran skóg, þar
fundu þeir hreiður, og höfðu sér það mjög að skemt-
an. Setjið ykkur nú niður drengir, isagði faðir þeirra,
eg ætla að segja ykkur sögu um hreiður, takið þið
nú vel eftir. Direngirnir isettust niður í grasið og
faðir þeirra hóf söguna þannig: það eru á að geta
40 ár síðan, að drengur nokkur fátækur isat þar,
sem eg sit núna, og gætti fjár, hann las í bók með
mesta kappi, en gleymdi þó ekki að líta eftir hjörð-
inni. Þá kom lítill drengur út úr skóginum á aldur
við hann, í gullsaumuðum kjól. Hann var konungs-
efni, en bóndadrengurinn þekti Ihann ekki; hann
hugsaði að þaðr væri sonur veiða-foringjans er þar
var kominn fyrir þkömmu: hann heilsaði hinum
aðkomna og kóngsefnið sagði við hann; eru ihér
engin hreiður? nóg af ihreiðrum, svaraði drengur-
inn. Heyrið þér ekki fuglana syngja hérna? allir eiga
þeir hreiður.
Veistu ekki af neinu, spurði kóngssonur, dreng-
urinn isagði: jú, eg hefi aldrei séð ein-s fallegt
hreiður. Viltu ekki segja mér hvar það er, spurði
kóhgsisonur. Nei, það má eg ekki, svaraði drengur-
inn. Eg skal borga þén það, sagði kóngssonur. Það
kemur fyrir eitt, svarði drengurinn.
í sma bili kom til þeirra maður nokkur, göfug-
legur og ihniginn á efra aldur, það var fóstri kóngs-
sonar. Hann var hi^sa af viðræðum þeirra, og sagði
við drenginn: vertu ekki svona meinsamur, drengur
minn. Þessi drengur hefir nýlega lesið mSrgt um
ihreiður, en aldrei fengið færi á að sjá þau. Vertu
óhræddur, hann ætlar ekki að iskemma það. Drengur-
inn hristi höfuðið og sagði: þess er samt enginn
kostur að eg geti orðið við bón yðar. Heyrðu nú
drengur minn, mælti fóstri kóngssonar, þessi ungi
maður, er þú sér, er kóngpefnið, þú gjörir það fyrir
hann. Er það kóngsefnið? mælti drengurinn, tók ofan
Og stóð berhöfðaður með hattinn í Ihendinni. það
þykir mér slæmt, að geta ekki sýnt kóngssyninum
fallega hreiðrið. Það er leiður þrjótur, strákurinn
sá arna, sagði kóngssonur. Að minsta kosti verður
þú að segja okkur hversvegna þú ekki vilt sýna okkur
hreiðrið, sagði fóstri konungssonar. Já, þér megið
ekki reiðajst, svaraði drengurinn, það hefir annar
drengur, sem iheitir Kristján, sýnt mér það, og eg
hefi lofað honum og lagt við drengskap minn, að
sýna það engum manni. Þér sjáið nú sjálfur að eg
get það ekki. Það er annað mál, mælti fóstri konungs.
sonar ti'l þess að reyna drenginn, sagði hann; hérna
er ispesía Ihanda þér drengur minn, ef þú isýnir okkur
hreiðrið, Ihann Kristján þarf ekki að vita það.
Drengurinn hugsaði sig um stundarkorn og
sagði: við erum að sönnu ibláfátækir, hann faðií
minn hlýtur að vinna æði lengi, áður en Ihann fær
svona mikið kaup — en það er nóg að eg hefi lofað
honum Kristjáni að þegja og staðfest það með handa-
bandi. Að isvo mæltu kvaddi hann þá auðmjúklega
og ætlaði að fara burt.
Veiðimaður kónggsonar hafði iheyrt álengdar all-
ar þessar viðræður. Þegar drengurinn ætlaði framhjá
Ihonum, brá hann sverði, greip í brjóstið á honum, og
sagði; þorir þú, ^trákhvolpurinni þinn, að neita
kóngssyninum um að sjá ihreiðrið? Segðu undir
eins Ihvar það er, ella mun hryggur þinn fá að kenna
á hörðu. Drengurinn skalf af hræðslu, og æpti með
tárin í augunum: fyrirgefið mér! fyrirgefið mér!
eg má ekki segja það.
Sleptu Ihonum sagði fóstri konungssonar, vertu
óræddur drengur minn, þér skal ekki verða gert
mein. Þú ert vænn drengur, en Ibiddu kunningja þinn
að lofa þér að sýna oíkkur hreiðrið, við skulum geTa
ykkur gudlpening í staðinn. Eg þakka yður ástsam-
Iega, isagði smaladrengurinn, áður en kvðld er komið
skal eg láta yður vita annaðhvort.
Kóngs(son fór nú með fóstra sínum til veiði-
borgarinnar. Um kvöldið varð þjeiúm litið út um
gluggann, og sáu þeir hvar drengurinn kom; þelr
Ihlupu út á móti Ihonum til að vita með ihvaða boð
-hann kæmi. Hann kallaði til þeirra, og sagði: þið
megið sjá hreiðrið, hann Kristján hefir leyft það;
viljið þér nú koma með mér herra kóngsefni?
Samaladrengurinn hljóp á undan til að vísa þeim
veginn, en kóngssonur og fóistri hans gengu á eftir.
Inni í skóginum komu þeir að fallegum þyrnirunnl.
drengurinn greiddi limið í sundur ismátt og smátt
til hliðar, og sagði svo í hálfum hljóðum: hérna er
það, nú situr hún á eggjunum. Þeir. læddust að og
sáu dálítinn fugl ofboðs fallegan með rauðri bringu
og gulum hálsi, sitja á hreiðrinu. Fuglinn flaug nú
af eggjunum þegar hann heyrði til þeirra. Kóngs-
sonurinn slkoðaði vandlega smáu eggin, og ihið haglega
tlibúna hreiður fóru þeir pVo ihægt í burtu, og
skömmu seinna sáu þeir hvar fuglinn flaug aftur á
eggin.
Nú skaltu fá þau laun er eg hét þér, drengur
minn, sagði fóstri konungsefnisins en mundu eftir
að gefa honum Kristjáni með þér. Við skulum skifta
með okkur í kvöld, sagði drengurinn; hann þakkaði
fyrir sig svo. vel, sem hann kunni, og kvaddi þá
glaður og ánægður.
Ðaginn eftir hélt fóstri konungssonar spurnum
fyrir í þorpinu, hvaða orð færi af dreng þessum.
Allir nágrannar hans hrósuðu honum; og peningun.
um hafði hann skift til helminga með þeim Kristjáni.
Honum geðjaðist svo vel að hegðan drengsins,
að hann sagði konungi frá honum, og þar eð hann
hafði iheyrt að drengurinn væri námfúls mjög, bað
hann konung um að láta hann nema vísindi. Hann
konungssionar hafði litist rétt á drenginn.
Faðir minn, Ihvað varð þá úr honum? mæltu
þeir Jóhannes og Vilhjálmur. Hann varð skrifari
konungs, svaraði faðir þeirra og á nú 2 sonu, þeir
heita Jóhannes og Vilhjálmur. unga kógnsefnið er nú
kóngur ykkar og fátæki smaladrengurinn er faðir
ykkar.
FRÓMLYNDI.
Höfðingi nokkur fékk einu sinni fátækum tré-
smið skáp til aðgjörðar. 1 .skápnum var leyniihandraði
sem eiganidinn visisi ekki af. Smiðurinn fann hann
og öskjur í honum með dýrmætum gimsteinum. Láttu
nú ekki á neinu bera, sagði einn af kunningjum
hans, sem var viðstaddur og kunni að meta steinan*.
Hann skoðaði vandlega fundna sjóðinn og sagði við
smiðinn, konu bans og dætur: nú verðið þið að þegja
öllsaman, eg get útvegað ykkur 10,000 ríkisdali fyrir
gimsteinana, þar af áskil eg mér þriðjunginn, hitt
alt saman er ykkar eign, getið þið aðeins þagað.
Vinur, sagði smiðurinn, Ihvað á eg eða þú með að
leyna fundinum, líklega Ihefir faðir velgjörðamanns
míns, isem er dáinn fyrir mörgum árum, geymt dýr-
gripi þe|ssa án vitundar erfingja ;sinna; það er ekki
rétt að leyna því sem menn finna; það er því skylda
mín að skila þeim. Hann fór með öskjurnar til eig-
anda skápsins, en eigandinn varð feginn mjög og
sagði: öskjurnar eru 30,000 dala virði; faðir minn
varð bráðkvaddur, en daginn áður en hann dó, hafði
ihann irtaði hjá sér, að Ihann hefði keypt isteinana og
veitt þeim viðtökur; enginn var viðstaddur þegar
hann isá'laðist, nema unglingur ndkkuir, isem var
sakaður um stuld á þeim og settur í dýflissu, en
ihann strauk út úr henni, og hefir ekki spurst til
hans síðan. Mér þykir miklu vænna um það að sak-
leysi aumingja drengsinls er sannað, en am fundna
sjóðinn. Þér eruð ráðvandur maður, sagði ihann við
smiðinn, eg gef yður eins mikið og kunningi yðar
virti steinana.
------o—------
Stolni áttskildingurinn.
Einu sinni sátu hjón nokkur að matborði með
börnum isínum; vinur þeirra hafði sótt þau heim og
mataðist með þeim. Meðan þau isnæddu var sólin
komin í miðdegisstað; sá þá komumaður dálítið barn
náfölt i snjólhvítum klæðum, Ijúka upp ihurðinni og
koma inn. Það leit hvorki til Ihægri né vinstri, og
gekk þegjandi inn í næstu stofu. Skömmu seinna
ikom það aftur og fór þegjandi burt. Tvo daga kom
barnið í sama mund. Komumaður spurði þá bónda
hverra manna fallega barnið væri, sem á degi hverj-
um um miðdegisbil gengi jnn í stofuna. Bóndi kvaðst
ei vita það, hann Ihefði ekkert barn séð. Þegar barn-
ið kom inn daginn eftir gjörði aðkomumaður ibónda
varan við, en hann sá það ekki né heldur konan og
börnin.
Aðkomumaðurinn stóð nú upp, gekk til dyr-
anna, laukhurðinni upp á ihálfa gátt, og gægðist inn^
Þá isá ihann nábleika ibarnið sitjandi á gólfinu í óða
önnum að pota fingrunum inn í rifuna millum fjal.
anna; en þegar það sá ókunna manninn, hvarf það.
Síðan sagði ihann frá því, er ihann séð ihafði, og lýsti
barninu vandlega. Móðir þess þekti það og sagði: æ
það er blesisaður unginn minn, sem eg misti fyrir
fjórum vikum. Þá losuðu þau upp fjalirnar og fundu
áttskilding. Barnig átti einu sinni að gefa hann
fátæklingi, en það hafði hugsað með sér: eg skal
geyma áttskildinginn þann arna í rifunni millum
fjalanna í gólfinu og kaupa mér síðan fyrir hann
hveitibrauð. Nú ihafði barnið einga ró í gröfinni og
varð að koma á degi hverjum um miðmunda til að
leita að áttskildingnum. Foreldrar barnsins gáfu
fátækum manni peninginn og upp frá þeirri stundu
sá enginn maður barnið.
SÓL OG TUNGL.
Fríðleikans dóttir forðastu öfund. öfundin
hefir steypt engli ofan af himnum, hún hefir myrkv-
að blíða ljóisið næturinnar, hinn fagra mána.
Að eilífu ráði sínu lét íhinn almáttugi sól og
mána verða af máttarorði sínu: tvö Ijós skulu birtu
bera á himinhyo’lfinu; þau skulu vera konungar
jarðarinnar og greina jsundur tímana, sem velta
áfram.
Hann talaði og það varð. Sólin var hið fyrsta ljós,
sem rann upp; eins og brúðguminn að morgni dags
Rengur út úr svefnherbegri sínu, eins og hetja gleðst
á vegi sigurvinningarinnar, eins stóð hún þá sskrýdd
guðs ljóma. Geislalkðgur með allskonar litum lék
um höfuð henni; jörðin æpti af fögnuði; ylmur
angaði úr ávöxtum ihennar; blómstrin fríkkuðu.
Fult af öfund stóð nú hitt ljósið og sá að það
gat ekki aflborið fegurð þessa. Hvað eiga, sagði það
möglanid við sjálft sig, tveir konungar að gjöra á
sama veldisstóli? ihversvegna varð eg að vera minna
ljósið, en ei hið meira?
Nú hvarf mánans fagra Ijós skyndilega af
gremju þeirri, er ihonum brann í skapi; rann það frá
honum út um víðan himin, og varð að her stjarn-
anna.
Máninn var þá bleiikur eins og nár, hann fyrir.
varð sig fyrir öllum himinbúum og veinaði: milskuna
mér, miskuna mér, alfaðir!
Þá birtist guðs engill hinum myrkvaða mána, og
sagði Ihonum orð hinna helgu forlSga: fyrst þú hefir
séð ofsjónum yfir ljósi sólarinnar, þá skaltu nú
héðan í frá fá ljós frá sólunni, og þegar jörðin ber
milli þín og jsólarinnar, verður þú annaðvort heill
eða hálfur myirkvaður eins og núna.
Gráttu nú isamt ekki lengur, þótt þér sæist yfir,
Ihinn miskunnsami hefir fyrirgefið þér ávirðingar
þínar, og snúið þeim til hins góða. Farðu, sagði hann
við mig og huggaðu hinn threlda, ihann skal einnig
vera konungur í sínum Ijóma; yðrunartár hans skulu
verða jsvaladrykkur þeim, sem þyrstir eru, og endur-
Professional Cards
t
DR. B. J. BRANDSON
214-220 MKDICAL ARTS BliDO.
Oor. Graham and Kennedjr Sta.
Phone: A-1834
Office tlmar: 2—3
Heímili: 770 VJctor St.
Phone: A-7122
Winnipeg, Manitoba
DR. 0. BJORNSON
210-220 SIEDIOAIi ARTS BIiDG.
Cor. Graharn and Kennedy Sta.
Phone: A-1834
Office tlmar: 2—3
Heimili: 764 Vlctor St.
Phone: A-7586
Winnipeg, Manltoba
THOMAS H. JOHNSON
og
H. A. BERGMANN
ísl. lögfræðingar
Skrifstofa: Room 811 Me.Vrt»>tir
Butlding, Portage Are.
P. O. Boz 1650
Phones: A-0849 og A-0840
DR. B. H. OLSON
210-220 MKDICAl, ARTS BLDG.
Cor. Grahani and Kennedy Sta.
Phone: A-1834
Office Hours: 3 to 5
Hehnill: 723 Alverstone St.
Winnipeg, Manitoba
DR J. STEFANSSON
2 J6-220 MEDIOAIi ARTS BI.DG,
Cor. Graham and Kennedy Sts.
Stundar augna, eyrna, nef og
kverka sjúkdóma.—Er a6 hitta
kL 10.12 f.h. 0g 2-5 e,h.
Talsiml: A-1834. Heimili:
373 River Ave. Tals. F-2691.
W. J. I.INDAL, J. H. UNDAL
B. STEFANSSON
Islenzkir lögfræBingar
708-700 Great-West Perni. Bldg.
356 Main Street. Tals.: A-4963
peir hafa einnig skrifstofur a8
Lundar, Riverton, Gimli og Plney
og eru þar at hitta S. eftirfyigj-
andi tlmum:
Lundar: annan hvern mlBvikuda*
Riverton: Fyrsta fimtudag.
Gimlia. Fyrsta miðvlkudag
Piney: þriBJa föstudag
1 hverjum mAnuCi
ARNI ANDERSON
ísl. lögmaður
í félagi við E. P. Garland
Skrifst.: 801 Electric Rail-
way Qhambers
Talsími: A-2197
DR. B. M. HALLDORSSON
401 Boyd BuUding
Oor. Portage Ave. og Edmonton
Stundar sérstakiega berklasýki
og aBra lungnasjókdóma. Er aC
finna á skrifstofunni kl. 11—12
f.h. og 2>—4 e.h. Sfmi: A-3521.
Heimili: 46 Allo’vay Ave. Tal-
siml: B-3158.
DR. A. BLONDAL
818 Somerset Bldg.
Stundar sérataklega kvenna tg
barna sjtSkdéma.
Er að hitta frá kl. 10—12 f. h.
3 til 5 e. h.
Office Phone N-6410
Heimlli 806 Victwr Btr.
Simi A 8180.
DR. Kr. J. AUSTMANN
848 Somerset Blk.
Viðtalstími T—8 e. h
Heimili 469' Simooe,
Office A-2737. res. B-7288-
A. G. EGGERTSSON LL.B.
fsl. lögfræðangur
Hefir rétt til að flytja mál
bæði í Man. og Sask.
Skrifstofa: Wynyard. Sask.
SeinaSta mánudag 1 hverjum mán-
UCI staddur I Churchbridge.
Phone: Garry 8618
JenkinsShoeCo.
•89 Notre Dame
Avenuo
DR. J. OLSON
Tannlæknir
216-220 MEDICAIi ARTS BIjDG.
Cnr. Graham and Kennedy Sts.
Talaími A 8521
Heimili: Tals. Sh. 3217
A. S. Bardal
848 Sherbroeke St.
S.lur lfkkittui og annait um útfarir.
AUur útbúnaður «á bezti. Enairem-
ur selur Hann alskonar minnisvarða
og legstetna.
Skrlf.t. UtUdml N SeOS
Helmilis talsínil N 0307

J. G. SNÆDAL
Tannlæknir
614 Somerset Block
Oor. Portage Ave. og Donnld 8t.
Talsfml: A-8889
EINA ÍSLENZKA
Bifreiða-aðgerðarstöðin
í borginni
Hér þarf ekkl að blða von úr vltl.
viti. Vinna öll ábyrgst og leyst af
henöi fljðtt og vel.
J. A. Jóhannsson.
644 Burnell Street
F. B-8164. A8 baki Sarg. Fire Hal
Vér leggjnm sérstaka áherzlu á að
selja meðul eftir íorskriftum lækna.
Hln beztu lyí, sem hægt er að fá eru
notuð eingöngtt. . pegar þér komið
með forskrliftum til vor ntegið þjer
vera vlss um að fá rétt það sem lækn-
irinn tekttr tU.
COLCIjEPGH & CO.,
Notre Dame and Sherbrooke
Phones: N-7659—765»
Giftingaleyfisbréf geld
JOSEPH TAVLOR
LOGTAKSMAÐUR
Heiinilistals.: St. John 1844
Skrifstofu-Tals.: A 05ftT
Tekur lögtaki bæðl húsaleigvudnik^
ve'öskuldir, vizlaakuldlr. AfgreWtr al
sem að lögum lýtur.
Skrffstofa 255 Mitin StiwM
Munið Símanúmerið A 6483
og pantið meðöl yðar hjá oss. —
Sendíð pantanir samstundis. Vér
afgreiöum forskriftir með sam-
vizkusemi og vörugæði eru óyggj-
andi, enda höfum vér magrra ára
lærdómsrika reynslu að bakl. —
Allar tegundir lyfja, vindlar, is-
rjómi, sætindi, ritföng, tðbak o. fl.
McBURNEY’S Drug Store
Cor Arlington og Notre Dame Ave
J. J. SWANSON & CO.
Verzla með fasteignir. Sjá
um leigu a nusurr.^ Annast
lán, eldsábyrgð o. fl.
808 Paris Bldg.
Phones. A-6349—A-6310
Verkstofu Tnls.: Heima Tal*.:
A-8383 A-9384
G I_ STEPHENSON
Plumber
Mlskonar rafmagnsáhöld, svo sem
straujárn víra. allar tegundlr al
glösum og aflvaka (batteriee)
Verkstofa: 676 Home St.
Endurnýið Reiðhjólið!
Uátið ekkl hjá lfða að endur-
nýja reiðhjóllð yðar, áður en niestu
annimar byrja.. Komið með það
nú þegar og látið Mr. Stebhins
gefa yður kostnaðar áætlun. —
Vandað verk ábyrgst.
(Maðurinn sem allir kannast við)
s. L. STEBBINS
634 Notre Dame, Winnipeg
Giftinga 0? íi/
Jarðarfara- °*om
meÖ litlum fyrirvara
Birch hlómsali
616 Portage Ave. Tals. B720
ST IOHN 2 RINa 3
lífga það er geislar sólarinnar vanmegnað hafa.
Máninn snéri sér nú hugbraustur við, og leit
hvervetna í kringum sig ljóma þann, er hann 'hefir
enn í dag; Ihann fór af stað, og gekk eins bægt og
núna, konungur næturinnar, leiðfcogi stjarnanna.
Hann yðraðist ávirðinga sinna, kendi í ibrjósti um
þá, er tárfeldu, og leitaði að þeim( er ihann mætti
endurnæra; ihann leitar enn að þeim; er hann megi
hugga.