Lögberg - 21.08.1924, Qupperneq 6

Bls. 6
LÖGBERG, HMTUDAGINN, 21. ÁGÚ1ST. 1924.
Hættulegir tímar.
Eftir Winston Churchill.
“Þú spyrð mig að þeissu af því að eg er stúlka,”
svaraði Virginía. “Þú trúir því að konur hafi verið
skapaðar handa karlmönnum til að horfa á og leika
sér að, en ekki til þejss að hugsa. En við verðum að
hugsa, ef við eigum að komast fram fyrir Norðan-
menn. Það var gott og blessað að vera höfðingi á
dögum langalangafa míns. En nú höfum við járn-
brautir og gufuskip. Og hverjir ismíða (þau? Norðan-
menn. Við Sunnanmenn erum altaf að Ihugsa um
forfeður okkar og sökkvum stöðugt dýpra og dýpra
ofan í skuldasúpuna. Við kunnum að berjast og við
kunnum að skipa. En við Ihöfum verið eyðilagðir
af—'> )hún horfði á eftir þjóninum, sem var að fara
út — af svertingjunum.”
Frú Colfax horfði með leiðindasvip framan í
frænku sína, sem var kafrjóð í framan með reiðisvip.
“Þú venist á þessar stælingar hjá pabba þínum,"
sagði hún. Hann ætti að senda þig í heimavistarskóla.
En hvað Iherra Vauce getur verið líðilegur að koma
ekki! Þú Ihefir verið að tala við Iþetta gamla óþokka-
menni, Whipple. Hvernig stendur á iþví að Comyn
hefir kunningsskap við hann?”
“Hann er ekkert gamalt ðþokkamenni,” sagði
Virginía dálítið æst.
“Þú ættir að fara í skóla,’’ sagði frænka henn-
ar. “Vertu ekki með neina sérvizku. Það er ekki
móðins. Þú vildir víst að Clarence færi að vinna I
verksmiðju.’’
“Ef eg væri karlmaður,’’ svaraði Virginía, ‘*og
vissi að eg gæti lært að smíða eimreið eða bómull-
arpressu eða að byggja ibrýr með því að fara og
vinna í verksmiðju, þá skyldi eg sannarlega gera það.
Við sigrum aldrei Norðanmennina fyr en við stðnd-
um þeim jafnfætis.’’
“Þarna kemur þá berra Vauce lobsins, sagði
frú Colfax. “Æ, Guði sé lof fyrir það,’’ ibætti hún
við með ákefð.
IX. KAPÍTULI.
Kyrlátur sunnudagur í Locust stræti.
Ef satt væri sagt um það, hvar Vigrinía hefði
fengið skoðanir þær; |sem hún lét svo hiklaust í Ijóöf
við frænku sína og son ihennar, þá yrði maður að
segja, að hún hefði fengið þær Ihjá ofurstanum sjálf-
um. Ofurstinn hefði Iheldur bannsungið hæstaréttar
úrskurðinn um Dred Scott en látið í ljósi við dóm-
arann að það, sem stæði Suðurríkjunum me;st fyrir
þrifum, væri skortur þeirra á vélum og verksmiðjum.
En hann hafði kannalst við þetta í einrúmi við kaf-
tein Elíjaih /Brent. Ofurstinn sat oft heila klukku-
stund, eða lengur eftir kvöldverð með hattinn aftur
á höfði í djúpum hugsunum. Og þegar Ihann var bú-
inn að sitja isvona, gekk hann stundum í hægðum
sínum ofan í vínveitinganstofuna í Planters ihótelinu,
sem á þessum árum var almennur samkomustaður
fyrir menn, til þess að komast þar í samræður við
aðra mikils metna borgara. Hann átti sér sérstak-
an stól í einu íhominu þar; og sæti einhver í hönum
þegar ofurstinn kom inn, stóð sá hinn sami æfinlega
upp. Og á hverju kvöldi drakk ofunstinn þriggja
fingra ;hæð í glasi af besta Bouribon-whiskey, hvorki
meira né minna en það.
Hann hitti aldrei bepta vin sinn og uppáhalds-
móbstöðumann í drykkjustofunni í Pianters hótelinu.
Whipple dómari borðaði að vísu æfinlega þar uppi
á loftinu, en hann kom aldrei niður í drykkjustof-
una; helst vegna þess; ihéldu menn, að þar var mikið
talað um þrælahald og þrælasölu. En samt sem áður
heimsótti hann vin sinn og borðaði miðdegijsverð
við og við ihjá honum á sunnudögum. Bæjarbúar
kölluðu það rólega sunnudaga miðdagsverði í háði.
Þegar dóimarinn sat þar til borðs, var Virginía ávalt
í sæti sínu og reyndi að istilla til friðarf þegar gömlu
mennirnir gerðust mjög háværir.
Næista sunnudag eftir ferðalag Virginíu til
Bellegarde kom dómarinn sem hans var vani.
Það var Virginíu meðfætt að hafa gaman af deilum
föður síns og dómaranis; og það kom ekki svo sjaldan’
fyrir að hún gengi í lið með föður sínum á mótf
andstæðing hans, þeim báðum til mðstu skemtunar.
En þennan dag kveið Ihún fyrir að vera viðstödd og
‘hlusta á deilur þeirra. Hversvegna hún kveið fyrir
því, er pálarfræðislegt viðfangsefni, isem lesarinn
verður að ráða fram úr.
Samræðan íhófst sem venja var til? með því að
dómarinn úthúðaði veslings forsetanum, Franklin
Pierce.
‘IHvílík þó Ihryðarmynd í augum alls heimsins!”
sagði dómarinn. “Franklin Pierce frá New Hamp-
shire.’’ (hann mælti nafnið fram með afskaplegri
fyrirlitningu) verkfæri í höndunum á Jefferson
Davis frá Mijssissippi!”
“Já, og hann er í góðum Ihöndum,” sagði ofurst.
inn.
“Auðsveipur þjónn sunnlensku þrælaeigendanna.
Eg hefi heyrt isagt að þið ætlið að gefa honum bóm-
ullar akra í launiskyni.”
“‘Nei ,hreint ekki.”
“Hann á það skilið,’’ hélt dómarinn áfram. “Líttu
ibara á þessi ágætu vígi, sem hann leyfir Davip að
íbyggja í Suðurrfficjunum og vopnabúrin, sem hann
Ieyfir honum að fylla. Þjóðinni er þetta ekki ljóst;
en sá dagur mun koma, er Ibún bðlvar honum meira
en föðurfandissvikaranum Benedikt Arnold. Og Títtu
á þessi svívirðilegu Kansas — Nebraska Iög. Þau eru
'hinn mesti glæpur og Douglas og Pierce hinir mestu
glæpamenn þessarar aldar.”
“Blessaður fáðu þér ofurlítið meira af þesisari
hænsnasteik,” eagði Virginía.
Dómarinn bætti við sig mestu kynstrum af steik
og ofurstinn brosti.
“Þú ættir að vera ánægður nú/ sagði ofurstinn,
“nú er annar norðanmaður kominn í forsetastólinn.’f
‘®uchanan!” grenjaði dómarinn með munninn
fullan af mat. “Annar föðulandssvikarinn og hann
stórum verri, en sá fyrri. Hann gleypir hæstaréttar-
dóminn um Dred Scott brosandi. Hvílík þó svívirðing
1 sögu þessa lýðveldi(s! Hvar mun alt þetta lenda?
Að Ihugsa sér að Norðanmaður iskuli hafa bundið
Kansas ríkið, stungið því ginkefli í munn og neytt
það í þrælahald, þvert ofan í vilja íibúa þess. Hann
ihrúgar inn í ráðuneyti sitt mönnum, sem ihjálpa
þorparalýð þeim, sem þið sendið inn í ríkið. JafnveT
ríkiisstjórunum, sem hann sendir þangað og isem eru
áhangendur hans, býður við þessu. Líttu ibara á
Walker, sem þeir sitja á svikráðum við í Washing-
ton. Hann má ekki heyra nefnda þessa Lecomptons
stjórnarskrá, sem Butíhanan er að reyna að troða
upp á þá. Jefferson Davis hefði herlið þar, ef hann
mætti ráða, til þess að vera viss um að þesso ótsómi
næði fram að ganga. Geturðu ekki iséð, Carvel ofursti
hvernig -ein syndin býður annari heim, hvernig þræla-i
haldið er isem óðast að spilla frjálsu fólki?”
“Það er af því að þið látið það ekki afiskiftalaust
þar sem það á að vera svaraði ofurstinn. Það var
mjög sjaldan að hann sýndi nokkurn ákafa í svörum
pínum. Hann talaði hægt, en hann hafði þann vana
að rétta fram Ihendina um leið og hann talaði til þess
að koma í veg fyrir að dómarinn, sem var1 ákafari,
gripi fram í fyrir sér.
“Öll velferð iSuðurríkjanna er undir þrælahaldl
komin, eins og sakir standa nú. Bómullarakrar okk-
ar væru ekki til ef við hefðum ekki þræla til þess
að vinna á þeim. Ef þið nemið þrælahald úr lögum,
Whipple dómari, þá eyðileggið þið um leið fleiri
miljónir af isamlöndum ykkar — þið mynduð gera
sjálfstæð ríki ósjálfístæð. Og alt — hér hækkaði
hann róminn, til iþess að dómarinn gripi ekki fram í
— “og alt til þess að gefa frelisi lágum kynflokki,
sem ekkert hefir með frelsi að gera. Við, sem höfum
að ibaki okkar bæði Magna Charta og frelsisskrána,
við, sem erum afkomendur þjóðar, jsem he^fir ekki gert
annað en að stjórna í tíu aldir eða lengur, við getum
istöfnað lýðveldi, þar sem sjálfstjórn hvers einstaks
manns er undirstaða þjóðskipulagsins, meðan menn,
sem eru okkur líkir eru foorgarar þess. Líttu á Suð-
ur-Ameríku. Hvernig blessast lýðveldið þar? Og um
leið og við gefum niggurunum, sem hafa ekki stjórn
á sjálfum sér fremur en hundar, sömu réttindi og
við hðfum og atkvæði ■— niggurum, sem hafa lifað
eins og villidýr í frumskógum síðan á dögum Hams
— um leið og við gerum það, segí eg, hvað verður
þá urp lýðveldið okkar?”
“Mentun —!’’ öskraði dómarinn
En hann komst ekki lengra. Orðið var hrifsað
af vörum hans.
‘‘Mentun fæst ekki með einni kynslóð og ekki
með tveimur eða þremur eða fjórum. Mentun út.
heimtir margar aldir.“
“Eg get bent á svertingja, sem eru foæði gáfaðir
og mentaðir.”
“Og eg býst við að þú gætir kent sumum öpum
að tala emsku, þylja spurningakverið og syngja
sálma, ef þá flyttir tvær miljónir af þeim hingað
frá Afríku,’’, svarað ofurstinn um leið og hann stóð
upp til að láta á sig hattinn og kveikja sér í vindli.
Það var isiður hans að bjóða dómaranum vindil
en hann afþakkaði æfinlega og néri á sér nefið með
afarmiklum fyrirlitningarsvip.
Virginía, sem hafði ætlað að fara, beið, þvi hún
var frá isér numin að foeyra fovernig deilan snérist.
“Fordóm^r þínir eru óbifanlegir,” sagði dóm-
arinn.
“Nei, Whipple,” sagði ofurstinn. “Þegar Guð
þvoði þessa syndugu jörð og byraði aftur á nýjan
leik, þá þóknaðist honum að láta niðja Hams vera í
ánauð. Þeir eru þrælar hvers annars í Afríku, og eg
ibýst ekki við að það sé betur farið með þá þar en
hér. Það er ómögúlegt að koma í veg fyrir að of langt
sé gengið í hverju ,sem er, og við erum að Ibæta með-
ferðina á þrælunum. Leið fátæklingunum í Lund-
únum á dögum Játavarðanna eins vel og svertingj-
unum hjá okkur nú á dögum?”
“Þetta á þó að vera guðdómleg stofnun, en það
er sivívirðilegasta bölvun”, 'hrópaði dómarinn. Þarf
jörðin að vera bústaður þrældóms og ánauðar til
dómsdags, þótt hún hafi verið það síðan á dögum
Nóa?”
Ofurstinn /brosti, ,sem var merki þe&s, að hann
væri vel ánægður með röksemdarfærslu sína.
“Gáðu nú að Whipple,” sagði hann. “Ef við ihefð-
um nokkra tryggingu fyrir því að þið létuð okkur
vera í friði eins og við erum með að stjórna þrælum
okkar og rækta Ibómullarakra okkar, þá væru engin
vandræði á ferðum. En landið er á framfaraskeið!
og þið eruð ekki ánægðir með helminginn, þið viljið
hafa alt. öll nýju ríkin verða að afnema þrælahald;
og eftir stuttan tíma svelgið þið okkur upp og eyði-
leggið okkur og gerið okkur að betlurum. Furðar
þig á því, þó að við berjumst af öllum mætti fyrir
réttindum okkar? Og þetta eru okkar réttindi.”
“Það er Virginía, Maryland og Suðurríkjunum
að þakka að þessi þjóð er til,” skaut Viirginía inn í.
‘tÁgætt, Jinny og alveg rétt,” sagði ofurstinn
hlæjandi.
Dómarinn var í djúpum hugsunum; hann hafðl
að líkindum ekki heyrt til hennar.
“Þesai þjóð fer í hundana,’ sagði ihann fremur
við sjálfan sig en hin. “Okkur vegnar aldrei vel fyr
en þessi bölvun hefir verið iþvegin burt með blóði.
Hún stendur okkur fyrir þrifum. KaupSkipafloti
okkar, sem við erum svo stoltir af, hefir verið eyði-
'lagður í þessum sífeldu róstum. En,” sagði hann
og barði fonefanum í borðið þangað til að glumdi í
glösunum á því, “stjórnmálaflokkurinn, sem bjargar
okkur fæddrst í Pittsburgh í fyrra á afmælisdag
Washingtons ,— repúíblíkanafjokkurinn.”
“Ja, svei!” hrópaði ofurstinn háðslega. “Bvarti
repúblíanaflokkurinm sem er ekkert nema gamlir
bjánar og ungir stjórnleysingjar, Þjóðverjar og
svertingjaaðdáendur? Nei, Whipple, sá flokkur er
bara til athlægis. HVar er leiðtogi ykikar?”
*í Iílinois,” svraði dómarinn tafarlaust.
“Hvað heitir hann?”
“Abrafoam Lincoln,” hrópaði dómarinn. “Og það
er mín skoðun, að hann foafi sagt meira af viti um
ástandið eins og það er heldur en nokkur af stjórn-
vitringum ykkar í Wa&hington. 'Þessi stjórn,’ sagði
hann við vin minn, ‘ getur ekki átt sér stað, ef hún
er að hálfu leyti með þrælahaldi og að hálfu leyti á
móti því .' ’’
Wfoipple dómari mælti þessi orð með svo mikilli
áherslu að ofurstinn varð hálf órólegur, þótt hann
reyndi að v.era það ekki, rétt eins og foann væri að
hlusta á véfrétt. Hann náði sér samt undir eins
aftur.
“Hann er jskrílslhöfðingi, sem er að reyna að
segja orð, sem hljóma yel í eyirum manna,” sagði
hann. “Þú ert of vitur maður til þess að láta folekkj-
ast af því sem foann og hans líkar segja.”
“Og eg segi að hann sé það ekki.”
“Eg þekki hann,’,hrópaði ofurstinn. “Hann er
óþektur Jögmaður. Fátækur hvítur ræfill! Vinur
minn, Richardvson í Springfield foefir sagt mér að
(hann sé mjög ómerkilegur. Hann fæddist í fojálka-
kofa og hann eyðiir mestu af tímanum í lyfjabúðum
við að segja sögur, sem hvorki þú né eg myndi vilja
hlusta á.” ^
“Eg myndi hlulsta á fovað sem hann segði, ’’ svar-
aði dómarinn. “Fátækur, hvítur ræfill! Mestu menn-
irnir eru af alþýðuættum. iSkríljshöfðingi!” Dómar-
inn skalf af Ibræði. “Þjóðin þekkir hann ekki enn.
En taktu eftir því .sem eg segi — sá dagur mun koma
er hún þekkir hann. Það yoru greidd atkvæði um
hann fyriir varaforsetaefni á útnefningarfundinum
í Philadelplhia í fyrra. Það gaf enginn þvi neinri
gaum. Hefðu þeir, sem þar voru heyrt hann tala í
Bloomington þá hefðu þeir útnefnt hann í istað
FrémOnts; hefði öll þjóðin getað heyrt til hans, þá
væri hann forseti nú, en ekki þeBisi veslingur, Buch-
anan. Það vildi isvo til að eg var þá í Bloomington
og meðan fáfojánarnir, |sem voru á ræðupallinum
suðuðu og jöpluðu hrópaði fólkið stöðugt á Lincoln,
Eg hafði aldrei heyrt hann nefndann á nafn þá.
Hann jhljóp inn eftir gólfinu einhverstaðar framan
frá dyrum í samfoomusalnum. Hann er langur og ó-
liðlega vaxinn og alveg framúrklsarandi ófríður
maður. Eg ihefi aldrei getað gleymt ihonum síðan
eg sá foann. En um leið og hann opnaði munninn
vorum við allir á hans valdi.
Málið sem þéssi lágættaði lögmaður notaði var
mál ispámanns, sem er af Guði sendur. Hann vakti
feykilegan áfouga hjá Illinois ibændunum. Konurnar
grétu og sumir karlmennirnir líka. Og reiðir! Guð
minn góður, þeir voru reiðir. — ‘Við segjum við
skilnaðarmennina að sunnan,’ sagði foann, ‘við segj-
um við skilnaðarmennina að Bunnan, við viljum ekki
ganga úr Isambandinu og þið skuluð ekki gera það.”
Þegar dómarinn lauk þessari ræðu varð þögn. En
eftir litla stund tók Carvel ofursti eldspýtu. Og hann
stóð yfir dómaranum í uppáhalds stellingum sínum,
með langt bil á milli fótanna, um leið og hann
kveikti í öðrum ’ivindli.
“Eg býlst við iþví, að við lendum í stríð ISilas.”
sagði foann, “en þú þarft ekki að halda að það sé
þessi Lincoln þinn, sem hræðir mig til þesis að trúa
því. Eg legg ekkert upp úr þessu gaspri hans. Nei,
en það er þessi un.glingur, sem er kominn hingað
frá Boston, og sem kaupir einn niggara fyrir al.eigu
pína. Og ef hann er flaisfenginn fojáni, þá þekki eg
fólk illa. ' i
“Appleton Brice var ekki það sem maður myndi
kalla flasfenginn, svaraði Whipple og brosti dáltíið
raunalega, eins og nafnið foefði vakið upp endur-
minningar. n| ■' r~^r-
“Mér geðjast vel að piltinum,” sagði ofunstinn.
“Það er rétt eins og það séu örlög, sem á mér fovíla,
að mér geðjast yfirleitt vel að Norðanmönnum. Það
er líklega einhverstaðar lau|s skrúfa í mér, en Brice
kom fram eins og Iheiðarlegur maður. Þú lést hann
heyra það á eftir í skrifstounni þinni, Silás. Hvert
ætlarðu, Jinny,”
Virginía var staðin upp og hún stóð þráðfoein
og var mjög rjóð í framan meðan hún var að foíða
■eftir því að faðir sinn lyki við það sem hann ætlaði
að segja. \
“Eg ætla að finna önnu Brinismade,” sagði hún.
“Vertu isæll, Silas frændi.”
Hún hafði ‘kallað hann Silas frænda isíðan hún
var foarn. Hennar rödd var bú eina, sem orkaði því
að mýkja skap hans; og það forást ekki að hún gerði
það. Hann snéri sér til hennar og í látbragði hans
var eitthvað. sem mátti kallast góðmannlegt. “Virg-
inía,” sagði hann, “eg vildi að þú kynti(st þessum
pilti mínum frá Boston.”
“Þakka þér fyrir Silaís frændi,” sagði stúlkan
dálítið þóttalega, “en eg íheld varia að hann kærði
sig um að kynnast mér. Hann er nokkuð heitur í
skoðunum sínum.”
“Hann er ek&i heitari en eg,” svaraði dómarinn.
“Þú ert búinn að venjast mér í átján ár,” sagði
hún “Og svo hefir þú aldrei borgað út aleigu þína
vegna nokkurrar iskoðunar iþinnar.”
iDómarinn forosti um leið og foún gekk út úr
dyrunum.
“Eg ihefi borgað hér um bil alt, sem eg hefi átt,”
sagði ihann fremur við sjálfan sig en við ofurstann.
Um kVöldið komu nokkrar stúlkur og piltar
þangað heim til tedrykkju. Þar voru Anna Brins-
made og Jack bróðir hennar. Lóa Russell og Bert
og Eugénie Rénault. Virginía komst í ilt skap, því
þegar verst gegndi byrjaði ungfrú Ruíssell að tala um
manninn frá Boston, sem hefði náð Hester frá Virg-
iníu. Jadk Brinsmade, sem ávalt hafði haft orð á
sér fyrir að vera ertinn, gekk í lið með henni. Anna
sem vildi hafa frið reyndi árangurslaust að þagga
niður í honum, en Catherwoods piltarnir og Bert
Russell hlóu að öllu isaman. Það var því ekki furða
þó að Virginía væri reið. Hún tók einu sinni ekki
undir við Lóu, þegar hún foauð henni góða nótt.
Þegar ofurstinn kom heim, eftir að hafa eytt kvöld-
inu 'hjá Brinsmade, fann hann dóttur sína isitjandi í
hægindastól og horfandi í eldinn. Hún studdi annari
hendinni undir hökuna og pressaði saman varnirnar.
“Hvað er nú að?” spurði ofunstinn.
“Ekki neitt,’ svaraði Virginía.
“Segðu már fþað,” sagcji Ihann. “Hjvað hefiir
stúlkunni minni verið gert?”
“Pafbfoi.”
“Já, góða mín.”. I
“Eg vil aldrei fara á darisleik alla mína æfi. Eg
vil fara í heimavistaskóla og læra eitthivað. Emilía
ætlar til Monticello eftir jólin. Viltu lofa mér að
fara þangað líka, pafofoi?”
Carvel ihrökk við. Hann lagði handlegginn utan
um Ihana. Hann var að hugsa um það, hve einmana
hann hefði verið sem ekkjumaður og um hana, sem
Virginía var nú komin í staðinn fyrir.
“Og hvað á eg þá að gera?” spurði Ihann og
reyndi að forosa.
“Það verður ekki lengi,” ;sivaraði ihún. “Og það
er ekki langt til Mbnticello.”
“Það er nógur tími til þeiss að Ihugsa um það
þangað til í janúar,” isagði Ihann. “Og nú ætla eg
að biðja þig um nokkuð, góða mín.”
“Já,” sagði hún.
Ofurstinn settist í annan hægindastó1! rétti fram
fæturnar að eldinum Og strauk hökutoppinn. Hann
leit útundan sér á vangann á dóttur sinni og ræpkti
sig tvisvar.
“Jinny?” -
“Já, pafobi.’ Hún snéri sér ekki við.
“Jinny, eg ætlaði að minnast á þennan Brice
við þig. Hann er ókunnugur hér og hann er af góðu
fólki kominn og — og mér fellur hann vel í geð.”
“Og þú vilt að eg bjóði honum í afmælisveisl-
una mína,” ‘sagði Virginía.
'Ofurstinn Ihrökk við. “Eg held að þú giskir rétt
á,” sagði hann.
Virgimía sat grafkyr. Hún sagði ekkert meira
strax, en loksins mælti foún:
“Fintet þér að foann Ihagaði sér einlSi og iheiðar-
legur maður í Iþví að fojóða á móti mér?’
“En Virginía,” sagði ofurstinn hissa, “eg man
ekki betur en að þú segðir dómaranum í dag, að
hann foefði gert það skoðana sinna vegna.”
Virginía isvaraði þessu engu, heldur foeit á vör-
ina.
“Hann er eins og allir Norðanmenn eru — tekur
ekki nokkurt minteta tillit til kvenfólks. Hann vissi
að mig langaði til þess að eignast Hester.’
“Hvernig getur þér dottið í hug, góða mín, að
hann hafi verið að Ihugsa um þig? Hann þekkir þig
ekkert.
1 þetta skifti veitti ofurstanum betur. Birtan frá
eldinum hjálpaði Virginíu; það sást ekki vel framan
í hana vegna glampans.
“Hann heyrði það sem við sögðum,” mælti hún.
“Eg foýst ekki við að (hann hafi verið mikið að
hugsa um okficur. Og svo var hann að reyna að bjarga
Hester frá Jennings.”
“Eg hélt að þú foefðir sagt að eg ætti að ráða
þessari afmælisvei^lu, pafobi,” sagði Virginía, eins
og það kæmi því við, sem faðir hennar var að segja.
Ofurstinn sat hugsi dálitla stund, svo hló hann.
“Höfum vik ekki nóg af þessum vinum hins
svarta lýðveldis?” spurði hún.
“Svo þú vilt þá ekki fojóða honum?” sagði ofurst-
inn.
“Eg sagði ekki að eg vildi ekki bjóða honum,”
svaraði hún.
Ofurstinn stóð upp og hristi ösku af treyjunni
sinni.
“Svei mér ef eg skil nokkurn skapaðan hlut f
Ikvenfólkinu,’’ sagði hann.
RJÓMI
Styðjið heimaiðnað með því að styrkja yðar
eigið félag og fá fult verð fyrir framleiðsl-
una.
Hafið hugfast, að samvinnu markaðurinn er
eini framfaravegurinn að því er landúnaðinn
snertir. Látið ekki glepja yður sjónir, farið
að fordæmi annara þjóða, sem hafa sannað, að
samvinnumarkaðs aðferðin er sú eina, er
skapar gott verð á mjólkurafurðum.
SENDIÐ RJÓMANN TIL
The Manitoba Go-operative Dairies
LIMITED