Lögberg - 23.07.1925, Side 3

LÖGBERG FIMTUDAGINN,
23. JÚLÍ. 1925.
Bl« 3
æmTSTSHfflsSHKKBBBiasBiaaaD
CiSSlgSlgl&í
SOLSKIN

Skipbrotið,
ASvörunarbjallan, isem hringdi hvíldarlaust, gaf
okkur til kynna að hætta værf á ferðum. Alstaðar
að heyrðust örvilna'ndi hljóð, og innan um allan há-
vaðann drundi afanhávær rödd:
“Allir menn upp á þilfar! allir menn upp á þil-
far!” i
Hálfklæddur eins og eg var þaut eg að stiganum,
þar sem Rienn í nærklæðunum, hálfberar konur með
nakin börn og hálfsofandi reyndu atS komast sem
fyrst upp á þilfar. Sumir æptu, aðrir grétu, og enn
aðrir bölvuðu og spurðu Jamaðir af hræðslu:
“Hvað gengur að? lívað hefir komið fyrir?
Konurnar fólu guði sálu sína á vald, og nugg-
uðu höndum saman, örvilna'ðar og grátandi. Frá
foringjapallinum sýndu tjörukyndlar hið voðalega
ástand. Loftið var þrungið og þakið af iskýjum, og
eldingarnar og þrumurnar d^’undu hvíldarlaust. Mér
til stórrar undrunar var hafið allrólegt, og þar áf
leiðandi átti eg erfiðara með að gera mér grein fyrir
hvað átt hafði sér stað.
Höfðum við rekist á annað skip, eða stóð skipið
okkar á kletti eða skeri? Enginn okkar virtist vita
það. Skipstjórinn stóð kríthvítur, en með fa'stákveð-
inn svip á foringjapallinum, og þaðan gaf hann skip-
anir sínar með byljmingsrödd:
“Látið þið björgunarbátana siga niður í sjóinn.”
Mér heppnaðist að komast upp til ha’ns og
spyrja hvað fyrir hefði komið. Hann leit til mín
brosandi, sem kom blóðinu til að frjósa í æðum
mínum, og svaraði með ísköldum róm:
^■“'Skipið ihefir lent á sandrifi, og sekkur innan,
20 mínútna. Ef farþegarnir gætu vefið rólegir er
líklegt a'ð tojarga mætti tveim af hverjum þremur
þéirra —”
“En isíðasti þriðji hlutinn?”
Skipstjórinn brosti hryggur og svaraði:
“Meðal þeirra verð eg sjálfur.”
Svo snéri hann toaki að mér, og þrumaði út skip-
anir sínar.
IMannjöldinn varð þéttari og þéttari, og um leið
óx hávaðinn og glundroðinn. ; Allir vildu verða með
þeim fyrstu að komast ofan í björgunarbátana.
Skipstjóri gekk með skammlbyssu í hendi til
þeirra, sem órólegastir voru:
“Þa'nn, sem ryðst áfram, skal eg skjóta þar sem
hann stendur,” — hrópaði hann í þeim róm, sem ekki
leyfði neinum efa að komast að framkvæmd þessarar
hótunar.
“Hér komast ekki fleiri fyrir,” var hrópað frá
einum björgunarbátnum.
“Farðu þá a'f stað,” hrópaði skipstjóri.
“Farðu af stað,” endurtók hann í skipandi róm,
um leið og haflin studdi vísifingrinum á toyssugikkinn
og miðaði á einn óróasegginn.
Á meðan höfðu margar hálftryltar, örvílnaðar
eð»»óþolinmóðar manncskjur fleygt sér í hafið, ann-
aðhvort í þeirri von að verða bjargað af framhjál
farancþ skipi, fiskilbát, eða máské með því að synda
til lan/is telegar til þess að fá sem fljóta'stan enda
á þessari óvissu.
Eg hefði eirmig getað ruðst áfram og komist
ofan í einhvern af björgunahbátunum; en eg stóð
grafikyr á sama stað, eins og jarðfast bjarg, og lét
hina' þjóta fram hjá mér, en hvorki var það af lífs-
leiðindum nú göfuglyndi, heldur af því að eg va'rð
gripinn af einhverri örlagatrú, sem átti uppruna sinn
frá vaxandi angist, frá skorti á notkun öndunarfær-
anna, sem bundu tungu mína' og gerðu fætur ipínar
aflvana.
Ferðafélagar mínir stóðu í svo þéttum hóp, að
eg gat engan þeirra þekt, sem eg kvöldið áður spjalí-
aði við, glaður og ánægður. Getur verið líka að
hræðslantoafi afskræmt þá svo, að eg gæti ekki þekt
þá, og gvo var foúningur þeirra svo undarlegur, svo
óreglulegur — ef maður má nota þetta orð um axyrt-
urnar, sem «féllu niður um axlirnar, kjóla'na, sem
voru sveiflaðir lauslega um kroppinn, kápurnar og
sjölin, sem menn höfðu vafið um sig í isnatri, en þó
eins vel og unt var. Eins og í draumi hugsaði eg um
ungu hjónin, og um samtalið, sem frúin tók þátt í
síðari hluta hins síða'stliðna dags, eins og einhvers
konar grun um hið yfirvofaildi. ,
“Hvar ætli þau séu pú? Hvar geta þau verið?”
flaug í gegnum huga minn.
“Eru þau ennþá á iskipinu, eða í einhverjum
björgunartoátnum? — Máské druknuð?”
Alt í einu heyrði eg einhverjar raddir, eg hejTði
na’fn mitt nefnt. Það voru þau — ungu hjónin.
Fáein fet frá mér stóðu þaij bæði, hreyfingarlaus,
þrýstandi sér hvort að öðru og hölluðust upp að einu
mastrinu. Þau voru svo ung, svo falleg, og horfðu
þó óhikandi í augu dauðaná.
Sj^álfir lífsins sorglegustu viðburðir eru blandaðir
með skringilegu skopi. Þannig var það nú( til dæmiis,
eg skammaðist mín fyrir það, að eg stóð berhálsaður
og hálslínslaus gagnvart þessari ungu konu, enda
þótt hún aðeins hefði kastað sjali yfir utanhafnar-
treyju sína. En þessi hlægilegu tormerki hurfu
brátt, og eg nálgaðist ungu hjónin með þessum
orðum:
“Máské enn sé mögulegt að bjarga sér, við skul-
um ryðja okkur braut og vita hvað okkur tekst.”
Orðin voru naumast töluð, þegar skipið lagðist
á hliðina.
Hræðsluópið, sem gekk í gegnum merg og toein, mun
hafa náð til himna, og um leið flæktist eg innan um
manngrúann og kastaðist út í hafið.
Iðukast þetta hafði fleygt mörgum öðrum en
mér út í hafið, sem toörðust hinum harðasta bardaga
við sjóinn, hver við annars hlið.
Við birtuna af eldingu sá eg enn þá einu sinni
ungu hjónin, sem voru komin rétt að því að drukkna.
Af því eg var góður sundmaður náði eg ti! þeirra í
einu augnabliki. Riano fekk aðeins tíma fil a'ð hrópa
til mín:
“Frelsið hana —” og reif sig svo lausan frá
henni með valdi og sökk. Hún hrópaði þá eins hátt
og hún gat:
‘'Camillo! Camillo! Eg vil ekki láta bjarga' mér
Camillo!”
Þegar hún sá ekki mann sinn lengur og varð
sannfærð um að hann var sokkinn og druknaður,
lagði hún aftur augun og féll í öngvit, hár hennar
hafði losnað úr hnútnum, og sjalið hafði hún mist,
svo eg fann nöktu herðarnar hennar undir liendi
minni. Eg hélt henni fastri með vinstri hendi minni,
og isynti af öllu afli í áttina til foáts, sem var a'ð fjar-
lægjast spottakorn frá mér. Eg var nær því kominn
að bátnum, þegar unga konan raknaði við og bað
mig mjög innilega:
- ' “í guðanna' toænum, frelsið þér mig ekki •—
látið þér mig deyja.” '
Og þar eð eg varð ekki við bón hennar, beitti
hún yfirnáttúrlegu afli til að losa sig. Meðan á þessu
stóð, valt stór bylgja yfir höfuð okkar. Eg reyndi alt
hvað eg gat til að ná bátnum, en árangurslaust —
ihinn beinvaxni, liðugi líkami hennar Maríu gat los-
að sig við, mig.
Þegar mér lánaðist að koma höfði mínu upp úr
sjónum, svo eg gæti andað að mér lofti, va'r eg aleinn.
íSjálfistojargarfýsnin hafði nú hrakið allar aðrar til-
finningar burtu; eftir að eg árangurslaus^t hafði
reynt a'ð tojarga náunga mínum, hugsaði eg nú að-
eins um að bjarga sjálfum mér. Á fáum augnablik-
um hafði eg náð bátnum, en þaðan ómuðu voðaleg
óp til mín. Kveinstafir kvennanna grátur barn-
anna, reiðar og meða'umkunarsamra raddir, sem
hrópuðu:
“Hér er ekkert pláss —”
“Bátnum hvolfir —”
“Það er máské pláss fyrir einn mann ennþá.”
“Nei! nei! —” .
“Jú það er pláss fyrir tvo ennþá—”
“Ekki einn einasta! Ekki einn einais-ta! —”
“Sýnið þó meðaumkun af ykkuij- —”
Meðan á þessu stóð, fann eg tvær sterkar hend-
ur taka í mig og draga' mig inn í bátinn, þav var eg
látinn innan um ósegjanlegan aragrúa af mannlegum
líkömum.
“Nú er nóg komið —í hamingjunnar bænum,
haldið þið áfram,” var öskrað hringinn í kringum
mig, og í æði sínu rifu'menn árarnar frá hásetunum,
til þess að toerja þá í burtu, sem nálguðust bátinn á
sundi.
“Fljótt— áfram — hraðan! hrópaði stýrimað-
ur, “áður en skipið sekkur og dregur okkur ofan í
sogstrauminn.” Hásetarnir reru af öllu magni.
Hvort sem báturinn var of hlaðinn, eða a'ð storm-
urinn var á móti okkur vissi eg ekki, en víst var það
að báturinn komst ekki fet áfram, en á meðan sökk
gufuskipið, sem var á að giska 200 fet frá ökkur,'
dýp'ra og dýpra.
Það var sú sjdn, isem kom blóðinu til a'ð storkna
í æðum okkar. Við hina óljósu toirtu af tjörublys
unum, sem loguðu á þilfarinu eins og nát.tljos hjá
dauðum mönnum, sáum við fjölda fólks. Það voru
þeir, sem ekki höfðu fengið pláss í fojörgunarbátun-
um. Nokkrir hlupu fram og aftur stafna á milli á
skipinu; aðrir héldu sér í kaðla' og keðjur, eða borð-
stokkinn, og enn aðrir istóðu í þéttum hóp og horfðu
niður í hyldýpið.
Skipið sökk dýpra og dýpra. Ljósin og folysin
sloknuðu, og með afardimmu soghljóði gleypti hafið
skipið. Hin voðalega hringiða sogaði okkur að sér.
Báturinn snérist í hring með miklum hraða, árarnar
skiftust í tvent og stýrið forotnaði.
Við hrutum öll á höfuðið ofan í hyldýpið, alveg
eins og við ihefðujm fallið ofan af fossbrún, og sjór-
inn lokaðist yfir okkur.
Við þenna voðalega heljarbardaga' losnaði loká-
ins tunga mín, og eg rak upp afarhátt hljóð.
“Góði maður, góði maður!” þrumaði einhver inn
í eyru mín og hristi mig duglega. ‘Góði maður reynið
þér að va'kna.”
Eg opnaði augun og varð þess var, að eg lá á
legubeikk mjög ónotalega. Sá, sem hafði vakið mig
var enginn annar en ungi maðurinn frá Bologne, sem
kvöldið áður hafði sungið riddarakvæðið “Draum-
urinh,” með sinni aðdáanlega fögru rödd.
“Já — en, hvað — hvar?” stamaði eg. “Hvar
erum við þá?”
“Nú, hver ræfillinn. Hvar ættum við að vera?
— Á skipinu auðvita'ð. Við erum rétt fyrir utan
Gentia. — Yður hefir dreymt voðalegan draum.”
“Hvernig vitið þér það?”
“Þess er ekki erfitt að geta. Þér hafið vakið
okkur alla með hræðsluópi yðar.”
í ra'un réttri störðu allir farþegarnir í salnum
á mig, sumir órólegir, aðrir gramir, og eg er viss um
að þeir hafa álitið mig brjálaðan. Eg bjó mig í
fötin í snatri og gekk upp á þilfar, glaður yfir þeirri
meðvitund að aTt hafði verið draumur.
Sólin var komin upp og Genuaflóinn bla'sti við
okkur. Ungu hjónunum mætti eg fyrst.
“Við höfum séð sólaruppkomuna,” sagði unga
frúin. í slíku veðri og þessu eru isjóferðir mjög
skemtilegar.”
“Hvernig sváfuð þér?” spurði Sikileyingurinn
mig.
“ó, ef þér vissuð hvað mig dreymdi,” svdraði eg.
“Draumur? Segið þér okkur hann,” sagði unga
írúin hlæja'ndi.
En eg lét mér nægja að segja: “En hvað draum-
ar eru unda'rleg fyrirbrigði.”
AFREKSVERK.
Það eru nú bráðum 2000 ár síðan fagnaðarer-
indi friðarins toyrjaði að hljóma yfir þjóðunum og
hefir unnið ósegjanlegt gagn til að lyfta þeim úr
tryllingi heiðninnar upp á hina núverandi tröppu
menningarinnar. En ennþá má líklega vinna í 2000
ár þangað til hin eilífu lög geta va'kið og torýnt hina
almennu siðferðistilfinningu is-vo yel að það verði
álitin skömm og vanvirða að deyða menn í bardög-
um eins og þrælahald er nú um alla'n hinn mentaða
heim, álitið rangt og saknæmt.
Ennþá eru þó samviskutilfinningar hinna mest
metnu þjóða, litlu betri en Indverja og Zúlúa. Hinn
æðsta heiður og nafnfrægð hljóta' hershöfðingjar
þeir og furstar, sem hafa háð hin tolóðugustu og mest
mannfækkandi stríð. T}1 skammsi tíma hafa kenslu-
bækur okkar í mannkynssögu, auk fárra lína um
stjórnarásigkomulag og ósiðferði ýmsra fursta (sem
sjaldan er fundið að), því sem næst ekki flutt annað
en nákvæmar frásagnir um stríð, toa’rdaga og blóðs-
úthellingar. Og “hetjurnar,” sem þeir eru kallaðir —
það meinar vanalega; hina blóðugustu mannslátr-
a'ra — eru krýndir heiðursmerkjum og láhberjasveig-
um. Sagan um Tilly, Lúðvík 14. og Pétur mikla, eru
næstum alveg eins og nútíma frásagnir um Ukekwajo,
Artesa, og ‘1Big Horn”.
Það er dálítil huggun, jafnhliða þessum viðbjóðs-
legu og ósiðsömu fregnum um “hernaðarandann” o.
s. frv., að finna hér og þar dæmi hinnar sönnu hetju-
djörfunga’r, sem tekið er eftir og viðurkend—þó ekki
í kenslubókunum.
í byrjun maí mánáðar fór mesti mannfjöldi af
körlum og konum á eftir tilgerðarlausri líkkistu, út
úr hinni annríku og voldugu London, til kirkjugarðs-
ins í Isleworth.
Enginn lúðrasöngur engin fa'libyssuskot, engar
veifur né fánar á hálfri stöng. Lotin höfuð, tárfull
augu og algerð þögn, voru merki sorgaripnar hjá
þessum margmenna hóp.
Það var Alice Ayers, sem átti að jarðsetja þarna.
Hún var fátæk vinnukona’ frá Isleworth. Hún hafði
um tima unnið hjá málaranum Chandler í London, til
þess að geta hjálpað fátæku foreldrunum sínum
Hún hafði fallið á vígvelli mannúðarinnar.
Chandler átti konu og fjögur börn. Alice Ayers
var aðallega toarnfóstra'. Um miðja nótt kviknaði
eldur í málaraverkstæðinu, sem var á neðsta gólfi,
en fjölskylduaðsetrið var á öðru gólfi. Á fáum min.
útum hafði eldurinn læst sig um alt húsið, og eld-
tungurnar teygðu sig út úr gluggunum. Ofan stigann
af öðru gólfi var ekki mögulegt að koma'st Á götunni
var hrópað: “Eldur, eldur!” Slökkviliðið kom eins
fljótt og það gat.
Alice hafði vaknað við hávaðann og !.om strax
að glugganum í náttklæðunum. Konur og menn niðri
á gangstéttinni toundu saman sjöl og treyjur og
kölluðu til hennar, að 'hún skyldi stökkva ofan og
tojarga lífi sínu.
Eitt augnablik hvarf Alice frá glugganum og
kom svo aftur með stang(|ýnu, sem hún kastaði út
um gluggann. Aftur va’r kallað til hennar, að hún
s^yldi stökkva ofan á dýnuna, isem nú var haldið á
lofti. En hún þvarf aftur og kom svo með lítið tern,
sem hún fleygði ofan á dýnuna og með því var barn-
inu bjargað. Aftur hvarf hún og öðru ba'rni var
bjargað.
“Frelsaðu sjálfa þig, í guðs nafni frelsaðu sjálfa
þig!” var hrópað af mörgum, sem sáu að eldurinn fór
vaxandi.
En Alice va'r enn ekki toúin afj gera skyldu sína.
Hún sótti þriðja barnið inn í eldhafið, kom með það
og því var bjargað. Þrátt fyrir angistaróp fjöld-
ans fór hún að sækja fjórða barnið, en það var i öðru
herbergi og þa'ngað var ómögulegt að komast. Gegn-
um hinn þykka kveljandi reyk komst Alice að glugg-
anum aftur. En kraftar hennar voru þrotnir, hún
gat ekki stokkið, en féll máttvana niður á steinstétt-
ina og braut hrygginn. Hérumfoil vikutíma lifði hún,
eins og ljós, sem er að slokna'. Síðasta ósk hennár
var, að fá að sjá börnin, sem hún hafði frelsað. og að
kveðja þau með kossi.
Þetta var litla, lítt þekta hetjan, sem búsundir
verkafólks^ ka'rlar og konur, fylgdu þegjandi til Isle-
worth kirkjugarðsins. Þegar foúið var að koma kist-
unni fyrir í gröfina og helgisiðabókin lesin, var
gröfin næstum hálf-fylt af folómum. Engin prédikan
var flutt þar. Dauðaorsök henna’r talaði alv&rlegar
og innilegar en hin besta líkræða.
Þegar búið var að slökkva eldinn í húsinu, fundu
menn föður og móður barnanna dáin, bæði mikið
torend. Hann hélt á peninga'kassa í bendinni, cn hún
hélt á barni á öðrum handleggnum, en sparifötunum
á hinum.
Það var vinnukonan Alice Ayers, sem hugsaði
v um börnin er hún átti ekki og svo þar á eftir ium
sjálfa sig. ||Hún misti lífið við að bjarga þeim litlu.
!
Þrettándanótt er í mörgu mérkileg. Þá segja’
flestir að kýr tali og að lið Faraós fari þá úr sels-
hömunum og gangi á land þó aðrir segi, að það isé
á nýársnótt. Þá hepnuðust og vel útisetur á kross-
götum og alt eins miðsvetrarnóttina'. Þrcttándanótt
var og haldin heilög í Grímsey og viðar, alt fram um
1849, hvað sem síðan er, af þvi að hún samsvaraði
jóla'nóttinni gömlu. Hún hefir og verið kölluð
“draumnóttin mikla,” af því þá átti austurvegskónga
að hafa dreymt um fæðing Krists og því eru al^ir
þeir draumar merkilegastir og þýðingarfylstir, scm
mann dreymir þrettándanótt.
!
DR. B. J. BRANDSON
216-220 Mcdlcal Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone: A-1834
Office tímar: 2_3
Heimili: 776 Victor St.
Phone: A-7122
Winnipeg-, Manitoba.
Vér leggjum sérstaka áherzlu á aS
selja meSul eftir forskriftum lækna.
Hin beztu lyf, sem hægt er að fá, eru
notuS eingöngu. pegar þér komiS
naeS forskriftina til vor, megiS þér
vera viss um, aS fá rétt það sem
læknirinn tekur til.
COLCLEUGH & CO.
Notre Dame and Sherbrooke
Phones: N-7659—7650
Vér seljum Giftingaleyfisbréf
DR O. BJORNSON
216-220 Medical Arts Bldg
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone: A-1834
Office tlmar: 2—3.
Heimili: 764 Victor St.
Phone: A-7586
Winnipeg, Manitoba.
DR. B. H. OLSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone: A-1834
Office Hours: 3—5
Heimili: 921 Sherburne St.
Winnipeg, Manitoba.
DR. J. STEFANSSON
216-220 Medical Arts Bldg
Cor. Graham og Kennedý Sts.
Phone: A-1834
Stundar augna, eyrna, nef og
kverka sjúkdóma.—Er atS hitta
kl. 10-12 f.h. og 2-5 e. h.
Heimili: 373 River Ave.
Tals.: F-2691
DR. A. BLONDAL
818 Somerset Bldg.
Stundar sérstaklega Kvenna og
Barna sjflkdóma.
Er a8 hitta frá kl. 10-12 f. h.
og 3—5 e. h.
Offiee Phone: N-6410
Heimili: 806 Victor St.
Slmi: A-8180
DR. Kr. J. AUSTMANN
ViStalstfmi: 7—8 e. h.
Heimill: 1338 Wolsley Avé.
Slmi: B-7288.
DR. J. OLSON
Tannlæknlr
216-220 Mcdical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone: A-3321
Heimili: Yalse stí’ 3217
DR. G. J. SNÆDAL
Tannlæknir
614 Somerset Block
Cor. Portage Ave og Donald St.
Talsími: A-8889
Dr. H. F. THORLAKSON
Plione 8
CHRYSTAIi, N. DAK.
Staddur aS Mountain á mánud.
kl. 10—11 f. h.
AtS Gardar fimtud. kl. 10-11 f. h.
Munið símanúmerið A 64§3
og pantiö meööl yöar hjá oss.—
Sendið pantanir samstundis. Vér
afgreiöum forskriftir meö sam-
vizkusemi og vörugajöi eru éyggj-
andij enda höfum vér margra ára
líéhdömsrlka reynslu aÖ, baki. —
Allar tegundir lyfja, vindlan, ís-
rjómi, sætindi, ritföng, tóbak o.fl.
Mc Burney’s Drug Store
Cor. Arlington og Notre Dame
Giftinga- og Jarðarfara-
Blóm
' með litlum fj-rirvara
BIRCH Blómsali
616 Portage Ave. Tals.: B-720
St. John: 2, Ring 3
A. S. BARDAL
848 Sherbrooke St.
Selur llkkistur og annast um út-
farir. Allur útbúna'Öur sá bezti.
Enn fremur selur hann allskonar
minnisvaröa og legsteina. •
Skrifst. Talsími:
Heimilis Talsími:
N-6607
J-8302
THOMAS H. JOHNSON
og
H. A. BERGMAN '
ísl. lögfræðingar.
Skrifstofa: Room 811 McArthur
Building, Portage Ave.
P. O. Box 1656
Phones: A-6849 og A-6840
W. J. Lindal. J. H. Lindal
B. Stefansson.
íslcnzkir lögfræðingar.
708-709 Great-Westi Perm. Bldg.
356 Main St. Tals.: A-4963
peir hafa einnlg skrifstofur aö
Dundar, Riverton, Gimli og Piney
og eru þar aö hitta á eftiríylgj-
and timum:
Lundar: annan hvern miðvikuda,^
Riverton: Fyrsta fimtudag.
Gimli: Fyrsta miövikudag.
Piney: priöja föstudag
íshverjum mánuöi.
A. G. EGGERTSSON
tsl. lögfræðingur
Hefir rétt til aÖ flytja mál bæöi
1 Manitoba og Saskatchewan.
Skrifstofa: Wynyarti, Sask.
Seinasta mánudag í hverjum mán-
uöl staddur í Churchbridge
J. J. SWANSON & CO.
Vefzla meö fasteignir. Sjá
um leigu á húsum. Annast
lán, eldsábyrgö o. fl.
611 Paris Bldg.
Phones: A-6349—A-6310
STEFAN SOLYASON
tf.achkr
of
PIANO
Ste. 17 Æmily Apts. Emlly St.
KING GEORGE HOTEL
(Cor. King og Alexander)
Vcr höfum tckið þctta ágæta
Hotel á lcigu og veitum við-
skifta vinuni öll nýtízku þæg-
hidi. SkcmtUeg hcrbergi til
leigu fyrir lengri eða skemri
tíma, fyrir mjög sa,",^"rn!'
verð. petta er cina hótelið i
Winnipeg-borg. sem tslentilng-
ar stjóma.
th. BJAKNASON
Emil Johnson. A. Thomas
SEKVICE ELECTRIC
Ritfmagns Contracting — AUs-
k\ns rafmagnsáhold seld og við
pmigcrt — Seljum Moffat og
McClary . Eldavélar og hofnm
þær til s>nis á, verksurðl voru.
524 SARGENT AVE.
(gamla Johnson’s bygglngin við
Young Street., W inuipcg.
Verskst. B-1507. Hcim. A-7286
Verkst. Tals.:
A-8383
Heima Tals.
A-83K1
G. L. STEPHENSON
t PBIjMBER
Ailskónar rafmagnsáliöltl, svo som
stranjám, víra» allar tejnin r
gliisum og aflvaka (batteries)
yERKSTOFA: ^76 HOME ST.
Sími: A-4153. tsl. Mynda-stofn.
Walter’s Photo Studio
Krlstín Bjarnason, eigandi.
290 POHTAGE Ave., Winnipeg.
ííæst biö Lyceum leikhúsiö.
Islenzka bakaríið
Selttr Itoztn viirur fyrir iægsta
verði Pantanir afgreiddar bæði
fijótt og veL Fjölbreytt úrval.
Ilrein og lipur viðskifti.
Bjarnason Baking Co.
676 SARGENT Ave. Wlnnlpeg.
Phone: B-4298
JOSEPH TAYLOR
Lögtaksmaður
Heimatalsími: St. John 1844
Skrifstofu-Tals.: A-6657
Tekur lögtaki bæöi húsaleiguskuld-
lr, veöskuldir og víxlaskuldir. — Af-
greiðir alt. sfem a'S lilgum lýtur.'
Skrifstofa 255 Main St.
MRS. SWAINSON
að 627 SARGENT Ave., Wlnnipeg,
hefir ávaTt fyrirlipjgjandl úrvnls-
birgðir af nýtízktf kvenhöttum.
Hún er eiiva ísL konan. sem slíka
verzlun rekur í Winnipeg. fslcnd-
ingar, látið Mrs. Swainson njóta
viðskifta yðar.
LINGERIE YERZLUNIN
625. Sargent Ave.
pegar þér þurfið aö láta gera HEM-
STIT0HING, Þá gleynfiöi ekki aö
koma t nýju búöina á Sargent. Alt
Verk gert fljótt og vel. Allskonar
saumár gerölr og þar fæst ýmislegt,
sem kvenfólk þarfnast.
SUtS. S. GUNNBAUGSSON, Eignndi
Tais. IÍ-7327. Winnipeg
I