Lögberg - 24.09.1925, Blaðsíða 3

Heilla-askjan.
Eftir Malin Odmann.
Þegar lestin nálgaðist síðustu stöðina á litlu
hliðarbraiitinni gekk Rex Heathcote út á pallinn.
Hann var hár og dökkur með ibogið nef og uppgerð-
arþreytu í augunum, því hann hélt að hann væri
leiður og þreyttur á lífinu. Eða vildi að minsta
kosti látast vera það.
Samt sem áður hafði hann skemtun af þeesari
ferð. Aðeins það atvik, að hann hafði skilið þjón
sinn eftir,' og varð því sjálfur að gæta farangurs
síns, ölli honum ánægju.
“Það er síðasta, tilraunin til að finna eitthvað
frumlegt í heiminum,” hafði hann sagt við vini
sína.
Og til þess að æfa sig, lét hann sjálfur muni
sína ofan í_ koffortin, ferðaðist svo til minsta fæðis-
söluhússi»s, sem hann vissi um að til var.
Og nú átti hann etir einnar stundar ferð með
stöðuvatna gufubát, og svo var takmarkinu náð.
Lestin blés við stöðina, eða réttara eimreiðin,
sem dró lestina, og jafnframt kom ung stúlka út á
næsta pall. — Hún hélt á regnkápu ogN ferðapoka
í annari hendinni og með hinni reyndi hún að halda
kyrrum nokkrum bögglum og stórri tréöskju með
loki, hún var máluð að almúga sið með blómum og
trjáblöðum.
Heathcote tók strax eftir öskjunni. Að hans
skoðun var hún frumlegt sýnishorn af almennings
listasmekk í Sviþjóð, og það var aðeins til þess að
geta fengið að sjá þennan markverða grip nánar,
að hann hjálpaði ungu stúlkunni og öskjunni niður
á gufubátinn, sem beið farþeganna frá lestinni.
Þegar hann ætlaði að stíga út í bátinn, og var
að hugsa um hvernig hann ætti að ná í þetta gam-
al-svenska listaverk, snéri eigandi þess sér að hon-
um og sagði fljótlega:
“Ef þér ætlið með gufbátnum, er bezt fyrir
yður, að líta eftir að farangur yðar verði með, því
annars getur vel verið að hann fari með lestinni
aftur.”
Hann leit upp undrandi, og upp frá því augna-
bliki hugsaði hann ekki meira um öskjuna; því nú
hafði hann fundið hina upprunalegu ímynd
svenskra kvenna, og þa.ð var miklú betra íhugunar-
efni. Beinvaxin, liðug, ljóst hár og hrokkið, fagurt,
hörund, alvarleg, blá augu, nokkuð breiðan munn
með ákveðnum dráttum og, ofurlítið angurværan
svip.
Hann skildi vel hvað hún sagði, því það var
ekki í fyrsta skifti, sem hann kom til Svíþjóðar, en
honum datt alt í einu í hug að reyna hvort hún
kynni ensku.
Hún leit á hann dálítið undrandi með hrein-
skilnu augunum sínum, því rétt áður hafði hann
spurt hana á hreinni ensku:
“Má eg leyfa mér að hjálpa yður?” '
iSvo svaraði hún honum með vel völidum ensk-
um orðum.
15 mlínútum seinna vissi hann að hún hét
Marta Höjer, og að þau ætluðu til hins sama stað-
ar. t
Hann dáðist takmarkarlaust að henni. Alt hjá
henni, vakti undrun hans og áhuga. Hin stillilega
framkoma hennar, tilgerðarlausi klæðnaður, og
umfram alt málaða askjan hennar, sem ihún hafði
hulið með regnkápunni eins og af tilviljun.
Honum datt hún alt í einu í hug, og seildist
eftir henni til að skoða hana.
“Þetta er gott sýnishorn af svenskri almenn-
ingslist,” sagði hann með aðdáun.
• “!Nei, alls ekki.”
'Hún roðnaði mikið og rétti fram hemjina, til
að koma í veg fyrir að hann opnaði öskjuna.
“Eg hefi sjálf málað hana,” sagði hún.
“Hvað geymið þér í ihenni?” spurði hann for-
vitinn, og fór að toga í litla typpið, sem henni var
læst með. v ,
“Nei, nei, Þetta megið þér ekki.”
Hún greip af honum öskjuna og smokkaði
henni undir regnkápuna.
“Það er ekkert að sjá,” sagði hún ofurlítið
stygg — “það er aðeins — —------eg heff matarpok-
ann minn í henni.”/
Matarpokann yðar?”
Heathcote leit á hana stórum augum; þetta
var það frumlegasta sem hann hafð,i heyrt um»
langan tíma.
<‘*jJá, eg íhefi ferðast langa leið,” sagði hún
fljótlega, “og mig lnagaði ekki til----------mér
fanst það of míkil fyrirhöfn að yfirgefa lestina til
þess að fá mér að borða.”
Hún áleit það ekki ómaksins vert að segja hon-
um, að hún hefði ekki efni á að ka,upa sér mat á
járnbrautamatsöluhúsunum, og ekki datt Heathcote
það heldur í hug, að slík væri ástæðan; honum
fanst eingöngu að þetta væri sú frumlegasta stúlka
sem hann hefði nokkru sinni fundið, og hann varð
betur og betur ánægður með ferðina.
Hann sat og dáðist að hliðmynd hennar og
ljósa, ihrokkna hárinu, sem var undið saman í stór-
an hnút á hnakkanum og í huga þans lifnaði á-
form, sem átti að ríða baggamuninn, þar eð það
var hið frumlegasta sem honum gat dottið í hug.
“Ungfrú Höjer,” sagði hann fljótlega, því tím-
inn var naumur og báturinn gat lent að fimm min-
útum liðnum. -— “Þér vitið ekki meira um mig, en
að eg heiti Rex Heathcote, þér vftið ekki hver eg er,
eg — —
“Jú eg veit mjög vel að þér eruð svo ríkur, að
þér gætuð) með hægu móti keypt heilan bæ, ef þér
vilduð.-----Þér getið nú séð að það er gagnslítið
að þér reynið að nota nafnleynd,” sagði hún hlæj-
andi.
“En hvernig------- —?” stamaði hann.
“Ó, þér hafið fyrirfrari látið vita af komu yðar,
og það vill svo til að eg er Ikunnug húsmóðurinní 1
matsöluhúsinu. Það er blátt áfram ráðning gát-
unnar.”
‘'Nú — jæja.”
Heathcote átti erfitt með að ná sér aftur, það
gekk e^kki alt eins og hann vildi. En hann var ekki
af því tagi, sem gefst upp við fyrsta óhappið.
“Nú, jæja. Hvort sem þér þekkið mig eða ekki,
ungfrú Höjer, það er það sama,” sagði hann---------
“en þér eruð sú frumlegasta unga stúlka, sem eg
hefi nokkru sinni kynst, og eg dáist að yður.-----
Viljið þér vcrða kona mín?”
Hann var staðinn upp og stóð fyrir -framan
hana með hattinn í hendinni. — þau Voru sama
sem alein, því að hinir farþegarnir voriL.önnum
kafnir við að tína saman farangur sinn.
Hún leit á hann undrandi, en svo roðaði hún
og augu hennar skutu eldingum.
“‘Yður sýnist að eg sé frumleg?” sagði hún.
“Já, það getur nú vel verið, en svo er eg hrædd um
að við eigum ekki saman; því ofmikill frumleikur
eða einkennisblær getur orðið hlægilegur — 1—
samt sem áður,” bætti hún við dálítið kýmin — “ef
þér álítið frumleik aðlaðandi eiginleika, þé get eg
því ver ekki verið yður samdóma.”
Heathcote stóð alveg ráðalaus og utan við sig,
þetta frumlega áform hans var orðið að engu. Og
það á fyrstu viðkynnings stundu þeirra, að biðja
þessarar ungu stúlku með ljósa hárið og alvarlegu
augun, hverrar ætt hann ekki þekti, en sem í huga
hans var fyrirmynd hinnar svensku kvinnu — var
þess vert að segja vinum sínum heima og svo hafði
hann um leið náð því áformi sem ferðinni fylgdi.
Auðvitað hefði hann gifst henni, því honum var
þetta hréin alvara, en nú var sagan á enda, áður I
en hún í raun og veru Ibyrjaði.
Hann horfði á beinvaxna líkamann ihennar, á
meðan hún var að tína muni sína saman. Hin
hverfandi sól kastaði gyltu geislunum sínum á
hrokkna hárið hennar, og gaf andliti hennar hlýrri
blæ, og nú fann hann að hann hafði orðið fyrir
meiri vonbrigðum en hann hafði ihugsað sér.
Hann gat ekki dulið fyrir sjálfum sér að eig-
ingirni hans var hættulega særð, þvf á meðan hann
talaði við hana, var hanni sér þess meðvitandi, að
ferðafötin fóru honum vel, og að hann, fremur en
oftast var tilfellið, áleit sig vera laglegan pilt.
Auk þess þótti honum vænt um að hún vissi hver
hann var -— og samt ihafði hann fengið að heyra
hreinan sannleikann, betur en nokkru sinni áður.
Honum sáraði að þessi orð vóru töluð af hinni
elskulegustu stúlku, sem hann hafði séð.
Hann hafði aldrei verið í jafn slæmu skapli,
ejffki einu sinni þegar hann á æskuárum datt af
hestbaki ofan 1 forarpoll í ásýnd margra ungra
stúlkna. Hann var reiður við heiminn, við hana
og við máluðu öskjuna hennar, sem í byrjuninni
tældi hann í gildruna, en reiðastur var hann þó við
sjálfan sig.
Um nóttina gat ihann ekki sofið fyrir reiði og
gremju, og um morguninn mætti hann henni í sól-
byrginu og bað um fyrirgefningu.
Hann grunaði ekki að önnur persóna hefði lilka
legið vakandi, og vætt koddan með tárum sínum
af hrygð yfir því, hve einmana hún var í heiminum,
yfir fátæklegu fötunum sínum, yfir máluðu matar-
þskjunni og yfir því, að nokkur skuli geta fengið
’isig til að skopast að henni( af því-------af því
hún heffr ekki efni á að vera eins og aðrir.
* * (
Svo leið heill mánuður, Marta Höjer átti að
fara heim. Frítími hennar var á enda, og hún átti
aftur að hyrja á starfi sínu
Síðasta kvöldið ætlaði hún að dvelja á upá-
haldsstöðvum s.num í skóginum. Þv*s var við litla
ge:!, sem ntafur sá í gegnum til \sins, og þegar
maður sat á mosanum undir grenitrjánum, gat
niaður séð langt langt út á vatnið og skógi vöxnu
hálsana hinu megin við það.
Þangað geklk Marta þegar sólin fór að lækka á
lofti, en hafi hún búist við að fá að vera1 einsömul
þarna, þá brást sú von. Á mosanum undir greni-
trjánum lá Heathcote reykjandi eins langur og
hann var.
Þegar hún kom, fleygði hann vindlinum og
stóð upp.
“Eg vissi að þér munduð koma og eg hefi beðið
lengi,” sagði hann alvarlegur. — “Eg gat fundið
það á sjálfum mér,” sagði hann til skýringar, þeg-
ar hún leit undrandi á hann. v
Nú varð þögn nokkur augnablik. Marta var
sezt á sitt vanalega pláss, og í vandræðum sínum
tíndi hún blöðin af nokkrum blómum, sem hún
hafði safnað á leiðinni. Þó að líf hennar hefði
verið í veði, gat hún ekki fundið nokkurt orð til
svars.
Þá hló Heathcote hátt og innilega. Á næsta
augnabliki fleygði hann sér 'endilöngum ofan á
mosann við hlið hennar, og horfði gleðigeislandi
augum á rjóða og feimna andlitið hennar.
“Munið þér hvað þér sögðuð við mig fyrsta
kvöldið sem við fundumst, þegar eg -_____ þagar eg
bað yðar?”
Hún kinkaði kolli og snéri sér frá honum.
“Þér höfðuð alveg rétt fyrir yður,” bætti hann
við. “Eg var alger hugsunaideysingi, en—” líhnn
reisti sig við til að geta séð andlit hennar, sem hún
snéri frá honum — “heldur ekki neitt annað, það
get eg svarið.”
Hann laut áfram og hvíslaði:
“En nú er eg ekki lengur ‘frumlegurí, nú er eg
— ástfanginn! -— '— Og það hefi eg raunar alt af
verið.” ^
Hún snéri höfðinu að honum, svo hann gæti
séð að hún brosti, enda þótt augun væru full af
tárum.
“Er það — þá alt annað, þegar maður velur
í jafn mikilli blindni og — þú?”
Hann dró hana að sér og kysti ihana, áður en
hann svaraði:
“Ó-nei. Eg er alls ekki blindur. Eg sé mjög
vel að þú ert fallegasta og besta stúlkan á jörðinni.”
Hann fór alt í einu að hlæja og horfði á hana
með drengslegri kátínu.
‘‘En gáðu nú að, fyrst varð eg ástfanginn í mál-
uðu öskjunni þinni með-matarpokanum.”
Þegar nota verður öll brögð.
Hr. Wimmer stóð fyrir framan spegilinn og
vaf að búa sig, en gamli, tryggi Pétur hans var að
láta niður í ferðakoffortið ýmsa muni.
“Nú, Pétur, hvernig lít eg út?” v
“Ágætlega.” Pétur hafði litið á jhúsbónda
sinn með aðdáun. “Menn geta alls ekki séð að þér
séuð fimtugur.”
“Nei, — eg býst við því.” Hr. Wimmer hneigði
sig brosandi fyrir spegilmynd sinni. “Eg held að
eg geti enn haft áhrif á unga stúlku.”
Pétur var hissa.
‘iNú, Pétur, þú þarft ekki að furða þig Það
eru stórkostlegir viðburðir í vændum.”
Pétur sagði ekkert, en það voru nærri sloppin
út úr honum nokkur efaorð. Hann ætlaði að segja:
“Já, ef það gengur vel, þá gengur alt vel.” Margra
ára reynsla og æfing hafði kent honum aö ráða yfir
tungu sinni. Þessvegna lét hann sér nægja að
setja upp efunarsvip og klóia sér í hnakkanum. ,
“Jæja, Pétur, það er nú ekki þess vert að missa
vitið af þessari ástæðu. Raðaðu heldur munum
mínum ofan í koffortið, að hálfri stundu liðinni
fer lestin.” • ' •
Á þessu augnabliki var samtalið truflað af
ungum manni, sem kom þjótandi inn í herbergið.
“Kæri frændi, þú iverður að hjálpa mér, eg er
í voðalegum vandræðum.”
En kæri frændi var alveg rólegur. “í fyrsta
lagi er það illa viðeigandi að.koma þannig þjótandi
inn til manna,” sagði hann, “og í öðru lagi get eg
engan tíma mist, þar eð eg er að leggja af stað í
ferðalag. Mér þykir það slæmt Karl, en —”
“Ó, frændi, það er mjög áríðandi.”
“Mitt áform er enn þá meira áríðandi.”
“En frændi, gæfa mín er í yeði.”
“Mín lika,” sagði Wimmer brosandi. “En til
þess að eg þurfi enga ábrgð að bera á framtíð þinni
ætla eg að heyra ihvað það er, sem þig ^skortir.”
Eftir bendingu húsbónda síns fór Pétur út.
“Nú, hvað viltu þá?”
“Kæri frændi, að hálfri stundu 'liðinni verð eg
að leggja upp í ferð, og eg er peningalaus. Fyrir
viku síðan lánaði eg einum kunningja mínum 100
kr., og nú hefir hann svikið mig. Þessvegna kem
eg til þín„ frændi til að biðja þig að lána mér 50
kr. Fyrsta næsta mánaðar, þegar eg hefi fengið
kaup mitt, borga eg þær aftur.”
“Hversvegna þarftu endilega að ferðast?”
“Já, sjáðu frændi — í raun réttri átti þetta
að koma flatt upp á ykkur, en í núverandi kring-
umstæðum getur þú fengið að .vita þetta strax.
Eg er trúlofaður, og ætla í dag að tala við föður
IMörtu.”
“Þessvegna áttu svo annríkt.”
“Já, frændi, því Marta skrifaði mér að eg yrði
að flýta mér, þar. eð gamall vel megandi maður
kæmi í dag að biðja hennar, eftir því sem faðir
hennar hefði sagt. Mér er áríðandi að komast á
undan meðbiðli mínum, fræpdi.”
Hr. Wimmer brosti.
“Og hvert ætlar þú?”
“Til R.......frændi.”
“Til Mejer læknis?”
Karl starði á frænda sinn.
“Þú vissir þetta?”
“Mig grunaði það,” tautaði Wimmer, “þú ætlar
að biðja Mörtu Mejer?”
“Já, frændi, við höfum um langan tíma elskað
hvort annað. Þú hefir hlotið að sjá það, þegar
hún kom hér fyrir mánuði síðan.”
Wimmer snéri yfirskegg sitt með ákafa, sem
merki þess að hann var í vafa staddur, en hann
áttaði sig brátt.
“Góði Karl minn,” sagði hann, með háðslegu
brosl, “eg vildi auðvitað mjög gjarnan hjálpa þér,
en núna er mér það ómögulegt, af því--------af því
að eg er sjálfur þessi gamli, velmegandi maður,
sem ætlar að biðja hennar.”
Karl hné mállaus niður í hægindastól, en
spratt strax á fætur aftur og sagði:
“Þetta er ekki mögulegt, að sé satt, frændi?”
“Það er það nú samt.”
“En hana grunar ekki að" það sért þú.”
“Að þremur stundum liðnum fær hún að vita
það. Aúk þess hefi eg beðið föðr hennar að hraða
ekki trúlofun hennar um of, þar eð eg ætlaði sjálf-
ur að tala fyrir mig.”
Karl starði á hann.
“Og faðir hennar? Vill hann þig fyrir tengda-
son?”
“Því ekki það? Jafn góðum ráðahag hrindir
enginn maður frá séí. Að öðru leyti getur þú ver-
ið rólegur, piltur minn. Faðir hennar hefir engu
lofað mér. En þú sérð að eg ber allmikið traust
til sjálfs min og minna góðu hæfileika.”
“Ó góði frændi,” bað Karl, “gerðu þetta ekki.
Marta elskar þig ekki.”
Þá brosti roskni frændi. “Að elska, drengur
minn, er orð, sem unga fólkið metur um. of. Þegar
um giftingar er að ræða, er reglubundið fyrirkomu-
lag mest áríðandi, og 'ef hjónin skilja hvort annað,
kemur hitt af sjálfu sér.”
“Eg lít nú öðrum augum á þetta, frændi,”
sagði Karl ákafur. “Ef hefi ráðstafað öllu okkar
Mörtu viðvíkjandi, og þó tekjur mínar séu ekki
eins miklar og þínar, duga þær tveimur persónum,
sem elsikast og kunna að spara. Þú vilt þá ekki
lána mér peningana?”
“Mér þykir það leitt, drengur minn, mér finst
það vera að j:aka brauðið frá mínum eigin munni
og fá þér það,” sagði Wimmer brosandi.
“Jæja — þá verð eg að leita hjálpar annars-
staðar,” og út þaut hann.
Hr. Wimmer kendi 1 brjósti um hann, því hann
var dúglegur piltur, en hann huggaði sig með því,
að hver er sjálfum sér næstur. Svo lagði hann af
stað til brautarstöðvarinnar.
Framh.
LÖGBERG FIMTUDAGINN, _>4. SEPTEMBER 1925,

PO«Ða«i«P<Da«BgKl«l«KI«RlgrKiglSBag»«lBlifflSir>n«llKliSll«ll«iaii«1l«l«’lg;l«;l«:«ll«l!KWg'tlgKlHEgð<t«faifcrei«i«iia>ii3^itay
K
K
Eg
Sérstök deild í blaðinu
SOLSKIN
1
Fyrir börn og unglinga
H
V
a
J;

aBKWBBR(RBiagEaKlgB3BBBaBia3jlgai^ailigaaBaBaBia8BBBBIgS8!'l5g>gi
B* S
Professiona! Cards
DR. B. J. BRANDSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone: A-1834
Office tfmar: 2_3
Heimili: 776 Victor St.
Phone: A-7122
Winnipeg, Manitoba.
Vér leggjúm sérstaka áherzlu á aS
selja meSul eftir forskriftum lækna.
Hin beztu lyf, sem hægt er aS fá, eru
notuS eingöngu. pegar þér kómiS
meS forskriftina til vor, megiS þér
vera viss um, aS fá rétt þaS sem
læknirinn tekur til.
COLCLEUGH & CO.
Notre I)amc and Sherbrooke
Phones: N-7659—7650
Vér seljum Giftingaleyfisbréf
Giftinga- og JarSarfara-
Blóm
með litlum fyrirvara
BIRCH Blómsali
616 Portage Ave. Tals.: B-720
St. John: 2, Ring 3
A. S. BARDAL
848 Sherbrooke St. -
Selur líkkistur og annast um öt-
farir. Allur útbúnaSur sá beSti.
Enn fremur selur hann allskonar
minnisvarSa og legsteina.
Skrifst. Talsími: N-6607
Heimilis Talsími: J-8302
JOSEPH TAYLOR
Bögtaksmaður
Heimatalsími: St. John 1844
> Skrifstoíu-Tals.: A-Í557
Tekur lögtaki bœfii húsaleiguskuld-
f. vefiskuldir og víxlaskuldir. — Af-
/reifiir alt, sem afi lögum lýtur.
Skrifstofa 255 Main St.
THOMAS H. JOHNSON
Og
H. A. BERGMAN
ísl. lögfræðlngar.
Skrifstofa: Room 811 McArthur
Bullding, Portage Ave. .
P. O. Box 1656
Phones: A-6849 og A-6840
W. J. Lindal. J. H. Lindal
B. Stefansson.
fslenzklr lögfra-ðingar.
708-709 Great-Westj Perm. Bldg.
356 Main St. Tals.: A-4963 ■
Peir hafa einnig skrifstofur afi
Lundar, Riverton, Gimli og Piney
og eru þar afi hitta á eftirfylgj-
and timum:
Lundar: annan hvern mifivikudag
Riverton: Eyrsta fimtudag.
Gimli: Fyrsta mifivikudag.
Piney: þrifija föstudag
1 hverjum mánufii.
A. G. EGGERTSSON
ísl. lögfræðlngur
Hefir rétt til afi flytja mál bæfil
í Manitoba og Saskatchewan.
Skrifstofa: Wjmyard, Sask.
Seinasta mánudag 1 hverjum mán-
ufil staddur I Churchbridge
J. J. SWANSON & CO.
Verzla mefi fasteignir. SJá
um leigu á húsum. Annast
lán, eldsábyrgfi o. R.
611 Parls Bldg.
Phones: A-6349—A-6310
STEFAN SOLVASON
TEACHER
PIANO
Ste. 17 Emlly Apts. Emily St.
KING GEORGE HOTEL
(Cor. King og Alexander)
Vér höfum tekið þetta ágæta
Hotel á leigu og veitum við-
skiftavlnmn ÖU nýtízku þæg-
indi. Skemtlleg heAergl til
leigu, fyrir lengri eða skemrl
tíma, fyrir mjög sanngjamt
verð. petta er eina hóteUð í
Winnlpeg-borg, som fslending-
ar stjóma.
TH. BJARNASON ,
Emil Johnson. A. Thomas
SERVICE ELECTRIC
Rafmagns Cont raci.ing — Alls-
kyns rafmagnsáhöld sojd og við
þau gert — Seljxun Moffat og
McClary Eldavélar og liöfuip
þær til sýnis á verkstæði vom.
524 SARGENT AVE.
(gamla Johnson’s byggingin vlð
Young Street., Winnipeg.
Verskst. B-1507. Heim. A-7286
Verfkst. Tals.: Heima Tals.:
A-8383 A-9384
G. L. STEPHENSON
PLUMBER
AUskonar rafmagnsáliöld, svo sem
straujám, víra, allar tegundir af
glösum og nflvaka (batteries)
\rEItKSTOFA: 676 HOME ST.
Síml: A-4153. fsl. Myndastofa.
Walter’s Photo Studio
Kristín Bjamason, eigandi.
290 PORTAGE Ave.,' Winnlpeg.
Næst bifi Lyceum leikhúsifi.
íslenzka bakaríið
Selur beztu viirur fyrir lægsta
verð. Pantanir afgreiddar bæði
fljótt og vel. Fjölbreytt úrval.
Hreln og lipur viðskifti.
Bjarnason Baking Co.
676 SARGENT Ave. Winnipeg.
Phone: B-4298
MRS. SWAINSON
að 627 SARGENT Ave., Winnipeg,
hefir ávalt fyrirligigjandi úrvals-
birgðir af nýtízku kw'iihöttuin.
Hún er eina ísl. konan. ,scm slíka
verzlun rekur í Winnipeg. fslcnd-
lngar, látlð Mrs. Swainson njóta
viðskifta yðar.
LINGERIE YERZLUNIN
625 %Sargent Ave.
þegar þér þurfifi afi Iáta gera HEM
STITCHING, | þá «leymi§: ekki afi
koma I nýju búfiina á Sargent. Alt
verk gert fljðtt og vel. AUskonar
saumar gerfiir og þar fæst ýmiaiegt
sem kvenfðlk þarfnast.
MRS. S. GUNNLAUGSSON, l.igundi
Tals. B-7327. Winnipec
I