Lögberg - 28.10.1926, Qupperneq 6

Bls. 6
Auga fyrir auga og
tönu fyrir tönn.
Eftir óþektan höfund.
ELLEFTI KAPITULI
Söfnunartálið.
Næsta morgun var veðrið breytt. Himininn
var þakinn af dökkgráum skýjum, og loftslag-
ið hafði kólnað um mörg stig. Alt var grátt
að útliti. Þetta dimma ásigkomulag náttúr-
unnar, virtist eiimig hafa áhrif á manneskj-
urnar í húsi Allans.
Daginn' áður hafði María ekki yfirgefið
herbergi sitt. Hún hafði hvorki neytt dag-
verðar né kvöidverðar roeð föður sínum, og í
dag sat hún einnig með grátþrungin augu, ein-
sömul og örvilnuð f* herbgrgi sínu. Hún
hrygðist yfir því, að hin eftirvænta sátt milli
föður og sonar gat ekki átt sér stað, en að þvert
á móti átti sér stað, að því er séð varð, ósigr-
andi ósámkomulag á milli þeirra.
Húsbóndinn og frú Wöhlert sátu við morg-
unveíðarborðið, með gremjúlegum og kvíða-
fullum andlitsvip. Þótt það væri þakið með
gómsætum mat, hafði Allan samt lagt frá sér
hníf og gaffal, og horfði fram undan sér í
þungum og óþægilegum hugsunum. Hann
hafði heyrt frú Wöhlert lesa eftirfvjgjandi
fregn fyrir sig í blaðinu:
“Námufélagið ‘Minerva’ hefir í gær hætt
útborgunum sínum.”
Allan hafði tvær tylftir af þessum hluta-
bréfum í peningaskápnum sínum. Þegar hann
fleygði hníf og gaffli frá sér, vissi frúin strax,
að hún hafði ekki verið nógu nærgætin með
það, sem hún las fyTir hann. Nú sat hún og
leit jafn vandræðalega iit eins og jarðeigandi,
sem hefir fengið hveitikorn sitt eyðilagt af
hagli, en hafði ekki keypt sér ábyrgð á því.
“Þá má skrattinn eiga það,” sagði Allan.
“Eg hefi heilan böggul af þessum bannsettu
lilutabréfum. Hr. Urban réði mér til að kaupa
þau.” Um leið og hann með erfiðleikum stóð
á fætur, bætti hann við: “Eg skal áreiðanlega
segja honum mína meiningu.”
Frúin varð lafhrædd. Hún vildi ekki baka
Urban óþægindi; ekki af því, að liún hefði ver-
ið honum sérlega vinveitt, en hún virti hann
sem ráðsmann heimilisins og gjaldkera. Hann,
eins og hún, jós, hvort þeirra raunar út af fyr-
ir sig, af sömu uppsprettunni, um leið og þau
hagnýttu sér hinar veiku hliðar Allans.
Hrafnamir höggva (ekki augun hver úr
öðrum, og frúin vildi sízt af öllu, að Urban
fengi ávítanir fyrir óforsjálni sína. Hún var
hrædd um, að hann hefndi sín á sér, því hann
var áreiðanlega ekki eins sjóndapur og verk-
stæðiseigandinn með tilliti til hennar. Þess
vegna stóð hún strax upp, þegar Allan staul-
'aðist á fætur. Hún hraðaði sér í kring um
borðið, lagði báðar hendur sínar á axlir hans,
og þrýsti honum alúðlega niður í sæti sitt aft-
ur.
Svo sagði hún við hann, með síiíum vana-
lega smjaðurs blandna rómi:
“Þér ætlið þó ekki að ganga yfir verkstæð-
isgarðinn í þessu viðbjóðslega veðri?”
“Hvað er á móti—”
“Þér getið augveldlega orðið votur í fæt-
uma, ” greip hún fram í fyrir mótsögn hans,
“og fengið vont innkuls í hálsinn, sem gæti
haft hinar verstu afleiðingar fyrir yður. ”
Allan hætti við allar mótsagnir. Yofa nið-
urfallssýkinnar sást nú í sjondeildartiringn-
um, og þessi ógeðslega vera, var ávalt, aðstoð-
andi frúna, þegar hún þurfti að ná valdi yfir
Allan.
“Auk þessa,” sagði hún með langdregnum
róm, er hún sá tilhliðrunarsemi hans, “hlýtur
lir. Urban að koma rétt bráðum, kl er nú bráð-
um ellefu. Steikin er nú næstum alveg köld;
það er leiðinlegt.”
Um leið og hún sagði þetta, ýtti hún steik-
arfatinu til hans. Ilmurinn af hinni volgu
steik, vakti lyktar- og smekkstaugar Allans
mjög þægilega. Allan tugði ekki en gleypti
með græðgi mikilli fáeina bita af hinu kjarn-
góða kjöti.
Jafnframt leit hann ágirndaraugum á flösk-
urnar.
Frú Wöhlert, sem aðgætti hvert einasta
augnatilit hans og las hugsanir hans, greip til
portvínsflöskunnar. 1
“Nei, ekki þessa, Dorothea,” sagði hann um
leið og hann gleypti seinásta bitann, “mig
langar í dag til að fá eitthvað sérstakt.”
“Þér eigið að eins að skipa,” sagði ráðs-
konan og hneigði sig, “fyrir yður er naumast
hið bezta nógu gott.”
Allan brosti undur arlúðlega.
“Það bezta,” endurtók hann. “Ha, ha, ha,
Dorothea,” hann deplaði augum til hennar,
“eitt glas af kampavíni.”
“Eittf” hrópaði hún. “Tvö, þrjú, tiu!
Eins mörg og þér viljið. Að fáum mínútum
liðnum skal það standa freyðandi á borðinu
hjá vður.”
Hún þau.t af stað og losaði lyklakippuna af
beltinu sínu á meðan hún hljóp, og leitaði að
vínkjallara lvklinum meðal margra annara.
Allan horfði ánægður á eftir henni, og hall-
aði sér ánægður aftur á bak á legulækknum
með lokuð augu, til að bíða komu kampavíns-
ins.
Að liðnuin fáum mínútum kom ráðskonan
aftur.
Undir eins og Allan heyrði hana koma inn,
I
I
LÖGBEBG FIMTUDAGINN, 28. OKTÓBER 1926
opnaði hann augun, en hann glenti þau bók-
staflega upp, þegar hann sá að frúin hélt ekki
á neinni kampavínsflösku í hendi sinni.
“Það er ekki meira af kampavíni í kjallar-
anum,” sagði hún, “ekki ein einasta flaska.”
“Hva-------------”
Allan ætlaði, eins skelkaður og hann var,
að segja “hvað”, en munnurinn stóð opin, án
þess að hann gæti lokið við orðið.
“Eg skil það heldur ekki,” svaraði frúin.
Verkstæðiseigandinn stóð upp, þreif pentu-
dúkinn frá hálsi sínum og fleygði honum á gólf-
ið. 'Svo gekjk hann mjög reiður fram og aftur
um gólfið. Þessi hreyfing veitti honum aftur
möguleika til að nota talfærin.
“Ekki meira af kampavíni!” stundi hann
upp mjög móður af ganginum. “Það er ekki
langt síðan að eg keypti heilan hóp. ”
Frúin, sem í rauninni skildi heldur ekki
hvemig þessi kampavíns flöskuhópur gat ver-
ið eyddur á svo stuttum tíma, reyndi að fá hús-
bónda sinn til að víkja frá þessum gremjulegu
hugsunum.
“Eg bið yður,” sagði hún við hann, “að
gremja yður ekki lengur yfir ungfrúnni, dótt-
ur vðar.’
Allan stóð alt í einu kyr.
“Sögðuð þér dóttur minnif” svaraði hann
ákafur. “Eg er að eins gramur yfir kampa-
víninu, sem ætti að vera hér, en finst þó ekki.”
“Nei, það er dóttir vðar. sem þér gremjið
yður yfir,” endurtók hún vingjarnlega en þó
ákveðin, eins og ómögulegt væri að mótmæla
því. “Þér vitið það að eins ekki sjálfur.”
“Gietur það verið dóttir mínf ” spurði hann
að mestu leyti yfir unninn 0g hristi höfuðið,
eins og hann skildi alls ekki hugsanir frúar-
innar, en vogaði þó ekki að mótnaæla henni.
“Já, auðvitað,” svaraði hún viðstöðulaust,
“eg verð alt af fyrst að segja yður frá ásig-
komulaginu. I gær gramdist yður að ungfrú
María kom hvorki að dagverðarborðinu né
neytti kvöldmáltíðar ásamt yður, og í dag hef-
ir hún einu sinni ekki boðið yður góðan dag.
Ó, guð minn góður,” hrópaði hún og klappaði
lófunum saman,. “ef eg væri hér ekki, gætuð
þér fengið að lifa og deyja í einveru.”
“Dorothea,” hrópáði hann um leið og hann
hrökk við, “verið þér ekki að tala um dauð-
;ann.”
Hann skjögraði að legubekknum 0g settist
aftur.
“En til allrar hamingju,” sagði hún í hugg-'
andi róm, “er eg hér. Eg skal sjá um þægindi
yðar og rósemi.”
Svo laut hún niður, tók upp pentudúkinn,
sem hann hafði fleygt á gólfið, og rétti honum
hann. Svo lagðist hún á knén 0g ýtti fóta-
'skemlinum til hans.
‘ ‘ Dorothea! ’ ’
1 þessum, að hálfu leyti kveinandi og að
hálfu leyti spyrjandi málróm hans, fólst alt
hans úrræðaleysi 0g undirgefni undir vilja
hennar.
Hún stóð strax á fætur og settist gagnvart
honum. 'Svo greip hún portvínsflöskuna 0g
helti í staup handa honum.
“Við skulum gera okkur ánægð með það,
sem við höfum,” sagði hún alúðlega, “maður
á að vera guði þakklátur fyrir alt.”
Nú lá aftur vel á honum. Hún hjálpaði
lionum, meira heimtaði hann ekki.
Þetta góða geðslag hélst, þangað til Urban
kominn í herbergið þegar kl. sló 11.
Hann hafði engin gleraugu, var fremur fá-
tæklega klæddur, í gaulslitnum gráum frakka,
og hélt á mörgum bréfum í hendi sinni.
Hann fékk nú samt ekki tækifæri til að
minnast á innihald þessara bréfa, því Allan
hrópaði strax til hans í illu skapi:
‘‘Ef ekki rigndi, hefði eg fyrir löngu komið
yfir til yðar í því skyni, að ásaka yður fvrir, að
eg verð að líða tap við Minervu hlutabréfin. ”
“ En bíðið þér rólegur, hr. Allan, þangað til
við fáum að vita hvað inn kemur við skulda-
jöfnunina.”
“ó, guð hjálpi okkur,” tautaði Allan, “af
því verð eg naumast feitur. — Þér gætuð líka
verið í betri frakka í viðskiftatímunum,” taut-
aði hann enn fremur.
“Þetta er bezti frakkinn minn,” svaraði
Urban lítillátur.
“ Yður er að sönnu sómi að sparsemi yðar,”
svaraði Allan, “en hún líkist um of ágirnd-
inni.”
Urban ypti öxlum.
“Þér vitið hr. Allan, að eg á engan auð, og
verð að haga mér eftir kringumstæðunum. ”
^ Meðan þetta samtal átti sér stað, milli hús-
bóndans og ýiðskiftaráðsmannsins, sat frúin
niðurlút með hálflokuð augu, eins 0g sómdi sér
fyrir hina auðmjúku vinnukonu.
Urban rétti fram hendina með bréfunum.
“Þessi bréf eru frá Hamborg og Leipzig.”
“Hlífið í dag við öllum viðskiftabréfum,”
greip Allan fram í fyrir honum. “Þér vitið
hve ófús *g er til að Iesa bréf.”
“En eg verð þó-------”
“Ráðið þér yfir þessu, eins 0g yður sýnist,
kæri Urban; þér eruð búinn að stjórna verk-
stæðisatvinnunni um langan tíma með góðum
áragri, en forðist þér í guðs bænum alt hluta-
bréfa gróðabrall. Það er yðar yfirsjón, og
hún er ófyrirgefanleg, að við höfum snert við
þessari Minervanámu. ”
Urban tók þessari áminningu með algerðri
ró.
“Við höfum nú, ” svaraði hann, “ágætt
tækifæri til að fá þetta litla tap endurbætt.
\ ið skulum heimta af þessum manni, sem bróð-
ir yðar sendi til okkar, tíu þúsund mörk fyrir
að hækka verkstæðisreykháfinn okkar. ’ ’
Allan gretti sig.
“Eg sagði í gær, að eg vildi ekki hafa slíka
truflun í garðinum. Það er ómögulegt að gera
Iþað, án þess að reisa smíðapall.”
“En tíu þúsund mörk væri góður gróði.” ^
“Eg vildi sanit sem áður ekki hafa það,”
sagði Allan hörkulega. Og við það sat.
Það var því bein mótsögn milli þessarar
ákvörðunar Allans, og innihaldsins í bréfi
Urbans til Elíasar Allans, þar sem Werner var
hvattur til að koma aftur.
Urban hafði því hagað sér eftir eigin vilja,
án þess að hina grunaði það.
Þegar Urban var farinn, hélt Allan áfram
að neyta morgunverðarins. Hann var nefni-
lega einn þeirra manna,, sem ekki geðjast að
dagverðinum, nema þeir hafi etið sig vel metta
af morgunverði.
Nú var dyrabjöllunni hryngt alt í einu.
Frúin þaut up af sæti sínu. Hún hafði tek-
ið að sér að opna dyr fyrir öllum gestum.
“Enga heimsókn,” hrópaði Allan á eftir
henni, “eg hefi nú þegar fengið næga geðs-
hreyfingu og gremju. Heyrið þér Dorothea,
Iþér verðið að sjá um að eg hafi næði. ”
“Þér vitið hr. Allan, að þér megið treysta
mer. ”
Um leið og hún sagði þetta, þaut hún út, en
snéri strax aftur himinglöð. Það mátti sjá á
henni að hún kom með góða fregn.
“Minn háæruverði, hr. Allan,” sagði hún,
þegar hún kom aftur inn. “Himininn og for-
sjónin vill frelsa yður frá öllu mótlæti; hinar
margþjáðu manneskjur geta fundið huggun í
því að gera það, >sem gott er.”
“Hvernig?”/ Spurði hann efandi.
“Komið þér nær, kæri hr. Jónatan,” hróp-
aði frúin alúðlega.
Dökk-klæddur, ungur maður kom í ljós í
dyrunum. Svarta, gljáandi hárið hans var
skift yfir miðju enhi, og greitt niður fyrir aft-
an eyrun, og skegglausa andlitið hans var svo
bunguvaxið og feitt, að maður hefði getað álit-
ið hann vera matþega hjá Gottfred Allan. 1
annari hendinni hélt ungi maðurinn á fáguð-
um aurabauk, í hinni á hattinum sínum og bók
í stóru broti, og á svarta kjölnum hennar var
gyltur kross.
Andlit Allans lýsti vonbrigðum, þegar hann
sá unga manninn koma inn úr dyrunum.
“Ó, tautaði Allan lágt við sjálfan sig, “pen-
ingasníkir. ’ ’
Maðurinn, sem frú Wöhlert kallaði hr.
Jónatan, nálgaðist með varfcárum skrefum.
“Okkar ikæru meðborgfara gfjafmildi er
nafnkunn,” sgaði hann til að byrja með. “Þar
af leiðandi voga eg með virðingu að mælast til
þess, að þér veitið hæfilega gjöf til góðgerðafé-
lags okkar.”
“Þér komið nokkuð oft,” sagði Allan hægt.
Han þorði ekki beinlínis að neita hr. Jónatan,
þar eð hann vissi að frú Wöhlert var í þessu
góðgerðafélagi.
“Kröfumar,” sagði Jónatan með áherzlu,
“sem hinir fátæku og þjáðu hér í bænum, gera
til félags okkar, eru alt af margar 0g of stór-
ar.”
“Sækið þér pyngjuna mína, kæra Doro-
thea, ” sagði Allan hátt við hana, “hún liggur
á skrifborðinu í svefnherbergi mínu.” 1 kyr-
þey sagði hann óánægður við sjálfan sig. “Það
eru aftur þessir þvingandi, beinu skattar, eins
og við höfum ekki nóg af þeim áður.”
Dorothea, er samkvæmt skipun Allans
hafði gengið inn í svefnherbergið, kom þaðan
aftur. Hún hélt á pyngjunni og rétti húsbónda
sínum hana.
Hann opnaði pyngjuna, þar sem margir
stórir og smáir silfurskildingar gljáðu. Lík-
lega hefir hann ætlað að taka einn af hinum
síðar nefndu, til að fleygja honum í aurabauk-
inn, sem Jónatan hélt opnum fyrir framan
hann. •
En frú Wöhlert tók hina opnu pyngju úr
hendi húsbónda síns, og helti öllu sem í henni
var í söfnunarbaukinn.
Fyrst varð Allan alveg utan við sig af
skelfingu. !Svo tók hann í ermi frúarinnar og
hvíslaði:
“Gefið þér ekki alt þetta.
En það var of seint. Hið mikla silfurregn
hafði alt fallið í aurabaukinn hans Jónatans.
“Þetta er sannarlega of mikið,” sagði hann
hátt og óánægjulega.
“1 sparisjóð himnaríkis eru peningamir
vel geymdir,” sagði frúin í huggandi róm og
alvarleg, um leið og hún rétti honum tómu
Pyngjuna.
“Eg skal mqð yðar leyfi sjálfur skrifa yðar
hávelboma nafn í reikningsbók himnaríkis,”
sagði Jónatan.
Um leið 0g hann sagði þetta, lét hann bauk-
inn, er hafði þyngst allmikið við frú Wöhlerts
miklu viðbót, á stól, og hattinn sinn ofan á
hann, tók svo blýant upp úr vasa sínum 0g
skrifaði nokur orð í svörtu bókina.
Um leið og hann aftur greip baukinn sinn
og hattinn, kvaddi hann Allan, sem ekki þorði
að lata reiði sína í ljós, en blótaði í huga sínum
yfir því, að svo stór upphæð var skrifuð í
tekjudálkinn hans í reikningsbók himnaríkis.
“Hinkrið þér við,” sagði frú Wöhlert við
Jónatan, ‘eg ætla að fylgja yður fáein skref,
því eg verð líka að fóma mínum hluta á altari
mannkærleikans. ”
Svo hvarf húrí ásamt Jónatan.
, Allan fékk sér ennþá eitt glas af portvíni og
nokkur glös af vínblöndu, 0g hugsaði svo um
_____9 9
ekki að yfirgefa, af því hin lævísa ko»a ,bann-
aði henni að ganga til föður síns, með enda-
lausu undirferli og sá um að hún gæti ekki
fundið hann, og einkasonur hans var flúinn í
annað hús, á annað heimili.
XII.'
Yfirheyrslan.
Fyrri hluta þessa sama dags hafði Wemer
skrifað tvö bréf í herbergi sínu í Gullenglin-
um, annað til húsbónda síns í höfuðborginni,
og hitt til Leonoru.
Til eiganda Skjaldarmerkisins skrifaði
hann, að hann væri neyddur’ til að vera fjar-
verandi nokkura daga ennþá, þar eð ófyrir-
sjáanleg atvik hefði hindrað samkomulag um
hótelkaupin; hann vonaði, að fjarvera sín or-
sakaði ekki neina truflun í viðskifta ásigkomu-
lagi Skjaldarmerkisins, þar eð sá, er taka ætti
við sínu starfi, væri búinn að vera með sér
heila viku, til þess að, kynnast viðskiftaregl-
unum, svo að hann mundi nú einfær um að
gegna þessu starfi.
Bréfið til Leonoru var stutt. Hann sendi
henni og Ottó kveðju sína, en mintist ekki á
uppgötvanir þær, er hann hingað til væri bú-
in að gera. Hann vildi ekki ónáða hana með
því, að minnast á gran sinn; hún skyldi ekki fá
að vita um hann, fyr en gmnurinn væri orðinn
að vissu með sönnunuin. Hann fór sjálfur
með bréfin á jámbrautarstöðina, svo að þau
svo að þau gætu farið með fyrstu lest til höfuð-
borgarinnar. Með því móti kæmist fregnin um
ástæðurnar til fjarveru hans, til 'Skjaldar
merkisins síðari hluta dags,, svo hans væri ekki
vænt að árangurslausu þetta kvöld.
Á járnbrautarstöðinni, sem nú var tóm, af
því að á þessari stundu hvorki kom né fór nein
lest, tók hann eftir roskinni kónu með heiðar-
legu útliti.
Hún talaði með æstri rödd við nokkra af
járnbrautarþjónunum.
“Það hefir þá ekkert jámbrautarslys átt
sér stað?” heyrði Wemer hana spyrja, þegar
hann ^ekk fram hjá hópnum.
> Þessari spurningu neituðu þjónarnir ein-
róma.
Werner gaf þessu litlar gætur, þar eð allar
persónurnar voru >honum ókunnar. Hann
hraðaði sér heim.
“Góðan morgun hr. Wemer,” sagði Elías
Allan við hann, þegar hann kom inn í borðsal-
inn.
/ Wemer endurgalt kveðjuna. Þeir höfðu
ekki fundist fyr þennan dag, þar eð Werner
hafði skrifað bréfin í herbergi sínu, og farið
svo með þau beina leið til járnbrautarstöðvar-
innar.
“Eg hélt,” sagði hóteleigandinn, “þegar
eg sá yður fara út áðan, að þér munduð fara
til verkstæðisins, samkvæmt tilboði Urbans;
en þér genguð í gagnstæða átt yfir torgið; eg
stóð við gluggann og sá yður fára. ”
“Eg fór til járnbrautarstöðvarinnar með
tvö bréf, þar eð eg skrifaði heim, að eg kæmi
ekki fyr en eftir nokkra daga. ”
“Það gleður mig að þér hafið áformað
þetta, því þá get eg gert mér von um, að við-
skfiti okkar fái góðan enda. ”
Werner ætlaði að láta meiningu sína í ljós,
en þá voru dymar opnaðar, og sér til stórrar
undrun^r sá hann gömlu konuna koma inn, þá
' sömu er hann hafði séð á járnbrautarstöðinni.
Konan kom inn með ákafa miklum, sem var
svo mifclu undarlegra sökum þess„ að það átti
illa við aldur hennar — hún leit út fyrir að
vera yfir sextugt. Hún heilsaði ekki og gaf
heldur engan gaum að Wemer, né nokkrum
öðram ókunnum manneskjum, sem voru til
staðar í salnum.
“Kæri ,hr. Allan!” sagði hún við hótel-
eigandann, “óróleg og kvíðandi kem eg til yð-
ar.”
“Hvað hefir komið fyrir, frú Berthold,
sem gerir yður svo órólega?”
Undir eins og Allan nefndi nafnið, frú
Berthold, vakti það eftirtekt Werners, svo að
hann nálgaðist þau.
“Sonur minn ætlaði í gærkveldi að fara til
L. —”
“Já, eg veit það,” svaraði Allan, “hann
sagði mér það í gær síðdegis.”
“Max” — það var skímamafn Bertholds
— “fór að heiman áðuí* en kl. var níu, þar eð
hann, eins og hann sagði, þyrfti að koma við
annftrstaðar í viðskifta erindum áður en hann
færi. Nú er fyrir einni stundu síðan þetta
símrit komið til hans frá L.”
Upp úr lítilli leðurtösku tók hún pappírs-
blað, opnaði það og rétti Allan með skjálfandi
höndum.
Hann las símritið hátt:
“Við væntum komu yðar í gærkvöldi eða í
morgun árla. í dag verður að jafna mismun-
inn, annars verður kæra lögð fyrir lögregluna.
Segið okkur með símriti ástæðuna til þess, að
þér komuð ekki. Bréf með ríaorgunpóstinum er
heldur ekki komið.
Wortman and Schubert. n
“Mjög athugavert,” sagði Allan, þegar
hann var búinn að lesa þetta. “Og þér hafið
ekki séð son yðar síðan í gærkveldi fyrir kl. 9?”
“Æ, nei,” svaraði hún fljótlega, “eg er líka
þessvegna svo kvíðandi sökum símritsins. Það
er sent í morgun kl. 9 frá L., fyrst sonur minn
hefir ekki verið þar, hvað er þá orðið af hon-
umf Fyrst datt mér í hug að næturlestin hefði
orðið fyrir slysi. Eg fekk mér strax vagn og
ók til stöðvarinnar, en frétti þar að alt væri í
beztu reglu með allar lestirnar, og að ekkert ó-
vanalegt hefði átt sér stað. Nú kem eg til yð-
ar, til þess að spyrja mig fyrir um, hvort þér
vitið ekkert um son minn, sem er vanur að
koma til yðar svo oft.”
Já, hvað hugsaði þessi sælkeri umf — Ekki
neitt. Vínið og vínblándan sæta, höfðu breitt
dökkgráa þoku um heila hans, augun lokuðust,
hann sofnaði og vaknaði ekki fyr en frúin kom
og sagði, að dagverður væi4 á borð borinn, og
á borðinu stóð gómsæt steik, er breiddi ilm
sinn um alt herbergið.
Um sama leyti sat hans yndislega einka-
dóttir grátandi í herbergi sínu, sem hún þorði
y