Lögberg - 04.11.1926, Blaðsíða 4

Bii. «
LOGBERG FIMTUDAGINN,
4. NÓVEMBER, 1926.
Jogberg
Gefið út hvern Fimtudag af The Col-
umbia Fress Ltd., Cor. Sargent Ave. &
Toronto Str., Winnipeg, Man.
Talotmari N-6S27 oö N-0328
JÓN J. BILDFELL, Editor
UtHnSakrift til btaðsinn:
ntl COiUKIBI^ PRESS, Ltt»., Box 3)7t. Wlnnlpeg.
Uian&ekrift ritatjórans:
CDtTOR LOCBERC, Box 3172 Winnipeg, ^an.
ine ‘LÖKberg” la prlnted and publtahed by
Th* Columbla Preae, Llmited, tn the Columbla
Suildlng, t»6 Sarftent Ave., Wlnntpeg, Manitoba.
Þakklœti—F riður.
Á mánudaginn kemur (8. nóv.) er almennur
frídagur eSa hátíSisdagur í landi voru. Vana-
lega nefna Vestur-fslendingar, eða íslenzkir
Vesturheimsmenn, slíka daga helgidaga, sem
er miður heppileg en handhæg þýðing á enska
orðinu “holidav”. Þiað orð hefir náð hefð vor
á meðal, og helst sjálfsagt við, meðan íslenzka
er töluð hér í landi.
Mánudagurinn, sem næstur er 11. nóvember,
er nú á hverju ári hátíðlegur haldinn í Canada,
og eru tilefnin tvenn. Þá er hin árlega þakk-
lætishát'íð haldin í landi hér og þá er þess minst,
að stríðið mikla hætti 11. nóvember 1918.
ÞakklætLshátíðin er innlend og álíka gömul
eins og bygð Norðurálfumanna í Ameríku. Til
vor Canadamanna er hún þó komin frá Banda-
ríkjunum, eins og margt anna^ gott, og sumt,
sem ekki er gott. Hún er engin séreign fslend-
inga, þó eitthvað svipað sé til í íslenzku sveita-
lífi: töðugjöld og slæjur. En vér fslendingar tök-
um fullan þátt í henni, eins og hvert annað fólk.
Sú hugsjón, sem þessi hátíð byggist á, er nú
löngu orðin eign vor, engu síður en annara
landsins bama. Oss er ekki kunnugt, að útaf
þakklætishátíðinni hafi nokkur ágreiningur ris-
ið meðal íslendinga hér í landi. Vér vitum ekki
betur, en að öllum fslendingum hér, sé þessi
innlendi siður ljúfur og kær. Hann er þá eitt
af því fáa, — eða ef til vill eitt af því marga, —
sem vér getum allir orðið samtaka um. Allir
eitt með öðrum landsins börnum, þeirra tveggja
þjóðfélaga, er vér erum hluti af í þessari heims-
álfu.
auk margra annara mála,. bæði á sviði stjómar
og réttarfars, er skjótrar afgreiðslu kröfðust.
Það var Sir Robert Borden, er fyrstur reið
á vaðið með þá nýjung, að nauðsyn bæri til, sök-
um hinna margvíslegu viðskifta, er Canada ó-
hjákvæmilega hlyti aÖ hafa við Bandaríkin, að
sendur yrði fullvalda sendiherra héðan úr landi
til Washington, til þess að gæta þar hagsmuna
hinnar canadisku þjóðar. Og það var að hans
tilhlutan, að fé var fyrst veitt á fjárlögunum,
til starfrækslu slíks embættis. Málið var ekki
flokksmál, því leiðandi menn beggja megin-
flokkanna, vom álíka sannfærðir um nauðsyn
þess.
Allmörg undangengin ár, hafði sú orð^ð alla
jafna raunin á, að ráðgjafar hinnar canadisku
stjóraar, vom neyddir til að dvelja langvistum
í- Washington til að ráða til lykta hinum og
þessum vandamálum, er úrlausnar biðu og gáfu
þar af leiðandi eigi ávalt sint eins gaumgæfi-
lega embættisskyldum sínum heima fyrir og
æskilegt var. Með fullvalda sendiherra í Wash-
ington, hefðu slík ferðalög að mestu leyti spar-
ast og málin þar að auki oft og einatt hlotið
heppih'gri úrlausn moð því að búsettum sendi-
herra á staðnum, myndi að sjálfsögðu hafa
veizt langtum auðveldara að kynna sér þau til
hlítar og leggja þau síðan grandskoðuð undir
úrskurð stjóraarinnar.
Sex ár era nú liðin frá þeim tíma, er fyrsta
fjárveitingin var veitt, til stofnunar og starf-
rækslu canadisks sendiherra embættis í Wash-
ington, en ekkert annað verið aðhafst til að
hrinda málinu í framkvaymd fyr en nú. Fjár-
hagur þjóðarinnar hefir að vísu verið þröngur,
og stafar dráttuyinn, vafalaust að nokkru leyti
af því. En hvort sá sparnaður hefir verið
þjóðinni fyrir beztu, getur orðið alvarlegt álifá-
mál.
Um val hins pýja sendiherra, geta á hinn
bóginn ekki orðið skiftar skoðanir. Hon. Vin-
cent Massey, sá er fyrir valinu varð, er fyrir
flestra hluta sakir, hverjum manni hæfari til
að þjóna svo hinu vandasama embætti, að vel
sé. Er hann maður víðmentaður, eigi að eins á
sviði iðnaðar- og viðskiftamálanna, heldur og
einnig að því er viðkemur listum og bókment-
um. Gegndi hann um hríð prófessors embætti
við háskólann í Toronto, og gat sér í hvívetna
hinn bezta or'ðstír. Er það því engum vafa
bundið, að Mr. Mnssey mun reynast þjóðinni
hollur ráðunautur í Washington og auka á sæmd
hennar út á við. Sýndi Kingstjórnin góða fyr-
irhyggju, er hún valdi Mr. Massey til að gegna
þessari vandasömu stöðu. Enda mun þjóðin
þakka slíkt að makleikum.
Loftferðir
á milli Evrópu og Bandaríkjanna.
En jafnframt því, sem vér Canadamenn, á
mánudaginn kemun þökkum guði fyrir gæði
lífsins, sem hann hefir látið oss í skaut falla á
liðnu ári, þá minnumst vér einnigþess, að stríð-
ið mikla hætti, því eins og kunnugt er, var vopa-
hlé samið 11. nóvember 1918.
Það er víst heldur fátt, stríðinu viðvíkjandi,
sem ekki hefir valdið ágreiningi, og honum
beiskari en flest annað, meðal íslenzkra Can-
adamann. En ekki virðist ósennilegt, ef menn
gæta áín ofurlítið, að allir geta glaðst yfir því, að
stríðið tók enda. Það út af fyrir sig, ætti að
geta verið öllum gleðiefni. Því þá ekki að festa
það í huga þennan dag og gleyma ágreiningn-
um? Margir segja, að maður eigi að gleyma
stríðinu með öllum þess hörmungum og illu af-
leiðingum. Það er of snemt að ætlast til þess,
meðan sú kynslóð er uppi, er þátt tók í þeim
atburðum, sem þá voru að gerast. Margir urðu
þá þeim sáram særðin, er ekki læknast fyr en á
dánardægri. Þeir geta ekki gleymt. Það má
heldur ekki koma fvrir að þjóðin gleymi þeim
sonum sínum, sem lífið létu á vígvellinum.
Heldur ekki þeim, sem heim komu, særðir og
bilaðir. En þó það sé sjálfsögð þjóðarskvlda,
'að hlynna að þeim, sem þátt tóku í stríðinu og
urðu þar fyrir miklu skakkafallí, þá höfum vér
oft óskað, að allir íslenzkir Cándmenn, sem hér
eiga í hlut, hefðu svipaðan hugsunarhátt, eins
og Glýru-Halli, sem frá segir í Vopnfirðinga-
sögu. Þeir deildu höfðingjarnir, Bjarni Brodd-
Helgason og Þorkell Geitisop og börðust í Böðv-
arsdal. Þar féllu báðir .synir Glýru-Halla.
Bjarni bauð honum þá heim til sín, “ok kvast
skyldu vera hánum í sona stnð. Halli .svaraði:
“Mikiil skaði þykkir mér at sonum mínum . . . .
en ek man enn hlíta búum mínum ok fara eigi til
Hofs, en haf þú mikla þökk fyrir heinaboðit.”
Halli var ekki höfðingi í vanalegum skilningi,
en hann hafði höfðings lund. Sem betur fer, er
hana enn víða að finna hjá niðjum íslands, hvar
sem þeir eru.
Þakklæti til skaparans og friður meðal
mannana, era þær hugsjónir, sem hátíð sú, er
hér um ræðir, byggist á. Vér vildum óska, að
þær yrðu sem ríkastar í hugum allra manna.
Fyrsti sendiherra Canada.
Eitt meðal hinna mörgu nýmæla, er Rt. Hon.
W. L. Mackenzie King tilkynti þjóðinni, um leið
og hann tók stjómartaumana í .sínar hendur, að
afstöðnum síðustu kosningum, var það, að á
næstunni myndi stjórain skipa hinn fyrsta sendi
herra til Bandarík.janna og skyídi heiðurinn
falla í.skaut Hon. Vincent Massey, þess, er fyr-
ir kosningamar 1925, var svarinn inn sem eínn
af ráðgjöfum Kingstjórnarinnar. Hefir ráðstöf -
un }>e,ssi eigi að eins madst vel fyrir í Canada,
heldur jafnframt sunpan landamæranna sem
og á Bretlandi. Mál þetta þoldi í raun og veru
eigi Iengri bið, er tillit er tekið til hinna .sívax-
andi viðskifti milli nágrannaþjóðanna tveggja,
Um þær liefir verið all-mikið talað nú á síð-
ari áram, og enda tilraunir gerðar, sem þó liafa
flestar mishepnast og valdið slysum og fjár-
tjóni.
Ferð sú er að mörgu leyti hættuleg og erfið.
Fyrst er vegalengdin, um 2,400 rnílur frá New
York og hvergi hægt að lenda, eftir að austur-
strönd Ameríku sleppir fyr en komið er til
Englands eða Irlands og er það sjálfsagt örð-
ugasti hjallinn að komast yfir fyrir flu^vélar á
þeirri leið. Talað hefir vcrið um að byggja
fleka sem stjóraðir séu niður í hafið þar sem
loftför geti lent, ef á þarf að halcla, og að þar sé
einnig geymt eldsneyti og annað, sem flug-
menn vanhagi um, eða þurfa á að halda. Var
talað um, að búa þá fleka til úr sementssteypu,
svo ramgjörða, að enginn sjágangur grandaði
þeim.
Nú hefir verkfræðingur einn nafnkunnur í
Bandaríkjunum tilkynt heiminum, og öllum
væntanlegum flugmönnum, að hann sé búinn að
sjá ráð við þessum erfiðleika. Ráð það, er auð-
sjáanlega bygt á flekahugmyndinni. En í stað
fleka„; vill hann byggja fljótandi eyjar. Þessar
eyjar eiga að vera átta í alt á milli Ameríku og
Englands. Eyjar þessar eiga að vera svo ram-
gerðar, að enginn sjógangur grandi þeim, /og
svo stórar um sig, að öldukast hafi engin áhrif
á þær, svo að þegar á land er stigið, að enginn
munur finnist á þeim og rótföstu landi. Hug-
myndin er, að festa þær með stjórum við hafs-
botninn, svo rammbyggilegum, að engin hætta
sé á að þær hreyfist eða færist úr stað.
Á eyjum þessum ætlar Edward R. Arm-
strong — svo heitir maður sá, er þessa hug-
mynd á—-, að byggja gistihús fyrir farþega og
þær aðrar byggingar, er þurfa þykir í sam-
bandi við loftskipaferðirnar. Kostnaðurinn við
að byggja eyjarnar, segir Mr. Armstrong að
muni verða $30,000,000* og árlegur viðhalds-
bostnaður um $26,000,000.
Félag þaðí, sem talar um að byggja og starf-
rækja eyjarnar, ætlar að hafa 10 flugvélar í för-
um, til að byrja með. Eiga þær að fljúga á milli
Atlantic City og Plymouth á Englandi. Far-
gjaldið áætlað $350 fyrir manninn, og þeir gera
ráð fyrir að flvtja 1600 farþegja á ári og vörar,
svo að tekjur þeirra nemi $68,000,000 á ári.
Millibilið á milli eyjanna á að vera 300 mílur
vegar, en á eyjunum eiga að vera vitar með
ljósafli svo miklu, að birtan í loftinu nái saman,
og að loftförin geti, þannig flogið eftir óslitnu
ljósahafi að næturlagi. Þráðlaus talsímatæki
eiga að vera á eyjum þessum o.g einnig á loft-
skipum, svo hægt sé að ná af þeim tali hve nær
sem vera villl. Farrými fyrir tuttugu og fimm
farþega, á að vera á hverju af þessum loft-
förum, og póst og vörur á hvert þeirra að geta
flutt alt að helmingi á við þyngd farþeganna.
Forgangsmenn þessa fyrirtækis ætiast til, að
loftförin fari frá Atlantic City til Plymouth á
þrjátíu klukkutímum.
Líknarsamlagið.
Það var á öndverðu hausti 1922, að ýmsir
helztu leiðtogar á sviði iðnaðarins og hinna
andlegu mála, komu því til vegar, að stofnað
var Líknarsamband það hér í borginni, er á
ensku máli nefnist The^Federated Budget. Var
tilgangurinn auglýstur sá, að allsherjamefnd
skyldi hafa yfiramsjón með líknarmálum og
annast jafnframt um*það, að leitað væri al-
mennra samskota á hverju hausti til stuðnings
þeim stofnunum, er sérátaklega hefðu líknar
eða mannúðarmálin með höndum. Kjörorð
nefndarinnar var það, að hinum betur megandi
borgurum bæjarfélagsins, bæri til þess heilög
siðferðisskylda að hlaupa undir bagga og rétta
þeim hjálparhönd, er einhverra orsaka vegna
stæðu uppi lítt sjálfbjanga, eða þá munaðar-
lausir með öllu. Nýung þéirri var tekið með
hinum mesta fögnuði., og þegar á fyrsta ári, kom
inn talsvert meira fé> en farið var fram á. Ekki
hefir fjársöfnunin ávalt gengið jafn vel, en þó
hefir hénni sjaldan lokið langt frá settu marki.
Að þessu sinni stendur fjársöfnunin yfir
frá 2. til 5. yfirstandandi mánaðar, og nemur
upphæð sú, er farið er fram á, $355,000. Að
takmarki því verði náð með tiltölulega auðveld-
um hætti, mun tæpast þurfa að' draga í efa.
Enda hafa bæði félög og einstaklingar lagt fram
drjúgum ríflegri skerfj en í liðinni tíð. Líknar-
stofnanir þær, er góðs njóta af hinni árlegu
fjársöfnun„ er hér um ræhir, eru 26 talsins, —
allar hver annari nauðsynlegri.
Kostnaður síðasta árs við fjársöfnunina,
nam 3.5% af allri upphæðinni, er safnaðist, en
starfrækslukostnaðurinn að eins 3.6%. Þau
undanfarin ár, er hver einstök stofnun um sig,
gekst fyrir fjársöfnuninni, nam kostaðurinn
frá 15% upp í 45%. Er það því sýnt, að stór-
mikið fé sparast með þessari nýju samstarfs-
aðferð.
Ein þýðingarmesta stofnun Líknarsamlagsins
mun vera sú, er Childrens Bureau nefnist og
yfirumsjón hefir beinlínis eða óbeinlínis, með
munaðarlausum börnum allra hinna stofnan-
anna til samans, — kynnir sér svo að segja dag-
lega hagi þeirra og umönnun. Gefur stofnun
þessi því sérstakan gaum, að hvar sem því
framast verði við komið, þá skuli alla jafna að
því stefnt, að halda bömunum í heimahúsum,
svo fremi að foreldramir séu á lífi og eigi yfir
að ráða þeim kærleiks og umönnunarskilyrðum,
er geri dvöl barnanna þar aöskilegri en á hin-
um opinberu líknarstofnunum. Er hér auðvit-
að átt við þau heimili, er sökum beins f járskorts,
eða heilsuleysis, reynast þess ómegnug að sjá
bömunum farborða.
Er hugsanlegt nokkurt veglegra verkefni en
það, að veita sólskini inn í dapurt líf þeirra, er
í skugga einstæðingskaparins dvelja? Er
nokkurt mannshjarta svo steinrannið, að gu^-
spjall mannúðarinnar fái eiigi snortið kjama
þess?
Islendingar! Opnið hjörtu vðar og sýnið
verðskuldaða gestrisni sendimönnum Líknar-
samlagsins, er þá ber að garði.
Aftur og fram.
Erindi fíutt á Fróns-fundi, 1. nóv. 1926
af Miss Aðalbjörgu Johnson.
Öld þessi er starfsöld. Alt er á hraðri ferð.
Flogið er nú álfu úr álfu á örfáum stundum.
Borgir byggjast á einu ári, jafn stórar og starfs-
miklar sem fyr á fjölda ára. Feiknum fjár er teflt í
tvísýnu og tapað; iðnaður eykst; auður magnast;.
Hver afkimi heims er kannaður; auð lönd numin;
ekkert svæði jarðar að öllu óþekt.
Ekki er síður starfað á sviði anda en orku.
Vísindalegri þekkingu fleygir svo áfram, að það,
sem gott og gilt!'þótti í gær, er gamalt og úrelt í
dag. Ný lögmál nema úr gildi hin fyrri; aukin
þekking skopast að barnslegri vanþekking fyrri
tíðar.
Alla daga hefir það satt verið, að "enginn lifir
sjálfum sér”, en aldrei hefir sannleikur þeirrar
staðhæfingar verið augsýnilegri en nú. Aukinn
starfshraði og aukið starfsmagn á orkunnar sviði
hefir sameinað mennina — og sundrað þeim: Sam-
einað þá í flokka eigin hagsmunum til eflingar;
sundrað þeim í deildir, til sjálfsvarnar. Stríð eru
að afleggjast, slík er áður tíðkuðust, að menij
bárust á banaspjótum og skiftust á skothríðum.
Aftur á móti stendur sem hæst stríð meðal mannfé-
lagsheilda: tildrögin, hagsmunahyggja; barist um
brauð og smjör.
Aukin þekking og aukin hugsun -hafa einnig á
andans sviði orsakað aukinn félagsskap. Ný félög
eru mynduð svo að segja daglega; félög til rannsókna
á öllum mögulegum sviðum; félög til siðbóta;
félög til viðhalds eins, eða til afnáms annars;
félög til skemtunar; félög til uppbyggingar;
félög — endalaus félög — svo framarlega sem mögu-
legt er að finna nokkra afsökun fyrir félagsmyndun.
Hver er -sá, að hann engu félagi tilheyri ? Ekki
nema einræningurinn, sem ekki vill neinum fylgja;
eða auminginn, sem ekki getur öðrum fylgt.
Hvað líður árangrinum af öllu þessu starfi?
Hver verður ávöxturinn og hver verða hans afdrif?
Hver er ávöxturinn af starfi og striti þeirra
hundraða þúsunda kynslóða, sem bygt hafa þessa
jörð fram að þessum tíma?
“Nú er hún Snorrabúð stekkur,
og lyngið á Lögbergi helga /
blánar af berjum hvert ár,
börnum og hröfnum að leik.”
Svo hljóðar eitt lítið brot úr einu litlu kvæði eft-
ir skáld einnar lítillar þjóðar. Svo hljóðar einnig
brot úr sögu allrar menningar á öllum öldum.
Um allan heim eru rústir fornrar frægðar; rúst-
ir, sem bera vott um ófullkomleika smiðsins. —
Mennirnir standa afhjúpaðir í ljósi aldanna, sem
smiðir að rústum. Og með tímanum hverfa jafnvel
rústirnar. Nýjar borgir eru bygðar á sverði þeim,
sem gróið hefir yfir þessa votta fornrar frægðar.
Rústirnar gleymast, og þegar einhver grefur of
djúpt og rótar við þeim löngu seinna, finst enginn,
sem viti þeirra nokkur deili.
ÞEIR SEM ÞURFA
LUMBER
KAUPl HANN AF
The Empire Sash& Door Co.
Límited
Office: 6th Floor Bank ofHamilton Chambers
Yard: HENRY AVE. EAST. - - WINNÍPEG, MAN.
VERÐ og GŒDI ALVEG FYRIRTAK
^»<11111111111111, ||||||,||||||||||||,miiiimi II, IIIIIIIIIIIIIIIIIIIIHIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIPÍ:
| KOL! KOL! KOL!|
I ROSEDALE KOPPERS AMERICAN SOURIS 1
| DRUMHELLER COKE HARD LUMP |
I Thfls. Jackson & Sons 1
I COAL—COKE—WOOD |
I
370 Colony Street
| Eigið Talsímakerfi: 37 021 |
I POCA STEAM SAUNDERS ALLSKONAR I
i LUMP COAL CREEK VIDUR
Fi 11111111111111111111111111 ■ 11111111 i 111111111 i 111111111111111111111111111111111111111111111111 ■ 1111111?=
Eru þá allir að vinna fyrir gýg?
Eruð þið, sem í þessum smáa fé-
lagskap vinnið að viðhaldi ís-
lenzkrar tungu og íslenzks þjóð-
ernis, einnig að vinna fyrir gýg?
Þegar einhverjir eftir margar
a'.dir grafa ofan í fornar bókment-
ir, munu þeir þá reka sig á rústir
fornrar tungu, sem eitt sinn var
kölluð íslenzka — þó enginn kunni
að vita nokkur deili hennar þá?
En allar þessar spurningar eru
þýðingarlausar; þýðingarlausar
vegna þ.ess, að i ljósi liðinna alda
dirfumst við ekki að svara þeim
neitandi* þýðingarlausar, vegna
þess, að samkvæmt okkar beztu og
helgustu hvötum getum við ekki
Sivarað þeim játandi. Ef við gæt-
um staðhæft, að alt starf okkar
væri einskis virði; að alt það, sem
við leggjum krafta okkar að, ætti
eyðileggingu' eina fyrir höndum;
í.ð ekkert gott hlytist af tilraun-
um okkar til góðs, þá játuðum við
um leið tilgangsleysi allrar til-
verunnar; þá játuðum við okkur
hlægilega heimskingja, að vera að
Ieggja á okkur alt þetta erfiði til
einskis.
Jafn-satt og það er, áð allir hin-
ir sýnilegu vottar stritsins eiga
eyðileggingu fyrir höndum, er
hitt, að það, sem skóp hið sýnilega
og stundlega — krafturinn á bak
við það — lifir áfram og starfar
áfram. Við erum niðjar þeirra,
sem bygðu hinar fornu rústir. Við
byggjum enn sem þeir. Sami
starfsandinn býr í okkur, sem í
þeim bjó.
Þótt Snorrabúð sé stekkur, þá
lifa enn þær frelsis hugsjónir og
sá hetjuandi, sem eru lífsrætur
í lenzks þjóðernis; sem fluttu feð-
ur okkar vestur um haf frá Nor-
egi til íslands, og síðar aftur vest-
ur um haf frá íslandi til Vestur-
heims. Og sjálfum okkur hljót-
um við að reynast trú. Þess vegna
erum við ekki að vinna fyrir gýg
— hver sem árangurinn verður.
Sá, sem reynist sjálfum sér trúr
í sínu starfi, vinnur aldrei fyrir
gýg, þó sú höll, sem hann reisir,
falli í rústir um síðir. Höllin sú
er að eins ytri stundlegur vottur
þeirrar orku og þess anda, sem
stöðugt heldur, áfram að byggja
sér höll af höll, og hverja betri
og fegri en þá fyrri.
Myndin, sem allir dást að fyrir
dráttsnild og litfegurð, er að eins
ófullkomin líking þeirrar hug-
sjónar — veruleikans — sem býr
í huga listmálarans. Tónskáldið
semur fagran tónleik; hljómarnir
eru að eins ytra tákn tilfinninga,
sem hann einn á og finnur. Hið
eiginlega líf mannsins er ekki
fólgið í hinum y4ri vottum þess,
engu fremur en hinn eilífi lífs-
kraftur er fólginn í líkama manns-
ins og honum jafn dauðlegur.
Mannkynið heldur áfram að
byggja sínar hallir, sínar borgir.
Hin mikla starfsöld, sem við nú
lifum á, er vottur þess. Manns-
andinn byggir sér á rústum fornr-
ar þekkingar æ stórkostlegri og
meiri mannvirki, félagskerfi og
vísindakerfi. *
En leiðirnar gerast æ nýjar. í
fornöld leituðu feður okkár sér
frægðar í siglingum og svaðilför-
um; bardögum og blóðugum stríð-
um. — Hvert skal nú sigla? því
nú er engin ókunn strönd. Á
hvern skal nú herja?—allir vilja
friðinn og heimurinn gerist nú
samtaka í að vísa stríðum og
styrjöldum á dyr.
Yfirborð jarðar hefir verið að
mestu kannað; nú er leitað í iður
jarðar — í geim loftsins — í und-
irdjúp sjávar. Hið sýnilega hef-
ir verið rannsakað út í yztu æsar,
náttúruöflin könnuð, hverri hreyf-
ingu' og því sem næst hverju afli
lögmál gefin. Nú stefnir manns-
andinn sjónum sínum að sálar-
öflum og anda, beinir sjónum
sínum inn á við. Hvað mun hann
finna þar? Hvaða ný öfl; hvaða
nýja krafta; hvern nýjan sann-
leika, hver ný lögmál? Hvaða
*
Campbell’s
Alfatnaðir karla, úr Tweéds, bláu Serge og Wors
ted, einhnept og tvíhnept.. Ábyrgst að fara vel. Verð
Þykkar silfur Fleece Lined Combinations, á
Penmans Fleece Lined, fyrir
Macinawa úr alull banda karlmönnum, af Oxford
gerð, góðir og hlýir. Verð
Karlmanna Buxur í stóru úrvali, ágætis efni. Verð
Heimsíekið Búð vora sem fyrst og
lítið á birgðirnar.
CAMPBELL
Stærsta fatabúð Winnipeg,