Lögberg - 19.05.1927, Blaðsíða 2

Bls. 2
i
LöGBERG, FIMTUDAGINN 19. MAí 1927.
^52S25a5aS25ÍSa5aS2SZ5H5a52S2SH5a5HSESS52S252S2S25Z52SHSaSSS2SH52SSS2SH5H5HSHS25íSHSZSH5HS2SES2S5SaSHSHSH5SS2SíSH5?SH52SE5asa5a5SSa5B5HSZSS5HSE5a5HSaSHSZS25HSH5a5Hi‘
SÓLSKIN
Sérstök deild í biaðinu
sasasa5H5?c; Tci.15tSHSHSHSHSE5asasH5asH5asHSHSHsasasHSHSE5HSH5asH5H5Hsasas?sasas5a5asasasasHsasHsasasH5asasasHSHsasHsasHsasasHsasH5HSHSHsasasasH5asHsasasHsasHSH shshshshshshsi
Rauðhetta litla.
Stgr. Th. þýddi.
Einu sinni var dálítil bændatelpa, hún var
svo elskuleg og indæl, að sjaldan hefir þvílík
þekst eða sézt. Bæði móðir hennar og amma
unnu henni hugástum, en þó unni amman henni
enn meira ef nokkuð var, og hafði hún, gæða-
konan gamla, látið sauma handa henni dálitla
hettu og því var hún kölluð “Rauðhetta litla.”
Einhverju sinni hafði móðirin bakað hveiti-
köku og sagði við þá litlu: “Farðu til ömmu
og vittu, hvernig henni líður. Eg hefi heyrt að
hún sé lasin. Færðu henni þessa hveitiköku og
smérkrukkuna þá arna.”
Rauðhetta hélt óðara af stað til ömmu sinn-
ár, sem bjó í öðru þorpi. Leiðin lá um kjarr-
skóg og í honum mætti hún úlfinum. Úlfinn
blóðlangaði að rífa hana í sig, en þorði ekki, af
því svo vildi til, að skógarhöggsmenn nokkrir
voru þar rétt hjá. Hann lét sér því nægja að
spyrja hana, hvert hún væri að fara.
Veslings litla stúlkan hafði ekki minstu hug-
mynd um, hve hættulegt er að gefa sig á tal við
úlf og svaraði því í hjartans sakleysil “Eg á
að færa heáni ömmu hveitiköku og smérkrukku
frá henni mömmu.”
“Býr þú langt héðan?” spurði úlfurinn.
“Já, það er spottakorn til hennar enn,”
svaraði Rauðhetta litla, “þegar komið er fram
hjá mylnunni, sem þú sér þama niður frá, þá
er hennar hús það fyrsta, sem maður kemur að
Lþorpinu.” •
“Gtott er það,” segir úlfurinn, “eg held eg
verði þá að vitja hennar líka.. Far þú leiðar
þinnar þarna, en eg fer þessa héma, og sjáum
svo hvort okkar kemur fyrr til ömmu.”
Úlfurinn tók til fótanna og hljóp skemmri
leiðina, en Rauðhetta fór þá lengn*i og tafði sig
þar að auki á því að leita að hnetum, elta fiðr-
ildi og tína blómstur.
Ekki leið á löngu áður úlfurinn var kominn
að húsdymm ömmu. Hann barði á dyr: búmtti,
búmm!
“Hver er þarf” kallaði amma.
“Dóttur-dóttir þin, hún Rauðhetta litla,”
svaraði úlfurinn og breytti í sér málrómnum,
“eg á að færa þér hveitiköku og smérkrukku
frá mömmu.”
Amma lá í rúminu, af því hún var lasin, og
kallaði: “Þrýstu á klinkuna, þá lýkst hurðin
upp!”
Úlfurinn þrýsti á klinkuna og hurðin laukst
upp. f sama vetfangi raak úlfurinn á veslings
gömlu konuna og reif hana í sig á augabragði,
því hann hafði verið ætalaus með öllu í þrjá
daga. Að því búnu lokaði hann hurðinni og
lagðist fvrir í rúmi ömmu til að bíða þar eftir
Rauðhettu, enda kom hún litlu síðar og barði á
dyrnar: búmm, búmm!
• “Hver er þar?” spurði úlfurinn.
Rauðhettu varð fyrst hverft við, er hún
heýrði hina rámu rödd úlfsins, en henni datt í
hug, að amma hefði ef til vill fengið hæsi óg
því svaraði hún:
“Það er hún dóttur-dóttir þín, hún Ranð-
hetta litla. Eg á að færa þér hveitiköku og
smérkrukku frá mömmu.”
Úlfurinn gerði sig þá svo mjórómaðan sem
hann gat og sagði:
“Láttu hveitikökuna og smérkrukkuna á
borðið og komdu svo og legðu þig ögn út af
hérna í rúminu hjá mér. ”
Rauðhetta afklæddi sig og ætlaði upp í rúm-
ið, en varð smeik þegar hún sá ömmu’ nálægt. “
“Æ,” sagði hún, “amma mín, ósköp hef-
irðu langa'handlegi.”
“Það er til þess að eg eigi hægra með að
umfaðma ])ig, telpa mín,” sagði úlfurinn.
“Æ, amma mín, ósköp hefirðu langá fætur.”
“Það er til þess, að eg sé því fljótari að
hlaupa, barnið mitt!”
“Æ, amma mín, ósköp eru löng á þér eyr-
un. ”
“Það er til þess að eg geti heyrt því betur.”
“Æ, amma, ósköp eru stór í þér augun.”
“Það er til þess eg hjál því betur. ”
“Æ, amma, en hvað langar eru í þér tenn-
urnar.”
“Það er til þess mér veitist því hægra að
bryðja þig.”
-Og jafnharðan rauk óhræsis úlfurinn í Rauð-
hettu litlu og gleypti hana.
Þegar nú úlfurinn hafði kingt þessari krás,
þá lagðist hann fyrir aftur, sofnaði út af og
hraut gríðarlega.
Svo bar við að veiðimaður gekk þar fram
hjá einmitt í sama bili; hann hugsaði ineð sér:
“Hvernig í dauðapum getur staðið á því,
að gámla konan hrýtur svona hátt? Það er
bezt að gá að, hvort hún er ekki veik. ”
Hann fór inn og kom inn að rúminu: Þar
lá úlfurinn, sem hann hafði verið að leita að.
Hann miðaði á hann byssunni, en hanrt sá sig
um hönd, því hann hugsaði með sér: “Hann
hefir ugglaust etið ömmu gömlu; hver veit
nema það mætti bjarga henni enn; eg ætla ekki
að skjóta.”
Hann tók skæri og fór að klippa upp kvið
úlfsins og sá þegar á hettuna rauðu, og þegar
hann hafði klipt dálítið lengra, stökk: stelpu-
tetrið út og kallaði:
“Ó, hvað eg var hrædd. Það var svo dimt
í úlfskviðnum.”
Því næst kom amma út líka lifandi. En
Rauðhetta sótti.stóra og þunga steina, og lét
þá í kvið úlfsins.
Þegar hann vaknaði, ætlaði hann að taka á
rás og hlaupa burt, en steinarnir voru svo
þungir, að hann valt um koll og dauðrotaðist.
Nú voru þau prýðilega ánægð öll saman
þrjú. Veiðimaðurinn fékk skinnið af úlfinum;
amma borðaði kökuna og drakk vínið, sem
Rauðhetta hafði fært henni. Og Rauðhetta
litla hugsaði með sér:
“Nei nú skal eg aldrei framar á æfi minni
fara út af veginum og hlaupa inn í skóginn,
þegar mamma hefir bannað mér það. ”
—Sd.blaðið.
Latland.
Stgr. Th. þýddi.
Takið þið nú vel eftir, því eg ætla að segja
ykkur frá einu gæða landi, sem margir mundu
flytja til, ef þeir vissu hvar það væri. óg ættu
kost á góðu fari. En leiðin þangað er löng fyr-
ir ungt fólk og gamalt, sem þykir of hlýtt á
vetrum og of kalt á sumrum. Þetta indæla
land er kallað Latland. Þar eru húsin þakin
með eggjakökum, en hurðir og veggir eru úr
piparkökum, bjálkar og bitar úr svínasteik.
Það sem hjá oss kostar krónu, það kostar þar
ekki meira en einn eyrir. Fyrir framan hvert
hús er gerði, sem fléttað er úr sperðlum, svíns-
bjúgum og lifrarpylsum, steiktum eða soðnum,
eftir því sem hverjum fellur bezt. Allir brunn-
er eru fleytffullir af malvaría-víni og öðrum
sætum vínum eða sjampaníi, sem rennur svona
sjálfkrafa í munninn, þegar maður gín yfir
bununa. Allir þeir, sem gott þykir að drekka
þess konar vín, ættu að flýta sér að komast til
Latlands. Á birkitrjánum og píltrjánum vaxa
hveitibrauð, volg og glæný, og milli trjánnna
renna mjólkurlækir og detta hveitibrauðin nið-
ru í þá og blotna þar handa þeim, sem langar í
þau. Þangað er nú komandi fyrir kvenfólkið
og börnin, vinnumenn og vinnukonur. Heyr-
ið þið, Jón og Manga! blessuð komið þið með.
Farið þið í hveitibrauðslækinn, eij gleymið ekki
að hafa með ykur stóra mjólkursleif.
Á Latlandi synda fiskamir efst í vatnsbrún-
inni, steiktir eða/soðnir, og synda rétt við bakk-
ann, en sé maður latur og sannur Latlending-
ur, þá þarf maður ekki annað en segja st! st!,
þá koma fiskarnir upp á land og hoppa í hend-
ur honum, svo hann þarf ekki einu sinni að
beygja sig niður.
Og það megið þið hafa fyrir satt, að steikt-
ir fljúga fuglar þar í lofti, bæði gæsir og kal-
kúnar, geldhanar og dúfur, lævirkjar og skóg-
arþrestir, og þyki manni of mikið erfiði að rétta
út hendina, þá fljúga þeir líka sjálfkrafa í
munninn. Spengrísirnir eru þar afbragðsgóð-
ir á ári hverju, og ganga þeir allir með hníf í
bakinu, svo hver sem vill getur skorið sér úr
þeim bita.
Ostarnir eru viðlíka og steinar eða hellur
hjá oss og liggja víðsvegar um landið, smáir og
stórir. Líka eru í steina stað stórir innan-
kræstir fuglar og pósteikur. Þegar rigningar
eru þar á vetrardag, þá rignir eintómu hun-
angi í sætum dropum, sem ánægja er að sleikja,
og þegar snjóar, þá snjóar hvítasykri, og þeg-
ar heglir, þá heglir ekki öðru en sykurkúlum og I
brjóstsykri saman við fíkjur, rúsínur og
möndlur.
Skógar era miklir þar í landi og vaxa ljóm-
andi falleg föt á trjám og runnum, frakkar,
kápur, vesti, treyjur og buxur; fötin eru alla-
vega lit, svört og græn og gul, blá og rauð, og
hver sem vill fata sig, þarf ebki annað en fara
út í skóg og grýta fötin niður með steinum eða
skjóta þau niður með boga. Á víðavangi vaxa
falleg kvenklæði úr allavega litum silkivefnaði,
flaueli o. s. frv. Grasið er ekki annað en dýr-
indis bönd með allskonar skrautlitum og sum
skattéruð. Á einiberjatrjánum vaxa brjóst-
nisti og gullnálar, og ekki eru á þeim svört ber,
hehlur hvítar perlur. Á furutrjánum hanga
kvenúr og kostulegar hálskeðjur. á runnunum
vaxa stígvél og skór, karlmannshattar og kven-
hattar, stráhattar með fjöðrum og alls konar
höfuðbúnaður, sem prýddur er með paradísar-
fuglum, kolibrium, demantsflugum, perlum,
amaliu og gullbryddingum.
í þessú ágæta landi eru haldnir tveir stór-
markaðir og er þar heldur en ekki frjálslegt.
Sá sem á gamla konu, sem honum leiðist, af því
honum finst hún ekki lengur vera nógu ung og
fríð handa sér, hann getur haft konuskifti á
markaði fyrir aðra unga og fríða og fær enda
peninga í tilbót. Gamla og Ijóta kvenfólkið er
látið í uppyngingarlaug, sem er eitt af dýrind-
um þessa sældarlands og fylgir henni afar-
mikill máttur. t henni laugast gömlu konura-
ar svo sem þrjá daga, í mesta lagi fjóra, og
verða við það að fríðum yngismeyjum, seytján
eða átján vetra gömlum. Mikið er líka af
skemtunum á Latlandi. Þeim, sem hér á landi
hefir enga hepni með sér, honum gengur þar
prýðilega bæði í spilum og skemtiskotum. <,Hér
skjóta margir alla æfi fram hjá og hitta aldrei
markið, en sá, sem hæfir þar lengst frá mark-
inu, fær hæsta vinning. Ekki mundi heldur
vera margt að því að vera þar fyrir svefn-
purkurnar, sem hér á landi baka sér örbirgð
með leti sinni og ómensku, svo að þær verða
gjaldþrota og komast á vonarvöl. Þarna á Lat-
landi fær maður tvær krónur fyrir hvern
klukkutíma-svefn og krónu fyrir hvern geispa.
Sá, sem tapar í spilum, fær aftur peninga í
vasann. Drykkjumenn fá það bezta vín, sem .
til er, ókeypis, og krónu að auki fyrir hvern
stórteyg, hvort sem það eru konur eða karlar.
Sá, sem gengur bezt fram í að narra ,og svíkja
út úr öðrum, fær fimm krónur í hvert skifti.
Enginn má gera neitt ókeypis og sá, sem sagt
getur stærsta lygi, fær krónu í hvert skifti.
Hér eru svo margir, sem ljúga og fá þó aldr-
/ei neitt fyrir ómak sitt, en þar er lygin efst á
blaði af öllum íþróttum, og væri því gott þar
að vera fyrir suma prókúratora, doktora,
hrossaprangara og iðnaðarmenn, sem alt af
lofa svo góðu, en standa aldrei við orð sín, og
mundi vera hægðarleikur fyrir þá að ljúga sig
inn í Latland.
Sá, sem vill heita lærður, verður að hafa
gengið í skóla hjá einhverjum drussa. Þess-
konar stúdentar munu líka vera til hér á landi,
ef vel er leitað, en þeir fá hvorki þökk né heið-
ur. Þar að auki verður hann að vera letingi og
átvagl og eru hér þrjár fagrar listir saman
komnar. Eg þekki einn eða tvo og ef til vill
fleiri, sem gætu orðið prófessorar, hvenær sem
vera skyldi.
Hver, sem er starfsmaður, hver sem gerir
það sem gott er, eða forðast það, sem ilt er,
verður óþokkaður og svívirtur af öllum lands-
búum og flæmdur í útlegð. En sá, sem er furt-
ur og fáráðlingur, heimskingi og hrokagikkur,
verður þar í landi talinn sannur aðalsmaður og
sæmdur með heiðursmerkjum. Sá, sem ekki
kann nokkura hlut nema sofa, eta, drekka og
spila, er gerður að greifa. En sá, sem þjóðin
eftir allsherjarlegum atkvæðisrétti kemur sér
niður á, að sé latastur allra og óduglegastur til
alls góðs, hann verður konungur yfir öllu land-
inu og fær stórkostlegan lífeyri.
Nú vitið þið, hvernig Latland er. Hver,
sem þangað vill ferðast, en þekkir ekki veginn,
getur spurt einhvern blindan, málleysingja er
líka gott að spyrja, því hann segir víst aldrei
rangt til vegar.
En umhverfis alt landið er f jallhár múr úr
hnausþykkum hrísgrjónagraut. Vilji nokkur
komast inn eða út aftur, þá verður hann fyrst
að eta sig í gegn um múrinn.—Sd.blaðið.
VILJUGUR OG TRCR.
Fyrir nokkrum árum var auglýst, að dreng
vantaði til að vinna í stórri lyfjabúð í New
York. Daginn eftir var ös í búðinni af drengj-
um, sem vildu fá stöðuna. 1 hópnum var ein-
kennilegur, smávaxinn drengur, og var kona
með honum; hún var frænka hans og gekk hon-
um í móðurstað, því foreldrar hans höfðu
strokið og skilið hann einan eftir.
“Eg get ekki tekið hann; hefi enga vinnu
við hans hæfi; og svp er hann líka of lítill” —
sagði lyfsalinn, er hann hafði virt dreginn fyr-
ir sér.
“ Já, eg veit, að hann er ekki stór” — sagði
frænka hans; “en hann er viljugur og trúr. ”
Það varð samt úr, að lyfsalinn tók hann í
þjónustu sína.
Nokkrum dögum síðar mæltist lyfsalinn til
þess við búðardrengina, að einhver þeirra yrði
þar eftir um kvöldið, þegar hinir færu. Dreng-
ir voru tregir til að leggja það á sig, allir nema
Jón litli; hann bauðst undir eins til að gjöra
það. Seint um kvöldið kom lyfsalinn til að
gæta að, hvort alt væri í búðinni eins og ætti að
vera; sá hann þá, að Jón var önnum kafinn við
að klippa miða til að líma á meðalaglös. v
“Hvað ertu að gjöra?” spurði hann; “eg
sagði þér ekki áð vinna neitt. ”
“Eg veit, að rnér var ekki sagt það,” svar-
aði Jón; “en mér fanst eg mega eins vel gjöra
eitthvert gagn, meðan eg væri hér.”
Morguninn eftir var gjaldkeranum sagt að
borga Jóni helmingi hærra kaup, af því hann
var svo viljugur.
Fáum vikum síðar var dýrasýningar-flokk-
ur á ferð þar um strætið, og eins og við mátti
búast, hlupu allir búðarmennirnir út fyrir búð-
ina til að horfa á. Þjófur sá þá færi og skáuzt
inn um dvr aftast í búðinni. Þegar hann var
að stinga á sig því, sem fyrst varð fyrir hon-'"'
um, vissi hann ekki af fyrr en Jón litli flaug á
hann og tafði svo fvrir honum, að hann varð'
handsamaður. Húsbóndinn spurði Jón, hví
hann hefði ekki hlaupið út fyrir með hinum
búðarmönnunum til að horfa á dýrin. “Þér
höfðuð sagt mér, að fara aldrei úr biíðinni,
þegar enginn annar væri þar”, svaraði Jón,
“og því varð eg eftir.”
Gijaldkera var sagt, að hækka enn kaup Jóns
um helming, af því að hann væri bæði viljugur
og trúr.
Hann er nú forstöðumaður sunnudagsskóla
og einn af eigendum lyfjabfiðarinnar.—Saw,.
SKRÍTLUR.
Hún: Þegar við erum gift, þá ætla eg að
hafa þrjár vinnukonur.
Hann: Tuttugu, góða mín, — en ekki allar
í einu.
— Drengurinn minn, það sem fvrir mér
vakii*, er að ala þig upp svo þú verðir sannur
séntilmaður.
— En til þess langar mig ekkert, pabbi, eg
ætla að verða eins og þti.
— Svo þér eruð leikari. Eg er bankastjóri,
og ef satt skal segja, þá hefi eg ekki komið í
leikhús í 15 ár.
— Og eg er alveg viss um það, að það eru
að minsta kosti 15 ár, síðan eg hefi komið i
banka. —Sd.bl.
Professional jCards
DR. B. J. BRANDSÖN
‘316-320 Medlc&l Arts Bld«.
Cor. Graham og Kennedy Sta.
Phone: 21 (U,
Oííice tlmar: 2_$
Heimili: 776 victor St.
Phone: 27122
Winnipes, Manitoba.
COLCLEUGH & CO.
Vér legrgjum aérstaka áherzlu á. atS
TOlja meðul eftir forskriftum ltekna.
Hin bestu lyf, sem hægt er at5 fá «ru
notuC eingröngu. Pegar þér kómlB
meB forskriftina til vor, megiB þér
vera viss um, aB fá rétt þaB sem
lœknlrinn tekur tö.
Nötre Dame and Sherbrooke
Phones: 87 6S9 — 87 6S0
Vér seljum Giftlngaleyfisbréf
DR O. BJORNSON
210-220 Medical Arts Bl(lg
Cor. Graham og Kennedy SU.
Phones: 21 834
Office tlmar: 2—3.
Heimili: 764 Victor St.
Phone: 27 586
Wlnnipeg, Manitoba.
DR. B. H. OLSON
210-220 MedJcal Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sta.
Pane: 21 834
Office Hours: 3—6
Heimili: 921 Sherburne St.
Winnipeg, Manitoba.
DR. J. STEFANSSON
216-220 Medlc&l Arts Bldg
Cor. Graham og Kennedy Ste.
Phole: 21 834
Stundar augna, eyrna nef og
kverka sjúkdöma.—Er aB hitta
kl. 10-12 f.h. og 2-6 e. h.
Helmili: 373 River Ave.
Tlails. 42 691
DR. A. BLONDAL
Medical Arts Bldg.
Stundar sérstaklega Kvenna o*
Barna sjúkdöma.
Er aB hitta frá kl. 10-12 f. h.
og 3—5 e. h.
Oíllce Phone: 22 29«
Heimlll: 80'í Victor St.
Slmi: 28 180
Dr. Kr. J. Austmann,
Wynyard, Sask.
dr. j. olson
Tannlæknlr
210-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Ste.
Phone: 21 834
Heimllis Tals.: 38 626
DR. G. J. SNÆDAL
Tannlæknir
614 Somerset Block
Cor. Portage Ave og Donald St.
Taisíml: 28 889
Glftlnga- og Jarðarfara-
Blóm
nieð litlum fyrlrvara
BIRCH Blómsali
583 Portage Ave. Tals.: 30 720
St. John: 2, Rlngr 3
A. S. BARDAL
848 Sherbrooke St.
Selur líkkistur og annast um út-
farir. AUur útbúna'Bur sá bezti.
Enn fremur seiur hann allskonar
mlnnlsvarSa og Iegsteina.
Skrifstofu tale. 86 607
Hclmllis Tals.: 58 302
Tals. 24 153
NewLyceum PhotoStudio
Kristín Bjarnason eig.
290 Portage Ave, Winnipeg
Næst við Lyceum leikhúsið.
THOMAS H. JOHNSON
H. A. BERGMAN
ísl. lögfræðingar.
Skrifstofa: Room 811 McArthur
Buliding, Portage Ave.
P. O. Box 1656
Phones: 26 849 og 26 840
JOSEPH T. THORSON
ísl. lögfræðingur
Scarth, Guild & Thorson,
Skrifstofa: 308 Great Weet
Permanent Building
Main St. south of Portage.
Phone 22 768
LINDAL, BUHR & STEFÁNS0N
lslenzkir lögfræðingar.
356 Main St. Tals.: 24 962
356 M&ln St. Tals.: A-4962
Pelr hafa einnlg skrlfstefur aB
Lundar, Riverton, Glmli og Plney
og eru þar &6 hltta & eftlrfylgj-
and tfmum:
Lundar: annan hvern mlBvlkudaf
Rlverton: Pyrsta fimtudag.
Gimli: Fyrsta miBvlkudag.
Piney: þriBJa föstudag
1 hverjum m&nuBl.
A. G. EGGERTSSON
ísL lögfræðingur
Heflr rétt tll aB flytja mft.1 b»Bl
I Manltoba og Saskatchewan.
Skrifstofa: Wynyard, Sask.
Athygli!
Komið með næstu lyfjaávísun-
ina yðar til vor. Þaulæfðir sér-
fræðingar annast um alla lyfja-
samsetningu.
INGRAM’S DRUG STORE
, 249 Notre Dame Ave.
Gagnvart Grace kirkjunni.
A. C. JOHNSON
907 Confederation IJfe Bldg.
WIXMI’EG
Annast um fasteignir manna.
Tekur að sér afi ávaxta sparifé
fólks. Selur eldsábyrgð og bif-
reifta ábyrgftir. Skriflegum fyr-
irspurnum svaraB samstundis.
Skrlfstofuslml: 24 263
Heimasimi 33 328
J. J. SWANSON & CO.
Ijím iti:d
R e n t a 1 s
Insurance
RealEstate
Mortgages
600 Paris Building, Winnipeg
Pohnes: 26 349—26 340
Emil Johnson
SERVICE EtiEtTTRIO
Ra/magna Contracting — AO«-
kyns rafmagsndhSld seld og vi0
þau gert — Eg sel Moffat og
McCUvry Eldavélar og hsft Þesr
til sýnls d verkstæOi minu.
524 SARGENT AVE.
(gamla Johnson’s byggingin t18
Young Street, Winnipeg)
V’erkst.: 31 507 Heima.: 27 286
Verkst. Tals.: Helma Tals.t
28 383 2« 384
G. L. STEPHENSON
PLUMBER
Allskonar rafmagnsáhöld, svo sezn
straujárn, víra, allar tegundlr »f
glösum og aflvaka (batteries)
VERKSTOFA: 670 HOME 8fT.
Islenzka bakaríið
Selur beztu vörur fyrir lægna
verð. Pantanlr afgredddar bssM
fljótt og vel. Fjölbreytt ArraL
Ilrein og lipur vlðskiftl.
Bjarnason Baking Co.
676 SARGENT Avo. Winnlpog,
Phone: 64 208