Lögberg - 19.05.1927, Blaðsíða 3

LÖGBERG. FIMTUDAGINN 19. MAÍ 1927.
»«. S
Minningar.
(Niðurlag.) '
Vorið eftir komst eg í líkt æf-
intýri. Eins og áður er sagt, var
það fellisvorið 1883, að Daníel
norðanpóstur komst ekki suður
vegna heyskorts og fl.. Og það
var um sumarmálin, að Guð-
mundur sýsjumaður biður mig að
fara póstferð norður að Melstað
í Miðfirði og mæta þar Daníel.
Eg skoðaði skyldu mína að berj-
ast fyrir lífinu, þó stórt hættuspil
væri að að takast þessa ferð á
henduá. Tiltekinn dag legg eg
upp frá Arnarholti laust fyrir
hádegi, með sex klyfjahesta, sem
eg átti sjálfur, og hnakkhest til
að hvíla mig á. Ekki var hugs»
anlegt að fá hey nema á beztu
heimjlum. Að Skarðshvömmum
komst eg fyrsta daginn, og fékk
töðu fyrir hrossin, því annað hey
var lítið til, og var mér þar vel
tekið. Næsta dag náði eg Forna-
hvammi; var þar knapt um hey,
en nóg fyrir mig að borða. —
Morguninn eftir var ljótt útlit,
samt lagði eg hálfsmeykur á
heiðina, og las ferðamannsbæn-
ina mína, og fól mig guði á vald.
Ferðin gekk allvel fram undir
Hæðartún. Þá fór að koma kaf-
alds slitringur, og var eg með
tvo poka af góðri töðu til að gefa
hestunum. Og áður en þeir voru
búnir með gjöfina, var skollinn á
blind-þreifandi bylur, svo eg sá
ekki út fyrir hestana. Varð eg
því að hafa hraðan á að binda þá
saman og reyna að taka þá stefnu
sem eg hélt réttasta til bygða.
Leiðarvísirinn var, að eg sá að-
eins óglögg spor í sköflum með
fram veginum. Klukkan var orð-
in 2, þegar bylurinn skall á og
stóð veðrið rétt á hlið, svo eg átti
erfitt með hestana, sem ekkert
vildu annað en snúa tagli í veðr-
ið; þær stympingar voru erfiðar
þangað til bylurinn alt í einu
breyttist í hellirigningu og rok,
svo að varla var stætt veður. Dá-
lítið var eg kominn úr leið vestur
þegar eg gat áttað mig. Jörð var
mikið til orðin auð, svo eg komst
loks um kl. 5 að Grænumýrar-
tungu, þar sem eg bjóst við að
gista. Hittist þá svo illa á, að
þar var ekkert hey, og víst lítið
af öðru. Eg var orðinn rennvot-
ur og skalf, var þó í góðum
“duffels” jakka. Árni bóndi var
kátur og skrafhreyfinn, lét hita
mér kaffi og gaf mér í það, sem
reyndar varð nokkuð dýrt, þegar
eg fór að borga það, en mér hitn-
aði vel. Sagði Árni mér. að eg
yrði að fara ofan að Meium, því
Hrútafjarðará væri ófær. Það
voru að mér fanst tvær dagleiðir
þangað, og varð feginn, þegar eg
komst þangað um sólsetur.
Það véit enginn, nema sá sem
reynir, hversu mikils virði það er
fyrir ferðamann, að mæta því
heimili, þar sem nóg er til af
öllu, og gestrisni og rausn að því
skapi. Hrossin voru hirt, og
bæði þau og eg fengum alt, sem
við þurftum með. Það eru fleiri,
sem sömu söguna bera frá því
heimili, um mörg ár.
Daginn eftir var komið gott
veður, og áin búin að ryðja sig,
svo eg var kominn fyrir hádegi
norður að Stað í Hrútafirði, og
þar tóku á móti mér, ein§ og þau
ættu i mér hvert bein, þau ágætu
systkini, séra Páll Ólafsson og
Ólafía / systir hans, sem nýbúin.
var að missa sinn mæta eigin-l
mann, séra Pál Jónsson, sem var
prestur á Hesti í Andakílshreppi,
þar sem séra Páll Ólafsson tók
við eftir mág sinn; þar kyntist eg
vel þeim ágætu sstkinum, er voru
elskuð og virt af öllum, sem þau
þektu. Séra ólafur varð því prest-
ur minn; fyrirtaks prestur, og
orðlagður söngmaður, og var un-
un að heyra til hans í Hvamms-
kirkju. — Eg var svo að Stað um
nóttina, í góðu eftirlæti og alls-
nægtum.
Eg var svo heppinn að mæta
Daníel pósti þarna, svo eg lagði
snemma upp þaðan og náði síðla
kvölds að Sveinatungu, til Jóns
Jónssonar og Kristínar Péturs-
dóttur frá Norðtungu. Jón var
ekki heima, en hinn góðkunni
sonur þeirra, sem nú hefir áunn-
ið sér ágætt orð við stöðu sín$
sem umsjónarmaður grafreitsin?
í Duluth, Minn., tók hrossin mín
og sá vel um þau, og móðir hans
lét mig ekkert vanta, sem eg gat
tekið á móti. Þaðan fór eg dag-
inn eftir heim, og lofaði góðan
guð fyrir ferðina. —
Seinna fór eg norður aftur sem
póstur með 5 hesta um haust,
tegar öll náttúran lék við mann.
Einnig eina ferð um vor, með 4
pósthesta, vestur að Kvenna-
brekku í Dölum. Báðar þessar
ferðir tókust ágætlega. Guð-
mundur sýslumaður borgaði mér
alt af vel.
Tvisvar fór eg mánaðartíma
út á Skaga og reri þar, í annað
skiftið hjá ólafi ,á Litlateig, sem
eg var búinn að róa hjá í 16 ver-
tíðir. Seinna vorið átti eg að vera
með bát fyrir Ólaf, en það stóð á
manninum, sem átti að vera með
mér, og Níels í Lambhúsum vant-
aði mann á bátinn með sér; hann
var mágur Ólafs, svo hann bað
mig að reyna að róa hjá honum;
sagðist vita, að eg væri óvanur
grunnmiðum, en það mundi lag-
ast, svo eg fór til Níelsar, með
því líka að þau hjón voru ágætis-
hjón. — Þremur árum áður var
eg búinn að vera formaður um
vor á sexmanna-fari fyrir Níels,
og fiskaði afbragðs vel.
Um kvöldið var byrjaður róð-
urinn og að eins farið út á grunn-
mið. Þar hafði eg aldrei leitað
fiskjar. Drengur var með okkur,
Jón sonur Auðuns á Varmalæk,
óvanur. Eftir að leitað var, fór
Níels að draga fisk og fisk, en eg
varð ekki lífs var. iSvo þegar all-
ir fóru að róa út á djúpið, varð
eg hamslaus og sagði Níels, að
eg gæfi upp þenna grunnmiðs-
róður, nema við sæktum til djúps
eins og hinir. Eg setti upp segl-
in og við fórum á eftir hinum og
leituðum aldrei á grunni framar.
INíels Sagði mér að eiga alla
happadrætti, að flakandi lúðu.
Við fiskuðum afbragðs vel, og
satt er það, að alla þessa daga,
sem við rerum, dró eg einlægt
lúðu: smálúðu, stofnlúðu og fjór-
ar stórar lúður, en Níels enga,
var þó vel fiskinn. Við sóttum
eins og skipin. Svo um lokin
hættum við, og fékk eg þá lánað-
an áttæring Hallgríms í Guðrún-
arkoti, og reri vetrarvertíðina hjá
Hallgrími. Við vorum tveir á 8-
ræðingnum, en tókum farþega
upp Borgarfjörð, Jón Loptsson,
sem skrapp þangað að sjá fólk
sitt; tók hann að sér að stýra
skipinu út á Skaga aftur; og há-
seti var Magnús Gunnlaugsson
vinnumaður minn. Þessi mánað-
artími var einhver sá happasæl-
asti, sem eg lifði á íslandi. Við
lentum fyrir innan Stofholtskast-
alann; var stutt bæjarleið þang-
að frá mér, og sótti eg þangað
mest fiskæti, blautt og hart, á 8
hestum, og gerði lúðan, happa-
drættir mínir, þunga tvo hest-
burði, sem eg hafði auk hlutar.
Þorskinn saltaði eg og skildi eft-
ir. Þessi drottins blessun var
mér mikils virði og notadrjúg,
góðum guði sé lof.
Það var dálítil l laxve'iðT“íá
Hiamrendum, en misjöfn og afar
óþægileg. Veiðin var í félagi við
Neðranes bóndann og vanalega
ekki byrjað fyr en 8 vikur af
sumri og allir vatnavextir voru
úr ánni. Veiðitíminn var á nótt-
unni og vorum við klæddir vatns-
heldum skinnstökkum. Það var
ádráttur á þann hátt, að setið var
Hamsenda megin á vatnsbakkan-
um og beðið þangað til að laxinn
sást renna upp eftir ánni, og það
sáu að eins þeir, sem vanir voru,
því oftar kom hann eftir ánni
nærr; botni. Þegar vindbára var,
sást að eins tiplingur í gegn um
strauminn, og þá kallaði Einar í
Nesi til mín (svo hét félagi minn,
sem kom hingað árið á eftir mér
og settist fyrst að í Álftavatns-
bygð, en flutti sig eftir fá ár að
Narrows, bjó þar nokkur ár góðu
búi og dó þar; kona hans var
Guðrún Helgadóttir frá Nesi, var
góð kona, eins og þau voru bæði,
hann vinur vina sinna, en ebki
aillra. Ij JEinar var iKíristjánsson,
frá Vallnakoti, og systir Einars
Sesselja, kona Andrésar Fjeld-
sted; þau voru merkishjón á Hvít-
árvöllum og hann þektur fyrir
svo margar íþróttir og forystu, og
ejns lék alt í höndum hans, smíð-
ar ö. fl.; eg heyrði sagt, að frá
húsi hans hefðju verið 300 faðmar
niður að Hvítá og þar með, að
hann hefði leikið sér að því að
skjóta seli á þessu færi til dauðs.
—Hann hefði verið góður í stríð-
inu mikla.)
Við laxveiðina var það hlutverk
mitt að draga 32 faðma net yfir
ána, og vaða í mitti, en vera bú-
inn að því áður en laxinn komst
fyrir nethálsinn. En Einar fór
upp á næsta brot, fældi laxinn
ofan og þá var netið fyrir, sem
hann vanalegast fór í og svo bug-
að að sunnan verðu. Vorið 1883
veiddum við allvel. Eina nótt
fékk eg meira en á hest, bar
sjálfur að auki. Mig minnir að
eg fengi það vor frá 3—400 kr.
fyrir utan það sem þurfti til
heimilis. Það kom sér vel, því
eg var að byggja bæinn, sem all-
ur var fallinn, og kostaði það mik-
ið, og tók upp laxveiðina það vor.
Hjá mér var unglings piltur það
vor, Hannes Benediktsson, sem
nú býr með konu og börnum í
Wynyard, Sask. Hann fór víst
þrjár ferðir eftir trjávið út á
Akranes með sex hesta, og eina
ferð með honum Bjarni Sumar-
liðason mágur hans, og voru þeir
með tíu eða tólf hesta. Þó Hann-
es væri ungur, innan tvítugs að
mig minnir, þá var hann góður
að ferðast, hvorki meiddist né
heltist hestur hjá honum, var
hann þó kappsamur vel, og þótti
mér vænt um það.
Það var hart fyrir mig að vaka
við veiðar á nóttunni og vinna
við baðstofusmíðið á daginn; gat
lítið fengið menn til hjálpar.
Björn smiður Þorláksson í Staf-
holti kom upp með mér grindinni,
og Einar Jónsson frá Kletti var
hjá mér eina viku seinna um sum-
arið. Bærinn var að mestu klár
áður en haustið kom, og voru í
röð: skemma norðast, svo bæjar-
dyr með lofti, svo baðstofa, svo
hjallur og svo smiðja. Þessi hús
öll voru með borðaþilum, rauðum
og hvítum vindskeiðum, og alt
með sömu ummerkjum, þegar eg
kom heim 1920, nema hjallurinn
horfinn og smiðjan færð; en járn-
þak á öllum hinum húsunum við-
bætt; veggirnir stóðu höggunar-
lausir eftir mig og standa enn
lengi. Mér voru borgaðar'25 kr.
í ofanálag á bæinn, allan svona
fallinn, en fékk 30 kr. þegar eg
fór. Dýr húsaleiga hefði það þótt
hér. — Eg tók jörðina af Gísla
Tómassyni, sem bjó þar nokkur
ár, eftir Guðmund heit., sem úti
varð á milli Hamrenda og Hjarð-
arholts með Jóhannesi sýslumanni
frá Hjarðarholti, í einum dráps-
bylnum; fanst Guðm. sál. i Hjarð-
arholts landbroti, og hafði sjáan-
lega Jóhannes sýslum. búið þar
um hann og yfirgefið hann svo,
því hann fanst upp undir Hjarð-
arholts túngarði látinn; en með
hestana man eg ekki vel um, né
ártalið. Báðir voru þessir menn
að verðugu harmaðir mjög, Jó-
hannes sem gott og vinsælt yfir-
vald og þar að auki gæðamaður í
sjálfu sér. Guðmundur var orð-
lagður sómamaður í sinni sveit,
bjó ágætu búi á sjálfs sín eign
og hafði ágætt orð á sér fyrir
gestrisni og:/ hjálpsemi. Tvær
dætra hans áttu þeir Þorbergur
Fjeldsted, sem áður er getið, og
Þorsteinn Halldórsson í Bakka-
koti. — Þenna útúrdúr geri eg
til þess að skýra betur málefnið.
Af Gísla keyptj eg upp á 500
kr., þegar eg byrjaði þenna bú-
skap. Eg átti sjálfur í peningum
rúmlega helminginn. Þetta voru
tvær kýr, eitt hross, fáeinar kind-
ur, fjárhús og fleira smálegt.
Þetta varð eg að vera búinn að
borga fýrir næsta vor, því Gísli
fór þá með alt sitt til Vestur-
heims. Fyrir kirkjuviðar flutn-
inginn fékk eg 125 kr. og allar
póstferðirnar þrjár rúmlega ann-
að eins. Þarna með þessu varð
gleymd goldin skuld til Gísla,
borguð á sínum tíma.
Margt var erfitt á Hamreiidum,
sem er fólksfrek jörð, og létt und-
ir bú fyrir ásauði, mýrarjörð,
gestagangur mikill og erfiðastur.
Báðir póstarnir, Daníel að norð-
an og Árni að austan, gistu alt af
hjá mér, með menn og marga
hesta. Þeirra regla var, að borga
tvær kr. fyrir manninn, og eina
kr. fyrir hest yfir nóttina, og var
eg vel að því kominn. Svo voru
borgfirzkir bændur á ferðinni
upp að Arnarholti, að hitta Guð-
mund sýslumann. Þeir komu oft-
ar síðla dags og dvaldist þá fram
í vökulok, því endað var með
púnsdrykkju, Hamrendar næsti
bær og þvi ekki í annað hús að
venda en til okkar; þeir voru
vanalegast frá sér að morgni og
því matlystugir kl. 11 til 12 að
kvöldinu. Fyrst var ekki siður
innan sveitar að borga fyrir sig,
svo voru Borgfirðingar góðir
kunningjar mínir flestir. Ef þeir
voru gangandi, þá bættist ofan á
að fara bæjarleið ofan að ferju
til þess að flytja þá yfir Hvítá.
Varð eg því að hafa hraðan á til
að fara báðar leiðir og ferja á
hálfum öðrum tíma, og þeir borg-
uðu heldur aldrei, sumir þessir.
Svo voru allra handa umrenning-
ar. Það kom því varla fyrir, að
ekki væri einhverjir nótt hjá okk-
ur, haust og vor, minna á vetrum
og sumri, nema Norðlingar sem
fóru til sjóar og komu Holta-
vörðuheiði, sem voru nætur og
fengu ferju. Ferjutollur var 20
aurar fyrir mann, og 8—12 aurar
fyrir kindina. — Eg ferjaði ein-
lægt Guðmund sýslumann, og oft
kom hann með stórhöfðingja úr
ReykjaVík, sem þurftu að sjá Pái
Blöndal læknir; þessir höfðingj-
ar höfðu alist upp við dáleiðslu og
gleðskap í fínu stofunum sínum í
Reykjavík, höfðu því ekki minstu
hugmynd um litlu báruna, sem að
lokum varð svo stór, að af henni
myndaðist oft hafrót lífsins, sem
allir hræðast. Þeir skoðuðu mig
og þótti eg ekki árennilegur, og
svo hafskipið, og eftir dálitla um-
hugsun töldu þeir það stóran
lífsháska, að fara með svona litl-
um knerri yfir þessa straum-
hörðu stórelfi, er á svo mörgum
hafði vætt kollinn og flutt sál
þeirra til betri staðar. Því var
oft, þegar að ánni kom, að hún
sýndist ekki broshýr í vatna-
vexti, svo það varð oft talsvert
þjark. En Guðmundur sýslumað-
ur varð að taka á allri sinni
mælsku til að telja þeim trú um,
að hann færi alt af á þessari ferju
og aldrei orðið neitt að. Alt gekk
auðvitað nokkuð vel. Báturinn
var allstór, og eg ferjaði oft far-
angur og fé á honum fyrir Cock-
ill, sem eg fékk oft góð laun fyr-
ir. Þegar yfir um kom, var tek-
ið í hönd mína með tómum lófa.
Guðmundur sýslumaður átti svo
gott skilið af mér. Hann og Páll
Blöndal í Stafholtsey eru þeir
beztu nágrannar, sem eg nokkurn
tíma hefi átt, báðu megin hafs.
Það var ferja í Langholti, Bakka-
koti og Þingnesi, og sagði eg Guð-
mundi Pálssyni, að eg vildi ekki
ferja. En sýslumaður sagðist
setja lögferju hjá mér, ef eg
neitaði sér. Á veturna, þegar
hann var að sækja sýslufundi
suður í Borgarfjörð og búinn að
dagsetja, kom oft fyrir að áimwar
ófær. iStundum komst svo langt,
er sýslumaður kom til mín, að við
Sveinn Benediktsson frá Eini-
felli (afburða kjarkmaður) fórum
með honum. Ef eg sá mér fært
að ferja sýslumann, þá var það
oft, að Sveinn varð að sundhleypa
báðar árnar. Þverá og Hvítá, á
Langholtsvaði, því á ferjustaðn-
um voru höfuðísar báðum megin.
Það var ekki heiglum hent, að
fylgja Sveini, enda þorði það eng-
inn, fyrst sundið, og svo áskrið
oft svo afar mikið; þurfti til þess
góða hesta. Þetta voru oft svað-
ilfarir fyrir okkur Svein, að tefla
við Hvítá í Borgarfirði. Og sein-
asta veturinn komu fjórir Norð-
lendingar um kvöld. Þeir voru
orðnir allslausir, tíðin var svo
slæm. Eg sagði þeim, að áin væri
ófær af ísreki. Þeir sögðust
skyldu borga mér vel. Eg vissi
að það mátti komast suður, en
ekki norður. Þessi áður nefndi
Sveinn var gestur hjá mér, og
bauðst hann strax til að koma
með mér. Svo tók eg vinnumann,
Magnús Gunnlaugsson líka með
mér. Þegar að ánni kom sá eg;
að við mundum geta komist suð-
ur yfir. Sáum að miðstreymis
rann áin með miklum ísburði og
áskriði, héldum þó fært. Eg tók
minni bátinn, vildi síður missa
hinn, ef illa færi. Báturinn var
hlaðinn með okkur sex, svo ekk-
ert mátti við bætast. Við settum
fram og á stað, en Magnús stóð
eftir á bakkanum. Þegar út á
miðja ána kom, var veggur af ís-
hraða að sunnan verðu, sem ^ór
jafn hart straumnum sjálfum. Eg
reri báðum árum, en bað Svein að
taka stöngina, fara aftur í skut
og ýta upp í ísinn svo vel sem
hann gæti. Þegar hætti að miða,
fór eg fram í með aðra árina og
ýttum inn í ísinn eins og við bezt
gátum, þar til alt var orðið fast,
og báturinn hlóðst svo, að eg
harðbannaði þeim að hreyfa sig,
en þeir voru farnir að góla af
hræðslu. Eftir rúman klukkutíma
var báturinn orðinn fastur við
ásinn. Það var í kring um klukk-
an 5, sem við lögðqm á ána; en
klukkan 9 var kominn harður ís,
svo við gátum ólmast í bátnum
eftir vild. Sumir gátu ekkert af
hræðslu, og voru að barma sér
að við yrðum þeirra vegna að
frjósa þarna í hel í bátnum. —
Klukkan hálf-tólf tókum við 14
feiá planka, og settum hann út á
ísinn; náði hann að höfuðísnþm
frá bátnum. Einn ferðamanna
var 17 ára piltur, og létum við á
hann kaðal og ætluðum að láta
hann hlaupa á plankanum upp á
ísinn. En þegar hann kom á
plankaendann varð hann hrædd-
ur og stanzaði, sva endinn sem
að okkur sneri, braut ísinn og fór
ofan í vatnið, og drengurinn
nærri á kaf. við drógum hann
inn á kaðlinum gegnvotan. Nú
var kjarkurinn frá kvöldinu áður
heldur farinn að minka, en í stað
hans grátur og vein. Við rifum
drenginn úr öllu, eins beran og
hann kom frá móðurlífi. Þeir
höfðu þur og hrein föt, spm við
færðum hann í, og lifnaði hann
brátt við aftur. En tvo hina var
farið að kala, því þetta var annað
mesta frostið, sem kom á vetr-
inum, samkvæmt frostmæli, er
Blöndal hafði. — Þegar þetta var
alt búið, fórum við enn að reyna
að láta plankann á ísinn, og fjöl
sem eg hafði, ofan á, en létum
plankaendann hvíla á borðstokk
bátsins. Þegar við fórum að reyna
á þetta, bærðist ísinn ekki neitt,
og hlupum við í hendingskasti
upp, urðum lausninni fegnir og
lofuðum guð fyrir. *— Við fórum
nú heim að Stofholtsey, vöktum
þar upp og allir urðu hissa. Páli
Blöndal kom ofan, skoðaði okkur,
og voru tveir kaldir til muna og
hinir/ lítið; við iSveinn ekkert.
Kl. var 4, þegar við náðum að
Stafholtsey. Blöndal gaf okkur
Sveini púns, svo okkur hitnaði
vel. Hinir háttuðu strax. Kl.
hálf sjö fórum við Sveinn ofan að
Bakkakoti, gengum þar yfir ána,
og var kona mín fegin, því allir
töldu okkur af og héldu, að við
værum komnir í annan sælli stað.
Þetta var seinasta veturinn
minn á Hamrendum, og var eg
farinn að þreytast. Þegar eg fór
að yfirvega alt þetta: erfiðleik-
ana, framtíðar vonina, ef svona
héldist, fór eg að gá að, hvað eg
kom með að Hamrendum. Að Kal-
manstungu kom eg með 106 kind-
ur, 10 hross, og rúmar hundrað
krónur átti eg inni hjá Jóni Stef-
ánssyni í Reykjavík og nær 200
kr. í peningum; en græddi tals-
vert í Kalmanstungu hið minni-
Iega ár, 1881, fellisárið, grasleys-
isárið. Eg fór því með svipuð
efni að Hamrendum og eg kom
með að sunnan; konan kom með
viðbætir: 5 ær, 1 kú, sem eg seldi
Salómoni í Síðumúla, þegar eg
flutti vestur, og__eitt hross — svo
eg byrjaði með 40 ær, 4 kýr og 10
hross, en keypti 3 af póstinum.
60 kr. var útsvar mitt öll þau
fjögur ár, sem eg bjó á Hamr-
endum, jörðin var afgjaldsþung
á móts við það sem hún gaf af
sér, því eins og áður er sagt, var
veiðin mjög lítil, nema þetta eina
vor, mjög misjafnt og lítið um
vinnufólk. Svo kom sýslugjald,
mig minnir 8 af allri tíund; svo
til prests og kirkju, og áðurnefnt
sveitarútsvar, o. fl.
Þegar eg fór að gá að gróðan-
um, með öllum ^töldum þrældómi,
fann eg það út, að ef eg skilaði
öllu af mér aftur, með kvígildum,
þá hafði eg heldur farið niður,
en ekki grætt. Þrjú börn höfðu
okkur fæðst, tvö af þeim lifandi;
öll líkindi til að við þau bættist,
en engin vissa fyrir framförum.
Leizt mér því illa á, þar sem
ekkert var farið að lagast með
neitt. Skrifa eg þá Stefáni tengda-
föður mínum og segi honum hvar
sakir standi; eg hafi óbeit á
Ameríkuferðum, en sé hins vegar
kvíðinn fyrir framtíðinni, og
hvernig fari, ef vildi flýja eins og
hinir.
Ólafur skrifar í Stefáns um-
boði, að eg sé dugnaðarmaður og
engin hætta á að eg bjargi mér
ekki í Yesturheimi, og hann haldi
mér ekki heima, ef eg geti fengið
betri stað, hvað sem jörðinni liði.
Eg sá strax hvar fiskur lá und
ir steini, fer yfir að Stafholtsey
og segi við Blöndal: Þig hefir
lengi langað til að fá hestana
mína; nú eru þeir til sölu
Hann spyr hvernig standi á því.
Eg segist ætla til Ameríku. —
Blöndal segist þá ekki vilja kaupa
svo eg fari ekki. Eg sagðist fara,
og þá sagðist hann endilega vilja
ganga fyrir. Það er svo ekki að
orðlengja, að eg seldi honum 12
hross, 8 áburðarhestaþ eina reið-
meri, aðra meri og tvö trippi;
einnig nýja ferjubátinn minn
stóra, alt fyrir 300 kr.. — Svo hélt
eg áfram suður að Hesti, og seldi
þar séra Arnóri 70 gemlinga á
300 kr.. Síðan fór eg ofan að
Völlum, og bið Andrés um út-
flutningsleyfi, því hann var út-
flutningsagent.
Þar kom annað hljóð í strokk-
inn. Andrés Fjeldsted sagði, að
ef eg kæmist ekki af á íslandi,
jafn dúglegur og eins vel efnum
búinn og eg væri, þá kæmist eng-
inn þar af. Eg gerði rangt, ætt-
landi mínu að bregðast því, og
vita ekkert hvað við tæki.
Það var hart að þola þann lest-
ur, og vilja vera kyr. En sú rama
föðurtúna taug slitnaði, og það
dugðu engin orð. Eg borgaði 10
kr. fyrir hvern, við vorum þrjú og
fargjaldið fengið. En daginn
eftir kemur til mín Jón Guð-
mundsson, umboðsmaður séra Ól-
afs í Lundi, og býður mér 50 kr
í hvert hross of þeim fullorðnu
og 35 í trippin. Þetta var Jón, sem
átti ekkju Jóhanns Tómassonar á
Skarði í Lundareykjadal; síðast
var Jón ráðsmaður á Vífilstaða-
hæli við Reykjavík. Sonúr hans
og Þórdísar, fnig minnir Korts-
dóttur, sunnan úr Kjós, er Guð-
mundur Jónsson búfræðingur á
Ytri Skeljabrekku, sem á dóttur
séra Magnúsar á Gilsbakka.
Eg fór að selja í ákafa: tvær
kýr á 130 kr., 15 tvævetur sauði á
200 kr., 20 ær á 200 kr.. Dautt og
lifandi seldi eg upp á tæpar 2,000
kr. Seldi svo á uppboði nokkrar
kindur og kiðlinga og allslags á-
höld á 20 kr.; alls hljóp uppboðið
á 368 kr., og hefir ekki eitt cent
komið hingað af því. Sýslumað-
urinn og Páll Blöndal voru inn-
köllunarmenn. Sýslumaður dó
um haustið eða veturinn eftir;
það sem var komið inn til hans,
tapaðist í þrotabúi. Eg skuldaði
40 kr. úti á Skaga, Thorvaldsen
kaupmanni; Páll borgaði það og
25 kr. til móður minnar. Meira
fékk eg ekki.
Svo var lagt upp í langferðina,
með allar þessar miklu vonir.
Páll Blöndal flutti mig á hestun-
um mínum út á Skaga. Kona,
tvö börn og stúlka, sem eg ætlaði
að lána fargjöld, komu ekki, og
tapaði eg þar 10 kr. strax.
Við fórum svo á stað, eins og
víst allir að heiman, með von um
að skaparinn allra gæða væri nú
að færa okkur í annan betri stað,
P5r sem náttúruöflin færðu okk-
ur blessun guðs úr frjóva jarð-
veginum, svo sem hann fyrst
sagði í Eden og okkur, að erfiða
og svo næra okkur og okkar af
arðinum.
tKWH^O^HKHKHKHKHKBKHKHKHKHKHKHKHKHWHKHKHKHKHKH^^^
Sendið korn yðar
tii
UNITEDGRAINGROWERlI?
Bank of Hamilton Chambers
WINNIPEG
Lougheed Building
CALGARY
Fáið beztu tryggingu semhugsanleg er.
KHKH><H><H><HKH><H><HÍ<H><HKHKH><H><H><HKHKH><HKHKH5<H><HKHKH><H><í'
Við lögðum á stað í júní frá
Reykjavík, eftir að allir okkar
kæru vinir voru búnir að leggja
yfir okkur þær einlægu hjartans
bænir, sem fylgt hafa okkur hér
í gegn um alt lífið. — Við fórum
í kring um alt ísland að austan
og norður til Seyðisfjarðar. Það-
an var lagt síðast frá í svarta-
þoku, svo við gátum ekki séð okk-
ar kæra síðasta tind. Með tár í
augum var öndvegissúlum kastað
fyrir borð með sömu heitum og
forfeðurnir gömlu strengdu og
efndu svo á eftir.
Bjöm Jónsson.
Fundargerð Sveitar-
stjórnar í Bifröst
FjórSi fundur 1927 var haldiifn i
Arborg, hinn 25. apríl.
Viðstaddir voru: B. I. Sagvaldason
oddviti, G. Sigmundson, J. Eyjolfson,
M. Wochychyn, T. Ingaldson, S.
Finnson, C. C. Tomasson, O. Meier,
og F. Hakonson.
Oddviti setti fundinn kl. 5.15 e. h.
og bað skrifara að Iesa fundargerð
frá síðasta fundi. — Fundargerðin
var lesin.
Oddviti dró athygli fundarins að
því, að þar sem hann hefði minst á
afslátt af skatti 1926, þá hefði hann
að eins átt við þau lönd, er sveitin
ætti og hefði söluskírteini fyrir. Var
fundargerðin Ieiðrétt samkvæmt því.
J. Eyjolfson og S. Finnson lögðu
til að fundargerðin væri samþykt.
eins og hún var lesin, og nú leiðrétt.
— Saniþykt.
Seve Speider frá Shomcliffe kom
á fund og krafðist áframhalds á
vegabótum í 8. deild. — Hakonson
sagði honumi, að það mál kæmi fyrir
seinna á fundinum.
Skjal var lesið-frá 60 gjaldendum
í Shorncliffe, sem heimtaði að Hak-
onson sveitarráðsmaður segði af sér.
Finnson og Eyjolfson lögðu til, að
þar- sem þetta mál hefði verið út-
kljáð af dómstólum Manitobafylkis,
þá skyldi það ekki tekið fyrir af
fundinum. — Samþykt.
Joseph Chirek fór fram á, að hald-
ið sé áfram vinnu á vegastæði austan
við Sect. 4 og 9-24-2 East.
Sveitarráðið gat ekki sagt með,
vissu, hvað hægt væri að gera í því
efni í sumar.
Mrs. D. Melnychuk frá Silver
mætti á fundinum og bað um fátækra-
styrk. ,
Wochychyn og Ingaldson lögðu
til að sveittrráðrti veiti henni $10 og
að skrifara sé falið að skrifa Child
Welfare viðvíkjandi þessari konu.—
Samþykt.
Mrs. Frank Mariaz frá Vidir
kvartaði undan því, hvernig tengda-
faðir sinn færi með sig. Henni var
vísað til lögregludómarans.
Meier sveitarráðsmaður bað um
fátækrastyrk handa Mrs. J. Pritniski.
Eyjolfson og Ingaldson lögðu til,
að veita Mrs. Pritniski $26 styrk í
næstu þrjá mánuði.—Sam/þykt.
Jakob Sigvaldason mætti fyrir
sveitarráðinu og skýrði frá, að áin
hefði flætt yfir landið í vestur og
suðurhluta Víðir héraðs. Hann hélt
því fram, a, meira vatni hefð.i verið
veitt í ána en farvegurinn tæki og
hefði þetta þegar gert töluverðan
skaða, og þar sem það væri stjórnin
í Manitoba, sem hefði látið veita?
vatni i ana fra stöðum utan sveitar-
innar og sem tjón hefði hlotist af, þá
hélt hann að rétt væri að draga at-
hygli sveitarráðsins "að þessu.
Peter Dzadakiewiecz, S W % 32-
23-3 E. mætti viðvíkjandi við, sem
tekinn hafði verið upp í skatt 1926,
að upphæð $51.01.
J. Eyjolfson og T. Ingaldson lögðu
til að endurborga honum þessa upp-
hæð. — Samþykt.
Bænarskrá frá gjaldendum í Fram-
nes skólahéraði um að opna veg milli
Sect. 19. og 20-22-2 E.
Sig'nundson og Finnson lögðu til,
að fela þetta mál Ingaldson sveitar-
ráðsmanni í 4. deild. — Samþykt.
Tilboð frá Mike Allan um að
hyggja brú á vegalínumti milli 2 og
11-24-2 E. Samþykt að fela sveitar
ráðsmanni Meier að ráða fram úr
því máli.
Paul Byra, að onaður væri vegur
austan við iSec. 24-23-2E. Sveitar-
ráðinu sýndist ekki ráðlegt að'opna
nýja vegi fyr en það sæi hvað mikl-
ir peningar væri til, eftir að búið
væri að bæta þær vegaskemdir, sem
flóðin hefðu valdið að undanförnu.
Sam Pasicka bauð að selja sveit-
arráðinu 3-þuml. tamarac-planka.
Sigmundson og Hakonson lögðu til
að sveitarráðsmönnunum sé heimilað
að kaupa efni í brýr eftir þörfum á
þeim stöðum, næstjr eru, og fari
verðið ekki fram úr $35 fyrir þús-
und fet af tirnbri. — Samþykt.
Paul Parada bað um uppgjöf á
skatti, en sveitarráðið sá sér ekki
fært að verða við þeim tilmælum.
D. Chyzy frá Víðir, viðvíkjandi
vegavinnu, gerðri fyrir tveim árum.
Fylkið átti að borga helminginn af
kostnaðinum, en sveitin hinn helm-
inginn. Sagði hann, að nú hefði
ýylkið borgað sinn hluta, og áleit
hann að sveitin ætti^einnig að borga
það, serrt henni bæri að borga fyrir
þetta verk.
Skrifara var falið að yfirlíta skil-
ríki fyrir þessu verki og skýra frá
þeim á næsta fundi.
John Myglod, Sec. 5-24-1 E, fór
fram á uppgjöf á skatti. Sveitarráð-
ið sá sér ekki fært að veita það.
Wochychyn og Sigmundson báru
fram þessa tillögu:
Þar eð Sveitarráðið í Bifröst-sveit
hefir nú veitt móttöku skýrslu frá
Court of Revision, þar sem skýrt er
frá að það hafi nú lokið við yfir-
skoðun á virðingarlistum sveitarinn-
ar fyrir árið 1927, og þar eð fyr-
n<“fnt Court of Revision hefir af-
greitt allar kvartanir, sem innan á-
kveðins tíma hafa verið sendar fjár-
máiaritara, virðingarlistunum við-
víkjkndi,
Þa er hér með lýst yfir því, að fyr-
nefndir virðingalistar, eins og þeir
eru nú yfirskoðaðir og leiðréttir, eru
gildandi fyrir Bifröst sveit árið 1927
í öllu því, er Sveitarvirðingarlögin
ná til. — Samþykt.
John Mariaz bað sveitarráðið um
fátækrastyrk.
Finnson og Ingaldson lögðu til að
veita John Mariaz $15 styrk i næstu
þrjá mlánuði. — Samþykt.
Sveitarráðsm. Sigmundson skýrði
sveitarráðinu frá, að peninga þyrfti
til að bera möl á þjóðveginn sunnan
við Hnausa.
Finnson og Wochychyn lögðu til
að heimila sveitarráðsm. Sigmundson
að nota til þessa verks þá peninga,
sem nauðsynlegir séu til að koma
j brautinni í lag, af því fé sem hans
deild sé ætlað til vegavinnu. — Sam-
þykt.
Mike Mryglod bað um pemnga til
vegagerðar sunnan við Sec. 4-24-lE.
Sigmundson og Ingaldson lögðu
til að fela þetta mál sveitarráðsm.
Ftnnson. — Samþykt.
(Framh. á 7. bla.)