Lögberg - 19.05.1927, Blaðsíða 6

Sh.«
LöGBERG, FIM.TUDAGINN
19. MAÍ 1927.
Silfurlax-torfurnar.
Eftir REX BEACH.
“Já, hann bað mig að færa þér kveðju
sína.” Eftir litla þögn bætti hún við: “Hann
var að leita eiginorðs við mig.”
“Var það svo sem ekki sjálfsagt?” svaraði
faðir hennar. “Þeir gera það allir. Hverju
svaraðir þú?”
“Því sem eg er vön að svara öðrum.”
‘Nú!!” Hann sat þegjandi nokkra stund og
sló hægt og gætilega með gleraugum sínum á
borðið fyrir framan sig. Að síðustu mælti
hann: “Þú hefðir getað valið ver. Eg er á-
nægður með hann.”
“Eg er ekki í minsta vafa um, að hann get-
ur safnað miljónunum saman. Hann er í sann-
leika sá eini, sem eg hefi kynst, sem eg er alveg
sannfærður um að getur það—” Hér gaf Mild-
re.d bendingu um, að hún vildi ekki meira um
þetta tala.
“Eg vona, að þú hafir ekki móðgað hann.”
Mildred híeypti brúnum'og svaraði:
“Fyrirgefðu mér, eg hefði mátt vita—”
Waylands horfði á blað í bókinni, sem hann
hélt á, og mælti eftir stutta þögn: “Það er
eitthvað ákveðið við þig, nærri því eins og þú
værir karlmaður.. Þeir þora aldrei að minn-
ast á þessi mál við þig oftar en einu sinni.”
“Ó, jú,” svaraði Mildred, “altjént hann
Alton Clyde.”
Waylands setti Clyde til síðu með stakri
fyrirlitningu, sem sýndi glögt, hvert álit hann
hafði á hdnum.
' “Eg mundi hugsa vandlega um þetta, ef eg
væri þú,” sagði hann. Hann hugsaði sig um
dálitla stund og bætti svo við: “Ef að þú vild-
ir breyta meiningu þinni við og við, eins og
aðrar stúlkur gera—”
“Eg hefi breytt um skoðun í kvöld, síðan
Marsh fór,” svaraði Mildred.
“Agætt,” svaraði faðir hennar ákveðinn.
“Eg hefi ásett mér að fara með ykkur til
Kjalvíkur.”
i
Þetta sama kvöld sat stúlka í litlum snjó-
þöktum kofa í skógarjaðrinum { Kjalvík. Hún
sat við píanó og fingurnir hvítir og holdgrann-
ir léku á sömu nóturnar og þá er hún og Emer-
son sungu saman þar í bjálkakofanum. 1 huga
hennar var mynd af manni, sem stóð þögull við
hlið hennar og í eyrum sér fanst henni rödd
hans hljóma. Hún lék lagið frá upphafi til
enda og við enda þess brast hún í grát með
þungum ekka. Hún lét höfuðið hníga ofan á
handleggina, sem hvíldu á nótnaborði hljóðfær-
isins og fal andlit sitt í þeim. Endurminning-
arnir liðu í gegn um huga hennar eins og
töframyndir. Gleymdur koss brann á vörum
henni og henni fanst hún vera alein í lífinu.
- i
-13. KAPITULI.
A hótelinu hitti Emerson þá Fraser og Balt,
sem biðu eftir að hann kæmi heim. Þeir voru
hátalaðir og hinir glöðustu út af hepni Emer-
sons, að geta lokið málum sínum í Chicago og
voru ákafir með að komast á stað vestur á bóg-
inn aftur.
“Það er sannarlega létt af mér byrði,”
mælti Fraser, “að þessum kaupsamningum
skuli vera lokið.”
Emerson brosti og mælti: “Þegar þú hef-
ir nú lokið svo ánægjulega við þetta, hvað ætl-
ar þú þá fyrir þér næst”
“Fara vestur að hafi tafarlaust.”
“Svo þú ætlar að koma vestur með okkur?”
“Eg held nú það. Eg get sagt þér, að leik-
urinn er ekki enn byrjaður.”
“Hvað eigum við lengi að njóta ánægjunn-
ar af félagsskap þínum?”
“Það er ekki gott að segja. Eg vil sjá þessu
fyrirtæki þínu borgið. Mér félli illa að sjá það
mishepnast nú.”
“Heyr á endemi—”
“Láttu hann rausa,” mæljti Balt. “Hann
getur ekki snuðað neitt inn á okkur.”
“Eg gerðí mína skyldu, hvað sem hver seg-
ir, ” mælti Alton Clyde og hagræddi sér í stóln-
um, sem hann sat á, með ánægjubrosi á vörum
og svo makindalega, að Fraser hrópaði:
“Mjálmaðu nú, kisa litla! Það er eins og
fiður standi út úr efrivarar skegginu á þér.”
“Það er viðhafnar einkenni þessa fyrirtæk-
is, ” svaraði Clyde. “Eg set það ypp til þess
að gefa til kynna, að eg sé við þetta fyrirtæki
riðinn. Eg hefi aldrei fyr á æfi minni gert
nokkuð það, sem gagn er í, og er því ekki að
furða, þó eg sé upp með mér.”
“Það er ekki nauðsynlegt, að eg sundurliði
það, sem eg segi,” mælti Fraser. “Eftir stund-
ar hugsun getur hver heilvita maður séð, hvar
eg fell inn í félagsbúið.” Svo leit hann á þá
með spekingssvip. “Athugpð vel, hvað eg segi.
Ykkur verður enn þá meira lið að mér áður en
lokið er. Þið gerið óvandaða verkið, svo kem
eg með olíuna og síðustu handtökin. Já, herr-
ar mínir, þegar að því kemur, þá verð eg mað-
urinn, sem sé við brögðunum og sýni ykkur
hvernig þið eigið að verjast þeim og láta krók
koma á móti bragði.”
“Eg veit hvað þú ætlar að gjöra,” svaraði
Alton. “Hefir þú nokkum tíma sprengt upi>
öryggisskápa?”
“Xú fer mér að lítast á hlutina,” mælti
Balt.
“Eg hefi unnið í bönkum nokkrum sinnum,”
mælti Fraser mjög gætilega. “Það sem eg
meina, er, að eg legg gerfa hönd á flest, og það
getur skað, að eg verði ekki óþarfur áður ^n
lýkur.”
Emerson sagði fátt um það sem hann hafði
orðið vísari um kveldið, annað en það, að
hann vissi að Marsh hefði myndað meðal
þeirra er niðursuðu stunda á Kyrrahafsströnd-
inni, samband, og sagði þeim að þagmælskan
væri fyrir öllu um fyrirtæki þeirra fyrst um
sinn. Þýðing-sú, sem þessi samtök höfðu, varð
þeim ekki ljós þá og ekki heldur daginn eftir,
er þéir lásu um þau í blöðunum á eimlestinni,
Balt var sá eini, sem einhvem grun rendi í það
sem undir byggi, og varð æfareiður út af vel-
gengni andstæðings síns.
Aftur á hinn bóginn var Alton Clyde hinn á-
nægðaisti yfir þátttöku sinni í fyrirtækinu, þó
við jafn skæða keppinauta væri að etja, og þeg-
ar Emerson gerði hann að félagsritara, sem í
því var aðallega fólgið, að senda og taka á
móti símskeytum, þá fann hann áþarflega mik-
ið til sín, og yfirlæti það jók mjög á ótrú þá,
sem Fraser hafði á honum, og sparaði hann
ekki að velja honum hvassyrði og hinar auð-
virðilegustu samlíkingar.
Þeir vora ekki fyr komnir á stað vestur á
leið, en Emerson fór að leggja niður starfs-
reglurnar. Hann og Balt töluðu fram og aftur
um Ýerkið, sem fram undan þeim lá og sendu
mörg símskeyti. Svo þegar þeir komu til Se-
attle, þá voru þar fyrir umboðsmenn félaga
þeirra, sem þeir þurftu að verzla við. Emer-
son og félagar hans fengu sér gisting á hóteli
undir eins og þeir komu til Seattle, fengu sér
vélritara og svo fór Emerson til viðtals við
bankastjóra, sem hann hafði gjört bráðabvrgða
samninga við, er hann fór austur. Sá banka-
• stjóri hét Hilliard.
Bankastjórinn tók honum vel. “Þú hefir
staðið við loforð þitt, eins og um var samið”,
saðgi hann. “En áður en við fullgerum samn-
ingana, þá væri réttast að athuga, hvaða áhrif
þessi nýju samtök hafa á niðursuðuverksmiðju-
iðnaðinn.”
“Þú meinar N.A. P. A.”
“Rétt er það. Fréttaritari okkar í Chieago
getur ekki sagt okkur neitt meira um þessi
samtök en blöðin gera — nefnilega, að félag
hafi verið myndað. Við verðum því eðlilega
að fara varlega í sakimar að lána fé til félags,
sem ætlar að keppa við þetta nýmyndaða fé-
lag, þangað til við fáum að vita um stefnu
þess.”
Hér var þá fram komið atriðið, sem Emer-
son óttaðist mest. Og ekki var kvíðalaust, að
hann svaraði:
“Samtök þessi eru gerð til að græða fó, og
það, að það er orðið til, ætti að vera órækur
vottur um heilbrigða dómgreind þína. En
hvemig sem það nú er, þá hefir þú veitt svo
mörgum fyrirtækjum lán slíkum sem mínu, að
þú veist eins vel og eg, að arðurinn af þeim er
stórkostlegur. ”
“Satt er það. Þekkir þú Wayne Way-
lands?” spurði Hilliard, og var ekki trútt um
að forvitnishreimur væri í orðum hans.
“Eg þekki hann vel.”
“Eg óska þér til lukku. Máske það séu
Waylands peningar, sem þú hefir á bak við
þig?”
“Um það hefi eg engan rétt til þess að
tala, ”svaraði Emerson. “En til þess að
tryggja lánið, þá hefi eg gjört ráðstafanir til
þess að selja aflann fyrir fram; umboðsmenn
kaupendanna verða hér í borginni innan fárra
daga, og þá skal eg selja allan aflann fyrir á-
kveðið verð. Ertu ánægður með það?”
“ Algjörlega,” svaraði Hilliard einlæglega,
‘■‘þú getur farið og gert allar ráðstafanir —
keypt vélar og útgerð eins og þú þarft á að
halda.” Þegar Emerson stóð upp til að fara,
bætti hann við: “Meðal annara orða, veizt þú
nokkuð um möguleika á námum nálægt Kjal-
vík?”
“Ekki mikið. Það er jókannað hérað. Það
er stúlka í Kjalvík, sem hefir nokkra menn við
málmleit.”
“Chery Malotte.”
“Þekkir þú hana?” spurði Emprson undr-
andi.
“Mjög vel. Við höfum s'kifst á bréfum ný-
lega.” Og þegar bankastjórinn sá, að Emer-
son var forvitinn um þá hluti, bætti hann við:
“Eg hefi lagt nokkurt fé í námur þar norður
frá — að eins sjálfur. Þú veizt, að bankarair
mega ekki gjöra neitt slíkt, og hefir mér hepn-
ast þetta svo vel, að eg held nokkra menn til
þess að fylgjast með, þegar nýjar námur
finast.”
“Hefir ungfrú Malotte fundið arðberandi
námu?” spurði Emerson.
“Ekki er hægt að segja, að hún hafi gjört
það,” svaraði bankastjórinn, en hún hefir
fundið álitlegar málmæðar í jörðu.”
“Þetta kalla eg fréttir,” sagði Emerson.
“Eftir alt, þá er þetta land ekki svo ýkjastórt”.
Hann hugsaði til að spyrja bankastjórann fleiri
spurninga, en hvarf frá því og fór, og var svo
önnum kafinn við að undirbúa fyrirtæki sitt,
að hann gleymdi þessum umræðum með öllu.
Næstu d^gana á eftir samtali Emersons við
bankastjórann, voru þeir önnum kafnir, og
kom þá sérþekking George Balts sér vel. Það
var áríðandi ifyrir þá, að koma öllu sem fyrst
í lag. Þeir sömdu við viðarsölumenn, kola-
kaupmenn, þá sem vélar seldu, og skipaeigend-
ur, og öllum kom saman um, að þeir hefðu aldr-
ei skift við neina, sem hefðu verið ákveðnari,
né menn, sem minna prúttuðu við þá um prísa,
en þessa menn. George vissi ávalt hvað hann
þurfti á að halda, svo þeim miðaði vel áfram
með kaupin. Hann vissi um hvern einasta hlut,
sem á þurfti að halda, hverja einustu vél og
hið minsta verkfæri þektí hann betur en þeir,
sem bjuggu það til. Hann gat ávalt valið taf-
arlaust ^á milli mismunandi tegpmda og engin
hætta var á, að hann keypti meira, en þeir fé-
lagar þurftu á að halda. Aðal atriðið fyrir
þeim var, að Ijúka kaupunum og komast á stað
norður með það sem þeir þurftu.
Eftir þrjár vikur, höfðu þeir félagar lokið
mestu af því sem þeir þurftu að gjöra í Seattle.
Þeir voru búnir að panta allar sínar vörur, og
samningar um skip voru nálega fullgerðir og
dagurinn ákveðinn, er það skyldi sigla. Nokk-
ur smáatriði voru enn eftir, sem ekki var búið
að ganga frá, þó segja mætti, að fyrirtækið
væri hlaupið af stakkunum, og hve greiðlega
alt hafði gengið, var aðallega George Balt að
þakka.
Clyde hafði reynt af einlægni að létta und-
ir með þeim, og nú, þegar aðal starfinu var
lokið, lét hann gleði sína í ljós með því að
drekka sig blindfullan. En af því að hann vildi
ekki njóta ánægjunnar einn, leitaði hann sér
uppi félaga og náði helzt í slæpingja, sem
héngu í kring um hótelin og biðu eftir slíkum
tækifærum. Um miðnætti fann Fraser, sem
sjálfur var að leita æfintýra, hann dauðadrukk-
inn og draslaði honum heim til sín, háttaði hann
ofan í rúm og læsti herbergi hans, og stóð síð-
an við dyrnar unz hann var viss um, að hann
væri sofnaður. Snemma næsta morgun vakn-
aði Fraser við það, að barið var á herbergis-,
hurðina hjá honum, heldur en ekki hranalega.
Það var Emerson, og þegar að Fraser gat opn-
að, rétti Emerson morgunblaðið að honum og
mælti reiðulega: “Hvað er þetta?”
“Fréttablað,” svaraði Fraser geispandi —
“rétt vanalegt fréttablað.”
“Hvaðan er þessi saga komin?” spurði Em-
erson og benti á stóra fyrirsögn á framsíðu
blaðsins, er svo hljóðaði:
“Eg veit það ekki. ”
“Þú veizt það ekki?”
“Nei. Eg les aldrei neitt, nema leikhús-
fréttir og skrítlur í blöðunum. Hvað segir
blaðið?”
“Það er sagt frá þessu væntanlega fyrir-
tæki okkar á heimskulegan og umsnúinn hátt.
Það segir, að eg hafi myndað nýtt félag til að
berjast á móti einokunarfélaginu. Það er sagt
fi'á skærum þeirra Balt og Marsh og staðhæft,
að við höfum verið að taka saman ráð okkar á
leynilegán hátt til að koma Marsh á kné. Það
er ekki ósennilegt, að þetta flan verði til þess,
að bankinfi rifti samningunum og eyðileggi fyr-
irtæki okkar með öllu.”
Hurðinni að skrifstofu bankastjórans var
lokið upp, og hann heyrði ski'jáfið í kvenbún-
ingi. Svo var kallað á hann og hann beðinn
að koma inn til bankastjórans.
Emerson hafði allan liugann á erindi því,
sem hann átti við bankastjórann, og gaf því
konunni, sem út kom, engan gaum, unz hún
stanzaði alt í einu, sneri sér við, rétti út hend-
in og gekk hvatlega til baka um leið og hún
sagði: “Boyd!”
Exnerson stanzaði sneri sér við og sá að það
var Cherry Malotte, sem þar var kömin.
“Nei, Cherry! ert það þú?” Hann tók í báð-
ar hendur hennar, horfði á hana og brosti.
“Hvaðan úr veröldinni ber þig að?”
“Eg kom með póstskipinu Queen í nótt,”
svaraði hún og bætti við: “Ó, hvað mér þyk-
ir vænt um að sjá þig!”
“En hvað ertu að gera hér í Seattle? Eg
hélt að þú værir norður í Kjalvík. ”
Hún gaf Emerson bendingu um að tala var-
lega, um leið og hún leit um öxl sér í áttina til
skrifstofu bankastjórans. “Eg skal segja þér
alt um það seinna.”
“Bankastjórinn bíður eftir þér,” mælti
þjónn, senx til þeirra kom.
“Eg vei'ð að tala við þig strax,” mælti Em-
erson við Cherry. “Eg verð ekki lengi, get-
urðu beðið?”
“ Já, eg skal bíða eftir þér hérna, vertu bara
ekki lengi.” /
Anægja Emersons yfir að liitta Cherry þama
var svo mikil, að hann greip í hönd hennar,
þrýsti liana innilega, sneri sér svo um hæl og
gekk rakkleitt inn til bankastjórans brosandi.
En þegar hann að nálfum klukkutíma liðnum
kom út aftur frá honum, var brosið horfið, en
í stað þess var kcmið í svip hans eitthvað það,
sem kom Cherry til að spyrja: “Hvað er að?
Hefir nokkuð komið fyrir?”
Hann kinkaði að eins kolli, en það var ekki
fyr en þau voru komin út úr biðstofunni, að
liann sagði: “Já, hlutirnir hafa sannarlega
snúist illa fyrir mér ”. Og sem svar upp á aðra
spurningu^ sem hún lagði fyrir hann sagði
hann: “Eg er í of æstu skapi til að svara
nokkru sern stendur. Eg verð að segja þér alt
um þetta áður en þú getur skilið það. ” Svo
hreytti hann úr sér nokkj-um beiskyrðum og
bæ^ti við í hálfum hljóðum: “Við skulum koma
og borða dagverð saman, þá get eg skýrt þetta
fyrir þér. En segðu mér fyrst, hvers vegna þú
komst hingað einmitt nú.”
“Eg er að semja um námasölu við Hilliard
bankastjói'a. Hann sendi eftir mér. Eg veit
varla hvar eg á að byrja, en þú manst að eg
sagði þér, þegar þú varst í Kjalvík, að eg hefði
nokkra menn í þjónustu minni, sem væru að
leita að málmi.”
“ Já.” ‘
“1 fyrrra sumar, löngu áður en þú komst,
fann einn þeirra koparæð.”
“Hvers vegna sagðir þú mér ekki frá því?”
“Það var ekki frá neinu að segja þá. Eg
hafði látið rannsaka námuna efnafræðislega,
og var ekki búin að fá álit efnafræðinganna, en
skömmu eftir að þú fórst, kom álit þeirra, sem
sýndi, að náman var stórauðug, og nú kem eg
að einkennilegasta atriði í þessu æfintýri.
Þessi verkamaður mihn, sem námuna fann,
bafði mér óafvitandi sent sýnishorn úr málm-
æðinni tjl Seattle. Hann hafði látið rannsaka
sýnishornið sjálfur og fór svo með áranguriim
til Hilliards bankastjóra, og afleiðingarnar af
því urðu, að Hiliard sendi sérfræðing til að
skoða koparæðina. Þegar hann sá, hvað nám-
an hafði að geyma, sem tók hann ekki langan
tíma, því eg hafði látið fletta ofan af æðinni á
allstóru svæði, kom hann tafarlaust til mín, og
gjörði mér boð í námuna þegar eg neitaði boð-
inu, þá tók hann mig með sér hingað. Banka-
stjórinn, sem er slægvitur, hefir getið sér til
um, hvernig fara mundi, og skipaði möimum
sínum að koma mér á sinn fund nauðugri-vilj-
ugri. Og hér er eg komin, albúin þess að verzla
við herramanninn í bankanum, svo framarlega
að saman gangi með okkur. Hvernig lízt þér á
þessi viðskifti mín?”
Emerson brosti að ákafanum, sem kominn
var í Cherry. “Mér finst að þú sért dásamleg
á öllum sviðum, og eg vona að þú getirmáð í
hvert cent, sem bankastjórinn á, því ekki get eg
náð í eitt einasta.”
“Það þarf feykimikla peninga til að vinna
námuna, og eg er nú að berjast við að ná yfir-
hönd á námunni, en peningarnir liggja ekki
lausir fyrir hjá gamla manninum.”
“Eg skyldi nú segja ekki,” svaraði Emer-
son. “Hann er rétt nýbúinn að sprengja í loft
upp allar fyrirætlanir okkar. Hann var búinn
að lofa að lána okkur eitt hundrað þúsund doll-
ara og svo sveik hann það í morgun og gekk á
bak allra sinna orða svo gjörsamlega.”
“Byrjaðu nú á þinni sögu. Segðu mér'alt
sem á dagana hefir drifið. Eg er þyrst í að fá
að vita hvað þú hefir verið að gjöra. Og mundu
að byrja á upphafinu.”
Þau voru nú komin í hótelið, sem Emerson
átti heima í. Hann fylgdi Cherry inn í borð-
salinn og eftir að þau voru sezt við borð, hóf
hann sögu sína og sagði henni nákvæmlega
hvað á dagana haU5i drifið, síðan hann fór frá
Kjalvík og liöfðu þau lokið við máltíðina löngu
áður en sögu hans var lokið.
“Eg sagði ekki frá þessu.”
“Það er rétt eins og að þú hafir gert það,”
mælti Emerson reiðilega. “Alton segist ekk-
ert um þetta vita; svo þú hlýtur að hafa gjört
það. Frásögnin fer of nærri sannleikanumr til
þess að nokkur ókunnugur hafi getað verið
sögumaðurinn. ”
“Jæja, þá,” mælti Fraser rólega.
“Það hefir nú gjört allan þann skaða, sem
það getur gjört, og eg vil fá að vita hver á sök
á þessu,” hreytti Emerson út úr sér.
Þegar Fraser svaraði ekki, spurði Emerson
æstur: “Hví meðgengur þú ekki?”
1 fyrsta sinni, síðan þessir tveir menn kynt-
ust, var eins of Fraser gæti ekki komið fyrir
sig orði, en hvort það stafaði af blygðun eða
einhverju öðru, gat Emerson ekki gjört sér,
grein fyrir, því eðlisfar Frasers var svo ein-
kennilegt, að ekki var ávalt got^ að gjöra sér
grein fyrir skapbrigðum hans, og hann svar-
aði Emerson fremur þóttalega:
“Það er ljóst, að'eg er ekki í miklu áliti hjá
þér.” Svo gekk hann rakleiðls til sængur, og
sneri sér upp að vegg og hreyfði sig ekki, þó
Emerson deildi á hann, og ekki heldur þegar
að hann fór reiður út úr herberginu, sannfærð-
ur um, að Fraser væri sekur.
Emerson beið óttasleginn allan daginn, út
af því, að bankastjórinn mundi gera honum að-
vart um, að samningurinn, sem hann hafði
gjört við bankann, væri upphafinn. En dagur-
inn leið svo að kveldi, að ekkert orð kom frá
bankastjóranum, og þegar nokkrir dagar liðu í
röð, svo að hann heyrði ekkert frá honum, varð
hann rólegri og var enda búinn að telja sér trú
um, að blaðagreinin mundi engin áhrif hafa,
þegar að hann kvöld eitt fékk símskeyti frá
bankastjóranum að finna hann klukkan 11 dag-
inn eftir.
“Þetta boðar ekki nein góð tíðindi,” sagði
Emerson við George Balt.
“Ekki er það víst,” mælti Balt..“Ef að Hil-
liard hefði lagt nokkurn trúnað á blaðasöguna,
þá hefði hann líklegast rofið samningana sama
dag og sagan kom út í blöðunum. ’ ’
“Það er eléki víst,” svaraði Emerson.
“Við erum búnir að panta allar vélamar.
Þú skilur hvað það meinar, ef hann neitar þér
um lánið nú”, mælti Balt.
“Já, við verðum þá að sem.ja við annan
ban'ka.”
“Það væri réttast að snúa hann Fraser úr
hálsliðnum. Eg hélt að við hefðum við nóg af
erviðleikum að stríða, þó menn leiki sér ekki að
því að bæta á þá.”
Þegar Emerson spurði eftir bankastjóran-
um daginn eftir, á tilteknum tíma, var honum
ekki rótt innanbrjósts. Þjónn bauð honum inn
í biðstofu með þeim ummælum, að bankastjór-
inn væri ekki viðlátinn sem stæði og bað hann
að bíða.
Inni í skrifstofu bankastjórans heyrði Em-
er son kvenmanns málróm og blót úr banka-
stjóranum, og hrestist hann lítið eitt við að
vita, að Hilliard var í góðu skapi, en hann var
í of mikilli geðshræringu til að geta setið kyr.
Hann stóð upp, gekk út að glugganum og horfði
á umferðina á götunni fyrir utan, sem nálega
fylti hana. Rétt á móti honum í strætinu var
prentsmiðja, og á auglýsingaborði, sem stóð,
upp við vegginn, sá hann auglýst, að póstskip-
ið Queen hefði komið kl. 12 um nóttina frá
Skagway. Alt í einu mundi hamf eftir því, að
Cherry hefði aldrei skrifað og ]>ótti honum
það einkennilegt, því honum gat ekki dulist, að
hún biði óþolinmóð eftir að frétta um hvernig
gengi, og hann ásakaði sjálfan sig fvrir að
hann hefði ekki látið hana vita um það og fyr-
irætlanir sínar.
“Nýr mótstöðumaður Laxveiðafélagsins!
Stríð hafið um fishiveiðarnar!
N. A. P. A. á von á biturri mótstöðu út af
yfirráðunum um Laxveiðarnar í Alaska.’’
4