Lögberg - 16.06.1927, Blaðsíða 6

V
Blfl. 6
Silfurlax-torfurnar.
Eftir REX BEACH.
“Segjum það vori nú seint,” mælti Emer-
son.
‘‘Þá leggjum við bara í ísinn, við hliðina á
skipi félagsins, þangað til að ísa leysir, þó það
verði ekki fyr en í júní.”
“Eg vildi komast tímanlega til Kjalvíkur og
byrja að byggja áður en Marsh kemur,’ sagði
Emerson. “Það er ekki að vita, hvað fyrir
kann að koma. ”
Balt kinkaði kolli og mælti: “Það er held-
ur ek'ki að vita, hvernig að við .borgurn fyrir
okkur. Eitt er víst, að hann verður að koma
þar fram í dagsljósið, og það er þó betra, en að
þurfa að berjast við skuggann hans, eins og
við höfum þurft að gera undanfarandi.”
“Eg ætla að fara að aðvara Cherry. Hún
þarf að fara að búa sig á stað”, mælti Emer-
son, um leið og hann skildi við Balt.
Leið Emersons lá fram hjá byggingunni,
sem banki Hilliards var í, og þegar að hann
kom að byggingunni, rak hann sig nærri því á
mann, sem kom út úr hankanum. Hann var
auðsjáanlega í vondu skapi, því svipurinn var
ygldur, en bar þó keim af glettnisblæ. Maður
þessi var vel klæddur, með rautt hár, meðal-
maður á vöxt og var svo tekinn upp af sínum
eigin hugsunum, að hann veitti því, sem í kring
um hann var, enga eftirtekt. Emerson þekti
manninn undir eins. Það var forseti American
Produeers’ Association, Willis Marsh.
“Gott kveld, Mr. Marsh,” mælti Emerson.
Marsh sneri sér hvatlega við, stanzaði eitt
augnablik til að jafna sig, brosti og mælti:
“Nú, það er Emerson. Hvernig líður þér,
Mr. Emerson?” Hann rétti fram höndina, sem
að Emerson tók. “Mér var sagt, að þú værir
hér í Seattle,” mælti Marsh. “Hvernig geng-
ur þér með nýja niðursuðufyrirtækið?”
“Vel þakka þér fyrir. Hvenær komstu?”
“Eg kom rétt áðan, og hefi ekki haft tíma
til að átta mig enn. Mr. Waylands og eg vorum
að tala um þig áður en eg fór frá Chicago, og
við vorum dálítið hissa ó, að þú skyldir vera að
byrja á samslags fyrirtæki og við stundum.”
“Eg bjóst við því,” mælti Emerson.
“Eg fullvissaði Wavlands um, að það væri
nóg rúm fyrir ok'kur báða.”
“Þú gerðir það?”
“Já, eg fullvissaði hann um, að óvild. hans
í þinn garð út af því væri ástæðulaus.”
“Honum mislíkar þá eitthvað?’?
“Já, auðvitað,” svaraði Marsh og glotti
kuldalega, “undir kringumstæðunum finst hon-
um ekki að eins, að þú hafir gert sér rangt til,
heldur blátt áfram' svikið sig. En um þetta er
þér sjálfsagt kunnugt.. Þú ert samt lánsmað-
ur, að eiga öflugan talsmann á staðpum”. —
Hann leit yfir götuna hugsandi. “Ungfrú Way-
lands og eg gerðum alt sem við gátum til að
sannfæra Waylands um, að þú hefðir að eins
notað þér leyfilegt viðskiftabragð, þegar þú
• þáðir kveldverð í húsi hans kveldið sem þú
fórst.”
“Það var vel gert af þér, að taka málstað
minn,” sagði Emerson með svo innilegri upp-
gerðar ein'lægni, að Marsh hvesti á hann aug-
un. “Og þar sem við verðum nágrannar í
sumar, þá vona eg að okkur auðnist að þekkja
hvor annan vel, því Mr. Waylands lét mjög vel
af þér og réð mér sterklega að taka þig mér til
fyrirmyndar. ”
Marsh vissi ekkert hvaðan á sig stóð veðrið
og leitaðist við að dylja vandræði sín undir
brosi, sem hann reyndi að láta vera eins vin-
gjarnlegt og Emersons var. “Mér hefir verið
sagt, að þú skiftir við þennan banka,” sagði
Marsh og benti á bygginguna á bak við sig.
“Já, eg átti úr mörgum tilboðum að velja,
en Mr. Hilliard gekk svo fast að mér og bauð
mér svo góð kjör, að eg réði að síðustu við mig
að skifta við hann.” mælti Emerson.
Heiftin blossaði í augum Marsh sem allra
snöggvast, Emerson til mikillar ánægju, því
það sýndi, að í svipinn fann þessi umboðsmað-
ur einokunarfélagsins til þess, að hann hafði
orðið undir í viðs'kiftunum, og Emerson var
sannfærður um það með sjálfum sér, að fjár-
veitingin, sem hann hafði fengið frá Hilliard á
elleftu stundu, var orsökin í, að fjandmaður
hans hafði alt í einu komið fram í dagsljósið
og farið á fund bankastjórans, eftir að bankan-
um var lokað um daginn, til þess að reyna að
koma í veg fyrir að peningarnir yrðu lánaðir,
og 'líka það, að skipið The Bedford Castle var
lagst við bryggjuna, þar sem vörur Emersons
voru geymdar. Emerson þóttist sjá á fram-
komu og útliti Marsh, að samtal hans við Hilli-
ard bankastjóra hefði ekki verið sem ánægju-
legast, og það vakti e'kki að eins ánægju hjá
honum sjálfum, heldur nálega ómótstæðilega
löngun ti'l þess að skaprauna mótstöðumanni
sínum.
“Þegar alt er tekið til greina, þá höfum
vjð verið sérlega hepnir með 4>etta fyrirtæki,
það sem af er,” hélt hann áfram. “Það hefir
staðið á nokkru af vélunum, sem við pöntuðum,
en það er eins og jafnvel það hafi orðið okkur
til góðs, því við gátum keypt þær úr annari átt
að mun ódýrari.”
“Mér þykir vænt um að heyra það,” svar-
aði Marsh. “Hvenær leggið, þið á stað?”
“Undir eins. Við byrjum að skipa út á
morgun.”
“Eg hefi breytt áformi mínu nokkuð”,
mælti Marsh. “Eg kem bráðlega á eftir
ykkur.”
“Liggur þér nokkuð á?” spurði Emerson.
“Það er margt, sem eg þarf að gera við í
Kjalvík, því þar er aðal útgerð okkar, svo eg
þarf að koma þar öllu í ,gott lag, áður en Mr.
Wavlands og Mildred koma.”
“Mildred!” endurtók Emerson, og sárreið-
LÖGBEBG, FIMTUDAGINN
ur yfir því, að Marsh skyldi dirfast að nefna
skírnarnafn hennar. “Ætlar hún að koma
norður?”
Brosið, sem lék um varir Marsh, var níst-
andi napurt. “Já, svo sannarlega! Það verð-
hr ágætlega skemtileg ferð. Mér þykir leitt, að
geta ekki boðið þér að vera með henni aftur,
en—” Hann ypti öxlum. “Líttu inn til mín
áður en þú ferð. Eg get ef til vill bent þér á
ýmislegt, sem vert er að vita.”
“Þakka þér fyrir. Eg vona að sumarið
verði þér arðsamt og ánægjulögt þar norður í
óbygðunum. Það er hugarfró að komast burtu
frá öllu þessu umstangi og sárþreytandi siða-
reglum. ’ ’
Þeir kvöddust með handabandi, og Marsh
endurnýjaði hei'mboðið: “Þú gjörir svo vel að
líta inn til mín. Eg bý í National Uygging-
unni. ’ ’
“Svo þú ert þá búinn að flytja þig,” sa^ði
Emerson kæruleysislega.
“Nei, eg hefi ekki flutt mig,” svaraði
Marsh.
“Eg hélt sem sé, að þú byggir enn þá í 610
Buller Hotel”. Svo brosti Emerson kesknislega
og skildi við ráðsmann einokunarfélagsins, sem
horfði á eftir honum með ilskusvip á andlitinu,
þar til hann hvarf úr augsýn. Svo setti að hon-
um máttleysis hroll og var eins og að við það
kamii hann til sjálfs sín.
“Yfirgangs vargur!” hvæsti hann. Svo
fór hann ofan í vasa sinn og tók upp gylt hylki
með vindlingum í, tók einn vindlinginn úr hylk-
inu og smelti því , og opnaði hvað eftir annað.
Þegar að hann reyndi að kveikja á eldspýtunni
brotnaði hún á milli fingra hans. Svo tók hann
vindlinginn at úr sér og flevgði honum í reiði
sinni á götuna og hélt á stað.
Emerson hafði lítið sofið í tvær undanfarn-
ar vikur, en þessa nótt svaf hann rólega og
fast og vaknaði ek'ki fyr en komið var fram á
morgun. Hann gekk því seint til morgunverð-
ar. En hann var naumast byrjaður að borða,
þegar Balt, sem alt af fór á fætur með sólunni,
kom æðandi inn til hans ^g hrópaði:
“Þú verður að koma undir eins ofan á
bryggju, það er alt í uppnámi þar.”
“Hvað er að?” spurði Emerson.
“Verkfall! Útskipunarmennirnir hafa all-
ir gengið úr vinnunni. Eg var snemma í morg-
un til taks þar niður frá, til að líta eftir út-
skipuninni, og hver og einn einasti þeirra neit-
aði að fara að vinna. Verkamanna félögin eru
reið, sökum þess að það voru utanfélagsmenn,
sem skipuðu upp úr The Bedford Castle.”
“í Tacoma”
“Nei, í San Francisco, þegar skipið var þar
síðast.”
“Hvílikur skrípaleikur! Hvað segir kaf-
teinn Peasley?”
“Hann segir—” Eg verð að bíða með að
hafa það eftir, sem hann sagði, þangað til við
erum komnir út.”
Þeir hröðuðu sér báðir ofan á bryggju, —
þar sáu þeir hópa af illúðlegum útskipunar-
mönnum slæpast á bryggjunni og við höfnin^,
en kaftein Peasley, sem var enskur, fundu þeir
í káetu sinni um borð, þar sem hann var að
borða morgunmat og bölvandi á milli bitanna.
“Þeir eru vitlausir, algjörlega .bandvitlaus-
ir,” tautaði Peasley. “Eg skil þetta ekki. “Eg
var ekki kominn á fætur í morgun, þegar illa
vaninn sláni, sem kallaði sig umferða umboðs-
mann (walking delegate), kom og sagði mér,
að menn sínir skipuðu vörunum ekki út í skip
mitt, nema eg borgaði þeim heims'kulega stóra
fjárupphæð. ”
“Hvað sagðir þú við því?” hpurði Emer-
son.
“Hvað sagði eg?” Kafteinn Peasley lagði
varlega frá sér hnífinn, sem hann hélt í hend-
inni, strauk teið úr yfirvararskeggi sínu og rétti
úr sér í stólnum. “Þetta er það sem eg sagði,
eins nærri og eg man.” Svq runnu upp úr hon-
um ósköpin öll af blótsyrðum, sem sjómenn
einir skilja, með eins skorðuðum enskum á-
herzlum og hægt var að hugsa sér, og svo ó-
blandinni einlægni, að hinir fóru að skelli-
hlægja. “Svo lét eg hann finna til stígvélisins
á fætinum á mér og elti hann síðast, þar til að
hann hröklaðist í land.. Tvö þúsund dollara!
Ekki nema það! Það væri sjón að sjá mig
borga fimm hundruð pund til þessara ribbalda.
Skipseigendurnir mundu hengja mig. ”
“Svo þeir heimtuðu tvö þúsund dollara?”
“ Já, og fyrir eitthvert heimskulegt stagl
um það, hverjir að megi vinna sér fyrir máltíð
við uppskipun í San Francisco og hverjir
ekki. ”
“Hvað ætlar þú svo að gjöra?”
“Eg ætla að gera sund-umboðsmann úr
næsta umfreða sendiboðanum, sem kemur um
borð í þeta skip. Tvö þúsund dollara!” Svo
liélt hann áfram að borða.
“Marsh, enn á ný!” mælti George Balt.
“Eg býst við því,” svaraði Emerson. “Það
er ofbeldis tilraun og ekkert annað. En ef að
hægt er að afferma skip með mönnum, sem ekki
eru í uppskipunarfélaginu, þá er líka hægt að
ferma það með þeim, og kafteinn Peasley talar
eins og hann sé maður, §em vill láta skríða til
skarar. Eg vildi að þú vildir vera hér og líta
eftir vörunum. Eg ætla að fara og tala við
forseta verkamannafélagsins. ”
17. KAPITULI.
Þsgar Emerson kom til baka eftir tvo
klukkutíma, voru allir- farnir, nema George
Balt, sem var á gangi innan um vörubunkana.
“Gaztu lagfært þetta?” spurði Balt.
“Nei,” svaraði Emerson. “Það eru sví-
virðilegustu samtök og eg neitaði að knékrjúpa
fyrir þeim.”
“Það var vel gjört af þér,” svaraði Balt.
“Það eru til hlutir, sem ærlegur maður get-
ur ekki lagt sig niður við. Eg skal skipa þess-
um vörum út með mínum eigin höndum, áður
en eg læt nokkurt verkamannafélag ræna mig
að skipun og vilja Willis Marsh.”
16. JÚNl 3927.
“Heyrðu! Viltu lofa mér að sjá um út-
s'kipun á vörunum?” spurði George Balt.
“Geturðu gert það?”
Um varir Balts lék bros, sem Emerson var
farinn að þekkja sem fyrirboða á stórræðum
þeim, sem honum voru svo eiginleg og sem ekki
voru ávalt í sem beztu samræmi við lögin.
“Hlustaðu á,” mælti George Balt og hló.
“Hérna niðri á strætinu eru hundrað fiski-
menn, helmingurinn af þeim er dauðadrukkinn
sem stendur og hinir nokkuð slompaðir.”
“Þeir gera okkur þá ekki neitt gagn,” mælti
Emerson. .....
‘ ‘ Eg býst ek'ki við, að þú hafir nokkurn tíma
séð hóp af Kjalvíkur fiskimönnum, sem eru
vinnulausir. Það er að eins tvent, sem þeir
menn kunna — að fiska og fljúgast á, og sem
stendur, er ekki um fiskiveiðar að tala. Þegar
að þeir koma til Seattle, þá fara öll pólitíin í
þann part borgarinnar, sem þeir eru ekki í, og
troða bómull í eyru sér. Það eina, sem er nógu
sterkt til að skilja þá og pólitíin, eru hæðirnar.”
“■Gjeturðu fengið þá til að vinna?”
“Eg held það,” svaraði Balt. “Það eina,
sem eg er hræddur við, er, að eg geti ekki
fengið þá til að hætta. Það er rétt eftir þeim
að s'kipa öllum vörunum út og rífa svo bryggj-
una á eftir af grunni sínum og bera timbrið
inn til Peasley kafteins. Það er ómögulegt að
að ímynda sér, eða vita, hvað þessum fiski-
mönnum kann að detta í hug. Þeir eru ekki
líkir kidinum öðrum! mönnum í * uppátækjum
sínum eða skapbrigðum. ”
“Hvenær geturðu fengið þá til að byrja?”
“Það tekur mig í alt kveld að smala þeim
saman, og ekki ólíklegt að eg þurfi að berja á
einum fjórum eða fimm, en eg ætti að hafa eina
tólf, sem gætu byrjað í fyi*ramálið.” Balt
, rendi augum yfir bygginguna, sem þeir voru í,
frá gólfinu, sem var úr plönkum, og upp í
mænirinn; svo sagði hann: “Eg sé ekki neitt
brothætt hér inni, svo það ætti að vera óhætt.”
“Viltu ekki að eg komi með þér?” spurði
Emer^pn.
George horfði um stund á hann og sagði
svo: “Eg held ekki. Eg hefi aldrei séð til þín
f í mannraun. Nei, það er betra, að- þú sért hér
og sjáir um, að vörunum sý óhætt, þangað til í
fyrrra mólið. Eg skal sjá um hitt.”
Emerson varð ekki var við Balt, aftur um
dagjnn, og ekki heldur um kvöldið í hótelinu.
En morguninn eftir kom hann í býti niður á
brýggjuna með tólf eða fjórtán fiskimenn. —
Enga sérsta'ka eftirtekt vöktu menn þessir fyrst
í stað, þeir voru frekar illa klæddir og óhrein-
ir. En þegar Emerson fór að veita þeim nán-
ari eftirtekt, þá sá hann, að þeir voru mjög
þreklega vaxnir. Herðabreiðir og þykkir um
brjóstin og gengu þannig, að afl fylgdi hverri
hreyfingu. Það var ekkert sérstakt heima-
landsmót á mönnum þessum, þeir voru auðsjá-
anlega blandaðir blóði hinna vestrænu og norð-
lægu frumherja, sem fyrstir ruddu brautir
þeirra héraða. Mál þeirra bar allmjög keim
sjómannamálsins. Þeir voru margvíslega til
fara og sumir þeirra voru í þykkum stutttreyj-
um, þótt heitt væri orðið í Veðri. Sumir í
strigatreyjum og sumir með stóra flókahatta á
höfðinu, járnaða skó á fótum og í algengum
verkamannafötum.
Einstöku af þeim voru með bólgnar kinnar
eftir hnefahögg; eða bláir í kring um augun, og
tók Emerson eftir því, að þeir litu allir keskn-
iSlega til George Balt, og sýndu það með ýmsu
látbragði, eða tillitum, sem Emerson fékk ekki
skilið fyr en hann veitti því eftirtekt, að Balt
sjálfur var ekkert betur útleikinn. Vörin á hon-
' um var sprungin, og stór kúla fyrir aftan ann-
að eyrað.
Menn þessir fleygðu af sér yfirklæðum og
tóku hraustlega til vinnu, og kunnu að öllum
vinnubrögðum, sem þar þurfti. Á sumum
þeirra var víma af vínnautn frá kveldinu áður
og hentu félagar þeirra óspart gaman að þeim,
er :þeir slöguðu við vinnuna, en þrátt fyrir það
voru þeir óvanalega afkastamiklir við vinnuna.
Þorstgjarnir voru þeir, og þurftu því oft að fá
sér vatn aö drekka og svitnuðu svo við vinnu
sína að svitinn rann í lækjum eftir andlitum
þeirra. Emerson varð sérstaklega starsýnt á
einn þessara manna. Hann kom til vinnu sinn-
ar í fallegum grástykkjóttum fötum. Hann af-
klæddi sig, unz hann var eftir að eins í skyrt-
unni og rauðleitum brókum, og hengdi föt sín
vandlega upp á nagla. A fótunum hafði hann
skó úr gljáleðri; þá tók hann af sér, fór úr
sokkunum og gekk svo til vinnunnar þannig
klæddur og berfættur. Vinnan í höndum allra
þessara manna virtist að eins leikur. Eftir að
allir mennirnir voru teknir til verks, kom
George Balt að máli við Emerson og mælti:
“Hvað heMurðu um. þá?”
“Þeir eru afbragð. En hvar eru hinir?”
“Það eru tveir eða þrír, sem ekki eru ferða-
færir,” svaraði George Balt, og eins og óafvií-
andi strauk.með vinstri hendinni vfir hnúana
á þeirri hægri, sem voru illa hruflaðir. “En
hinir verða hér á morgun. Þetta eru þeir allra
hæverskustu og geðbeztu. Hinir koma smátt
og smátt. Ef að hefði verið um áflog að ræða
hér, þá hefðu þeir allir komið strax. En eg gat
ekki boðið þeim upp á neitt girnilegra en
harða vinnu, svo þeir eru ekki í neinum flýtir
að byrja.”
“Eg býst við það verði nóg af sögurílAim
viðburðum hér bráðlega, til þess að gera hvern 1
mann ánægðan,” sagði Emerson og var
beiskjukeimur í rödd hans.
“Eins áreiðanlega og við erum hér,” svar-
aði George Balt ánægjulega. “Það er eini veg-
urinn til þess að fá skipið fermt í tíma. Það
sem við þurfum með, er að í áflogum lendi svo
sem einu sinni eða tvisvar.”
Það fór maður fram hjá þeim, með þungar
hjólbörur. Hann stanzaði, þurkaði af sér svit-
ann, leit á George Balt, brosti karrkvíslega og
hélt svo áfram.
“Heyrðu mér,” sagði Balt. “Hví hættirðu
ekki, ef þér finst vinnan of erfið. ” En mað-
urinn gaf sig ekki að því og hélt leiðar sinnar.
“Þeir hafa gangið nærri þér, George. Ef
þú hefðir ekki vikið þér undan í tíma, þá hefðu
þeir gert út af við þig,” sagði Emerson.
George Balt brosti og strauk með hendinni
yfir kúluna sem hann hafði fengið fyrir aftan
annað eyrað.
“Barðistu við hann?” spurði Emerson.
“Ekki gat það heitið, en hann markaði mig
‘þarna fyrir aftan eyrað,” mælti Balt. “Hann
er ófyrirleitinn náungi, einn sá bezti, sem eg
veit af. ”
“Hvað kom fyrir?”
“Ekkert! Eg varð að gefa bonum ráðn-
ingu um eitt skeið, en nú höfum við farist á
mis upp á síðkastið.”
“Þið hafið þá verið að endurnýja gamlan
kunningsskap, ” mælti Emerson. “Hann hefir
gefið þér á hann líka, sýnist mér.”
“Nei,” svaraði George, “það var ókunnug-
ur náungi, sem gaf mér þetta mark. Eg var að
koma honum í rúmið, þegar hann sparkaði í
mig með stígvélinu. Hann kom ekki í morgun.”
“Ef að eg væri þú, þá skyldi eg fara heim
í hótetlið og fá mér dálítinn dúr,” mælti Emer-
son. “Eg skal líta eftir hlutunum hér.”
Það kom hik á George. “Eg veit e'kki hvort
mér er óhætt að fara?. Þeir hafa allir félaga,
sem hanga hér einhvers staðar í kring, svo geta
þeiv tekið það í sig að hætta allir þegar minst
varir. Þeir eru ekki hættulegir, en þeir geta
verið kankvísir. ”
“Eg skal hafa augun á þeim,” mælti Emer-
son.
Eftir að hafa virt félaga sinn fyrir sér dá-
litla stund, lét Balt tilleiðast, en ítrekaði á ný
við Emerson: “Láttu þá ekki ná yfirtökunum.
Ef þeir göra það, þá er úti um alla vinnu
fyrir þeim.”
Emerson þurfti ekki að bíða lengi eftir að
George Balt fór, að þeir tækju eftir breyting-
unni sem orðin var, og ekki heldur því, að
þeir reyndu hvað mikill þessi nýi verkstjóri
þeirra væri fyrir sér. Einn þeirra kóm til hans
nálega strax og mælti í skipandi róm:
“Sæktu okkur að dyekka. Við erum þyrstir.”
Emerson benti honum á vatnskranann og
mælti: “Þarna er vatn, drekkið þið alt sem
þið viljið.”
“Vertu ekki að neinu spaugi. Við viljum
ekki vatn. Farðu og sæktu okkur kagga af
öli.”
“Eg held nú ekki,” svaraði Emerson.
Maðurinn tók aftur til vinnu. En eftir fá-
ein augnablik sá Emerson að hann hætti og
lahbaði upp bryggjuna. Emerson hljóp í veg
fyrir hann. “Hvert ætlarðu að fara?”
“Sækja mér að drekka,” svaraði hinn.
“Viltu hætta vinunni?” spurði Emérson.
Maðurinn virti Emerson fyrir sér, og svar-
aði: “Nei, eg hefi ekkert á móti vinnunni. Eg
er að eins þyrstur. ” Þeir sem voru að vinna
næstir þeim, hættu vinnu, stóðu og horfðu á þá.
Maðurinn sneri sér til þeirra og mælti:
“Það er ekki óskemtilegt, að maður skuli
ekki mega fá sér að drekka. Komið þið, félag-
ar. Eg skal borga fyrir drykk.”
Það varð almennur hlátur og mennirnir sem
á heyrðu, hættu að vinna og komu. Emerson
talaði til þeirra í skipandi róm:
“Haldið þið allir samstundis áfram að
vinna. ’ ’
Sá sem orð hafði fyrir verkamönnunum, lét
sem hann heyrði ekki til Emersons og ætlaði
að fara fram hjá honum, en Emerson sló hann
hnefahögg í andlitið svo hann féll til jarðar.
Það hafði þau áhrif á hina, að þeir orguðu upp
og ruddust að Emerson. En þeir komu þar ekki
að tómum kofunum, því Emerson hafði náð sér
í jámkrók mikinn, sem hann beitti fyrir sig, og
. leizt hinum því ilt aðgöngu og stönzuðu.
KJÓSENDUR í WINNIPEG
Amvæoa yoar og anrna óskað til stuðnings
Q| BRAGKEN GOVERNMENT
CANDIDATES Igf'''
k Æ og góðri stjórn og betri tímum.
Hon. W. J. Major
“A BUSINESS” (ekki
Lesið sögu hennar
Komið á kosninga skrifstof-
una og fáið skýringablöð
Þó'rf á fólki til að vinna.
Col. R. Burritt, D.S.O.
flokks) STJÓRN
Ráðvönd og sanngjörn
stjórn.
Sparsemi án nísku.
Lægri skattar.
WINNIPEG-BÚAR r iw
% ÁSAMT
Wm^k«1 BÆNDUNUM í MANI-
BpL % 1 TOBA,
15^« f M STYÐJIÐ HAGSÆLD /wW
ALLS FYLKISINS
Max Steinkompf
Committee Room3
Central
Portage og Main
Phone 88 980
North Winnipeg
874 Main St.
Ph. 56 023
1196 Main St.
Ph. 52 409
552y2 Selkirk Av
Ph. 55 407
Komið á fundina.
Miðvikud. 15. júní
Isaac Brock skóla
Fimtudag 16. júní
Laura Secord
Montcalm
Föstud. 17. júní
St. J. Technical
Mánud. 20. júní
Isbister og Mulvey
Þriðjud. 21. júní
Gladstone,
Lord Roberts
Mliðv.d. 22. júní
Cecil Rhodes,
Fimtud. 23. júní
Lord Selkirk,
Föstud. 24. júní
Kelvin skóla
Mánud. 27. júní
Heb. Free School
Dr.E.W.Montgomery
Committee Rooms
South Winnipeg
759 Corydon Ave
Ph. 47 565
North Elmwood
182 Kelvin St.
Ph. 54 375
South Elmwood
341 Nairn Ave.
Ph. 54 721
Ladies’
Portage og Maiií
Ph. 89 941
r