Lögberg - 01.07.1927, Blaðsíða 9

LÖGRERG, FIMTUDAGINN 30. JÚNÍ 1927.
Bls. 9.
Minningar.
Eftir Björn Jónsson.
(Framh.)
CBrunngröftur er versta vinna;
þó er eg búinn að grafa yfir 30
brunna, grunna og djúpa. í mörg
ár sótti eg vatn í tunnum í
brunna, sem horfið hefir verið
frá, og rekið geldgripi með, 2 til
3 mílur, og verið með 60 til 70
gripi. Tvo vetur brædd'i eg snjó
fyrir 40 til 50 gripi, og þá vetra
báða sendi drottinn mér stóran
snjóskafl rétt við fjósið. Þá bjó
eg mér til stórar hlóðir úr því,
sem kom úr fjósinu, smíðaði
planka-kassa, 2 fet á breidd og 12
á lengd, kejT)ti járnplötu og setti
á að neðanverðu og langt upp fyr-
'ir botn, svo ekkert lak; skógar-
buski var þar rétt hjá. Nú voru
börnin frá 8 til 16 ára; eg get
aldrei gleymt, hvað blessuð börn-
in voru viljug að höggva viðinn
og bera í stóna, sum að taka snjó-
inn og láta í pottinn. [Börnin sýnd-
ust skoða það sem leik. Þetta
gekk svo fljótt, að undrum sætti.
En drottinn sendi mér ekki snjó-
skafla oftar. Gripirnir röðuðu
sér í kring um stokkinn, og það
segi eg satt, að enginn hefir
reynt meira vatnsleysi en eg, þar
til yngsti sonur minn fann vatn í
jörðu, ágætt, rétt við hús og fjós,
og eru margir búnir að hafa gott
af því. Sumstaðar var of djúpt á
því, tíl þess að grafandi væri
nema með nafri.
Þetta sama vor fór eg fimtán
mílur suður, til Chambrae, til
ensks manns, og var hjá honum
hálfan mánuð við girðingar og
byggja stórt mjólkurhús; varð að
grafa niður fjögur fet, og refta
yfir með timbri. Bóndinn var
skólakennari og harður í kröfum,
ekki heima er eg kom. Eg byrj-
aði að vinna að g'irðingunni, sem
átti að vera 50 faðma á lengd,
12 fet á milli staura, tveir vírar
og trjáviðarlengja efst á milli
staura ,en þá varð eg að grafa
tvö fet niður, og við þetta vann
eg myrka á milli. iKlukkan var 10,
þegar eg byrjaði fyrsta daginn,
eftir 15 mílna gang, og fékk eg
hvorki kaffi eða nokkuð annað
t'il hressingar. Um miðjan dag-
inn er kallað á mig að borða. Fékk
eg þá brauð sem búið var til úl’
fjórða flokks mjöli, svolitla sneið
af svínakjöti og grænt te; mátti
kjósa hvort eg vildi heldur mjólk
eða sykur í teið. Svo fór eg til
starfs aftur, vann til sólseturs
og var þá búinn með 52 faðma.
Meðan eg var að snæða kvöld-
verð (ef mat skyldi kalla), fór
húsráðandi að skoða verkið og
og vísa mér svo á rúmið, sem var
beddi uppi í kornhúsi skamt frá.
Sá eg að hann var brosandi. í
beddanum var hesta-brekán, og
lagðist eg þar niður, þreyttur og
svangur, og sofnaði fljótt. Eftir
hálfan annan klukkutíma hrekk
eg upp við það, að mýs sækja að
mér og hyggjast að jeta mig upp
til agna. Ber eg þá og lem alt í
kring um mig, legst svo niður aft-
ur og sofna á ný; en fidðartíminn
var tæplega eins langur og í fyrra
skiftið, svo eg hraða mér út og
fleygi mér niður í grasið við kof-
ann, og þar lá eg til sólarupp-
komu, er eg reis upp og tók til
starfa. Klukkan 8 er kallað á
mig til að borða lapþunt grautar-
sull og samskonar brauð sem áð-
ur er um getið. Þegar eg er að
fara út, reyni eg að segja honum
að eg vilj'i fara heim um kvöldið
og vilji fá kupið mitt, því eg geti
ekki sofið fyrir músum. En karl
vill ekki heyra það og segir, að
eg skuli sofa í húsinu. Eg segi
karl'i, að ef eg verði lengur, þá
vilji eg hafa $1.00 á dag og betra
rúm. Karl játar því fljótlega, og
var eg lát'inn sofa í eldhúsinu,
sem var miklu betra, en á músa-
loftinu.
Klukkan 12 á föstudaginn fer
eg heim í hús og segi kerlu, að
eg vilji fá miðdagsmat, því eg sé
hungraður. Hún verður mjög
óðamála, en eg fer út. Litlu síð-
ar kemur út úr húsinu vinnumað-
ur, sem þar var eins og matvinn-
ungur við að mjólka kýr og ann-
að, og kallar til mín. Eg læt sem
eg heyri það ekki. Hann labbar
þá í áttina til mín og spyr hvað
eg meini með því að koma ekki til
að borða. Eg læt sem eg sjái
hann ekk'i ,svo hann (kemur og
ætlar að hrifsa af mér skófluna,
en eg sný hana strax úr höndum
hans; hann glápir á mig og labb-
ar svo heim í hús; maður þessi
hét Bryer.
Eftir rúman klukkutíma kemur
karl heim og fer inn í hús, stanz-
ar þar skamma stund og kemur
svo á hendings kasti til mín all-
æstur og bölvar mér í sand og
ösku fyrir það, að mér skildist,
að eg hefði móðgað konu sína, og
stagast á “sick, sick”. Eg sagði
honum að eg færi um kvöldið.
eg vilji ekki vinna hjá þeim
lengur. Karl segir, að eg megi
ekki fara, eg sé góður verkmaður
og hann skuli borga mér $1.25 I
kaup á dag.
Þar sem lítið var um peninga-
ráð heima fyrir, og eg vissi ekki
nema kona mín og börn yrðu
skort að líða, svo eg gat ekki
neitað þessu tilboði, og var þarna
sem áður er sagt í hálfan mánuð.
Á þriðja degi segi eg kerlu, að
eg vilji fá þrjár góðar máltiðir á
dag og þrisvar kaffi, eða eg fari;
hún tekur vel í þetta, og eftir
þetta átti eg þarna gott, og alt af
vísa vinnu, því kerling sagðist
engan vilja hafa nema mig, eft-
ir að karl dó. Þegar eg fór í
þetta sinn, borgaði hann mér 16
dali fyrir tólf daga vinnu; eg
þóttíst hróðugur af, og má vera
að sumir hafi fundist eg öfunds-
verður, því þá var lítið um vinnu.
Litlu eftir þetta fórum við fjór-
ir í þreskingarvinnu til Portage
la Prairie, þá um haustið. Það
voru: Helgi Árnason, Jón Þórð-
arson, Freysteinn Jónsson og eg.
Það var minnilegt haust vegna
rigninga; hefðum við ekki verið
eins og menn að vinna fyrir fæði
okkar, þegar “ekki varð róið”,
mundi lítill arður hafa orðið af
þeirri “vertíð”. Húsbóndinn átti
tvær þreskivélar, og voru e'intóm-
ir Ontariomenn við aðra; þegar
rogndagar komu, fóru þeir til
bæjar, og báðu bónda um pen-
inga. En vasar þeirra voru gal-
tómir, þegar þeir komu aftur og
farið var að þreskja á ný. En við
félagar fórum aldrei til bæjar og
eyddum engu; eftir sex vikur
hættum 1/16 og húsbóndinn, sem
var ágætur maður, fór með okkur
til bæjar, og borgaði okkur sex
vikna kaup í einu, 36 dali hverj-
um. Helgi varð eftir í Portage
og fékk þar vinnu, Jón og Frey-
steinn fóru eitthvað vestur á
braut, en eg til Birtle í sögunar-
vinnu og var þar sjö daga. Þar
voru þá að verki þelr ólafur And-
erson, J. Einarsson, B. Stefáns-
son, og B. Þorleifsson ásamt mér.
Vinnan sem eg hafði, að hlaða
brautarböndum á vagna, var erf-
ið, því tpjájdrumbar þeir voru hrá-
blautir og vógu um 200 pund. Eg
meiddi mig líka þarna og varð að
hætta og fór heim. Síðar fór eg
suður til Chambrae og vann þar
í mánuð fyrir tvo dali á dag. Eg
var hepp'inn það haust.
Fjögur árin, sem eg sáði, fraus
alt tvö árin, en hin tvö fengum
við allgóða uppskeru. Akurlendið
var svo sem tíu ekrur. Við Grím-
ur lögðum saman, því hann átti
akneyti og fór til mylnu fyrir
okkur báða; það kostaði 15 cent.
að mala bushelið; hann fór með
30 eða 32 bushel af nr. 1 hveiti,
og fengum við 40 pund af hvítu
mjöli úr hverju, 8 pd. “shorts” og
10 pd. “bran”. Það dugði okkur
vel. Eftir 4—5 ár fórum við að
kaupa korn á mylnu og láta mala
sjálfir. Eg keypti vanalega 32 til
35 mæla og fékk af bezta hveiti
tólf til fimtán 98-pd. sekki. Slíkt
hið sama gerðu allir hér í mörg
ár, og dugði vel yfir árið. En
við hættum allri jarðrækt, því
hún var of kostnaðarsöm. T. d.
keyptum við, Freysteinn, Halldór
Eyjólfsson og eg, sáðvél fyrir
$125, og vorum búnir að kaupa
áður plóg og hérfi. Þetta brúk-
uðum við, og svo tók H. E. sáð-
vélin, “B'indara” keyptum | við
fjórir: Vigfús járnsmiður, Frey-
steinn, ólafur ólafson og eg, og
slógum kornið með honum þessi
fjögur ár. Svo þegar jarðrækt
var hætt, hlerar ólafur að mann
norður í Lögbergsbygð yanti
bindara; hann gerir Freysteini
boð um þetta og fara þeir norð-
ur í Lögbergsbygð og selja mann-
inum sína hluti fyr'ir vetrung,
eða 15 dali. Eg frétti þetta, fer
norður og hitti karl að máli;
hafði hann þá ekkert annað en
afgamla merarbykkju, sem hann
sagðist ekki láta fyrir minna en
40 dali; 'það var sanngjarnt,
hefði merin getað l'ifað. Eg
trúði manninum, hafði unnið hjá
honum og þekti hann að öllu
góðu,; tók eg því merina og ‘borg-
aði honum 10 dali. Eg ætlaði að
reyna að beita henni fyrir hrifu
við heyskapinn, en hún hreyfði
sig hvergi og drapst litlu síðar al-
tannlaus. Fjögur hross misti eg
svona: folaldsmeri, keypt um vor,
en bæði voru dauð að hausti; síð-
ast kejrpti eg fallega meri og
fallegan hest af tveimur mönnum,
seinni part vetrar, fyrir arfinn
konunnar; hesturinn var dálítið
fælinn. Þessu hestapari var eg
búinn að lofa manni, íslendingi,
suður í Qu:Appelle dal; svo átti
eg líka ágætis , keyrsluhest og
reiðhest. Maður þessi kom seinni
part dags til mín, en þurfti að
skreppa á næsta bæ; þá voru
hrossin 100 faðma frá húsinu;
það var komið langt fram í maí.
Islendingurinn sagði sér þætti
enginn galli á hesti þó hann væri
kvikur. Hann kom ekki aftur
fjrr en um miðjan dag daginn
eftir. Framh.
Læknar Nýrnaveiki
og Blöðrusjúkdóma.
Menn og konur, sem þjást af
þessum þrejrtandi og kvalafulla
bakverk og ekki geta sofið á nótt-
unni vegna nýrnaveiki, sem er
þeim til mikilla óþæginda, ættu
ekki að láta það bTegðast, að
reyna Nuga-Tone. Þetta meðal
styrkir nýrun til að hreinsa blóð-
ið, gera taugarnar og vöðvana
sterkari og auka líkamlegt þor og
þar með andlegt þrek manna.
Ef þú ert ekki eins hraustur og
heilsugóður eins og þér finst þú
ættir að vera, þá reyndu Nuga-
Tone í 20 daga, og ef það hjálpar
þér ekki stórkostlega og gerir þig
heilbrigðari ov sterkari og ánægð-
ar'i, þá skilaðu afganginum til
lyfsalans, sem fær þér aftur pen-
ingana umyrðalaust. Fáðu þér
NugaTone strax í dag, en vertu
viss um að fá rétta meðalið, en
enga eftirlikingu.
Það sem eg vil helzt.
i.
«
Eg nurla saman skildingum, til að
geta ferðast vestur á Kyrra-
hafsströnd.
Mig langar til þess að sjá
Kyrrahafsströndina. Mig langar
til að heyra brimhljóðið og sjá
hinar hávöxnu haföldur og smá-
öldurnar við fjöruborðið og sand-
inn. Mig langar að sitja á ein-
hverjum steininum og rétta berar
fæturnar ofan í sjóinn. Mig lang-
ar til að fá mér bát, eða ein-
hverja fleytu. Eg vil fá mér
öngul og færi og veiða fisk í
sjónum, eða þá net — veiða fisk
einhvern veginn. Eg vil velta
mér í fjörusandinum og soga í
mig sjávarloftið.
Þegar eg var dálítið barn, þá
gaf kona mér skel, og þegar eg
lagði hana við eyrað, þá hejrrði
eg í henni eitthvert einkennilegt
hljóð. Konan sagði mér, að skel-
in væri úr Kyrrahafinu, og það
sem eg heyrði, þegar eg legðl
skelina við eyrað, væri sjávar-
hljóðið. Eg sat tímunum saman
með skelina við eyrað og lét hana
segja mér sögur frá hafinu og gaf
ímyndunaraflinu lausan tauminn.
Þegar eg var barn, dreymdi mig
marga og stóra drauma um hafið
og þegar eg sjál’fur stækkaði,
stækkuðu draumarnir einnig. Eg
hét því, að hafið skyldi eg sjá —
einhvern tíma.
Eg var skólakennari úti í sveit
og eg hafði úr litlu að moða, því
laun voru lítil á þeim árum. En
seinna, þegar eg var orðin bónda-
kona, byrjaði eg að safna, smá-
skildingum til þessarar ferðar.
Eg lét skildingana^í sykurker og
það hækkaði í því smátt og smátt.
iSvo komu veikindin og það var
gripið til sjóðsins til að borga
fyrir meðul og læknishjálp. En
eg byrjaði aftur. Árin liðu. Eg
var sparsöm og neitaði mér um
flest, og loksins koni að því, að
mér fanst að nú gæti eg farið
þessa langþráðu ferð. Eg hafði
gengið frá öllu. Látið alt í ferða-
tösku mína, sem eg ætlaði að
bafa með mér og eg var alveg
ferðbúin.
Eg fékk simskeyti. Faðir minn,
sem þá var orðinn gamall, hafði
ætlað að vera vikutíma hjá
frændfólki okkar, meðan eg væri
burtu, var hættulega veikur.
Læknar, hjúkrunarkonur, sjúkra-
hús, uppskurður ■— alt þetta var
ekki lengi að ljúka við pening-
ana, sem eg hafði safnað til ferð-
arinnar.
Ætti eg nú að hætta við þessa
fyriráetlun? Nei, eg ætla enn að
byrja að safna. Það eru ekki
r.ema fáeinir skildingar í sj-kur-
kerinu núna, og gráu hárin á
höfðinu á mér eru að smá fjölga,
en ef eg lifi nokkur ár enn og ekk-
ert óhapp kemur fyrir, svo eg
þurfi að grípa til ferðapening-
anria, þá rætast einhvern tíma
æskudrauma mínir, eg fæ að sjá
hafið, sem mig hefir langað svo
mikið til alla æfi. F. L.
þegar eg var búinn að selja hana,
þá var eg fimm hundruð dölum
fátækari heldur en þegar eg
bj’rjaði að sá. Eg reyndi að
rækta tóbak og 'bómull, en það
fór alt út um þúfur. Svo fór eg
að rækta ber, pg það reyndist
mér verst af því öllu. Eg fór
eftir því sem mér var ráðlagt af
mönnum, sem mikla reynslu þótt-
ust hafa í þessum efnum, ,en
þeirra ráð reyndust mér ekki
betur en svo, að eg tapaði stórfé.
En þrátt fyrir öll þessi ó-
höpp, hefi eg enn rétt fcins mikla
trú á búskapnum ,eins og eg hefi
nokkurn tíma haft, og engu
minni von um að mér muni ein-
hvern tíma hepnast að búa, og
enn vild'i eg heldur vera bóndi,
en reka iðnað, þótt í stórum stíl
væri.
En því miður er eg 'hræddur
um, að eg verði að vera á ein-
hverri skrifstofunni meðan eg
get fengið einhverja slíka vinnu,
og að eg muni safnast til feðra
minna, án þess að hafa nokkurn
tlma tækifæri til að reyna til hlít-
ar það, sem mig alla æfi hefir
mest langað til að gera.—L.M.S.
* # • |
III. Eg vil hafa há laun.
Það sem mér ihundi falla betur
en alt annað, væri það, að fá há
laun og fá þau reglulega borguð
á hverjum mánuði. Eg hefi not-
ið þeirrar mentunar, að eg get
notið þess sem bezt er í bókment-
um og listum af öllu tagi; get
notið fegurðarinnar, sem lífið
hefir að bjóða, ef eg á þess
kost. En þau litlu laun, sem eg
fæ sem skólakennari, leyfa mér
ekki að láta svo sem neitt eftir
mér í þessum efnum. Þau eru
ekki meiri en svo, að eg get rétt
lifað sæmilega og ekki meir.
Eg vil vinna fyrir mér og mér
fellur vel að vera skólakennari.
Mig langar ekki til að lifa í óhófi.
En eg vildi fá svo mikil laun, að
eg gæti veitt mér það, sem mér
finst að eg hafi hæfileika til að
njóta og sem eg inet mikils. Mig
langar til að hafa heimili, sem er
á góðum stað, og eg vil að það sé
vel og smekklega útbúið. Eg vil
sjá góðan leik, eða sækja góða
söngskemtun einu sinni í Viku,
og þar að auki sjá eina eða tvær
af hinum betri kvikmjmdum. Eg
vildi kaupa eina góða bók á viku
og svo þau tímarit, sem mér þyk-
ir skemtilegast að lesa. M'ig
langar til að kaupa aðgöngumiða
á allar samkomur, er haldnar eru
í góðgerðaskyni, ef eg er beðinn
um það, og það án þess að þurfa
að neita mér um að fara með
strætisvgninum eða kaupa tíma-
rit, sem eg sé í búðarglugga og
og held að hafi eitthvað það að
flytja, sem eg hefi gaman af að
lesa.
Mig langar t'il að gefa margar
og fallegar jólagjafir og afmæl
isgjafir. Ég vil káupa mér einn
fatnað í einu, þegar mér býður
svo við að horfa, þó það sé kann-
ske ekki alveg nauðsynlegt. Eg
hefi gaman af að gefa vinum
mínum góða máltíð, svona við og
við, en leiðist að þurfa að gæta
þess vandlega fyrir fram, hvert
eg geti nú borgað fyrir máltíð-
ina eða ekki. Eina skemtiferð á
ári langar mig til að geta farið.
En það, sem mig langar mest til
af öllu, er það, að tryggjá mér
það á einhvern hátt, að eg hafi
nóg fyrir mig að leggja, þegar að
því kemur, að eg er orðin of göm-
ul til að vera skólakennari.
Mig langar ekki til að eftir-
skilja mikil auðæfi og mig lang-
ar ekki til að giftast ríkum manni.
Það sem eg vil, öllu öðru fremur,
er að fá svo sem fjögur hundruð
dala laun á mánuði. Slík laun
losa mann við áhyggjuna og veita
manni þægilega það, sem maður
þarf til fæðis og klæðis, bæði í
andlegum og Hkamlegum efnum.
B. C.
Œfiminning.
Hinn 2 júlí 1927 lést að heimili
sínu, Winipegosis, konan Sigríður
Sigmundsdóttir. Fædd 29. nóv.
1854 að Árnesi: Nesja-hrepp Aust-
ur-Skaftafellssýslu.
Foreldrar hennar voru, Sigm. Ei-
ríksson og Ingibjörg Sigurðardótt-
ir.
Fjórtán ára gömul fór Sigríð-
ur til prófasts og prests Bergs
JónssOnar í Bjarnarnesi og dvaldi
þar unz hún giftist eftirlifandi
manni sínum. Stefáni Halldórssyni
frá Volaseli í Lónshrepp og áður
nefndri sýslu.
Gifting þeirra fór fram 29. sept.
1875, og 50 ára hjónabandsafmæli
þeirra var minst hátíðlega 29. sept.
I925-
Skömmu eftir að þau giftu sig
fluttu þau til SeySisfjarðar og
dvöldu þar í 6 ár. Þá fluttu þau að
Hvammi í Lóni, og voru þar, unz
þau fluttu til Canada 1893 Áttu
heima á Oimli og fleiri stöðum í
Manitoba og Sask. þar til þau
fluttu til Winnipegosis 1914 og
hafa búið þar síðan.
Þau eignuðust 7 böm; 4 stúlkur
og 3 drengi.
1. Sigmundur, dó í Winnipeg 22
ára gamall. Listfengup og fjölhæf-
ur smiður og því gott mannsefni,
eins og hann átti kyn til.
2. Steinunn gift Kristjáni Þor-
varðssyni að Otto, Man.
3. Halldór, giftur Jörínu Auði
Gunnarsdóttur, Winnipegosis.
4. Sigurjón, giftur Helgu Þórar-
insdóttur, Winnipegosis.
5. Vilborg, dó 2 ára.
6. Sigurborg, gift Thomas
Dennison, Battleford, Sask.
7. Sigríður, gift Núma lækni í
Churchbridge, Sask. Hann er son-
ur Finnboga H'jálmarssonar í Win-
nipegosis.
Eiginmaður hinnar látnu, og þau
af börnum þeirra er til náðist
hjúkruðu henni eftir mætti; og
þakka af heilum hug, öllum þcim,
er veittu þeim hjálp og hluttekn-
ing í þessu sorgar-tilfelli. Þar á
meðal Miss Fríða Ingi frá Foam
Lake, Sask., sem af tilviljun var
hér stödd, og tók að sér að stunda
hina látnu um mánaðar tíma, og
fórst það snildarlega; Eg nefni
hana sérstaklega, af því að hún var
hér aðeins í kynnisför, og var á
förum heim til sín, er hin látna var
oröin ósjálfbjarga, en sá að þama
var þörf á hluttekning og hjálp og
lét hana líka, fúslega í té.
Um lífsstörf Sigríðar sál, má
með sanni segja: þau voru mörg og
mikil; og af höndum leyst með
hagkvæmri fyrirhyggju og göfug-
lyndi. Hún var ástrík móðir og trú-
föst eiginkona. Dý-ravinur var hún
í bestu merkingu.
Bóklegrar fræðslu naut hún
ekki í uppvexti nema eins og þá var
títt, með alþýðu. Lestur og skrift
og haldgóða kristindómsfræðslu
Var næm og skarpskygn að upp-
lagi og færði sér vel í nyt þær und-
irstöður; og bygöi á þeim öll sín
lífsstörf.
Bókhneigð að upplagi og aflaði
sér þannig sjálf hald-góðrar menn-
ingar. .
Kristindóm þann er hún hafði
numið í æku geymdi hún ómengað-
an í hjarta sinu til æfiloka, inn-
rætti börnum sínum hann, því hún
áleit að í honum fyndu þau þann
áttavita, sem sýnir mönnum hina
réttu leið, til dyggðugs lífernis og
heiðarlegrar breytni í lífinu.
Ástvinir hennar blessaö og heiðra
minningu hennar.
Vfinnipeg. 9. júní, 1927.
Th. StcphánssOn.
■ m
Sigríður Sigmundsdóttir.
F. 29. nóv. 1854. D. 2. júní 1927^
Leiftur-örvum dauðinn beind’i að
þínum beð;
Bjó um sig í leyni, vopnum sárum
með.
Hlífðarlaust hann vegur, og hrindir
i þeim slag,
Hvaðanæfa sorgar-stunur berast,
nótt og dag.
Þæg mun hvíldin þér sem fleirum
þeim, er langan dag,
þolinmóðir okið báru, oft við
strangan hag.
En skapadægra skýjabakki skilur
eftir tár
og skaðinn er þeirra, sem bíða daga
og ár.
i
Öldruð þegar móðir og eiginkona
. merk.
arfleifðinni skilar, lífsins mikla
verk,
Vöggugjaftrástríkis, og virðing
óskert full.
Vegur stundum meira, en hið jarð-
neska gull.
Þú aldraði vinur, sem mest hér
hefir mist,
af miklu líka að taka og svo steig
hún fyrst
yfir landamærin, að uppbúa sæng,
ástvinum sínum und friðarbogans
væng.
Þar bíður nú alsæl, þíp brúður,
annað sinn,
breiðir út faöminn er æskuvinurinn
leggur niður stafinn, og stikar
heiðan geim,
að stefnumóti ákveðnu, loksins
kominn heim.
Thór. Stcphánsson.
HlllllllllllllllllllllllllHllllllllllllllllllillllllllllllllllllilllllllllllillllllimillllHIIIIIIIHs
II. Eg vil vera bóndi.
1 tuttugu og fimm ár hefi eg
unnið á skrifstofu, en mest allan
þann tíma hefi eg haft sterka
löngun til að búa úti í sveit. Mig
langar mest til þess af öllu, sem
eg þekki. Eg vildi heldur vera
bóndi í góðri sveit, þó eg væri
smábóndi, ef eg hefði gott land
og alt sem þarf til að reka bú-
skapinn og rækta landíð, heldur
en þó eg ætti kost á að vera for-
seti Bandaríkjanna.
Eg hefi hvað eftir annað látið
eftir þessari löngun minni, svona
að nokkru leyti, með því að kaupa
iand og stunda búskap, þó það
væri bara gert í hjáverkum. Fimm
sinnum hefi eg keypt land og ein-
hverja tilraun gert til að búa, en
það er öðru nær, en það hafi
hepnast. Fyrst reyndi eg að
rækta kartöflur. Eg var of stór-
huga í það sinn, og hafði of mik-
ið um mig. Eg fékk uppskeru, og
Hollandv;,íBinder Twine
mun reynast í
ALLA STAÐI ÁREIÐANLEGUR
því hann er LANGUR í SÉR, STERKUR og JAFN
Tvinninn sem er Lengri, Betri og Sterkari en annar Tvinni
(hra N. V. Vereenigde Touwfabrieken, Rotterdam, Holland)
VORAR TEGUNDIR
Queen City, 550 ft.; Prairie Pride, 600 ft.; Manitoba
Special, 650 fet.
_ . HOLLAND” tvinni er varinn gegn skordýrum.
Bæði 8 pd. og 5 pd. hnyklar vindast alveg upp án þess að
snurða komi á þráðinn. Auk þess sem tvinninn er
sjalfur ágætur, mun yður líka kaðallinn, sem
vér vefjum utan um sekkina.
Harold & Thompson
Umboðsmenn í
Manitoba, Saskatchewan, Alberta
REGINA - SASKATCHEWAN
Sjáið næsta “HOLLAND” kaupm.
I Njótið fulls hagnaðar
Hver maÖur, sem getur þreskt koinið sitt
= þegar hann sjálfur vill, er betur staddur en
hinn sem ekki getur það. Þetta sannaðist
i bezt í haust sem leið.
Hjá honum fer minna af korni til spillis.
= Hann getur komið því til markaðar 1 betra
ástandi, byrjað fyr á haustverkunum og
= aflað meiri peninga,
= Case vélarnar eru einfaldar, þægilegar til
vinnu, endingar góðar, þola eld og vatn og
það kostar lítið að halda þeim við.
Næst þegarj þér kcmið til Winnipeg, þá
komið inn til vor og látið oss skýra þetta
E fyrir yður.
! J. I. CASE, T. M. C0.
= 81 WATER STREET, - - WINNIPEG, MAN.
=7i 1111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111 n: 1111111111111111111111111
^BrewecL from
c/iae
$es t
J^labei'lals
(jrown
DKEWRYS
STANDARD
LAGER
Þetta góða alkunna öl, stafar af
nákvæmni í vali efnisins sem það
er búið tii úr 0; aðfeið í tilbúning
The DREWBYS Limited
Establishod 1877
Winnipog, Phono 57 221
^ömkndío^
1111111111111111L’