Lögberg - 01.07.1927, Blaðsíða 2

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 30. JtfNÍ 1927.
Bls. 2
Athugasemdir
við Mæðradagsræðu séra Ragnars
H. Kvarans, sem birtist í Heims-
kringlu 11. maí 1927.
(Niðurlag.)
Þá tilfærir ræðuhöf. tvær kon-
ur úr ritningunni, til sönnunar
máli sínu : Hönnu moður Samuels
síðasta dómara í ísrael, og Maríu
mey. Segir hann samt: “Hvoru-
tveggja sagan er frekar æfintýra
saga, en raunveruleiki atburða,
en ef til vill fyrir þá sök einmitt
lærdómsríkar.” Telur hann mest
um vert, að sagan sé vel sögð,
hitt minna, að hún sé sönn.
Eg verð að segja, að mér finst
þetta veik kennimenska. Eg tel
sánnléikann /einan jgeta I gert
menn hólpna. Sé sagan sögð sem
raunveruleiki, verður hún að vera
það. Sé hún sögð sem líking,
verður að finnast fyrir henni
sannleiks grundvöllur í tilver-
unni, það mun hann eiga við.
Það sem er talið aðal-gildi bib-
líunnar, er sannleiksgrundvöllur-
inn, sem hún byggist á, hvort
sem um ræðir líkingarmál eða
beina sögusögn skeðra hluta eða
spádóma. Hún hefir haldið þeim
heiðri í ómuna aldfr, að vera
Guðs orð, heldur því enn og það í
hugum margra ágætustu manna
heimsins.
En séu þessar tvær áminstu
sögur æfíntýri, einkum vitaskuld
sú síðari, um Maríu meyju, hvað
verður þá eftir til að byggja á
að virkileik?
Þegar menn komast inn á þær
slóðir, að telja ritninguna æfin-
týri eitt, blandast hugmyndir
þeirra um tilveruna fjarska fljótt
sjónhverfingum.
Mér kemur til hugar “upplýs-
ingin”, sem einn skáldlega sinn-
aður íslendingur í Winnipeg vildi
veita mér fyrir löngu síðan. Hún
hljóðaði svona: “Kristur og post-
ularnir hafa aldrei verið til, hug-
myndin hefir spunnist utan um
sólina og tólf halastjörnur.”
Svona j'sneri jþá skáldskapar-
hugmyndin þessu við í höfðinu á
honum.
Presturinn, sem uppfræddi mig
í æsku, var talinn góðum gáfum
gæddur og mentaður vel, auk
þess sem hann var flestum mönn-
um meiri höfðingi að ljúflyndi og
daglegri prúðmensku við alla
jafnt. Hann sagði okkur börnun-
um, að spádómar ritningarinnar
væru sannir, væri hægt að sjá
það m. a. á þeim, sem rættir
væru. Hann sagði,/að eyðilegg-
ing Jerúsalems árið 70 e. Kr., væri
eitt af því sem Kristur hefði
spáð um, og hefði þá strax kom-
ið fram á svo hræðilegan hátt.
Sá spádómur hljóðar svo: “En
honum fylgdi mikill fjöldi af
fólkinu og gaf honum, sem hörm-
uðu og grétu yfir honum. En
Jesús sneri sér til þeirra og
mælti: Jerúsalems dætur, grátið
ekki yfir mér, en grátið yfir sjálf-
uip yður og yfir börnum yðar.
Því sjá, þeir dagar munu
koma, að menn munu segja: Sæl-
ar eru óbyrjur og þau móðurlíf,
er ekki hafa barn alið, og þau
brjóst, er ekki hafa gefið að
sjúga. Þá munu menn taka að
0 segja við fjöllin: Hrynjið yfir
oss! og við hálsana: Hyljið oss!
Því að ef menn gjörðu þetta við
hið græna tréð, hvernig mun þá |
fara fyrir hinu visna?” (Lúk.
23, 27-31.)
Það stendur í veraldarsögunni,
að þegar Rómverjar sátu um
Jerúsalem á nefndum tíma, hafi
neyðin orðið svo mikil, að kona
át barn sitt. Hér var grimmur
sannleikur á bak við spádóminn,
en hvílík var ekki tilfinningin,
sem fylgdi orðum hans er spá-
dóminn flutti, meðlíðanin með
þeim, sem þjáðust.
Annar spádómur kemur mér til
hugar. Hann er í Tennyson’s
Locksley Hall:
“For I dipt into the future, far
as human eye could see;
Saw the heavens fillecl with com-
merce,
Argosies of magic sails,
Pilots of the purple twilight
dropping down with costly
bales.
Heard the heavens fill with
shouting, and
There rained a ghastly dew
From the nations airy navies,
Grappling in the central blue”—
Hér eru spádómar um flug-
ferðir, verzlun þeirra ferða og
stríð háð í loftinu. Alt hefir
ræzt.
En þegar hinn skrautlegi og
dýri varningur nær þarna lend-!
ingu (VPiIots of the purple”) það!
er: nemur við fold, kemur önnur
mynd fram í huga minn; það er
hrúga — kös — af loftfari ogí
limlestir—ægilega slasaðir menn
eru teknir þar út úr, sumir dánir.j
Eg sá þessa mynd í fyrra. Hví-
Iík sjón fyrir alla, en sérstaklega
fyrir þær eða þá, sem elskuðu
mennina, er þarna biðu tjónið. |
Eða hvílík frétt, ef þau voru ekkij
við.
En var nokkuð um það í þess-
um spádómi?
Nei. Ekkert af þeim ferðum,
nema lýsingin af sigrinum. Það
er ekki fyr en í næstsíðasta er-
indi, þegar skáldið fer að lýsa
ófriðnum í loftinu, að hann finn-
ur “hinni ægilegu dögg” rigna.
Karlmaðurinn er búinn að bera
og mæta svo oft banaspjótunum,
að meðvitundin um áhrif þeirra
falla ekki burt af sálu hans, þó
hann fari fljótt yfir.
Með öðrum orðum, þetta var
mannlegur spádómur, og svo mik-
ilfenglegur sem hann er, saknar
maður úr honum þeirrar guðlegu
hlttekningar, sem gefin var kon-
unum á krossgöngunni í Jerú-
i salem; þó vitanlega sé hann ekk-
' ert líkur “útleggingunni”, sem
' íslendingurinn í Winnipeg reyndi
1 að sýna mér fram á forðum. En
á sama tíma sést, að til er guð-
legur spádómur, heilög ritning er
i full af þeim, svo mannlegur spá-
j dómur, beztu skáldverk heimsins,
hafa þá og svo eintóm heimska,
sem vill endilega telja sig í ætt
: við skáldskap; en guðs orð getur
j hún aldrei talið sig í ætt við, á
! meðan mennirnir gera greinar-
; mun á guðlegu og mannlegu orði.
Það er lífsnauðsyn að gera sér
grein fyrir því, að biblían saman-
stendur af sögulegum frásögnum
j og líkingarmáli líka. Dæmisögur
■Jesú eru dæmisögur. Engum hef-
ir dottið í hug að taka þær öðru-
i vísi; en þær eiga sér grundvöll
á öllum tímum tilverunnar. En
t móðir Jesú, má með engu móti
j verða æfintýra persóna í neins
manns huga, né hann sjálfur.
Það er varla mögulegt annað, en I
að skýr maður sjái það, þegar
! hann gáir að því, að trúi hann
| ekki á fullan virkileik í þeirra
I samanburði, er hann alls ekki
hæfur til kennimensku, hve ágæt-
; ur sem hann kynni að reynafet á
öðrum sviðum.
Jesús og María móðir hans eru
i í mesta máta sögulegar, áþreifan-
legar persónur.
Enginn, sem ekki getur hik-
laust boðað fólki ritninguna sem
j guðs orð, ætti ekki að vera prest-
| ur. Það er ekki rétt. Hafi mað-
urinn ekki áttað sig á því, að
j mátturinn og valdið, sem henni
fylgir og ekki er hægt að finna í
neinni annarl bók, sannar sig
j sjálft, þá hefir hann ekki fundið
! sannleiksgildi hennar.
Ein elskandi móðir getur gefið
j frá sér mikla hlýju, góður faðir
líka. Einn ágætur maður, sem
af guði hefir þegið sérstaka náð
j til þess að gefa heiminum eitt-
hvað, — þessi geta gefið svo ög
svo mikið af lífshamingju sinni,
líf sitt, heilsu og aðra veraldar-
hamingju, en hvert þeirra gæti
sagt í sínu eigin nafni: “Komið
til mín, allir þér, sem erfiðið og
þunga eruð {þjáðir, eg víl gefa'
yður hvíld”?
Enginn nema almáttugur Guð
getur gert slíkt tilboð.
Það verður aldrei nema örlítið
brot af heimsbölinu, sem hver
maður eða kona getur tekið á
herðar sér eða boðist til að taka,
og ekkert orðið ágengt heldur,
nema hann eða hún eigi Jesúm
Krist, Guðs son og frelsara mann-
anna, krosfestan og upprisinn, í
sál sinni eða þá tilfinningu, séu
þau utan kristninnar, sem er 1
samræmi við þann kærleika guðs,
sem lýsir sér í Kristi.
Að eins guðs sonur einn gat
tekið alla he'inisins synd á herðar
sér og borið burt, í dýpri, æðri og
fullkomnari skilningi, en vér fá-
um nokkurn tíma gripið i þessu
lífi.
Þá komum við aftur að mæðra-
dagsmálinu. Ræðuhöf. tekur tvær
göfugar konur, máli sínu til sönn-
unar. En það er ekki nóg, af því
það er ekki heil mynd af konunni
í allri tilveru þessarar jarðar.
Sagan af Hönnu hefir, að vísu,
á sér mannlegan blæ, en að eins
göfugan, eigi að síður. Hún hef-
ir á sér allan raunverusvip, er
engin trúarraun og er söguleg,
því sonurinn umræddi er söguleg
persóna, síðasti dómarinn í fsra-
el. Hitt má minna á um leið, að
óteljandi mæður á öldunum und-
anförnu og enn í dag, hafa, auk
hennar, viljað helga guði börn
sín og vilja enn, og þurfa að
leggja 6vo óendanlega mikíið
meira á sig, til þess, en sagan
sýnir að Hanna hafi þurft. Hitt
er annað mál, að hún er líkleg
manneskja til að hafa lagt stór-
ar og miklar fórnir fram, barni
sínu til styrktar, ef á hefði þurft
að halda.
Hanna á ekki barn, það er
henni raun. Hin önnur kona
manns hennar á mörg, það er
henni enn þá meiri þraut. Hún
biður Drottin að gefa sér, ekki
bara barn, heldur “karllegan af-
Spring” (I. Sam. 1, 11. 12). Móð-
urást hennar einni hefði verið
fullnægt með meybarni, en metn-
aður hennar þoldi ekki þá barns-
Á drenglyndi hennar sjálfrar
og hina göfugustu hlið móðurást-
arinnar reynir mest, þegar að því
kemur, að efna heitið. Að vinna
heit undir hita áskapaðra til-
finninga, er létt verk. Að efna
það he'it í gegnum kulda og erfiði
hversdagslífsins, er þrautin
þyngri, en Hönnu ferst eins
drengilega að efna síðar og hún
beiddi kvenlega 1 fyrstu.
Þá er tal prestsins um sorgar-
hliðina á lífi Maríu móður Jesú,
göfugmannlegt. Það er hluttaka
í sorg, bæði hennar og allra ann-
ara s y r g j a n di mæðra, sem
undantekníngarlaust i finna brot,
undir þeirh kringumstæðum, í
sálu sinni, af sverði þvi, er nísti
gál Maríu. Og þó ýmislegt í
greinarefni þessu snúi á annan
veg fyrir mér, en séra Ragnari E.
Kvaran, get eg vel orðið honum
samferða, með áminstri konu< er
hún gengur heim með slitrur af
þyrnikórónunni. En þar skilja
líka leiðir okkar.
Til þess að sýna, að konan sé
verðug þess að vera sett í Guðs
stað, þar h e i 1 a mynd. Þessar
tvær konur sýna bara göfgishlið-
ina á konunni.
Nú eru fleiri mæðramyndir 5
biblíunni, en þessar tvær. Börn-
in, sem voru í þeirra höndum,
elskuðu lifið og fundu til, sem
önnur börn.
Það er til saga af öðrum tveim
konum þar, og hún er svona:
Óvinaher sat um Samaríu, og
hungríð þrengdi að fólkinu.
“Og er fsraelskonungnr var á
gangi uppi á borgarveggnum,
kallaði kona nokkur til hans og
mælti: Hjálpa þú, herra kon-
ungur! En hann mælti: Ef
Drottinn hjálpar þér ekki, hvað-
an á eg þá að taka hjálp handa
þér? Úr láfanum eða vínþröng-
inni? Og konungur sagði við
hana: Hvað viltu þá? Hún svar-
aði: Konan þarna sagði við mig:
Sel fram son þinn og skulum við
eta hann í dag, en á morgun skul-
um við eta minn son. Suðum við
síðan minn son og átum hann.
En er eg sagði við hana daginn
eftir: Sel þú fram son þinn, og
skulum við eta hann, þá fól hún
son sinn. En er konungur heyrði
þessi ummæli konunnar, reif
hann klæði sín, þar sem hann stóð
á múrnum” (II. Kon. 6, 26-30.).
Mörgu fólki geðjast aldrei nógu
vel að myndum af s#r, finst þær
ekki nógu fallegar, ijafnvel þó
þær séu það eða meir. Það er
ekki saman jafnandi þessum tveim
myndum og hinum tveim göfugu
kvennanna. En í myndunum fjór-
um er konumyndin ö 11.
Það er ekki erfitt að fá heim-
inn til að falla að fótum þeim
Maríu og Hönnu. Ástin og virð-
ingin eru þar báðar að sjálfsögðu
strax til taks. Þessi hl’ið konu-
myndarinnar kallar alt annað
fram: hrylling, ólýsanlegan við-
bjóð, jafnvel fyrir þeirri, sem
bar þó hálfan sigur frá borði:
bjargaði sínu barni. En einmitt
hér í nauðunum, sjáum vér enn á
ný, að mannslífinu er ekki
borgið í móðurhöndunum, sé Guð
fyrir einhverjar ástæður vikinn
úr sál hennar.
Þó hlutdeild prestsins með
syrgjandi mæðrum sé göfugmann-
leg, er umtal hans um mæður
heimsins í heild sinni, næsta var-
úðarvert, ósundurliðað. Hann
virðist ekki sjá neitt konunni til
handa, nema böl og sorg í sam-
bandi við það að vera móðir.
Ekkert orð um það mikla og góða,
sem Guð, gefur henni í barninu,
— ættu þá allir að athuga, að
hver mannleg sál nýtur og líður
á sama mælikvarða, og svo mikið
segir séra R. E. K. að verðugu um
móðurástina, að vel hefði honuín
farið að minna konuna á, að hún
væri að þiggja af Guði eitthvað
annað en þrautir og sorgir ein-
ar, í því sambandi.
Það er eins og hafi verið lagt
á mannkynið, annars vegar sigur-
inn og sælan, hins vegar eymdin
ein, og alt komið niður á kon-
unni.
Ekkert orð er heldur sagt um
ábyrgðina, sem því fylgir, að vera
kona og móðir. Svo lengi hún er
viðurkend sálugædd vera, verður
hún að bera ábyrgð á orðum og
gerðum, og mest er ábyrgðin i
sambandi við mesta hlutverkið,
en það er að vera m ó ð i r.
Sofgir og böl konunnar í sam-
bandi við börn hennar, stafa í ó-
teljandi tilfellum af lélegum
feðrum. Illa giftar konur eða
konur, sem orðið hafa föntunum
að bráð, eru æfinlega ólánssamar
fyrir lengri eða skemmri tíma æf-
innar, stundum alla æfi. Stund-
um hefir það ólán, sem karlmað-
urinn hefir bakað henni þannig,
ollað henni þess, að bera út börn
sín, bæði í virkilegum skilningi og
þeim, að henda þeim á heimsins
náðir, jafnvel þó hún væri að
upplagi bæði væn og éel gefin.x
Eini vegurinn til þeés að gera
manninn samvizkusaman fyriir
gjöfína, sem var í minni metum, (
af því tiltekur hún nákvæmlega' breytni sinni þessu sem öðru, er
hvað sér skul'i veitt. nð gera hann kristinn. Ekkert
annað bjargar honum frá allri
þeirri smán sem því fylgir, að
vera tuddalegur eiginmaður og
faðir.
Þá talar presturinn um, að kon-
an eigi að brjóta af sér “heimil-
isklafann”. Það er fremur óholl
ráðlegging og ósmekklegt orð, eft-
ir alt sem manni hefir verið sagt
um móðurástina, það er: með-
fædda tilheniging konunnar að
eiga börn.
^að má slá því föstu, að sú ráð-
legging, ásamt ábyrgðarleysinu,
frá konunnar hálfu, sem skín út
úr ræðunni, er _ sá versti hæl-
krókur, sem hægt er að bregða
konunni.
íMaðurinn er af guði skapaður
herra alls þess, sem lifir. Engin
tunga gæti útlistað öll þau ráð,
sem honum hafa til hugar komið,
til þess að viðhalda þessu herra-
dæmi. Vinátta konunnar er hon-
um fyrsta nauðsyn.
Honum er illa við að ganga
undir nokkuð, sem hægt er að
kalla ok, en jafnvel margir þeir,
sem ekki vilja lúta þeim almátt-
uga í neinu öðru, beygja sig und-
ir kirkjuna til þess að fastna sér
konu, binda sig með guðs og
manna lögum, til þess að sjá um
hana og börn hennar, láta hana
hafa virðingu, vernd og heimili.
Lítilsigldum og lélegum monnum
þykir þetta oft kúgun og leita þvi
annara bragða, en eftir því sem
menning konunnar hefir vaxið,
gengur hún ríkara eftir að þessu
sé hlýtt, því hún sér og finnur,
að jafnvel á meðal þeirra hálf-
siðuðu, hefir þetta verið hennar
fullkomnasta vernd og börnum
hennar.
Ekkert, sem karlmanninum hef-
ir blásist í brjóst, til þess að vera
einvaldur, ábyrgðarlaus herra,
ekkert sem honum hefir upphugs-
ast að slá sig til riddara fyrir
konunni með, er eins líklegt til
að hrifa og þetta: Að segja henni
að hún sé ábyrgðarlaus, flekklaus,
tilbeiðsluverð vera, sem bara
elski og líði og að þaú bönd, sem
nauðsynlega þurfa að leggjast á
hana, sem móður og eiginkonu,
sem “klafa”.
Að konan sjálf kvarti undan
erfiðleikum lífsins, er eðlilegt,
líka þeir eða þær, sem finna til
með henni, en það er ekki sama
hvernig eða hvar það er gert. En
þegar karlmaður segir henni, í
það sem á að vera guðs orða stað,
að heimilið sé “klafi”, það eru
þau hættulegustu ræðuhöld, sem
nokkur kona getur léð eyru sín
til að hlusta á.
Láti konan ginnast af slíku, er
úti um hana og börn hennar, því
hún heldur áfram að eiga þau, þó
hún flæktist um heiminn og brot-
ið yrði niður heimilið.
Engin kona getur ein haldið
uppi heimili, eigi hún að afla alls
þess að er Við þarf. Heimilið er
elzta stofnun jarðarinnar og sú
fullkomnasta til þessa lífs, sem
konan á.
Það eru til og hafa verið mis-
lukkuð heimili. Það er af því
menn og konur eru ófullkomnar
verur. En vilji þau hugsa um að
láta það halda áfram að vera sér
sannan sælu og griðastað, fyrir
lífsstormunum, þá er þeim í
sjálfsvld sett, að athuga og öðl-
ast það er þar þarf til, og þar
hefir konan tvöföld völd við
manninn, til þess að skapa far-
sæld.
Rannveig K. G. Sigbjörnsson.
Jónas Sturlaugsson
dáinn.
Hann andaðist að heimili Jónas-
ar sonar síns i Blaine, Wash., 29.
maí s. 1.
Jónas sál. var fæddur á jólum
árið 1851 á bænum DunustöSum í
Laxárdal í Dalasýslu, en þar
bjuggu foreldrar hans: Sturlaugur
Bjarnason og Halldóra Halldórs-
dóttir. Var faðir hans talinn gildur
bóndi í sinni sveit, enda mun hann
hafa þurft á atorku og ráðdeild að
halda þvi börnin voru mörg. Eign-
uðust hjónin 17 börn, en ekki munu
þau hafa öll komist til fullorðins
ára. Um aðeins fjögur af þessum
systkinum er mér kunnugt: Guð-
björg var gift Hjálmari Jóhanns-
syni að Árborg, Man. dáin fyrir
nokkrum árum. Kristín, seinni kona
Jóns Gíslasonar Dalmans, nú ekkja
að Mountain, N. Dak., Bjarni, gift-
ur Guðrúnu Finnbogadóttur til
heimilis að Wlynard, Sask., og Jón-
as, sem nú skál að nokkru nánar
getið.
Jónas sál. ólst upp með foreldr-
um sínum til fullorðinsaldurs. Ung-
ur nam hann söðlasmíð og stund-
aði þá atyinnu meðan hann dvaldi á
íslandi.
Árið 1874 kvæntist hann Ásgerði
yfirsetukonu Bjarnadóttur. Var
hún af öJlum, sem til þektu, álitin
merk og mikil kona. Hún var syst-
urdóttir Sigurðar Guðmundssonar,
er samdi Varabálk. Hún andaðist
að Gimli, Man. 24. júní 1926. Hafði
hún þá lifað við sjónleysi og mikla
vanheilsu í 12 ár.
CARILLON WILL PEAL FOR CONFEDERATION
IN the Peace Tower of Canada’s Parliament Buildings
the great Carillon of f*fty-three bells is being installed,
'iand will be reatly for the Diamond Jubilee. The largest
bell weighs ten tons, the smaUest sixteen pounds.
The inscription on the large heil reads:
— This Carillon was installed by the authority of Parliament to
commemorate the Peace of 1918 and to keep in remembrance the
acrvice and sacrifice of Canada in the Great War. 1926.”
Þcim Jónási og Ásgerði varð 6
barna auðið, eru fjórir synir þeirra
enn á lífi, Ásbjörn og Ásgeir í N.
Dak. Sigurður i Elfros, Sask. og
Jónas hér í Blaine.
Árið 1883 fluttu þau vestur um
haf og settust að nálægt Svold í N.
Dak. Bjugu þau þar allan sinn bú-
skap í Ameriku, en urðu loks að
bregða búi fyrir vanheilsu sakir.
Flutti Jónas sál. vestur að hafi,
því nær alblindur, fyrir hálfu öðru
ári síðan. Dvaldi hann að mestu á
vegum Jónasar sonar síns eftir það.
Var mikið reynt til að bæta honum
blinduna og hafði hann að síSustu
sett von sina á lækni í Everett-borg
hér í ríkinu. Ætlaði hann að sækja
fund hans nú í vor, en nú hefir
hann fengið æðri sjón, og betri
bætur við böli sinu en jarðnesk
hjálp getur veitt.
Jónas var maður fastlyndur, á-
reiðanlegur í viðskiftum, trvggur
og vinfastur. Hann var maður
greindur og gjörhugull og gott að
eiga tal við gamla manninn. Þakk-
látur var hann fyrir hverja hjálp
og æðrulaus við óhöpp lífsins. Slíka
menn er gott að annast og létt mun
það hafa að einhverju störfin miklu
á heimili annríkis konunnar, tengda-
dótturinnar, sem varð að annast
hann í banalegunni ásamt börnum
og bónda sínum veikum í rúminu.
Væri óskandi að sem flest gamal-
menni reyndu að temja skap sitt i
tíma, svo þau yrðu ekki öðrum
hvúmleið að ónauðsynju i ellinni.
Uann var jarðsunginn af séra H.
E. Johnson í Blaine, 2. júní s. 1.
H. E. Johnson.
Frá íslandi.
Akureyri 24. mai.
Félag manna á Akureyri hefir á-
kveðið að gefa út Flateyjarbók i
alþýðlegri útgáfu og hafa sent út
boðsbréf þar sem tilgreint er, að út-
gáfunni verði þannig hagað, að
bókin komi í 3 bindum. Bókhlöðu-
verð á að verða 15 krónur. Aðal-
menn útgáfufélagsins eru Oddur
Björnsson prentsmiðjustjóri og
Jónas Sveinsson bóksali.
Erlingur Friðjónsson er fram-
bjóðandi jafnaðarmanna á Akur-
eyri í kosningunum til Alþingis.
Stykkishólmi 24. maí.
Hér hefir um alllangt skeið verið
unnið að því, að komið yrði upp
spítala í kaupstaðnum, og er nú í
ráði, að reisa spitalann vorið 1928.
Sýslunefnd hefir samþykt sex þús- j
und króna framlag úr sýslusjóði til j
spitalabyggingarinnar, en hér í j
Stykkishólmi hefir Sjúkrafélagið (
safnað alls um 11 þús. kr. í þessu j
skyni. Er það von manna, að hægt
Verði að reisa mvndarlegan spítala, j
er verði kaupstaðnum til sóma og
komi aö tilætluðum notum. Fjár-
söfnun til spítalans heldur áfram.
Framsóknarmenn sýslunnar
héldu fund með sér um fyrri helgi
í Hijarðarfelli, og var þar samþykt
að hafa Hannes Jónsson, dýralækni
í Stykkishólmi, í kjöri af hálfu
Framsóknarmanna, við kosningar
þær, er i hönd fara.
Sex þilskip og 2 stórir rtiótor-
bátar ganga til fiskiveiða héðan,
síðan, síðan vorvertiðin byrjaði (\
aprilj, og er það einu skipi fleira en
i fyrra. Skip þessi hafa aflað ve!
Á Sandi hafa bátar aflað vel. Má
geta um það nýmæli þar, að menn
fóru að nota vélar í opna báta á
vetrarvertíðinni, og hafa notað þær
siðan, og þótt gefast mjög vel.
Þetta hafði eigi þekst fyrr hér ,
vestra við Bre'bafjörð, -
Heilsufar manna er gott, kighóst-
inn er ekki kominn í grend við
Stykkishólm enn þá, svo að menn
viti. Tíðarfar ágætt og gróðtir i
besta lagi, á þessum tíma.
* —Visir.
Við bæjarmanntalið, sem fram | hverjum 100 körlum. Árið áður
fór skömmu fyrir síðustu áramót, taldist mannfjöldinn hér 22,022.
töldust Reykvíkingar 23,224. Karl- j Samkvæmt því hefir fólkinu fjölg-
ar voru 10,666, en konur i2„558, að hér í bænum um 1202 manns ár-
og erti þannig 118 konur móti ið sem leið, eða hér um bil 5% p. c.
f
f
f
7
f
f
f

:
f
f
f
f
1 ljá Hollinsworth
er nú í algleymingi
f Hin Mikla
f
KJOLA SALA
fyrir hátíðisdagana
f
f
f
1
f
f
f
f
f
f
f
I
f
f
♦>
Ákaflega mikið keypt, sal-
an stórkostleg. ' Fjölbreytt
úrval. Verðið þannig að
það er við allra hœfi.
f
f
f
f
i
iiiíinnn
Fuj Dresses
Sérstakt verð
$4.95
Crayshene Dresses
sérstakt verð
$5,95
Printed Crepe
Dresses
sérstakt verð
$7.75
Flat Crepe Dresses
sérstakt verð
$10.75.
Flat Crepe Dresses
sérstakt verð
§12.75
\
Printed Silk Crepe Dresses
$15.95
Georgette Dresses
$19.75
f
f
f
f
f
f
i
Þér œttuð ekki sleppa þessu £
| tækifæri fram hjá yður.
Í Komið og sjáið.
♦:♦
I
i
Hollinsworth & Co. I
Limited
Ladies and Childrens Ready-to-Wear and Furs
V Y
i
7
f
f
♦:♦
f
f
f
f
♦:♦