Lögberg - 07.07.1927, Síða 6

Bls. 6
LÖGBERG. FIMTUDAGINN
7. JÚLÍ 1927.
Silfurlc^x-torfurnar.
Eftir REX BEACH.
• 19. KAPITULI.
Eftir að þeir voru komnir langt út með
ströndinni, stóð Emerson í sömu sporum og
harfði út á sjóinn til að vita, hvort hann sæi
ekki einhvern hafnar.bátinn veita þeim eftirför,
og sem gæfi til kynna, að eftir burtför haas
úr landi hefði verið tekið eftir misgripum leyni-
lögregluþjónanna, sem Fraser tóku í stað Em-
ersons.
“Eg verð ekki óhultur, fyr en við erum
komnir fram hjá Port Towwnsend,” sagði
hann við Cherry, sem alt af hafði staðið við
hlið hans.
“Og hvers vegna Port Townsend?” spurði
hún. “Við stönzum þar ekki?”
“Nei, En lögreglan getur símað þangað
og látið taka mig þar,” svaraði Emerson.
“Ef að þeir taka eftir misgripunum. ”
“Þeir hljóta að hafa gjört það nú, og þess
vegna hefi eg beðið Peasley að hraða ferðinni
sem mest. — Þegar við erum komnir út úr
sundjnu, þá er eg ánægður. En á meðan------”
Emerson lagði frá sér kíkirinn, og Cherry sá
hve þreytulegur og áhyggjufulhir að hann var
og í þvðum viðkvæmnisróm sagði hún: “Þú
átt skilið að bera sigur lír býtum, þú hefir bar-
ist drengilega.”
“Og eg skal nú vinna í þessari viðureign,”
svaraði hann þreytulega. “Eg verð að vinna
sigur. Eg vildi .bara, að við værum komin fram
hjá Port Townsend.”
“Hvað heldurðu að þeir geri við Fraserí”
spurði hún.
“Ekkert alvarlegt held eg,” svaraði Emer-
son. “Það var eg, sem þeir voru að hyggja
eftir og enginn annan, og þegar þeir verða
varir við, að þeir hafa ekki rétta manninn, þá
held eg að þeir sleppi honum.”
Eftir dálitla stund bætti hann við: “Samt
sem áður þá er eg órólegur yfir að skilja hann
eftir. E—eg myndi aldrei yfirgefa félaga
minn, ef eg gæti hjálpað því.”
“Þú gjörðir það eina rétta,” svaraði Cherry
ákveðin.
“Þú veizt, að eg er ekki að þessu fyrir sjálf-
an mig, heldur fyrir aðra.”
Hljótt andvarp eða stuna sté upp frá hjarta
Cherry og hún leit sorgbitnum augum út á haf-
ið í vesturátt. Emerson fann til breytingar-
innar, sem á henni var orðin. Honum fanst hún
vera orðin alt önnur nú, en hún var þegar hún
var að telja kjark í hann, er hann var að því
kominn að gefast upp. Stúlkan hugrakka, sem
við hlið hans hafði staðið þessar síðustu vikur,
talað í hann hugrekki og verndað vonarneist-
ann í brjósti hans frá að kulna út, var nú alt í
einu orðin svo hljóð og hugsi. Það var í fyrsta
sinni, sem hann hafði tíma til að veita því
eftirtekt, er þau stóðu þarna ein á þilfarinu og
hann mintist þess þá líka, að hún hefði aldrei
verið eins og hún átti að sér að vera, síðan dag-
inn sem Hilliard bankastjóri hafði séð sig um
hönd. Honum datt í hug, hvort ekki gæti skeð,
að þessi breyting stafaði frá því, að hann hefði
sjálfur breyzt. “Nú jæja,” hugsaði hann, “eg
get ekki að því gert.”
Hin einkennilega framkoma hennar þá hafði
haft meiri áhrif á hann, en hann hélt að nokkur
eða nokkuð gæti haft, og þó að hann hefði af
ásettu ráði haldið sér frá að hugsa um þessi
sinnaskifti bankastjórans, þá fann hann, að á
bak við þakklætis tilfinningu hans til Hílliards
var einhver kend, sem gjörði hann órólegan í
návist Cherry. Hann gat ekki ásakað sig
fyrir, þó hann hefði fastlega áseft sér að bera
hærri hönd í þessari viðureign. En hann brast
siðferðislegt þrek til þess að horfast með al-
vöru í augu við þann möguleika, að Cherry
hefði orðið að fram .bera þá fórn, sem Clyde og
fleiri hefðu verið að glósa með.
Ef að það í raun og veru var sannleikur, þá
setti það hann í þá óþolandi afstöðu, þar sem
að hann gat hvoúki vottað henni þakklæti sitt
né heldur fyrirdæmt hana. Það leyndi sér ekki
að hún hafði ráðið hugsanir Emersons, og hin
kvenlega viðkvæmni hennar hefti orðin, sem í
huga hennar voru.
Þau stóðu hlið við hlið á stjórnarpallinum á
meðan að dagurinn kvaddi o" geislar kveldsól-
arinnar léku á bárum hafsins, og land, loft og
haf var skreytt undursamlegu litskrúði og lit-
breytingum. t hug beggja voru hugsanir, sem
ekki mátti skýra og á vörum þeirra voru orð,
sem þau máttu ekki tala. Loftið fram undan
þeim var sólgylt, nema þar sem svartir þoku-
bólstrar skygðu á það. Til beggja handa risu
fjöllin. upp úr láglendinu, þar sem skuggsýnt
var orðið og var mynd þeirra eftir því sem of-
ar dró, skýrari. Hér og þar með fram strönd-
um sáust ljós í gluggum. Sjóloftið var svalt og
hressandi. Hinn þungi vélniður skipsins heyrð-
Lst ekki fyrir söngnum í skipverjum, sem dreg-
ið höfðu sig saman, og við hljóð þeirra bland-
aðist gjálpið, sem lék sér við kinnung skipsins.
Matreiðsluþjónnn kallaði á Emerson til
kveldverðar, en hann kvaðst vera lystarlaust og
afþakkaði, og hið sama gerði Cherry, og þarna
stóðu þau á meðan að skipið brunaði áfram og
næturkyrðin lagðist yfir láð og lög.
Þegar að skipsklukkunni var hringt, mælti
Emerson við Cherry: “Eftir tvo klukkutíma
get eg sungið, borðað og sofið.”
Kafteinn Peasley var á gangi á stjómpall-
inum, þegar þeir eftir nokkur n tíma komu á
hlið við ljósin í Port Townsend og sáu ljós-
glampana í víginu. sem þar er við sundið. Þau
sáu, að kafteinn Peasley stnzði skyndilega og
leit í sjúnauka sinn. Emerson studdi hendi
sinni á handlegg Chorry, og eftir örstutta stund
kom Peasley til þeirra og mælti: “Mér sýnist
að .bátur sé að leggja út hérna fram undan.
Hvað skyldi nú vera á seiði?” Rétt fram undan
þeim sáu þeir ljós, sem flögraði til og frá. “ Já,
þeir eru að gefa okkur merki.”
“Þú ætlar ekki að stanza, ætlarðu?” spurði
Emerson.
“Eg veit það nú ekki enn. Eg má kannske
til,” svaraði kafteinninn.
Skipin nálguðust óðum, og eftir stuttan
tíma heyrðu þeir á The Bedford Castle, smell-
ina í gasolínvélinni í skipinu, sem á móti þeim
kom. Og þar sem bæði skipin fóru nokkum
veginn jafn hart, nálguðust þau hvort annað
svo að eftir litla stund gátu ménnirnir talast
við. Skipið, sem á móti kom, hafði geislaljós
mikið, sem kastaði birtu all-langt át undan því,
en bráðlega skreið skipið sjálft fram úr dimm-
unni, svo að það sást vel frá hinu skipinu.
Maður stóð á þilfarinu með skriðbyttu í hend-
inhi, sem hann veifaði. Skipið linaði ekki á
ferðinni, en maður kallaði af aðkomuskipinu
og spurði að hvað skip okkar héti.
“The Bedford Castle, hlaðið vöru, á leið
til Bristol fjarðar,” hrópaði Peasley.
Maðurinn á aðkomuskipinu setti skrið-
.byttuna niður og hrópaði: “Stanzaðu, við
þurfum að koma um borð.”
Með blótsyrði á vörum gekk Peasley að
símanum, sem lá til vélameistarans. En áður
en hann komst að honum, gekk Emerson í veg
fyrir hann.
“Hinkraðu ofurlítið, þeir eru að elta mig,
kafteinn Peasley. Það eru lögreglumenn frá
Port Townsend, og ef þú leyfir þeim að koma
um borð, þá taka þeir mig fastan.”
“Hví heldur þú það?” spurði Peasley kaf-
teinn.
“Spurðu þá að því.”
Hann hrópaði á komumenn og spurði:
“Hverjir eruð þið?”
“Lögreglumenn, og við þurfum að koma um
borð.” »
“Sagði eg þér ekki,” mælti Emerson.
“Hvað viljið þið?” hrópaði kafteinninn.
“Einn af fahþegunum á skipinu, Mr. Emer-
son. Stöðvaðu skipið strax, þú ert að fara
fram hjá okkur.”
“Mér þykir fyrir, Mr. Emerson, að eg get
ekki annað en hlýtt,” mælti Peasley og ætlaði
aftur að ganga að símanum. Emerson gekk
aftur í veg fyrir hann og mælti:
“Eg læt það ekki viðgangast. Það eru sam-
tök til að eyðileggja mig.”
“En, ungi vinur minn—”
”Snertu ekki símann!”
Frá skipinu aðkomna komu nú hávær köll
og einhver hávaði heyrðistí frá þilfari The
Bedford Castle.
“Farðu úr vegi frá mér,’ mælti Peasley reið-
ur. En Emerson lét hvergi undan síga og
mælti:
“Eg segi þér satt, mér er full alvara.”
“Á eg að stöðva skipið?” hrópaði stýri-
maðurinn frá stýrishúsinu.
“Nei!” svaraði Emerson hátt og ákveðið,
og við ljósbirtuna á stjórnarpallinum, sem var
dauf, sáu þeir, að Emerson stóð með marg-
hleypu í hendinni og í sömu svifum sást George
Balt ganga upp járnstigann, sem lá upp í stýr-
ishúsið, opnaði hurðina, henti stýrimanninum
út og hrópaði: “Fulla ferð, eða eg sigli komu-
mennina í kaf!”
“Við stóðum með þér, þegar þú þurftir þess
við,” mælti Emerson við kafteininn. “Ger þú
okkur sömu skil. Þeir geta ekki neytt þig til að
stanza og þeir geta ekki komist um borð.”
Skipið aðkomna var komið svo nærri þæim,
að örlítið bil var á milli skipanna. Eitt augna-
blik stóð Peasley kafteinn sem í ráðaleysi, svo
sá Emerson hann glotta, en hann mælti með
hárri röddu, sem ekki virtist neitt sérlega vin-
gjarnleg:
“Hvað á þetta að þýða? Eg verð sektað-
ur fyrir þetta tiltæki.”
“Eg skal borga alla sekt, sem þú verður
fyrir út af þessu,” mælti Emerson, því hann
vissi að hinir mundu heyrt hafa til Peasley.
“Þetta er uppreisn.”
“Þetta er uppreisn!”
“ Já, það er rétt það sem það er. Þú getur
sagt, að þú hafir orðið áð gera þetta nauðug-
ur viljugur.” 'N
“Eg hefi aldrei á æfi minni heyrt neitt líkt
þessu,” mælti stýrimaðurinn. “En það er eins
og eg hafi ekki mikið að segja hér.”
“Þú hefir alls ekki neitt að segja.”
“Segðu þeim að fara norður og niður,”
söng í George Balt um leið og hann rak höfuðið
út um stýrishússgluggann, rétt yfir höfðinu á
lögreglumönnunum.
Lögreglumennirnir borguðu í sömu mynt,
nema hvað þeir voru ákafari og hávaðameiri
en George Balt. Menn teygðu sig út fyrir öldu-
stokkinn á The Bedford Castle eða kíktu út um
glugga og göt, sqm á skipinu voru, til að sjá
aðkomumennina.
“Hví stöðvarðu ekki?” hrópuðu lögreglu-
mennimir.
Peasley gekk út á brún sfjómarpallsins og
hrópaði: “Eg get það ekki, herrar mínir, því
eg fæ þess ekki ráðið. Þið verið að komast um
borð sjálfir”. Og þannig skildi með þeim.
Án þess að stýrimaðurinn sæi, lagði Emer-
son hönd sína á öxl kafteininum og hvíslaði
þakklætisorðum í eyra honum, en Peasley ypti
öxlum og mumlaði eitthvað, sem enginn heyrði.
“Skyldu verkfallsmennimir þó ekki verða
reiðir? Þeir nærri því flöttu út á mér höfuðið
með járnklumpnum, sem þeir hentu að mér.
Fjögur hundruð pund! Já, því líkt!”
Blótsyrðin frá mönnunum í gasolínskipinu
urðu nú svo hávær, að Peasley gekk aftur út á
rönd stjórnpallsins og kallaði til þeirra:
“Gætið þið tungu ykkar. Það er kvenmaður
hér á skipinu.”
Gasolínskipið fór nú leiðar sinnar, og smell-
irnir frá vélinni urðu daufari og lægri, unz þeir
hurfu með öllu, og það var heldur ekki fyr en
alt var orðið kyrt, að George Balt lét af hendi
stjórnina á The Bedford Castle. Þetta var
honum að eins sem partur af verki dagsins,
sem sjálfsagt var að ljúka við. Hann sá ekki
neitt spaugilegt við það, né var það neitt róm-
antiskt fyrir hann. Skipsklukkan hingdi á ný
og Emerson tók í höndina á Cherry og leiddi
hana ofan á þilfarið.
“Nú skulum við fá okkur eitthvað að
borða,” mælti hún.
“Já,” mælti Emerson glaðlega, “og eitt-
hvað að drekka líka.”
“Við skulum drekka skál Frasers fingra-
lausa — og við skulum drekka’ hana stand-
andi.”
Eftir viku siglingu komu þeir til Unalaska-
hafnar og náðu henni, þó þoka mikil væri og ilt
að rata. Fuglarnir, sem elt höfðu skipið, hörf-
uðu til baka, er þeir sáu eldfjallaland fyrir
stafni, en svartfuglar, sem varla gátu hreyft
sig fyrir fitu, börðust við að hefja sig til flugs
til þess að komast úr vegi skipsins. -
Peasley kafteinn hafði vonast eftir, að
hann gæti frétt þar um^ísreikann þar norður
undan. En það brást honum, því það var enn
óf snemt til þess að eftirlitsskip Bandaríkja-
stjórnarinnar væru komin á þær stöðvar. En
veiðimenn þar um slóðir vissu hvorki um ís-
rek né annað. Peasley kafteinn varð því að
treysta á sjálfan sig. Hann fór aftur út úr
höfninni. Fór nokkuð til baka og hóf svo för
sína á ný norður á leið með hinni mestu varúð.
Eftir að hann komst yfir torfærur þær, sem
vanalega er að finna þar, sem hin svo nefndu
norður og suður Kyrrahöf mætast, fór að anda
kalt á móti þeim, og með norðanvindinum komu
ísbreiður, sem þeir ekki sáu út yfir, og fyrsta
kveldið þorðu þeir ekki annað en leggjast og
bíða átekta, þó það væri ekki sem álitlegast,
því ísinn rak fiam og aftur fyrir straumum Is-
hafsins. Hann kom norðan úr Beringssundi á
haustin og hélt sig á þessum stöðvum þar til að
hann varð að láta undan geislabráð sumarsól-
arinnar. Vaka var stöðugt haldin á skipinu nótt
og dag og um morguninn fóru skipverjar að
líta eftir opum í ísbreiðunni til austurs og þok-
uðust smásaman áfram í gegn um glufur í
ísnum, eftir því sem straumarnir af og til og af
tilviljun opnuðu þeim sund og ála.
The Bedford Castle var stálskip, sem gjörði
ferðina í gegn um ísinn enn hættulegri, því hinn
minsti árekstur var líklegur til að beygja stál-
plöturnar og gera skipið lekt. Peasley skip-
stjóri varð því að gæta hinnar mestu varúðar.
En 'þrátt fyrir alla varúð, þá festust þeir svo
í ísnum, að þeir urðu að láta rekast með hon-
um í tuttugu og fjóra klukkutíma. Svo brotn-
aði ísinn og þeir komust út úr spönginni, sem
þeir voru í, en það var ekki nema stundarfrið-
ur því ísinn laukst bráðlega nm þá aftur.
Náttúruöflin voru þeim fráhverf, en undir
þeim urðu þeir þó að eiga framtíðina. Það
gátu orðið dagar, jafnvel mánuðir áður en að
þau leyfðu framhald ferðarinnar, og þegar
þau loks yrðu að .beygja ofríki sitt fyrir hækk-
andi sólu og sumri, þá var engan veginn víst,
að þeir yrðu fyrstir til að njóta þeirra hlunn-
inda. The Bedford Castle lá lengi föst og
hjálparlaus í ísnum og menn þöfðust ekki að
annað en horfa á seli sem komu upp á ísinn hér
og þar og litu forvitnislega til skipsins, eða
þvögur af rostungum, sem líka horfðu forvitn-
islega á þessa komumenn, sem óboðnir höfðu •
komið til heimkynna þeirra. Einu sinni opn-
aðist ísinn í suður frá skipinu; þeir héldu eftir
þeirri glufu og reyndu alt ,sem þeir gátu að
komast út úr ísþvögunni. En það var ekki
fyr en fyrsta vika ,maí hafði komið og liðið hjá,
að þeir sáu nokkur líkindi til að lagast mundi
fyrir þeim. Kveld eitt seint, sáu þeir reykjar-
mökk álengdar, og morguninn eftir sáu þeir
þrímastrað eimskip fast í ísnum nokkrar míl-
ur vestur frá pér.
“Þetta er The Juliet, eitt af skipum North
American Packers Association, ” mælti George
Balt.
“Hún var að taka vörur, þegar við fórum
frá Seattle,” mælti Emerson.
“Það er skip Willis Marsh, svo hann hlýtur
ur að vera um borð,” mælti Cherry. “Það er
timburskip og sérstaklega bygt til slíkra ferða.
Ef við gáum ekki að okkur, þá verður hann
kominn á undan okkur, eftir alt.”
“Hvaða gagn gjörir það honum?” spnrði
Clyde. “Laxinn fer ekki að ganga fyr en eftir
sextíu daga hér fra. ”
Emerson ,og Balt yptu að eins öxlum.
Ferð þessi hafði verið Cherry eins og
draumur, því eftir að þau lögðu út frá manna-
bygðum, þafði Emerson aftur tekið gleði sína
—* þetta ómótstæðilega viðmót, sem hún hafði
að eins séð .bregða fyrir í fari hans, þegar
þunglyndinu hafði létt af honum^eins Qg þoku
af láglendi, sem svo mjög hafði þreytt sam-
vinnu þeirra upp á síðkastið. Á skipinu höfðu
þau verið mikið saman, og samvera sú hafði
verið báðum hugþekk, og þá hafði Emerson oft
verið eins léttlyndur og kátur eins og Alton
Clyde. A þeim stundum hafði hún lært að
þekkja hann enn nánara, og var sér líka þess
meðvitandi, að þekking hans á sér væri orðin
víðtækari en hún hefði áður verið. Hún skildi
fullvel, að á milli sfn og Emerson gat aldrei
verið að ræða um annað en kunningsskap, þvi
það var að eins ein kona í öllum heiminum,
sem átti hug og hjarta hans. Samt gat hún
ekki annað en fundið ósegjanlega mikla ánægju
í nærveru hans, og í henni gat hun að eins
gleymt raunum sínum. Eins og flestar konur
þá tók hún það, sem að henni var rétt og
reyndi alt, sem hún gat til þess að na í meira af
hylli hans. Tveim dögum eftir að þeir sáu
skipið Juliet, sáu þeir seglskip, sem líka var
fast ,í ísnum. Og á fimta degi maímánaðar
opnaðist vegur fyrir þá í gegn um ísinn. Þeir
skriðu á stað, fyrst ofur hægt, og komu eftir
nokkra stund í ískrap mikið, sem þeir sáu ekki
út yfir, en þegar út úr því kom, var auður sjór
fram undan, spegilfagur og lygn, og bráðum
sást ströndin lág og eyðileg, í um tuttugu
mílna fjarlægð. Um sólarlag um kvöldið vörp-
uðu þeir akkerum í Kjalvíkur ármynni. Þau
einu lífsmerki, sem sáust þar, var reykur, sem
lagði upp úr reykháfunum í Indíána" þorpinu.
Niðursuðuverksmiðjurnar stóðu þar eins berar
og einmanalegar og þær voru, þegar Emerson
fór þaðan. Krossinn gríski á kirkjunni sýnd-
ist logagyltur í geislum kveldsólarinnar. 1
sjónauka sá Cherry einhvern í dyrunum á húsi
sínu, sem henni fanst að hlyti að vera Constan-
tine. ,0g hann hafði ekki farið með þeim, sem
niður í fjöruna fóru og voru nú á leið í sel-
skinsbátum sínum út í skipið.
Cherry og Emerson fóru ásamt Clyde á báti
í land, en George ,Balt tók að afferma ‘skipið
tafarlaust. Hin langa sjóferð hafði gert fiski-
mennina órólega, svo þeir voru áfram um að
taka til vinnu á ný.
Það voru þrjár mílur vegar þaðan sem
skipið lá.og heim til Cherry. Við lendinguna
biðu þau Constantine og Chakawana, sem urðu
ósegjanlega fegin komu þeirra, og sýndi Con-
stantine það með því, að tala ósköpin öll á
ensku, að því er hann hélt, en sem enginn
skildi. Og jafnvel sleðahundar Cherry, feitir
og vinalegir, komu þar til að heilsa upp á
Cherry og ýlfruðu mikið, sem að Alton Clyde
var ekki sem .bezt við.
“Nú er eg hissa! Þetta eru úlfar. Bíta
þeir ekki? Og húsið — er það ekki skrítið?
Það líkist leiksviði. Heyrið þið, hérna líkar
mér — eg er orðinn hálfgerður útile,gumaður,
illur og miskunnarlfius,” mælti Clyde.
Þegar að þau höfðu athugað búðina, sem
nú var orðin nálega tóm, og komu inn í íveru-
hús Cherry, þá varð Clyde frá sér numinn.
Hann skildi við Cherry og Chakawana, sem
voru að tala saman, og fór að skoða heimilið
að innan og utan með nefið niðri í hverri
kyrnu og inni í hverjum krók, og fór svo að
vingast við hundana.
* Cherry vildi ekki fara aftur út á skipið,
svo þeir Emerson og Clyde fóru og á leiðinni
komu þeir við, þar sem til stóð að byggja nið-
ursuðuhús þeirra, og töfðu þar nokkuð, svo það
var farið að skyggja, þegar þeir komu út á
skipið. Var þar fit og fjöður uppi á öllu, því
enn voru menn að vinna að uppskipun.
Þegar Emerson kom um borð í skipoð, tók
hann ofan, þótt svalt væri og teigaði að sér
frískandi kveldloftið og fullvissaði sjálfan sig
um, að aldrei hefði hann heyrt músfk, sem bet-
ur hefði látið í eyrum, en skröltið í lyftivélum
á skipinu og hávaðinn í mönnunum. Hann
sneri sér til suðurs með bros á vörum og sendi
hlý og kærleiksrík hugskeyti út í nóttina, sem
var að breiða vængi sína yfir láð og lög.
20. KAPITULI.
George Balt hélt áfram að afferma alla
nóttina. Hver báturinn eftir annan fór hlað-
inn til lands og stórir viðarflekar voru bygðir
við hlíð skipsins og dregnir í land með flóðinu.
Um morguninn sendi Emerson nokkra fiski-
menn í land til að hreinsa verksmiðjustæðið, og
allan daginn var haldið áfram að hlaða vörum
í stóra stafla á ströndinni.
Verkfræðinám Emersons kom sér nú vel,
því það var ótal margt, sem sérþekkingu þurfti
til við verksmiðjusmíðið. En honum lét það
alt einkar vel, eins og George Balt, sá partur
verksins, sem hann tók að sér, og ekki leið á
löngu áður en fyrirtæki þetta fór að taka fasta
mynd. Aldrei voru menn viljugri að verki, en
þeir Emerson og George Balt voru og þegar að
viku liðinni að skipið The Juliet og Marsh
komu, þá höfðu þeir félagar lokið við að reisa
íveruhús mannanna og farnir fyrir alvöru að
vinna að verksmiðjunni.
Mynnið á Kjalvíkuránni er nokkrar mílur á
breidd, en það er að eins á litlu svæði, sem haf-
skip geta legið. Þar fyrir utan eru grynning-
ar, sem að eins smábátar gátu flotið yfir, og
þar sem verksmiðjumar stóðu með fram ánni
á nokkru svæði var nauðsynlegt að flytja til og
frá skipanna á léttari bátum. The Juliet hafn-
aði sig rétt hjá The Bedford Castle.
Skap Willis Marsh, sem þegar var orðið
vont út af töf þeirra í ísnum, batnaði ekki við
það að vera knúður til að leggjast við hliðina
á skipi mótstöðumanns síns, sem hann nú sá að
hann hafði borið lægra hlut fyrir, og hann var
sér þeas meðvitandi, að hér eftir yrði sókn
þeirra og vörn að vera opinská, og að áfram-
hald baráttunnar yrði að fara fram þa rá staðn-
um, þar sem báðir málsaðilar voru sjálfir við-
staddir, og að hér yrði að skríða til skarar
milli þeirra, hvaða brögðum, sem beitt væri.
Emerson var draumsjónaríkur unglings-
maður, sem, eins og riddararnir forðum, barð-
ist til þess að ryðja úr vegi því, sem stóð á milli
hans og konunnar, sem hann elskaði. En hon-
um var líka hreysti meðfædd, og engu hafði
hann mætt í lífinu, sem hann hafði ekki sigrast
á, og í hverri viðureign við mótstöðumann sinn
hafði hann sýnt sig honum fremri.
Þegar að Marsh leit í kring um sig og sá,
hversu miklu að Emerson hafði þegar afkast-
að, var ekki laust við, að hann fyndi til órór
með sjálfum sér. En hér var hann heima hjá
sér. Hann var miklu mannfleiri en Emerson,
og þó að honum hefði mistekist að stíga á þetta
fyrirtæ'ki í byrjuninni, þá var ekki líkt því að
hann væri ráðþrota. Honum var forvitni á að
sjá mótstöðumann sinn að vinnu og reyna
skapsmuni hans að nokkru.
Það var eftir miðjan dag, daginn eftir, að
Marsh kom, að liann stefndi báti sínum þar að,
sem Emerson var að vinnu, og gekk til hans.
Hann kastaði kveðju á Emerson og tók hann
henni kurteislega, en heldur kalt. Hann þótt-
ist sjá, eins og hann reyndar skildi áður, að Em-
erson var að engu óeinbeitnari en hann sjálfur.
Báðir mennirnir, undir sinni uppgerðar kurt-
eisi, sáu að leiktíminn var á enda,og að þarna í
hinu norðlæga héraði var að eins maður á móti
manni.