Lögberg - 11.08.1927, Síða 6

Bls. 6
LOGT?ERG. FIMTUDAGINN
11. ÁGúST 1927.
Silfurlax-torfurnar.
Eftir REX BEACH.
Emerson starði undrandi á hana, þessi á-
drepa hafði verið svo óvænt og hún hafði borið
hana fram með svo miklum ákafa; en hann fann
til þess, að hann átti of mikið henni að þakka
til þess að reiðast.
“Ungfrú Waylands tekur engan þátt í mín-
um áhugamálum. Eg efast jafnvel um, að hún
hafi nógu mikinn áhuga á þeim til að leita sér
upplýsinga um, af hverju allar þessar óeirðir
stafi, ” mælti Emerson frekar þunglega.
“Eg býst við,” hélt hann áfram, “að eg
hafi viljað sýnast mikill maður, og eg býst líka
við, að eg hafi notað bæði þig og aðra til þess
að ná því takmarki; en það vissir þú frá byrj-
un.”
“Því hjálpar hún þér ekki?” spurði Cherry.
“Ann hún þér ekki nógu mikið til þess? Veit
hún ekki nógu mikið um erfiðleikana, sem þú
átt við að stríða, til þess að skilja vandræðin,
sem þú ert í?”
“.Jú, en þetta er mitt stríð, og eg verð að
vinna það án hennar hjálpar. Hún myndi aldr-
ei giftast manni, sem alt mishepnast og hún
hefir látið mig ryðja mína eigin braut, og svo
myndi hún aldrei dirfast að ganga á móti vilja
föður síns, jafnvel þó að hana langi til þess
sjálfa — það er partur af uppeldi hennar.. —
Mótstaðan frá Mayne Waylands er ekki sú eina
sem eg hefi orðið að vinna bug á. Eg hefi orð-
ið að sýna dóttur hans, að eg sé í tölu þeirra,
sem hún hefir velþóknun á, því hún hatar alt
ósjálfstæði.”
“Og þú heldur að þessi kona elski þig! Eg
skal segja þér, að hún á ekki yfir neinum kven-
legum tilfinningum að ráða — hún veit ekki
hvað það er, að elska. Heldur þú að kona kæri
sig nokkuð um peninga, metorð, eða ráðkænsku,
þegar að hún elskar? Ef að eg elskaði mann,
heldur þú að eg færi að spyrja hann föður minn
að því, hvort eg mætti giftast honum, eða bíða
eftir því að elskhugi minn sýndi, að hann væri
mín verður? Heldur þú, að eg mundi senda
hann frá mér, til að ganga í gegn um annað eins
helvíti og þú hefir orðið að reyna, til þess að
Teyna hvað í honum byggi?” Hún hlóg upphátt.
“Ég mundi gjöra hans kjör að mínum kjörum,
og eg mundi berjast með honum. Eg mundi
gefa honum alt, sem eg ætti og í mér býr, skil-
yrðislaust — peninga, metorð, vini og áhrif.
Éf fólk mitt væri óánægt, þá segði eg því að
fara norður og niður. Eg mundi snúa við því
bakinu og fara til hans! Eg mundi nota hvert
cent, sem eg ætti, hvert ráð sem eg. þekti og
konum getur í hug komið til þess að hjálpa hon-
um. Þegar kona elskar, þá hirðir hun ekkert
um, hvað heimurinn segir, maðurinn getur ver-
ið ístöðuleysingi, eða annað verra, en hann er
samt elskhuginn hennar, og með honum líður
hún súrt og sætt.” __ •
Cherry hafði talað með svo miklum ákafa
og borið svo ört á, að hún varð að stanza til að
draga að sér andann.
“Þú skilur ekki,” mælti Emerson, “þú lifir
svo nærri náttúrunni — ert svo mikið úti. Hið
ggnstæða á sér stað með hana. Frá æsku hef-
ir henni verið innrætt íhaldssemi, svo það er
eðli ennar samgróið, og ún getur ekki að því
gjört. Mér veittist fullhart með að skilja hana
fyrst. En þegar eg þekti lifnaðarhætti hennar
og sá, hvernig að uppeldi hennar hafði verið
frá byrjun, þá skildi eg hana vel. Eg vildi ekki
að hún væri á neinn hátt öðru vísi en hún er.
Það er mér nóg, að hún ann mér upp á sína
vísu.”
Cherry rykti höfðinu til þóttalega og mælti:
“Eg er nú svoleiðis gerð, að eg kýs heldur að
rautt blóð renni mér í æðum, en skolvatn, og
þegar að eg elska, þá vil eg vita af því — eg vil
ekki, að það þurfi að sanna mér það eins og
reikningsdæmi í stærðfræði. Eg vil elska og
hata, og njóta tilfinninga minna, jafnvel þó
þær stríði á móti betri vitund.”
“Hefirðu nokkurn tíma elskað á þann hátt?”
spurði hann.
“Já,” svaraði Cherry hiklaust og horfðist
beint í augu við Emerson með svip og augna-
ráði, sem hann gat ekki ráðið. “Guði sé lof
fyrir það, að eg er barn náttúrunnar og ekki
steypt í neinu uppgerðarmóti! Eins og þú
sagðir, þá er eg barti náttúrunnar — eg hefi
lifað.”
“Eg átti ekki von á, að þú skildir hana. En
hún elskar mig. Og eg — nú, jæja, hún er á-
trúnaðargoð mitt. Mennirnir verða að eiga
sér einhvern guð; þeir geta ekki dýrkað sjálfa
sig.”
Cherry Malotte sneri sér við og gekk í hægð-
um sínum í áttina til bátsins. Alla leiðina til
baka þagði hún, og Emerson, sem ekki var
búinn að nú sér eftir ádrepuna, sem hann hafði
fengið, og í einkennilega órólegu skapi, sagði
heldur ekki eitt einasta orð.
Fraser beið þeirra við lendinguna. “Hvar
í ósköpunum hafið þið verið?” sagði hann á-
kafur.
“Við komum frá Tndíána þorpinu. Vorum
að leita eftir mannhjálp.”
“Oeorge Balt hefir lent í meiri vandræði.
Hann var hér fyrir tveimur klukkutímum síðan
að revna að fá sér hjálp. Egvar einmitt á leið-
inni þangað núna. ”
“Hvað er nú að?”
“Það eru sex af mönnunum bláir og blóð-
ugir í svefnkofanum þarna, og eg á von á, að
þeir fáist ekki meira við veiðar í sumar. tJt-
sendarar frá Marsh hentu allri veiði þeirra í
ána, auk þess að leika mennina svona grátt.
Svo lenti í annan slag á milli Marsh manna og
þinna, þar úti á ánni. Það er heldur en ekki
farið að hitna í þeim.”
“Við getum ekki látið þá reka okkur af
ánni, ” mælti Emerson ákveðinn. “Eg skal
safna landmönnum saman undir eins. Náðu í
Alton og segðu honum að koma, við þurfum á
öllum að halda, sem við getum náð í.”
“Það er ekki til neins að fara að eltast við
hann. Hann Ijúrir eins og rotta í bælinu.”
“Nú, jæja, það er ekkert lið að honum,
hvort sem er, og því betra að vera laus við
hann. ’ ’
Emerson fór í gegn um byggingamar, og
tók þaðan alla menn, sem hann náði í, að und-
anteknum Kínverjunum og vökumanninum, sem
hann skildi eftir að gæta 'bygginganna, og fór
tafarlaust með lið sitt til veiðistöðvanna.
Allan þann dag og langt fram á nótt stóð
slagurinn á milli veiðimannanna á ánni. Bát-
arnir rákust á, fáklæddir fiskimenn bölvuðu
hvorir öðrum í ofsa bræði og börðust með hnef-
um og öllu því, sem handbært var. Laxatorf-
nrnar sóttu djarflega á strauminn alla nóttina
til æskustöðvra sinna, í gegn um net, sem búið
var að rífa og skera, og undir bátum, sem ultu
eins og kefli fyrir umbrotum æðisgenginna
manna, sem brutust um og .börðust í þeim upp
á líf og dauða.
24. KAPITULI.
Þegar að fyrstu geislar morgunsólarinnar
roðuðu hæðimar, sem lágu til suðurs frá Kjal-
vík, skreið snjóhvítt skip út úr þokunni, sem lá
eins og blæja yfir sjónum; skipið skreið hægt
og gætilega inn með landinu. Sjórinn var slétt-
ur sem spegilgler, og reykurinn úr skipinu lagð-
ist eins og lopi á eftir því unz hann greiddist í
sundur og samlagaðist lofti og litum morguns-
ins. Framstafn skipsins klauf vatnið eins og
hnífur. Reiði skipsins bar við gráan himininn
tignarlegur og fagur, og hliðar þess voru
mjallahvítar sem svanabrjóst.
Skipið fagurt og tilkomumikið sigldi djarf-
lega gegn um fiskiflotana og mennirnir á fiski-
bátunum véku úr vegi fyrir því, en horfðu á
það undrandi, eins og um einhver yfirnáttúrleg
fyrir.brigði væri að ræða.
Emerson fanst að það væri ímynd friðar-
engils, og hann stóð á þiljum bátsins og rendi
augum yfir það til að vita, hvort hann sæi ekki
Mildred. Þegar hann sá fyrst til skipsins,
fyltist hann ósegjanlegum fögnuði. Svo varð
hann hljóður og horfði á það færast nær. Hann
fékk ákafan hjartslátt og honum var erfitt um
andardrátt. Honum fanst að hann yrði að
hrópa upphátt á Mildred og rétta arma sína á
móti henni. Hann taldi víst að hún mundi sjá
sig, þegar “The Grand Dame” fór fram hjá—
hann vissi, að hún mundi vera að gá að sér.
Hún mundi standa á þilfarinu og morgundögg-
in mundi vökva hár hennar og hvarma og vera
að leita eftir sér með augunum. Hann efaðist
ekki minstu vitund um, að hún hafði staðið þar
frá því fyrst að land kom í sýn þeirra, óttasleg-
in yfir því að hún færi fram hjá án þess að sjá
hann. Hann skipaði mönnum sínum, að færa.
sig nær stefnu þeirri, sem skipið héldi, svo að
hann gæti séð káetu dyrnar og stólana á þilfar-
inu, en sá ekkert annað en eitthvað af yfir-
mönnum skipsins á stjórnpallinum og nokkra
sólbrenda skipverja, sem lágu út á öldustokk
skipsins og horfðu á þá. The Grand Dame var
nú komin svo nærri, að hann hefði getað kastað
taug yfir á skipið, og upp yfir þungahljóð vél-
anna heyrði hann málróm kafsteinsins, sem var
að gefa einhverjar fyrirskipanir. En Mildred
sást hvergi. Hann sá, að blæjurnar fyrir ká-
etu gluggunum voru dregnar fast niður, sem
benti á, að farþegarnir mundu vera í fasta-
svefni, og er hann stóð þarna syfjaður og kald-
ur og dauðþreyttur, sigldi The Grand Dame
fram hjá honum, og báturinn sem hann stóð í
valt af öldukastinu frá skrúfu skipsins.
George Balt lagði bát sínum við bát Emer-
sons og mælti:
“Hvaða skip er þetta?”
“Það er lystiskip N. A. P. A. félagsins, með
embættismenn þess félags um borð.”
George Balt horfði forvitnislega á eftir
skipinu. “Sumir af mönnum okkar eru illa
meiddir”, mælti hann. “Eg hefi sagt þeim
að taka upp netin og fara heim.”
“Við þurfum allir að fá eitthvað að .borða,”
mælti Emerson.
“Ekki eg. Eg ætla að fara yfir að laxa-
kvínni,” svaraði Balt.
Emerson ypti öxlum kæruleysislega. Hann
var mjög þreyttuur. “Til hvers heldurðu það
sé? Það borgar sig ekki fyrir okkur að lyfta
pokanum.”
“Eg hefi veitt látrinu eftirtekt í fimm ár,
og eg hefi aldrei séð laxagöngu haga sér eins
og nú,” svaraði Balt þrjóskulega. “Ef að lax-
inn ekki fvllir kvína í dag, þá megum við eins
vel taka aít saman upp og hætta. Marsh hefir
látið eyðileggja helminginn af netjum okkar og
gjört meira en helminginn af mönnum okkar ó-
nýta til vinnu.” Hér lét Balt flóð af blótsyrðum
fylgja til áréttingar. “Heyrðu, okkur yfirsást
um daginn, eða sýnist þér það ekki? Við hefð-
um átt að koma Marsh fyrir kattarnef. Það er
ekki of seint enn.”
“Bíd£u! Wayne Waylands er á skipinu,
sem kom í morgun. Eg þekki hann. Hann er
erfiður viðureignar og eg hefi heyrt margar
sögur um hann, en eg trúi ekki, að hann viti um
allar gjörðir Marsh. Eg ætla að finna hann og
segja honum frá þeim eins og þær eru.”
“Segjum að hann veiti þér enga áheym?”
“Þá er nógur tími til að hugsa um uppá-
stungu þína. Eg vil helzt ekki hugsa neitt um
það.”
“Þú þarft þess ekki,” sagði Balt svo lágt
að menn þeirra heyrðu ekki. “Eg hefi verið
§ð hugsa um þetta í alla nótt, og mér finst að
það sé mitt verk. Það stendur hvort sem er
nær mér að skifta við Marsh. Eg er eldri mað-
ur en þú, og það væri rétt fyrir þig, að leggja
ekki neitt í hættu í þessu efni. Éf að þeir ná
mér, þá getur þú veitt fyrirtæki okkar forstöðu
einn.
Emerson lagði höndina á öxl Balts. “Nei,
mælti hann. Ef til vill mundi eg ekki hika við
manns morð — eg veit það ekki. En eg ætla
aldrei að auðgast á glæpum annara, og ef til
þess kemur, þá tek eg minn þátt í hættunni og
minn skerf í sektinni. Hvað sem að þú gerir,
þá tek eg þátt í því með þér. En við skulum
vona, að úr rætist fyrir okkur á annan hátt.
Það er enginn leikur fyrir mig að fara til Mr.
Waylands og biðja hann vægðar. Þú veizt að
dóttir hans er — nú jæja, eg þarf endilega að
finna hana.”
Balt horfði spekingslega á hann.
“Eg skil! 0g það einmitt gjörir þér ó-
mögulegt að hafa hönd í bagga. Éf það verð-
ur óhjáækvæmilegt að ráða Marsh af dögum,
þá gjöri eg það einn. Ef að hann væri úr vegi,
þá held eg að fyrirtækinu sé óhætt. Hann er
eins og eiturnaðra, og einhver verður að verða
til þess að stíga á hann. Eg ætla að skreppa
yfir að kvínni. Láttu mig vita hvað öldungur-
77
mn segir
Emerson fór heim til sín í þungu skapi, og
gremjan svall honum í hjarta. Hann fann með
sjálfum sér, að uppástunga George Balt hafði
verið honum eins fjarri og fyrst, þegar Balt
sagði honum frá því sem honum bjó í huga.
Hann vissi, að hann hafði sjálfur hugsað um
að ráða meðbróður sinn af dögum með eins
köldu blóði og um skorkvikindi væri að ræða.
Hann fann og til þess, að ef ást hans á Mildred
jörði hann að glæpamanni, þá mundu afleið-
ingarnar af þeim glæp einnig ná til hennar og
hennar vegna bauð honum nú við slíkum verkn-
aði, en þó skorti hann hugrekki til að kasta
þeirri hugsun alveg frá sér. Hann ásetti sér að
fara til föður hennar, lítillækka sig og biðja um
vernd. Ef það mistækist, þá væri betra fyrir
Mars'h að vera varan um sig. Hann gat þá ekki
orðið var við neina vægðartilfinningu í hjarta
sér.
Þegar Emerson kom heim til sín, hitti hann
Alton Clyde, sem var í sjöunda himni út af því
að The Grand Dame væri komin og vaf hinn á-
kafasti með að fara um borð í skipið og hitta
kunningja sína. Emerson sendi hann ofan á
bryggju, fékk sér ofurlítið að borða og fór svo
til fundar við Alton.
A leiðinni út í skipið fann Emerson til hins
sama einkennilega ótta við að hitta Mildred og
hann hafði fundið við síðustu samfundi þeirra
í Chicago. 1 annað sinn varð hann að segja
henni frá því, að honum hefði misepnast. Nú
eins og þá mætti hann henni með beiskju ófar-
anna í huga og hann gat ekki varist því að hugsa
um hver áhrif ófarir sínar hefðu á hana. Hann
vonaðist eftir því að minsta kosti, að hún
mundi skilja mál það er hann varð að flytja við
föður hennar, og að hún mundi líta á hann sem
virðulegan mótstöðumann, sem krefðist réttlæt-
is, en ekki sem yfirunninn ölmusumann, sem
væri að biðjast vægðar. Honum fanst að hann
hefði sýnt og sannað hugrekki sitt og karl-
mensku, og að Wayne Waylands mundi varla
geta gjört hann fyrirlitlegan í augum Mild-
reds. En samt fylti'st hann einhverjum óskilj-
anlegum kvíða, er hann nálgaðist The Grand
Dame.
Hann sá fram undan sér, hvar þeir stóðu
við öldustokkinn á skipinu, Marsh og Waylands
og Emerson fékk ákafan hjartslátt, er hann
þekti þriðju persónuna, sem þar stóð. Grann-
vaxna, tígulega stúlku, það var MildredJ sem
líka hafði séð hann og var að benda félögum
sínum á hann.
Emerson, veðurbarinn og þreytulegur, og
illa klæddur, fikraði sig seint og gætilega upp
stigann á hlið skipsins. Hann sýndist hafa
elzt um fimm ár frá því að þau Mildred og
hann kvöddust síðast í Chicago. Hann var
magur í andliti, varirnar sprungnar af veður-
hörku. í augunum brann eldur og á vorum
hans lék bros, sem Mildred ein átti.
Hann mundi ekkert eftir kveðju karlmann-
anna, eða því, sem þeir sögðu. Hvít og mjúk
hönd Mildredar hvíldi í lófa hans og ánægju-
legt bros lék um varir henni.
Alton Clyde var rétt á hælunum á Emerson
og Mildred dró að sér hendina til að heilsa hou-
um. Honum varð litið á Marsh í svip og sá að
hann gaf honum ilt auga, en sneri sér svo aftur
að Wayne Waylands. Waylands talaði eitt-
hvað til Emersons og vissi hann varla hverju
hann svaraði honum; svo tók hann í hönd Mild-
redar með svo miklum myndugleika, að Marsh
sem nærri þeim stóð, sá það, fölnaði og sneri
sér frá þeim. Svo fór fólk að drífa að þeim,
kvenfólk og karlmenn, sem á skipinu voru,
með mýndavélar í höndum og sjónauka í leður-
hulstrum, sem það hafði spent um axlir sér.
Mildred kynti Émerson það alt eins rólega og
óþvingað, eins og hún hefði verið heima hjá
sér og að maðurinn, sem stóð við hlið hennar,
hefði verið einn á meðal gestanna. Fólkið
dreifði sér um þilfarið, bar sjónaukana upp að
augum sér og talaði um daginn og veginn, en
mest af vitleysu, eins og ferðafólks siður er um
heim allan. Emerson varð þess áskynja, að
þetta voru embættismenn í N.A.P.A. félaginu,
konur þeirra og stærstu hluthafar félagsins.
Þeir skiftu sér lítið af Emerson og 'hann ekki
meira af þeim, með því líka að hugur hans all-
ur var hjá Mildred. Að síðustu fóru farþeg-
arnir að tínast í land, og þau Mildred og Emer-
son urðu ein eftir á þilfarinu. Hann leiddi
hana að stól og settist við hlið hennar.
“Loksins!” sagði hann. “Þú ert komin,
Mildred — komin, eftir alt!”
“ Já, Boyd.”
“Og þér þykir vænt um að vera komin?”
“Sannarlega þykir mér það. Ferðin hefir
verið yndisleg.”
“Eg get ekki áttað mig á þessu — eg trúi
varla enn, að þú sért virkilega komin hér sjálf
— ætli að mig sé ekki að dreyma eins og vant
er?” ...
“Og þú! Hvernig líður þér?”
“Mér ihefir liðið vel — held eg — eg hefi
ekki haft neinn tíma til að hugsa um sjálfan
mig. O, kæra Mildred, ” rödd hans var óstvrk,
er hann sagði þetta og hann tók þýðlega "um
hönd hennar.
Hún kipti að sér hendinni og mælti:
“Ekki hérna! Mundu eftir hvar við erum.
Þú lítur ekki vel út Boyd. Eg veit ekki, hvort
að eg iiefi nokkurn tíma séð þig líta svona illa
út. Máske að fötin, sem þú ert í, hafi eitthvað
við það að gjöra.”
“Eg er þreyttur,” mælti hann, og það var
eins og þungi erfiðleikanna legðist yfir hann
að nýju. Hann strauk með hendinni eftir fell-
ingu á kjól hennar og sagði lágt: “Svo þú ert
þá komin, eftir alt. Og þér þykir vænt um mig,
Mildred? Þú hefir ekkert breyzt, hefirðu?”
“Ekki hið minsta. En þú?” ,
Andvarpið, sem leið frá brjósti hans og
glampinn, sem kom í augu hans, var henni
fullnaðarsvar.
“Eg vil fá að vera með þér einni,” mælti
hann. “Eg þrái að faðma þig að brjósti mér.
Við skulum koma í burtu héðan. Þetta er sár-
asta kvöl. Eg er eins og dauðþyrstur maður á
eyðimörk.”
Engin kona hefði getað staðist eld þann,
■sem brann í augum Emersons, án þess að verða
snortin af honum, og þó Mildred sæti hreyf-
Ingarlaus, þá lét hún augnahvarmana síga, of-
urlítill roði færðist í kinnar henni og hún þrýsti
saman höndum svo að 'hnúarnir hvítnuðu.
“Þú ert alt af sá sami,” mælti hún bros-
andi, “ómótstæðilegur, svo eg fæ við ekkert
ráðið, ekki einu sinni við sjálfa mig. Eg hefi
aldrei þekt neinn þér líkan. Það er fólk hér alt
í kring. Faðir minn er einhvers staðar hér
. á næstu grösum.”
“Mér stendur alveg á sama—”
“Mér er ekki sama.”
“Eg hefi bát héma við skipið. Við skulum
fara í land og eg skal sýna þér það, sem eg er
„búinn að gera. Eg vil að þú sjáir það.”
“Eg get það ekki. Eg hefi lofað að fara í
land með Berry’s og Marsh.”
“Marsh!”
“Settu nú ekki upp neinn áhvggjusvip. Við
ætlum öll að skoða niðursuðu verksmiðjuna
hérna og borða miðdagsverð þar — það vonast
eftir okkur. Ó, herra minn! Eg hefi ekki séð
neitt nema niðursuðuverksmiðjur og ekki heyrt
um annað talað síðan við fórum frá Vancouver.
Mennirnir tala ekki um annað en lax, verð á
á laxi og arð af hlutum. Það er alt drepandi,
faðir minn er, að sjálfsögðu, verstur þeirra
allra.”
Emerson horfði á sína verksmiðju og mælti:
“þú hefir ekki séð mína — okkar verksmiðju.”
“Jú, eg hefi séð hana. Mr. Marsh benti
mér og föður mínum á hana. Hún lítur alveg
út eins og hinar.”
Eftir örstutta stund hélt Mildred áfram:
“ Veiztu, að það er að eins eitt í sambandi við
þær, sem vekur eftirtekt mína, og það er hvernig
að Kínverjarnir reykja þessar hlykkjóttu píp-
ur sínar og hvernig að þeir fara að búa út
tóbakið í þær, er virkilega hlægilegt”.^
Þessi gáleysis orð höfðu þau áhrif á Emer-
son, að hann fór aftur að hugsa um ófarir sín-
ar. Honum fanst að byggingar þeirra væru
einmanalegar, lítils virði og kuldalegar. Þær
voru að engu frábreyttar öllum samskonar
byggingum, sem Mildred hafði séð með fram
allri ströndinni, en það hafði honum aldrei
dottið í hug áður.
“Eg var úti í árósnum í morgun, þegar þú
komst.. Eg hélt máske að eg mundi sjá þig,”
sagði Emerson.
“A þeim tíma? Hamingjan góða! Eg var
steinsofandi. Það var nógu erfitt fyrir mig
að fara á fætur, þegar kallað var á mig. Faðir
minn hefði getað sagt kafteininum að fara ögn
hægara. ’ ’
Emerson horfði á hana með undrunarsvip,
sem hún þó ekki sá, því hún hafði augun á
Alton Clyde, sem var þar skamt frá, og brostj
til hans.
“Kærir þú þig ekki einu sinni um að heyra
um það, sem eg hefi gjört?” spurði Emerson.
“ Vissulega,” mælti Mildred og leit á Em-
erson. .
Með hálfum huga sagði Emerson henni fra
óförum sínum, erfiðleikunum, sem hann hefði
átt við aðstríða og unnið sigur á, án þess þó að
nefna Willis Marsh, og varaðist að fella sök
á nokkurn mann. Þegar að hann hafði lokið
máli sínu, hristi hún höfuðið.
“Það er slæmt. Marsh var búinn að segja
frá öllu þessu, áður en þú komst. Boyd, mér
leizt aldrei á þetta fyrirtæki. Eg vildi ekki
andmæla því, sökum þess að þú hafðir svo mik-
inn áhuga fyrir því, en í sannleika, þá ættirðu
að reyna eitthvað stórt. Eg er viss um, að þú
ert eins vel gefinn og þeir menn, sem eg þekki
heima og hafa staðið þar somasamlega fyrir
stórfyrirtækjum, og átt yfir hálfu meira fram-
kvæmdarþreki að ráða en þeir. Hvað þessar
veiðar snertir, þá finst mér að þú getir leyst
af hendi þýðingarmeira starf, en að veiða lax”
“Þýðingarmeira!” endurtók hann ákafur.
“Laxveiðarnar eru ein þýðingarmesta at-
vinnugreinin hér við ströndina. Tíu þúsund
menn vinna við þær að eins í Alaska, og sölu-
verð þeirra nemur tíu miljónum dollara á ári. ’ ’
“Ó, við skulum ekki fara að þrátta um töl-
ur,” svaraði Mildred glaðlega. “Eg fæ höf-
uðverk af því — það sem eg meina er, að þessir
fiskimenn eru alt öðru vísi en lögfræðingar, um-
boðsmenn eða byggingameistarar. Þeir eru
líkari námamönnum. Éyrirgefðu, Boyd, en
líttu bara á fötin þín.” Hún fór að hlæja.
“Þú lítur út alveg eins og daglaunamaður,”