Lögberg - 01.12.1927, Blaðsíða 2

Bls. 2
LöCtítíílG, FIMTUDAGINN 1. DESEMBER 1927.
Sérstök deild í blaðinu
SHSESHSBSHSHSHSlSHSasaS^SaSHSasaSHSHSESasaSESHSaSSSSSHSHSaKSHSHSaSESSSHSaSHSHSHSESESSSaSHSHSÍSHSESHSHSaS^BHSSSiaSHSESaSBSHSHSHSHSasasasaSHSHSÍSHSHSHSSSlSHSZSHSlSHSPTt
T
a
3
3
SOLSKIN
Fyrir börn og unglinga
SHSHSHSHS?cí Sti,tSttbd5HSHSHSHSH5H5HSH5H5HSHSHSH5H5aSHSH5aSH5aSHSH5HSHSHSHSHSahH5SaSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSa5HSHSHSHSasaSHSHSHSHSHSHSHSH5HSHSHSHSHSHSHSH5HSHSasaSH SHSHSESHSHSHSi
VISUR.
Til lóunnar.
Litli vinur! Lóan mín,
Ijóðafuglinn mætur;
mér eru kærust kvæðin þín
kvöldin sem þú grætur.
Svefnfró.
Fyrir dagsins hagri hönd
hníga dagsins þrautir.
Inn á draumalífsins lönd
liggja fagrar brautir.
Vetrarkoma.
Loftið fyllist frosti og snjó,
fjölga jarðar sárin.
sólargeislar glitra þó
gegnum skýja tárin.
V orvísur.
Sólar.blossar bjóða títt
blómum kossa léða.
Vindar hossa vængjum þýtt,
vorljóð fossar kveða.
—óðinn. S. P.
JAPANSKUR BARNAVINUR.
Ishii Juji hét ungur japanskur námsmaður,
sem var að lesa læk'nisfræði. Hann snerist til
kristinnar trúar og varð kaþólskur; en við lest-
ur ritningarinnar hvarf hann frá þeirri kirkju-
deild og gekk í söfnuð Congregazionalsta.
Hann var fátækur og varð að vinna fyrir
sér, jafnhliða því að stunda námið; en ekkert
tækifæri lét hann ónotað, til að leiða landa sína
til kristinnar trúar. Þá kom til Japan árið
1886 bamavinurinn nafnkunni George Muller,
frá Bristol á Englandi, sem sett hafði þar á fót
fjölda af heimilum fyrir munaðarlaus börn, án
þess nokkum tíma að biðja nokkum mann um
styrk til þess, heldur að eins biðjandi borið
málefni sitt og þarfir þess fram fyrir guð með
dýrðlegum bænheyrslu-árangri. Hann hélt fyr-
irlestra um þetta starf sitt og afl trúaðrar bæn-
ar í Japan, og þeir fyrirlestrar höfðu mikil á-
hrif á læknisfræðinginn unga og vöktu hjá hon-
um stefka löngun til að geta orðið verkfæri í
hendi guðs, til að leiða líka blessun yfir mun-
aðarleysingjana hjá þjóð sinni.
Árið eftir vildi svo til, að fömkona sár-fá-
tæk var á ferð með tvö börn sín og gisti eina
nótt í kofa nálægt þar sem Ishii átti heima.
Hann kendi í brjósti um þau og fór til þeirra
með skál af hrísgrjónum, fékk hana drengnum,
sem var átta ára gamall; en hann rétti skálina
. undir eins systur sinni, sem var kryplingur.
Móðir þeirra sagði honum, að hún ætti fult í
fangi með að sjá fyrir stúlkunni, en fyrir
drengnum ætti hún ómögulegt með að sjá. —
Ishii tók hann þá að sér og flutti sig skömmu
síðar til Okayama. 0g þar byrjaði hann í sept-
ember 1887 í Búdda-hofi, sem hann leigði sér,
líknarstarf, sem seinna varð að merkasta mun-
aðarleysingja-hælinu í Japan. Fyrsti skjól-
stæðingur hans þar, var drengurinn, sem hann
hafði tekið sér í sonar stað, og tveir aðrir mun-
aðarleysingjar.
Skjólstæðingum hans fjölgaði óðum. Og
hann hætti við læknisfræðina og gaf sig alveg
við líknarstarfinu í anda George Mullers. Oft
var þar þröngt í búi og horfur óefnilegar; en
alt af lét guð, sem Ishii bað seint og snemma
fyrir vinunum sínum litlu, einhvern veginn ræt-
ast úr fyrir þeim.
Þeir skiftu þúsundum, munaðarleysingjam-
ir, sem “Faðir Ishii” hefir annast um, og djúpa
lotningu hafa þeir lært að bera fyrir hinni
barnslegu trú hans. Stundum hafa 1200 verið
í einu á hælinu hjá honum. Hofið hefir færst
út; út-frá þessu munaðarleysíngjahæli hafa
önnur verið sett á fót, og sömuleiðis skólar fyr-
ir verklega fræðslu; keisarinn hefir veitt þessu
starfi fjárstyrk; og öll japanska þjóðin hefir
veitt því eftirtekt og margir lært fyrir það að
meta og eignast kristna trú.
Ishii andaðist 30. janúar 1914. Hann var
alla æfi heilsulítill, en þó sístarfandi, knúður af
brennandi trúar-áhuga. Þegar hann skildi við,
var hópur af munaðarleysingjum hans hjá hon-
um; hann kvaddi þá vonglaður, og þeir vissu,
að hann fór á undan þeim til til föðurhúsanna,
þar seni hann hlakkaði til að fá að hitta þá
aftur. —
lÆfistarf þessa góða manns er eitt sýnis-
hom þess, hve mikla blessun fagnaðarerindi
Jesú Krists leiðir inn í líf heiðinna þjóða. Það
ætti að vera oss hvöt til þess, að leggja sem
mesta rækt við trúboðið.
Og það sýnir líka það, að þegar menn láta
kristindóminn sinn þýða það, sem hann á að
þýða hjá okkur: að þeir gangi Jesú Kristi á
hönd af öllu hjarta í einlægu trausti og þjón-
ustu, — þá verða þeir miklir menn og mörgum
til blessunar.
Guð gefi, að trúin verði það blessunarafl í
lífi vor allra, — ekki dauð játning, heldur lif-
andi starf! — Sam.
FÉLAGSSKAPUR.
Sophronius hét grískur spekingur í foraöld.
Hann lét sér mjög ant um uppeldi barna sinna
og reyndi að sjá svo um, að þau hefði ekki sam-
neyti við óvandað fólk. Einu sinni kom það fyr-
ir, að hann bannaði dóttur sinni að fara í heim-
sókn til nágranna síns, sem var óáreiðanlegur
maður og málugur. Stúlkunni féll þetta mjög
illa. “Þú hlýtur, góði pabbi!” — sagði hú4—,
“að álíta okkur mjög þroskalítil, ef þú Jert
hræddur um að það skemmi okkur, að koma til
hans.” Faðir hennar tók þegjandi brannið kol
af arninum og rétti henni. “Taktu við því,
barnið mitt,” — sagði hann—, “það brennir
þig ekki.” Stúlkan gjörði eins og henni var
sagt, — en höndin hennar hvíta varð svört af
kolinu og aska kom líka á hreina hvíta kjólinn
hennr. “Hvers vegna lézt þú mig gjöra þetta,
pabbi?” sagði hún; “það verður aldrei of var-
lega farið með kol.” — “Það er alveg satt,”
svaraði Sophronius; “þó að kolin brenni ekki,
þá óhreinka þau samt; og alveg eins er með fé-
lagsskap vondra og óvandaðra manna.”
Gættu vel að því, í hvaða félagsskap þú ert.
Vertu vandaður að því, hverja þú velur fyrir
vini og kunningja. Margt ungmenni hefir orð-
ið afvegaleitt af vondum félögum. óhreint orð,
óhreiri saga getur vakið óhollar hugsanir í sálu
þinni og sett blett á hana; forðastu þá áhættu,
eins og þér er unt. En góðir, vandaðir vinir
eru dýrmæt blessun; þakka þú guði fyrir þá og
sýndu þeim trygð. Það er mikil speki í þess-
ari grein Orðskviðanna (13, 20):
“Haf umgengni við vitra menn, þá verður
þú vitur, en ílla fer þeim, sem leggja lag sitt
við heimskingja.”
—Sam.
KÓNGSVEIZLAN.
Það var einu sinni vinsæll og voldugur kon-
ungur, sem réð fyrir víðlendu ríki. Einhverju
sinni var hallæri mikið um alt landið; allir urðu
brauðr og kjötlausir, svo að rófur og vatns-
grautur þótti herramanns réttur, og var þetta
ár sannkallað sorgarár. Konungurinn var
hnugginn mjög yfir eymd þegna sinna og hafði
smátt og smátt látið af hendi alla peninga sína
til að kaupa matvæli handa þeim. Þessi góði
konungur átti stóran aurabauk, sem hann
geymdi í alla smápeninga þá, er hann mátti án
vera, og brúkaði þá svo til að skemta sér fyrir;
en þessi stóri baukur var nú, eins og aðrar f jár-
hirzlur konungsins, orðinn tómur; já, svo gal-
tómur, að það hringlaði ekki svo mikið sem einn
tvíeyringur innan um hann, þótt hann væri
hristur.
Hvað átti hann til bragðs að taka?
Það var ekki um annað að gjöra, en að láta
sækja kórónuna, ekki hversdags, heldur spari-
kórónuna, þá sem hann brúkaði á sunnudögum
og hátíðum og þegar hann hafði meira við.
Kóngurinn horfði nú raunalega á kórónuna
sína, því hún var svo falleg og prýdd tuttugu
stóram demöntum; kóngunum þykir nefnilega
eins vænt um kórónumar sínar eins og krökk-
unum um sparifötin sín; en samt sagði kóng-
urinn við æðsta ráðgjafa sinn:
“Það er ekki til neins oð tala um það, við
megum til að fá peninga með einhverju móti.
Far þú til nágrannakonungsins og seldu honum
kórónuna, því þar er ekkert hallæri; kauptu svo
brauð fyrir peningana, svo við getum útbýtt
því meðal fátæklinganna. ”
Ráðgjafinn gjörði sem honum var boðið, og
upp frá því brúkaði konungurinn hversdags-
kórónuna, en þegar hann hafði meira við, og
fyrir augliti guðs var hún eins fögur og þótt
hún hefði verið sett tuttugu demöntum.
Af því að kóngurinn var svona góður, lét
guð hallærinu linna; tíðin varð góð, og upp-
skeran svo ríkuleg, að allar kornhlöður í öllu
landinu urðu fullar, og það fór að hringla og
glitra í peningakössunum og aurabaukunum.
Þá lét konungurinn smíða sér aðra spari-
kórónu, miklu skrautlegri og dýrmætari en þá
gömlu, og svo sagði hann við ráðgjafann:
“Nú vil eg láta byggja stórar og fagrar
kirkjur, guði til dýrðar og vegsemdar, svo menn
geti þar þakkað honum alla hans velgjörn-
inga. ”
Svo lét konungurinn byggja hinar fegurstu
og skrautlegustu kirkjur víðs vegar um borgir
og sveitir; tumamir gnæfðu við himinn og að
innan voru þær prýddar gulli og fögrum litum.
Þegar smíðinni var lokið, sagði konungurinn
1 við ráðgjafa sinn: t
“Nú ætla eg að ferðast um alt ríkið, en fyrst
verð eg að fá mér drotningu til þess að hún geti
séð allar fallegu kirkjumar með mér.”
“Yðar hátign,” sagði ráðgjafinn. “Þókn-
ast yður, að eg fari til nágrannakonungsins og
biðji dóttur hans yður til handa?”
“Nei,” svaraði konungurinn, eg vil enga ó-
kunna drotningu, eg ætla að velja mér einhverja
hérna úr ríkinu.”
Sunnudaginn næstan eftir, hélt konungur-
inn dýrðlega veizlu. Þangað bauð hann, fyrst
og fremst, öllum þeim, sem kórónur bára, en
jafnframt var tiltekið, hve marga odda kórón-
an ætti að hafa; í öðra lagi öllum þeim, sem
heiðursmerki höfðu hlotnast; og í þriðja lagi
þeim, sem einhvem tíma höfðu áunnið sér lár-
viðarsveig.
Þeir, sem ekkert áttu af þessu tagi, urðu
því í þetta sinn að sitja heima með sárt ennið,
því kóngarnir geta aldrei boðið til sín öllum úr
ríkinu í einu, bæði vegna þess, að þeir eiga aldr-
ei nógu stóra höll handa svo mörgum og efcki
heldur nógu marga diska og hnífapör.
Einn maður var í ríki konungsins, sem lifði
á því að mála stórar og fallegar myndir og
selja þær; hann gat farið í konungsveizluna, því
hann hafði bæði fengið heiðursmerki og lár-
viðarsveig.
Þessi maður átti þrjár dætur. Þegar þeim J
var sagt, frá hátíðahaldinu, báðu þær föður
sinn að lofa sér að fara þangað. Elzta systirin
sat allan daginn og málaði; hafði lært það af
föður sínum og einu sinni fengið lárviðarsveig
fyrir mynd, sem hún hafði málað. Sú næst-
elzta lék allan daginn á hljóðfæri og hafði einu
sinni í samkvæmi fengið lárviðarsveig fyrir að
kunna það; þær gátu því báðar farið í veizluna.
En það var öðra máli að gegna um yngstu
systurina. Hún kunni hvorki að mála né leika
á hljóðfæri; hún kunni bara að matreiða og
sauma ný föt handa systram sínum, en enginn
fær nú lárviðarsveig fyrir að kunna það, svo
hún varð að reyna að láta sér lynda að vera
heima. Samt sem áður fór ekki kóngsveizlan
úr huga hennar og hún hugsaði um það dag og
nótt, hvernig hún ætti að fara að, til þess að
komast þangað.
Loksins fór hún til föður síns, sem þótti
vænst um hana, og sagði:
“Æ, pabbi minn, gefðu mér nú einn af lár-
viðarsveigunum þínum, þú átt svo marga.”
“Hvað ætlar þú að gjöra við hann, litla
uppáhaldið mitt?” spurði faðirinn.
“Mig langar svo skelfing til að fara með
ykkur í veizluna.”
Þá svaraði faðirinn alvarlega:
“Nei, við megum ekki svíkja konunginn. Þú
getur komið með mér, af því þú ert dóttir mín,
en þú verður strax að segja honum, að þú hafir
aldrei fengið neinn lárviðarsveig. Með því skil-
yrði lofa eg þér að fara og svo fáum við þá að
vita, hvort hann vill lofa þér að vera þar eða
ekki.” .
Stúlkan dansaði og hoppaði og fór svo að
keppast við að sauma sér nýjan kjóh Tíminn
var orðinn naumur, en samt lauk hún við kjól-
inn í tæka tíð.
Þegar hún svo kom á ákveðnum tíma; gekk
inn í veizlusalinn með föður sínum og systrum
og konungurinn hafði heilsað þeim og boðið
þau velkomin, herti hún upp 'hugann, gekk fyr-
ir konunginn og sagði honum, að hún hefði
aldrei fengið neinn lárviðarsveig og spurði
feimnislega, hvort hún mætti vera þar, meðan
á veizlunni stæði. *
“Þér þykir víst gaman að dansa»>” sagði
konungurinn góðlátlega, því hann kunni vel við
hina látlausu framkomu stúlkunnar.
Hún játti því brosandi.
Þá brosti konungurinn líka og sagði: “ Vertu
.bara kyr og skemtu þér eins og þú getur.”
Svo var sezt að borðum. Söngflokkurinn
blés í hom og lék á strengjahljóðfæri svo unun
var á að heyra og maturinn var borinn inn á
gullfötum. Þegar máltíðinni var lokið, stóð
konungurinn upp, því nú átti að fara að dansa;
en þá festist gullofni hátíðafrakkinn hans á
silfumagla í hátsætinu og rifnaði hann tölu-
vert.
“Þetta var auma slysið,” sagði kóngurinn
og kallaði á ráðgjafa sinn. “Eg verð að láta
gjöra við þetta,” sagði hann, “þetta era beztu
fötin mín og mér þykir svo leiðinlegt að þurfa
að fara í hversdagsfötin. Láttu fallegustu
stúlkuna, sem hérna er, koma að hásætinu
mínu. ’ ’
Elzta dóttir málarans var fallegasta stúlk-
an í salnum. Hún vissi það mæta vel og hélt
að kóngurinn ætlaði að spyrja sig, hvort hún
vildi verða drotningin hans. En kóngurinn
vildi henni þá ekkert annað en að spyrja hana,
hvort hún kynni að sauma.
“Sauma!” sagði list^konan móðslega. “Nei,
yðar hátign, svo ómerkilega vinnu hefi eg aldr-
ei lært, en eg kann að mála. ’ ’
“Það var leiðinlegt,” sagði konungurinn,
“þá verð eg að fá einhveyja íðra til^þess.”
Svo kallaði konungur aftur á ráðgjafann og
sagði honum oð láta skynsömUstu stúlk/úna, sem
þar væri, koma að hásætinu.
Nlæst-ellzta dóttir málarans var annáluð
fyrir greind; nú hélt hún, að konungurinn hefði
einnig heyrt þess getið, og ætlaði nú að ta'ka sig
fyrir drotningu. Henni brá því heldur en ekki
í .brún, þegar hann í þess stað spurði hana,
hvort hún saumaði efcki ákaflega vel.
“Sauma!” sagði hún alveg hissa. “Nei,
svo leiðinlegt verk hefi eg aldrei lært að vinna.
Þegar mig langar til að gjöra eitthvað, þá leik
eg á hljóðfæri. Yngsta systir mín kann að
sauma. ”
Þá lét kóngur sækja yngstu systirina.
“Viltu ekki gjöra svo vel, að sauma saman
þessa rifu á sparifrakkanum mínum?” sagði
hann.
“Jú,” sagði stúlkan vingjarnlega, tók nál
og fingurbjörg upp úr vasa sínum og saumaði
rifuna svo vel saman, að ráðgjafi konungsins
setti upp gleraugun sín, til þess að geta séð
hvar rifan hefði verið, en samt var honum ó-
mögulegt að sjá það.
Kónginum þótti svo vænt um þetta, að hann
kysti litlu saumastúlkuna og sagði:
“Engin önnur en þú skal verða drotningin
mín.”
Svo urðu hinar að fara heim aftur með lár-
viðarsveiga sína, en saumastúlkan varð drotn-
ing.—Kveldúlfur.
Það mun vera stúlkan mín—
Stúlkurnar ganga sunnan með sjó
með línsvuntur langar og léreftin mjó.
Það mun vera stúlkan mín,
sem á undan gengur,
hún ber gull og festi
Professional Cards
DR. B. J. BRANDSON
216-220 Medlcal Arts Bldg.
Oor. Graham og Kennedy Sts.
PHONE: 21 834
Office tímar: 2—3
Phone: 27 122
Winnlpeg. Manitoba.
COLCLEUGH & CO.
Vér leggjum sérstaka á-herziu 4 aC
ælja meSul eftir forskrtftum lœkna.
Hin beztu lyf, sem hœgrt er aC fa, eru
notuC eingöngru. Pegar þér kómiC
meb forskriftlna til vor, megtð þér
vera viss um, aC f& rétt þaC aem
lœknirinn tekur tH.
Nótre Dtme and Sherbrooke
Phones: 87 659 — 87 656
Vér seljum Giftingaleyfisbréf
DR O. BJORNSON
216-220 Medical Arts Bldgr,
Cor. Gnaham og Kennedy Sta.
PHONE: 21 834
Office timar: 2—3.
Helmili: 764 Vlctor 8t.
Phone: 27 586
Winnipeg, Manltoba.
DR. B. H. OLSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sta.
Pbone: 21 8S4
Office Hours: S—6
Helmlll: 921 Sherbume St.
Wlnnipeg, Manltoba.
DR. J. STEFANSSON
216-220 Medlcal Arts Hldg
Cor. Qraham og Kennedy Ste.
Phole: 21 884
Stundar augna, eyrna nef og
kverka ejúkdóma.—Er a6 hittta
kl. 10-12 f.h. og 2-5 e.h.
Heimili: 373 Rtver Ave.
Tiala. 42 691
DR A. BLONDAL
Medical Arta Bldg.
Stundar sérstaklega Kvenna o*
Barna sjúkdóma.
Br aC hltta frft kl. 10-12 f. h.
og 8—5 e. h.
Offlce Phone: 22 298
Helmill: 806 Vlctor 8t.
Sfmi: 28 180
Dr. Kr. J. Austmann,
Wynyard, Sask.
DR. J. OLSON
Tarmlæknir
216-220 Medlcal Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Ste.
Phone: 21 834
Heimllls Tais.: 38 626
DR. G. J. SNÆDAL
Tannlæknlr
614 Somerset Blook
Oor. Portage Ave og Donald St.
Talslrrí: 28 889
Dr.
Sig. Júl. Jóhannesson
stundar almennar
lœkningar
532 Sherburn St. Tals. 30 877
G. W. MAGNUSSON
Nuddlæknir.
607 Maryland Street
OÞriðja hús norðan við Sarsr.)
Prone: 88 072
Viðtalstími: kl. 3-7 e.h. og á
Sunnudögum frá 11-12 f.h.
Giftinga- og JarCaTfara-
Blóm
meC Mtlum fyrirvara
BIRCH Blómsali
593 Portage Ave. Tals.: SO 720
St. John: 2, Ring 2
THOMAS H. JOHNSON H. A. BERGMAN íel. lögfræðtngar. Skrifstofa: Room 811 McArthur Building, Portage Ave. P.O. Box 1656 Phones: 26 849 og 26 840

JOSEPH T. THORSON ísl. lögfræðingur Scarth, Guild & Thorson, Skrifstofa: 308 Great West Permanent Building Main St. south of Portage. Phone 22 768

LINDAL, BUHR & STEFÁNSON fslenzklr lögfræSlngar. 356 Main St. Tals.: 24 963 peir hafa einnig skrifabofur aC Lundar, Rlverton, Gimii og Piney og eru þar aö hitta & oftlrfylgj- andl ttmum: Lundar: annan hvern miövikudag Riverton: Pyrsta. fimtudag, Gimll: Fyrsta miövikudag, Piney: J>riðja föstudag I hverjum m&nuði

J. Ragnar Johnson, bj.,ub,lim. Isleazkur lögmaður með MoMnrrty Sk MoMnrray 410 Electric Railway Chamber Winnipeg, Man. Simar: Skrifst. 26 821. Heima 29 014

A. G. EGGERTSSON fri. lögfræölngur Hefir rétt til að flytja m&l bæði 1 Manitofoa og Saskatóhewan Skrifstofa: Wynyard, Saak.

A. C. JOHNSON 907 Confederatlon Uíe Bldg WINNIPEG Annast um fasteignir manna. Tek- ur aö sér aö ftvaxta eparifé fólks. Selur elds&byrgö og bifreiða ftbyTgÖ- ir. Skriflegum fyrirspurnum svaraö samstundis. Skrifstofusimi: 24 263 Heimaslmi: 33 328

J. J. SWANSON & CO. IiIMITKD R e n t a 1 8 Insurance RealEstate Mortgages 600 PARIS BLDG., WINNPEG. Phones: 26 349—26 340

£!mil Johnson SERVIOE EIiEfmUC Rafmagna Contracting —— Allskyna rafmagnaáhöld seld og viO þau gert — Eg sel Moffat og CcClarg clda- vélar og heft þwr til sýnis á verk- stæOi mínu. 624 SARGENT AVE. (gamia Johnson’s bygglngin vlö Young Street, Wlnnlpcg) Verkst.: 31 507 Heima:27 286

A. S. BARDAL 848 Sherbrooke 8t. Selur líkkistur og annast um út- farir. Allur útbúnaður sá beatiL Ennfromur selur hann allskonar minnisvaröa og legsteina. Skrifstofu talis. 86 607 Helmilis Tals.: 58 302

Tals. 24 163 NewLyceum Photo Studio Kristín Bjarnason eig. 290 Portage Ave, Winmpeg Næst við Lyceum leikhúsið.

Holmes Bros. Transfer Co. Ðaggage and Futniture Moving Phone 30 449 668 Alverstone St., Winnipe* ViðskiftiUlendinga óskað.
og spennur niður á belti,
laufa-prjóna ber hún þrjá,
fögur er hún framaná
með gullspöng um ennið,
og það sómir henni, stúlkunni minni.
Hún er dýr og drengileg,
hún er skýr og skikkanleg,
hún gengur hvert sinn hógvær um hæinn,
reisuleg og ráðsvinn reyna má það huga minn,
hvenær sem eg fljóð finn
fagnar allur þankinn,
þá er úti hrygðin
og vermanna stygðin.—Ari Jónsson.