Lögberg - 01.12.1927, Blaðsíða 6

Bls. «
LÖCTTERG. FIMTUDAGINN
1. DESEMBER 1927.
Dóttir sjávaríns.
Eftir
JOHANE SCHÖRRING.
Sagan er í þrem þáttum: 1. Filia Maris.
2. Berg læknir. 3. Melania Verent.
Sorgin hefir sín eigin vísindi, sem gleðina
dreymir ekki um, að tii sé. Sorgin er rík, eins
og hinar duldu uppsprettur, þar sem maður sér
ekki hina köldu vatnsþró, en drekkur með á-
nægju hið hreina vatn. Vatnsstraumar sorgar-
innar eru sáldaðir í gegn um reynslunnar og
þol'gæðisins sýgil.
Enginn getur mælt sorgardjúpið, nema það
eina augnatillit, sem lítur inn á við, og sem er
eitt um að þekkja leyndardóm sinn og sorg.
Að síðustu er sorgin þóttafull; hún gefur
óhlutdrægt yfirlit, af því hún er á alt annan
hátt frjáls í heiminum en gleðin, sem þráir og
leitar stundum eftir þessu blómi og stundum
eftir hinu, á alt af svo annríkt við að skoða ýmsa
hluti hingað og þangað.
Sorgin þráir nefnilega ekki, hún hefir að
eins eitt takmark, og að því beitir hún öllu sínu
afli. Hún er í nútíðinni og býr aldrei til fram-
tíðarinnar starfskrár, þess vegna verður hún
ekki fyrir vonbrigðum.. Hún lítur til baka, en
sjaldan fram undan sér.
En sorgin er vandlát. Hún leitar að og
velur fórnir sínar, hún veit, að það þarf and-
legan og líkamlegan kjark til að taka hana á sig
og bera hana, þess vegna gægist hún svo víða
inn, til þess að finna þá réttu manneskju. Hún
vill hafa nógu stórt pláss og næði til að vera
, ein. Hún segir eins og ástin: “Gefðu mér
hjarta þitt, þá skaltu vera í faðmi mínum”, og
þar eð hún er að minsta kosti eins náskyld ást-
inni og gleðin, þá hefir hún í sannleika afar-
mikið vald.
Skuldbinding til ásíarinnar er efalaust hin
bezta, en hvað er svo næst henni.
Eg hefi alt af krafist hins besta af lífinu.
Á eg nú að láta mér nægja þetta, eða á eg
áð knýja hið innra líf mitt hærra upp og á alt
annan hátt, en eg hingað til hefi hugsað mérf
“Knýja upp! smellur, skellur!” Það er
eins og froskurinn, sem sprakk, þegar ,hann
fylti sig af vindi, svo hann stækkaði um meira
en helming. Eg vildi, að mér lánaðist að fram-
kvæma eitthvað, sem ekki væri alt of illa gert.
Menn þurfa að minsta kosti ekki að vera í nein-
um efa um það, að það er alvarleg skylda hvers
manns, að inna af hendi eitthvað gagnlegt og
að halda út. Þann sannleika staðfestir náttúr-
an, hvert sem maður lítur.
Þessa skoðun kennir sjálfur Torterup á
fingrum sínum, hann innir hana af hendi frá
morgni til kvölds, samkvæmt algengum mæli-
kvárða, alla leið frá djörfum kaupaloka .til hins
lata stígvélafágara, unz að því kemur, að geta
skilið leyndarmál kvenhjartnanna.
Hann hefir fyrir löngu síðan sagt mér, að
hinn ungi greifi líti ástfangnum augum á
frönsku ungfrúna; en það er naumast mikið
varið í hana, af því hún “skeptiserer (s. s. hæð-
ost) að greifanum. Mér er enn þá ekki vel
ljóst, hvað hann meinar með þessu orði, af því
það fer í svo óteljandi mörg og mismunandi
erindi fyrir hann; en í þessu sambandi held eg
að hann eigi við, að hún álíti sig að minsta
kosti eins góða, ef ekki betri en greifann; og þá
hlýtur hún að vera brjáluð samkvæmt hans
skoðun.
“Hún er annars falleg, sýnist lækninum það
ekki?” spyr hann, “en hún ‘skeptiserer’, ogþá
hefir það litla þýðingu, að hún er falleg, sér-
statlega þegar hún heitir einu sinni ekki “de”
— de Vemer.”
Eg minti hann á, að hún bæri nafnfrægt
nafn, sem yrði við lýði eftir að þúsundir af
öðrum nöfnum væru orjin að engu í ríki
gleymskunnar, og að hún ætti föður, sem væri
eigandi vínviðarbrekkna, skipa á sjónum
o. s. frv.
Þetta vakti áhuga hans, en hreif hann þó
ekki líkt því eins mikið, eins og að hún hefði
heitið “de” Vemer.
Hann er afkomandi í þriðja og fjórða lið
af þessum áður nefndu takmarkadýrum, sem
voru upp alin frá erfikenningu til erfikenning-
ar, því sá tími er naumast fjarlægur, álít eg,
þegar þessi mikli stéttahroki, sem fylgir fæð-
ingunni, verður orðinn að erfikenningu. Fá-
fróðar manneskjur og þröngsýnir djúphyggju-
menn munu síðastir til að vilja sleppa þessum
hleypidómum, það verður að vera sannarlegt
frjálslyndi og mannvit, sem hér, eins og alstað-
ar annars staðar, þar sem um eitthvað mark-
vert er að gerast, gengur í brjósti fylkingar.
Greifinn sjálfur hafði nóg af þessu hug-
frelsi og andlega fjöri, sem herbergisþjónn
hans getur aldrei tileinkað sér.
Greifinn er ágætur, ungur maður, ef hann
nú að eins gæti tekið á móti frásögn minni, við-
víkjandi hinni ungu, fögra stúlku, án þess að
verða um of þunglyndur.
Janúar 1828, hótel Bellevue við Comovatnið.
Það var alvarlega, en eg hafði búist við, og
við líðum allmikið undir atfleiðingunum af sorg
þeirri, sem þetta olli greifanum. Heilsa hans
versnaði aftur.
Engar fortölur urðu að gagni. Hann vildi
heyras var hennar frá hennar eigin vöram.
Þegar hann kom aftur frá henni, var hann
í þungu skapi, og daginn eftir lét eg búa um
farangur okkar.
Hann talar mikið um hana, og þykir vænt
um að fregna um hana.
Samtal hans við hana, hafði haft hin beztu
áhrif á hann.
“Hún er fyllilega elskuverð, ’ ’ segir hann,
“og mér skal alt af þykja væt nm, að eg kynt-
ist henni. Þegar eg sá hana, var hún heitbund-
in frænda sínum, Rudolf Verent, sem á að taka
að sér fjölskyldufasteignina.
Hrygð hans getur þó naumast verið eins sár
og mín, og hann talar alt af við mig, eins og
mér væri ókunnugt um þetta orð.
Hið mikla og djúpsæasta stendur oft gagn-
vart okkur án þess við sjáum það. Það er gott,
að hver og einn getur ekki lesið letur hugans,
eins og menn ímynda sér að maður lesi í aug-
anu og svipnum. Og þó, stundum getur maður
lesið gleðina og gæfuna, er manni á að hlotnast,
en hafði enga von um að ná.
Áðan sagði hann við mig: “Eruð þér alveg
ósæranlégur, læknir? Eg sá yður tala og spauga
við hana, næstum því meira en nokkurn annan,
♦ snerti fegurð hennar og alúð yður aldrei? —
Kennið mér að vera jafn tilfinningalaus.”
“Greifi, það er eins og hundurinn vildi segja
við fuglinn: “Kendu mér að fljúga.”
“Þér eigið við, að það sé nokkuð séreigin-
legt. ’ ’
“Já, áreiðanlega þarf maður t. d. að hafa
þá smámuni, sem kallaðir era vængir, til þess
að vera fugl.”
Þegar hann eitt sinn var í geðshræringu,
sýndi hann mér mjrnd af Maleniu, sem hann
hafði fengið hjá Horaee Yernet með erfiðleik-
um, þar eð hann vildi ekki missa hana.
Hann geymir hana nákvæmlega í bréfahylki
sínu, og lítur eflaust oftar á hana heldur en
læknir hans álítur heppilegt. En þessi ósær-
anlegi læknir þegir, og lætur eins óg hann sjái
ekkert eða skilji.
“Hrygðin er yfirlætisleg, þegar hún kemur
til þess manns, sem getur borið hana; hún get-
ur á sömu stundu séð og þagað, og þar af leið-
andi breytt eftir ásetningi.
Paris, í marz 1829.
Eg áleit það heppilegast, að skifta m vera-
stað. Greifinn er aftur svo hress líkamlega,
að hann getur létt sér upp, og hann verður að
skemt^, sér, hvort sem hann vill eða ekki.
Paris, í Október 1829.
Við kunnum vel við okkur hér. Greifinn er
hraustari, en hann hefir áður verið, mann-
blendnari og alúðlegri við ókunna, en hann var
vanur. Eg held áfram að nema í þessari borg
borganna, þar sem maður hefir ávalt um þús-
undir af hlutum að læra, einkum læknar. Eg
mundi ekkert finna að því, þó ferðalag okkar
hætti hér. Greifinn talar um að fara snögga
ferð til Suður-Frakklands í vor, nefnilega til
Cannes, en eg mótmæli því. Eg álít ekki, að
maður eigi að hlaupa á eftir eldinum, sem
maður getur ekki skorað á hólm án þess að
hljóta hegningu. Og þó haga flestir af okkur
sér eins og mýflugan, sem flýgur í kringum
ljósið, undir eins og við fáum tækifæri til þess.
Að eins einu sinni enn þá, svo aftur sárar til-
finningar, af því vængurinn kom óf nærri eld-
inum o. s. frv., þetta er næstum alt af tilfellið
í lífinu. E gætla að reyna að kynnast sögu
hjartnanna, og hver ætti að geta gert það betur
en sá, sem eitt sinn hefir verið í eldinum eins
og eg, og hefir deytt sitt eigið hjarta með
sorginni.
Getur hann ekki fcezt af öllum fylgt sýkinni
í hennar mismunandi tilbreytingum, athugað
hana, skilið hana — læknað hana, það reynist
raunar á annan hátt, hún er alloftast ólækn-
andi.
Febrúar, 1830.
1 næsta mánuði áttum við að vera í Cannes,
á ferð langs með ströndum Miðjarðarhafsins,
og að því búnu heim á leið eftir Italíu; en í stað
þess förum við nú til Danmerkur, að sumu leyti
af því, að hinn gamli greifi er veikur, og að
nekkra leyti af því, að eg get fengið góða at-
vinnu, sem aðstoðarmaður gamals læknis, og á
þann hátt að líkindum náð í góða stöðn í höfuð-
borginni.
Ungi greifinn er nú albata. Hann fullviss-
ar mig um það, að eg fái engan frið fyrir sér,
þegar hinn, gamli læknir, sem býr hjá höll föð-
hans, deyi; hann krefst þess loforðs af mér, að
eg komi í stað hans.
Eg gaf honum, gagnstætt vilja mínum, mjög
takmarkað loforð; eg veit enn þá ekki með
vissu, hvemig eg vil vinna, hvorki á einn eða
annan hátt; en mér er þar á móti ljóst, að vinn-
an verður að vera lífsviðhald mitt. Yfir æsku-
lífi mínu hvíla þungar sorgir, og vinnan verð-
ur að vera mér eins og hinn heiti sólargeisli,
sem drekkur í sig daggardropana og eyðir
þeim smátt og smátt.
Hve undarlegt væri það ekki, ef maður gæti
hugsað sér, að maður sæi yndislegt hérað
snemma morguns í sumarsólskini, þakið dögg,
gengi aftur til herbergja sinna til að fram-
kvæma nokkurra stunda vanalega vinnu, þang-
að til morgunþokan væri horfin, og þegar mað-
ur væri svo búinn með starf sitt, kæmi út og sæi
að trén væri tóm, laufin fallin, blómin visnuð,
og vindurinn farinn að feykja hinum visnu
grösum í draugadans. Ó, þannig finst mér, að
mitt innra líf sé fölnað og dáið. Fyrir hvem
vil eg vinna, eftir hverjum sækist eg til að
græða fjármuni og virðingu, eða til að gera
heiminum gagn? Fyrst og fremst, er það virði
allra þessara fórna? Og síðast, mun það veita
mér góðan árangur? Árangur í þeim skiln-
ingi, að mér hepnist að framkvæma eitthvað
gagnlegt.
Eg er nú eitt sinn þannig skapaður, að lítil
viðfangsefni eiga ekki við mig. Geti eg lifað
þann dag, sem eg álít mig fara að segja efan-
um í huga mínum, að eg hafi framkvæmt nokk-
uð til gagns, þá heÞ'r líf mitt borið þá ávexti,
sem era mestrar fyrirhafnar verðir.
En hvað getur maður framkvæmt?
Er lífið of stutt, eða er það of langt, þannig
spyr eg sjálfan mig alloft? Heimska, má eg
sva bæta víð; Lífið er brothættur vír, sem
getur brostið á hverri mínútu, sérsaklega ef á-
reynslan er mikil, og þá er oftast mest áríð-
andi að hann dugi.
Hefði eg nú átt að byrja nám á nýjan leik,
þá hefði eg kosið að læra guðfræði; mér finst
að slíkt lífsstarf yrði fljótast að gera lífið
snyrtilegt og að enda það og um fram ált á-
vaxtaríkt.
Starf læknisins! Það er að bætar staga og
gera að mannlegum líkömum, endalaust um-
skiftandi starf. Tilraunum ofnblásara gegn
eldbreiðu.
Og þó! Ef eg hefði nú verið gæfuríkur,
htfði eg eflaust litið öðru vísi á þetta alt sam-
an. Mér gremst þetta ófrelsi, hvers vegna
forðar maður sér ekki frá þessu?
Júlí 1830.
Nu er eg byrjaður á starfi mínu, og líður
vel við það. Ef ástin er blóm lífsins, þá er
vinnan eins og hið laufgaða tré, sem veitir
skugga og svölun.
Eg get auðvitað ekki lengt lífið um einn
þmlung, en mér finst þó, að eg hafi stundum
linað kvalir þess. Huggun og góðan vilja, hefi
eg alt af með mér, að svo miklu leyti sem eg
get. Mikið er það auðvitað ekki, en alt af þó
það, sem eg orka, þó eg hafi aldrei getað full-
nægt sjálfum mér.------------------
Ágúst, 1844.
Að fjórtán árum liðnum berast þessi blöð í
hendur mínar, þegar eg var að flytja mig. Er
það eg, sem hefi skrifað, hugsað og orðið fyrir
þessu? Er eg orðinn hundrað ára, þar eð mér
finst þetta vera ný og undarleg saga, hálfskemd
af gleymskunni og algerlega flæmd burt.
Nú eru alt aðrar myndir, sem búa í sálu
minni.
Alt það, sem menn kalla alvöru lífsins —
eins og alvara lífsins sé barátta fyrir þetta líf
eingöngu, vellíðan þess, hinn fagra, ytri gljáa
þess.
Eg er það, sem menn kalla staðfastur mað-
ur, vel liðinn, hamingjan góða! vel megandi,
góður ráðahagur, ef til vill ofurlítið gráhærð-
ur, vel þokkaður, máske of frjáls í skoðunum,
dálítið draumóralífslegur, um of djarfmæltur,
sérstaklega gegn þröngsýnu vanagildi. Horfi
of mikið útundan mér, og bý til framtíðarmynd-
ir, of lítið aftur á bak, eftir góðum, gömlum _
tímum, með þeirra góðu, gömlu siðum.
Stundum finst mér eins og eg sé bundinn
■ við rangt tímabil, eins og eg ætti að hjálpa til
að nugga burt nokkuð af ryði tímans. Það er
eitthvað í mér, sem vill hafa meira málfrelsi,
meira frelsi til framkvæmda. Eg get ekki
hreyft mig, mér finst eins og eg sé fangi í hin-
um ryðgaða klefa tímans.
September 1845.
Það er eitthvað í daglega lífinu, sem amar
mér. Það er byrðin eða erfiðleikarnir við mitt
starfsama líf, eg elska vinnu vegna vinnunnar
sjálfrar, og er enn þá of hraustur til þess að
finna til þreytu. Það er ekki þýðingin eða á-
rangurinn af starfi mínu, sem mér finst ekki
fullnægjandi, sem kemur mér til að vera nið-
urlútur og óánægður. Eg hefi skýra og mér
fullnægjandi skoðun um það, hve langt, eða rétt-
ara sagt, hve stutt mannlegt afl nær, ákveðna
skoðun um það, að einn sem er miklu voldugpá
en maðurinn, heldur áfram starfinu, þegar við
gefumst upp, til þess takmarks, sem skynsemin
getur ekki fundið með umhugsun, og hjartað of
oft getur ekki skilið. Það eru heldur ekki
heimilisástæður mínar, sem valda mér óánægju.
Eg hefi aldrei elskað neinn, síðan eg misti heit-
mey mína í æsku. Þeir tiltölulega stuttu tímar,
sem eg er heima, era mér sjaldan leiðinlegir.
Eg hvíli mig, hressi mig við auðvelt nám, að-
allega um listina; þar næst æfi eg mig ögn við
hljóðfærasöng, og mér dettur það aldrei í hug,
að það verði nokkurn tíma hlutskifti mitt, að
sjá eiginkonu á heimili mínu, þess vegna er eng-
in meining í öllu því, sem eg óska mér öðravísi.
Nei, það sem gerir mig óánægðan, kemur utan
að frá.
Það er sem eg andi því að mér með loftinu.
Það er eitthvað í mér, sem þráir meira frelsi,
og það er sannreynd, að eg flæki mig sífelt í
öllum ytri, æðri kringumstæðum, gagnvart
þröngsýnum rithöfundum, úreltum hindurvitn-
um, einfeldnislegum takmörkunum o. s. frv. .
Stjórnfræði er ekki mín ástríða, samt sem áður
verður frelsið, að svo miklu leyti sem eg skil,
að koma frá stjórnfræði, þeirri innri, máske líka
þeirri ytri. Við höfum verið reknir inn í ókleif
gljúfur og örmögnumst af skorti á allri fæðu,
eða réttara sagt, við verðum liðabrúður, af því
við þorum ekki að hreyfa okkur frjálslega.
Eg hefi búið til vísu um heilbrigðisráðið, og
aðra um ráðgjafarþingið. Sú fyrri útvegar mér
rósir í tugatali; hin hefiV vakið eftirtekt stjórn-
arinnar á mér á þann hátt, sem mér geðjast illa
að.
Yæri eg ungur, færi eg máske til útlanda, en
eg er eldri en svo, að eg eigi hægt með að festa
rætur í ókunnu landi, eg er auk þess sannur
föðurlandsvinur.
Janúar 1846.
Nú hefir líf mitt orðið fyrir stór-umskift-
um. Eg verð að breyta starfi mínu algerlega.
Læknir greifans, æskuvinar míns, er dáinn,
og eg get ekki neitað greifanum, með tilliti til
míns fyrra loforðs, að taka að mér stöðu hins
framliðna.
Það er næstum því konunglegt tilboð, sem
greifinn gerir mér, til þess að draga mig burt
frá höfuðborginni. En eg virði heiður minn
svo mikils, að eg þigg að eins sömu kjör og fyr-
irrennari minn hafði, og að því er mig snertir,
verð eg umfram alt að finna, að eg er frjáls, en
sá, sem þiggur stórar gjafir, eða alt of hátt
kaup, getur aldrei verið frjáls.
Febrúar.
Mér hefir hlotnast ógæfusamur sjúklingur,
sem eg verð að hugsa mikið um. Það er barn
frá auðugu en ógæfusömu heimili, þar sem alt
innra samband og fjölskylduböndin era orðin
ógleymanleg flækja í stormum lífsins. Faðir-
inn drekkur, móðirin vanrækir alt, til að dekra
við hálffalsað andríki. Börnin eru litlar, vilt-
ar vofur, sem kvenkennari nokkur lítur eftir
við og við, þegar ásigkomulagið verður um of
óviðunandi. Yngsta barnið er sjö ára gamall
drengur, fábjáni, með gamalt, hrakkótt andlit,
hörkulegt, næstum alt af skrækjandi rödd, sem
hljómar með viltum, kveljandi tónum, eins og
hún sé að kalla á þá skortandi hæfileika. Kropp-
urinn er eins ófullkominn og hjá hálfsárs gömlu
barni.
Eg Jiekki enga eins aumkunarverða sýn í
, mannlífinu, eins og slíkt vesalings barn; það er
eitt af þeim atvikum, sem hrífa mig mest, koma
sál minni til að bera upp gagnslausar spurn-
ingar fyrir guðs órannsakanlegu, fyrir mann-
eskjuna óskiljanlegu, vizku, miskunnsemi og
náð. Er þetta sál, sem á að borga lífinu ár-
gjald sitt, fyrir syndir, sem hún mundi hafa
drýgt á heilum mannsaldri? Eða er það máske
sál, sem í þessum þrönga, fölvaða búningi, á að
afplána syndir í þriðja og fjórða lið?
Hvers vegna fást menn svo mikið við jafn-
rétti manneskjanna, með tillit til hinna ytri
kjara, fyrir lífsins hraðliðandi, óákveðnu ár;
hinn mikli mismunur á kjörum andans segir
mér dag eftir dag, ávalt f jöragar og sennileg-
ar, að hin mismunandi kjör, engu síður en
þessi, muni verða við lýði á meðan jörðin er til.
Frelsi, til að mega hreyfa sig, bæði andlega og
líkamlega, er áreiðanlega sá kostur, sem hevrir
mannlífinu til,; og ætti að vera eins fyrir alla;
en þrátt fyrir þetta mun sá litli aldrei stækka;
muran aldrei verða að lilju, og gortarabaunin
aldrei framleiða rósir. Frelsi til að tala og
brevta mun aldrei þroska andlegt göfgi og sráf-
ur, þar sem það ekki er til, en það gerir lífið
fullkomnara og skemtilegra, og þess vegna
segi eg: “Lifi frelsi, látum oss slíta liðna tím-
ans lélegu bönd, sem fúnað hafa með tímanum,
og nota frelsið skynsamlega.”
Október 1846.
Nú er eg búinn að búa um mig í mínu nýja
heimili, og byrja hér nýjan þátt í lífinu; nýtt
starf er eflaust sú umbreyting, sem fáir verða
fyrir í lífínu, og enn þá. færri fyrir fleiri en
einni. Það er ekki öllum auðvelt, að fella sig
við ókunnar stöður, og það eru ekki allir færir
um það strax, að átta sig á afstöðunni, einskon-
ar niðurröðun tímans. Eg finn, að mér fellur
þetta erfiðara en eg hafði hugsað. Það er sér-
staklega fyrirkomulagið í húsinu, sem veldur
mér óþægindum, og eg finn nú fremur en áður,
hve leiðinlegt er að vera aleinn. Þegar maður
hefir hús út af fyrir sig, þá er það eins og tómu
herbergin segi manni, að það vanti ijósálf til
að lífga dauðu herbergin, annast um alla hús-
munina, bjóða góðan dag og vertu sæll, gott
kvöld og góðan morgun, brosa og stjórna, snúa
upp og niður á öllu, máske allra mest á hinum
sjálfánægða, hreykna ”eg”, sem þó með engu
móti vildi samþykkja píslarstjóm, ef hann
væri spurður.
1Æ, eg sit og verð viðkvæmur í mínu höfð-
ingjasetri, sem ber hið fagra nafn Svanahólmi,
af því að í skemtigarði hallarinnar, sem sef-
vaxin á rennur í gegn um í mörgum og falleg-
um bugðum er umkringdur af ánni sá blettur,
sem hinn fagri læknisbústaður 3tendur á, og
sem er keppinautur hallarinnar, er stendur
spottakorn ofar, þar sem aragrúi af konung-
legum fuglum hafa aðsetur sitt.
Það gaiti nú verið aðlaðandi að sitja hér í
vetrarherberginu mínu, og horfa á eftir henni,
þegar hún hoppaði í gegn um sólbyrgið, niður
eftir hallanum til árinnar, til þess að gefa fugl-
unum morgunverðinn þeirra, eða á kvöldin,
þegar hún kæmi gangandi upp eftir, umkringd
geislum kvöldsólarinnar, og sneri alt af and-
litinu að mér.
Það á að vera mjög auðvelt, að finna handa
sér konu, er alment sagt; það er nógu skoplegt,
að þegar eg hugsa um það, finst mér það afar-
erfitt.
Eg endurkalla í huga minn þær, sem eg hefi
kynst, andvarpa og verð að segja aftur og aft-
ur: “Eg þekki enga, sem eg álít hæfa til að
taka þátt í tilveru minni.” Stundum hugsa
eg, að þær séu of ástúðlegar til þess, að eg megi
búast við því, að þær verði ánægðar með svo
þyrkingslegan og hversdagslegan mann og mig,
sem ekkert annað aðlaðandi hefi í fari mínu, en
kvíðalausa afkomu, eftir annríka, fjarver-
andi daga; á öðrum stundum dettur mér í hug,
að ein eða önnur kynni að taka mér, af því eg
er “góður ráðahagur”, og svo, þegar eg áliti
mig eiga ást hennar og traust að öllu leyti, tal-
aði við mig um vingjarnlega virðingu, eða virð-
ingarfulla vináttu. Nei, þökk fyrir.
Heyrir ástin að eins æskunni til? Nær hef-
ir hún gróðursett sitt fegursta blóm, í vor eða
haust?
Eða gengur hún ekki í gegnum lífið með
löngunar andvarp sitt, bendir og dregur að sér,
þegar sól lífsins glóir í austri, og þegar hún
hverfur roðnandi í vestri?
Hún hefir verið eitt af mínum úrlausnar-
efnum þenna annríka dag; hve oft hefi eg ekki
séð mann, sem gat sagt: “Sól ástar minnar er
sígin í æginn, hún skín ekki oftar á lifsbraut
minni!”
Eg veit ekki, hvort eg hefi séð nokkurn, sem
með hendina á hjartanu gat sagt, nei, og veit
það ekki. Eg held það ekki, þess vegna þori eg
ekki að fullyrða það.
.... Desember.
Ef eg á að segja eins og er, þá finst mér
tímin lengur að líða nú en áður. Eg get auð-
vitað alt af fundið einhvern í þessari þéttbýlu
bygð til að tala við; en það er gamla, alt af
nýja saga,n, sem endurtekur sig hjá mér, að (
maður á fekki eins auðvelt með að aðhvllast
fólk, þegar maður er orðinn gamall; er bað eg,
sem er svo kostavandur við fólk, eða fólkið, sem
er það við mig!? Eg held það fyrra sé rétt-
ara.