Lögberg - 19.01.1928, Blaðsíða 2

Bls. 2
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 19. JANÚAR 1928.
r
35Ha5a52525H5H5H5H5H5:’5H5H5H5E5H5H5H5H5H5E5H5H5H5H5H5H5H5H5H5H5H5H5H5H5H5E5H5 H5HSH5HSH5HSHSH5HSHSH5H5HSHSHSH5HSH5H5HSH5HSHSHSHSH5H5H5H5H5HSH5HSHSHSHSH5HSHSHSH5as? 'TdSHSHSH
Sérstök deild í biaðinu
SOLSKIN
SH5H5HSHS?C; SHi.c5H5H5HSHSH5HSH5HSHSH5HSHSH5HSH5HSH5H5HSHSH5H5HSH5aSHSHSHSr1SH5H?SH5HSHSHSHSHSH5H5HSZSH5HSHSHSŒHSH5H5H5H5H5HSHSH5HSHSHSH5H5HSHSH5HSH5HSH5HSHSHSH SHSHSH5H5HSHC
TIL MÖMMU.
Mín ástkæra móðir, eg ann J?ér,
já, alstaðar hvar ég fer
eg óska að hafa þig hjá mér
og hallast að brjósti þér.
Eg v«ít aÖ þinn hugur er hjá mér,
og huggar mig þá ég er ein,
við freisting og falsráð að stríða
finn eg hvað ást þín er hrein.
Þú ert mér sem fyrirmynd fðgur,
svo fáorð og ráðagóð,
og æskunnar brekin mín barstu
svo blíðlynd og þolinmóð.
Að líkjast þér löngum eg þrái.
Eg lofa því, amma, hér,
þó berist eg burtu frá þér,
að breyta’ eins og kendirðu mér.
—Lausleg •þýtt úr ensku. Ort af 18
alli stúlku.
S. E.
ára gam-
AÐEINS HVOLPUR.
Ungfrú Elsa lá í hengirúmi milli tveggja trjá-
stofna. Lítill hvoilpur lá á silkisjali hennar og svaf
með trýnið undir armi hennar.
Hvolpurinn var hvítur að lit, með brúna bletti.
Atti hann seinna, þegar hann væri fullvaxinn, að
fylgja skógarverðinum hjálpa honum við vörslu
skógarins.
En nú var hann áreiðanlega ekkert að hugsa um
afrek sín í framtíðinni; hann naut að eins líðandi
stundar á siikisjali hinnar ungu meyjar, og kunni
mætavel við að baða sig í, sólskininu.
Ungfrú Elsa var 19 ára að aldri, og á morgun
var hún) 20 ára. Átti þá að minnast þess á heimili
skógarvarðarins með veizlu mikilli. Auðvitað mundi
ungfrú Elsa verða þar sú sól, sem alt snerist um,
eins og reikistjörnur. Og hvíslast var á um það,
að tvær ungar sálir, sem iþótti vænt hvorri um
aðra, ætluðu að opinbera þá uppgötvun sína, og var
talið, að ungfrú Elsa væri annar aðallinn.
En ungfrú Elsa var ekki að hugsa um morgun-
daginn. Hún hugsaði yfirleitt ekki neitt. Bókina,
sem hún hafði verið að lesa, hafði hún lagt frá sér,
og horfði nú dreymandi augum upp í hið græna
laufþak skógarins og heillandi himinblámann.
Meðvitund hennar rann saman við umhverfið,
sem fult var af sólskini, blómailmi og fuglasöng, og
fanst henni ekkert á skorta fulla sælu.
Hún fór mjúklega höndum um hvolpinn og gældi
við hann. Hún kysti hinar mjúku, litlu lappir hans
og silkimjúku eyru, lyfti honum upp í loftið og lét
hann sprikla öllum öngum.
“Litli hvutti, hvutti litli.”
Alt í einu heyrðist rödd. Einhver var að syngja.
Elsa tók að hlusta, og var þá alt í einu horfin yfir
í heim, þar sem hvorki var sólskin né hvolpar.
"Hvers vegna kemur hann í dag?” hugsaði hún
með sjálfri sér. Hún stóð á fætur, tók hvolpinn í
faðm sér og settist á bekk, sem var þar rétt hjá.
Hún heyrði ekki sönginn lengur, en að eins fóta-
tak. Og nú sá hún mann í hvítum flónelsfötum, með
Panamahatt í hendinni. Maðurinn var óneitanlega
álitlegur. Elsa var ekki blind fyrir því, og olli það
henni ánægju.
“Er eg annars í raun og veru ástfangin?” hugs-
aði hún. “Eða er það að eins ytri fegurð, er hefir
áhrif á mig?”
Hinn ungi maður heilsaði: “Góðan daginn, ung-
frú Elsa. “Eg vissi að þér munduð vera hér.”
“Hvernig gátuð þér vitað það?”
“Eg fann það á mér,” sagði hinn ungi maður.
“Sá er munurinn, að eg fann alls ekki á mér, að
þér mynduð koma í dag,” sagði Elsa.
“Finnið þér það vanalega á yður ef eg kem?”
“Nei,” svaraði Elsa, án þess að ganga í gildr-
una. “Þér eruð vanir að láta vita um komu yðar
fyrirfram.”
Ungi maðurinn hætti atlögum sínum. “Fyrir-
gefið þér, að eg kem yður á óvart. Hvernig væri að
koma í einn knattleik?”
“Knattleik — æ nei, það er alt of heitt,” sagði
Elsa. “Setjist þér heldur niður. Þér hafið alls
ekki tekið eftir nýja fósturbarninu mínu. Er það
ekki indælt?”
Hinn ungi maður horfði, að því er virtist, með
mikiMi gaumgæfni, á hvolpinn. Því næst tók hann
litla seppa upp, opnaði munn hans og skoðaði í
honum tennurnar. Seppi litli veitti viðnám og
kunni auðsjáanlega ekki við þessar aðfarir.
“Af góðum ættum. Sjálfsagt ágætur hundur,”
sagði ungi maðurinn.
Elsu þótti hann taka nokkuð ómjúklega á seppa,
og sagði: “ó, hví; farið þér svona með hann? Eg
veit vel, að hann er göfugt dýr; ættartala hans er
löng. En nú á eg hann. Og við komum okkur mæta-
vel saman, er ekki svo, litli hvutti? En það getur
slæmi maðurinn ekki skilið. Eg er viss um, að hann
langar mest til að taka þig upp á rófunni til þess
að vita hvort þú hljóðir ekki. Hann hirðir Iítið um
svona kvikindi, eins og þig!”
Kvikindi,” endurtók ungi maðurinn gremju-
lega. "Hann er skemtilegasta dýr. Eg fullvissa yð-
ur um, að eg vildi óska að eg ætti hann.”
Elsa gældi um stund við litla seppa. Því næst
lét hún hann niður í grasið, og tók hann að leika
sér að því að elta fiðrildi.
Ungi maðurinn tók um hönd Blsu og sagði með
klökkva í röddinni: “Ungfrú Elsa, mig Iangar alls
ekki að leika knattleik. Þér vitið vel, hvers vegna
eg kom. Eg verð að fá svar. Eftir tvo daga fer eg
burt, og þá....”
„ ,^isa sr*eri höfðinu hægt að honum og sagði:
“Vitið þér, að á morgun verð eg 20 ára? Það er
ekki hár aldur. Það er erfitt að binda æfilangt
band, þegar maður er að eins 20 ára. Því, þegar e g
bind mig, þá bind eg mig fyrir alt lífið.”
Ungi maðurinn þrýsti hönd hennar. “Kæra
ungfrú Elsa. Eg skil yður, og eg er alveg sömu
skoðunar og þér. Eg — og fjölskylda mín — við
höfum alls ekki nútíma-skoðanir á þessum efnum.
Ótrygð öll í ástamálum er okkur fjarri skapi.”
Yfir andlit Elsu færðist einkennilegur svipur,
líkur svip söngnæms manns, er heyrir falskan tón.
Ungi maðurinn tók utan um hana. “Hvers vegna
lítið þér undan, ungfrú Elsa? Horfið á mig. Eg
er viss um, að yður þykir ofurlítið vænt um mig.
Þér leyfðuð mér að kyssa yður, kvöldið góða. —
— Það var indælt kvöld, Elsa, segið, að yður þyki
vænt um mig.” Hann kysti kinn hennar, og um
leið og hún sneri sér að honuro, kysti hann hana á
munninn.
“Elsa, svaraðu mér nú. Leyfðu mér að segja
föður þínum þetta; leyfðu mér að segja það ö*llum
heiminum!”
— Þau hrukku snögglega við. — Eitthvað rakt
hafði snert hendur þeirra. Elsa brosti. Litla seppa
hafði verið farið að leiðast, og var nú að minna á
sig.
Ungi maðurinn ýtti við honum með nokkurri
öþolinmæði og sagði: ]“Bturt með þig.” Hvolpur-
inn varð sneypulegur og eins og hálf undrandi á
svip, — en að eins örstutta stund. Hann hefir vafa-
laust haldið, að þetta væri einhver leikur, því að
snögglega lagði hann báðar litlu lappir sínar upp
iá kné unga mannsins og horfði á hann sakleysis-
legum augum, fullum af trausti.
En nú fauk alvarelga í hinn unga mann. Hann
þeytti seppa litla langt í burt með fætinum. Þá
skildi dýrið, að maðurinn var ekki að leika sér, og
nálgaðist hann ekki aftur.
Elsa stóð upp. HJún, Ikendi einkennilegs eirð-
arleysis. — Svona gat h a n n verið: -— harður og
kaldur gagnvart þeim, sem nálguðust hann, al-
saklausir, með fullu trausti. Þetta var a ð e i n s
í v o 1 p u r, — það var satt, — en þó lifandi vera,
“Elsa, — hvers vegna ferðu frá mér?”
Elsa leit á unga manninn og virti hann fyrir
sér. Vissulega var hann fallegur, hraustur og af
ágætum ættum, og lífsglaður. Þannig var hann.
En hann var líka lítið meira.
Hún gekk aftur fyrir bekkinn. “Það getur ekki
gengið, — eg á við að eg get ekki — trúlofast
yður.”
Hann stóð upp í skyndi. “Þá hafið þér verið
að leika yður að mér. HVers vegna voruð þér að
því?”
“Það hefi eg ekki gert,” sagði Elsa. “Eg get
ekki sagt meira. En nú verðið þér að fara, — gerið
þér það.” Hún leit á hann bænaraugum. Hann
var rauður í andliti af reiði og sagði:
“Já, eg skal fara. Verið þér alveg róleg, ung-
frú; eg skal ekki oftar vera yður til óþæginda.” —
Hann hneigði sig og hvarf á braut með drembi-
legu látbragði.
Elsa setist aftur á bekkinn og starði fram fyr-
ir sig. Einhver raki stalst fram í augun. En brátt
hvíldi djúpur friður yfir skóginum. Flugurnar suð-
uðu 1 loftinu og sólin skein. Og Elsa varð aftur
róleg og áhyggjulaus.
Hún, kallaði á hvolpinn og hann kom hlaup-
andi með b'Iakandi eyru. Hún lyfti honum upp í
kjöltu sína, horfði inn í hin glöðu, brúnu augu og
hjalaði við hann.
“Eg lét hann fara. Var það ekki rétt af mér,
litli seppi? Eg er ekki móðursjúk, en hann er nú
ekki við okkar hæfi. Og við gátum heldur ekki felt
■ okkur við það, að hann var að tala um ættgöfgi sína,
— eins og hún væri aðalatriðið. Nei, við tvö, — við
viljum láta elska okkur vegna sjálfra okkar, — ekki
vegna neins annars, — er ekki svo, seppi minn?”
Daginn eftir var tvítugsafmæli ungfrú Elsu há-
tíðlegt haldið. En engin trúlofun var opinberuð.
Það var að eins lítill hvolpur, sem! kom í veg fyrir
það. — Dýraverndarinn.
ÆRIN FRA HRAFNATÓFTUM.
Það var ekki margt fólk heima á Hellum í miðj-
um júlí, sumarið 1921. Móðir mín 'lá rúmföst. Auk
hennar og mín var gömul vinnukona heima, Mar-
grét Guðmundsdóttir, tvær ungar uppeldissystur
mínar og dóttir mín á fyrsta ári. Eftir miðdegis-
verð varð mér reikað út, ásamt litlu stúlkunum, að
ullarbreiðu, sem lá á túninu til þerris. Sá eg þá
á í alull standa við dyr á helli einum, sem er í tún-
inu. Er hellir sá nefndur Lambahellir, því lömb eru
höfð í honum á vetrum. Mér kom til hugar, að
reyna að ná ánni, til þess að taka af henni reifið,
svo að eiganda hennar ónýttist ekki ullin. Tók þá
ærin á rás, en nam staðar á Rauðhól, sem er á milli
Hella og Múla, næsta bæjar að sunnanverðu. í
Múla var þá vinnumaður, ólafur Jóhannsson Vall-
an, alþektur hér eystra að fótfimi og greiðasemi, og
nærgætinn við skepnur. Hann kom mér til hjálpar,
og náði ánni, ásamt Tómasi, uppeldissyni Guðmund-
ar bónda í Múla. En er þeir höfðu nærri lokið við
að rýja ána, tóku þeir eftir lambsbeinagrind í burð-
arlið ærinnar. Sendu þeir þá eftir mér, til þess að
reyna að hjálpa ánni. Annars er venja, að kveðja
Guðmund bónda í Múla til mála, þegar hjálpa þarf
skepnum. Hefir honum þá oft vel tekist. Ærin var
mjög illa út leikin; var auðsjáanlega búin að vera
Iengi með lambið í burðarliðnum, án þess að geta
fætt, og var burðurinn kvikur af maðki. Mér tókst
að hjálpa ánni. Var hún svo látin í nátthaga, til
þess að hægt væri að h’afa eftirlit með henni. En
hún var ekki meira eftir sig en svo, að hún setti sig
yfir girðinguna og hljop a brott. Eigandi hennar
var Þorsteinn bóndií Hrafnatóftum í Holtahreppi.
Eigi blandast mér hugur um það, að ærin hefir
komið til að leita liðsinnis manna. Þenna sama dag
um morguninn, hafði hún einnig verið sén frá
Hvammi, sem er næsti bær við Hella að norðan-
verðu. En þar var henni ekki sint.
Eru ekki til bækur, er fjalía um dýralækningar?
Geta bændur ekki fengið einhver verkfæri, til þess
að hjálpa skepnum með, þegar slys, sem þetta um-
rædda, henda þær? Skepnurnar geta látið lífið af
fleiri orsökum en hungri og kulda. Mikið er hugs-
að um það, að lengja 'líf manna, með öllum mögu-
legum ráðum. En oft er lítið hugsað um hitt, að
að lengja líf dýranna og firra þau kvölum.
Hellum í Landsveit, í júní, 1927.
V. Ingibjörg Filippusdóttir.
' — Dýraverndarinn.
TVÆR SÖGUR.
I. Heimfýsi.
part vetrar. Eins og hér átti sér stað, þurftu menn
jafnvel um langar leiðir að sækja, að fara til skips.
Skip það, sem hér gekk til hákarlaveiða, átti heima
á Hreggstöðum. Einn hásetinn átti heima um 4—5
km. í burtu þaðan, innanvert við langan ós eða vað-
al, sem sjór flæddi um, langt inn í landið, á bæ sem
heitir Haukaberg, og sparaði því afar-langa leið
að geta farið yfir vaðalinn um fjöru.
Einhverju sinni var háseti þessi kallaður í þessa
langferð, og vildi þá svo til, að lágsjávað var. Hon-
um fylgdi tík, sem kölluð var Spora, komin að goti,
en hann aðgætti það ekki, fyr en hann var kominn
nokkuð áleiðis, og hugsaði þá sem svo, að hún yrði
þá á Hreggstöðum eða færi heim aftur, meðan hann
væri burtu. Þetta var síðla dags, er farið var af
stað, og þá fallið mikið að, svo Spora fór ekki af
stað inn eftir um kvöldið. En um nóttina heyrði
kerling .ein, að Spora var búin að gjóta, svo hún
segir um morguninn, að það sé bezt að kasta hvolp-
unum, svo tíkin fari heim.
Þegar á morguninn leið, fanst hvorki Spora eða
hvolparnir, sem þótti mjög einkennilegt. Um há-
dagsbilið sá einhver Sporu á harðahlaupum inn all-
ar engjar, en nokkru síðar heyrðist gelt undir báð-
stofulofti. Það var farið að athuga, hvað um væri
að vera. Var Spora þá þar komin, ærið vinaleg, eins
og hún væri að þakka fyrir næturgreiðann. Það átti
að gefa henni eitthvað, en hún vildi ekkert þiggja,
en hljóp út. Henni var veitt eftirför að húskofa
þar við bæinn. Sást hún þá skjótast út með hvolp í
kjaftinum og stökk inn eftir og hvarf.
Kona hásetans sá Sporu koma neðan túnið með
hvolp í kjaftinum, handan yfir Vaðal, og leggja
hann kyrfilega á afvikinn stað í bæjargöngunum,
og þannig hélt hún áfram að fara sðmu leið yfir á
Vaðalsbakkann hins vegar, þar til hún var komin
með 5 börn sín heim til sín.
Hún hafði þá borið þá þannig, meðan flóðilð
var, inn á Vaðalsbakkann, og síðan, þegar fjaraði
út, yfir um. Líklega skilið, hvað mælt var um
morguninn og ekki þorað að haldast við, svo að hún
misti ekki af ástvinum sínum; en hver orðið hafa
afdrif þeirra, veit eg ekki; hvort hún hefir fengið
að hafa nokkura hjá sér eða ekki.
Söguna sagði mér mágur minn, mjög skilorður
maður.
II. Lífgjafinn.
Eg er dýravinur. Þess vegna þykir mér það
þess vert, að eftirfarandi saga komist fyrir almenn-
ings sjónir; enda er hún sannarlega þess verð.
Eg var vinnumaður á bæ á Barðaströnd, er hét
Tungumúli. Eitt sinn var eg sendur árdegis af stað
til kauptúnsins Bíldudals, í fyrstu viku Þorra, með
fullbyrði mína af rjúpum, er eg átti að selja þar.
Veður var bjart og gaddur yfir öllu. Hundur var
með mér, sem Hringur hét, og fylgdi mér jafnan.
Þegar eg hélt heimleiðis frá Bíldudal, var orðið á-
liðið dags, og farið að syrta að með hríð þegar eg
kom að bæ þeim, sem næstur var fjallveg þeim, er
eg átti að fara yfir, er Foss heitir. Þótti mér ékki
uggvænt annað en að yfir dyndi blindhríð, en vissi
að eg hafði góðan hund með mér, og eg nákunnugur
leiðinni.
Eg hélt því af stað, og komst upp á miðja heið-
ina, þar sem vegir skiftast, áður hríðin skall á Ligg-
ur annar þeirra að bæ, sem Kross heitir, og er kall-
aður Mórudalur, en hinn að Tungumúla, og heitir
Leikvollur. Eg réð af að fara Leikvöll, þótt hann
væn meiri hættuleið. Hjarn var yfir alt, og iðulaus
hriðm. Vindurinn var á hlið, svo að eg þurfti að
gæta mín á hálu hjarninu. Mér skilaði drjúgum á-
fram og Hringur minn var ýmist við hlið mér eða
svo sem faðmslengd á undan. Þegar eg hafði geng-
ið sem svaraði hálfri leiðinni af fjallinu, fór Hring-
ur alt af að verða á eftir. Eg skeytti því engu, en
hélt áram sem mest eg mátti, því eg taldi mig á
rettn Ieið. Eg skeytti um engar vörður, enda.fáar
upp úr hjarninu. Eg fór nú að taka eftir því að
halhnn for að aukast og Hringur að verða lengra á
eftir. Eg| kallaði á hundinn, er kom til mín, en
hljop strax burtu dálítinn spöl og setist þar og
vældi svo aumkunarlega. Mér þótti þetta kynlegt,
en skeytti því þó engu og hélt áfram. Þegar eg
hafði farið örlítinn spotta, kom Hringur til mín og
gelti svo amatlega, eins og hann vildi að eg biði við.
En þegar það var ekki, kom hann enn til mín og
be.t mig nu aftan í kálfann, svo að mig sárkendi.
Eg reiddist snen mér við og reiddi upp stafinn og
ætlaði að sla hundinn, en um leið heyrði eg að
rundi í einhverju. rétt við fætur mér., Það rofaði
ogn til, og mér til skelfingar sá eg þverhnýpt kletta-
berg um 60 metra hátt, tvö til þrjú skref frá mér.
S hafðj hrunið niður rétt við fætur mér og
eg þv,. dauðans herfang, hefði eg stigið feti framar
. Eí?, tok a a,In urku og hélt á eftir hundinum •
varTÍ Ir h633’ ** HfÍ’ hvað ?Ia5ur hann
. ð’ tee&r hann sa mig koma. Hann stökk og hljóp
hafa ,.krin?um miS- f ^eði sinni yfir að
< eimt mig ur þessum heljargreipum. Eg lét
innT? m,n” raJa ferðinni' hað sem eftir var leiðar-
ínnar, og naði farsællega heim til mín, sem eg þakka
honum næst guði.. Sigurgarður Sturluson
-Dýraverndarinn. Bíldudal.
ÞEGAR EG VERÐ STÓR.
(Eftir Robert Louis Stevenson.)
/m
Þegar eg verð sterkur, stór,
— sterkur eins og Ása-Þór —
aðra stráka og stelpur þá
stoltur varla lít eg á;
skipa þeim að skammast sín,
skemma ekki gullin mín-
Sig. Júl. J. þýddi.
Fyrir nokkrum áratugum var það alvenja á
Barðaströnd að stunda hákarlaveiðar, einkum fyrri
Professional Cards
DR. B. J. BRANDSON
216-220 Medlcal Arta Bldg.
Oor. Graham og Kennedy Sts.
PHONE: 21 834
Qffice tímar: 2—3
Phone: 27 122
Winnipeg, Manitoba.
COLCLEUGH & CO.
Vér leggjum sðrstaka Iherzlu 1 at!
eelja meSul eftir forskrlftum laekna.
Hin beztu lyf, sem hœgt er aC fá, eru
notuC eingöngu. Pegar þér kómlB
meB forskriftina til yor, megiB þér
vera viss um, at5 f& rétt þaB sem
lseknirinn tekur ttl.
Nötre I >« me and Sherbrooke
Phones: 87 «69 — 87 «60
Vér seljum Glftlngaleyfisbréf
DR 0. BJORNSON 216-220 Medical Arts Bldg. Cor. Graham og Kennedy StB. PHONE: 21 834 Office tlmar: 1—3. Heimill: 764 Victor St. Phone: 27 586 Winnipeg, Manitoba.

DR. B. H. OLSON 910-220 Medical Arts Bldg. Cor. Graham og Kennedy Sta. Pbone: 21 834 Oíflce Hours: 8—6 Helmill: 921 Sherburne 8t. Winnipeg, Manitoba.

DR. J. STEFANSSON 216-220 Medlcal Arts Bldg Cor. Graham og Kennedy Ste. Phole: 21 834 Stundar augna, eyrna nef og kverka sjúkdóma.—Er að hiitlta kl. 10-12 f.h. og 2-6 e.h. -Heimili: 373 Rirver Ave. Tails. 42 691

DR. A. BLONDAL Medical Arts Bldg. Stundar sérstaklega Kvenna og Barna sjúkdóma. Br aB hltta frá kl. 10-12 f. h. og 3—6 e. h. Offlce Phone: 22 298 Heimlll: 806 Vlctor St. Slmi: 28 180

Dr. Kr. J. Austmann, Wynyard, Sask.

DR. J. OLSON Tannlæknlr 216-220 Medlcal Arts Bldg. Cor. Graham og Kennedy Sta. Phone: 21 834 Heimllls Tals.: 38 626

DR. G. J. SNÆDAL Tannlæknlr 614 Somerset Blook Oor. Portage Ave og Donald St. Talslmí: 28 880

Dr. Sig. Júl. Jóhannesson stundar almennar lœkningar 532 Sherburn St. Tals. 30 877

G. IW. MAGNUSSON
Nuddlæknir.
607 Maryland Street
QÞriðja hús norðan við Sarg.)
Prone: 88 072
Viðtalstími: kl. 3-7 e.h. og á
Sunnudögum frá 11-12 f.h.
Giftinga- og Jarðarfara-
Blóm
með litlum fyrlrvara
BIRCH B1 ómsali
593 Portage Ave. Tals.: 30 730
St. John: 2, Ring 3
THOMAS H. JOHNSON
H. A. BERGMAN
laL lögfræSlngar.
Skrifatoifa: Room 811 McArthur
Building, Portage Ave.
P.O. Box 1656
Phones: 26 849 og 26 840
JOSEPH T. THORSON ísl. lögfræðingur Scarth, Guild & Thorson, Skrifstofa: 308 Great West Permanent Building Main St. south of Portage. Phone 22 768

LINDAL, BUHR & STEFÁNSON tslenzklr lögfræðlngar. 356 Main St. Tals.: 24 963 Peir hafa einnig ekrifatofur að Dundar, Riverton, Gimli og Piney og eru þar að hitta á eftirfylgj- andi timum: Lundar: annan hvern miðvikudag Riverton: Pyrsta ftmtudag, Gimli: Fyreta mlðvikudag, Piney: priðja föstudag 1 hverjum mánuði

J. Ragnar Johnson, b.i.,ubilln. íslenzkur lögmaður með Mclinrray Sc MoMurray 410 Electric Railway Chamber Winnipeg, Man. Síœar: Skrifst. 26 821. Heima 29 014

A. G. EGGERTSSON ísl. lögfræðingur Hefir rétt til að flytja má.1 bæðl I Manitcba og Saskatöhewan Skrifstofa: Wynyard, Sask.

A. C. JOHNSON 907 Confederation L4f« Bld*. WINNIPEG Annast um fasteignir manna. Tek- ur að sér að ávaxta sparifé félks. Selur eldsábyrgð og bifnelða ábyrgð- ir. Skriflegum fyrirspurnum svarað samstundis. Skrifstofuslmi: 24 263 Heimasimi: 33 328

J. J. SWANSON & CO. IAMITED R e n t a 1 s Inaurance RealEstate Mort, gages 600 PARIS BDDG., WINNPEG. Phones: 26 349—26 340

Emil Johnson SERVIOE EL.EOTRIO rCafmagns Contracting — Allskyns rafmxignsáhöId seld og við pau gert Eg sel Moffat og CcClarg elda- vélar og hefi þwr til sfjnis á verk- stœði minu. 524 SARGENT AVK. (gamla Johnaon’s byggingin vlð Young Street, Winnipeg) Verkst.: 31 507 Heima:27 286

A. S. BARDAL 848 Sherbrooke 8t. Selur llkkistur og annast um út- farir. Allur útbúnaður sá bestfl- Ennfremur selur hann allskonar minnisvarðia og legsteina. Skrtístofu tals. 86 607 Heimills Tals.: 58 302

Tals. 24 153 NewLyceiimPhotDStudiD Kristín Bjarnason eig. 290 Portage Ave, Winnipeg Næst við Lyceum leikhúsið.

Holmes Bros. Transfer Go. Ðaggage and Furniture Moving Phone 30 449 668 Alverstone StM Winnipeg Viðskiftilslendinga óskað.

^iimmiiiiiiiiiimiiiiiiiimiiiiiiiiiiiimiiiiimiiiiimimimiiiiiiiiiiimmiiiiiiiiiiiiiiu
1 Samlagssölu aðferðin. |
Sama reglan gildir um rjóma, sem aðrar búnaðar- =
= afurðir, að því meira sem vörumagnið er, þess tiltölulega =
= lægri verður starfrækslukostnaðurinn. En vörugæðin E
= Kljóta að ganga fyrir öllu. Prjú meginatriði þurfa að =
= vera til staðar, ef vara vor á að fá það sæti, sem henni =
E ber á brezkum markaði, sem sé vörumagn, reglubundnar E
= vörusendingar og vörugæði.
Með því að styðja yðar eigin SAMLAGSSTOFNUN eru =
E fyrgreind þrjú meginatriði trygð. =
Manitoba Co-operative Dairies Ltd.
= 846 Sherbrooke St. - ; Winnipeg,Manitoba E
rimmmmmmmmmmimmmmmmmmmimmmimimmimimmmimmiifi