Lögberg - 19.01.1928, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 19. JANÚAR 1928.
Bls. 3.
Boðskapur góðra vona
berst frá sléttunni.
Mrs. L. Stadel Talar Lofsamlega
um Dodd’s Kidney Pills.
Kona í Saskatchewan Mælir Ávalt
með Dodd’s Kidney Pills.
Grenfell, Sask., 6. jan. (einka-
skeyti.)—
“Eg þjáðist mikið af bakvefk,”
segir Mrs. L. Stadel^ sem á heima
í Grenfell, “og mér er mikil á-
nægja að votta, að síðan eg fór
að nota Dodd’s Kidney .Pills, líð-
ur mér langtum betur. Eg bý úti
á sléttum og eg er oft sóti til
sjúkra og æfinlega, þegar um
nýrna sjúkdóma er að ræða, þá
ráðlegg eg Djsdd’s Kidney Pills.
Níutíu per cent af sjúkdómum,
sem kvenfólk þjáist af, stafa frá
veikum nýrum. Þau eru líffærin,
sem hreinsa óboll efni úr jjlóðinu.
Ef þau geta það ekki, þá berast
þesi óhollu efni með blóðinu út
um aílan líkamann.
Það er ekki að eii\g fullorðna
fólkið, sem á við þetta að stríða,
heldur iíka börnin, og þyí er afar
nauðsynlegt að sjá um, að nýru
þeirra sé* í góðu ilagi, svo þau
geti unnið sitt þýðingarmikla
verk.
Ástæður mínar fyrir að
sækja kirkju.
Eftir Edgar A. Guest.
Eg sæki kirkju og læt peninga
af hendi henni til styrktar vegna
þess, að eg hefi trú á því verki,
sem hún er að vinna. Eg vildi
ekki búa í þeirri borg, eða í því
ríki, eða hjá þeirri þjóð, þar sem
væfi engiin kirkja eðial ekkert
fólk, sem sækti kirkju.
Eg er enginn ofstækismaður í
trúmálum. Eg hefi aldrei deilt
við nokkurn mann út af því, hvaða
kirkju hann tilheyrir, en heldur
kýs eg þann fyrir nágranna, sem
- er kirkjumaður, heldur en hinn,
sem er það ekki.
Ekki dettur mér í hug að segja,
að það sé alt gott fólk, sem kirkj-
una sækir, og hitt aít slæmt fólk,
sem gerir það ekki, en hitt dett-
ur mér í hug að segja, að ef minn
nýi nágranni er kirkjumaður og
ber virðingu fyrir kirkjunni, þá
er hann líklegri til að virða rétt
minn og tilfinningar, heldur en
hinn, sem lítur á lotningu og
guðsdýrkun, eins og heimsku eina
og fjarstæðu, hann er einnig lík-
iegur til að gera heldur lítið úr
öðru, sem mér,er mikils virði, ef
það kemur í bága við hans per-
sónulegu hagsmuni og þægindi,
°g fiunast það mega missa sig.
Eg er ekki svo sterkur kirkju-
maður, að eg sæki kirkju á hverj-
um sunnudegi, hverju sem viðrar.
Eg sæki ekki kirkjuna af hræðslu
eða af eintómri skyldurækni. Mér
dettur ekki í, hug að hugsa, að
guð hafi velþóknun á öllum, sem
sækja kirkju reglulega, og að
hann hafi vanþóknun á öllum, sem
ekki gera' það. Eg held að eilífa
lífið sé bundið við eitthvað æðra
og meira en það. Eg held að lífið
hér á jörðu yrði óbærilegt, ef all-
ir hefðu sömu skoðun á öllu, og
allir gengju sömu slóðina. Eg
held að hver góð og göfug sál ut-
an kirkjunnar, njóti sömu gæða í
öðru líf.i eins og hver góð og göf-
ug sál innan hennar.
Mér hefir leiðst í kirkjunni.
Mér hefir verið skapraunað þar,
og eg hefi verið gerður reiður
FJg hefi hitt þar menn, sem eg
hefi tapað allri virðingu fyrir. Eg
hefi heyrt það sagt í kirkjunni,
sem mér hefir ofboðið, en eg hefi
aldrei tapað virðingu minni fyrir
starfi kirkjunnar eða þjónuin
hennar yfirleitt. Meira að segja
ber eg virðingu fyrir kirkjunnar
fólki alment.
Einu sinni, þegar eg var að
gegna skyldum mínum sem frétta-
ritari blaðsins Detroit Free Press,
heyrði eg prest komast þamig að
orði, er hann flutti bæn:
“Ó, drottinn, láttu fólkið gefa
örlátlega til að styrkja vort mál-
efni.”
Eg næstum því hló beint fram-
an 1 hann. Ef það væri nokkuð,
sem gæti hrakið mig úr kirkjunni,
pá væri það slíkar bænir sem
þessi. En eg kenni ekki kirkjunni
það, þó einhver einfaldur
sauður villist ófyrirsynju upp í
prédikunarstólinn, einstöku sinn-
um.
Eg held ekki, að það sé ætlun-
aryerk kirkjunnar að þóknast mér.
Hun a að leiða mig 0g leiðbeina
og hugga mig 0g styrkja, þegar eg
E? f6r 6kki 1 kirkju tH
hrósað HeafiSé ^
.« „ . . afl Prestunnn nokkuð
3 fnnað b0rð’ sem hlust'
er a, þa býst eg við því, að
hann minm mig á yfirsjónir mín-
ar við og við.
Flest fólk, sem hefir orðið reitt
prestana og óánægt, hefir orð-
1 a hlusta á þá segja eitthvað,
sem því hefir fallið illa. Sama
folkið heyrir ýmislegt á leik-
sviðunum, sem því fellur ekki, en
það sækir þau engu að síður. Það
hefir komið fyrir, að því hefir
leiðst í leikhúsum, og því hefir
fundist gáfum sínum og lista-
smekk misboðið með ómerkilegum
lcikjum, og trúðarar hafa kastað
til þes ónotum af því það lét ekki
í ljós neinn fögnuð út af einskis-
verðum fyndis tilraunum þeirra.
Þar hefir fólkið 'séð sína eigin
veikleika gerða miskunnarlaust
hlægilega, en það styður leikhús-
in alt að einu.
Maður hefir oft séð knattleik
illa leikinn, en maður sækir knatt-
leika eins fyrir því.
Maður fær stundum slæm spil,
en maður hættir ekki að spila
“bridge” fyrir það.
Atvinnan gengur misjafnlega,
og þó gefst maður ekki upp og
reynir að vona hins bezta. Vin-
irnir bregðast stundum og þó trú-
ir maður því, að vinátta annara
manna sé það bezta, sem maður
getur eignast.
Það eina, sem fólkið sýnist ó-
mögulega geta þolað og umborið,
er presturinn, ef hann er ekki eins
og þessi eða hinn vill l&ta hann
vera. Fólk finnur ekki fullnægju
í kirkjum, vegna þess, að þar er
hver og einn að búast við ein-
hverju, sem hann sniður eftir
sínum eigin smekk og tilfinning-
um.
Eg hefi meðlíðun með prestun-
um. Þeirra staða er flestum öðr-
um stöðum erfiðari. Þeirra verk
er aldrei búið, og það, sem lak-
ara er, ímynda eg mér að það sé
aldrei þannig af hendi leyst, að
allir meðlimir safnaðarins séu á-
nægðir með það.
Eg sæki kirkju af því eg trúi
því, að prestastéttin sé að vinna
göfugt og þarft verk. Mér hefir
aldrei getað skilist, eins og sumir
halda fram, að þjónar kirkjunnar,
hverju nafni sem þeir nefnast,
velji sér þær stöður vegna þeirra
launa, sem stöðunum fylgja. Það
þarf enginn að segja mér, að Leo
Franklin og Morton Rice og Lynn
Hough og Bert Bullinger og Dick
Commander og hinn elskulegi
faðir vor Van Dyke, sem allir hafa
starfað í mínum bæ, hafi valið sér
kennimannsstöðuna, vegna þess
fyrst og fremst, að þeir hafi hald-
ið að henni fylgdu há laun, og að
hún væri öðrum stöðum þægi-
legri..
Faðir Van Dyke í Detroit var
nærri því áttræður, þegar hann
có. Hafi nokkur maður hér á
jörðu verið Kristi líkur, þá var
það hann. Fátæklingarnir þektu
hann betur heldur en efnamenn-
irnir. Þúsundir manna komu á
hans gamla og heldur fátæklega
heimili, og allir sem þar komu,
áttu það víst, að hitta þar einlæg-
an vin. Á afmælisdegi hans tóku
borgarbúar sig saman um að sýna
honum ást sína og virðingu, og
það jafnt kaþólskir menn og pró-
testantar. Eg þekki hóp af mönn-
um, sem eins og hann, verja lífi
sínu til að þjóna öðrum.
! Auðvitað fá þessir menn laun
: fvrir verk sitt, en ekki líkt því eins
| mikil, eins og jafn gáfaðir og
, mikilhæfir menn gæu fengið, ef
þeir gæfu sig við einhverju öðru.
Eg sæki kirkju vegna þess eg
vil, að börnin mín geri það. Eg
vil að þau fræðist um fileira í líf-
inu, heldur en um atvinnumál, í-
þróttir og skemtanir. Eg veit ekki
af neinni annari stofnun, sem
verulega fræðir þau um eilífðar-
málin.
Það kemur fyrir, að kirkjan
skiftir sér af leikjum þeirra og
skemtunum og dregur eitthvað úr
þeim, en það verður móðir þeirra
og eg stundum að gera líka og við
vonum að þau elski okkur engu
miður þess vegna. En vér verð-
um æfinlega að leggja eitthvað í
sölurnar fyrir alt, sem er nokkurs
virði. Eg trúi því að kirkjan og
hennar málefni sé oss nauðsyn,
ef oss á að geta liðið vel.
Eg veit að sumir, sem gert hafa
háð og spott að kirkjunni, hafa
síðar orðið trúmenn, og einnig að
kirkjunnar menn hafa yfirgefið
hana. En hitt hefir mér aldrei
getað skilist, að aJllar þær miljón-
ir manna og kvenna, sem gáfu oss
kirkjuna í arf, hafi verið heimsk-
ingjar og að allir trúleysingjar
séu vitrir menn.
Auðvitað geta menn haft skift-
ar skoðanir; en sá maður, sem
stendur utan við kirkjuna, og sem
gjarnan getur verið góður borg-
ari þar fyrir utan, varpar þeim
skyldum algerlega yfir á herðar
meðborgara sinna, að hlynna að
þeirri stofnun, sem gerir ná-
grennið öruggari leikvöll fyrir
börnin hans.
Það er annars skrítið, hvernig
vér hugsum um kirkjuna og breyt-
um gagnvart henni. Maður getur
látið friðdómara gifta sig, en
Iangflestir fá prest til að gera
það. Maður getur látið jarða ást-
vini sína án þess að presturinn
taki þátt í þeirri athöfn, en flest-
alllir vilja, að hann jarði sína ást-
vini og lesi í síðasta sinni “faðir-
vor” yfir þeim dánum. Þegar
mótlætið heimsækis oss, sjúkdóm-
ur og dauði ber að höndum, og
vinir og nágrannar geta ekki
huggað oss, þá verður oss það
lang-oftast fyrir, að leita ráða og
huggunar hjá prestinum.
Sem fréttaritari, hefi eg oft
verið sjónar- og heyrnarvottur að
því, sem eg nú ætla að segja:
Einhver er að deyja. Læknarn-
ir hafa gert alt, sem þeir gátu.
Það er komið að síðasta augna-
blikinu.
“Veit nokkurt ykkar, hvar við
getum náð í prest?” Sambandi er
náð við einhvern þeirra,, og af
því kallið kemur frá dánarbeði,
þá kemur hann þegar.
“Við höfum ekki verið kirkju-
fólk,” segir móðirin grátandi, eða
konan, eða faðirinn, eða sonurinn,
“og við vissum ekki hvort þér vild-
uð koma til okkar, en okkur þætti
ósköp vænt um, ef þér vilduð
biðja fyrir honum og fyrir okkur.”
Þetta er klukkan eitt að nótt-
unni. Presturinn hefir verið vak-
inn upp og beðinn að koma til
deyjandi manns, sem hann þekkir
ekkert. Hann biður fyrir hinum
ókunna en deyjandi bróður, og
huggar þá sem eftir lifa sem bezt
hann kann. Fólkið hafði ekkert
haft og ekkert viljað hafa saman
við hann að sælda alt til þessa.
En nú, þegar dauðinn hefir barið
að dyrum, biður það prestinn að
koma með þá trú og þann frið,
sem það hefir aldrei styrkt í orði
eða verki og sem út leit fyrir, að
það héldi, að það þyrfti aldrei á
að halda.
Eg sæki kirkju vegna þess, að
eg hefi trú á kirkjunni og því
verki, sem hún er að vinna. Ef
dauðinn heimsækir mitt heimili,
þá vil eg áreiðganlega að prestur-
inn komi, en eg vil að það sé sá
prestur, sem eg hefi sjálfur stutt
og unnið með. Eg vil ekki þurfa
að fyrirverða mig gagnvart hon-
um og biðja hann afsökunar. Eg
vil ekki þurfa að segja við hann:
“Eg hefi lítilsvirt yður og em-
bættisbræður yðar, og eg hefi
hæðst að öllu yðar verki; en nú
þarf eg sjálfur á einmitt því að
halda, sem eg hefi verið að hæð-
ast að og gera lítið úr. Eg hefi
aldrei gefið kirkjunni svo mikið
sem einn dal, en eg vil samt að
presturinn jarði mig og mína.”
Flestum okkar þykir vænt um
kirkjuna, iþegar við erum að
deyja. Ef mörgum okkar þætti
ekki vænt um kirkjuna, meðan við
höfum fulla heilsu, þá yrði eng-
inn prestur til að koma til okkar,
þegar við erum að deyja.
Eg trúi því, að Tdrkjan hafi
mikil og víðtæk áhrif á félags-
lífið. Eg held ekki að stjórnin,
eða nokkur félög, geti unnið það
verk, sem kirkjan vinnur. Sá mað-
ur, sem enga uppllýsingu hefir
fengið í trúarefnum, er ekki ment-
aður maður. Við getum hlegið að
sunnudagsskólanum, en þar er nú
samt hornsteinn manndóms vors.
Guð er með oss í þessu lífi,
engu síður en hinu ókomna. Eg
get ekki hugsað mér Guð fjarlæg-
an, en sem komi einhvern tíma
sem mikill og voldugur dómari. Eg
trúi því, að mikið sé hægt uin
hann' að læra nú. Trúarbragð-
anna er áreiðanlega þörf.
Flestir vilja, að börnin sín fái
fræðslu í kristindóminum. Hið
hversdagslega viðskiftalíf hefir
engan tíma til að gefa sig við
þeirri fræðslu. Stjórnin heldur
ekki, enda gæti hún ekki gert það
vel og viturtlega, því þar geta ekki
alir borgarar ríkisins verið á eitt
sáttir. Þetta er eitt af því, sem
kirkjan er að gera og á að gera,
en henni er það afar erfitt vegna
þess, að vér köstum þar mörgum
steinum á leið hennar.
Vér lítum allir til prestanna og
vonum, að þeir geri kirkjuna á-
nægjulegri og fullkomnari. Þeir
gætu hæglega gert það, ef vér
leikmennirnir, konur og menn,
legðu þeim til meiri og betri
krafta en við gerum.
Eg fer til kirkju til þess að
styrkja hana; ekki að eins vegna
þess, að eg þarf hennar við, held-
ur ilíka vegna þess, að hún þarf
mín við. Ef við öll, sem leggjum
kirkjunni til peninga, héldum að
við þar með uppfyltum allar okk-
ar skyldur við hana, þá mundi hún
deyja. Kirkjan lifir ekki á pen-
ingunum, heldur á fólkinu, sem
ann henni. (Meira.)
Starfsvakinn.
Það sem mig langar til að
minnast hér á, er viðvíkjandi unga
fólkinu okkar, ungu uppaxandi
kynslóðinni í sambandi við þróun
íslenzks iðnaðar.
Okkar ágæti maður, séra Hall-
grímur Pétursson, segir: “Víst
ávalt þeim vana halt, vinna, lesa
og iðja.” Það er áreiðanlegt, að
starfsánægjan er holl, bæði fyrir
lífs- og sálarkrafta unglinganna,
og það hvílir mikil ábyrgð á okk-
ur eldra fólkinu í þá átt, að vekja
með öllu móti starfslöngun hjá
unglingunum. Stærðfræðingar
vorra tíma spreyta sig á að reikna
út orkumagn storma og fossa o.
fl., en hvað mikið af orkn hver
einstaklingur er búinn út með,
bæði andlega og líkamlega, getur
enginn enn sagt; það verður hver
einstakur að sýna sjálfur.
Nú er þessi feikilega vinnu-
vöntun um alt land, sífeldar
kvartanir um átvinnuskort, en
áður þektist ekki mikið af slíku.
Og þó eru nú þektar fjöldamarg-
ar atvinnugreinar, sem þá voru
óþektar, enda er fólksfjöldinn í
llandinu mun meiri en fyrir 30—
40 árum. Við skulum bregða upp
mynd af sveitaheimili frá þeim
tíma. Þá var heimilisiðnaður á
miklu traustara grundvelli en
hann er nú. Þá var vinnukraftur
meiri á heimilunum en nú, enda
færri iðjuleysisstundirnar en nú
eru. Þá vann hver eftir sinni
orku á heimilinu.
Eg ætla að minnast á lítið at-
vik, sem gamall, merkur maður
aður sagði mér frá. Hann var
vinnumaður á afskektu sveita-
heimili. Þar var fólkið sístarf-
andi árið um kring, ullarvinnan
sótt með sama kappinu og sumar-
störfin. Þessi maður ságðist hafa
haft feikna mikla löngun til bók-
náms og sérstaklega langaði hann
til að læra að reikna. Eftir.mikla
fyrirhöfn eignaðist hann reikn-
ingsspjald og steinolíu í flösku;
svo útbjó hann týru í glas, fékk
svo leyfi 'hjá húsbændunum, að
vera í húsi undir loftinu og reikna
þar meðan fólkið legði sig rökk-
ursvefninn. Þetta gekk nú alt
vel, en erfiðlegar gekk námið í
gömlu Þórðar-reikningsbókinni, og
það kom fyrir að hann gleymdi
sér, og búið var að kveikja í bað-
stofu, þegar hann kom. Sagði
hann þá að húsbóndinn hefði ver-
ið þungur á brúnina og sagt, að
þeir þyrftu ekki að búast við að
verða fataríkir, sem ekki legðu
hönd að því að tæta ullarlagðinn.
Sagði hann, að þetta hefði verið
þannig sagt, að hann hefði ekki
kært sig um að fá svona hnífla
oft. Hann var mörg ár hjá þess-
um bónda og giftist dóttur hans,
og frá þessu heimili sagðist hann
hafa farið með meira veganesti,
en þótt hann hefði lagt út í lífið
með margra ára skólafræðslu.
Þannig var þetta á heimilunum
fyr á tímum, allir voru sístarf-
andi, iðjuilaus mátti enginn vetra,
sem eitthvert orkumagn var búinn
að fá. Eg heyrði gamla fólkið
minnast löngu vetrarkvöldanna
með unaðskendri endurminningu,
þegar ailir keptust við að vinna
og einn maður sat í baðstofunni
og skemti með sögulestri eða
rímna-kveðskap, enda kveður Ól-
ína Andrésdóttir skáldkona um
kveldvökurnar:
Vetrar löngu vökurnar
voru engum þungbærar;
við ljóðasöng og sögurnar
söfnuðust föngin ununar.
Ein þegar vatt en önnur spann,
iðnin hvatti vefarann,
þá var glatt í góðum rann,
gæfan spratt við arin þann.
Þarna var samvinna á heimil-
inu, og það er einmitt samvinn-
an, sem er lyftistöng starfsgleð-
innar. Eldra fólkið þarf og verð-
ur að ganga á undan, t. d. í kaup-
túnum og þéttbýlum þorpum, að
mynda samvinnukvöld. Eg á
heima í kauptúni úti á landi og
er þar meðlimur í litlu kvenfé-
llagi. Við höfðum næstliðinn
vetur samvinnukvöld einu sinni
í viku. Allar ungar stúlkur voru
velkomnar. Samvinnukvöldin voru
ágætlega sótt, stúlkurnar unnu af
kappi. Svo voru sagðar sögur og
lesið upp til skemtunar. Svona
þyrfti líka að hafa samvinnu hjá
piltunum, að þeir kæmu saman,
þó ekki væri nema eitt kveld í
viku; þeir gætu smíðað ýmislegt
smávegis, sagað út og búið tij
barnaleikföng, bursta o .fl. Það
er sorglegt að sjá, hvað ungling-
ar nú á tímum þekkja lítið verð-
mæti tímans. Það óútreiknan-
lega tap í líðandi stundum, þegar
þær eru farnar, — ekkert sést eft-
ir af neinu. Það er aldrei hægt
að grípa eftir þeim, þegar þær eru
horfnar.
Eg hefi tekið eftir því hjá
fjöl'hæfum mönnum, að það eru
stöðugt starfandi, sem gerir þá
úbyggilega iðjumenn, starfslöng-
unin hefir verið svo mikil, að þeir
hafa fundið upp á ýmsu sér til
skemtunar, sem síðar hefir orðið
þeim til gagns og gleði. — Við
skulum líta á öryggisnæluna.
Enskur maður fann hana upp, fá-
tækur daglaunamaður. Konan
hans bað hann að hugga ilítið
barn, sem þau áttu. Það var að
hljóða af því, að það stakk það
prjónn, sem mamma þess hafði
nælt að því með. Þá tekur maður-
inn vír og beygir til, býr til
hettu á endann og nælir að barn-
inu. Nágrannakonurnar sáu næl-
urnar og vildu fá aðrar eins og á
skömmum tíma varð maðurinn
víðþektur fyrir þetta og græddi
stórfé á því. Þessi litli hlutur,
öryggisnælan, er enginn stór grip-
ur í okkar augum nú, en svona
hefir það nú gengið, að starfað
hefir saman hugur og hönd að
Öllu því, sem eflt hefir menning
og framfarir þjóðanna, og ung-
lingarnir verða um fram alt að
læra að meta gildi hverrar líð-
andi stundar, og hvað óútreikn-
anlegt tap er í iðjuleysinu, að eyða
tímanum á kvikmyndahúsum og
yfir spilum. Það er að segja iðu-
lega. Það má ekki eyða bezta
hluta æfinnar til einskis og þurfa
svo á elliárunum, þegar líkams-
og og sálarkraftarnir eru farnir
að þverra, að líta með iðrun og á-
sökun á liðnu æskuárin. Hver
einasti æskumaður, bæði karl og
kona, sem hafa heilbrigða sál og
hraustan ilíkama, verða að vera
sístarfandi og eg segi með Páli
Jór.ssyni skáldi:
“Reyndu gæfugull að spinna
úr gæðum lands og sjóar.
Iðnir finna yndisstundir nógar.”
Viktoría Bjarnadóttir.
—Morgunbl.
Frá Islandi.
Reykjavík, 17. des. 1927.
Islenzka listasýningin í Khöfn
var opnuð 10. þ. m. með mikilli
viðhöfn að viðstöddum konungi,
sem hé!t ræðu. Dómar blaðanna
um sýninguna eru mjög hlýlegir
og fara þau loflegum orðum um
málarana. Bezta dóma fær Jón
Stefánsson, og kalla sum blöðin
hann mesta málara íslands. Ás-
grímur Jónsson fær einnig mik-
ið lof, enn fremur myndir Guðm.
Thorsteinssonar, Kjarvals, Krist-
ínar Jónsdóttur, Júlíönu Sveins-
dóttur, Jóns Þorleifssonar. Mest
nýtízkubragð þykir að myndum
Gunnlaugs Blöndals og Finns
Jónssonar, en þeir þykja óíslenzk-
ir í list sinni og vekja af þeim
ástæðum minna umtal en hinir
niálararnir. Listasafn danska
ríkisins hefir keypt málverk eftir
J. St., Kr. J. og J. Sv. Nokkrar
fleiri myndir hafa selst.
Frá Borgarnesi er símað 12. þ.
m.: Eins og kunnugt er mörgum,
eru Norðmenn tveir eigendur
Rauðamelsölkeldu. Er annar þess-
ara Norðmanna hér, á leið vestur
til ölkeldunnar. Mun hann ætla
að taka allmikið af ölkelduvatni
með sér til sýnishorna, í aug-
lýsingaskyni, því hann býst við,
að eigi líði á löngu þangað til hann
og meðeigandi hans geti hafið út-
flutning á ölkelduvatninu í all-
stórum stíl. Vatnið segir hann
ýmsa sérfræðinga hafa rannsak-
að erlendis og sé það ljúffengt og
Samföynuður
°g
Endurminning.
Mikil og almenn gleði á sér stað
út af því, að nú er verið að hefj-
ast handa, til að vinna hinar auð-
ugu Flin Flon námur, og að verja
á $20,000,000 til að koma þessu
mikla verki í gang, því það hefir
mikla þýðingu fyrir atvinnumál
Manitobafylkis.
Vér fögnum þessum fyrirtækj-
um, og vildum sízt verða til þess
að draga úr trú almennings á þau,
en oss finst vér hins vegar hafa
rétt til að minna samborgara vora
á það„ að á síðast liðnum sex ár-
um hefir Winnipeg Electric Com-
pany, Limited, eytt í þessu ná-
gienni til umbóta, meira en
$30,000,000, og af þeirri upphæð
hefir 80 per cent. farið fyrir
vinnu. Þessir peningar voru líka
biúkaðir á þeim tímum, þegar
peningamenn höfðu minni trú á
framtíð Winnipeg-borgar, en þeir
nú hafa. Vér minnumst þess, að
1920, þegar byrjað var að byggja
Great Falls aflstöðina, þá þótti
óvarlega farið og í alt of mikið
ráðist.
Oss er mikið gleðiefni að geta
sagt, að nú, eftir sjö ár, er afl-
stöðin fullgerð og framlieðir
200,000 hestsöfl og að nálega öll
þessi raforka er nú seld.
“Með orkunni koma peningar;
með peningunum kemur nýr
iðnaður. Með nýjum iðnaði
kemur fleira fólk, og með
fleira fólki kemur meiri vel-
gengni til allra.”
Sannleiki þessarar staðhæfingar
var mjög dregin í efa 1922—23,
en er nú augljós, og hún er jafn-
sónn í| dag, eins og hún var þá.
En munurinn er sá, að nú líta
menn ekki á framkvæmdirnar með
jafn vonlitlum augum, eins og þeir
gerðu fyrir fáum árum, eins og
sjá má af því, hve vel athöfnunum
við Flin-Flon er tekið.
WINNIPEG ELECTRIC
C0MPANY
'Dk
EPS
5 Meðalið undraverða, sem maður and-
ar að sér til að lækna vetrar
Kvef og Hósta
X (
\]f ) j Handhægt meðal, töflur vafðar í silf-
j urpappír. Hættuminni og áhrifa-
heilsubætandi og sé sérstaklega
gott til drykkjar magaveiku og
gigtveiku fólki. Vatnið á að selja,
eins og það er tekið úr ölkeld-
unni.
Frystihússtofnun eru Skagfirð-
ingar að undirbúa á Sauðárkróki.
Standa að því máli bæði kaupmenn
og kaupfélög sýslunnar. — Þann
hluta stofnkostnaðar, sem þessir
aðilar geta ekki lagt fram, er ætl-
ast til að fenginn verði að láni
úr varasjóði og sýslan ábyrgist.
Esperantofélag var stofnað hér
nýlega og gengu 17 í það. For-
maður var kosinn Þorsteinn Þor-
steinsson hagstofustjóri og með-
stjórnendur Ólafur Þorsteinsson
og séra Stefán Jónsson frá Stað-
arhrauni, og varamenn Þórberg-
ur Þórðarson og Jakob Smári.
Guðjón Guðlaugsson, fyrv. alþ.-
m., varð sjötugur 13. þ.m. Bárust
honum kveðjur og árnaðaróskir
I^aðanæfa frá vinum og öðrum
þeim, er meta störf hans í þágu
íslenzks landbúnaðar.
11. þ.m. andaðist hér í bæ J.
Jensen-Bjerg kaupmaður, eigandi
Vöruhúsins og Hótel íslands, 48
ára að aldri. — Nýlátinn er og
Ölafur Finnsson hreppstjóri á
Fellsenda í Dalasýslu, 76 ára að
aldri.
Eins og kunnugt er, lét stjórnin
fyrir skemstu telja birgðir þær af
upptæku áfengi, sem geymdar eru
í hegningarhúsinu. Reyndust þær
að vera nær 5 þús. flöskur og 17
dunkar af ýmsu áfengi, auk 52
kílógramma af vínanda. Heyrst
hefir, að nú eigi að selja vín
þetta.
Vígslubiskup í stað Geirs heit-
ins Sæmundssonar hefir verið kos-
inn Hálfdán Guðjónsson, prófast-
ur á Sauðárkróki; fékk hann 16
atkvæði af 24. Séra Stefán Krist-
insson á Völlum fékk 3 atkvæði,
séra Bjarni Þorsteinssonl á Siglu-
firði 2, séra Ásmundur Gíslason
á Hálsi 2 og séra Guðbrandur
Björnsson í Viðvík 1.—Vörður.
ÞAKKARORÐ.
Þegar eg á síðastliðnu vori varð
íyrir því mótlæti, að yfirfallast af
þungbærum sjúkdómi, mænuveiki,
sem hefir gjört mig algjörlega ó-
sjálfbjarga og þungt haldna, var
í maí í vor gerð tilraun með upp-
skurði, ef ske kynni að með því
tækist að hjálpa eitthvað eða
hnekkja sjúkdóminum. Gerði
þann uppskurð hinn alkunni
snildar-læknir, Dr. B. J. Brand-
son, með aðstoð Dr. B. H. Olsoon,
og gerðu þeir alt, sem í þeirra
valdi stóð að reyna að lina þraut-
ir mínar og hnekkja sjúkdómnum.
En því miður var veikin þess eðl-
is, að ekkert var hægt að hjálpa.
Veikin gjörði mig máttvana og
þungt haldna, svo tæplega er hægt
að ilýsa þeirri þrautalíðan.. — En
“þá kom guðs anda hræring hrein,
í hjarta mitt inn sá ljóminn
skein”, ljómi kæhleikans og hlut-
tekningarinnar, sem eg hefi orðið
aðnjótandi í svo ríkum mæli frá
frændum og vinum.
Að þakka það eins og vera ber,
er mér ofvaxið. Eg vil samt af
hrærðu hjarta þakka alla góð-
vildina, líknar og vinar hugann
til min, sem hefir sýnt sig í orði
og verki, með peningagjöfum,
heimsóknum og blómasendingum,
einkum er eg var á spítalanum.
Eg nafngreini engan, það yrði of
langt málað telja upp alla er góðu
hafa vikið að mér síðan þessi
þungbæru veikindi bar að hönd-
um. — Tæplega get eg hugsað mér
að neinir taki fram Hnausabúum
í veglyndi gagnvart þeim, sem í
raunir rata, svo miklir mannvinir
hafa þeir reynst mér nú, hvað eft-
ir annað sent mér stórar upphæð-
ir af peningum til að létta undir
þann mikla kostnað, er veikindi
mín sífeld hafa í för með sér. —
Sama veglyndi varð eg fyrir í
sumar, meðan eg dvaldi í Winni-
peg, á sjúkrahúsinu og hjá syst-
ur minni í sjö vikur. Þá komu
frændur og trygðavinir með út-
réttar hendur kærleikans til mín,
að gleðja mig með gjöfum og góð-
vild. — Með heitum hjartans til-
finningum vil eg þakka öllum
þessum ástvinum mínum fjær og
'ær, skyldum sem óskyldum, sem
hafa reynst mér sannir vinir í
raun. — Góður guð blessi ykkur
öll og endurgjaldi góðverk ykkar
í orði og verki mér til handa. —
Eg þakka af heilum hug þeim, sem
hafa líknað mér og hjúkrað, þeim
sem hafa heimsótt mig og þeim,
sem hafa glatt mig með gjöfum
sínum; og af hjarta þakka eg
þeim einnig, sem hafa komið til
mín og flutt bænir sínar með
heitri trúarvissu, að alt verði
þeim til góðs, er guð elska. Megi
himneskur friður búa í sálum
ykkar, vinir mínir um þessi jól og
guðs blessun falli ykkur i skaut á
hinu í hönd farandi ári, og alla
tíma. Þess biður af þakklátu
hjarta ykkar ein'læg,
Helga Jónsson.
Hnausa, Man., 16. des. ’2 J.
Aths.—Grein þessi hefði sýni-
lega átt að birtast fyrir jólin, en
bar t oss of seint í hendur, til þesa
að af því gæti orðið.—Ritstj.
ÞAKKARORÐ.
Beztu þakkir viljum við hjónin
votta bræðrum og systrum í stúk-
unni Skuld, nr. 34, I.O.G.T., fyrir
þann mikla heiður, er okkur var
sýndur þann 11. þ.m. (jan. 1928).
Eftir að fundarsiðum var lokið,
[ var slegið upp stórvirðulegu sam-
! sæti, er sátu um 200 Goodtempl-
arar, og vorum við hjónin þar
heiðruð með afar verðmætum
“Stand Lamp”, sem stúkusyst-
kini gáfu okkur, með þeim um-
mælum, að hann ætti að vera sem
þakklætisvottur frá stúkunni fyr-
ir vel unnið starf. I samsætislok
voru fram bornar rausnarlegar
veitingar af stúkusystrum okkar.
•— Fyrir alt þetta þökkum við
innilega, og óskum stúkunni okk-
ar allra heilla og blessunar í kom-
andi tíð.
Mr. og Mrs. Oddleifsson,
Ste. 6, Acadia Apts.
Bilaðar Taugar
segir: Pegar eg byrjaði að nota
iNuga-Tone, voru taugar mínar
mjog brlaðar. Einnig var eg mátt-
farin og þreklítil og framkvæmda-
Iaus. 'Bloðið var í slæmu lagi og
eg var að léttast og hafði tölu-
verð andþrengsli. Eg hefi að eins
brukað Nuga-Tone í 20 daga og
eg get með sanni sagt, að mér líð-
ur langt um betur og er frískari
heldur en eg hefi verið mánuðum
saman.
í 35 ár hefir Nuga-Tone unnið
hið mesta þarfaverk fyrir tauga-
veiklað fólk. Það hefir líka gert
blóðið heilbrigt og blóðrásina ör-
ari og eðlilegri og sömuleiðis
vöðvana styrkari. Nuga-Tone eyk-
ur matarlystina og styrkir melt-
inguna, kemur í veg fyrir svima,
höfuðverk, gas í maganum o. fl.
því um líkt. Það læknar einnig
blöðrusjúkdóma og nýrnaveiki og
er yfirelitt hið lang.-betza meðal
seni veiklað fplk getur fengið. —
Reyndu það í nokkra daga og
findu hvað bað gerir þér mikið
gott. Nuga-Tone fæst hjá lyfsöl-
um og það verður að gera þig á-
nægðan, eða peningunum er sjdl-
að aftur. Lestu ábyrgðina, sem er
á hverjum pakka.
3
BEZTU
TEGUNDIR
SENT TIL ÞIN 1 DAG
KOLA
AF ÖLLUM
SORTUM
Ef þér þarfnist, getum vér sent pöntun yðar sama klukkutím-
ann og vér fáum hana.
DRUMHELLER — SAUNDERS CREEK
— SOURIS — FOOTHILLS — McLEOD RIVER —-
KOPPERS COKE — POCAHONTAS
lvaupið Kolin Ykkar frá Gömlum, Areiðanlegum Viðskifta-
mönnum. — Tuttugu og Fimm Ára Þekking Um Það,
Hvernig Eigi að Senda Ykkur Hina Réttu
Sort af Kolum
D.D.W00D & S0NS
Tals.: 87 308 ROSS and ARLINGTON STREETS