Lögberg - 19.01.1928, Blaðsíða 4

Bls. 4
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 19. JANÚAR 1928.
Jögberg
Gefið út hvern Fimtudag af Tbe Col-
umbia Pross Ltd., Cor. Sargent Ave. &
Toronto Str., Winnipeg, Man.
TWalmari N-6S27 o« N-6328
Einar P. Jónsson, Editor
UtanAakrift til blaSaina:
THÍ (OLUMBIIV PRESS, Ltd., Bo« S17t, #lm>lp«*. K|an.
Utanáakrift ritatjórana:
CMTOI LOCBIRC, Box 3171 Wlnnipag, Maa.
Verð $3.00 um árið.
Borgist fyrirfram
Tho "LCabor*” la prlntad and publlahad br
Tha Columbla Praaa, LAmlted, ln tha Coluaabta
SutldLnp, ttl Sartrant Ara., Wlnnlpa*, Manltoba.
Innflutningsmál.
Það leiðir af sjálfu sér, að í jafn ungu og fá-
mennu landi sem Canada, þá hljóti innflutn-
ingsmálin að verða efst á baugi í hugum þeirra
rnanna, er í anda og sannleika bera fyrir brjósti
vöxt og viðgang þessa glæsilega framtíðar-
lands.
Um málskjarnann sjálfan, það er að segja
nauðsynina á aðstreymi innflytjenda, til að
rækta og byggja upp landið, munu tæplegast
verða skiftar skoðanir. En um aðferðirnar
skiftast menn í flokka, þar sem einn vill þetta
og annar hitt, Margir vilja að á það sé lögð
megin áherzlan, að greiða fyrir innflutningi frá
brezfku eyjunum, en aðrir krefjasfc á hinn bóg-
inn fleira fólks frá Norðurlöndum, Austurríki,
Þýzkalandi, Úkraníu og Rússlandi binu mikla.
Það er sama hvaðan gott kemur, segir gam-
alt og gilt íslenzkt máltæki. Ekkert þjóðfélag
hefir einkaréttindi á öllum kostum mannkyns-
ins, né heldur nokkuð annað á öllum ókostun-
um. Alstaðar er meira að finna af því góða
og nothæfa, en því illa og einskisverða. Þjóð-
flokkar þeir hinir mörgu og mismunandi, er í
landnámsbaráttunni tóku þátt^ reyndust undan-
tekningarlaust vel upp til hópa, þótt eigi væru
öll þeirra andlegu verðmæti í sama mótinu
steypt. Hvort það var nú heldur Islendingur
eða Pólverji, Úkraníumaður eða Breti, er
fyrstur lagði höndina á plóginn og breytti viltu
skógarþykninu í frjósaman akur, skiftir í raun-
inni minstu máli. Akurinn er varanlegt minn-
ismerki þess, að þar höfðu verið að verki starfs-
glaðir menn, er treystu á framtíðina og landið.
Það seín mest veltur á um þessar mundir,
fyrir hina canadísku þjóð, er að fá hingað sem
allra flesta innflytjendur úr miðstéttum hinna
ýmsu Norðurálfuþjóða, þvf þær stéttir eru
venjulegast heilbrigðasti kjarni þjóðfélagsins.
Hástéttanna er næsta lítil þörf, og nóg af þeim
heima fyrir. Þó er að sjálfsögðu allra minst
þörfin á úttauguðum strætalýð frá stórborgum
Norðurálfunnar, með brennimark niður'læg-
ingarinnar stimplað á brjóst og enni. Stjórn-
arvöld þau, er innflutningsmálin hafa með
liöndum, eiga að sjálfsögðu einun^is að greiða
götu starfsglaðra og heilbrigðra innflytjenda,
öldungis án tillits til þjóðernislegs uppruna.
Fyrir skömmu flutti Sir. John Aird, for-
seti Canadian Bank of Commerce, ræðu, þar
sem hann tók innflutningsmálin til alvarlegrar
íhugunar, og sýndi fram á með ómótmælanleg-
um rökum, hvert tjón þau hefðu oft .og iðug-
iega beðið, sökum ósamræmis í starfsaðferðum
hinna mismunandi stjórnarvalda og stofnana,
er að þeim stóðu. Komst bankaforsetinn meðal
annars svo að orði:
“Mér skilst sem gott eitt myndi af því hljót-
ast, ef innflutningsmálaráðuneytið kveddi til
fundar við sig í náinni framtíð, þá hæfustu
menn, er fylkisstjórnirnar eiga völ á, ásamt sér-
fræðingum frá járnbrautarfélögunum báðum, í
þeim tilgangi, að koma sér niður á fasta, þjóð-
lega stefnu í innflutningsmálunum, er hyggja
mætti á í framtíðinni.,, Þess lét hann jafn-
framt getið, að æskilegt væri, að meiri áherzla
yrði lögð á innflutning frá Bretlandi, en við
hefði gengist í liðinni tíð. Hann nm það. En
þeir eru líka margir, er líta nokkuð öðrum aug-
um á málið, og vafasamt telja hvað heppileg
þjóðernisgleraugun séu, er út um það skal
gert, að flytja inn fólk, til að byggja upp þetta
faðmvíða, vestræna veldi.
Að vorri hyggju, er stjórn innflutningsmál-
anna vel borgið í höndum hinnar frjálslyndu
stjórnar er nú situr að völdum í Ottawa. Hefir
stjórnin á því sviði, sem og reyndar á öðrum
sviðum yfirleitt, sýnt bæði sanngirni og fyrir-
hyggju. Innflutningsmálaráðgjafinn, Mr.
Forke, þótt enn sé ungur í embætti, hefir reynst
víðsýnn og hagvitur leiðtogi stjórnardeildar
þeirrar, er honum var falin til forsjár. Hefir
hann fylgt drengilega fram mannúðar-stefnn-
skrá flokks síns í innflutningsmálunum, hvort
sem um var að ræða viðkvæm tilfinningamál,
eða ekki. Það eru menn, eins og Robert Forke,
er lifað hafa sjálfir upp landnámsstriti^, 'er
glegst finna hvar skórinn kreppir að. Hinir,
sem aldrei hafa drepilj hendi sinni í kalt vatn,
geta vafalaust, sumir hverjir, mælt fagurlega
um innflutningsmálin, sem og önnur almenn-
ingsmál. En lengra nær það þá líklegast ekki.
Stefna frjálslynda flokksins í innflutnings-
málunum, hefir frá öndverðu reynst þjóðinni
sönn lýðhollustustefna.
Það stendur vafalaust mörgum ennþá í
ferskn minni, hve byggingu Vesturlandsins skil-
aði fljótt áfram á stjórnartíð Wilfred Lauriers,
og hvað stefna hans í innflutningsmálunum var
víðfeðm og frjálsmannleg. ' Lagði hann í raun
og veru, með aðstoð Sir Clifford Siftons og
annara djúphyggjumanna í ráðuneyti sínu,
grundvÖllinn að framtíð Sléttufylkjanna. Nú-
verandi sambandsstjórn, undir forystu Rt. Hon.
MacKenzie Kings, hefir dyggilega fetað í fót-
spor Lauriers, hvað innflutningsmálin áhrærir,
eða með öðrum orðum fylgt fram þeirri einu
þjóðlegu stefnu, er enn hefir mótuð verið að
beztu manna yfirsýn, þar sem öllum var gert
jafnt undir höfði, og hvorki hreppapólitík né
þjóðernislegur rígur, gat nokkru sinni komist
að.
“Starfið er margt, en eitt er bræðrabandið,
boðorðið sama hvar í fylking standið.
Hversu sem stríðið þá og þá er blandið,
það er að elska, byggja og treysta’ á landið.”
Erindi þetta úr hinu kröftuga aldamóta-
kvæði Hannesar Hafstein, gildir að sjálfsögðu
engu síður um Canada en ísland.
Þörfin á auknum fólksflutningi hingað til
lands, hefir sjaldan frá fyrstu landnámstíð,
verið brýnni, en einmitt nú.
Þekkingin á ómælisauðlegð Norð-Vestur-
landsins fer vaxandi með degi hverjum, og að
sama skapi vaxa kröfur um að hefjast handa
og færa sér slík auðæfi í nyt. Skamdegisnótt
deyfðar og drunga, er nú rétt í þann veginn að
hverfa inn í vonhjartan morgun nýrrar iðju og
nýs athafnalífs.
Er .nokkur sá, er eigi myndi vilja allshugar
feginn, eiga hlutdeild í þjóðarvakning þeirri,
sem nú er í aðsígi?
Innflutningsmálaráðuneytið, er eip allra
þýðingarmesta stjórnardeildin, sem þjóðin á til
í eigu sinni. En þótt vel hafi tekist til um
starfra^slu hennar, þá má þó vafalaust enn
koma mikilvægum umhótum að, því oft var
þörf, en nú er nauðsyn. '
Thomas Hardy.
Eins og getið er um á öðrum stað hér í blað-
inu, þá lézt að heimili sínu við Dorchester á
Englandi, miðvikudaginn þann 11. yfirstand-
andi mánaðar, rithöfundurinn góðfrægi, Thom-
as Hardy, vafalaust einn af vinsælustu og víð-
lesnustu seinnitíðar skáldum þjóðarinnar
brezku. Var hann fæddur síðla árs 1840, og
því freklega áttatíu og sjö ára, er dauða hans
bar að. Lagði hann, að loknu venjulegu al-
þýðuskólanámi, stund á byggingalist, og hlaut
fyrir afrék sín í þeirri grein, tvenn verðlaun.
Vöktu uppdrættir hans að kirkjum, einkum og
sérílagi mikla athygli. Jafnhliða byggingar-
listarnáminu, nam hinn nngi maður einnig
grísku og latínu við King’s College, ásamt hin-
um nýrri tungumálum. Fyrsta ritsmíð Hardy’s,
‘ ‘ How I built myself a House, ’ ’ kom út í Cham-
bers Journal, 1865. Næsta bókin, sú er í raun
og veru varð þess valdandi að höfundur hennar
lagði byggingarlistina á hilluna, en ákvað að
helga bókmentastarfinu óskifta krafta, nefnd-
ist “Desperate Remedies,” hirtist á prenti
1871, og hlaut ágætar viðtökur, þótt hvergi
nærri jafnist hún á við seinni hækur hans, að
stílþrótti og festu.—
Thomas Hardy var afkastamaður með af-
brigðum, og mun í alt hafa samið um þrjátíu
bækur. Meðal hans beztu bóka þykja: “Under
the Greenwood Tree (1872), “Tess of the D’-
Urhervilles,” (1891), “The Woodlanders,”
(1887), “Wessex Tales,” (1888), “Wessex
Poems,” (1898) og “Poems of Past and Pre-
sent,” er út komu 1901.
Bækur þær eftir Thomas Hardy, er oss hef-
ir veizt kostur á að kynnast, bera það ótvírætt
með sér, að höfundur þeirra hefir verið hrein-
hjartaður mannvinur, er unni óbrotnu lífi og
fann hina æðstu sælu við brjóst hljóðlátrar
sveitar . Talandi vottur um það, eru hin inni-
legu Wessex kvæði hans.
Thoma^ Hardy var enginn verulegur um-
brotamaður, en mikill maður var hann engu að
síður. Honum lét manna hézt, að lýsa skap-
gerð kvenna, sem og bænda og búalýðs. Hann
var sjálfur náttúruharn, auðugur að samúð með
brezkri alþýðustétt.
Verðleika medalíuna fyrir bókmentaleg af-
rek, hlaut Mr. Hardy 1910, og er mælt, að við
það tækifæri hafi hann látið sér þau orð um
munn fara, að tilfinnanlegast af öllu myndi sér
finnast það, ef hann ekki yrði þess megnugur,
að greiða þjóð sinni að fullu vextina af þeim
beiðri.
Thomas Hardy var tvíkvæntur. Aldurs-
munur hans O'g seinni konunnar var næsta mik-
ill,—mun hún verið hafa eitthvað um tuttugu
og fjórum árum yngri. Sambúð þeirra var
eins ástúðleg og hugsast gat. Konan var hon-
um alt í öllu. Hafði hún allmikla rithæfileika
til að bera, og átti þarafleiðandi margfalt
liægra með að sefcýa sig inn í lífsstarf manns
síns, en ella myndi verið hafa.
Thomas Hardy gaf sig við ritstörfum, að
heita mátti, fram til síðustu stundar. Hann var
maður árrisull, og hafði af því ósegjjanlegt
yndi, að veita athygli litbrigðum skógarins um-
hverfis heimili sitt, við fyrsta blik rísandi sól-
ar. Þann 11. desember síðastliðinn, kendi hann
lasleika nokkurs, en hrestist þó innan skamms
svo aftur, að talinn var úr allri hættu. Réttum
mánuði seinna, var þessi ástsæli ljóðsvanur
brezku þjóðarinnar, liðið lík. Lík skáldsins var
brent, en askan jarðsett í Westminster Abbey,
þar sem aðeins hvíla brezk stórmenni.
Frá Lundúnum.
Eins og síðasta skrif mitt, sem birtist í
Lögbergi mun hafa borið með sér, var það ein-
ungis ætlað þeim, sem að einhverju leyti láta
sér ant nm hversu við megum hér í Lundúna-
borg. Og enn fremur var ætlast til að það yrði
það síðasta af því tægi, sem eg skrifaði héðan.
En vera má að snmum sð forvitni á að
frétta smávegis lýsingar af ýmsum staðháttum
hér, jafnvel þó þær lýsingar verði mjög ófull-
komnar. Og er þá síðwr en svo að eg þykist
of góður til að hripa fáeinar línur þess efnis.
Það er ekki af viljaleysi að eg hefi sneitt hjá
því hingað til, heldur sökum þess að eg þykist
ekki fær til þess, hvorki sem rithöfundur né
maður með næga viðkynningu. Auðvitað eykst
viðkynningin daglega, en hið fyrnefnda er
nægileg afsöknn til að minna lesendnr á að taka
viljann fyrir verkið. Eins vil eg taka það
fram að það, sem hér kann að verða sagt er
aðeins samkvæmt því hvernig mér kemur það
fyrir sjónir. Aðrir geta séð sömu hluti með alt
öðrnm augum eða við annað ljós, og Iþeir um
það.
Eg ætla þá að byrja á lítilsháttar yfirliti
yfir íbúðarhúsin. Hefi eg alla reiðu gefið í
skyn álit mitt á þeim, samanborið við canadísk
hýbýli. En með því að eg get vel búist við að
ýmsum vestur þar kunni að finnast það álit
svartara en svo að einleikið sé, og að því valdi
að nokkru leyti óyndi og vanstilling, þá skal
það ekki endurtekið hér heldur aðeins rökstutt,
samkvæmt beztu vitund og hlutdrægnislaust.
Lítið þekki eg til lélegustu bústaðanna, þeirra,
er standa í óæðri pörtum borgarinnar. Hefi
aðeins fyrir forvitnissakir skygnst þar um lítið
eitt. Þau hús eru flest tvær hæðir kjallara-
lausar, bygð fast út að gangstétt, og er gólfið
lárétt við hana, samföst eru þau strætið á enda,
svo sem flest hús hér, svo að einn veggur til- .
heyrir tveimur húsum. Forn eru þau öll, sem
nú hafa verið nefnd, dimm, saggafull og köld
allan ársins hring, eins og öll hús, sem ekki
hafa miðstöðvarhita, og skal vikið að því síðar.
Næst élstu og almennustu húsategundina
þeklki eg vel, því við búum í einu þeirra. Þau
eru að sögn frá 25 til 45 ára gömul og þykja
svona býsna “modern.” Þau eru flest bygð
lítið eitt frá gangstétt, fjór- og fimm-lyft að
meðtöldum kjallara, sem einnig er notaður til
íbúðar. Eftir því sem eg kemst næst hafa þessi
hús upphaflega verið bygð fyrir eina fjöl-
skyldu. En nú, nndantekningarlítið, búa frá
5 til 8 fjölskyldur í hverju, án þess þeim hafi í
nokkru verulegu verið breytt, aðeins látin gas-
leiðsla inn í hverja íbúð, sem oft er aðeins eitt
berbergi, sé fjölskyldan lítil, annars tvö og
stundum þrjú. Á hverju gólfi eru 3 til 4 her-
bergi, nema á efsta lofti, sem er uppi í þaki og
tvíhólfað. Á öðru gólfi er baðherbergi og verða
allir í húsinu að kjallarabúum undanteknum,
fð sækja þangað vatn, og mætti því eins vel
kalla það brunnhús, því fyrir kulda sakir og
annara óþæginda baðar fólk sig þar sjaldan. Á
neðsta gólfi eru tvær stórar stofur og eitt minna
herbergi sem mér skilst að hafi verið barna-
herbergi (nursery), nú víðast notað sem eldhús.
Þá er kjallarinn. Á honum eru tvennar dyr,
f ram- og bakdyr, meiningin. Framdyrnar leiða
inn í eldhúsið, það eina, sem til er í húsinu.
Það er lítið, en inn af því til hliðar er stórt her-
bergi (búr) og er það svo stórt að nota má það
sem borðstofu. Þaðan liggja dyr út í bakgang-
inn og þaðan stigi upp í húsið og dyr inn í
annað herbergi, sem er aftur af búrinu eða hvað
maður á að kalla það. 1 flestum kjöllurum sem
eg hefi komið í er steingólf, og er það á pörtum
þakið með einhverju. Þar búa ýmist ein eða
tvær fjölskyldur.
Nýjustu húsin eru nokkuð öðru vísi en þau,
sem nú hefir verið lýstj og miklu minni, enda
eru þau flest setin af einni fjölskyldu. Þan
eru bygð lítið eitt fjær gangstétt en þau síðast
nefndu og er gólfið lárétt við hana. Þau eni
tvær hæðir og íkjallaralaus. Uppi á loftinu eru
3 til 4 herbergi fyrir utan baðhús. En niðri er,
fremst stofa, til hliðar við innganginn. Þar
aftur af eldhús tvíhólfað og er gasvél í öðru
en kolavél í hinn, og úr því hliðardyr út (því
þessi hús eru bygð aðeins tvö og tvö saman).
Til hliðar við þessi herbergi er stigagangur,
sem einnig leiðir til annarar stofu í bakenda
hússins og er sú stofa fínasta herbergið í hús-
inu. Þaðan liggja hakdyr út í dálítinn garð,
umgirtan múrveggjuín, sem tilheyrir húsinu.
Væru þessi heimili dásnotur, ef þau hefðu við-
unanleg hitunartæki.
Þá er hér talsvert af reglulegum margbýlis-
búsum, dálítið svipuðum þeim, sem tíðkast í
Ameríku, en þó hvergi nærri eins praktísk. Og
að örfáum undantekningum hafa allir manna-
bústaðir hér þann höfuðókost, sem mestu varð-
ar, meiningin, ónóg hitunartæki. Sannleikur-
inn er sá að múr- og steinbyggingar, sem ekki
hafa miðstöðvarhita eru ehki mannabústaðir.
Og sízt í eins svölu og röku loftslagi og hér er
að öllum jafnaði þó aldrei sé um beinlínis
frosthörkur að ræða, (þó hefir frost farið hér
oft nokkrar gráður niður fyrir zero í vetur).
En það er margt auðveldara en að koma Eng-
lendingum í skilning um það. Og aftur get eg
hugsað mér að ýmsum þyki þessi staðhæfing,
um slíkt höfðingjasetur, sem Lundúnaborg er,
nokkuð gífurleg frá manni, sem er bara Islend-
ingur. Eg aötla því mér til réttlætingar að geta
þess að læknastéttin hér er farin að gefa þess-
nm húsakynnum, sem eg hefi verið að reyna
að lýsa að framan, mjög ákveðið og alvarlegt
hornauga, því til sónnunar leyfi eg mér að til-
færa hér með, greinarstúf, apm nýlega birtist í
Ðaily Express, og hljóðar á íslenzku sem eftir
fylgir:
ÞEIR SEM ÞURFA
LUMBER
KAUPl HANN AF
The Empire Sash& Door Co.
Limlted
Office: 6th Floor Bank of Hamilton Chambera
Yard: HENRY AVE. EAST. - - WINNIPEG, MAN.
VERÐ og GŒDI ALVEG FYRIRTAK
Þeir Íslendingar, er i hyggju hafa að flytja búferlum til
Canada, hvort heldur er heiman af íslandi eða frá Bandaríkjun-
um, sendi skriflegar fyrirspurnir til ritstjóra Lögbergs.
Komið í veg fyrir ó-
þœgindi á ferðum yð-J
ar, notið v,
Traweller’s
Cheques
Þau eru jafngóð pen-
ingum og miklu tryggari.
Gefin út af
The Royal Bank
of Canada
G716*
“Það er áætlað að 50,000 af
þeim börnum sem sækja almenna
barnaskóla ríkisins þjáist meira og
minna af rheumatic heart disease,
(gigtkendri hjartveikij, og að það
orsakist mestmegnis af rakafullum
og köldum híbýlum, sem þau eiga
heima í. í Lundúnaborg einni eru
300 hjartveikir sjúklingar, til jafn-
aðar á ári, teknir inn á sérstaka
skóla, fyrir líkamlega voluð börn,
sem verst eru komin; þ. e. a. s.
orðin að aumingjum.
Það hefir verið leitt í ljós að af
öllum barnasjúklingum, sem tekn-
ir eru á spítala yfir vetrarmánuð-
ina, eru frá 25% til 50% gigtveik,
og þar af 50% með áframhaldandi
hjartveiki.
Nýlega hélt einn af atkvæða-
mestu læknum þessarar borgar, dr.
Reginald Miller, fyrirlestur um á-
hrif saggafullra húsa á heilsuna,
og gat hann þess að samkvæmt
skýrslum ylli nefndur sjúkdómur,
(Rheumatic Heart Disease) árlega
25,000 dauðsföllum. “Þetta er ein
af skaðlegustu drepsóttum þessa
lands,” sagði dr. Miller, “og engin
þjóð hefir meira af henni að segja
en við.” Þá kvað hann lítinn efa
á að hús-rakinn væri mest orsök
að þessu böli og mundi þess ekki
langt að bíða að fyrir því fengjust
óhrekjandi sannanir.” Þetta er
lausleg þýðing en óhlutdræg meina
eg hún sé. Og einhvernveginn
finst mér lítil ástæða til að syngja
þeim húsakynnum lof og dýrð, sem
verða tugum þúsunda fólks að
bana á hverju ári, jafnvel þó þau
standi á Englandi, en nóg um það.
Aftur á móti virðist mér að Eng-
lendingar séu langtum bAur heima
hjá sér þegar til þess kemur að
prýða eitthvað, og sömuleiðis er
hér mikið af nærri undra verðum
mannvirkjum, svo sem göng undir'
Thames-á og alt neðanjarðar járn-
brautarkerfið, o. fl. Þá eru íysti-
garðarnir smáir sem stórir mjög
smekklega útlagðir, og þeir stærstu
blátt áfram yndislegir. Fyrir utan
fjölbreytta og vel fyrirkomna
jurtarækt, eru þar tilDfúirr stöðu-
vötn og mörg önnur náttúruprýði,
og í þeim allra stærstu, (a. m. k.
Hyde Park) ganga hjarðir af sauð-
fé alt sumarið. Er það fært úr
einum stað í annan í því skyni,
hugsa eg að halda niðri grasvexti.
og mér finst þessi aðferð alt í senn
praktísk, einkennileg og einhvern
veginn aðlaðandi. Eg gekk þar oft
um í sumar, því það er í leiðinni
til skólans. Og eg hafði ætíð á-
nægju af að sjá kindurijiar svona
inni í miðri stórborg og það rifj-
aði upp fyrir mér smalastarfið
fyrrum á Rjúpnafelli. Sama er að
segja um helzta dýragarðinn og þar
kennir víðast hagleiks og smekk-
vísi. Þar eru klungur og kletta-
borgir að miklu eða öllu leyti bú-
in til aí manna höndum. Þar sofa
selir á skerjum, sem sjálfur sjórinn
þyrfti ekkert að skammast sín fyr-
ir, og yfir leitt er alt útbúið sem
næst því að dýrin, hverrar tegund-
ar sem þau eru, geti svona nokk-
urn veginn stundað búskap sinn
sem væru þau i átthögum sínum.
Þá eru og söfnin ágætlega hirt og
vel skipuð að öllu leyti, en að fara
út í að lýsa þeim er mér ofvaxið,
skortir bæði ritmensku til og hefi
heldur ekki skoðað þau nægilega.
Dyraverðir segja manni oftast þeg-
ar inn er farið að manni veiti ekki
af þrernur mánuðum þar inni, sé
hugmyndin sú að hafa nokkurt
gagn af ferðinni, og margt hefi eg
heyrt, sem er lýginni nær en það,
því þar Iber svo margt fyrir augað
að maður sér í flestum tilfellum
ckki neitt, til að byrja með. Af
þeim söfnum, sem eg hefi komiö
inn á held eg mér þyki einna mest
koma til India Museum. Það er þó
eitt allra fáskrúðugasta safnið, en
svo að segja hver hlutur, sem þar
er innan veggja er meistaraverk.
Meginið af safninu eru allskonar
smíðisgripir úr tré, málmi og
grjóti. Þar eru margar líkneskjur
af Búddah, Alla, býsna svipaðar,
en af misjafnri stærð. Þar eru
hurðir, dyraumbúnaður, gluggar og
jafnvel heilir veggir úr tré, alt út-
skorið hátt og lágt, sömuleiðis lík-
ingar af musterum og höllum forn-
aldarinnar útskornar í tré og svo
lifandi, að manni finst sem maður
standi uppi á hæð of horfi þaðan á
slotin sjálf því einnig umhverfið $r
þar til staðar líka, svo sem girð-
ingar, blómareitir o. fl. Þá eru
þar einnig allskonar húsmunir úr
tré svo sem rúm og stólar, borð og
hirzlur smáar og stórar, ennfrem-
ur ýms leiktæki svo sem manntöfl
o. fl., sem alt her vott um afburða
snild og ótakmarkaða vandvirkni,
enda var gleðin yfir vel unnum
verkum einu laun meistaranna 1 þá
daga, og sjálfsagt langtum minna
af utanað komandi glaptækjurn að
flækjast fyrir framkvæmdum þeirra
en nú á sér stað. En eitt finst mér
'samt athugavert við þessa tréskurð-
arlist Indverjanna, og það er, hvað
allir munirnir eru hver öðrum líkir.
Mér finst næstum að það gæti alt
verið eftir sama manninn. En ver-
ið getur að mín eigin fakænska 1
þessum efnum valdi mestu um þær
skoðanir og vildi eg helzt mega
trúa því. Þar er líka ýmislegur
borðbúnaður úr silfri og gulli.
perlúbúinn og gullofinn fatnaður,
dálítið af málverkum og nokkrar
líkkistur úr steini, alt einkennile'
En tréverkið hreif mig mest. Þá
er og Science Museum hugðnæmt
og mentandi fyrir þá, sem leggja
stund á vélafræði, því þar gefur að
líta, ekki einasta flestar vélar, sem
nöfnum tjáir að nefna, heldur einn-
ig framþróunarsögu þeirra frá
fyrsta tilraunastigi til þeirrar full-
komnunar, sem þær hafa náð að
svo komnu. Fyrir þá, sem unna
dýrafræði er Natural History Mu-
seum ótæmandi mentalind. Þar
eru belgir og beinagrindur af öll-
um dýrum, frá öllum tímum og
steingervingar aftan úr ómuna
fornöld og svona mætti lengi telja.
Það má Lundúnaborg eiga að
hún getur svalað forvitni og menta-
þrá sérfræðinea á því nær eða al-
veg hvaða sviði sem er. Líklega
eiga flestar höfuðborgir Norður-