Lögberg - 19.01.1928, Blaðsíða 7

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 19. JANÚAR 1928.
Bls. 7.
Thorsteinn Brown
(Eftirmæli)
Við fráfall Thorsteins Brown
hefir Selkirk-bær mist mikilhæf-
an og ágætan borgara. Merki
hans hefir hér verið þrýst á fleira
en sýnilega hluti, og tígulegri
minnisvarðar verða honum reist-
ir, en þeir, sem gerðir eru af
manna hóndum.
Thorsteinn Brown kom hingað
t'Sl lands ásamt foreldrum sínum
fyrir rúmum 50 árum og var þá
barn á fimta ári. (Foreldrar hans
voru Ásmundur Þorsteinsson — d.
1927 — og Berg'þóra Jónsdóttir—
d. 1882. — Bjuggu þau hjón á
Litlu-Brekku í Hróarstungu í
Norður-Múlasýslu, unz þau flutt-
ust til Vesturheims árið 1876). í
Víðinesbyg í Nýja íslandi námu
foreldrar hans land og voru í hópi
hinna ágætu íslenzku frumbyggja
þessa fylkis, er hinga leituðu til
nýrra heimkynna til að bæta hag
sinn. Thorsteinn Brown var einn
þeirra mörgu íslenzku landnáms-
manna og niðja þeirra, sem lagt
hafa dýrmætan skerf tiL þjóðlífs-
ins í kjörlandinu nýja
Móður sína misti Thorsteinn þá
er hann var á ungum aldri. Með
systkinum sínum þremur ólst hann
upp hjá föður sínum, og hafðist
fjölskyldan við á búgarðinum þar
nyrðra þar til Thorsteinn var kom-
inn á tvítugsaldur.. Flutti þá fað-
ir hans með börn sín til Selkirk,
og kom hinn ungi maður sér fyrir
hjá C.P.R.-félaginu og vann fyr-
ir það að lagningu járnbrauta um
Vesturiandið all-lengi.
Af þrem systrum Thorsteins
eru tvær á lífi: Mrs. J. Hannes-
son í Winnipeg, og Mrs. J. Ander-
son í Seattle. Þriðja systirin, Mrs.
Sigurgeirsson, andaðist í Mikley
fyrir nokkrum árum.
Fyrir hér um bil 23 árum kvænt-
ist Mr. Brown og gekk að eiga
Miss Noru E. Stephenson í Sel-
kirk. Eignuðust þau hjónin átta
börn og eru sex 'þeirra á lífi. Þau
30 ár, sem Mr. Brown hefir verið
búsettur í Selkirk, hefir hann
stundað fiskiveiðar, trésmíði og
húsagjörð, og hefir farnast vel i
öllu. Hann var góður nágranni,
ágætur verkmaður og heiðarlegur
umsýslumaður. Verðskuldaði hann
því og ávann sér traust og tiltrú
meðborgara sinna, er sýndi sig í
því, að síðastliðið ár var hann
kosinn s*Álaráðsmaður, enda lét
hann sig það starf bæjarfélagsins
ávalt miklu varða. Álit það, sem
meðborgarar 'hans höfðu á honum
að maklegleikum, kom og í ljós er
hann árið 1925 var tekinn í Lis-
gar-deild Frímúrara reglunnar.
Útförin fór fiam frá heimili
hins látna og gegndi presturinn
séra Alexander T. Macintosh
greftrunarsiðum. Lisgar - deild
Frímúrara tók einnig þátt í at-
höfninni.
__pýtt úr “Selkirk Record.”
Ferðasaga.
ii.
Eg endaði kveðjuorð mín í Lög-
bergi fyrir nokkru, til vina og
kunningja okkur austur frá, þar
sem Surtur hinn eineygði þaut
með járnbrautarlestina vestur eft-
ir sléttunum, eins og hann væri
að flýja hinn leiða flökkukarl,
snjó-ólf gamla. Fátt bar fyrir
augu, er markvert getur talist.
Veður var fremur leiðinlegt, svo
eg sneri athygli mínu öllu frem-
ur að fólkinu í járnbrautarvagn-
inum, en því, sem fyrir utan
gluggann var. Eg tók 'þá fyrst
eftir manni, sem sat einn í sætinu
hins vegar við okkur í vagninum.
Hann var að snæða upp úr ferða-
tösku sinni, hafði lítið um sig og
virtist vera snyrtimenni. Hann
var að sjá, vel miðaldra maður.
Er hann hafði lokið við máltíð
sína, tók hann upp bækur og lagði
á borðið. Tók eg eftir, að þar á
meðal var vönduð en mikið þvæld
biblía Þóttist eg viss um, að
þarna mundi vera ákjósanlegur
samferðamaður, því þótt því verði
ekki neitað, að hræsnarar, bófar
og falsarar hafi stundum siglt
undir þessu gullna flaggi allrar
sannrar siðmenningar, þá verður
það þó jafnan skoðað sem dygð-
ar- og friðar-merki. Maður þessi
tók fljótt eftir því, að drengurinn
okkar var lasinn og að þrðngt var
í sætinu hjá okkur, og bauð okk-
ur að leggja hann í sætið á móti
sér. Þannig hófst samtal með
okkur og samdi okkur mjög vel.
Hann kvaðst hafa unnið fyrir
Meþodista kirkjuna mestan aldur
sinn. Okkur kom vel saman um,
að ekki væri til göfugra verk und-
ir sólinni, en að glæða trú manna
og traust á góðum Guði og mætti
lífsins. Við vorum því báðir all-
vel ánægðir með hlutskifti okkar.
Maður þessi kvaðst eiga góða bú-
jörð austur 1 Ontario, sagðist
einnig eiga eignir í Vesturland-
inu, en sinti mest sínu kirkjulega
starfi. Með honum var að ferð-
ast háöldruð kona, nátengd hon-
um, sem hátti heima í Vesturland-
inu. Þesstfr manneskjur sýndu
okkur þá alúð, að eg get ekki látið
það vera, að minnast þeirra. Við
urðum að borða vel tilreiddan
kvöldverð með gömlu konunni. Alt
var myndarlegt hjá henni. Hún
hafði með sér jafnvel útsaumað-
ar munnþurkur fyrir gesti sína.
Öll framkoma og gestrisni þessara
tveggja, bar ótvírætt vott um
kjarngóðan krisindóm. Eg dáist
ekki svo mjög að gestrisni þeirra
fyrir það, að við værum upp á
hana komin, því við höfðum meira
en nóg með af öllum gæðum, sem
vinir okkar í Winnipeg, bæði ís-
lenzkir og enskir, færðu okkur á
járnbrautarstöðina þar að skiln-
aði. En eg minnist á gestrisni
þeirra vegna þess, að hún er ein
sú dygð, sem á að fylgja sánn-
kristnum mönnum, sem víða er of
sjaldgæf og það jafnvel hjá þeim,
sem hæstar og 'lengstar bænir
biðja á gatnamótum. — Það er
stundum sagt af útlendum og
jafnvel íslendingum sjálfum, að
þeir séu litlir trúmenn, en gest-
risni íslendinga, sem enn viðhelzt
að mestu leyti, ber þess vott, að
trú þeirra á heima meira í hjart-
anu en á vörunum.
Fyrir skömmu heyrði eg mann
nokkurn leggja út af þessum orð-
um Krists: “Komið, þér hiiúr
blessuðu föður míns, og takið að
erfð ríkið, sem yður var fyrirbúið
frá grundvöllun heims, því hungr-
aður var eg, og þér gáfuð mér að
eta; þyrstur var eg, og þér gáfuð
mér að drekka; gestur var eg, og
þér hýstuð mig; nakinn, og þér
klædduð mig; sjúkur var eg, og
þér vitjuðuð mín; í fangelsi var
eg, og þér komuð til mín.” Þessu
sneri maðurinn öllu upp í and-
lega fæðu, andlegan drykk, and-
lega hjúkrun og andlegt frelsi; en
þótt sú hlið málsins sé altaf fall-
eg og eigi að vera fyrst, þá sár-
gramdist mér að heyra svo farið
með þessa óviðjafnanlegu fæðu.
Eg tek hana eins og hún er tölu<5-
Gestrisni, hjúkrun veikra, alúð og
samhygð, líkn og nákvæmni ber æ-
tíð vott um gott, göfugt og hreint
hjarta, og þeir hreinhjörtuðu eru
Guðs. Þess vegna mælir Jesús
sína á þessa vísu.
í járnbrautarvagninum voru
einnig hjón, sem áttu heima í Nýja
Sjálandi. Höfðu þau komið leið-
ina að austan til Englands og
dvalið þar mikinn hluta sumars-
ins og voru nú á leið vestur að
hafi, ætluðu svo hina löngu leið
þaðan til Nýja Sjálands. Er þau
komust að því, að við vorum ís-
lendingar, gáfu þau sig að okkur
og óskuðu að fá hjá okkur íslenzk
frímerki.
í félagsskap góðra manna líður
tíminn fljótt, og fyr en við vissum
af vorum við komin vestur til Cal-
gary, Alberta. Þar stönzuðum við
tvær nætur. Calgary er þriflegur
bær, en óvíða hefi eg fengið meira
óyndi en á járnbrautarstöðinni
þar. Hvort heldur maður kom þar
að kvöldi eða morgni dags, voru
þrengslin svo mikil, að maður gat
haldið sig vera kominn á fyrri-
tíða síberiska 'fólksflutningalest.
Mér fór ekki að lítast á, ef breyt-
ingin héldi áfram í þessa átt þar'
til takmarki okkar væri náð. Mér
fanst á þessum augnabilkum, að
eg gæti heldur hafa kosið, að
kvolast upp austur í Manitoba á
meðal landa minna, eða enn þá
p.ustar, en, að þvælast innan um
lýð þenna, sem kom mér svo und-
arlega fyrir sjónir. Og ekki bætti
það mikið úr, er eg kom inn í hó-
tel nokkurt, mjög skamt frá stöð
inni, og inn í sal mikinn þéttskip-
aðn mönnum, við öldrykkju og
reykingar. Þar fanst mér eg verða
lífhræddastur, svo langt sem kom-
ið er æfinnar, og hefi eg þó hvað
eftir annað verið í beinum lífs-
háska, bæði á sjó og landi. Mér
hepnaðist þó fljótt að finna betri
verustað fyrir okkur þessar tvær
r.ætur, sem við dvöldum í Calgary.
og þegar við fórum þaðan, voru
flestar þessar þokumyndir horfn-
ar úr huga mér. Þær mundu held-
ur ekki hafa fylgt okkur langt á
veg, því Klettaf jalla-leiðin er alt
of dýrðleg til þess að gefa nokkr-
um slíkum hugarhrellingum far-
arleyfi. Og mér dettur ekki í hug
að reyna til þess, að lýsa leið-
inni yfir Klettafjöllin, í þessari
litlu grein minni. Frá henni hafa
svo margir sagt, og hugann sundl-
ar við þá risavöxnu háfjallasýn,
líkt og hausinn í vagnglugganum
á hæstu gilsbökkunum. Það var
ef til vill ekki skáldleg hugsjón,
kötturinn, sem eltir skottið á
sjálfum sér, en hún varð þó fyrir
mér, er eg leit út um gluggann á
vagninum og sá afturhluta lest-
arinnar koma í hlykkjum á eftir
okkur inni í þessum fjallaþrengsl-
um. Þá hugsaði eg, að skrítinn
skáldskapur hefði það þótt, sem
á undan eimreiða og vélaðldinni
hefði talað um mann, standandi á
fjallstindi, er horft hefði hrædd-
ur og undrandi á slíkt slöngulíki
liðast fram og upp eftir fjalla-
hlíðunum, öskrandi, spúa eldi og
reyk, og ekki að eins Vaða jörðina
til knjánna, eins og tröllin í sög-
unum, heldur einnig smjúga við-
stöðulaust í gegnum margra mílna
þykka hamrana. En við lifum á
undraöld þeirri, þá spádómar,
hugsjónir og draumar allra aldá
verða að virkileika, og að undan-
teknum nokkrum neðanjarðar
svartálfum afskræmdrar og ó-
þroskaðrar heimsmenningar, mætti
vel segja um alt, sem fyrir sálar-
og líkams-sjón nútíðarmannsins
ber, að “sæl eru þau augu”, sem
það sjá. Margir heimsfrægir spá-
menn, hugsjónamenn, uppfind-
ingamenn og brautryðjendur
frelsis og framfara, “þráðu að sjá
það, en sáu það ekki.” Allar ald-
ir hafa girnst að sjá hin stór-
feldu fyrirbrigði vorra tíma á öll-
um sviðum, sem vissulega eru
morgunroði og fyrirboði dýrlegrar
og varanlegrar menningar og ei-
lllfs bræðralags, þar sem hvorki
sjálfselska, flokkadráttur, hatur
íié stríð, heimska né hroki, mun
skyggja á fegurð Guðs miklu
handaverka.
Stöðugt færist mannkynið nær
takmarkinu, að uppfylla það boð
Guðs, isem segir: “Uppfyllið
jörðina og gerið ykkur hana und-
irgefna.” Það er orðinn áþreif-
anlegur sannleikur fyrir mann-
inn, sem brunar áfram um lönd
og höf, neðansjávar jafnt sem um
skýjanna brautir, og litið getur
yfir öll þessa heims handaverk
skaparans og séð, að þau eru
“harla góð.”
Flestir fjallabúar hafa um dag-
ana getað séð fingur Guðs í lista-
verkasmíði náttúrunnar á turna-
borgum hennar, þar sem hnjúk-
arnir “svala” höfðum björtum “í
himinblámans fagurtærri lind”, og
benda ílotningarfullum, undrandi
anda stöðugt hærra og hærra að
uppsprettulind lífs og lista. Jón
Thóroddsen sagði um hlíðina
fríðu — blómmóðurina: “Hver
mun svo, er sér þig, sálar þjáður
dofa, að gleypia Guð að lofa.” Og
ekki skil eg að ódofin sál geti far-
ið um fjöill, lík Klettafjöllunum,
án þess að lofa hann, sem gert
gat “svo dýrðlegt furðuverk.”
Fyrir vestan háfjöllin skiftum
við um farartæki og gistum þar,
sem heitir Sicamous, eina nótt.
Þar er fjallborg mikil og fagurt
vatn,' en fáment mjög á staðnum.
Að eins nokkur hús á vatnsbakk-
anum undir snarbrattri fjallshlíð.
Frá Sicamous lá leið okkar meira
til suðurs síðustu 90 mílurnar, en
áætlunarstað okkar náðum við án
þess að þurfa að skilja við hina
fögru fjallasýn. Síðustu 30—40
mílurnar fórum við með all-miklu
vatnaskipi, sem gengur þar á 280
n ílna löngu vatni. útsýnið minti
þá mjög á íslenzkt og norskt lands-
lag, og hefði átt að gefa íslenzk-
um anda töluverða hugarfró, en
altaf fanst mér eg ferðast í öfuga
átt.
Eftir fimm sólarhringa ferða-
lag hepnaðist okkur að lenda
“heilum í höfn.” Bærinn heitir
Kelowna og er í alla staði snotur
og þriflegur. íbúatala er sögð
að vera fimm þúsund. Bærinn e*
stór ummáls, götur breiðar og góð-
ar, og allur er bærinn skógivax-
inn. Fólkið er frjálslegt, viðmóts
>ýtt og glatt. Það hefir löngum
verið sagt, að það dragi hver og
einn dám af sínum sessunaut. Um-
hverfið alt er fagurt. Hér er ekki
"frelsandi sléttan, fangmjúk og
sterk”. Hér er “bláfjallageimur
með heiðjökla hring”, sem tekur
mann “í faðm” sér. “Hér andar
Guðs bílær,” og hér verður maður
“svo frjáls og frí, fjallborg helgri
luktur í”. Hér eru aldingarðar
nógir og epli, fögur “á að líta” og
“girnileg” og góð “að eta af”.
Eg hefi fundið margan góðan
blett á þessari Guðs jörðu, en ald-
rei lagt það í vana minn að segja
við menn: Farðu þaðan og komdu
hingað. Menn hlaupa heldur
ekki, sem betur fer, eftir öllu því,
sem sagt er. Eg hefi ætíð verið
ánægður að mestu leyti, hvar sem
eg hefi átt heima. Og þótt eg
hafi farið frá gróðrarsnauðum
víkum og fjörðum, frá nyrztu
dröngum og andnesum minnar
kæru fósturfoldar, þá hefir æfin-
lega eitthvað orðið eftir af sálu
minni, sem dvelur þar langvist-
um. Eg dvaldi eitt sinn nokkur
ár í Norvegi og var svo ánægður
með land og lýð, að eg hefi oft
getað sungið síðan af hjarta:
“Du gamla, du friska, du fjeld-
höga nord”, og mig hefir oft lang-
að þangað síðan. Er eg hafði
ferðast um Danmörku, undraðist
eg stórum, að fólk *skyldi leita
burtu þaðan til annara landa, og
eg hefi ávalt geymt það litla land
í huga mínum sem “brosandi
Iand, fléttað af sólhýrum sundum,
saumað með blómstrandi lundum”
og “draumhýrt land.” Hvar sem
eg hefi farið í Canada, hefir mér
litist allvel, og oftast ágætlega, á
land og lýð. Eg hefi fundið Guð
og gæði hans hvarvetna. Alstað-
ar í heiminum er fegurð, land-
kostir og gott fólk, og á öllum
ferðum minum, hefi eg ávalt
fundið BETEL — ávalt fundið
Guðs hús, ávalt getað sagt, eins
og hebreski ferðamaðurinn: —
“Sannarlega er drottinn á þessun;
stað,” en aldrei bætt því við í
fljótfærni minni: “og eg vissi það
ekki.” Eg hefi þvert á móti bú-
ist við, — frá því að eg var lítill
drengur og söng við smalamensk-
una, uppi í afdölum fjalla: “Þú
mig tókst í faðm í fyrstu æsku”, —
að finna Guð og gæði hans á sér-
hverjum stað, að finna fegurð,
kosti og gott fólk alstaðar, og
verða náðarsamlegrar handleiðslu
forsjónarinnar aðnjótandi hvar-
vetna, og enn hefir vonin ekki
Játið “til skammar verða.”
Þótt eg hafi nú sagt, að mér lít-
ist ljómandi vel á það, sem hér
séð verður, þá hefi eg ekki kynst
landi og lýð svo mikið, að eg geti
sagt neitt um ágæti landsins.
Það verður að bíða, en eg vona
að geta borið þvi góða söguna
seinna. En á meðan eg raula
með sjálfum mér í hálfum hljóð-
um vísupartinn Steingríms: “Og
þó að færi’ eg um fegurst lönd og
fagnað væri mér sem bróður, mér
yrði gleðin aðeins veitt til hálfs,
á ættjörð minni nýt eg fyrst mín
sjálfs, þar elska eg flest, þar uni’
eg bezt við land og fólk og feðra-
tungu.”
Pétur Sigurðson.
Kelowna, iB. C.
Þegar sólin slokknar.
Það er svo sem auðvitað, að í
fornöld hafa sólmyrkvar — al-
myrkvar, eins og sá, sem varð í
srmar, — vakið undrun og ótta
hjá mönnum, vegna þess að þeir
vissu ekki hvernig á þeim stóð og
vissu engin skil á göngu himin-
hnattanna. I
Um þúsundir ára hafa Kínverj-
ar talið að sólmyrkvar stafi af
ruglun í sólkerfinu. —, Og vegna
þess að Kínverjar kalla landið
sitt “himneska ríkið” og keisarann
hafa þeir kallað “son sólar”, þá
var um. að gera fyrir þá, að lag-
færa þennan rugling í himinhvel-
inu jafnharðan. í hvert skifti,
sem sólmyrkvi varð, var því í
Kína efnt til seiðs og ýmsar sær-
ingar í frammi hafðar, til þess að
reka á braut hina illu anda, sem
ollu því, að “sól þat né vissi hvar
hún sali átti.”
Snemma í fornöld lögðu Kín-
verjar mikla rækt við það, að vita
fyrirfram, hvenær hinir illu and-
ar mundu slökkva sólin. Er það
upphaf stjörnuvísindanna, eins og
þau nú eru. Og hve Kínverjum
þótti það afar áríðandi, að vís-
indamenn sínir vissu upp á hár,
hvenær hinir illu andar væru á
ferðinni og ætluðu sér að slökkva
sólina, má geta þess, að 2550 ár-
um fyrir Krists burð, voru tveir
kínverskir vísindamenn, Ho og Hi,
teknir af lífi vegna þess, að þeim
hafði skjöplast að sjá fyrir sól-
myrkva, er varð það ár. Þetta er
í fyrsta skifti, svo sögur fari af,
að getið er um sólmyrkva.
Þessi trú, að illir andar vildu
deyða sól og mána, mannanna
börnum til bölvunar, var mjög
útbreidd um allan heim, enda þótt
hún kæmi fram í ýmsum myndum
hjá hinum ýmsu þjóðflokkum. —
Meðal Svertingja á vesturströnd
Afríku var það trú, að svartur
köttur hlypi fyrir sólina, setti upp
kryppuna og skygði þannig á
dagsins Ijós. Gerðu þeir því alt
sem þeir gátu til að fæla burtu
illkvikindið. Árið 1877 " rakst
landkönnunarmaður á sömu skoð-
un hjá íbúunum , Indo-Kína. En
þar var venjan sú, x hvert skifti
sem sólmyrkvi varð, að menn
reyndu að fæla burtu svarta ó-
hræsið með því, að skjóta að því
örvum, varpa að því steinum og
svo framvegis.
í Indlandi var það trú manna,
að illur andij þreiddi út svarta
vængi sína, skygði á sólina og
reyndi að sökkva henni. Þeir
flýttu sér því að henda sér í fljót-
in og mara þar í kafi svo að ekki
stóð upp úr nema blánefið; ætl-
uðu þeir að á þann hátt mundu
þeir geta forðað sér við stórkost-
legum óhöppum.
í Síam réði sú trú, að illur
andi gleypti bæði sól og mána, og
að vísindamenn Norðurálfunnar
stæði í sambandi við hann. Á
annan hátt gátu menn þar ekki
skilið, hvernig á því stæði, að
Evrópumenn vissu sólmyrkva og
tunglmyrkva fyrir.
Á Grikklandi réð lík trú fyr á
öldum. Þar héldu menn að sól-
myrkvar stöfuðu af völdum illra
anda og að þeir léti tröll draga
sól og mána niður í undirdjúpin,
og að sindur það, sem af þeim
leiftraði um hveíið, væri baneitrað
bæði fyrir menn og skepnur.
Þegar Kolumbus kom til Vest-
índia rakst hann á sömu skoðun-
ina þar, það var árið 1504. —
Hafði hann þá| orðið að flytja til
Jamaica. Var hann þar ekki vel-
kominn gestur. Fólkið tortrygði
hann, sat á svikráðum við hann
og lét hann ekki fá neitt til mat-
ar. Honum kom þá til hugar, að
hræða fólkið með því að hóta að
slökkva mánann. Vissi hann, að
tunglmyrkvi var í vændum þá á
næstunni. Hann hótaði því að
ræna mánanum, ef menn létu sig
ekki fá mat. Og nóttina eftir lét
hann verða alvöru úr þeirri hót-
un. Fólkið horfði á hvernig
tunglið myrkvaðist og hvarf með
öllu. Daginn eftir var það mjög
fúst að láta Kolumbus fá mat-
væli.
Á seinni öldum var og almenn
hjátrú og hindurvitni í sambandi
við sólmyrkva og tunglmyrkva. —
Gott dæmi þess er sólmyrkvinn,
sem varð árið 1706, einhver sá
mesti sólmyrkvi, er sögur hðfðu
farið af í Norðurálfu. Fregnin
um það, að hann væri í vændum,
hafði flogið um aílt, og menn
ræddu af ákefð um það, hvernig
ætti að komast hjá hinum hættu-
legu áhrifum hans. Voru ýms
varúðarrit gefin út og menn þar
hvattir til þess meðal annars, að
byrgja alla brunna vandlega og
koma fé í hús áður en sólmyrkv-
inn skylli yfir, svo að engin hætta
gæti stafað af hinum eitruðu loft-
tegundum, er haldið var að æddu
yfir jörðina um leið og sólin
slokknaði. Almyrkvi varð þá á
sóllu í nokkrar mínútur og var svo
dimt, að menn sáu ekki hver ann-
an á götu. Stjörnur sáust tindra
á dökku himinhvolfinu og í nánd
við það, sem sólin átti að vera,
sáust Merkúríus, Venus, Júpíter
og Saturnus. öll dýr leituðu sér
náttstaðar, hænsnin stungu nefj-
um undir væng og fóru að sofa,
en uglur og leðurblökur komu á
kreik og héldu að komin væri
nótt.
Haustið 1914, skömmu eftir að
stríðið hófst, var sólmyrkvi all-
mikill í Evrópu. Rússneska
stjórnin fann sig knúða til þess,
að gefa út hughreystandi til-
kynning og senda hana til allra
hermannanna, svo að þeir skoð-
uðu ekki sólmyrkvann sem neinn
yfirnáttúrlegan atburð — eða
hernaðarbragð af Þjóðverjum. —
Þetta var nauðsynleg varúðarráð-
stöfun, því að dænvi voru til þess
áður í hernaði, að sólmyrkvar
komu öllu á ringulreið, höfðu
jafnvel valdið því, að her, sem
stóð vel að vígi, beið algeran ó-
sigur. — Sögur eru U1 um það frá
fornöld, að sólmyrkvar skútu
hraustum herforingjum þann
skelk í bringu, að þeir töpuðu sér
alveg. Herodotus segir frá stríði
milli Lydíumanna og Meda er
stöðvaðist vegna þess, að sól-
myrkvi varð meðan á orustunni
stóð. Á einni af herferðum sínum
lenti Alexander mikli i vandræð-
um vegna þess, að hermenn hans
urðu kvíðafullir út af tungl-
myrkva. Hafði hann mikið fyrir
að telja kjark í þá aftur og eggja
þá til framgöngu. Einu sinni, er
Agaton konungur í Syrakusa háði
orustu, varð sólmyrkvi og sló þá
miklum ótta á hermenn hans. En
kóngur varð sjálfur hvergi hrædd-
ur. Hann veifaði kápu sinni yfir
höfði sér og kallaði svo hátt, að
heyra mátti um allan herinn: —
Kvað gengur að ykkur? Eruð þið
hræddir við það, þótt svolitið
skyggi ? — Gríski herstjórinn
Nikolaus var ekki jafn hugdjarf-
ur. Hann var á herferð í Sikil-
ey árið 415 fyrir Krists burð. |
Kom þá tunglmyrkvi og varð hann j
svo skelfdur að hann misti alt vald
á herstjórninni; óvinaherinn hóf
þá sókn og vann algeran sigur.
Féll Nikolaus þá og her hans var
höggvinn niður. Er talið, að
þetta hafi verið upphaf að því, að
veldi Athenu leið undir lok.
Árið 1033, hinn 29. júmí, varð
almyrkvi á sólu um miðjan dag.
Einmitt um það leyti höfðu nokkr-
ir samsærismenn ákveðið að setja
Benedikt páfa ix. af stóil. Átti að
grípa hann meðan hann væri fyr-
ir altarinu. En þegar þeir ætl-
uðu að ráðast í það, kom sól-
myrkvinn og urðu þeir þá svo
hræddir, að þeir hættu við alt
saman. Benedikt var páfi í 11 ár
eftir þaðj—Lesb. Mbl.
VITA-GLAND TÖFLURNAR
tryggja það að hænurnar verpa
innan þriggja daga
Hænurnar hafa lífkirtla eins og
manneskjan og þurfa holdgjafar-
efni. Vita-Gland töflur eru slíkt
efni og séu þær leystar upp í vatni
sem fyrir hænsnin er sett, þá fara
lélegar varphænur strax að verpa.
Vísindin hafa nú fundið þau efni
sem nota má til að ráða því alveg
hvernig að hænurnar verpa. —
Skýfslur sýna, að með því að nota
hæfiilega mikið af Vita Gland
töflum handa hænunum, getur
hæna verpt 300 eggjum, þar sem
meðal hæna verpir að eins 60
eggjum.
Egg, egg og meiri egg, og þrif-
leg hænsni án mikillar fyrirhafn-
ar eða meðala eða mikils fóðurs.
Bara að láta Vita-Gland töflu í
drykkjarvatnið. Auðvelt að tvö-
falda ágóðann með sumar-fram-
leiðslu á vetrarverði. Þeir, sem
búa til Vita-Gland töflurnar, eru
svo vissir um ágæti þeirra, að
þeir bjóðast til að senda yður box
fyrir ekkert, þannig: sendið enga
peninga, bara nafnið. Yður verða
send með pósti tvö etór box, sem
hvort kostar $1.25. Þegar þau
koma, þá borgið póstinum bara
$1.25 og fáein cents í póstgjald.
Nábúar yðar sjá svo hvað eggiun-
um fjölgar hiá yður, kostnaðar-
laust. Vér ábyrgjumst. að þér
verðið ánægður. eða skilum aftur
peningunum. Skrifið oss strax í
dag og fáið mikið fleirl egg á auð-
veldara og ódýrara hátt.
VTTA-GLAND LABORATORTES
1009 Bohah Bldg., Toronto. Ont.
Frá Islandi.
Frá Akranesi er símað 12. þ.m.:
Hér er mikið um það rætt, hvort
hreppurinn skuli kaupa Garðana.
Hefir þetta komið til orða áður,
en nú er kominn skriður á málið.
Hefir undanfarið verið safnað
undirskriftum þeirra, sem hlyntir
eru kaupunum, og mun bráðlega
verða haldinn fundur um málið.
Tilgangurinn með kaupum á jörð-
inni er, að fá land, sem vel er
fallið til ræktunar, handa hrepps-
búum. — Mikið hefir verið unnið
hér að jarðabótum í haust. Er
jafnvel enn unnið að plægingum.
— Héðan hefir altaf verið sótt á
sjó undanfarið, er gefið hefir, og
hefir afilast vel. Á laugardaginn
reru menn í fyrsta skifti á þessu
hausti á vetrarmið. Alaðist á-
gætlega.
Á fjölmennum fundi um björg-
unarmálin, er haldinn var hér i
bæ fyrir skemstu, var kosin fimm
manna nefnd til þess að undirbúa
stofnun allsherjar björguarfélags
um land alt. Nefndina .skipa:
Geir Sigurðsson skipstjóri, Guðm.
Björnsson landlæknir, Jón Berg-
sveinsson kaupm., Sigurjón ólafs-
so alþm. og Þorsteinn Þorsteins-
son skipstjóri.
Skelfélagið hefir í sumar látið
reisa tvo mikla olíugeyma suður
við Skerjafjörð. Er nú von á fyrsta
farmi þangað bráðlega, 3000 smá-
lestum, og kemur hann með tank-
skipi. Byrjað er að reisa tvo
Gyllinœd
Lœknast fljótlega
“Eg tók mikið út árum saman
af þessum slæma sjúkdómi”
segir Mrs. W. Hughes, Hoche-
laga St., Montreal.
“Kvalir, svefnleysi, og alls-
konar ill böan, var það sem eg
átti við að stríða þar til eg
reyndi Zam -Buk. Nú veit eg,
að það er ekkert til, sem jafn-
ast á við þetta ágæta meðaL
Síðan það læknaði mig, lang-
ar mig innilega til að láta þá,
er líða af slíkum sjúkdómi,
vita um það. 50c. askjan.
Stöðvar kvalir undra fljótt.
Græðandi meðal úr
plönturíkinu.
olíugeyma á Akranesi og aðra tvo
í Vestmannaeyjum, en eftir nýár
byrjar félagið að byggja olíu-
geyma á Akureyri, ísafirði og
tveim stöðum á Austurlandi.
<HKHKH3<H>CH><H><H><H>CHKH><H><H><H>CH><H>CH><H><H><H}<HCH><><H><H><H»<H><H>0
Sendið korn yðar
ta
UÍHTED GRAIN GROWERSI?
Bank of Hamilton Chambers
WINNIPEG
Lougheed Building
CALGARY
Fáið beztu tryggingu sem hugsanleg er.
INNKÖLLUNAR-MENN LÖGBERGS
Amaranth, Man.........
Akra, N. Dakota ....
Árborg, Man...........
Árnes, Man............
Baldur, Man...........
Bantry, N.Dakota . . ..
Beckville, Man........
Bellingham, Wash. .. .
Belmont, Man..........
Bifröst, Man..........
Blaine, Wash..........
Rredenbury, Sask......
Brown, Man............
Cavalier, N. Dakota ..
Churchbridge, Sask. ..
Cypress River, Man. ..
Dolly Bay, Man........
Edinburg, N. Dakota ..
Elfros, Sask..........
Foam Lake, Sask. .. ,
Framnes, Man..........
Garðar, N. Dakota .. ..
Gardena, N. Dakota ..
Gerald, Sask..........
Geysir, Afan..........
Gimli, Man............
Glenboro, Man.........
Glenora, Man..........
Hallson, N. Dakota ..
Hayland, Man..........
Hecia, Man............
Hensel, N. Dakota . . ..
Hnausa, Man...........
Hove, Man................
Howardville, Man. ..
Húsavík, Man..........
Ivanhoe, Minn.........
Kristnes, Saslc.......
Langruth, Man.........
Leslie, Sask..........
Lundar, Man...........
Lögberg, Sask.........
Marshall, Minn........
Markerville, Alta. ..
Maryhill. Man.........
Milton, N. Dakota .. ,
Minneota, Minn. .. .
Mountain, N. Dakota .
Mozart, Sask..........
Narrows, Man..........
Nes. Man..............
Oak Point, Man. .. .
Oakview, Man..........
Otto, Man.............
Pembina, N. Dakota ..
Point Roberts, Wash.
Red Deer, Alta........
Reykjavík, Man........
Riverton, Man.........
Seattle, Wash.........
Selkirk, Man..........
Siglunes, Man.........
Silver Bay, Man.......
Svold, N. Dakota ....
Swan River, Man. ..
Tantallon, Sask.......
Upham, N. Dakota ..
Vancouver, B. C. .. .
Víðir, Man............
Vogar, Man............
Westbourne, Man. ..
Winnipeg, Man.........
Winnipeg Beach, Man
Winnipegosis, Man. . .
Wynyard, Sask.........
.......B. G. Kjartanson.
.. .. B. S. Thorvardson.
.... Tryggvi Ingjaldson.
.......F. Finnbogason.
..............O. Anderson.
........Sigurður Jónsson.
.......B. G. Kjartanson.
. .. Thorgeir Símonarson.
..............O. Anderson
.... Tryggvi Ingjaldson.
, .. Thorgeir Símonarson.
............S. Loptson
..........T. J. Gislason.
.. .. B. S. Thorvardson.
............S. Loptson.
.. .. Olgeir Frederickson.
.......Ólafur Thorlacius.
.... Jónas S. Bergmann.
Goodmundson, Mrs. J. H.-
.. Guðmundur Johnson.
.... Tryggvi Ingjaldson.
.... Jónas S. Bergmann.
.......Sigurður Jónsson.
..............C. Paulson.
. .. Tryggvi Ingjaldsson.
..........F. O. Lyngdal
.......Olgeir Fredrickson.
...........O. Anderson,
.. .. Col. Paul Johnson.
..........Kr. Pjetursson.
.. .. Gunnar Tómasson.
......Joseph Einarson.
.......F. Finnbogason.
...........A. J. Skagfeld.
. .. .. Th. Thorarinsson.
............G. Sölvason.
...............B. Jones.
............Gunnar Laxdal.
.. .. John Valdimarson.
...........Jón Ólafson.
............S. Einarson.
..............S. Loptson.
•...............B. Jones.
..........O. Sigurdson.
...........S. Einarson.
..........0.0. Eiuarsson.
................B. Jones.
.......Col. Paul Johnson.
..........H. B. Grímson.
..........Kr Pjetursson.
..........F. Finnbogason.
..........A. J. Skagfeld.
.........Ólafur Thorlacius.
............S. Einarson.
............G. V. Leifur.
..........S. J. Mýrdal.
............O. Sigurdson.
............Árni Paulson.
.........Th. Thorarinsson. ‘
.... Hoseas Thorlaksson.
............G. Sölvason.
..........Kr. Pjetursson.
.........Ólafur Thorlacius.
.......B. S. Thorvardson.
............J. A. Vopni.
..............C. Paulson.
........Sigurður Jónsson
..........A. Frederickson.
.. .. Tryggvi Ingjaldsson.
.........Guðm. Jónsson.
.........Jón Valdimarsson
.. .. Olgeir Frederickson.
............G. Sölvason.
. .. Finnbogi Hjálmarsson.
..........G. Christianson.