Lögberg - 19.01.1928, Blaðsíða 6

Bls. 0.
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 19. JANÚAR 1928.
Ljónið og Músin.
Eftir Gharles Klein.
(Saga sú, sem hér birtist í íslenzkri þýðingu,
kom fyrst út árið 1906 í New York).
Grimsby. Hvað eigum við að gera með þenn-
an dómsúrskurð? Við höfum tapað málinu.
Eg vissi alt af að Rossmore dómari mundi vera
á móti okkur. Almennings álitið er líka á móti
okkur. Blöðin—”
Andlitið á Mr. Grimsby. varð enn rauðara
en áður og hann sagði með töluverðum ákafa
og þjósti: “ Almenningsálitið og blöðin, það
dót getur farið norður og niður. Hvað er eig-
inlega þetta svokallaða a-lmenningsálit? Ann-
aðhvort getur þetta járnbrautarfélag ráðið sín-
um eigin gerðum, eða það getur það ekki, og
ef það getur það eikki, þá ætla eg fyrir mitt
leyti að hætta við þetta. Blöðin! Ja, svei! Þau
eru ekkert nema leigutól, skal eg segja yður.
Þau eru bara að fiska eftir liagsmunum. Eg
hefi aldrei séð þau hafa hátt um sig til nokkurs
annars. Þau gjamma heilmikið, til að láta taka
eftir sér. Svo leggjast þau niður og væla eins
og veikur rakki. En það kostar vanalega eitt-
iivað iþetta ólukkans uppistand.”
Senatorinn brosti, en þpð var engin gleði
eða góðvild í brosinu.
“Nei, nei, Mr. Grimsby, hér er öðru máli
að gegna. Þetta er reglulega alvarlegt. Hing-
að til hefir félagið verið reglulega heppið þeg-
ar þaðjiefir átt í málaferlum.”
“Við getum dkki búist við að vera altaf
jafn lánsamur eins og við vorum í fimtíu miljón
dala málinu. Stollmann dómari reyndist okk-
ur þá góður vinur. ”
Grimsby gretti sig og sagði:
“ Já, það borgaði sig vel fyrir hann. Jafn-
vel þótt yfirdómarar séu, þá fá þeir ekki tutt-
ugu þúsundir á hverjum degi. Það er eins
mikið eins og tveggja ára laun.”
* ‘ Það gæti líka þýtt tveggja ára fangelsi, ef
það kæmist upp,” sagði Robert og hló kulda-
lega. Grimsby sá sér hér leik á borði, að ná
sér ofurlítið niður á félaga sínum og sagði hægt
og seint: *
“Hvað tukthúsinu viðvíkur, þá gæti það nú
fleiri hent að lenda þar.”
Senator Robert horfði hvast og alvarlega á
Grimsby, undan sínum ljósleitu augnabrúnum
og svaraði í köldum og alvarlegum róm:
Ilér er ekki um neinar mútur að ræða. Félagið
gæti ekki keypt Rossmore dómara fyrir $200,-
000. Hvað hann snertir er ekki við neitt slíkt
komandi.”
Það var eins og dytti yfir Mr. Grimsby og
hann varð mjög tortryggnislegur á svipinn.
Þessum mönnum, sem fóru allskonar króka-
leiðir og hikuðu ekki við að “útsjúga hús ekkna
og föðurlausra,” var mjög erfitt að skilja, að
það, væru í raun og veru til menn, og það mitt
á meðal þeirra, sem mettu sannleika og rétt-
læti og sinn eigin heiður meira en peninga.
Enda svaraði Mr. Grimsby töluvert háðslega:
“Er ndkkur slíkur maður í opinberri stöðu
vor á meðal, sem ekki er hægt að fá á sitt mál
með einhverjum ráðumf”
“Já, og einn af þeim er Rossmore dómari.
Hann er einn af þeim fáu mönnum í Banda-
ríkjunum, sem er verulega samvizkusamur í
sinni embættisfærslu. Hann er að þjóna þjóð
sinni, en ekki sjálfum sér. Eg er enginn vin-
ur hans, en eg verð að segja það um hann, sem
satt er. ”
Hann talaði alvarlega og með áherslu eins
og hann vildi útrýma þeirri trú eins og hverri
annari fjarstæðu að allir menn í opinberum
stöðum væru óráðvandir og það væri hægt að
kaupa fylgi þeirra allra ef nóg væri í boði.
Hann vissi full vel að þetta var ekki fjarri
sanni hvað sjálfan hann snerti og þá sem hann
hafði nánastan félagsskap við. En sannleik-
urinn kemur stundum æði óþægilega við menn.
Það var því eins og honum þætti í svipinn vænt,
um, að geta bent á Rossmore, sem væri sönnun
fyrir því, að embættismennirnir væru ekki eins
slæmir, eins og þeir væru sagðir.
Þeir hefðu verið kunnugir fyr meir, þegar
Rossmore var friðdómari í New York. *Það
var áður en Robert varð pólitískur bragðaref-
ur, og á þeim árum hafði hann borið virðingu
fyrir því sem gott var og göfugt. Þrátt fyrir
það að þeir voru all-ólíkir, þá höfðu þeir kynst
hvor öðrum töluvert og fallið heldur vel sam-
an. En eftir að Robert fór til Washington,
höfðu þeir ekkert saman að sælda. Þó hafði
hann altaf veitt Rossmore eftirtekt, og þegar
hann varð yfirdómari, og það tiltölulega ungur,
þá hafði honum þótt einstaklega vænt um það,
og honum fanst að hann ætti skilið að hljóta
þennan heiður. Ef það hetfði verið nokkur
skapaður hlutur, sem gat komið Robert til að
trúa því, að ráðvendni væri vissasti vegurinn
til virðingar og metorða, þá var það lang helzt
þetta, hve vel Rossmore geldk. Honum skildist
að þessi maður hefði hlotið þá miklu kosti í
vöggugjöf, en sem hann sjálfur hefði farið á
mts við, að geta ávalt og í öllu verið strang-
heiðarlegur, og samt komist til hærri valda og
verið mest metinn af öllum dómurum í ríkinu.
Hann var ágætur lögfræðingur og hann var
prýðis vel máli farinn. Hann var álitinn lærð-
astur allra dómara í ríkinu, og allir luku upp
einum munni um það að dómar hans væru bæði
viturlegir og réttlátir, og það sem mest var um-
vert, hann átti alt þetta traust fólksins og góða
álit, skilið. Alt til þessa hafði enginn grunur
fallið á hann, og jafnvel óvinir hans efuðu alls
ekki að hann væri fyllilega réttlátur og heiðar-
legur maður. Þetta var orsökin til þess, að nú
var mikill órólaiki í herbúðum þeirra stórgróða-
manna, sem hér voru saman komnir. Það hafði
orðið hlutskifti Rossmore dómara að dæma í
máli, sem félagið varðaði mjög miklu og þessir
inenn vissu fullvel að dómur hans var réttlátur,
þó þeir væru óánægðir með hann, vegna þess
að hann var þeim í óhag.
Gr.imsby tók lítið til greina það, sem Robert
hafði sagt og sagði:
“Hvernig er með þetta, sem blöðin eru að
segja? Þáði Rossmore dómari mútur af Great
Northwestern félaginu, eða gerði hann það
ekki? Þér ættuð að vita um það.”
“Eg veit það líka,” svaraði Robert heldur
þurlega, “en eg hefi ekkert um það að segja,
þangað til Mr. Ryder kemur. Mér skilst að
hann hafi kynt sér þetta mál. Hann segir okk-
ur alt um það, þegar hann kemur.”
Klukkan var að verða þrjú. Lítill maður
með gleraugu og með stóra bók undir hendinni
gekk hvatlega inn í innra herbergið.
“Þarna kemur Mr. Lane með fundarbók-
ina. Fundurinn er að byrja. Hvar er Mr.
Ryder?”
Fundarmenn tóku sér sæti í fundarherberg-
inu. Klukkan sló þrjú, en áður en hljómurinn
var dáinn út, gekk inn í herbergið hár maður,
lieldur grannur, gráhærður, ofurlítið lotinn í
herðum, en þó f jörlegur og hraustlegur. Hann
\"nr mjög vel klæddur; var í frakka, sem fór
ágætlega, hvítu vesti^ og hafði svart hálsbindi
og silkihatt á höfði.
Þessi maður var John Burkett Ryder, auð-
maðurinn mikli.
II. KAPITULI.
Þótt John Burkett Ryder væri nú orðinn 56
ára gamall, var hann furðulega unglegur. Eins
og þegar hefir verið sagt, var hann orðinn dá-
lítið lotinn í herðum og hárið var orðið snjó-
hvítt og töluvert farið að þynnast. En hann
var léttur á fæti, snar og liðugur og þegar mað-
ur átti tal við hann, gat maður vel ímyndað
sér að hann væri ekíki nema fertugur maður.
Forfeður hans höfðu komið frá Englandi fyrir
300 árum og hann bar með sér af hvaða ætt-
stofni hann var runninn, þó var hann í raun og
veru reglulegur Bandaríkjamaður bæði að út-
liti og innræti. Ryder var hár maður vexti
og það sópaði að honum. Alstaðar mundi hann
hafa vakið á sér eftirtekt. Þeir menn, sem
skarað hafa fram úr samtíðarmönnum sínum í
einhverju, góðu eða illu, bera það vanalega
með sér, og þeim er veitt meiri athygli en öðr-
«m mönnum hvar sem þeir fara. Mæti maður
slíkum manni á götunni, þá veitir maður hon-
um vanalega nána eftirtekt og þekki maður
hann ekki, þá er maður ekki í rónni fyr en mað-
ur hefir fengið að vita hver hann er, og reynsl-
an verður oftast sú, að maður sá, sem vakti eft-
irtekt vora-, er einhver framúrskaranm hermað-
ur eða siglingamaður, eða þá að hann er frægur
rithöfundur, eða frægur lögmaður eða þá að
hann hefir skarað fram úr í klækjum og löstum.
Um John Ryder hafði verið sagt að hann
væri landi og lýð til niðurdreps; hann væri til-
finningalaus járnkarl og svifist ekki neins þeg-
ar um peninga væri að ræða, og að honum þætti
ekkert fyrir að merja náungann til dauðs fyrir
þær sakir einar, að honum fyndist hann vera í
vegi fyrir sér. Hvað sem satt kann að hafa
verið í þessu, þá bar hann það á engan hátt með
sér, að hann væri nokkur misindismaður. Það
var öðru nær, hann hafði sérstaklega fallegt og
vel lagað höfuð og fallegt, gáfulegt andlit og
hver hreyfing hans lýsti orku og áræði. Þegar
hann var í góðu skapi, lék oft góðlátlegt og fal-
legt bros um varir hans og hann hló stundum
hátt, sérstaklega af góðum kýmnissögum. Hafði
hann sjálfur mikið upplag af þeim og kunni á-
gætlega með þær að fara. En þegar hann mætti
verulegri mótstöðu varð sv.ipurinn óendanlega
harðneskjulegur, því hans ósveigjanlegi vilja-
kraftur lét ekki undan neinu. Þeir, sem sáu
þann svip, og þektu manninn, vissu að þá var
ekki til neins að reyna að telja honum hug-
hvarf eða hafa nokkur áhrif á hann.
John Ryder hafði falleg og sérstaklega ein-
kennileg augu, og mátti af þeim marka veðra-
brigðin í S'kapferli hans. Þau voru hvöss og
sljær, en hið einkennilegasta við þau var það,
að þau skiftu um lit eftir því sem skapinu var
háttað í það og það sinnið. Þegar eigandinn
var í góðu skapi og hann naut hvíldar eftir erf-
iði dagsins, þá mátti lesa í augum hans ósegj-
anlega mikinn frið og gleði og þau voru eins
Iiiminblá, eins og loftið á lieiðskírum vor-
morgni. Og þegar maður leit inn í þessi djúpu,
bláu, fallegu augu, þá fanst manni það engum
vafa bundið, að hér væri göfugmenni og góð-
menni, sem aldrei gæti látið sér til hugar koma,
að verða nokkrum smælingja til meins. Þegar
þannig stóð á var andlit hans svo göfugmann-
legt og góðmannlegt, að þér fanst, að þú hik-
laust gætir treyst honum fyrir öllu sem þú ætt-
ir, heiðri og fé, konu og börnum, því öllu, sem
í hans umsjón væri, hlyti að vera vel borgið.
En þegar friðurinn var úti og John Ryder
éieitti kröftum sínum að því, að ná yfirráðum
á stjórnmálasviðinu eins og í fjármálunum, þá
urðu augun grænleit eða gulleit, ekki ósvipuð
augum þeirra dýra, sem tilheyra kattarkyninu,
og þau lýstu ótvíræðlega áfergju hans, sem í
raun og veru stefndi öll í eina aðal átt, sem var
sú að græða fé. Og enn tóku augu hans lit-
breytingum og það var þegar skapið varð æst
og varð þá alt undan að láta og jafnvel nán-
ustu v.inum hans stóð hin mesta ógn af honum.
Þá urðu þau svört eins og nóttin en skutu eld-
ingum og mintu á óskaplegt þrumuveður. Þeg- 0
ar hann þannig brá skapi sínu varð hann stund-
um svo æstur, að úr hófi keyrði og var hann þá
jafnvel svo óvarfærinn, að hann gætti þess ekki
hvað hann sagði, og hirti ekki þó hann kastaði
á glæ vináttu góðra manna, hæfilegri yirðingu
fyrir sjálfum sér og tilhlýðilegri velsæmd og
jafnvel fjármunum.
Svona var hann nú þessi mikli maður, sem
allir litu til þegar hann kom inn. Samtalið
hætti eins og einhver töfrasproti hefði snert þá.
Samt hvísluðu þeir einhverju hver að öðrum
og gáfu hver öðrum olnbogaskot. Ryder var
fljótur að koma auga á vin sinn Robert og
lieilsaði honum góðlátlega.
“Þér komið á réttum tíma, Mr. Ryder, eins
og vant er, eg hefi aldrei vitað yður koma of
seint. ”
Hinn rnikli maður brosti, og það var snert-
ur bæði af háði og góðvild í brosinu. Lítil-
mennin gáfu honum nánar gætur og hlustuðu
með mestu athygli eftir því sem hann kynni að
segja og þeir olnboguðu sig áfram og reyndu
hver um sig að komast sem næst Ryder til að
reyna að vekja eftirtekt hans á sér, en það var
ems og þeir hikuðu við að ganga honum of
nærri, eins og hýenan hikar við að ganga nærri
úlfinum. Senator Roberts sagði eitthvað við
hann í hálfum hljóðum og hló Ryder við. Það
var eins og glaðnaði yfir öllum hinum, þegar
þeir fundu að hinn mikli maður var í góðu
skapi og þegar hann snéri sér að Roberts, féll
birtan frá glugganum í andlit hans, og þá kom
það í ljós, að nú voru augu hans eins blá, eins
og himinbláminn.
“Það verður ekkert rifrildi í dag,” hvíslaði
einn af forráðamönnunum.
“Við bíðum nú og sjáum,” sagði annar sem
reyndari var, “augu þessa manns taka eins
snöggum breytingum eins og veðrið.”
Uti fyrir var að syrta að og það var byrjað
að rigna. Þrumuveður var að skella á.
Ryder gekk inn í fundarherbergið og Ro-
berts næstur honum og svo ráðunautarnir hver
af öðrum og síðastur litli skrifarinn með gerða-
bókina.
A miðju gólfi í fundarherberginu var langt
borð, grænt að lit og var stólum raðað fram
með því báðum megin. Þegar Ryder kom inn
Iiætti alt samtal og allir flýttu sér að komast
í sæti sín. Eina hljóðið, sem heyrðist, var fóta-
lak mannanna og skarkalinn í stólunum, þegar
þeir voru dregnir eftir gólfinu.
Ryder settist í forsetasætið við annan enda
borðsins og setti fundinn. Litli skrifarinn las
fnndargerðina frá næsta fundi á undan. Rödd-
in var tilbreytingarlaus og leiðinleg. Enginn
maður hlustaði á það, sem hann var að lesa og
sumir virtust hálf sofna, en aðrir horfðu beint
framan í Ryder og reyndu að lesa af svip hans,
hvort hann mundi nú ekki hafa eitthvert ráð
til að koma í veg fyrir þá hættu, sem yfir vofði
og sem kom mjög við hjartað í þeim öllum, því
hér var um peningatap að ræða fyr.ir þá alla,
og það ekki lítið. Oft hafði hann áður reynst
þessu félagi vel. Þegar eitthvað gekk því á
móti og félagar hans vissú ekki hvað gera
skyldi. Gat hann ekki enn afstýrt vandræðun-
um! En Ryder kunni manna bezt að dylja
liugsanir sínar, og enginn maður gat ráðið í
það, hvað hann var að hugsa. Augu hans voru
enn blá og efaði því engjnn að hann væri í góðu
skapi. Hann horfði upp í loftið og þar var dá-
lítill köngulóarvefur, sem ein fluga hafði
flækst í. Það var eins og honum yrði starsýnt
á þetta, hvort sem það nú kom til af því, að
honum þætti herbergið illa hirt, eða hinu, að
þarna þættist hann sjá nokkuð, sem eitthvað
mætti af læra. Alt í einu hætti skrifarinn að
lesa og vissu allir að fundargerningurinn var
búinn. Það var eins og Ryder rankaði við sér;
hann spurði hvort nokkur hefði nokkrar at-
hugasemdir við hann að gera, og þegar það var
ekki þá sagði hann fundargerninginn samþykt-
an. Hann lagði fyrir fundinn noklkur smærri
mál, sem öll voru afgreidd nokkurnvegin orða-
laust og var nú fundurinn til þess búinn að
taka fyrir það málið, sem var aðalmálið á dag-
skránni í þetta sinn og lagði Ryder það fyrir
fundinn og skýrði aðalatriði málsins.
Fyrir nokkrum árum hefði félagið keypt
nokkur þúsund ekrur af landi í grend við Au-
burndale. Landið var keypt fyrir lítið verð og
það var um það talað þá, að félagið gæfi nokk-
uð af því fyrir skemtigarð. Þetta loforð hefði.
þá verið gefið í allri einlægni og með góðum
hug, en í kaupsamningnum væri ekkert á þetta
minst. Ef nú landið síðar hækkaði í verði, svo
eigendurnir sæu sér ekki fært að framkvæma
þessa fyrirætlun, þá virtist það engum vafa
bundið, að þeir mættu sjálfir ráða hvað þeir
gerðu við sína eigin eign. Ibúunum í Auburn-
dal hefði nú samt sýnst annað og fyrir áeggj-
anir og þvaður blaðanna hefðu þeir höfðað mál
gegn félaginu með þeim tilgangi að neyða það
til að halda við sína upphaflegu áætlun. Bær-
inn hefði unnið málið fyrir undirrétti, en fé-
lagði hefði gert alt sem það gat til að halda
uppi rétti sínum og síðast far.ið með málið til
hæstaréttar og þar hefði Rossmore dómari,
eftir miklar bollaleggingar, látið sér sæma að
staðfesta dóm undirréttar og hefði félagið þar
með tapað málinu algerlega. Þetta sagði hann
að væri í raun og veru það sem gerst hefði, og
nú vildi hann gjarnan heyra álit fundarmanna
á þessu máli.
Mr. Grimsby stóð á fætur. Eins og flestir
hans líkar, var hann öruggur og hávaðasamur
málskrafsmaður þegar hann var að fást við
sína jafningja eða þá, som hann áleit að væru
sér minni menn. En hann var áreiðanlega al-
veg óvanur að halda ræður frammi fyrir slík-
um náungum, eins og þarna voru saman komn-
ir. Hann v.issi ekki hvert hann átti að horfa og
hann var í vandræðum með hendurnar á sér og
þarna tvísté hann afar ráðaleysislegur og svita-
straumarnir runnu niður andlitið, sem var
þrútið af fitu og hvað eftir annað þurkaði
hann af sér svitann með stórum mislitum vasa-
klút. Loksins tók hann t,il máls:
“Herra forseti! í tíu ár hefir þetta félag
haft meiri tekjur heldur en nokkurt annað
samskonar félag Jí Bandaríkjunum í saman-
burði við stærð þess. Við höfum mætt litlum
slysum eða óhöppum og tapað fáum skaðabóta-
málum og árlegur arður hefir verið mikill. Fé-
laginu hefir verið vel stjórnað” — og nú leit
hann til fundarstjóra — “það eigum við hygg-
indum yðar og dugnaði að þakka, Mr. Ryder.”
* ‘ Heyr, heyr! ’ ’ hrópuðu fundarmenn hver í
kapp við annan.
Ryder hneigði sig, en þó heldur kuldalega,
og Grimsby hélt áfram tölu sinni:
“En síðasta árið eða tvö síðustu árin, hefir
alt gengið miklu ver. Málsóknimar hafa rekið
hver aðra og við höfum tapað flestum málum,
og í þetta hafa farið haugar af peningum. Þetta
minkaði ágóða okkar mjög tilfinnanlega síð-
ustu þrjá mánuðina, og þetta síðasta mál, þetta
Auburndale mál, það tekur enn drjúga sneið
af ágóðanum. Herrar mínir, eg vil ekk.i spá
ueinum hrakspám, “en eg má segja ykkur það,
að ef þessu heldur áfram og ekkert er gert sem
dugar til að vinna þessi málaferli, þá lítur
helzt ekki út fyrir annað, en að' við allir mun-
um tapa hverjum einasta dal, sem við höfum í
þetta fyrirtæki lagt. 1 ikjölfar þessa seinasta
máls fylgja sjálfsagt mörg önnur, það getið þið
reitt ykkur á. Það sem eg vildi spvrja forset-
ann að er það, hvað sé orðið úr hans mikla vin-
skap við réttvísina og hans miklu áhrifum á
hinum hærri stöðum, sem aldrei hefir brugðist
okkur þangað til nú upp á síðkastið. Hvað er
hæft í þessu sem sagt er um Rossmore dómara®
Blöðin bera það á hann að hann hafi verið hlið-
hollur vissu brautarfélagi og þegið laglegan
skilding frá því í staðinn." Hvernig stendur á
því að okkar félag getur ekki líka komist í góð-
an kunningsskap við Rossmore dómara og
þægst honum eitthvað fyrir vináttu hans?”
Tölumaðurinn settist niður, lieitur og móð-
ur. Það leyndi sér ekki að fundarmenn voru
töluvert æstir og þeir horfðu fast á Ryder, en
þar voru engin svipbrigði ^áanleg fremur en
á marmara-líkneski. Það leit ekki út fyrir
annað en honum stæði á sama um þetta, sem
félögum hans var svo afarmikið áhugamál.
Annar fundarmaður stóð á fætur. Hann
var meiri tölumaður heldur en Mr. Grimsby,
en röddin var hörð og ónotaleg og eins og skóf
innan á manni eyrun. Hann sagði:
“Herra forseti! Egninn getur neitað því,
að það er rétt, sem Mr. Grimsby hefir sagt.
Vér megum eiga von á ótal málsólknum af svip-
uðu tægi, ef ekki er eitthvað gert til að friða
almenning, eða komið í veg fyrir að árásirnar
verði oss til tjóns. Hvort sem ástæða er til
eða ekki, þá hatar fólkið þetta járnbrautarfé-
lag þó það sé í raun og veru á engan hátt öðru
vísi heldur en önnur járnbrautarfélög, eða
öðru vísi heldur en slík félög verða að vera.
Með þeirri óskaplegu samkepni, sem nú á sér
stað, þá er ekki til neins að láta sér detta í hug
að félagið geti fullnægt öllum þeim kröfum, sem
til þess eru gerðar og margir, í fáfræði sinni,
kunna að halda að rétt sé að gera til starf-
rækslu félagsins eins og vort félag er. Það má
eklki ætlast til að þetta sé góðgerðafélag. Með
fólkið óánægt og blöðin illviljug og sí-þvaðr-
andi á aðra hliðina og ósveigjanlegan dómara á
hina, þá er útlitið alt annað en glæsilegt. En
er það áreiðanlegt að réttvísin sé ósveiganleg.
Er það ekki réfct að vér höfum haft heldur fá-
um málsóknum að verjast, þangað til nú nýlega
og að iþau fáu mál, sem vér höfum átt í hafi
flest gengið oss í vil, alt til skamms tíma ? Ross-
more dómari er hættulegur maður. Meðan
hann situr í dómarasætinu, þá er félaginu ekki
óhætt. Hingað til hafa öll ráð brugðist oss að
ná valdi yf.ir honum, og við náum því afdrei.
Eg legg engan trúnað á þær fréttir, sem blöðin
eru að segja um Rossmore dómara. Þær eru
óábyggilegar. Rossmore er of sterkur maður
til þess að hægt sé að losast við hann með svo
hægu móti. ’ ’
Þessi ræðumaður settist niður og annar
reis á fætur til að segja nokkum veginn alveg
það sama, eins og hinir höfðu sagt, og það
gerðu þeir hver af öðrum. Ryder hlustaði ekki
á það, sem þeir voru að segja, enda hafði hann
litla ástæðu til þess. Eins og hann þekti ekki
þetta mál, og alt sem að því laut, betur niður í '
kjölinn, heldur en nokkur annar maður ? Hann
hugsaði áreiðanlega meira um það, heldur en
þeir, sem lítið gerðu annað en að tala, hvernig
hann gæti losast við þennan erfiða og einræna
mann úr dómarasætinu.
En svona var það nú. Hann, sem gat svo
að segja ráðið yfir löggjöfunum eftir vild sinni
og látið jafnvel yfjrdómarana gera eins og
hann sagði fyrir, fann að hann mátti sín ekki
neins, þegar atv.ikin höguðu því þannig, að hann
komst í kast við Rossmore dómara. Nú síð-
ustu árin hafði hann og hans gróðafélög, sem
voru mörg og stór, tapað hverju málinu á fæt-
ur öðru og það vildi svo til að Rossmore dæmdi
í þeim öllum. Þessir tveir menn höfðu því átt
í bitru stríði hvor við annan, árum saman og
það var enginn hægðarleikur að sjá hver sigra
mundi að lokum. En vopnin voru ólík, sem
]>eir notuðu og aðferðirnar óskiklar. Dómar-
inn fór eftir því sem lögin og embættiseiður
hans sögðu fyrir. Ryder notaði þau vopn sem
liann þekti best og Ikunni með að fara, mútur og
undirferli. En livaða ráð sem Ryder hafði reynt
til þess að verða ofan á í þessum leik og koma
Rossmore úr veginum, þá höfðu þau öll mistek-
ist alt til þessa og álit þjóðarinnar á honum var
jafnvel enn meira nú, heldur en það var þegar
liann varð yfirdómari.
Ryder var fyllilega sannfærður um, að'áuð-
æfin voru gagnslaus til að vinna bug á þessum
mótstöðumanni. Sama aðferðin, sem vel hafði
gefist við aðra dómara dugði ekki við þennan
mann. Hann afréð því að leita annara ráða.
Og ráðin, sem hann valdi voru ráð rógberans.