Lögberg - 16.02.1928, Blaðsíða 2

Bls. 2
LöGBERG, FIMTUDAGINN 16. FEBRÚAR 1928.
5Z5a525SS?S252SH52SaS7SHS25H52S2S?SaSHSHSHSMH5a5Z5a5Z5a5aSHS2S2SaSH5H52SESa52S2SaSaSH5H5HSHSH5E5asaSZ5H5H525HSE5E5HS2SESHS2SHSaSHSHSasasaSÍSaSHSHSHSaSH5a5HSa5Eíi?'rc
T
Sérstck deild í blaðinu
SOLSKIN
Fyrir börn og unglinga
SHSHSHSHS?^ 7ti.eSdSHSHSHSHSH5HSHSHSHSH5H5HSaSH5HSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHS?SHSHÍSHSHSHSH5HSH5HSH5HSHSHSHSHSHSH5HSH5HSHSHSH5ESHSHSHSHSHSHSHSHSHSH5E5HSHSHSHSH5HSH SHSHSHSHSHSH^
GAMLI HUNDURINN.
Eftir Lilju Johnson.
Gamli seppi lá fram á lappir sínar í einu horn-
inu á litlum kofa. Hann hlustaði vandlega og heyrði
naín sitt kallað hvað eftir annað, en hreyfði sig
ekki. Hann vissi, að hann átti að fara að gera sitt
vanaverk, sem hann hafði þurft að gera í mörg ár.
Það var að reka heim stóra skepnuhjörð. En nú var
gamli seppi orðinn þreyttur og langaði til þess að
hvíla sig.
Kveldið áður hafði hann ekki viljað fara og
vonaðist nú eftir, að húsbóndi sinn mundi minnast
þess, hversu dyggilega hann hafði unnið fyrir hann
öll þessi mörgu ár, sem hann hafði verið hjá honum;
hann vonaðist til, að hann mundi ekki reka sig af
stað í þetta skifti, því honum leið illa.
Hann hafði litið bænaraugum á húsbónda sinn;
en húsbóndinn .-fKÍldi ekki, eða vildi ekki skilja bæn
hundsins, og svarið sem hann fékk, var meiðandi
högg, svo seppi hljóp af stað; hann hugsaði nú að
eins um það, að komast sem lengst í burtu frá hinum
harðhjartaða húsbónda sínum.
Þetta kvöld fanst honum hann ácki geta farið;
hann var orðinn svo gamall og lúinn, og þess vegna
hafði hann falið sig þarna í kofahorninu. Nú var
hætt að kalla á hann, og hann vonaðist eftir, að ekki
yrði farið að leita sín, sem ekki heldúr varð.
Þegar hann lá þarna, rifjaðist u«)p fyrir honum
611 hans liðna æfi. Hann mundi hvað fólkinu hafði
þótt vænt um hann, þar sem hann var, þegar hann
var lítill hvolpur. Sérstaklega mundi hann eftir
börnunum, hvernig þau höfðu leikið sér við hann.
Já, þá var nú gaman að lifa!
En svo var það einu sinni, þegar hann var dá-
lítið farinn að stækka, að hann fór í kaupstað með
húsbónda sínum. Hann skemti sér þar ágætlega;
en þegar hann hélt að kominn væri tími til þess að
fara heim, gat hann hvergi fundið húsbónda sinn;
hann elti því næsta vagn, sem ók af stað úr kaup-
staðnum.
Maðurinn, sem hann hafði fylgst með, bjó einn
langt frá öllum bygðum. Seppi og hann urðu brátt
beztu vinir, og fylgdust ætíð að. Seppi fór oft á
veiðar með húsbónda sínum; en á einni þeirri ferð
varð seppa hverft við; hann heyrði alt í einu skot,
og húsbóndi hans datt niður. Hann skildi ekkert í
þessu. Hann beið lengi eftir því, að vinur sinn stæði
UPP og hann sleikti andlit hans og hendur, sem voru
orðnah kaldar og stirðar.
Loksins svarf hungrið að honum og rak hann af
stað. Nú byrjuðu erfiðleikarnir fyrir vesalings
hundinn. Eftir að hann komst til bygða, flæktist
hann húsa á milli mann frá manni, og gat Sníkt sér
nægilegt fæði að eins til þess að draga fram lífið.
Loksins var það einn dag, að hann mætti litlum
dreng, sem talaði vingjarnlega við hann. Það voru
fyrstii vingjarnlegu orðin, sem hann hafði heyrt
um langan tíma.
Hann fylgdist með litla drengnum heim og inn
í hús, en var fljótt rekinn út aftur, og drengnum
sagt, að hann ætti ekki að koma heim með flækings-
hunda.
Seppi labbaði út og af stað; en staldraði við
öðru hvoru, til þess að vita hvort hann sæi ekki litla
drenginn aftur, og vonaðist þá til þess, að sér yrði
þá leyft að koma heim. Hann langaði til þess að
eiga heimili og að einhver væri sér góður; talaði vin-
gjarnlega við sig og klappaði sér.
Skamt frá húsinu lagðist hann niður og mændi
vonaraugum heim; en hann sá engan, nema lítið blá-
klætt barn með gullna lokka, sem lék sér fyrir fram-
an húsið.
Svo Ieið þangað til farið var að rökkva; þá virt-
seppa alt í einu, sem hann heyra lágt vein. Hann
hlustaði betur; og aftur heyrði hann það, enn þá
veikara en áður. Hann stökk á fætur, og hljóp þang-
að, sem hljóðið kom frá. f miðju skógarrjóðri var
lítil tjörn, og úti í tjörninni sá hann litla barnið, sem
hafði verið að leika sér hjá húsinu. Hann hljóp út
í tjornina og dró barnið upp, en nú var litla andlit-
ið föIt kalt. Seppi sleikti það alt og lagðist ofan
á barnið til þess að reyna að verma það, hljóp svo
spottakorn frá því og gelti, ef ske kynni að einhver
kynni að vera í nánd og heyra til hans.
Þetta endurtók hann hvað eftir annað, þangað
til hann heyrði braka í skóginum og svo mannamál;
það voru foreldrar bamsins og litli drengurinn, sem
hann hafði elt um daginn.
Foreldrarnir fögnuðu yfir því, að finna barnið,
eins og nærri má geta, og nú fann seppi til þess, að
hann mundi ekki lengur verða vinalaus. Hann fór
heim með fólkinu og enginn hefði getað óskað sér
betri æfi, en seppi hafði nú. Hann lék sér við börn-
in, ferðaðist með húsbóndanum og lá oft við fætur
húsmóður sinnar, sem strauk svarta skrokkinn hans.
Það átti ekki fyrir seppa að liggja, að eiga svona
góða æfi lengi. Einn morgun kom húsbóndi hans
út dapur 1 bragði og í hermannafðtum. Hann klapp-
aði hundinum, sem strax hljóp til hans, sté upp í
vagn og ók af stað. Þetta var í síðasta skifti, sem
seppi sá húsbónda sinn, sem ætíð hafði verið honum
svo góður síðan hann kom þangað.
Nokkru eftir þetta hætti litla barnið að koma
út eins og það var vant seppi saknaði þess mjög;
litli drengurinn lék sér heldur ekki við hann, heldur
sat hjá honum með handlegginn um hrokkna háls-
inn og grét. Seppi skildi það, þó hann væri bara
hundur, að einhver djúp sorg hefði lagst yfir heim-
ilið, og hann samhrygðist innilega vinum sínum, þó
hann gæti ekki sýnt það eins og hann vildi.
Hann tók nú líka eftir því, sér til mikillar hrygð-
ar, að húsmóðir hans, sem honum þótti svo vænt um,
varð fölari og daprari með hverjum degi sem leið.
Hún sat oft úti í garðinum og þá lá seppi æfinlega
við fætur hennar og horfði upp til hennar. En svo
fór hún að koma sjaldnar út í garðinn, og loks kom
hún ekki aftur, og seppi beið árangurslaust við
auða sætið í garðinum. Nokkru seinna var farið í
burtu með litla drenginn. Hann var nú eini vinur-
inn, sem hundurinn átti eftir og þessa síðustu tíma
höfðu þeir aldrei skilið, því það var eins og þeir
skildu svo vel sorgir hvors annars. Drengurinn hafði
grátandi beðið um, að hundurinn mætti fylgjast með
sér, en það var ekki leyft, svo þeir urðu að skilja.
cihðhljópaf ,j c, fp 7890$.. 11234566 123456666
Þetta voru daprir tímar fyrir hundinn, því nú
voru allir hans góðu vinir horfnir, en í þeirra stað
kom þessi harðbrjóstaði húsbóndi, er hann nú hafði
og sem ætíð hafði hugsað um það eitt, að láta hann
vinna sem mest — maðurinn, sem sagt er frá í byrj-
un sögunnar. Enginn á heimilinu hafði verið vin-
gjarnlegur við hann; enginn neitt skift sér af hon-
um, nema ef hann átti eitthvað að vinna. Og nú lá
hann þarna einn og vinalaus, gamall og lúinn.
Þegar hundurinn var í þessum hugleiðingum,
heyrði hann gengið heim að kofanum, sem hann var
r. Hann vissij að það var húsbóndinn og heyrði
hann segja, að gamli hundurinn væri orðinn svo lat-
ur, að ekki væri til neins að láta hann lifa lengur.
“Jæja,” hugsaði gamli hundurinn, “það er þá búið.”
Og svo kom húsbóndinn og kallaði á hann. Seppi
gekk út á eftir honum; hann var ánægður að fá
hvíld. Eitt skot reið af og æfi gamla hundsins var
á enda.
Athugasemd. — Þessi ágæta saga er eftir korn-
unga stúlku, norður á Lundar, sem nú er dáin.
S. J. J.
BLASKEGGUR.
(Frakkneskt æfintýri.)
Einu sinni var maður, sem átti fríðar fasteign-
ir og skrautlegar hallir og vissi ekki aura sinna tal,
en til allrar óhamingju hafði hann blátt skegg, svo
svo að hver kona og hver stúlka vék úr vegi fyrir
honum. Nú bjó í nágrenni við hann tignarkona ein,
sem átti tvær dætur, forkunnar fríðar, og mælti Blá-
skeggur til ráðahags við aðra þeirra. Konan gerði
honum kost á að velja milli beggja dætranna, en
hvorugri var um það gefið, að giftast manni með
svo hræðilega blátt skegg, og vísuðu þær þessum
hræðilega biðli hvor til annarar. Og enn ískyggi-
legri var ráðahagurinn fyrir þá sök, að Bláskeggur
hafði þegar áður verið kvæntur nokkrum sinnum,
en enginn vissi hvað orðið var af konum hans.
Til þess nú að komast í nánari kynni við yngis-
meyjarnar, þá bauð Bláskeggur þeim til veizlu með
móður þeirra og einhverju yngisfólki úr nágrenn-
inu; dvöldu þær þar fulla átta daga í góðum fögn-
uði. Veitti Bláskeggur boðsgestum sínum svo vel
og var svo skemtilegur, að yngri systurinni fór ekki
að þykja skeggið hans eins hræðilegt og áður og varð
sú niðurstaðan, að henni virtist Bláskeggur í raun-
inni allsnotur maður. Skömmu síðar var haldið
brúðkaup þeirra.
Þegar eitthvað mánuður var liðinn, sagðist Blá-
skaggur verða að ferðast burt í áríðandi erindagerð-
um og kvaðst verða að minsta kosti sex vikur í burtu.
Bað hann konu sína að skemta sér vel meðan hann
væri í burtu og bjóða vinkonum sínum og í stuttu
máli láta sér líða sem bezt. “Hérna,” mælti hann,
“eru lyklarnir að borðsilfurskápnum, hérna eru lykl-
arnir að koffortunum, sem eg hefi í peningana mína
og gimsteinana, og svo er hérna lykill, sem gengur
að öllum dyrum. Þessi litli lykill að endingu gengur
að- afklefanum, sem er við endann á gangsvölunum.
Þér er heimilt að gang^ um alt, að eins fyrirbýð eg
þér að stíga fæti þínum í klefann, sem litli lykillinn
gengur að; ef þú gerir þig svo djarfa að fara þar
inn, þá máttu vænta þér hins versta af reiði minni.”
Giannkonur og vinkonur ungu konunnar biðu
þess ekki, að hún gerði boð eftir þeim, heldur komu
þær óboðnar til þess að skoða auðæfin í höllinni, því
meðan húsbóndinn sjálfur var heima, höfðu þær ekki
þorað að koma; svo hræddar voru þkr við skegg
hans hið bláa. Gengu þær nú með ungu konunni um
öll herbergin í höllinni, sem voru hvert öðru fegra,
skrautlegra og ríkmannlegra.. Luku þær upp einum
munni um það, að þvílíka dýrð hefðu þær aldrei séð
og öfunduðu þær ungu konuna og prísuðu hana
sæla.
En hún sinti öllum þessum auðæfum ekki hið
minsta af óþolinmæðinni og bráðlætinu að Ijúka upp
forboðna herberginu. Svo óðfúsa gerði forvitnin
hana, að hún þaut ofan ieynitröppur nokkrar í svo
miklum flýti, að við sjálft lá, að hún hefði hálsbrot-
ið sig, og alls ekki kom henni það til hugar, hvílík
ósvinna það var, að hún hljóp frá hinum konunum,
gestum sínum, og skildi þær eftir einar. Þegar hún
var komin að klefadyrunum stóð hún við allra
snöggvast, því þá mundi hún eftir forboði mannsins
síns, og óttaðist, að illa kynni að fara fyrir sér, ef
hún bryti á móti því, en forvitni hennar var
magnaðri en svo, að hún fengi bugað hana.
Hún tók þá litla lykilinn og lauk skjálfandi upp
forboðnu dyrunum. í fyrstunni sá hún ekki neitt,
því hlerar rígfastir voru fyrir gluggum, en innan
stundar varð hún vör við, að gólfið alt í klefanum
var blóðstorka ein og spegluðust í henni kvennalík
nokkur, sem héngu þar á veggjunum. Þetta voru
konur þær, sem Bláskegur hafði átt fyrrum; hafði
hann skorið þær á háls hverja af annari. Henni
fanst sem hún mundi hníga niður örend af hræðsl-
unni og við það datt niður lykillinn, sem hún hafði
tekið út úr skránni. Þegar hún hafði rankað við sér
aftur, tók hún upp lykilinn og gekk inn í herbergi
sitt til að jafna sig ögn á eftir.
Nú með því hún sá, að klefalykillinn var alblóð-
ugur, þá þurkaði hún af honum, en blóðið náðist
ekki af honum, hvernig sem hún þvoði lykilinn og
neri hann með sandi; blóðið kom alt af aftur jafn-
óðum, því lykillinn var magnaður með töfrum. Til
allrar óhamingju kom Bláskeggur þegar heim um
kvöldið; kvaðst hann hafa fengið bréf á leiðinni
með þær fréttir, að mál það, sem hafði verið tilefni
til ferðarinnar, væri nú heppilega til lykta leitt og
sér í vil. Konan gerði það sem hún gat, til þess að
fagna þessari skjótu afturkomu hans. Morguninn
eftir heimtaði hann af henni lyklana og rétti hún
honum þá, en um leið skalf hönd hennar svo mjög,
að hann rendi grun í hvað gerst hafði. — “Hvers
vegna,” sagði hann, “er ekki leyniklefalykillinn hjá
hinum?” — “Eg hefi víst óvart skilið hann eftir
þarna uppi á borðinu,” svaraði hún. >■— “Farðu þá
og sæktu hann,” svaraði Bláskeggur. Eftir langa
undanfærslu varð hún loksins að fara og sækja lyk-
ilinn. Þegar hún var komin með Lykilinn, virti Blá-
skeggur hann vandtega fyrir sér og mælti: “Því
er blóð á lyklinum?”
“Það veit eg ekki,” svaraði veslings konan, ná-
föl í andliti. — “Veizt þúþað ekki?” segir Blá-
skeggur, “en eg veit það nú. Þú hefir farið inn í
leyniklefann; jæja, þú getur nú verið þar framvegis
fyrir fult og alt, hinum konunum til samlætis, sem
þú sást þar inni.”
Fleygðf hún sér þá til fóta manns síns og bað
hann grátandi að fyrirgefa sér óhlýðni sína. Stein-
ar hefðu mátt vikna við hrellingu konunnar, en
hjarta, Bláskeggs var harðara en nokkur steinn. —
“Þú verður að deyja,” mælti hann, “og það sam-
stundis.” — “Fyrst eg verð að deyja,” svaraði hún
og horfði á hann með tárfullum augum, “þá gefðu
mér að minsta kosti tíma til að biðjast fyrir.”
“Gott og vel,” svaraði Bláskeggur, “eg gef þér
fjórðung stundar, en ekki eitt augnablik þar fram
yfir.”
Þegar hún var alein orðin, kallaði hún til systur
sinnar. “Anna, systir!” sagði hún, “gerðu það fyr-
ir mig, farðu upp í turninn og gáðu að, hvort þú ekki
sérð til bræðra okkar; þeir höfðu lofað að heim-
sækja mig í dag, — sjáirðu til þeirra, þá gefðu þeim
merkið að þeir eigi að flýta sér.”
Anna fór upp í turninn og veslings unga konan
var alt af öðru hverju að kalla til hennar: “Anna,
systir! Anna, systir! sérðu ekkert enn?”
Og Anna svaraði: “Eg sé ekkert nema sólina
brennandi og grasið græna.”
Meðan þessu fór fram, stóð Bláskeggur með
stóran hníf í hendi og kallaði með dynjandi rödd til
konu sinnar: “Komdu fljótt ofan, eða eg sæki þig!”
“Eitt augnablik enn, éitt augnablik enn,” sagð/
ronan og aftur spurði hún systur sína: “Annr
systir, sérðu ekkert enn?”
Og Anna svaraði: “Eg sé ekkert nema sólii*
Drennanaí og grasið græna.”
“Komdu ofan á augabragði eða eg sæki þig”,
kallaði Bláskeggur.
“Eg kem undir eins,” svaraði konan og jafn-
framt spurði hún systur sína: “Anna systir, Anna
systir, sérðu ekkert enn?”
“Eg sér stóran rykmökk,” svaraði Anna.
“Eru það bræður okkar?”
“Æ, nei, elsku systir. Það er ekki nema fjár-
rekstur!”
“Ætlarðu þá aldrei að koma?” grenjaði Blá-
skeggur.
“Æ, að eins eitt augnablik enn,” svaraði konan,
og aftur kallaði hún til! systur sinnar: "Anna syst-
ir, sérðu ekkert enn?”
“Eg sé tvo menn ríðandi, en þeir eru langt í
burtu. Guði sé lof, það eru bræður okkar; eg hefi
nú gefið þeim merki, að þeir eigi að flýta sér.”
Nú tók Bláskeggur að grenja svo ógurlega, að
húsið alt nötraði við. Aumingja konan gekk þá of-
an riðið og fleygði sér með flakandi hárið og fljót-
andi í tárum til fóta manni sínum.
“Alt þetta stoðar þig ekki nokkra vitund,” segir
Bláske&gur, “þú verður að deyja.”
Þar með þreif hann annari hendi um hár henn-
ar, en reiddi upp hnífinn með hinni til þess að skera
hana á háls. Veslings konan leit upp á hann augun-
um dauðvona og bað hann að gefa sér enn eins
augnabliks frest til þess að sansa sig betur undir
dauðann.
“Nei, nei,” svaraði Bláskeggur og hóf upp hönd-
ina, “fel önd þína guði á vald.”
En í sömu svifum var barið svo voðahart á dyr,
að Bláskeggur hætti við; hurðin hrökk upp og óðu
tveir menn að Bláskegg með sverð í hendi. Sá hann
að þar voru komnir bræður konu hans og ætlaði nú
að flýja og forða lífinu. En báðir bræðurnir eltu
hann svo rösklega, að þeir náðu honum áður en hann
fengi komist út. Ráku þeir sverðin í gegn um hann
og var svo bjargað lífi konunnar, sem að vísu var
þegar hálfdauð af hræðslu.
Af því að engir aðrir voru til að erfa Bláskegg,
þá sat kona hans uppi með öll auðæfi hans. Giftist
hún skömmu síðar í annað sinn og var lánskona það
sem eftir var æfinnar.
■—Æfintýrabókin.—Stgr.. Th.
BERGÞÖRSHVOLL.
Bergþórshvoll logandi blasir við sýn,
blossinn við himininn dimmbláa skín.
Njáll þar og Bergþóra bíða með ró,
þeim boðin var útganga, en neituðu þó.
Drengur þar sendur við afa síns arm,
öruggur hallast að spekingsins barm.
Horfir hann forviða eldsglæður á,
alvara’ og staðfesta skín af hans brá.
Gellur þá rödd ein við glymjandi há: >
“Gakk, litli drengur, út voðanum frá!”
Með alvöru sveinninn þá ansar og tér:
“Ó, afi, mig langar að vera hjá þér.”
“Gaktu út, vinur minn!” sBergþóra bað.
Barnið þó ei vildi samþykkja það.
“Gráttu* ekki, amma mín,” gegndi hann skjótt,
“eg get ekki skilið við ykkur í nótt.”
Heill sé þér, Þórður, því hrein var þín dygð,
hrein var þín saklausa. barnslega trygð,
með hugrekki leiðst þú hið logandi bál.
Nú lifir þín minning í barnanna sál.
Ingibjðrg Benediktsdóttir.
—Kvæði og leikir.

Professional Cards
COLCLEUGH & CO.
Vér leggjum sérstaka Iherzlu a a«
selja meSul eftir forskriftum lœkna.
Hin heztu lyf, sem hsegt er aS fá( eru
notuS eingöngu. Pegar þér kömiS
meS forskriftina til vor, megiS þér
vera viss um, aS ffi. rétt þaS sem
læknirinn tekur tll.
Nótre D«me and Sherbrooke
Phones: 87 659 — 87 650
Vér seljum Giftlr.galeyfisbréf
DR 0. BJORNSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Gra.’ham og Kennedy Sts.
PHONE: 21 834
Office tlmar: 2—3.
Heimili: 764 Victor St.
Phone: 27 586
Winnipeg, Manitoba.
DR. B. H. OLSON
21 «-220 Medlcal Arfcs Hldg.
Cor. Graham og Kennedy 8ta.
Pbone: 21 834
Offlce Hours: 3—5
Helmili: 921 Sherburne 8t.
Winnipeg:, Manitoba.
DR. J. STEFANSSON
216-220 Medical Arts Bldg
Cor. Graham og Kennedy Ste.
Phoie: 21 834
Stundar augna, eyrna nef og
kverka-sjúkdóma.—Er aS hiitita
kl. 10-12 f.h. og 2-6 e.h.
Heimili: 373 River Ave.
Tals. 4.2 691
DR. A. BLONDAL
Medical Arte Bldg.
Btundar sérstaklega Kvenna og
Barna sjúkdóma.
Br aS hltta frá kl. 10-12 f. h.
og 3—6 e. h.
Office Phone: 22 298
Heimili: 806 Vlctor St.
Simi: 28 180
Dr. Kr. J. Austmann,
Wynyard, Sask.
DR. G. J. SNÆDAL
Taimkcknlr
014 Somerset Block
Cor. Portage Ave og Donald 8t.
TalslmS: 28 889
Sig. Júl. Jóhannesson
stundar almennar
lœkningar
532 Sherburn St. Tals. 30 877
G. W. MAGNUSSON
Nuddlæknir.
607 Maryland Street
OÞriðja hús norðan við Sarg.)
Prone: 88 072
Viðtalstími: kl. 3-7 e.h. og á
Sunnudögum frá 11-12 f.h.
Giftinga- og JarSarfara-
Blóm
með litlum fyrirvara
BIRCH Blómsali
593 Portage Ave. Tals.: SO 730
St. John: 2, Ring S
='iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii£
Samlagssölu aðferðin.
E Sama reglan gildir um rjóma, sem aðrar búnaðar- =
E afurðir, að því meira sem vörumagnið er, þess tiltölulega E
= lsegri verður starfrækslukostnaðurinn. En vörugæðin =
E hljóta að ganga fyrir öllu. Lrjú meginatriði þurfa að =
E vera til staðar, ef vara vor á að fá það sæti, sem henni E
= ber á brezkum markaði, sem sé vörumagn, reglubundnar E
E vörusendingar og vörugæði.
Með því að styðja yðar eigin SAMLAGSSTOFNUN eru E
E fyrgreind þrjú meginatriði trygð. E
Manitoba Co-operative Dairies Ltd.
= 846 Sherbrooke St. - ; Winnipeg,Manitoba |
MimiimiiimiiiiiiiiiiiiiiHimiiiiiiiiiiiiimiimiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiimiiiiimmmiim
DR. J. OLSON
Tannlæknlr
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sta.
Phone: 21 834
Heimills Tals.: 38 626
DR. B. J. BRANDSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Oor. Graham og Kennedy Sts.
PHONE: 21 834
Office tímar: 2—3
Phone: 27 122
Winnipeg, Manitoba.
THOMAS H. JOHNSON
H. A. BERGMAN
ísl. lögfrseðingar.
Skrifstofa: Room 811 McArthur
Building, Portage Ave.
P.O. Box 1656
Phones: 26 849 og 26 840
JOSEPH T. THORSON
ísl. lögfræðingur
Scarth, Guild & Thorson,
Skrifstofa: 308 Great West
Permanent Building
Main St. south of Portage.
Phone 22 768
LINDAL, BUHR & STEFÁNSON
fslenzkir iögfræöingar.
356 Main St. Tals.: 24 963
peir hafa eiinnig skrifsbofur aö
Lundar, Riverton, Gimli og Piney
og eru þar að hitta fi eftirfylgj-
andi timum:
Lundar: annan hvern miðvikudag
Riverton: Fyrsta fimtudag,
Gimli: Fyrsta miðvikudag,
Piney: priðja föstudag
1 hverjum mánuði
J. Ragnar Johnson, bj.,ub,llm.
íslerzkur lögmaður
með McMurray & McMurray
410 Electric Railway Chamber
Winnipeg, Man.
Símar: Skrifst. 26 821. Heima 29 014
A. G. EGGERTSSON
ísl. lögfræðingur
Hefir rétt til að flytja mfil bæðl
í Manitoba og Saskatdhewan
Skrifstofa: Wynyard, Sask.
A. C. JOHNSON
907 Confederation IJfe Bldg.
WINNIPEG
Annast um fasteignir manna. Tek-
ur að sér að ávaxta spariíé fólks.
Selur eldsábyrgð og bifreiða ábyrgð-
ir. Skriflegum fyrirspurnum svarað
samstundis.
Skrifstofusími: 24 263
Heimasími: 33 328
J. J. SWANSON & CO.
IAMITED
R e n t a 1 s
Insurance
RealEstate
Mortgagea
600 PARIS BLDG., WINNPEG.
Phones: 26 349—26 340
Emil Johnson
SEBVIOE ELEOTRIO
Kafmaans Contractinp — Allskyna
rafmagnsáhöld. seld off víð pau gert
__ Eg sel Moffat og CcClary elda-
vclar og hefi pxvr til synis á verk-
stϚi minu.
524 SAllGENT AVB.
(gamla Johnson's byggingin við
Young Street, Winnipeg)
Verkst.: 31 507 Heima:27 286
A. S. BARDAL
848 Sherbrooke 8t.
Selur likkistur og annast um út-
farir. Allur útbúnaður sá besrtfl.
Ennfremur selur hann allskonar
minnisvarðia og legsteina.
Skrifstofu talB. 86 607
Heixnilis Tals.: 58 303
Dr. C. H. VR0MAN
Tannlæknir
505 Boyd Building Phone 24 171
WINNIPEG.
SIMS0N TRANSFER
Verzla með egg-á-dag hænsnafóður.
Annast einrtig um allar tegundir
flutninga.
647 Sargent Ave. Sími 27 240
Holmes Bros. Transíer Co.
Baggage and Furniture Moving
Phone 30 449
668 Alverstone St., Winnipeg
Viðskiftilslendinga óskað.