Lögberg - 16.02.1928, Blaðsíða 4

Bls. 4
LÖGiRERG, FIMTUDAGINN 16. FEBSRÚAR 1928.
fogberð
Gefið út hvern Fimtudag af The Col-
umbia Pross Ltd., Cor. Sargent Ave. &
Toronto Str., Winnipeg, Man.
Talafanari N-6S27 oý N-6328
Einar P. Jónsson, Editor
Otanátkríh til blaðmna:
TlfE tOLU^BIf PRESS, Ltd., Box 317Í, Wlrwilpog, Haq.
Utanáokrift riutjórana:
EDtTOR LOCBERC, Box 317* Winnipeg, ^an.
Verð $3.00 um árið.
Borgist fyrirfram
Tha •'Lðgbar*" la prlntad and publlahad by
Tha Oolumbla Praaa, Lámltad, in tha Columbla
■utldtn*, StS Oaraant Ara Wlnntpa*. Manltoba.
^ i|TO
Að klœða landið.
Eftir 'því sem nær dregur Alþingishátíðþini
1930, koma að sjálfsögðu fram um það skýrari
og ákveðnari raddir, með hverjum hætti að hlut-
taka vor Vestur-lslendinga gæti orðið, þannig,
að hafa mætti sem allra víðtækust framtíðará-
hrif. Uir* rnálskjarnann sjálfan, eða þátttök-
una í heild, verða sennilega ekki mikið skiftar
skoðanir, þótt ef til vill kunni eitthvað að hera
á milli, hvað aðferðunum viðkemur.
Fyrir nokkrumj vikum birtist hér í blaðinu
grein eftir Björn Magnússon, þann er stund-
að hefir dvraveiðar í fjarstu óbygðum Sléttu-
fylkjanna síðastl. þrjátíu vetur, og jafnframt
gert sér far um að kynnast trjágróðri í hinum
allra norðlægustu héruðum. Mr. Magnússon var
barn að aldri, er hann kom frá Islandi, og hefir
dvalið meginhluta manndómsæfi sinnar úti í
óbvgðum, fjarri 'þjóðbræðrum sínum. Samt er
hann einn þeirra mörgu, er fyrir hrjósti bera
framtíð stofnþjóðarinnar norður í sæ, og vildu
fegnir einhverju því fyrir hana fórna, er verða
mætti til framtíðarnota.
í grein þessari, sem nú hefir nefnd verið,
stingur Mr. Magnússon upp á því, að Vestur-
Islendingar hindist um það samtökum, að stuðla
að trjáplöntun. á Islandi 1930, eða með öðrum
orðum, að klceða landíð. Telur hann á því mikil
líkindi, að grenitegund sú, er Jaok Pine nefnist
og vex lengst norður í óbygðum þessa lands,
geti þrifist á Islandi. Vill hann láta Vestur-
íslendinga kaupa fræið o>g senda heim. Telur
hann jafnframt æskilegt, að Þjóðræknisiþing það,
er nú fer í hönd, taki málið til meðferðar og
annist um framkvæmdir þess. Hugmynd þessi
virðist svo falleg, og bygð á svo heilhrigðri
hollustukend til heimaþjóðarinnar, að ógerning-
ur væri að ganga fram hjá henni, að óathuguðu
máli. Hvort hún er framkvæmanleg eða ekki,
treystum vér oss ekki til að dæma um, en
væntum þess eindregið, að þjóðræknisþingið
sýni henni allan sóma, og meti að verðleikum
tilgang þann hinn fagra, er til grundvallar
liggur. —
Skömmu eftir að áðurnefnd grein birtist í
Lögbergí, barst Mr. Magnússyni bréf frá list-
málaranum víðfræga, Mr. Emile Walter. Má
af því sjá, að greinarhöfundur stendur ekki einn
uppi með hugmynd sína. Fylgir bréf þetta hér
á eftir í íslenzkri þýðinigu:
“Kæri Mr. Magnússon:
“Það fékk mér ósegjanlegrar ánægju, að lesa
grein þína í Lögbergi, um að klæða fsland fögr-
um trjám. Það virðist undarleg tilviljun, að eg
hafði svo að segja í sömu andránni sent frá mér
langt hréf, þar sem stungið var upp á samvinnu
meðal Islendinga beggja megin hafsins, í einum
og sama tilgangi. Eg hefi haft málefni þetta á
heilanum, lengi undanfarandi, og átt tal um það
við merka skógfræðinga í landi hér.
Tilætlun mín er sú, að Vestur-lslendingar
standi straum af útbýting trjáfræsins og plönt-
un þess.
Geta vil' eg þess, að í bréfi mínu fór eg fram
á, að heimaþjóðin stofnaði til löghelgaðs trjá-
plöntunardags, og að böm á skólaaldri, skyldu
látin vinna að tr.jáplöntuninni. —
Sem listmálari hefi eg gert mér alt far um
að kynnast mismunandi trjátegundum, og mál-
að mikið af þeim í myndum mínum.
Tekið skal það einnig fram, að ýmsar stór-
stofnanir, er eg hefi komist í kynni við, hafa
hoðist til að leggja fram ókeypis plöntufræ og
plöntu-ungviði í þessu augnamiði.
Þá hefi eg og stungið upp á því, að leitað
skuli samvinnu við Ungmennafélög íslands, um
framkvæmdir þessa nauðsynjamáls.”
Yðar með virðingu,
Emile Walter.
Þetta fallega bréf, er ritað af manni, sem
aldrei hefir tsland augum litið. Svona hugsa
margir fleiri,' af ungu kynslóðinni, þótt eigi sé
á almennings vitorði. Samt halda ýmsir því
fram, að ræktarsemin til íslands og íslenzks
þjóðernis, sé að verða aldauða í landi hér, og að
þjóðernisbarátta vor yfirleitt, sé öll unnin fyrir
gíg.------
„ Þrælahald.
Engan veginn er það ósennilegt, að ýmsir
kunni þeir að vera, er ónauðsynlegt telji, að rætt
sé_ eða rit-að um þnælasölu og þrælahákl, nú á
dögum, með því að á þessari miklu menningar-
og framfara-öld, geti engu slíku verið til að
dreifa. Við nánari athugun, kemur það samt
því miður í ljós, að málinu er nokkuð á annan
veg farið.
Að vísu er það svo, að hinar siðuðu þjóðir,
flestar hverjar, hafa gert heima fyrir þrælahald
útlægt að lögum, þótt enn skorti mikið á, að við-
urstygðin sé að fullu niður kveðin um allan
heim. Enn eru til lítt siðaðar þjóðir, og aðrar
siðmentar að eins á yfirborðinu.
Ein þeirra þjóða, er jafnan hefir látið sig af-
nám þrælahalds miklu skifta, er þjóðin hrezka.
Þann fyrsta janúar síðastliðinn, öðluðust
gildi í Sierra Leona, lög um afnám þrælahalds.
Hafa Bretar á hendi stjórnarfarslegt umhoð í
lendum þessum, og er það forgöngu þeirra að
þakka, að þessi merka mannúðarlöggjöf náði
fram að ganga. Eru það alls um tvö hundruð og
fimtán þúsnndir þræla, er öðlast skulu fult
frelsi, sem afleiðing af löggjöf þessari. Þessi
hin nýju lög, sættu allsnarpri mótspyrnu, því
þeir voru vitanlega margir, er auðgast höfðu
stórkostlega á þrælahaldinu, og þótti sem nú
væri tekinn einn vænsti spónninn úr aski þeirra.
En Bretar sátu fastir við sinn keip, og gerðu
laga fyrirmælin það ströng, að næsta erfitt mun
verða að brjóta þau.
Frá því á árinu 1915, hafa Bretar leyst úr
ánauð f jögur hundruð og fimtíu þúsundir þræla,
í hinum ýmsu lendum, er þeir fara með umboð
fyrir. Það var að tilhlutan Breta, að Þjóðbanda-
lagið tók sér fyrir hendur, að rannsaka þræla-
haldsmálið, og safna að sér öllum gögnum þar
að lútandi. Hefir málinu verið haldið vel vak-
andi jafnan síðan.
Arið 1925, gaf framkvæmdarstjóm Þjóð-
handalagsins út skýrslu sína, í sambandi við
þrælahaldsmálið, og var hún í rauninni alt ann-
að en glæsileg. Mátti af skýrslu þessari glögg-
lega sjá, að þrælahald og þrælasala, viðgekst um
þær mundir í nítján löndum.
Þótt nokkuð hafi að vísu unnist á í seinni
tíð, þá er það enn langa langt í frá, að þræla-
haldsósóminn sé kveðinn niður. Tala þræla
skiftir miljónum. Að því er komist verður næst,
ganga árlega kaupum og sölum í Kína, tvær
miljónir kínverskra unglinga, eða freklega það,
er stóriðjuhöldar sækjast eftir, til þess að geta
fengið sem allra ódýrastan vinnukraft. 1 Abys-
siníu, er ástandið sagt að vera . hið hörmuleg-
asta, hvað máli þessu viðvíkur, og svo er vitan-
lega því miður víðar.
Það er gleðilegt tákn tímanna, að Þ.jóðhanda-
lagið skuli hafa tekið afnám þrælahalds á
stefnuskrá sína, og er þess að vænta, að stjórn-
ir hinna ýmsu þjóða, heiti því fulltingi og skilj-
ist eigi fyrri við, en síðasti ófrelsinginn er leyst-
ur úr ánauð.
Kven-drotnun.
Inn á milli brattra f jalla, í grend við Persa-
land, hefir hækistöð sína einn allra einkennileg-
asti þjóðflokkur veraldarinnar.
Þjóðflokur þessi nefnist Yassai, og er síð-
venjum hans þannig háttað, að konur ráða þar
lofum og lögum. Er staða karlmannanna þar,
hliðstæð því, er viðgekst um konur í kvennahúr-
um Tyrkja.
Mæðradrotnun gerir að vísu vart við sig, inn-
an vébanda fleiri þjóðflokka, en hins afar fá-
menna Yassai flokks. Samt ber ekki mikið á
henni, nema með þeim þjóðflokkum, sem einna
skemst eru á veg komnir í menningaráttina og
lítið þekkja inn á eðlislög lífsins. Móðirin er
þar alt í öllu, — feðurnir ekki nefndir á nafn.
Konur gegna öllum opinberum sýslunum, en
hlutverk karla er það, að kljúfa við, sækja vatn,
og gegna hinum og þessum snúningum heima
fyrir. Eignir allar ganga að erfðum í kven-
legginn, þótt mennirnir njóti nokkurs góðs af,
ef hjónabðndin hepnast vel. Þegar gifting fer
fram, verður maðurinn að yfirgefa allan ætt-
bálk sinn, og flytja til skvldfólks konu sinnar.
Yassai þjóðflokkurinn, þótt einangraður sé,
er engan veginn samt ómentur með öllu. Hann
hefir meðal annars lært listina þá, að búa að sínu
í friði. Svo að á því sviði, að minsta kosti, hef-
ir mæðradrotnunin komið að góðu haldi.
Fyrir tvö þúsund árum, var Avars þjóðflokk-
urinn, meðal hinna allra herskáustu þjóðflokka,
sem sögur fóru af. Gerði hann usla mikinn, bæði
á Italíu og Þýzkalandi, þar til Karla-Magnúsi
tókst að hnekkja franlgangi hans. Sótti flokk-
urinn einnig austur á bóginn, og rak frá löndum
íbúana í Azerbeidzhan, á landamærum Persa-
lands. Átti lýður þessi í sífeldum erjum við ná-
granna sína, unz Moravíumenn svo að segja
gengu af honum dauðum. Upp frá því, má svo
ar orði kveða, að þjóðflokkurinn lægi í gleymsku,
þar til nú á hinum síðari árum, að farið var að
veita honum eftirteikt á ný.
Yassai þjóðflokkurinn, mun nú á dögum eigi
fjölmennari vera en það, að til han<^ teljist
hundrað og fimtíu fjölskyldur. Hefir hann
varðveitt tungu sína gegií um aldimar, ásamt
ýmsum siðvenjum forfeðra sinna, hinna fornu
Avarsmanna. Lifir fólk þetta kyrlátu og frið-
sömu lífi, lukt hamraborgum á hliðar allar.
Alþingishátíðarinnar
minst á Sambandsþingi.
1 nýjustu þingtíðindum frá Ottawa, birtist
eftirfarandi brot úr ræðu eftir, J. S. Woods-
worth, þingmann fyrir Mið-Winnipeg kjör-
dæmið hið nyrðra:
“Mér verður liti& til járnbrauta- og skipa-
skurða ráðherrans í sæti sínu, Mr. Dunnings.
Vildi eg leyfa mér að beina til hans einni uppá-
stungu í sambandi við Hudsonsflóa brautina,
um leið og mér finst ástæða til að óska honum
til hamingju, með röggsemi hans í því, að hafa
látið hæfustu sérfræðinga rannsaka til hlftar
endastöð, eða hafnarstað téðrar járabrautar.
Á meðal vorra langmest virtu nýhyggja í
Vestur-Canada, eru Islendingar, er hingað
komu tií lands fyrir rúmum fimtíu árum. Ef
til vill hafa einhverjir af okkur gleymt því, að
krafa þeirra um að hafa fyrstir fundið Ame-
ríku, er Leifur Eiríksson sigldi yfir Atlants-
halfið, er á sæmilega góðum rökum bygð. Eftir
tvö ár, hefir íslenzka þjóðin ákveðið, að halda
hátíðlegt þúsund ára afmæli Alþingis. Fjöldi
Islendinga hér í landi, hefir í hyggju að hverfa
heim og taka 'þátt í hátíðarhöldunum. Mér finst
ekki úr vegi, að beina því að ráðgjafanum, að
þó ekki væri nema í auglýsingaskyni, þá væri
ekki úrhættis, að hann beitti sér fyrir að
bjóða íslendingum vestra, eitt af skipum verzl-
unarflotans til heimferðar. frá Uort Churchill,
því eins og bloðin segja, myndi það að minsta
kosti koma “höfninni á landaibréfið. ”
Lœtur illa í svefni.
Það er alkunnugt, að ýmsir menn láta illa í
svefni, öngla, eða eitthvað því um líkt, og er
því þá oft um kent, að 'þeir hafi legið á ranga
hlið. Maður gæti freistast til að halda, að
eitthvað í þá átt hefði ástatt verið fyrir rit-
stjóra Heimskringlu, er liann reit athugasemd
sína' við 'svarið til Kristjáns Albertssonar,
þann 18. 'þessa mánaðar. /
Athugasemd Heimskringluritstjórans, er
skýlausast svarað, með því að láta hann sjálf-
an tala. Svargrein sína til Kristjáns byrjar
hann þannig:
“Blaðið “Lögberg” lánar frekan helming
af ritstjóraardáikum síðasta töluhlaðs (2. feh-
rúar 1928) til þess, meðal annars, að sanna, að
núverandi dómsmálaráðherra 'Islands, Jóna>s
JónssPn, sé lygari.” — Ritstjóri Heimskringlu
verður alt af ösku fjúkandi reiður, ef honum er
sagt' til syndanna, og lætur þá alt f júka, hvort
heldur er í samræmi við sannleikann eða ekki.
Segjum nú að það væri dagisatt, sem auðvitað
var ekki, að vér hefðum, með því að birta svar-
grein Kristjáns Albertsonar, gert tilraun til
þess að sanna, að Jónas dómsmálaráðherra
Jónsson, væri lygari, hver myndi þá afstaða
vinar Vors' að Heimskringlu hafa orðið ? Lát-
um hann aftur svara sér sjálfum. Eftir at-
hugasemdir um íslenzka hlaðamensku, Kristján
Albertsson,, Þorstein Gíslason, og hver má vita
hvað, kemst hann þannig að orði:
“En ef til vill er það fyrir þá sök, að Krist-
ján Alhertsson hyggur oss vestra jafn persónu-
lega, að hann leitar ekki til Heimskringlu með
grein sína. Ef svo er, langar mig til að leið-
rétta þann. misskilning, með því að fullvissa
hann um það, að hionum er heimilt rúm í Heims-
kringlu, hvenær sem hann víll, hversu hart sem
'hann vill á hana deila, eða ritstjóra hennar.” —
Þama liggur þá hundurinn grafinn, eftir alt
saman. Heimskringlu ritstjórinn er í hjarta
sínu sárgramur yfir því,. að fá ekki grein
Kristjáns til birtingar, til þess að geta sjálfur
kallað dómsmálaráöherra Islands lygara, eða
hvað?
Alt þetta yfirnéttúrlega pennakukl Heims-
kringluritstjórans, sem hér hefir með fáum orð-
um gert verið að umtalsefni, hefir augsýnilega
ritað verið í svefnrofunum, því svo er þar sam-
vizkusamlega öllu g'leymt, er máli skiftir.
Hljómleikar,
Þriðjudagskveldið þann 7. þ.m., efndi ís-
lenzki söngflokkurinn, Icelandic Choral Soei-
ety, til hljómleika í Fyrstu lútersku kirkju, við
svo mikla aðsókn, að safnast munu hafa þar
saman um átta hundruð manns. Söngskráin fór
öll fram á íslenzku, og mun óhætt mega full-
yrða, að fólk hafi yfirleitt skemt sér mæta vel.
Yfir söngnum hviíldi hreinn og kjarklegur blær,
þótt vafalaust mæfcti með réttu sitthvað að
ýmsu finna^ Einkum fanst oss það áberandi,
hvað ýmsar raddir í sópranó og tenór, virtust
skera úr. Bassarnir vonl lang-samfeldasta
röddin, og að vorri hyggju sú fegursta. Hefðu
þeir þó vel mátt vera nokkru máttarmeiri.
Bezt þótti oss flokknum takast með lögin:
“Sjáið hvar sólin hún hnígur” eftir Sigfús
Einarsson, og “Þótt þú langförull legðir”, eft-
ir S. K. Hall. Var hljómhlðndunin þar yfir
höfuð bezt, þótt sá væri ljóður á, að sungið
væri helzti seint. Vildi það hrenna við með
flest lögin. Plokkurinn er mannmargur, og
þar af leiðandi all-mattíkur, beiti hann afli sínu
í heildareiningu.
Einsöngvar þeirra frú Sigríðar Hall og
herra P. Bardals, fcókust ágaetlega, en aftur á
móti virtist rödd herra Áraa Stefánssonar,
engan veginn njóta sín jafnvel og æskilegt var.
Sönjgstjóranum, herra Halldóri Thórolfs-
syni, fór stjórn flokksins vel úr hendi, að öðru
leyti en því, sem áður var á hent, að lögin
voru yfirleitt sungin of hægt. Hitt skal jafn-
framt viðurkent, að það er hægra sagt en gert,
að stjórna jafn-stórum flokki, því þar, eins og
svo víða annars staðar, er vitaplega misjafn
sauður í mörgu fé. Auk þess er engan veginn
óihugsandi, að íslenzkan kunni nokkuð að hafa
staðið í vegi ýmsra þeirra, er í söngnum tóku
þátt.
Frú Bjöng fsfeld lék undir á slaghðrpu við
hljómleika þessa, með þeim fimleik og þeirri
festu, sem henni er lagið. .
Eins og þegar hefir verið tekið fram, munu
hljómleikar þessir vakið hafa óblandna ánægju
í hugum peirra oghjörtum, er á hlýddu. Stend-
ur fólk vort í mikilli þakkarskuld við Halldór
Thorolfsson, fyrir erfiði það hið mikla, er hann
hefir á sig lagt endurgjaldslaust, við1 æfingu
jafn fjölmenns flokks og þessa. Er flokkur-
inn nú tekinn að æfa sig undir þátttöku í næstu
hljóml i starsamkepni Manitohafylkis, og er ósk-
andi að slíkt megi verða ölluin hlutaðeigendum
til sæmdar.
Tvö ný lög voru sungin á samkomu þessari,
— “Hjarta mitt og harpa”, eftir S. K. Hall,
gullfallegt lag, en hitt “Tárið”, eftir Björgvin
Guðnumds>son, lag, sem manni þykir því fall-
egra, þess oftar sem maður heyrir það.
BLUE RIBBON
BAKING POWDER
Blue Ribbon er eina
bökunarduftið sem
þér þurfið, hvað sem
bakað er og er ávalt
bezt til allrar bök-
unar.
Reynið það.
Sendið 25c til Blue Ribbon, Ltd., Win-
nipeg og fáið Blue Ribbon Cook Book,
f ágætu bandi,—bezta matreiðslubðk-
in, sem hugsast getur fyrir heimili
Vesturlandsins.
----------------------------------------
ÞEIR SEM ÞURFA_
LUMBER
KAUPI HANN AF
The Empire Sash& Door Co.
Limited
Office: 6th Floor Bank of Hamilton Chambers
Yard: HENRY AVE. EAST. - - WINNIPEG, MAN.
VERÐ og GŒDI ALVEG FYRIRTAK
Þeir íslendingar, er í hyggju hafa aö flytja búferlum til
Canada, hvort heldur er heiman af íslandi eða frá Bandaríkjun-
um, sendi skriflegar fyrirspurnir til ritstjóra Lögbergs.
Barnsins fyrstu $100.00
Fyrst að spara einn dal,
og fara svo með hann í bankann.
Þú færð bankabók
og hefir banka-reikning;
og haldir þú áfram að bæta við,
verða peningar þínir að $100.
Hver piltur og stúlka getur gert þetta
með því að fylgja þessari reglu.
THE ROYAL BANK
OFCANADA
Canada framtíðarlandið
•
Eg var að blaða í gömlu úr-
klippusafni og rakst þar á brot
úr ræðu, sem Dr. Thornton flutti
á fundi í Canadiska klúbbnum í
marzmánuði 1918. Dr. Thornton
var þá mentamálaráðherra Norr-
isstjórnarinnar í Manitoba.
Umtalsefni hans var þjóða-
blöndunin í Canada. Hann hafði
eðlilega kynt sér þetta mál öðrum
fremur, vegna stöðu sinnar og
talaði því um það eins og sá, er
vald hafði að tala. Hann sagði
meðal annars, að af 553 000 íbúa,
sem þá voru í fylkinu, væru 38
af hundraði af öðru bergi brotnir
en Bretum. Hann mintist á kenn-
arafund, sem þá hafði nýlega ver-
ið haldinn, þar sem mættir voru
55 kennarar, og voru þeir af 10
mismunandi þjóðflokkum.
Að mynda eina samvinnandi,
samhugsandi heild úr öllum þess-
um þjóðabrotum, það er fram-
tíðar hlutverk hér í ilandi, sem
hverjum trúum borgara er skylt
að taka þátt í.
Líklega er þetta hvergi í Can-
ada eins mikið alvörumál og í
Manitobafylki þar eru nú t. d.
42,396 Frakkar fæddir i Canada;
77,658 Rússar og tikraníumenn:
68,046 Þjóðverjar og Ungverjar;
27,696 Skandinavar, 13,216 Indi-
ánar, 15,948 Gýðingar o. s. frv.
Því er ekki að neita, að eðlilega
hlýtur hvert þjóðbrot að hafa sín
sérstöku einkenni, sem í bráðina
halda þeim í fjarlægð hvoru frá
Óðru að ýmsu leyti. Samvinna
verður þess vegna minni og kunn-
ingsskapur ek>ki eins náinn og
ella.
Þessar þjóðir, sem hér hafa tek-
ið sér bólfestu, eru aldar upp í
löndum, þar sem allskonar ó-
jöfnuður og stríðsandi hefir ríkt.
Sumar þeirra, að minsta kosti,
hljóta að flytja með séi; áhrif af
uppeldinu og kringumstæðunum
heima. Og því miður er )>að sorg-
legur sannleikur, að margur kem-
ur hingað í því eina augnamiði,
að bæta sín eigin >kjör án tillits
til annara; án þess að flytja með
sér einlægar samvinnu- og sam-
úðarhugsanir.
Þó er það eitt atriðið, sem öll-
um öðrum er erfiðara viðfangs.
Það er málið. Hver þjóð kemur
hingað með sitt eigið mál, án þess
að skilja mál nágranna sinna.
Þetta veldur einangrun og tor-
trygni.
Hugsum oss, að gestir sitji
heimboð, þar sem tveir eða þrír
tali sama mál, sem aðrir skilji
ekki, og fjórar til fimm tungur
séu talaðar í heimboðinu.
Hvernig mundi fólki líða við
slíkt tækifæri? Þar gæti enginn
kunnað við sig; þar gætu gestir
með engu móti kynst; þar væru
allir eins og fiskar á þurru landi.
Engin veruleg samúð gæti átt sér
stað. Flestir væru eins fjarlæg-
ir hvorir öðrum eftir sem áður.
Þessu er nákvæmlega eins var-
ið með fólkið í Canada. í stað
þess að landið alt ætti að vera
eins og eitt stórt heimili, þar sem
hver skilur og þekkir annan, þá
eru menn nú í smá þjóðbrota-
hópum hér og þar, hver út af fyr-
ir sig, með sinn sérstaka fruW
þjóðernisblæ; sín sérstöku trúar-
brögð; sína sérstöku tungu; sín-
ar sérstöku hugmyndir um þjóð-
félagsskapinn og öll félagsmál.
íStundum verður þessL greining
eða einangrun svo ákveðin, að
nágrannar tortryggja hvorir aðra
og tortrygnin fer svo langt, að
hatur skapast af. Einn fyrirlitur
siði annars; annar hefir and-
stygð á háttum hins, og alt logar
í misskilningi og afbrýðissemi.
Það hefir orðið að venju hér í
landi, að nefna alla útlendinga,