Lögberg - 16.02.1928, Síða 6

BIs. ð.
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 16. FEBRÚAR 1928.
Ljónið og Músin.
Eftir Charles Klein.
(Saga sú, sem hér birtist í íslenzkri þýðingu,
kom fyrst út árið 1906 í New York).
“Þið refjúttir Englendingar komið hingað
til að níðast á fátækum Frakkanum. Þið látið
mig vinna allan daginn og viljið svo ekkert
borga mér. En eg lset nú ekkert slíkt á mig
ganga. Eg veit hverju eg á heimtingu á og eg
ætla ekki að láta ykkur ganga á rétti mínum.”
Þetta var sagt á því máli, að Shirley átti
fult í fangi að skilja hvað maðurinn var að
segja og Jefferson skildi hann alls ekki. En
hann vissi fullvel, að þessi ökumaður var að
sýna Shirley ókurteisi og hann færði sig nær
manninum, og Shirley duldist ekki á svip hans,
að það var ekki langt frá honum að lækka rost-
ann í þessum náunga með handalögmáli, svo
hún sneri sér þegar að Jefferson, lagði hönd-
ina á handlegg hans og sagði:
“Nei, nei, Mr. Ryder, ekkert uppistand.
Láttu mig fást við þennan' mann. Eg get það
vel.
Og isvo fór dóttir eins af dómurunum í vf-
irrétti Bandaríkjanna, að skýra mál sitt, með
mikilli nákvæmni, fyrir manni, sem tilhevrir
þeim mannflokki, |Sem latastur er og ósann-
gjarnastur allra manna, þeirra er hægt er að
finna á nokkru bygðu bóli, þar sem siðað fólk
á heima. Það var undarlegt, að hún þóttist
viss í sinni sök, og það sem hún sagði, var á
þessa leið:
“Hlustaðu nú á það, sem eg hefi að segja,
maður minn. Við höfum ekki tíma til að eyða
mörgum orðum við yður. Eg leigði vagninn
yðar, þegar klukkan var hálf fjögur, nú er hún
hálf sex. Það eru réttir tveir klukkutímar.
Taxtinn er tveir frankar um klukkutímann, eða
alls fjórir frankar. Við höfum boðið vður
fimm franka. Ef þér eruð ekki ánægður með
þetta, þá skulum við fara upp í vagninn og
keyra til næstu lögreglustöðva, og þar getum
við fengið skorið úr þessari þrætu.”
Maðurinn steinþagnaði. Hann fann, að
-þessi stúlka var hans ofurefli. Þótt hún væri
útlend, þá þekti hún lögin engu síður en hann,
og kannske betur. Það var fjarri honum, að
fallast á þá uppástungu, að keyra til lögreglu-
sitöðvanna, því hann vissi fullvel, að þar ætti
hann ekki góðum viðtökum að fagna. Hann
lót sér því nægja að hreyta út úr sér töluverðu
af illyrðum. Greip síðan þessa fimm franka,
sem Jefferson rétti honum og keyrði af stað,
eins hratt og hann gat.
Þau voru bæði ánægð út af þeim sigri, sem
Shirley hafði unnið á þessum ósanngjarna öku-
manni og nú fóru þau inn í listigarðinn, sem var
yndislega fagur og vel hirtur. Hermanna sveit
lék þar á hljóðfæri sín og þarna var fjöldi 'fólks
saman kominn. Margir sátu í grend við hljóm-
sveitina, á stólum, sem maður gat leigt fyrir
örlítið verð. Aðrir voru á gangi til og frá um
garðinn. Það var einstaklega þægilegt, að
sitja þarna ij skugga trjánna, því þar var hit-
inn ekki til óþæginda, og njóta ilmsins frá blóm-
unum og hljómlistarinnar. sem Shiríey fanst
mikið1 til um, og þótti henni slæmt, hve tíminn
var stuttur, sem þau máttu vera þarna. Hún
gat líka skemt sér við að horfa á fólkið,/ sem
va rhér mjög mismunandi, eins og alsfaðar.
Þarna voru háskóla prófessorar með gullspanga
gleraugu, og aðrir embættismenn í margskonar
einkennisbúningi, fjöldi barna, vel klædd, hrein-
leg og kát, en -höguðiv sér vel og siðsamlega;
margir stúdentar, í síjium einkennilegu búning-
um og konur klæddar samkvæmt nýjustu tízku,
og þá bar ekki hvað minst á^fyrirliðunum úr
hernum, sem báru sig ágætlega. Hér voru eng-
ir ruddalegir og illa siðaðir menn, né óhrein og
illa1 vanin börn, eins og maður á að venjast í
listigörðum stórborganna í Bandaríkjunum,
þar sem alls konar fólki ægir saman. Hér var
sjáanlega að eins hið svo nefnda heldra fólk
saman komið. Lika studentarnir, sem Shirley
virtust ærið afkáralegir í útliti, báru það þó
margir hverjir með sér, að þeir voru arfþegar
mikillar þ.jóðarmenningar. Þó voru þarna ein-
staka verkamenn, miður vel til fara, og fáeinir
aðrir, sem sjáanlega voru af hinum lægri stétt-
um, en þeir voru í hverfanda minni hluta.
Shirley, sem uppalin var í Bandaríkjunum og
hafði verið þar alla sína æfi, hafði vitanlega
óbifanlega trú á lýðfrelsinu og jafnrétti allra
gagnvart lögunum. En sú kenning, að allir
menn væru í raun og veru jafnir, hún væri bara
heilaspuni. Það gat ekki verið um jöfnuð að
ræða, þar sem sumir voru gáfaðir og ment-
aðir og sigfágaðir, en aðrir heimskir, ómentað-
ir og ruddalegir. Milli þessar tveggja mann-'
flokka var mikið djúp staðfest. Henni fanst
það ekki nema rétt og sanngjarnt af hverjum
þeim, se-m sjálfur væri hreinlátur, hvað mikill
lýðfrelsismaður sem hann væri, þó hann veigr-
aði sér við, að sitja á sama bgkk eins og sá,
sem væri svarinn óvinur vatns og sápu. 1 Vest-
urheimi, þar sem lýðfrelsið væri svo mikið, að
öllu fólki ægði saman, hreinu og óhreinu, prúð-
mannlegu og ruddalegu, þar væri ferðalag með
járnbrautum og sporvögnum næstum því óþol-
andi. Nokkum veginn hið sama mætti segja
um listigarðana og aðra opinbera skemtistaði.
Á Frakklandi, þar sem þó var lýðveldi, eins og
í Bandaríkjunum, var þetta töluvert öðra vísi.
Stéttaskiftingin var þar greinilegri og það var
meiri aðskilnaður. Hinar svo kölluðu lægri
stéttir skildu hvað þeim tilheyrði, og sóttust
ekki ákaft eftir því að1 apa alt eftir þeim, sem
ofar voru settir, eða hafa mjög náinn félags-
skap við heldra fólkið. Þessi skilningur kom
þó ekki í bága við hið sanna lýðfrelsi, og þurfti
alls ekki að varna bóndasyinum, að verða á
sínum tíma forseti franska lýðveldisins, ef að
hann hafði hæfileika til þess og aflaði sér
þeirrar mentunar og menningar og siðfágun-
ar, sem til þess var nauðsynleg. Hver hluti
Parísarborgar hafði sína eigin skemtistaði, sín
eigin leikhús og sína eigin listigarða. Þetta
kom ekki til af neinu stríði milli auðs og vinnu,
heldur af þeirri eðlilegu tilfinningu þeirra, sem
hreinlátir eru og vel siðaðir, að þeir vilja ó-
gjarna vera í alt of nánu nágrenni við “þessa
hjörð, sem þvoði sér aldrei hér á jörð.”
“Hér er einstaklega gott að vera,” sagði
Shirley. “Hér vildi eg vera alt af, vildir þú
það ekki líka1?”
“Jú, með þér,” sagði Jefferson og brosti
við.
iShirley reyndi að láta líta svo út, sem
hún væri reið, og í raun og veru féll henni mið-
ur, að talað væri við sig á þenna hátt.
“Þú veizt það, Mr. Ryder, að mér fellur
ekki að þú talir við mig á þenna hátt. Það er
okkur ekki samboðið. Blessaður reyndu að
ta-la eins og skynsamur maður.”
Jefferson varðl hljóður við þetta, en svar-
aði þó eftir litla umhugsun, en heldur kulda-
lega:
“Það vildi eg, að þú vildir hætta að kalla
mig Mr. Ryder. Eg hefi lengi ætlað að biðja
þig um þetta. Þú veizt sjálf, að þú hefir enga
sérlega ást á þessu nafni og ef ’þú heldur áfram
að kalla mig því, þá kemur að því, að þú ferð
að sikipa mér á bekk með þeim, sem þér er illa
við og sem þú lætur vera aðal persónuna í sög-
unni þinni.”
Shirley horfði á hann glaðlega, en þó for-
vitnislega, og sagði:
‘ :‘Hvað áttu við? Hvað viltu að eg kalli
þig?”
“O, eg veit ekki,” svaraði hann heldur
dræmlega. “Þvr ekki að kalla mig Jefferson?
Mr. Ryder er óþarflega viðhafnarmikið. ”
Shirley hló hátt og lengi og hjartanlega,
svo það vakti eftirtekt þeirra, sem fram hjá
gengu og litu sumir þeirra brosandi til þessara
ungu gesta frá Ajmeríku, sem allir töldu sjálf-
sagt að væru kærustupar. Þegar Shirley hugs-
aði um þetta, þá fanst henni að Jefferson hafa
alveg rétt fyrir sér. Þau hefðu nú verið saman
svo aðl segja daglega í meir en heilan mánuð,
og voru jafnvel áður vel kunnug. Auðvitað átti
hún ekki að kalla hann Mr. Ryder. Svo nú á-
varpaði hún hann með mikilli alvörugefni, sem
að vísu var uppgerð, og sagði:
“Þetta er alveg rétt hjá þér, Mr. Ryder—
eg meina Jefferson. Frá þessari stundu ert
þú Jefferson, en þú verður að muna eftir því,”
—og hún hristi hendina rétt framan við and-
litið á honum—, ‘ ‘ að gæta tungu þinnar! Ekk-
ert meira tal líkt því, sem þú hafðir rétt áðan. ’ ’
Jefferson hneigði sig til samþykkis. Sjálf-
um fanst honum að hann hafa vaxið við þetta
samtal og á þeirri stundu vildi hann ekki skifta
kjörum við nokkurn mann í veröldinni. Til
þess að hylja tilfinningar sínar, leit hann á úr-
ið sitt og sagði:
“Klukkan er orðin fimtán mínútur eftir
sex. Við höfum ekkert meira en nógan tíma
til að komast á gistihúsið og búa okkur fvrir
miðdegisverðinn. ”
Shirley stóð strax á fætur, þótt hún vildi
gjarna mega vera þama lengur.
“'Mér datt ekki í hug; að það væri orðið
svona framorðið. En hvað tíminn líður fljótt!
Við skulum hraða okkur, Jefferson vertu nú
góður drengur, og náðu í vagn eins fljótt og
þú getur. ”
Það var engin fyrirstaða á því að ná í
keyrsluvagn, og eftir fimtán mínútur voru þau
komin til Grande Hotel, þar sem Shirley hélt
til.
Þar var henni sagt, að frænka hennar væri
komin fyrir góðri stundu og hefði hún farið
upp í herbergi sitt. Shirley fór líka strax inn
í sitt herbergi, en Jefferson fór út og áleiðis
til gistihússins, þar sem hann hafðist við. Það
Það voru enn tuttugu og fimm mínútur, þang-
að til máltíðin átti að byrja, en til að klæða sig
þurfti hann ekki nema tíu mínútur, svo hann
settist niður á einum veitingastaðnum, sem alls
staðar voru á leiðinni, fékk sér að drekka, því
hann var þyrstur og keypti sér Bandaríkjablað
til að lesa.
Lmferðin á strætinu var jafnvel enn meiri,
en vanalega, vegna þess, að nú var verið að
loka bæði mörgum búðum og skrifstofum og
fólkið var að fara heim til sín.
Fm Jefferson var ekkert að hugsa um mann-
f jöldann. Hann var að hugsa um Shirley. Það
var undarlegt töfravald, sem þessi stúlka hafði
yfir honum. Fvrir fáum mánuðum hafði hon-
um ekki dottið í hug að gifta sig o(g fundist það
fjarstæða, en nú vildi hann það öllu öðra frem-
ur. Það var einmitt það, sem skorti á lífsgleði
hans, að þessi kona yrði félagi hans og með-
hjálp. Hann elskaði hana, á því var enginn
efi. Hugsanir hans, bæði í vöku og svefni, voru
allar við hana bundnar, og hann gat ekki hugs-
að um sína framtíð, án þess aðhugsa jafnframt
um hennar framtíð. Ef hún giftist nokkrum
manni, þá, skyldi það áreiðanlega verða hann,
sem hún giftist. En kærði hún sig nokkuð um
,, hann? Hann vissi það eklri, og það var hræði-
leg óvissa. Það varð hvorki séð né heyrt, að
hún bæri nokkra' ást til hans; en hún var kann-
ske bara að reyna hann. Áreiðanlega bar ekki
á því, að henni félli hann illa.
Þjónninn færði honum svaladrykk og bunka
af blöðum. Þar á meðal var London Times, og
New Yórk Herald. Yesturheimsblöðin voru
nálega mánaðar gömul, en hann kærði sig ekk-
ert um það. Hann las ekki með miklum áhuga,
því hugurinn var allur hjá Shirley, og hann
hugsaði lítið um það sem hann las. Eftir litla
stund kom hann þó auga á fyrirsögn, sem vakti
eftirtekt hans og var hún á þessa leið:
“Rossmore dómari kærður fyrir að hafa
þegið mútur.”
Greinin skýrði frá, að Rossmore dómari
hefði verið kærður um stórkostlegt afbrot, sem
kastaði miklum skugga á mannorð hans og að
neðri málstofa þjóðþingsins væri nú að rann-
saka málið. Mundi því síðar verða vísað til
efri málstofunnar. Þessi ákæra hafði sprott-
ið út af dómi, sem liann hafði dæmt í máli
Great Northwestern Mining félalgsins, og væri
dómarinn sakaður um að hafa þegið stórkost-
legar mútur, fyrir að hafa dóm sinn félaginu
í hag.
Það datt alveg ofan yfir Jefferson. Hann
las greinina hvað eftir annað. Það var svo
sem ekkert um að villast; það var alveg aug-
ljóst, við hvern var átt — Rossmore dómara á
Madison stræti. En þetta var alveg óskap-
legt! Þessi maður hafði hinigað til notið þess
trausts, að enginn maður efaðist um ráðvendni
hans og heiðarleik eða ágæta hæfileika og mik-
inn lærdóm. Og þessi maður var kærður um
að þiggja mútur. Hvernig gat' á þessu staðið?
Eitthvað alveg óskaplegt hlaut að hafa komið
fyrir síðan Sliirley fór að heiman, það var svo
sem auðséð. Af þessu mundi það leiða, að
sjálfsögðu, að Shirley færi strax heim, og hann
sjálfur líka. Hann skyldi sjá til, hvort ekki
væri hægt að laga þetta. Hann þekti hin miklu
áhrif, sem faðir hansi hafði og hann bjóst við
því, að hann mundi, fyrir sín orð, vilja eitthvað
gera í þessu efni. En livernig átti hann að
segja Shirley frá þessu? Nei, hann gat það
ekki! Hún myndi ekki trúa honum, þó hann
segði henni eins og var. Sjálf frétti hiin lík-
lega beint að heiman. Henni yrði væntanlega
sent símskeyti. Hann ætlaði, hvað sem öðru
liði, ekkert á þetta að minnast. Hann borgaði
fyrir það sem hann hafði þegið og flýtti sér til
gistihússins.
Klukkan var rétt sjö, þegar hann kom aftur
til Grand Hotel, og þá voru þær Shirley og Mrs.
Blake tilbúnar og biðu hans. Jefferson vildi
helzt borða í Café de Paris, en Shirley líkaði
það ekki og vildi heldur borða úti t. d. í Pavil-
lon d’Armonville, þar væri ágætur hljóðfæra-
sláttur og þar gætu þau fengið borð út af fyrir
sig.
Þau fóru því þangað og þau töluðust ekki
mikið við á leiðinni, því hvert þeirra hafði nóg
að gera að hugsa um það, sem þeim sjálfum lá
þyngst á hjarta. Mrs. Blake var að hugsa um
nýja kjólinn sinn, sem hún hélt kannske að ekki
væri alveg eins og hann ætti að vera. Shirley
var þreytt og Jefferson gat ekki hrakið úr
huga sér þær illu fréttir, sem hann hafði fengið
frá New York. Hann reyndi að dylja hugsanir
sínar fyrir Shirley, með' því að líta ekki við
henni, og það kom henni til að hugsa, að hún
hefði stygt hann á einhvem hátt. Henni þótti
meira fyrir þessu, heldur en hún vildi láta Jeff-
erson veita eftirtekt, því satt að segja var vin-
átta hans alt af að verða henni meira virði, þó
hún forðaðist að láta hann veita því eftirtekt,
sem bezt hún gat.
Þau nutu ágætrar máltíðar og umhverfið
alt var hið yndislegasta, og þótt Shirley hefði
ekki drukkið nema eitt glas af kampavíni, þá
var það nóg til þess að hún komst í allra bezta
skap og liún talaði mjög glaðlega við Jeffer-
son og reyndi að koma honum í gott skap, eins
og hún var sjálf í, en það kom alt fyrir ekki og
hann var þegjandalegur og dauflegur mjög.
Hún tapaði því þolinmæðinni og sagði heldur
kuldalega:
“Hvað gengur annars að ]>ér, Jefferson?
Þú hefir verið þegjandalegur og fúll í alt
kveld. ’ ’
Honum þótti vænt um, að hún hélt þá samn-
inga, sem þau höfðu gert með sér um daginn,
að hún kallaði hann Jefferson, en ekki Mr.
Ryder, og hann svaraði í afsökunarróm:
“Fyrirgefðu, mér hefir ekki liðið rétt vel
síðustu dagana. Eg held eg þyrfti að taka mér
aðra sjóferð. Mér líður aldrei eins vel, eins
og þegar eg er á sjónum. ’ ’
Þetta kom Shirley til að tala um fyrirætl-
anir sínar viðvíkjandiferðalaginu. Hún ætlaði
heim í septembermánuði. Hún; hafði ákveðið,
að vera þjár vikur í London. Hjón frá Bancla-
ríkjunum, sem hún var kunnug, hefði boðið
henni og móðursystur hennar að koma með sér
suður í Miðjarðarhaf á lystiskipi, sem þau áttu
sjálf, og hún var í engum efa um, að þau mundu
líka bjóða Jefferson, og hún spurði hvort hann
mundi ekki alveg sjálfsagt þiggja það.
Jefferson vissi ekki hvað hann átti að segja.
Hann, reyndi að tala um þessa tilvonandi sjó-
ferð suður í höf, sem hann vissi þó fullvel að
aldrei mundi verða neitt af, hvað Shirley
snerti, eða hann sjálfan, og það skar hann í
hjartastað, að sjá veslings stúlkuna glaða og
káta, vera að ráðgera skemtiferðir og láta sig
dreyma um gleði og gaman, þar sem hann sjálf-
ur vissi, að ólánið og mótlætið grúfði yfir
höfði hennar.
Klukkan var orðin langt gengin tíu, þegar
þau höfðu lokið við máltíðina og þau sátu þar
clálítið lengur til að hlusta á hljóðfærasláttinn.
Alt í einu sneri Shirley sér að Jefferson og
sagði:
“1 dag hafði eg meiri ánægju af hljóðfæra-
slættinum, heldur én eg hefi nú.”
^ “Hvers vegna það?” sagði Je’fferson og
þóttist ekki skilja hvað hún væri að fara.
“Vegna þess, að þá varst þú miklu glað-
legri,” svaraði hún heldur hvatlega.
Þetta var í fyrsta sinn, sem nokkur mis-
■skilningur hafði komið upp á milli þeirra, en
Jefferson sagði ekkert. Hann gat ekki fengið
sig til að segja henni það sem hann hafði verið
að hugsa um alt kveldið og sem valdið hafði
honum svo mikillar ógleði. Þau lögðu á stað
heimleiðis. Jefferson vildi vera lengur úti, en
Mrs. Blake var þreytt og Shirley var dálítið
óánægð út af því hvað Jefferson hafði verið ) /
daufur og þurlegur, og hélt hún að; bezt væri
að þau skildu í þetta sinn. En hún gat aldrei
verið lengi reið, og þegar þau skildu, sagði hún
góðlátlega við hann:
“Ertu reiður við mig, Jefferson?”
Hann leit undan, en liún sá samt að það lá
eitthvað illa á honum.
“Reiður við þig, nei, nei. Góða nótt. Guð
veri með þér. ” Hann átti bágt með að koma
þessu upp og lionum fanst kökkur sitja í háls-
inum á sér. Hann tók í hendina á henni og
flýtti sér svo burt.
Shirley og Mrs. Blake fóru inn í skrifstof-
una, til að sækja lykilinn að herberginu sínu.
en jafnframt og maðurinn, sem þar var, rétti
Shirley lykilinn, fékk hann henni líka sím-
skeyti, sem var rétt nýkomið. Hún brá lit;
henni var illa við að fá símskeyti; hún hafði ó-
trú á þeim og óttaðist jafnan að þau hefðu
slæmar fréttir að flytja. Ef til vill var liér út-
skýring á því, hve undarlega Jefferson hagaði
sér þettaj kveld. Hún opnaði skeytið, og var
það' á þessa leið:
“Komdu strax heim.
Mamma.”
V. KAPITULI.
Hafið, þessi “eyðimörk ógna og dýrðar”,
sem enginn getur lýst nema skáldin, og þó ekki
nema einstöku þeirra, og enginn getur gert sér
í hugarlund hvernig lítur út, nema sá, sem hef-
ir séð það í þess mörgu myndum, breiddi sig í
allar áttir, eins langt og augað eygði; og Shir-
ley, sem stóð einsömul á þilfarinu, hafði ekkert
til að horfa á, þegar hún leit út fyrir borð-
stokkinn, annað en öldur hafsins, því land var
hvergi að sjá. En þar var nóga tilbreytingu
að sjá, því sjórinn á ótal svipbrigði og lit-
brigði.
Það voru fjórir dagar síðan hún lagði af
stað, og nú voru væntanlega ekki nema svo sem
tveir dagar þangað til hún gæmist heim og
fengi að vita sannleikann í því máli, sem alt af
síðan hún fékk símskeytið; frá móður sinni,
hafði legið eins og farg á huga hennar og hald-
ið fyrir henni vöku á nóttunni. Hún hafði
fengið far með einu af liinum afar stóru og
vönduðu skipum North German Lloyd línunn-
ar og siiglt frá Cherbourg tveimur dögum eftir
að hún fékk símsikeytið frá New York. Mrs.
Blake hafði endilega viljað fara með henni,
hvort sem Shirley líkaði betur eða ver. Shirley
hafði sagt henni, að hún hefði verið ein sinna
ferða, þegar hún kom austur yfir hafið, og hún
gæti atveg eins farið ein heim. Þar að auki
mundi Mr. Ryder fara vestur með sama skip-
inu. Hann væri skemtilegur félagi, og hann
mundi áreiðanlega verða sér hjálplegur, ef hún
þyrfti einhvers með. En þetta kom alt fyrir
ekki; Mrs. Blake var alráðin í því að fara
þessa ferð. Hún hafði ekki séð systur sína í
mörg ár, og þar að auki hafði nú þetta sím-
skeyti ruglað öllum hennar fyrirætlunum. Hún
var engin sjóhetja, en hún elskaði sjóinn, og
þetta var að minsta kosti góð afsökun fyrir því
að takast á hendur langa sjóferð. Shirley var
alt of áliyggjufull um hagi sína og sinna til
þess að veita nókkra frekari mótspyrnu, og svo
vildi svo vel til, að þær fengu ágætt herbergi í
skipinu, þar sem þær gátu verið báðar. Jeff-
erson hafði.ekki verið eins heppinn, því honum
til mikillar óánægju hafði hann lent í her-
bergi, ekki all-langt frá vélinni, og það, sem
enn verra var, var það, að í sama herberginu
var þjóðverzkur ölgerðarmaður frá Cincinnati,
sem var feitlaginn fram úr öllu liófi og hraut
svo hátt, að á nóttunni gerði hann miklu meiri
hávaðat heldur en nokkurn tíma vélin í skipinu.
Þetta reiðarslag, að vera kölluð heim svona
fljótlega, og ekki síður fréttirnar af föður
hennar, sem Jefferson hafði nú sýnt henni,
hafði reynst Shirley þungbært og larnað sálar-
þrek hennar. Þetta var þeim mun erfiðara,
sem það var svo algerlega óvænt. Eitthvað
hlaut að vera hæft í þessu. Það gat ekki verið,
að blaðið liefði búið söguna til. Móðir hennar
mundi ekki hafa kallað hana heim, nema eitt-
hvað alvarlegt væri að. Það sem Shirley féll
allra þyngst, var það, að hún hafði engar frétt-
ir fengið beint frá föður sínum. Yið þá til-
hugsun, að ef til vill hefði hún nú séð föður
sinn í síðasta sinni, fanst henni hjarta sitt vera
að hætta að slá, og blóðið vera að frjósa í æð-
um sínum. Hún mundi svo vel, það sem hann
hafði sagt við hana, þegar hún fór að heiman.
Hann hafði kvatt hana með kossi, og hún sá tár
í augum lians, sem hann virtist þó fvrirverða
sig fyrir og vilja hylja. Við þessar hugsanir
og endurminningar, hnigu brennheit tár af
augum hennar.
Hvað áttu þessar skammarlegu og illvígu á-
kærur að þýða? Hvers vegna höfðu þessi ó-
sannindi verið borin út til að eyðileggja föður
hennar? Hún efaði ekki, að hann ætti óvini.
Því var svo varið með alla mikla menn. Henni
var vel| kunnugt um, að lrans réttlátu dómar
höfðu valdið honum óvinsælda hjá ýmsum
bragðarefum, sem vildu koma fram margskon-
ar óréttlæti sjálfum sér í hag. Einu sinni að
minsta kosti hefðu þeir gengið svo langt, að
hóta honum að sitja um líf hans. En þetta var
verra en alt annað, að bera á hann lognar sak-
ir, til að eyðileggja mannorð hans og það al-
menna traust, sem hann hafði ávalt notið.
Auðvitað tók ekki þessi kæra nokkru tali. Öld-
ungaráðið mundi að sjálfsögðu vísa henni frá
og blöðin mundu vissulega koma almenningi í
skilning nm þau ósannindi, sem hér væri á lofti
halclið. En hvað hafði í raun og veru verið
gert í þessu máli? Sjálf hafði hún ekkert gert,
annað en að bíða þess er að höndum bæri, þeg-
ar hún kæmi heim. En biðin og óvissan var
óttaleg.