Lögberg - 16.02.1928, Blaðsíða 5

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 16., FEBRÚAR 1928.
Blfl. 6.
1 meir en þriðjung aldar hafa
Dodd’s Kidney Pills verið viður-
kendar rétta meðalið við bak-
verk, gigt, þvagteppu og mörgum
Geiri sjúkdómum. Fást hjá öll-
um lyfsölum, fyrir 50c. askjan,
eða 6 öskjur fyrir $2.50, eða beint
frá The Dodds Medicine Co., Ltd.,
Toronto, ef borgun fylgir.
sem ekki eru af brezku bergi
brotnir. Er ástæðan fyrir því
auðvitað sú, að landið hefir lotið
Dretum stjórnarfarslega.
Þetta fella hin þjóðbrotin sig
ekki við; þeim finst það óviðeig-
andi, að kallast útlendingar í sínu
ei&in landi. Auk þess finst þeim
einhver. sú hugsun felast á bak
við nafnið “útlendingur”, sem
tákni lítilsvirðingu. Þeir fyllast
þess vegna mótþróa gegn þeim,
er nafnið nota; fjarlægjast þá og
a]a jafnvel til þeirra hefndar-
hug.
Það skai skýrt tekið fram, að
i’ér er oftast um algerðan mis-
skilning að ræða; nú á dögum að
uiinsta kosti, er orðið venjulega
ekki notað í neinni niðrandi
merkingu, þótt hins vegar verðl
Því ekki neitað, að það hafi átt
®ér stað fyr á tímum.
Aftur á móti er þessi misskiln-
lngur eðlilegur. Nafnið útlend-
lngur hefir í liðinni tíð í öðrum
löndum verið notað á niðrandi
hátt. Vér könnumst allir við
orðið "barbarar”. Það er komið
lnn i flest tungumál siðmenning-
urinnar sem einkennisorð óupp-
lýstra ribbalda eða skrælingja-
lýðs.
íslendingar tala oft um “bar-
barahátt”, þótt það sé ekki hrein
islenzka og í enskri tungu er
Sagt að eínhver sé “barbaric” eða
að einhver aðferð sé “barbaric”,
°g þýðir það ævinlega eitthvað
aiðrandi á hæsta stigi.
'Orðið er komið úr grísku máli.
Grikkir voru stoltir menn og höfðu
mikið sjálfsálit. Þeir költuðu all-
ar aðrar þjóðir ‘'Barbaroi”. Það
Pýðir ekkert annað en útlending-
ar- En í framburðarblæ, í hugs-
Un og merkingu breyttist það
« nÍ?’ aÖ ^að var viðhaft í illri
e a niðrandi merkingu.
Sama hefir niðurstaðan orðið
með nafnið "útlendingur” hér í
land, Það orð lætup .lla j eyrum
~a a nar 1 ^ugsun þeirra, sem
það eij notað um, alt annað og
verra en hin upphaflega merking
hefir í sér fólgið.
Það er allra þeirra skylda, sem
hingað hafa flutt, að. stuðla að
því af alefli, að hér í landi tak-
ist sem fyrst og sem bezt að skapa
samhugsandi þjóð, þar sem allir
kraftar notist sem bezt heildinni
til hlessunar. Þar sem allir
skilji hverir aðra; allir leggi á
borð það bezta, sem þeir hafa
flutt með sér úr sínum fornu átt-
högum, en láti strauma og storma
tímans bera það alt út í haf
gleymskunnar, sem ekki er til
þess fallið, lað gera \garðinn
frægan.
Og það er aðallega tvent, sem
mest á ríður í þessu efni;
1. Allir þurfa að gera enska
tungu sem allra fyrst að sínu
máli;
2. útlendings nafnið verður að
leggjast niður.
Sig. Júl. Jóhannnesson.
Ferð til Minnesota.
Eftir G. J. Oleson.
(Framh.)
Við verzlun þeirra Anderson’s
bræðra vinnur stöðugt fjöldi
manns, alt að 30 minnir mig að
mér væri sagt, þegar mest er að
gera. Meðeigandi í verzluninni
er Mr. Carl Anderson, gætinn
maður og vel gefinn; nýtur hann
vinsælda og er verzluninni góður
styrkur. Kyntumst við honum
lítillega, en að góðu. Systir hans
var fyrri kona séra K. K. Olaf-
sonar, sem á heima í Glenboro;
Jóni Westdal, sem einnig er
starfsmaður við verzlunina, kynt-
umst við að nokkru; lipur maður
og vildi alt fyrir okkur gera. —
Sigurður hefir stórt ög myndar-
legt heimili, sem höfðingja sóm-
ir; er hann giftur konu af norsk-
um ættum, en fædd þar syðra,
eiga þau hjón eina dóttur barna,
sem er að komast á fullorðinsald-
ur; son einn á Sigurður frá fyrra
hjónabandi. Þau hjón sýndu okk-
ur hina mestu'og einstökustu al-
úð og gestrisni. Sigurður bauð
okkur og bað okkur að nota skrif-
stofu sína og búð fyrir bækistöð
okkar, hvenær sem við værum
staddir í Minneota. Var ekki
hendinni heldur slegið á móti
því. Var Sigurður alt af á þönum
til þess að gera stundirnar fyrir
okkur sem ánægjulegastar, og
varð eg þess fullviss, að hann eyð-
ir miklum tíma í að láta öllum
líða vel, eftir því sem hann getur
að gert, af þeim sem hann nær
til. Hann sparaði ekki að láta
vindlakassann ganga og vasa mína
fylti hann svo að eg hefi til þessa
verið að reykja vindla frá Sig-
urðl.
Fyrir tilstilli Sigurðar urðum
við kunnugir einn hluta dagsins,
Jóni Gíslasyni, fyrrum þingmanni
í neðri málstofu ríkisþingsins í
iifilllliiill
JamesRic
Bankamenn, sem ávaxta peninga.
Main Street WINNIPEG
STOCKS
AND
BOJíPS
Meðlimir
Montreal
Stock
Exchange
Víðtæk þekking og auðfengnar
upplýsingar gera oss mögulegt að
láta í té nákvæmar upplýsingar
viðvíkjandi sölu veíðbréfa á
hvaða peningamarkaði sem er.
Vér) erum viljugir að gefa yður
allar upplýsingar viðvíkjandi
þeim verðbréfum, sem þér hafiði,
eða hafið í hyggju að kaupa. —
Ágætlega vel trygð verðbréf er
hægt að kaupa með mánaðar nið-
urborgunum, samkvæmt samning-
um við oss.
Sími 24 831.
(Private Branch Exchange)
VITIÐ ÞÉR
þér getið keypt fullkomnast upphátt
píano í heimi
Ye Olde Firme
HEINTZMAN&CO.
m....,aRtupright
legri hljóðfœri fí,t fyr;r me® *vo a® *e8Ía *ömu •kilyrðum og lí-
Hví ekki að kaupa það allr U
vorri, eða «endið 08» l(nu bezta- Spyrjist fyrir um skilmála í búð
j. j. H. McLEAN SP
The West’s Oldest Music House,
329 Portage k™* °f ** N*W Orthophonic Vic,rola
Winaipeg
Minnesota. Jón er sonur Björns
Gislasonar frá Haukstöðum, er
var merkismaður á sinni tíð á ís-
landi og einn af landnámsmönn-
um í Minnesota nýlendunni. Jón
er lítill maður vexti, en skarpur,
prýðisvel gefinn og fékk mikinn
orðstír í þingsal Minnesotaríkis,
og þeir, sem undanfarin ár hafa
lesið Minneota Mascot, og rit-
dóma Gunnars B. iBjörnssonar um
Jón, geta gert sér í hugarlund.
hvað var og er í manninn spunn-
ið, því eg hygg Gunnnar hafi þar
hitt naglann býsna vel á höfuðið.
Jón er mesti fjörfiskur og svo
yfirlætislaus, og alþýðlegur, að
við Johnson urðum honum svo
frámunalega vel samrýmdir nærri
strax á augabragði, enda var svo
sem hann ætti í okkur hvert bein
og vildi alt fyrir okkur gera. —
Minneotamenn eru vel ánægð’r
með bankastofnanir sinar, sem
standa traustum fótum, og er það
að vonum eftir alt það banka-
hrun, sem átt hefir sér stað í
Norðvestur Bandaríkjunum. —
Farmers and Merchants National
Bank í Minneota, er eins og klett-
urinn í hafinu. Jón fór með okk-
ur og sýndi okkur þenna banka
og kynti okkur bankastjóranum,
H. J. Tilleman, sem er Hollend-
ingur, fjármálamaður með af-
brigðum og bezti drengur sagður,
og er átrúnaðargoð fjölda margra
þarna syðra fyrir dugnað, hæfi-
le'ka og mannkosti. Tilleman
þessi var, að þvi er mér var sagt,
tekinn út á landsbygðina á bænda-
býli fyrir nálægt 20 árum síðan,
klæðlaus, félaus, mentunarlaus og
settur sem undirmaður í bankann,
sem þá var því sem næst gjald-
þrota, og að eins var beðið eftir
að færi á höfuðið. Ári seinna,
þegar ekkert annað horfði við en
gjaldþrot, tók Tilleman við stjórn
bankans og á tiltölulega stuttum
tíma reisti hann bankann algjör-
lega við. Við síðustu viðskifta-
áramót bankans var innstæðufé
almennings (deposits) $1,354,229.
Mr. Tilleman hefir verið og er
mikiðg dáður af\ höfuðsmönnum
banka og peninga stofnana Ban-
daríkjanna, og hefir oft fengið
ginnandi tilboð um hærri laun
víðsvegar að, en hann er ánægð-
ur með stöðu sína í Minneota og
situr sem fastast, hvað sem í boði
er. Mr. Tilleman er hinn skemti-
legasti maður, fór hann með okk-
ur, ásamt mörgum fleirum inn á
kaffihús og gaf okkur þar kaffi.
—'Aðstoðarmaður hans í bankan-
um (cashier) er Islendingur;
heitir hann ,S. B. Eiríksson, fríð-
ur maður sýnum, einn sá friðasti
sem eg sá þar syðra, og sýndist
maður vel gefinn og ábyggilegur;
sýndi hann okkur allan bankann,
og þegar því var lokið, sagði eg,
að eg hefði enn ekki séð það sem
eg helzt vildi sjá, en það væru
þessir rúmir miljón dalir, en þá
fékk eg ekki að sjá og þótti súrt
í broti. Eg mintist á Mr. Tille-
man, af því hans saga er svo slá-
andi dæmi um það, að gæfan býr
í manninum sjálfum, og sannar
svo vel það sem mér hefir oft
fundist: Að leita út um alla víða
veröld eftir gæfunni, verður í
flestum tilfellum þýðingarlítið,
Svo er það fágætara, að menn
hafni hærri launum, en sitji á-
nægðir við það, sem þeir hafa, og
láti það umhverfi njóta hæfileik-
anna, sem fótum þó hefir komið
undir mann. Það var vel kveðið
hjá Jóni ólafssyni, þetta:
“Hvert vilt þú, mauðr, fara og
flýja,
þú flýr þig aldrei sjálfan þó.”
Þetta stef væri gott fyrir alla að
læra, sem óánægðir eru með sitt
hlutskifti.
Nú var orðið nokkuð áliðið
dags. Halldór frændi og þau
hjónin biðu eftir okkur , á meðan
við vorum að slæpast. Fórum við
nú að hugsa til heimferðar til
Hofteigs, kvöddum við því Jón
Gíslason, en mæltum okkur mót
seinna.
Þenna dag var staddur í bæn-
um jHallgrímur Gottskálksson,
bóndi v*estur í Lincðln County,
tengdafaðir Halldórs. Urðum við
honum kunnugir fyrir hans til-
stilli. Hallgrímur er þingeyskur
að ætt, var það fyrsti Þingeying-
urinn, sem við mættum þar syðra.
Þingeyingar eru þar regluleg kon-
ungs gersemi, þeir eru svo sjald-
sénir. Austfirðingar eru þar því
sem næst einráðir. Hallgrímur
er af hinni nafntoguðu ætt Er-
lendar Gottskálkssonar í Garði í
Kelduhverfi, gáfumanns ^mikils,
sem Jón ólafsson getur um í for-
mála fyrir ljóðmælum Kristjáns
Jónssonar, og telur að hafi haft
mikil áhrif á Kristján. Mig minn-
ir, að Hallgrímur segði mér, að
Erlendur hafi verið afabróðir
sinn.
Hallgrímur veik að okkur mjög
vingjarnlega; lét hann strax
hella á kaffikönnuna, og fengum
við þar góðan kaffisopa og svo
vindla á eftir. En Hallgrími þótti
tíminn naumur þarna, svo hann
bauð okkur til dagverðar næsta
dag, þriðjudaginn; þáðum við
það; var slegið föstu, að við og
Hofteigshjónin kæmu að aflíð-
anda miðjum degi á þriðjudaginn.
Var nú haldið heim til Hofteigs,
en viðdvölin var ekki löng í þetta
sinn, því nú áttum við heimboð
hjá Guðríði frænku, næst elztu
dóttur Sigbjörns, og manns henn-
ar Jóhanns Gunnlaugssonar bónda
við Clarkfield. Keyrði Halldór
með okkur Johnson þangað í bíl
sínum og skildi okkur þar eftir,
því þar var ákveðið að við yrðum
til næsta dags. Guðríður er hin
mesta myndar kona, vel gefin og
sköruleg í stjórn og búkona mik-
il; eru þau hjón búin að búa
þarna í kringum 30 ár, og maður
hennar all-löngu áður en þau
giftust; eiga þau myndarlegt
heimili, er það nokkuð út frá
bygð Islendinga og alfaravegi
þeirra. Jóhann er mikill búmað-
ur og talinn með efnuðustu ís-
lenzkum bændum, eða jafnvel
efnaðastur íslenzkur bóndi þar
syðra; er hann austfirzkur að ætt
eins og flestir Minnesota íslend-
ingar, og kom og settist þarna að
á fyrstu tíð; hann er mesti dugn-
aðar og hyggindamaður, og yfir-
leitt vel látinn. Hann er greind,
ur vel; var hann við okkur hinn
skrafhreifnasti, og lék við hvern
sinn fingur. Hann er maður vel
lesinn, les mikið hin merkari tíma-
rit Bandaríkjanna; mér fanst
hann nokkuð mikill efnishyggju-
maður, hefir hann ákveðnar skoð-
norður “núna nýlega,” eins og Siggi
smali, en svo hefir þaö dregist eins
og gengur, eg hefi oftast eitthva‘5 að
duðra og Ford ekki búinn að 'smiða
“karið” mitt. En svo er mál meö
vexti að kvenfélagið á Mountain fékk
þá flugu í hausinn að fara að halda
þorrablót eða mót eins og þær kalla
það. Það réðist á mig og lagði á
mig hendur “með bliðu,” eins og ÓI-
afur skaufnamoldi sagði, og bað mig
að setja eitthvað saman og flytja á
samkomunni, það mundi hjálpa til að
draga að “sökkera.” Eg er ætið veik-
ur fyrir þegar svona er farið að mér,
og stóðst ekki mátið.
Eg sendi Steina okkar frá Rif-
kelsstöðum uppkast af því i gær og
hann stakk upp á að eg sendi þér það
og lofaði þér að fara með það, ef þér
þætti nokkuð í það varið.
Þú veist að eg er einn af þeim fau
sem nú eru ilifandi hér, sem hafa ver-
ið húskarlar Helga magra í anda og
sannleika, þessvegna fanst mér til-
hliðilegt að geta þess við þetta tæki-
færi. Eg var snemma settur til
menta við kúa-pössun. Það var álit
manna á gamla landinu að það þyrfti
ekki mikla andlega hæfileika til þess
að leysa það starf þolanlega af hendi,
þeSsvegna var eg sjálfkjörinn til þess
starfa strax frá upphafi, og reynslan
er ólýgnust, svo eg fari ekki lengra
út í þá sálma. Svo oska eg ykkur til
hieilla með iblótið og bið að heilsa
húskörlum og Helga gamla magra.
Þú verður að fyrirgefa blýantinn,
mér er orðið 'bölvanlega við pennan
þegar eg þarf að flýta mér og hefir
reyndar æfinlega verið það. Eg hefi
heyrt að hann hafi komið meiru illu
á stað eða leitt meira ilt af sér heldur
en sverðið og þá er nokkuð mikið
sagt. — K. N.
Þið hrópið og kallið á Káinn,
konur og ungmeyjar hreinar,
en þar um er þarflaust að ræða
að þið eruð orðnar of seinar.
Á öræfa uppblásnum hraunum
andlega horfallinn sauður,
lifði með ljónum og úlfum,
loksins er Káinn nú dauður.
Sá var þó 'seigur að daðra,
en svona endaði glíman:
Dakóta-dömurfiar hafa
nú drepið ’ann fyrir timann.
Svo skal drekka og drekka
af dreggjum VoJsteads bjórs,
og kæta kristna rekka
á kostnað ása-Þórs.
Bragafull.
Nú skal istrenginn stilla
staup og homin fylla,
goðum færa gjöld;
hér skal hófið vanda
harpan Norðurlanda
hljómar hæst í kvöld.
Hvað sem hver einn heldur,
hvað, sem slíku veldur,
kvenfólk kyssir bezt,
að öllum ólöstuðum,
englum, mönnum guðum,
skáldin met eg mest.
Þó að þjóðin sofni,
þó að hljóðin dlofni,
lýsir ljóða gull
efst á himna hæðum
hreyfa skáldin kvæðum
Bergjum Braga-full.
LANDNÁMSMENN ÍSLANDS.
Sent klúbbnum Helga magra
15. febrúar 1928.
Þeir yfirgáfu sin óðul öll
undan harðstjórnarkjörum,
ýttu þeir skeið á upsa völl
út úr þeim norsku vörum.
Hamingja í stafni heill í skut
háborinn féll í þeirra hlut
í huliðrúnum vörurn.
Hafið var breitt og úfið oft
engin var leiðarstjama,
dægrunum saman dimt var loft,
dröfn er ei leikur barna.
Fáir vissu hvar leiðin lá
að landi því, er þeir vildu ná,
og kostuglegt flaut í kjarna.
Hafið sóttist, því hreystin hörð
hvarvetna sigur hafði,
trúin í bergið ibrýtur skörð,
frims á svæði ei tafði.
Húna-jórinn með höfuðskraut
i hafnir skriður rétta braut,
og seglin saman vafði.
Ingólfur frægstur allra er
okkar þar landnámsmanna,
af þvi fyrstur hann áræðir
ónumda landið að kanna,
í Reykjavík hann reisti bú,
reiknast þar höfuðstaður nú,
fornar það sagnir sanna.
Helgi magri þar heldur vörð,
til hinstu tíðar betri.
Blómleg héruð og bygðar lönd
baga með hjörðum gára vönd
ísa-lög oft á vetri.
Marga hér fleiri mætti tjá
manndóms og sóma ríka
þegna, sem ilandi þessu á
þjóðfrelsið efldu líka.
Kappar norskir, sem drýgðu dáð
með drenglyndi þroskað vit og ráð
menn geymi minning slíka.
Magnús Einarsson.
HVÖT HELGA MAGRA.
Send honum 15. febrúar 1928.
Hér er mikið manndóms minni
með sín sagna spjöld,
hér t kvöld er höfðings inni
hér er söguöld.
Framtíð, geymdu fornar sögur,
framtíð, ljóðið, stuttar ibögur,
haldist ríkur hefðar andi
hér í vana-landi.
Upp með gamalt Islands merki,
upp með foma tíð,
upp með þjóðaranda í verki,
anir og frá þeim víkur hann ekki.
Þau hjón eiga þrjá sonu upp-
komna og tvær dætur, er eldri
dóttirin gift, og er maður hennar
norskur, Mr. Christiansen; en
yngri dóttirin er kornung á skóla-
aldri. Eru börnin öll myndarleg,
drengirnir eru duglegir og vel
greindir piltar; voru þeir allir
heima í föðurgarði, þá við vorum
þar staddir, höfðum við Johnson
mikið gaman af að tala við þá, en
ekki vorum við alla tíð á sama
máli. — Til kveldverðar buðu okk-
ur þetta kveld dóttir þeirra hjóna
og maður hennar (Mr. og Mrs.
Ohristiansen); búa þau þar í mílu
fjarlægð eða svo og hafa mjög
myndarlegt heimili. Áttum við
þar hinar ljúfustu viðtökur. Mrs.
Christiansen er fríðleiks kona og
myndarleg húsfreyja, eins og móð-
ir hennar, og maður hennar, sem
er kornungur eins og hún, er hinn
viðfeldnasti maður, og talinn sér-
lega gott mannsefni. Áttum við
einkar skemtilega kvöldstund á
heimili þeirra.
Seinna um kvöldið heimsóttum
við Stefán Hofteig, son Sigbjörns,
sem býr á landi Sigurðar Gunn-
laugssonar bróður Jóhanns; hefir
hann verið á meiri hrakningi en
hin systkinin; hefir tvisvar flutt
til Canada, en aldrei vel getað
fest rætur í brezkri mold, og horf-
ið jafn harðan suður aftur. Sum-
arið 1924 heimsótti eg hann að
Beaver Dam Lake, norður í ó-
bygðum Manitoba; fór eg bílferð
með Guðríði Gunnlaugsson syst-
ur hans, að afloknu kirkjuþingi,
sem hún var fulltrúi á. Höfðum
við hina skemtilegustu ferð og
beztu viðtökur hjá honum; eru
þau hjón hin gestrisnustu og þýð-
ustu í viðmóti. Stefán er tvígift-
ur, sem áður var getið; á hann 8
börn frá báðum hjónaböndum.
Hefir lífið ekki ávalt leikið við
hann; veikindi og dauði heim-
sótt hann, sem æfinlega skilur
eftir stimpil, en Stefán er bjart-
sýnn og bezti drengur.
Um nóttina gistum við hjá þeim
Gunnlaugssons hjónum og áttum
hins bezta greiða að fagna, og
dreymdi vel; um nóttina rigndi
allmikið. svo vegir voru slæmir,
Framh. á bls. 8
Flutt á Þorrablóti
Helga magra 15. Febr., 1928
Eftirfarand'i línur og kvæði voru
send klúbbnum Helga niagra og voru
þau lesin upp á þorrablótinu 15. .febr.
sem haldið var á Marlborough Hotel.
Mountain, N. Dak. 6. febr. 1928
Kæri gamli vinur og frændi Óli!
Eg hefi oft verið aS hugsa um af
senda þér línu og þakka þér fyrir al‘
gamalt og gott, og sendingar, en sv<
hefi eg alf af ætlaS mér aS skreppa
Og þá er ‘ann þögninni seldur,
þær hafa unniS spiliS;
hitt verSa hinar aS dæma,
hvort aS ‘ann átti þaS skilið.
Margs væri hægt að minnast
úr mótlætis stríðinu hörðu,
en vita skuld verSur að játa
þær vissu ekki hvað þær gjörSu.
í rafmagns leiftrandi logum
lifandi hreyfa sig mýndir,
handan frá æskunnar árum
inndælar, töfrandi syndir.
En brátt kemur breyting á drauminn,
blæjan er dregin til hliðar:
Leiksystkin lít eg í anda
á landinu kyrSar og friSar.
Myndirnar margar þá birtast
frá minninga landinu kæra,
vordraumar æskunnar vakna
og viðkvæmu strengina hræra.
Þá titra mér tárin í auga,
en til hvers er veriö aS gráta;
helzt vil eg hlæja og spauga,
helzt vil eg sjá ykkur káta.
Gremjan úr geðinu hverfur,
geislarnir sálina fylla;
viS ættum í útlegS aS dæma
alt, sem vill gleðinni spilla.
Hún er vor helgasti arfur,
hásæti mtt skal ’ún byggja
svo skal eg aldrei aftur
ykkur meS harmkvæði styggja.
í fögrum EyjafirSi
var fyrsta mótiS 'sett,
og sverja það eg þyrði
að þetta rnan eg rétt.
Þar bjó Þórunn hyrna,
af þjóðum metin skýr;
á hennar höfuSbóli
meS hundi rak eg kýr.
Snar og hreykinn snáSi,
sem snæfur sló og beit,
eg herferö fyrstu háöi
í helgum Kristnes reit.
Og oft í aur og bleytum
eg upp um mýrar fór;
i löngum kúaleitum
Eg lærSi aö heita á Þór.
Og þreytu þrátt eg kendi
á þeirri grýttu braut
en þó var þrautin stærsta
aö þar var mannýgt naut.
Og tarf meS húö og hári
eg haföi ei áður mætt,
og þóttist þekkja snáöa
af Þorgeirs-bola ætt
Um hálsinn hangdi festi,
á hnjótum ki’bbiö drógst
sem hauskúpa var af hesti
i hnén af bola slost.
Eg hræddist hornin stóm,
eg hræddist bola raust,
í ihverri herferö setti
á hundinn alt mitt traust.
Og heiftin hjartaS brendi,
hver hreyfing gerðist skjót,
meS hamar Þórs í hendi
eg hleypti ibola mót.
í flóSi fegins-tára
þar frægan sigur vann,
og eg var átta ára
en ára tveggja hann.
Hér er hrundin fagra,
hangiket og bjór,
sem húskarl Helga magra
eg heiti á Krist og Þói.
Kunnugt að hreysti kappa lið
kannaði Árnes strendur,
heiSarlegt fólk meS hölda sniS,
hrafnistu afkomendur,
ríkan og námu Rángárvöll,
reistu þar bú um héruö öll,
blómleg þar bygS nú stendur.
Skallagrimur meS skatna sjót
skildi aS ekki dygði
■lengur aS dveljast höst viS hót,
því heldur í álinn skvgði.
Frægur þvi ránar fákinn sinn
feta lét stilt aS Mýrum inn
og Borg hina friöu bygði.
Brunaði inn á BreiSafjörS,
'bernskuhjal ekkert tjáði,
fákur húna meS fagur gjörö
föngin af Noregs láði.
Þegi óttaðist þrumu hregg
Þöróifur nefndur mostranskegg,
aS Stykkishólmi áði.
Unnur djúpúöga, ágæt snót
yfirgaf foma 'sali,
búskap til auSnu beindi sjót
i BreiöafjarSar dali.
Sér hún valdi þann sælureit
síöan er nafniö hlaut Hvammssveit
og bæ hennar varS aS vali.
ÖU vom falin ægis böm,
engin því hindran bægöi,
syndá lét frægur súSa örn,
seglin þanin ei kegSi;
göfgi og hrausti garpurinti
Geirmundur nefndur heljarskinn
SkarSs viS strönd skriðið lægöi.
Og svo hinn fríöa EyjafjörS
á skal minst í letri,
er mun styrka lýö.—
Hópist drótt i fylking fasta,
framtíð skreytiö töfraglæsta;
haldiS málsins merkja steinum
með ósviknum greinum.
ÞjóSræknin meS félags frama
fái nýjan þrótt,
látiö engan’ ljótan vana
leiSa aö feigar nótt.
ByggiS virkin varnar fögur,
verndið allar, kristnar sögur
svo aö framtíS syngja megi
sálm á hverjum degi.
LátiS enga ykkur fleka,
uppvaxanidi þjóB,
látiS ekki á reiða reka
ramm-íslenzkan óS.
HöndliS máliö, helzt í kirkjum
hjúkriö því í öSrum virkjum;
móöurmáliS má ei glatast
mun þá engu fatast.
Drottinn leiöi lýSinn unga
löng aS taka Störf,
ljóö og sögu læri tunga
lífs meö orku þörf,
kenni hann svo arf og orfum
öllum, hvaSa fylgja störfum,
svo máhB kæra og móSur kirkja
megi Island styrkja.
Drekkum mirmi magra Helga
meö ánægju í kvöld,
lát ei yöur sundrung svelga
sitjiö heila öld
meö sameining i sátt og friöi
svo þiS komiö góöu aö liöi,
hættiö kenna kúnsta trúna
“communista” húna.
—Unglingur.
Tilbúið, þar sem
hreinlætið er tek-
ið fram yfir alt.
Veitir börnum yð-
ar ánægju og
næringu.
Til hita, máttar
og magns, drekk-
ið , Fry’s Cocoa.
Hefir ekki sinn
Rka hvað bragð
og hreinleik
1 snertir.
Milk Chocolate
Sömu gæðin í tveimur mismunandi myndum.
1728
Á árinu 1928 eru liðin 200 ór síðan
TheHouse of Fry var stofnað.
1928
iimiiiMiiiimiimmimiimiiiiimiimiiiiiiimiMiimiiiimiiiiiMiMimMiiiiiiiiiiii