Lögberg - 01.03.1928, Qupperneq 4

BIs. 4
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 1. MARZ 1928.
Meðalhóf.
Óviturlegt hefir það alla jafna þótt, að dæma
manngildi einstaklingsins eftir klæðaburði. Þó
hefir slíkt viðgengist í liðinni tíð, og viðgengst
því miður, jafnvel þann dag í dag. Að vísu er
það æskilegt, að fólk gangi vel til fara, en að
alt sé undir því komið, nær vitanlega ekki nokk-
urri minstu átt
Fagurt og lýtalaust ljóðform, er eigi aðeins
æskilegt, heldur og beinlínis sjálfsagt. En er
dæmt skal um gildi bóka, er það engan veginn
einhlítt, að form þeirra sé viðunanlegt, því um
innihaldið, eða kjamann sjálfan, er að sjálf-
sögðu margfalt meira vert.
Ritdómarar, ritskoðarar, ritskýrendur, eða
hvaða nöfnum þeir helzt nefnast, unga oft og
iðulega út hverjum sleggjudómnum á fætur
öðram, um einstök kvæði, skáldsögur, eða heil-
ar ljóðabækur, og negla sig blýfasta í sitthvað
það, sem þeir kalla formgalla, en geta þó stund-
um hvorki gert sjálfum sér né öðrum fyrir því
ljósa grein, í hverju þeir helzt sé fólgnir. Það
er oftast nær eitthvað bogið við form þeirra
rithöfunda, er gleyma gullna meðalveginum, og
draga dár að1 annara formi, án þess að styðja
staðhæfingar sínar með fullnaðarrökum. Óg
hvað er svo formið, þegar alt kemur til alls?
Búningur, ytri búningur, sem æskilegt er að sé
fagur og fari vel, en sem þó aldrei, hversu
skrautlegur sem vera kann, kemst í hálfkvisti
við innihaldið, eða tilverugildi ljóðs og sagna.
Alveg eins og manngildi einstaklingsins
verður sjaldnast réttilega dæmt af flíkunum,
eins verður tilverugildið, eða hið andlega er-
indi ljóðsins, tæpast sanngjarnlega metið af
forminu einu.—Frumneísti sá, er til góðs
leiðir, spyr ekki um viðurkent form, hann skap-
ar það sjálfur þegar í upphafi, án þess að leita
fyrst samþvkkis þeirra, er síðar kunna að lesa
fullsamið kvæði og brjóta ]>að til mergjar.
Hinir og þessir grannsvndir ritsnápar halda
því fram að skáldskapur hinna ýmsu þjóða, sé
í háskalegri hnignun. Segja ]>eir ljóðagerð nú-
tímans þoli engan samanburð við það, er við-
gekst við hálfum mannsaldri, eða svo. En hver
eru svo rökin? Yindhögg á vindhögg ofan.
En er ekki alt af einhverja öfgamenn að finna,
er til dæmis halda því fram á þessari risavöxnu
menningaröld, að landbúnaðurinn sé í afturför,
ásamt ýmsu fleira? Alveg vafalaust. Það eru
ávalt einhverjar náttuglur á sveimi, er finna
þykjast eða sjá afturfara einkenni í hvaða átt
sem lit-ið er.
Skilningur almermings á gildi góðra bóka,
er ef til vill eigi jafn skýr um þessar mundir
og hann hefir stundum áður verið, en slfkt
stendur í engum samböndum við afturfarir í
skáldskap. Stórskáld hætta eigi að fæðast fyr-
ir það, — munurinn að eins sá, að viðurkenn-
ingin kemur kannske ekki fyr en öldum seinna.
Skáldskapurinn sjálfur er í engri hættu
staddur . Hann ej eilífs eðlis, og þessvegna
getur honum ekki einu sinni farið aftur. En
væri um einhverja hgpttu að ræða í þessu sam-
bandi, þá mjmdi hún á engan hátt stafa af góð-
skáldaskorti, heldur miklu fremur af óvandaðri
klíku gagnrýni, sem ýmist af hagsmunahvötum,
eða hégómadýrð, hefur einn rithöfundinn til
skýjanna fvrir lítið afrek, en þeytir upp form-
galla moldviðri yfir annan, oft og einatt langt-
um snjallari.
Mikill hluti nútíðarritdóma gengur í það að
tína saman svonefnda formgalla. Þegar því er
svo lokið, kemur deilan um stefnurnar, til hvaða
flokks, eða hverrar stefnu þetta og þetta kvæð-
ið teljist, þar til að lokum hið andlega erindi
ljóðsins eða sögunnar hefir verið ausið moldu.
Er dæmt skal um bækur, eins og reyndar
flest annað, ríður lífið á að fullrar sanngirni sé
gætt. Slípuð rímfroða hefir sjaldnast varan-
legt framtíðargildi. En hitt er engan veginn
óalgengt, að finna megi í tötrum fátæklegs
forms, dýrmæta gimsteina auðugra manndóms-
hugsana.
Þorrablót klúbbsins “Helga
magra.,,
Eins og almenningi þegar er kunnugt, efndi
klúbburinn Helgi magri, til þorrablóts eins all-
veglegs, á Marlborough hótelinu hér í borginni,
miðvikudaginn þann 15. febrúar síðastliðinn,
klukkan átta að kveldi. Sóttu mót þetta frek-
lega tvöhundruð manns, og skemtu gestir sér
hið bezta við ræðuhöld, söng, spil og dans, þar
til komið var nokkuð fram yfir miðnætti, er
hófinu sleit. Matföng voru ba?ði mikil og góð,
og gat þar að líta sitthvað íslenzkra, uppáhalds-
rétta, svo sem pönnukökur og rúllupylsu.—
Eæðismaður íslendinga og Dana, herra Al-
bert C. Johnson, setti samkvæmið með nokkr-
um vel völdum orðum, og kvaðst vænta þess í
fullri alvöru, að veizlugestir mættu hverfa til
heimkynna sinna með ljúfar endurminningar
um ánægjulega samfundi. Yarð það að áhríns-
orðum, því sjaldan mun fólk vort horfið hafa
til lií'býla sinna, að loknu Þorrablóti, í betra
skapi yfirleitt.
Tvær stuttar og kjarngóðar ræður, voru
fluttar á móti þessu, af þeim Jóni J. Bíldfell og
Asmundi P. Jóhannssyni. Hefir hin fyrri þeg-
ar birt verið hér í blaðinu, en því miður auðn-
aðist oss eigi að fá ræðu Asmundar, með því
að hann hafði hana ekki skrifaða í heild. Mint-
ist ræðumaður Islands með svo miklum inni-
leik til lands og þjóðar, að ekki gat hjá því far-
ið, að bergmál vekti í sérhverju, sönnu íslend-
ings hjarta. Drap hann stuttlega á helztu
framfarir í nútímalífi þjóðarinnar, svo sem
heilsuhælið nýreista á óðali Helga magra, að
Kristnesi í Eyjafirði, er komið hefði verið á
fót með almennum samskotum, til aðhlynning-
ar t>erklaveiku fólki. Voru áheyrendur drjúg-
um kunnugri þessari dásamlegu mannúðar-
stofnun, eftir en áður.
Asm. P. Jóhannsson á sæti í nefnd. þeirri,
er fyrir hönd þjóðræknisfélagsins starfar að
undirbúningi heimfarar Vestur-lslendinga 1930.
Fór hann nokkrum orðum um það mál, og spáði
í eyðurnar um það, hverjar viðtökurnar myndu
verða, er vestur-íslenzka gestafylkingin kæmi
heim, með því.að vitna í tvær móttöku athafnir,
er hann hefði verið sjónarvottur að á Fróni,
sumarið 1924. Lýsti hann viðhöfn þeirri hinni
miklu, er um hönd hefði verið höfð, þá er kon-
ungur Islands og Danmerkur steig fæti á land,
ásamt föruneyti sínu. Glæsileg hefði sú athöfn
óneitanlega verið. Þó myndi sér minnisstæð-
ari verða heimsókn íþróttaflokksins norska og
viðtökur þær hinar innilegu, er sá flokkur fékk
í höfuðstað Islands. Hefði þar, eins og svo
víða annarsstaðar, blóðið jafnan runnið fyrst
til skyldunnar. Fullvís kvaðst ræðumaður þó
þess, að viðtökur Norðmannaflokksins, myndu
aðeins verða svipur hjá sjón, borið saman við
hjarta-fögnuð þann, er heilsa mjmdi bræðra-
fylkingunni vestrænu, við landgöngu í Beykja-
vík 1930.
Öldungis sagði Asmundur að á sama hefði
staðið hvar spor sín hefðu legið um landið, á
öllum ferðum sínum heima. Allstaðar hefði
sama góðviljans gætt í garð Vestur-lslendinga,
sama áhugans á afstöðu þeirra til stofriþjóðar-
innar og högum. Lauk ræðumaður máli sínu
með því, um leið og hann bað ísland lengi lifa,
að sú væri eindregin sannfæring sín, að hvern-
ig svo helzt, sem höggvið yrði á tengslin, eða
hinn þjóðernislega vað, þá myndi insti þátturinn
aldrei hrökkva, því sá væri vígður.
Ögleymt skal það, að á mannfagnaði þessum
skemti með söng, læknisfrú Sigríður Olson.
Söng alþýðuvísurnar dásamlegu, undir lögum
Mendelsohns, “Flý með mér héðan hjartans
mey,” “LTm vornótt féll hrím og héla þung,” og
“Á gröf þeirra er meiðurj’ o. s. frv. Söngur
frú Sigríðar var blátt áfram yndislegur, lát-
laus, mildur og fagur,—innileg þjóðræknispré-
dikHn í tónum. Sungið var og öðru hvoru af
veizlugestum, allmargt íslenzkra þjóðlaga, und-
ir forystu hr. Paul Bardals. Þá var og sungið
kvæði, er Magnús Markússon hafði ort fyrir
þetta tækifæri, rímslétt að vanda, en hvorki
máttugt né meginstyrkt.
Klúbburinn “Helgi magri,” þótt ekki sé
sérlega margmennur, á þakkir skyldar, fyrir
að stofna til þessa veglega móts, sem á sínu
sviði, var þjóðræknismót rít af fyrir sig. Öll
ísl. félög eru þjóðræknisfélög, þótt fólki voru
hætti ef til vill stundum til að gleyma því.
Skrifar ósjálfrátt, eða hvað?
1 svo að. segja einsdæma prúðmannlegu
greinarkorni, sem birtist í síðustu Heimskringlu,
þrungnu af nýstárlegum vandlætingar liarm-
kvælum, skýtur ritstjórinn upp höfði milli dúr-
anna, gramur eins og í fyrra skiftið yfir þeim ó-
sköpum, að hafa ekki fengið á því einkaleyfi,
að kalla dómsmálaráðgjafa íslands lvgara.
Hefir hann, með svari sínu til Kristjáns Al-
bertssonar, sannað þetta svo áþreifanlega, að
ekki verður um vilst.
\ ér hefðum sennilega látið greinarkorn
þetta afskiftalaust, ef ekki hefði verið fyrir
það, að af einhverjum ástæðum hefir slæðst inn
í það setning, sem ekki er alveg að öllu leyti
í ósamræmi við sannleikann, þótt slitin
sé að vísu úr réttu samhengi. Ritstjórinn
hefir það eftir oss, að vér höfum lýst vel-
þólcnan vorri á því, að birta grein Kristjáns Al-
bertssonar. 1 þessu er neistí af sannleika.
Hinu má þó ekki gleyma, að vér mintumst ekki
einu orði á dómsmálaráðgjafa Islands, heldur
létum í ljós ánægju á þeirri hlið greinarinnar,
sem sérstaklega vissi að ritstjóra Heimskringlu,
Þetta hlýtur ritstjóranum auðveldlega að
skiljast við næstu fótaferð.
Að ritstjóri Heimskringlu ritaði ósjálfrátt,
var oss ekki til hlítar kunnugt um, fyr en upp
á síðkastið. Og til þess að taka af ölí tvímæli í
þessu efni, leyfum vér oss að endurprenta með-
fvlgjandi fréttagrein úr Heimskringlu, frá 1.
febrúar síðastliðinn:
“Lady Roblin, ekkja Sir Rodmond Roblin,
fyrverandi forsætisráðgjafa í Manitoba, er ný-
lega látin hér í bænum. Var hún jarðsett á
fimtudaginn var í Elmwood grafreit, við hlið
manns síns.”
Sir Rodmond Roblin, er framkvæmdarstjóri
Consolidated Motors hér í borginni, og kemur
enn þann dag í dag, að því er almenningur frék-
ast veit, engu seinna á skrifstofu sína á morgn-
ana, en ritstjóri Heimskringlu.
Er það svo nokkuð að undra, þótt fólk sé
farið að stinga samanl um það nefjum, hvort
það muni nú ekki vera í rauninni tilfellið, að
ritstjóri Heimskringlu sé farinn að skrifa ó-
sjálfrátt, eða liggi að minsta kosti stundum á
ranga hlið ?
Fróns mót,
Avarp forseta Fróns, er hann setti íslendinga-
mót, miðvikudaginn 22. febrúar.
Háttvirtu Islendingar!
Eg segi yður alla, sem sótt hafið þetta mót,
hjartanlega velkomna, Á þessu augnabliki,
þegar eg lít framan í þann skara fólks, sem
safnast liefir hér saman, á aðal-þjóðræknissam-
komu Islendinga í þessari borg á vetrinum,
verður sú löngun mín sterkust allra, að mótið
mætti verða yður öllum til gagns og gleði.
Alla þá, sem meta föstuhald eins og það
tíðkast í lúterskum sið verður að biðja afsök-
unar á 'því, að þetta mót ber upp á guðsþjón-
ustukvöld kirkjunnar. Engin vísvitandi lítils-
virðing á föstunni liggur samt hér til grund-
vallar. Það hefir nú, öll hin síðari ár, tíðkast,
að Frón hefði miðkvöld þjóðræknisþingsins
fyrir hið almenna íslendingamót sitt. Þessari
reglu var fylgt nú eins og áður án þess eftir
því væri tekið, fyr en of seint, að mótið bar upp
á öskudaginn. — Mannlegum veikleika mun
það samkvæmt, ef um yfirsjón er að ræða, að
leitast við að finna dæmi, sem heldur dragi úr
hörðum dómum. Sagt er mér, að árið 1907,
hafi nákvæmlega þetta sama komið fyrir í sam-
bandi við Þorrablót, og, þó þetta þætti slvs þá,
eins og nú, var samt miðlað málum, svo ekki
varð tjón af.
Ekki veit eg, hversu margir þeir kunna að
vera, sem hneykslast á þessu slysi, en það veit
.eg, að langt er síðan íslendingar gjörðu þennan
dag að skrípadegi, og er það eitt hið fáránleg-
asta undur af þjóð, sem með passíusálmum
Hallgríms, Péturssonar, hefir fært föstuhald-
inu eitt hið fegursta djásn, sem fært liefir ver-
ið meðal manna.
Nefna vil eg í því sambandi þrjá Islendinga,
og var ekki nema hinn fyrsti þeirra kirkju-
maður.
Skáldjöfur Islendinga vitnaði um Hallgrím:
“Niðjar íslands munu minnast þín
meðan sól á kaldan jökul skín.”
Steingrímur Stefánsson, síðast einn af bóka-
vörðum við bókasafn kongressins í Washing-
ton, einn hinn allra fróðasti lslendin,gur, sem
nokkurn tíma hefir stigið fæti á þetta megin-
land, sagði við mig þegar við vorum báðir í
Chicago: “Eg get ekki talið nokkurn þann
mann íslending, sem ekki kann passíusálm-
ana. ’ ’
Kunnugur maður og skýr hefir sagt mér, að
Þorsteinn skáld Erlingsson hafi jafnan, á síð-
ari árum, haft passíusálmana á borði við rúm-
ið sitt eða undir koddanum.
Auðveldast hefði verið fyrir mig, að draga
mig í hlé og vera ekki á mótinu en mér sýndist
það ekki rétt. Ef Fróp át.ti að verða fyrir ein-
hverju tjóni út af þessu slvsi, vil eg. ekki skor-
ast undan að vera með félagssvstkinum mínum
í hruninu. Það er bezt að skömm skelli þar
sem hún á heima, og eg vil á engan hátt skorast
undan mínum hluta.
Þetta atvik sýnir, hve mikil er þörfin, í fé-
lagskap vorum, á umburðarlyndi og víðsýni.
Yér verðum að taka hver annan nærgætnislega
til greina, eftir því sem vér be^ megnum.
Það má gegna furðu, að vér Islendingar, fá-
liða eins og vér erum, eigum nokkuð það í þjóð-
ræknislegum arfi vorum, sem vert er að rækta;
en það er þó tvímælalaust. Vér eigum nærri ó-
trúlega mikið af því, sem verðskuldar varð-
veizlu.
Eftir því sem eg verð eldri, verður mér það
æ ljósara, live mikil efnaþjóð þessi afarfámenni
íslendingahópur í heiminum er. Þegar eg
hugsa um gáfuri og listfengi íslendinga, getur
mér ekki dulist, hve auðug þessi litla þjóð er.
Þeim mun grátlegra er það, þegar illa er með
farið.
Því miður, förum vér stundum skelfilega
illa með gott efni. Vér tætum sundur hver fyr-
ir öðrum; höfum hina beztu efnisviðu, en kunn-
um ekki úr þeim að reisa. Hér vestra er það
sjaldgæft, að vér metum nokkurn mann af ætt-
stofni vorum, fyr en þeir ensku eru farnir að
hrósa honum, eða þá einhverjir aðrir utan þjóð-
ernis vébanda vorra.
Eg vildi gefa því orði sigur, að vér færum
að meta og virða hver annan, vera nærgætnir,
umburðarlyndir og hjálpsamir hver við anrian,
án þess að vér seljum sannfæringu vora.
Þér, íslendingar, sem saman hafið komið á
mót þetta, minnist á klettinn þaðan sem þér er-
uð höggnir. Gætið að því, hversu mikið þér
gigið sameiginlegt. Njótið kvöldsins í fagnað-
arríkri vináttu. Vér erum öll börn sömu móð-
ur. 11 Gott er að vér erum hér, ’ ’ systkinahópur-
inn. Að reynasit móður vorri til sóma og hinu
nýja föðurlandi voru til nytsemdar, er eitt og
hið sama.
Lifi Island! Lifi Canada! Löndin, sem
okkur þykir vænst um allra landa.- Auðnist
þjóðrækriisfélaginu að verða oss og niðjum vor-
um til vaxandi nytsemdar.
Njótið mótsins, íslendingar.
Rúnólfur Marteinsson.
BLUE RIBBON
BAKING POWDER
Nœst þegar þér kaup-
ið bökunarduft nefnið
þá “Blue Ribbon“ og
notið það svo þegar þér
bakið nœst. Þér þurf-
ið ekki að óttastafleið-
ingarnar.
REYNIÐ ÞAÐ.
Sendið 25c til Blue Ribbon, Ltd., Win-
nipeg og fáið Blue Ribbon Cook Book,
I ágætu bandi,—bezta matreiðslubók-
in, sem hugsast getur fyrir heimili
Vesturlandsins.
ÞEIR SEM ÞURFA
LUMB E R
KAUPl HANN AF
The Empire Sash& Door Co.
Limited
Office: 6th Floor Bank of Hamilton Chambers
Yard: HENRY AVE. EAST. - ■ WINNIPEG, MAN.
VERÐ Og GŒDI ALVEG FYRIRTAK
Þeir íslendingar, er í hyggju hafa aS flytja búferlum til
Canada, hvort heldur er heiman af Islandi eða frá Bandaríkjun-
um, sendi skriflegar fyrirspurnir til ritstjóra Lögbergs.
Canada framtíðarlandið
í Winnipegvatni eru nálega
allar þær tegundir fiska, sem í
vötnum á meginlandi Norður-
Ameríku eru. Þó fæstar af þeim
verði hér taldar, væri óviður-
kvæmilegt, að gengið væri alveg
fram hjá, að nefan tvær af þess-
um fiskitegundum. Gæði þeirra
eru svo viðurkend, að heita má,
að ekkert komi þeim þar nærri. —
Þessar fiskitegundir eru hvítfisk-
ur og styrja. Fyrri tegundina má
fyllilega telja í flokki út af fyrir
sig. Gæði hennar eru svo sér-
stök, að varla finst í nokkru vatni
á þieginlandinu hvífiskur til
muna, sem á við hana getur jafn-
ast. Og á Bandaríkjamarkaðinum
selst sá fiskur hærra verði en
nokkur önnur tegund. Um styrj-
una er hið sama að segja. 1 Win-
nipeg vatni og ám þeim, er í það
falla, er styrja aðallega veidd í
fylkinu. Og nemur veiði sú, helm-
ing allrar styrjuveiði í landinu.
Er nú viðurkent, að i þessu fylki
sé styrjuveiði þýðingarmeiri, en á
nokkrum öðrum stað í landinu.
Ágæti þessarár fiskitegundar
er óviðjafnanlegt. Hafa tvö síð-
ast liðin ár (1924-25) sannað oss
þetta. Á Bandaríkja markaðinn
var hyrjað að senda styrju frá
Rússlandi, sem veidd var í Kas-
piska hafinu, og ánni Volga. Var
sú styrja seld ódýrar, en styrja
úr Manitoba vatni. Leit því út
fyrir, að markaðinn ætti að draga
Úr höndum þessa fylkis. En
hvernig fór? Þegar gæði beggja
tegunda voru borin saman, kom
brátt í ljós, að þar var tvennu al-
gerlega ólíku saman að jafna.
Rússneska styrjan hafði ekki þau
gæði til að bera, sem á markað-
inum var krafist, allra sízt til
þess að reykja hana, og afleiðing-
in varð sú, að Manitobafylki hélt
þar sínum hlut.
Á Winnipegvatni hefst sumar-
vertíðin 1. júní. Er þá aðallega
hvítfiskur veiddur. Fer veiðin þá
nálega öll fram á norðurhluta
vatnsins. Þrjár miljónir punda
má veiða yfir vertíðina. En hún
er úti 15. ágúst, ef upphæðinni,
sem leyft er að veiða, er ekki náð
fyrir þann tíma.
Fiskiveiðin er stunduð á tví-
möstruðum seglbátum, 30 feta
löngum. Þrír menn eru á hverj-
um báti, en að eins einn þeirra
þarf fiskileyfis við. Hver bátur
hefir 3000 yards af netum (gill
nets). Fiskimenn semja vanalega
viíS eitthvert félag um sölu á afl-
anum, og gera þau félög mennina
út til veiða, eftir því sem þörf
krefur. Auk þess hafa þessi
fiskifélög ávalt gufubát í hverri
veiðistöð, sem hvorttveggja gera,
að veiða fisk og flytja seglbátana
út á fiskimið og heim aftur, ef
logn eða andbyri hamlar. Gufu-
bátar þessir hafa hver um 5,000
yards af netjum. Að fráskildum
þessum gufubátum, er veiðin al-
gerlega rekin af einstaklingum.
Þar sem að veiðistöðvar eru nú
um 200 til 280 mílur frá Selkirk
og Gimli, en það eru staðirnir, sem
útgerðarfélögin eiga heima í, þarf
að koma fiskinum þangað einu
sinni eða tvisvar í viku. Og til
þeirra flutninga eru fjögur stór
gufuskip notuð. Eru þau með
frystiklefum og hið haganlegasta
útbúin. Fiskurinn er slægður í
veiðistöðinni og lagður í ís og
svo látinn í kassa, sem vega um
100 pund hver, sem hann er flutt-
ur í á skipunum. Þegar til Sel-
kirk eða Gimli kemur, er fiskur-
inn flokkaður á ný í kössunum og
innan eins eða tveggja daga send-
ur með járnbrautum í ísluktum
vögnum til þeirra staða, er hann
er seldur á, hvar á meginlandi
Ameríku sem er. Það sem ekki er
strax selt, er geymt í frystihús-
unum þar til hagkvæm sala fæ,st
fyrir hann.
Nálfisk, eða Pick, sem er mjög
verðmæt tegund fiskjar í Winni-
pegvatni, má veiða frá 1. júní til
15. nóvember. Sú veiði er ná-
lega eingöngu stunduð af ein-
staklingum og smærri félögum.
Er krökt að veiðistöðvum, sem
■pikkveiði er stunduð í, alla leið
frá Swahpy-eyju, og inn að Rauð-
á á ströndum Winnipegvatns.
Hefir hver veiðistöð oft litla gufu
báta til þess að flytja fiskinn á
til járnbrautar og selja þá sjálf-
ir vöru sína á meginlands mark-
aðinum. íshús, og stundum jafn-
vel fullkomin frystihús, eru í
veiðistöðvum þessum, þar sem
endalaust má geyma fiskinn í.
Veiði þessi fer fram á róðrar-
prömmum og er oftast einn mað-
ur á bát. Hefir hver bátur 1500
yards af netjum.
Styrjuveiði er mest stunduð í
nánd við Berens ána, Pigeon ána,
Bloodvein ána og Winnipeg ána.
Vertíðin er frá 15. júní til 15.
október. Styrjan er mestmegnis
veidd í net, sem að möskvastærð
er 12 þuml. Af styrju veiddust
um 90,000 pund árið 1924.
Vetrar vertíðin hefst 15. nóv-
ember og er úti í lok næsta febrú-
armánaðar. Er þá fiskað gegn
um ís, og nemur vetrarveiðin
oftast jafnmiklu og sumarveiðin.
Ein af þeim fiskitegundum, sem
mikið er veitt af á veturna, er
byrtingur. Hann er af þeirri
tegund fiskjar, er vatna-síld nefn-
ist og vegur um þrjá-fjórðu úr
pundi. Mest er etið af honum
reyktum.
Cisco heitir fiskur, sem mjög
mikið er veitt af í Lake Erie, og
mjög svipaður byrtingi. Fer því
verð byrtingsins mjög eftir veið-
inni á haustin í Lake Erie af áð-
urnefndri fisktegund. En þrátt
fyrir þessa skæðu samkepni á
byrtings markaðnum, hefir byrt-
ingsveiði oftast reynst þess verð
að stunda hana og tiðum gefið