Lögberg - 23.05.1929, Blaðsíða 4

Bl3. 4.
LÖGBERG 1*1 MTUDAGINN 23. MAl 1929.

X
Xögticrg
Gefið út hvern fimludag af The Col-
1 Press, Ltd., Cor. Sargent Ave.
Toronto St., Winnipeg, Man.
Talsímar: 86 327 og 86 328
Einar P. Jónsson, Editor
Utanáskrift blaðsins:
ihe Columbia Press, Ltd., Box 3172
Winnipeg, Man.
Utanáskrift ritstjórans:
itor Lögberg, Box 3172, Winnipeg, Man.
:rð $3.00 um árið. Borgist fyrirfram.
The ‘‘Lögberg’’ is printed and publlshed by
e Columbia Presa, Limited, in the Columbia
dlding, 695 Sargent Ave., Winnipeg, Manitoba.
Af svipuðum ástæðum, er vafalaust það, að rit-
stjórinn hefir látið blað sitt flytja niðurlægjandi
ummæli um Sveinbjörn Johnson, Hjálmar A.
Bergman, Thorstínu Jackson-Walter^og Emile
Walters. Ilonum kann að svíða, hvað fólk þetta
alt, er óendanlega hátt yfir hann sjálfan hafið,
og þess vegna er um að gera, að plokka af því
f jaðrirnar—í heiðurs skyni við íslenzkt þjóðerni.
Þegar menn missa sjónar á öllu, og öllnm,
nema sjálfum sér, er ekki von að vel fari. En
það er einmitt það, sem ritstjóri Ileimskringlu
hefir gert. Hann þykist einn alt vita, og að þar-
afleiðandi geti hann alla knésett. Hann knéset-
ur, það er að segja í Iíeimskringlu, Calvin Cool-
idge, Herbert Hoover, og marga aðra nytsöm-
ustu og mestu menn veraldarinnar, og þó hefir
hann sjálfur, aldrei náð meðalmanni í hné, í
neinum skilningi, nema sjálfsdýrkuninni.
Ársfundur fiskisamlagsins
Rógburður
heinifararnefndar Þjóðrœknisféla{isins.
1 sögukorni eftir séra Jónas heitinn Jónas-
son frá Hrafnagili, er dreginn fx*am á sjónar-
sviðið persónugerfingur, átakanlega andstyggi-
legur, er nefnist “Eiríkur í einu kófi.” Yar
hann landshornamaður, er flæktist bæ frá bæ,
skenxti auðtrúa fólki með Gróusögum, og spýtti
í prestinn. Þegar Eiríkur lagði harðast að sér
í þarfir slúðursins og Gróusagnanna, svitn-
aði hann jafnan rnjög, og var þá allur í einu
kófi. Hýrasta auganu leit Eiríkur þá bæi, þar
sem lielzt var bita, eoa spóns von, og þess vegna
var hann eins tíður gestur á prestsetri því, er
sögukornið getur um, og raun varð á. Eiríkur
var i-ógberi, í andlegri frændsemi við Mörð
Valgarðsson.
Djúpt hrygðarefni, hlýtur það að vera sér-
hverjum alvarlega hugsandi tslendingi, að enn
skuli fínnast innan vébanda vors fámenna þ.jóð-
flokks, menn, er á sér beri andlegt ættarmót
þeiri*a Eiríks og Marðar. Þó verður því eigi
auðvældlega neitað, að svo sé.
Cndanfarnar tvær vikur, hefir ritstjóri
stvrkbónarnefndarinnar, sem jafnframt er rit-
stjóri Heimskringlu, látið blað sitt flvtja,
einn þann andsfyggilegasta óþverra, er dæmi
munu til, að birst hafi í nokkru íslenzku blaði.
Ekki er þar rætt um deilumál þau, sem staðið
hafa yfir meðal vor Vestur-lslendinga, og
standa enn, út af stjórnarstvrksbetli heimfar-
arnefndar Þjóðræknisfélagsins, heldur í þess
stað gripið til vopnanna, sem þeim Eiríki og
Merði voru tömust, rógburðarins og ræfil-
menskunnar. Örvuxnum öllum, er stefnt að Dr.
Brandson. Það er hann, sem um er að gera, að
ná sér niðri á, og um meðulin þarf ekki að
spyrja, þar sem ritstjóri Heimskringlu, og aðrir
spenamenn, eiga lilut að máli. t
Að sjálfsögðu, gerir það Dr. Brandson
hvorki til né frá, hvað blóðlausir pennasnápar,
sem ritstjóri Heimskringlu, hafa um hann að
segja. En hitt er furðulegra, að finnast skyldu
vor á meðal, nokkrir þeir aðrir, andlegir ör-
kumlamenn, er staðfesta rildu róginn með und-
irskrift sinni.
Ekki verður því neitað, að um andlegt ætt-
armót sé að ræða, með ritstjóra Heimskringlu
og Eiríki í einu kófi. Þeir eru báðir flakkarar,
þótt sitt með hvorum hætti sé. Eiríkur flakkaði
bæ frá bæ, til þe.ss að rægja og lítilsvirða, mestu
mennina. Ritstjóri Heimskringlu, er penna-
flakkari, auðsjáanlega á ferð og flugi í sömu
erindum og Eiríkur. Sé honum sagt, að ná sér
niðri á einhverjum, fer hann vitanlega tafar-
laust á stúfana, og bölsótast um eins og naut í
flagi. Bardaga aðferðir liggja honum í léttu
rúmi. Hitt sýnist meira uöx vert, að hrína sem
hæzt, og berast sem allra mest á.
Þótt ritstjóri Heimskringlu sé nú revndar
næsta fáliðaður í rógburðar-ofsóknum sínum á
Dr. Brandson, þá verður það þó engan veginn
með santii sagt, að hann standi alveg einn uppi.
Þessu til sönnunar nægir að benda á, að í
Heimskringlu þann 1. þ. m., birtist rógburðar-
samsetningur, sem, auk'ritstjórans, er undir-
skrifaður af Jóni J. Bildfell, Rögnvaldi Péturs-
svni, Asmundi P. Jóhannssyni, Ragnari E.
Kvaran, og Árna Eggertssvni. Þeir meðlimir
styrkbónarnefndarinnar, sem utanbæjar ex*u,
höfðu ekki undirskrifað áminsta grein. En
mótmæli þeir ekki opinberlega innihaldi hennar,
eða róginum á Dr. Brandson, hlýtur þögn þeirra
að skoðast sem samþvkki.
I ritsmíð sinni í síðustu Heimskringlu, gefur
ritstjórinn það í skvn, að hann hafi komið ein-
hverju upp um Dr. Brandson, alveg eins og um
einhvern óknvttahnokka va'ri að ræða. Ekki væri
nú líklegast til of mikils mælst, þótt krafist væri
þess af ritstjóranum, að Ixann gerði þess fulla
grein, hvað ]>að nú helzt væri, sem hann hefði
komið upp um Dr. Brandson. Dvlgjur, sem þess-
ar, væru ósæmandi öllum öðrum, en ritstjóra
Heimskringlu.
Ritstjóri Heimskringlu, er líklegast eitthvað
það allra undarlegasta þjóðemisfyrirbrigði, er
um þessar mundir lætur til sín heyra vestan
hafs. Hann er, sýknt og heilagt, að reyna að
smeygja því inn hjá almenningi, hve afskaplega
sér liggi viðhald íslenzks þjóðemis þungt á
hjarta. Samt er hann ávalt fyrsti maðurinn til
þess, að bíta í hælinn á flestum þeim af þjóð-
flokki vorum vestan hafs, er hæst hafa náð í
manndómi og orðið ætt vorri og uppruna til
mestrar sæmdai*. Honum er það vafalaust ljóst,
að um þessar mundir, er Dr. Brandson sá mað-
urinn, er fyrir atgerfis sakir og mannkosta, ber
höfuð og herðar yfir flesta, ef ekki alla, núlif-
andi Vestur-lslendinga, að minsta kosti þá, er
norðan dvelja landamæranna. Þess vegna er um
að gera, að reyna að hafa ofan af honum skóinn.
Samkvæmt auglýsingu hér í blaðinu, hýlt
fiskisamlag Manitobafvlkis, The Manitoba Co-
O’perative Fisheries, Limited, ársfund sinn í
íslenzka. Goodtemplarahúsinu, hér í borginni,
dagana þann 15. og 16. yfirstandandi mánaðar.
Var fundurinn frábærlega vel sóttur, og það
svo, að kalla mátti, að húsfyllir væri mestan
tímann, gx* hann stóð yfir. Hlýtur slíkt að
skoðast gleðilegur vottur um aukinn áhuga
fiskima'nna, gagnvart þessu nauðsynlega fyr-
irtæki.
Þegar á alt er litið, þann a far skamma tíma,
sem samlagið enn hefir verið að verki, og eins
hitt, hve óvenju óhagstæð að veðráttan revnd-
ist fiskimönnum, að heita mátti fram undir
áramót, verður ekki annað sagt, en að starf-
i*æksla þess gengi furðu vel,,jafnvel betur, en
fjölda manna mun hafa órað fyrir. Fiski-
magnið vai*ð með minna móti, en þvl til upp-
bótar var verðið yfirleitt gott, svo útkoman
mun reyn.st hafa sæmileg, vafalaust betri, en
hún myndi hafa orðið, samkvæmt gamla mark-
aðs fyrirkomulaginu.
Ekki er það nokki*um minstá vafa bundið,
að það hið háa verð,. er fiskimenn fen,gu fyrir
veiði sína á síðastliðnum vetri, má að miklu
leyti þakka starfsemi og áhrifum fiskisamla^s-
ins. Það er samlaginu að þakka, að fiskifé-
lögin gömlu, er að undanförnu höfðu skamtað
fiskimönnum úr hnefa, hvað verðlag áhrærði,
sáu nú þann kost vænstan, að bjóða og borga
sæmilegt verð fyrir þessa tegund framleiðsl-
unnar. Fiskisamlaginu má líka þakka þann
aukna áhuga, sem nú kemur hvarvetna í ljós,
að því er viðreisn fiskiveiðanna áhrærir, þann-
ig, að þær fái veitt fiskimönnunum sjálfum,
þeim, er mest leggja í hættuna, sem mest í aðra
hönd.
Það er kunnugra, en frá þurfi að segja, hve
fiskimenn vorir hafa átt við ramman reip að
draga undanfarin ár, þar sem um einokunar-
hringina, eða Gyðinga samtökin syðra, var að
ræða. Mcð öflugum samtökum, meðal fiski-
manna sjálfra, og engu öðru, má það takast, að
hnekkja svo valdi þeirra, að þau verði viðráð-
anlegri í við.skiftum, en við hefir gengist í lið-
inni tíð.
Nú er sumar-veiði á fiskivötnum Manitoba-
fylkis, þar sem fiskiveiðar eru levfðar að sumr-
inu til, rett í þann veginn að byrja. Var sam-
lagsmönnum það þegar ljóst, að eigi dygði að
láta sitja við vetrarveiðina eina, heldur væri
það og jafnframt lífs.skilyrði, að geta náð haldi
á sumarveiðinni líka, svo hægt yrði • að full
nægja hinni auknu eftirspum, allan ársins
hring. Þess vegna er það, að samlagið hefir
komið sér upp og náð hakli á stöðvum víðsveg-
ar við vötnin, svo takast mætti á sem greiðast-
an hátt, að na i sumarfiskinn, og koma honum
til markaðar.
Hvernig samlaginu reiðir af úr þessu, er
að mestu leyti undir fiskimönnum sjálfum
komið. Tilvemréttur þess hefir verið sann-
aður að fullu. Samtökin ein, geta trv*£jt hann
í framtíð allri.
Meðal nýjunga þeirra, er fram komu á árs-
fundi fiskisamlagsins, var tillaga nokkur, er
samþykt var í einu hljóði, þess efnis, að skora
a stjórnina, að skipa nefnd, til þess að rann-
•saka allar aðstæður fiskimanna vorra, með það *
fyrir augum, að tryggja hag og réttindi þeirra,
gegn utanaðkomandi áhrifum, eða yfirganvi.
Þykir líklegt, að rtjómin hefjist handa í^þessa
att, í náinni framtíð.
Það, sem öðru fremur einkendi ársfund
tiskisamlagsins, var sú liin mikla eindrægni er
ívarvetna kom í Ijós. Það var auðsætt, að
samlagsmönnum skildist, hve hér væri afar-
merkilegt mál á ferðinni, sem lífið riði á, að
svnd væri hin fylzta nærgætni. Þess vegna
vom misfellur allar ræddar af hógværð og
sann^nn, með það eitt fyrir augum, að reyna
aö raða bot á þeim, á sem allra áhrifamestan
hatt.
Forstjóri samlagsins, Mr. G. F. Jónasson,
skyrði fundarmönnum frá, að frá sínu sjónar-
miði, væri það engan vGginn nauðsynlegt, að
forstjóri og fjármálaritari ættu sæti í fram-
kvæmdarstjóminni. A hinn bóginn væri það
auðsætt, hver hagur samlaginu væri í því, að í
framkvæmdamefndinni sætu menn, frá’ sem
allra flestum fiskiumdæmum. Með þetta fyrir
augum, sagði Mr. Jónasson sig úr framkvæmd-
arstjóminni, og hið sama gerði fjármálaritar-
inn, Mr. Walker.
Eftirgreindir menn, skipa stjórn samlags-
ins_ fyrir næsta starfsár: Paul Reykdal, for-
seti; F. E. Snædal, endurk.; Bjöm Bjarnason,
Guðm. Fjeldsted, endurk.; Geirfinnur Péturs-
son, endurk.; R. S. Vidal, Guðmundur Hanne^-
son, frá Cranberry Portage; J. R. Burrell, frá
Winnipegosis, og Skúli Sigfússon, þingmaður
fyrir St. George kjördæmið.
Fylkiskosningar í Saskatchewan |
Fimtudaginn, þann 6. júní næstkomandi,
fara fram almennar kosningar til fylkisþings-
ins í Saskatchevvan. Hefir fylkið ávalt búið
við frjálslynda stjórn, og verður ekki annað
sagt, en að ráðsmenskan hafi í flestum tilfell-
um, gongið ákjósanlega vel.
pað er kunnugra, en frá þurfi að segja,
hvílíkum feikna frámförum að fylkið tók, í
stjórnartíð Mr. Dunnings. Enda er það nú á '
vitund almennings, að þar sé um að ræða, einn
af hinum allra víðskygnustu og atorkusömustu
stjórnmálamönnum canadisku þjóðarinnar,
þeirra, er nú eru uppi.
Núverandi stjórnarformaÖur Saskatche-
vvanfvlkLs, hefir einnig getið sér hinn bezta
orðstír, og þykir í livívetna mikilhæfur maður.
Er stjórn hans jafnframt það vel mönnuð, að
ekki mun ofsagt, að um ein\ralalið sé að ræða.
Flest virðist því mæla með, að stjórrrin verð-
skuldi endurkosningu, og er vonandi, að svo
\*erði.
íslendingar eru all-fjölmennir í Saskatclie-
vvariþþótt ekki fái þoir ráðið úrslitum við fylk-
iskosningar í öðnim kjördæmum, en Wvnvard.
Að þessu sinni er um þrjá, íslenzka fram-
bjóðendur að ræða í Wynvard kjördæmi, eða
þá AV. H. Paulson, er Um langt skeið, hefir átt
sæti í fylkisþinginu fyrir það kjördæmi af hálfu
frjálslynda flokksins; Jón .Tanusson, er býður
sig fram undir merkjum íhaldsmanna, og Óla
Halldórsson, sem sagt er, að teljist til hins svo-
nefnda bænda- eða framsóknarflokks.
Tveir hinir síðarnefndu frambjóðendur,
hafa aldrei setið á fvlkisþingþog þar a*f léið-
andi er heldur ekki unt, að jafna þeim saman
við Mr. Paulson, hvað viðvíkur reynslu á
stjórnmálasviðinu. Þeir geta verið hæfileika-
menn engu að síður. En er tekið er tillit til
þess, hve hæfur þingmaður að Mr. Paulson er,
og h\re dyggilega hann hefir, að flestra dómi,
unnið kjördæmi sínu, væri tæpást viturlega að
skifta á honum fyrir nýgræðing, jafn holl og sú
steflia, er hann hefir ávalt fylgt, frjálslvnda
stefnan, hefir reynst fylkinu í heild.
Attavitar
Enn þá virðist sumum vandratað á vegum
heimfararmálsins; hér skulu því hlaðnar nokkr-
ar nýjar vörður í viðbót við hinar, sem enginn
hefir enn treyst sér til að rífa niður. , þrátt
fyrir ummæli Hjálmars Gíslasonar:
I. Heimfararnefnd Þjóðræknisfélagsins lýs-
ir því vfir livað efir annað, að sjórnarstvrkur-
inn sé heiðursfé, í virðingarskyni veitt íslend-
ingum og laust við allar auglýsingar.
. Sjálfboðanefndin heldur því fram, að þetta
sé ósatt, stvrkurinn sé aðeins auglýsingafé.
3. Dr. Brandson biður um, að bréfin, sem
sýni í hvaða skyni styrkurinn sé fenginn, séu
lögð fram í þinginu eins og hver önnur opinber
skjöl, sem almenningur eigi heimting á að sjá
Fetta ætlar Drr McKay þingmaður að láta gera.
4. Bracken forsætisráðherra segir, að bréfin
snerti aðallega íslendinga, Og stingur upp á því,
að fyrra bragði, að Dr. Brandson fái eftirrit
af bréfunum á skrifstofu sinni (Brackens).
5. Dr. McKay spyr Dr. Brandson, hvort hann
sé ánægður með þær ráðstafanir; Dr. Brandson
kveðst vera það; sér sé sama, hvort hann fái
afrit af bréfunum í þingsalnum eða á skrifstofu
forsætisráðherrans.
6. Dr. Brand-son fær eftirrit af'bréfunum á
þann hátt, sem Bracken sjálfur stingur upp á
og býður.
7. Dr. McKay lýsir því vfir, að bréfin séu al-
mennings eign, og Bracken segir, að þau snerti
sérstaklega íslendinga (ekki aðeins Dr. Brand-
son, heldur alla íslendinga); þau eru því birt í
Lögbergi til þess að íslenzkur almenningur geti
sjálfur séð sína eigin eign.
8. Bréfin sýna það og sanna, að heimfarar-
nefndin hefir margbeðið um styrkinn, en
Bracken hefir neitað að veita hann, nema með
því ákveðna skilyrði, að engu centi af honum
sé varið til nokkurs annars en auglýsinga, sem
ábatasamar séu fvrir fvlkið.
9. Heimfararnefndin gengur hiklaust að
þessum skilvrðum, og fær loforð fvrir styrknum
með því móti; að hún borgi hann með ábata-
sömum auglýsingum.
10. Bracken segir nefndinni enn fremur, að
hann veiti ekki styrkinn Þjóðræknisfélaginu,
heldur til auglýsinga fyrir hönd allra Tslend-
inga, ef þeir æski þess. Nefndin segir honum,
að íslendingar óski eftir styrknum nálega í
einu hljóði, og biður um hann fyrir hönd þeirra
allra.
II. Þegar bréfin birtast í Lögbergi, segir
heimfararnefndin, að ekkert sé í þeim, sem ekki
megi allir vita; meira að segja sé ekkert í þeim
annað en það, sem nofndin sjálf hafi þegar
sagt almenningi.
12. Samt heldur hún því fram, að birting
bréfanna sé mesta haturs- og heiftardemba,
sem yfir hana hafi dunið frá sjálfboðanefnd-
inni.
13. Heimfaramefndin kveður Dr. Brandson
hafa náð bréfunum á óheiðarlegan hátt, og birt
þau í heimildarley.si. Það á að vera óheiðar-
legt, að þiggja boð forsætisráðherrans um eft-
irrit af bréfunum, sem eru almennings eign,
og það á að vera í heimildarleysi gert, að birta
bréf í íslenzku blaði, sem bæði eru almennings-
eign og sérstaklega snerta T.slendinga.
14. Hingað til hefir heimfaramefnd Þjóð-
ræknisfélagsins aðeins rætt um aðferðina til
þess að fá bréfin og um birtingu þeirra. Nú
á hún það eftir, að ræða aðalefnið: bréfin sjálf,
og sýna það, í hverju heiðurinn sé fólginn.
Sig. Júl. Jóhannesson.
Canada framtíðarlandið
Verzlunar-samtök meðal bænda
eru alt af að aukast. Aðallega
gangast akuryrkjuskólar og fyrir-
myndarbú stjórnaníía fyrir því.
Það er ekki langt síðan að bænd-
ur þurftu víðast hvar að selja af-
Urðir búsins í bænum næst við
sig, og láta vörurnar, hvort sem
þeim þótti verðið, sem þeim var
boðið, fullnægjandi eða ekki. —
Oft var það líka, að peningar
fengust þá ekki, nema fyrir lít-
in'n part af því, sem bóndinn
hafði að selja. Mikið af hveitinu
var selt strax að haustinu, þegar
verðið var lægst, því aðeins efn-
aðri bændur voru svo stæðir, að
þeir gætu borgað kostnað við
uppskeru o. s. frv. og aðrar
skuldir að haustinu, og geymt svo
hveitið þar til það hækkaði í
verði. Hið sama má segja um
aðrar afurðir.
Stundum var það kunnáttuleysi
eða kæruleysi, sem olli því, að
varan var í lágu verði. T. d. egg
voru send til markaðar, þó þau
væru ekki öll fersk. Það var þá
ekki verið að rekast í því, hvort
þau væru ný eða nokkurra daga
gömul. Verzlunarmenn urðu svo
fyrir tapi, þegar eggin reyndust
ekki eins góð og búist var við.
Þar af leiðandi gáfu þeir aldrei
mjög hátt verð fyrir þau.
Nú' er komin breyting á þetta.
Egg eru nú flokkuð og verðið,
sem bóndinh fær, er undir því
komið, hvaða stigi eggin ná, þeg-
ar þau eru skoðuð. Fyrir góð
egg fæst að jafnaði töluvert meira
nú en áður og á sama tíma hafa
bændur lært, að það borgi sig
ekki, að bjóða nema góð egg til
sölu. .
í Suður - Manitoba hefir korn-
uppskeran verið léleg undanfarin
ár. Bæmjur sáu ekki íhvernig
þeir ættu að bæta hag sinn, og
voru sumir sem álitu, að bezt
væri að flytja lengra vestur, þar
sem lancT væri nýtt og þar sem
uppskeruvon væri betri. En slíkt
hefði haft mikinn kostnað, auk
ánnara erfiðleika í för með sré.
Þá ráðlögðu búfræðiitgar þessum
bændum að gefa sig meira við
kvikfénaðs- og fuglarækt, en þe/r
hefðu gert. Þeir bentu á, að þó
kornið væri ekki gott til mölun-
ar, gæti það verið allra bezta
Jóður, og að jafnvel meiri pen-
inga mætti hafa upp úr því með
þessu móti, en með því að selja
það eins og þeir 'höfðu gert.
Bændur fóru svo að reyna þetta
og hefir það gefist ágætlega. Það
hefir verið aðal gallinn á búskap
manna í Vesturlandinu, að þess- i
um tíma, að svo margir bændpr
hafa gefið sig við kornrækt að-
eins. Það eru fljótteknir pening-
ar, ef alt gengur vel. En það er
ekki alt af hægt að byggja á því,
að vel gangi.
Bændur í Suður-Manitoba fóru
að rækta fugla — tyrkja og hæns
— mikið meira en áður. Sérfræð-
ingar frá búnaðarskólum og fyr-
irmyndarbúum ferðuðust svo um
á haustin (þeir gera það enn) og
sýndu fólki hvernig bezt væri að
búa fuglana til markaðar. Það
þarf vist lag við þetta, og ef ráð-
leggingum er fylgt, fæst mun
meira fyrir pundið af fuglakjöt-
inu en ella, og það var sent þang-
að, sem beztur var markaðurinn.
Bændur 1 hverju héraði um sig
lögðu svo saman og sendu vagn-
hlass (carload) með járnbraut
austur til stórborganna, eða þang-
að, sem beztur var markaðurinn.
Þetta gafst svo vel, að þessi að-
ferð að búa fuglakjöt til markað-
ar og selja það, er nú riotuð víða
í Vesturlandinu. Það þurfa að
vera svo margir bændur í hvejru
héraði, sem reyna þetta, að hægt
verði að senda vagnhlass þaðan
að haustinu. Þá verður flutn-
ingskostnaður minni.
Til þess að svona hepnist, þarf
bóndinn að rækta fuglategundir,
sem seljast æfinlega vel. Búnað-
arskólar og fyrirmyndarbúin gefa
fullkomnar uþplýsingar þessu við-
víkjandi. Það hefir lítinn árang-
ur, þó bóndinn rækti mikið af
fuglum, ef þeir eru úrkynja
(sörub)| eða ómöguleg markaðs-
vara.
Ef lagið er með og ef leitað er
allra upplýsinga, er Ihægt að hafa
góða peninga upp úr fuglarækt-
inni.
Margt fólk, sem komið hefir
hingað frá Mið-Evrópulöndunum,
hefir það, er hér kallast smábýli,
og býr vel. Það hefir ekki nema
nokkrar ekrur af landi, en hver
ekra er láin framjeiða alt sem
mögulegt er. Það iðkar garðrækt,
og sú uppskera bregst sjaldan —
aldrei svo, að eitthvað sé ekki í
aðra hönd. Það hefir tvær eða
þrjár kýr, og svo fugla, vanalega
heldur stóran hóp. Enn fremur
hefir það korn, nógan fóðurbætir
handa skepnunum fyrir veturinn.
Fólki, sem hefir þelckingu á garð-
rækt) vegnar vel á svona bújörð-
um, þó smáar séu.
Inntektir eru náttúrlega ekki
eins miklar eins og á stórbúi, en
kostnaðurinn er heldur hvergi
nærri eins mikill. Enn fremur
verður svona blettur , segjum 5—
10 ekrur, ræktaður miklu betur
heldur en þar sem landið er stórt.
Uppskeran verður, og er, tiltölu-
lega meiri. Landið kostar ekki
eins mikið til að byrja með, skatt-
ur er ekki eins hár, og, sem sagt,
útgjöld verða öll lægri.
Austur í Ontario fylki eru nú
bændur að minka bújarðir sínar.
Það telst nú, að meðal bújörð, í
þeim héruðum, sem eru gömul og
þéttbygð, sé um 100 ekrur, og
bændur þar græða nú meira, en
meðan þeir höfðu meira land
undir höndum. Ástæðan er sú,
að nú gefa þeir sig við fleiru en
kornrækt — hafa mjólkurbú," bý-
flugnarækt, aldinarækt og garð-
rækt.
Það má geta þess, að bændur í
Manitoba og Vesturfylkjunum,
eru nýlega farnir að gefa sig að
býflugnarækt. Var mikið af hun-
angi, er framlei'tt var í Manitoba,
selt haustið sem leið, og fékst
gott verð fyrir það. Þess verður
ekki langt að bíða, að fleiri
bændur fari að stunda býflugna-
rækt og auka inntektir sínar að
mun, án mikillar fyrirhafnar.
Upplýsingar um búskap, hvar
sem er í Canada, fást hjá búnað-
arskólum, fyrirmyndarbúum sam-
bandsstjórnarinnar (Dominion Ex-
perimental Farms)(, og á stjórn-
arskrifstofum (Department of
Agriculture) í hverju fylki. Fólk
ætti að lesa þær skýrslur, sem
þar eru gefnar hverjum sem vill
kostnaðarlaust. Þeir, sem hafa í
hyggju að fara að búa, ættu ekki
að láta það hjá líða, að hota allar
þær leiðbeiningar, sem þaðan má
fá, því þær eru bygðar á reynslu,
en ekki á getgátum. — Fólk í öðr-
um löndum getur fengið þessar
upplýsingar með því að skrifa til
Dominion Experimental Farm,
Ottawa, Canada, eða' til Depart
ment of Agriculture, Ottawa, Can-
ada. Hafi menn í hyggju að setj-
ast að í einhverju sérstöku fylki,
þá er ekki annað en að geta þess,
og munu þá sérstakar upplýsing-
ar viðvíkjandi búskap í því fylki,
verða sendar.
Frú Hoover
Frú Lovísa Hoover, “The first
lady” í Bandaríkjunum, er ment-
uð kona og vel að sér um margt.
Hún kom ung í Stamford háskól-
ann í Californíu, til þess að taka
þar kennarapróf, og þar kyntist
hún Herbert Hoover. — Hann
stundaði þar málmfræði. Tókst
brátt gott vinfengi með þeim.'
Hann var einstæðingur og bláfá-
tækur. Leiðir þeirra skildu, en
þau skrifuðust á. Lovísa settist
að í Monterey, bæ í Californíu, en
Hoover var á sífeldu flakki. Bréf
hans komu úr ölhim áttunv frá
Lundúnum, Ceylon, og Síberíu.
Hann fór um allan heim. En
einn góðan veðurdag, kom hann
til Monterey. Hann dvaldi þar að-
eins einn dag og fór þaðan um
kvöldið með Lovís'u sem brúði
sína. Og er hún spurði mann
sinn hvert förinni væri heitið,
svaraði hann: “Til Kína.”
Hoover hafði verið gerður að
yfir umsjónarmanni við námur
nokkrar í Kína. Þau hjón settust
að í Tienstrin, en rétt á eftir
hófst Baxara-upreisnin. Heimili
þeirra var þá gert að sjúkrahúsi,
en þessir hræðilegu tímar fengu
svo á frú Hoover, að maður henn-
ar varð að senda hana heim til
Monterey, að hún gæti hvílt sig
þar.
Næstu árin voru þau á sífeldu
flakki, og safnaði Hoover of fjár.
Var hann í miklu áliti fyrir það,
að hann gat vísað á hvar málma
væri að finna í jörðu, svo sem
gull, silfur og kopar. Þegar
heimsstyrjöldin hófst, áttu þau
heima í Lundúnum, en seinustu
árin hafa þau átt heima í skraut-
hýsi nokkru í nánd við Washing-
ton. Þau eiga tvo syni. —
/
I