Lögberg - 23.05.1929, Blaðsíða 6

BIs. tt.
LÖGBERG FIMTUDAGINN 23. MAí 1929.
Mánadalurinn
EFTIR
JACK LONDON.
XI. KAPITULI.
Saxon var nú miklu meira einmana, heldur
en hún hafði áður verið. Þótt Willi hefði nú
enga atvinnu, þá var hann samt meira að heim-
an, heldur en hann hafði áður verið, sérstaklega
á kveldin. Mercedes var farin úr nágrenninu,
Bert dáiim og María var líka farin eitthvað
burtu. Saxon gat ómögulega varist því, að láta
sér leiðast.
Willi var henni lítil hjálp í þessum efnum.
Hann sá að vísu, og tók sér nærri, að henni leið
ekki vel, en skildi ekki hvernig hann gæti úr
því bætt. Jafnvel þótt hún hefði aldrei séð
barnið sitt, þá saknaði hún þess þó sárt. Það
kom hvað eftir annað fyr.ir, að henni fanst
barnið vera einhvers staðar rétt hjá sér, og hún
hlustði af öllum mætti eftir að heyra til þess.
En hún heyrði ekkert. Tvisvar hafði hún farið
-sofandi fram úr rúminu, með þeirri hugsun, að
hún þyrfti eitthvað að gera fyrir barnið, en í
hvortveggja sinn hafði hún komið til sjálfrar
sín hjá kommóðunni gömlu, sem móðir hennar
hafði átt, og þar sem bamafötin voru ge\Tnd.
Þegar þetta, eða eitthvað þessu líkt kom fyrir
hana, sagði hún við sjálfa sig: “Eg átti einu
sinni barn,” og hún sagði þetta jafnvel uphátt
stundum, þegar hún sá börnin vera að leika sér
á strætinu.
Einu sinni sat ung kona rétt við hliðina á
henni í strætisvagni og hélt á litlu barni í fang-
inu. Saxon gat ekki stilt sig um að segja við
hana:
<4Eg átti líka einu sinni barn. Það dó. ”
Konan leit á hana og hún þrýsti barninu enn
fastar að sér, ein.s og hún væri hræ.dd um það.
Svo varð hún blíðlegri á svipinn og sagði:
“ Aumingja konan.”
‘‘Já,” sagði 'Saxon. “Það dó.”
Tárin komu fram í augun á henni og henni
létti töluvert við það, að geta þó sagt einhverj-
um frá raunum sínum, og allan daginn sárlang-
aði hana til að segja þær svo að segja öllum,
sem hún sá, bankamanninum, búðarmanninum
og jafnvel lögreglumanninum, sem hún leit nú
samt á alt öðmvísi, en hún hafði áður gert.
Hún hafði séð lögregluþjón drepa mann á sama
hátt og verkfalismenn höfðu gert það. En sá
var þó munurinn, að þeir gerðu þetta ekki af
því þeir væm að berjast við aðra um atvinnu,
heldur var þetta þeirra lögíhelguS atvinna.
Hún vissi ekki sjálf hvers vegna, en einhvem
veginn var því svo varið, að hún tók oft á sig
langan krók, til þess að verða ekki á vegi lög-
regluþjónanna. Hún gerði sér enga ljósa grein
fvrir því, en henni fanst endilega, að þeir \æm
engir vinir sínir eða sinna.
A leiðinni heim beið hún dálitla stund eftir
strætisvagninum. Hún kom þar alt í emu auga
á lögregluþjón og hann þekti hana og heilsaði
henni. Hún fékk ákafan hjartslátt og hún fann
sjálf, að hún náfölnaði. Þetta ver þá Ned Her-
man, feitari og sœllegri en nokkm sinni fyr.
Þau höfðu gengið á sama skólann í þrjú ár.
Þegar púður-verksmiðjan sprakk og allir
gluggar í skólanum brotnuðu, þá vora það bara
þau tvö, sem ekki urðu hálf-trylt af hræÖslu, og
kennarinn hafði dáðst mikið að þeim fyrir hug-
rekki þeirra og gefið þeim mánaðar frí. Seinna
hafði Ned Herman gifst Lenu Highland og
Sxon hafði heyrt, að þau ættu fimm böm.
En hvað sem þessu leiÖ, þá var hann nú lög-
regluþjónn, en Willi var einn af verkfalls-
mönnum. Gat það ekki vel verið, aÖ Herman
gerði Willa einhvem tíma sömu skil, eins og
lögregluþjónarnir höfðu gert verkfallsmönn-
unum framan við húsdyr hennar?
“Hvað gengur að þér, Saxon?” sagði hann.
“Ertu veik?”
Hún svaraði engu og henni fanst hún ekk-
ert geta sagt, og hún gerði sig líklega til að
stíga upp í strætisvagninn, sem kom að í þessu.
“Eg skal hjálpa þér upp í vaginn,” sagði
hann.
“Nei, þess þarf ekki, eg ætlai ekki að fara
með þessum vagni. Eg gleymdi nokkru”. Svo
sneri hún í aðra átt og leit ekki einu sinni við
Ned Herman.
Eftir því sem lengra Þið, fór ástandið stöð-
ugt versnandi. Það var engu líkara, en að pen-
ingavaldið annars vegar og verkamanna sam-
tökin hins vegar, hefðu valið Oakland sem bar-
dagavöll, þar sem barist skyldi til þrautar.
Fjöldi manna hafði gert verkfall og fjöldi verk-
v«itanda hafði hætt, um tíma að minsta kosti,
að reka sína atvinnu; það var eins og alt verk
stæði fast, og það var afar-erfitt að fá nokkurt
dagsverk að gera nokkurs staðar í bænum.
Willi fékk samt ofurlítið að gera við og við, og
dálitla borgun fékk hann vikulega frá verka-
raannafélaginu, sem hann tilheyrði. En tekj-
urnar vora saipt svo litlar, að ómögulegt var að
láta þær mæta útgjöldum, þrátt fvrir það, að
Saxon gætti allrar sparsemi og hagsvni eins
\”el og hún mögiulega gat.
Fæðið, sem þau nú höfðu, var alveg ólíkt
því, sem þau höfðu haft fyrsta árið. Það sem
á borð var borið, var alt miklu lakara en áður
og alls ekki margt af því góðgæti, sem þau
höfðu áður haft. Þá sjaldan að þau höfðu kjöt
á borðinu, þá var það af ódýrustu tegund. Sama
var að segja um alt annað.
Afleiðingar verkfallsins vom sjáanlegar all-
staðar í nágrenninu. Jafnvel þeir, sem ekki
tóku sjálfir þátt í verkfallinu, urðu þó að líða
fyrir það, því hver atvinnugreinin er bundin
við aðra, og ef ein hættir, þá er annari hætt.
Margir ungir menn vora að fara burtu, sem
höfðu leigt herbergi hjá fjölskyldum, og þann-
ig gert þeim léttara f.yrir að borga húsaleig-
una.
‘‘Við, verkafólkið, verðum öll að líÖa fyrir
fyrir þetta,” hafði kjötsalinn sagt við Saxon.
“Konan mín þarf endilega að láta gera við
tennurnar í sér, en það verÖur að bíÖa, þvi eg
h«fi ekki peninga til að borga fyrir það, og ef
þessu heldur áfram, þó verður þess ekki langt
að bíða, að eg fari alveg á hausiim.”
Einu sinni ætlaði Willi að pantsetja úrið
sitt, til að fá dálítið af peningum, en þá stakk
Saxon upp á ]>ví, að hann fengi heldur peninga
lánaða hjá Willa Murphy.
‘ ‘ Það var einmitt það, sem eg var að hugsa
um,” sagði Willi, “en nú get eg það ekki. Eg
liefi ekki sagt þér frá því, en hann var að leika
hnefaleik fyrir skömmu, og það leit út fyrir, að
hann mundi vinna, og þá hefði hann feiigið heil-
mikið af peningum. En þá varð hann fyrir því
óhappi að meiða sig í handleggnum, og þetta
fór alt út um þúfur, og hann getur kannske
aldrei aftur leikið hnefaleik. Það er annars
ekki ein báran stök fyrir okkur, þessum reglu-
legu Ameríkumönnum, nú upp á síðkastiÖ.”
“Já það er undarlegt hvernig þetta gengur
alt saman,” sagði Saxon. ‘‘Alt hefir breyzt
svo fjarskalega mikið síðan eg var lítil stúlka.
Við brutumsti vfir slétturnar og bygðum þetta
land, en nú eigum við það bara undir hopni eða
náð annara, hvort við getum unnið fyrir dag-
legu brauði eða ekki. Þetta er ekki þér aÖ
kenna, eða mér aÖ kenna. Það er bara hepni
eða óhepni. Það er ekki hægt að gera sér grein
fyrir því öðru vísi.”
“Eg veit ekki heldur, hvemig því er var-
ið,” sagði Willi. “Árið sem leið vann eg á
hverjum degi, og eg bjóst við að gera hið sama
þetta ár, «n nú hefi eg verið svo að segja alveg
vinnulaus vikum saman. Hver eiginlega ræður
þessum. ósköpum?”
Saxon hafði hætt að kaupa blaðið, til að
spara peninga, en það vildi svo til, að einn af
blaðadrengjunum var sonur Maggie Donahue,
og þegar svo vildi til, að hann hafði blað af-
gangs, og þaÖ var nokkuð oft, þá gaf hann Sax-
on það. í ritstjómargreinum blaÖsins var því
hiklaust og daglega haldið fram, að það væru
verkamanna leiðtogamir, er væru að reyna að
ná vfirráðum í landinu, en það mætti meÖ engu
móti eiga sér stað, því þá færi alt í vitleysu.
Saxon fanst stundum, að töluvert mundi vera
hæft í þessu, en þetta mál gat hún með engu
móti skiliÖ til neinnar hlítar.
Það leit út fyrir, að keyrara verkfallið
mundi verða langdregiÖ, hvemig sem það nú
færi á endanum. Keyraramir fengu töluverö-
an stvrk hjá öðrum félögum, og flestir, sem
unnu við að hirÖa um hestana og hesthúsin og
aktýgin, höfðu líka hætt vinnu, og þeir sem
hestana áttu, gátu ekki komið í verk helm-
ingnum af því verki, sem þeir höfðu samið um
og þurftu að láta gera. En það var svo sem
auðséÖ á öllu, að verkveitendur hjálpuðu hver
öðrum, bæði verkveitenduumir í Oakland og
allsstaðar meðfram ströndinni.
Saxon var orðin mánuð á eftir með húsa-
leiguna, eða reyndar tvo mánuði, ef miðað var
við það, að húsaleigu ber að borga fyrirfram,
og hún var líka orðin tvo mánuði á eftir með
borganir til húsgagnasalans. En hann var ekki
mjög eftirgangssamur.
“Við gefum þér alt tækifæri, sem við get-
um”, hafði innköllunarmaðurinn sagt. “Eg á
nú reyndar að ná hjá þér öllum þeim peningum
sem eg get, en samt ekki að vera harður við
þig. Við revnum að gera eins vel við fólk, eins
og við mögulega getum, en satt að segja þurf-
um við nauðsynlega á öllu okkar að halda. Þér
getið ekki ímyndaÖ yður, hvað það er mikiÖ,
sem við eigum útistandandi. Annað hvort
verðum við að fá mikiÖ af því inn, áður en langt
líður, eða við lendum í vandræðum. Það væri
því dæmalaust gott, ef þér gætuð haft svo sem
fimm dali fyrir mig í næstu viku, þá látum við
þetta vera í bráðina.”
Einn þeirra manna, sem vann fvrir sama fé-
lagið eins og Willi, hét Henderson. Hann
hafði það starf, að hirða um hestana og ak-
týgin og var einn af þeim fáu, sem hélt áfram
að vinna, þegar hinir hættu. Hann átti heima
í nágrenni við Saxon og þar sem hann vann á
nóttunni, hafði hún oft séð hann koma heim að
morgmnum, og henni hafði fundist hann finna
töluvert til sín út af því, að liann skvldi hafa
vinnu og peninga, þegar flestir aðrir verka-
menn voru vinnulausir og peningalausir. Hann
lét það ekki á sig fá, að drengirnir kölluðu oft
til lians og létu hann vita hvað þeir hugsuðu
um hann. Eitt kvöldið, þegar hann var á leið
til vinnu sinnar, koirNhonum það óheillaráð í
liug, að fara inn í drvkkjuknæpu. Þar var fvr-
ir Otto Frank, einn af fvrri félögum Hender-
sons, en sem nú var einn af verkfallsmönnum.
Fáeinum mínútum síðar kom sjúkravagninn
eftir Henderson og lögregluvagninn eftir Frank
og var sá fyrnefndi fluttur á spítala og sá síð-
arnefndi í tugthúsið.
Maggie Donahue sagði Saxon frá þessu og
það var auðfundið, að henni þótti meira en
lítið vænt um þessar fréttir.
“Þetta er mátulegt handa þeim, þessum
bölvuðum óþokkum,” sagði hún.
“En auingja konan hans,” sagði Saxon.
“Hún er ekki heilsuhraust. Og svo vesalings
börnin. Hún getur ekki haft ofan af fyrir
þeim, ef hún missir manninn.”
“Það er þá ekki nema mátulegt handa henni
líka,” svaraði Maggie.
Það gekk alveg fram af 'Saxon, hvað þessi
írska kona gat verið grimmúðug.
“Kona, sem getur gert sér að góðu að búa
með manni, sem skerst úr leik, eins og hennar
maður gerði, á ekkert gott skilið. Hvað gerir
svo sem til með börnin! Eg held börn þess
manns megi svelta, sem tekur brauðiS frá
munninum á annara bömum.”
Afstaða Mrs. Olson til þessa máls, var alt
önnur. Hún virtist hafa einhverja meðaumkv-
un með Mrs. Henderson og börnum hennar, og
lét það í ljós með almennum orðatiltækjum, og
gaf þrím ekki frekari gaum. En hún kendi sárt
í brjósti um Otto Frank, og þó sérstaklega um
konu hans og börn. Mrs. Frank var systir
hennar.
‘‘Ef Henderson deyr, þá hengja þeir Otto,”
sagði hún, “og hvernig fer þá um aumingja
Hildu? Hún er svo fótaveik, að það er ómögu-
legt að hún geti staðið við vinnu allan daginn
og unnið fyrir kaupi. Og ekki get eg hjálpað.
Eins og Carl sé svo sem ekki vinnulaus líka.”
Willi hafði líka sína skoðun á málinu.
“Þetta spillir enn fyrir verkamönnum, sér-
staklega ef Henderson deyr,” sagði hann æði
áhyggjufullur eitt kveldið, þegar hann kom
heim. “Þeir náttúrlegá hengja þá Frank. Svo
verÖum við líka að útvega lögmann, til að verja
málið, og þeir karlar gefa nú ekki það sem þeir
gera. Þeir éta mann út á húsgang. Frank
hefði aldrei gert þetta, «f hann hefði ekki verið
drukkinn. Utan víns er hann eins hæglátur og
meinlaus eins og nokkur maður geurt verið.”
Willi fór tvisvar út um kvöldiö til að for-
vitnast um, hvort Henderson væri enn lifandi.
Morgunblaðið gaf litla von um, að hann mundi
lifa það af, og kveldblaðið færði þá frétt, að
hann væri dauÖur. Otto Frank sat í fangels-
inu og engin tilraun var gerð til að ná honum
út. Blaðið heimtaði, að málið væri þegar tekið
fyrir og Frank dæmdur til dauÖa og tekinn af
lífi. Það skoraði þegar á þá, sem til þess kynnu
að verða kvaddir að vera kviðdómarar, að gera
skyldu sína, og útmálaði með mörgum orðum,
hve afar nauðsynlegt það væri, að taka þennan
mann af lífi sem allra fyrst, til að skjóta þessum
óaldarlýð, verkamönnum, skelk í bringu. Því
var enn fremur haldið fram, að maskínubyss-
urnar væra eiginlega það eina, sem jafnað gæti
um þá óróaseggi.
Saxon tók sér þetta alt afar nærri. AS und-
anteknum Willa, átti hún eiginlega engan að í
heiminum. Frá því hann fór að heiman og
þangað til hann kom heim aftur, var hún aldrei
áhyggjulaus. Hún vissi fullvel, að ryskingar
og annað þesskonar átti sér stað og hún vissi
líka, að Willi tók einhvern þátt í þessu, en um
það sagði hann henni aldrei nokkurt orð. Hún
tók eftir því oftar en einu sinni, að hann hafði
enhverjar skrámur á höndunum, þegar hann
kom heim. Þegar það kom fyrir, var hann af-
ar fálátur og sat annað hvort þegjandi eða fór
strax að hátta. Eitt kveldið, þegar Willi var
venju fremur þegjandalegur og sat í stólnum
án þess að honum félli orð af munni, fór hún
til hans og settist á kné hans, lét annan hand-
legginn utan um hálsinn á honum, en með hinni
hendinni strauk ihún hár hansi og vanga.
“Hlustaðu nú á mig, Willi minn,” sagði
hún blíðlega. ‘ ‘ Þú hefir ekki verið alveg sann-
gjarn við mig að undanförnu, en þú átt að vera
það. Nei! nei!!”, hún tók hendinni fyrir munn-
inn á honum, “eg er að tala núna, og það er
vegna þess, að þú hefir talað of lítið að undan-
förnu. Þú manst, að strax í byrjun komum við
okkur saman um það, að við skyldum segja
hvort öðru alt. Eg braut það loforð, þegar eg
seldi Mrs. Higgins þessa hluti, sem eg var að
búa til. Mér þótti þá strax, og mér þykir enn
ósköp slæmt, að eg skyldi gera það, og eg hefi
aldrei gert það síðan. Nú kemur til þinna kasta.
Þú segir mér ekkið hvað þú ert að gera. Þú ert
að gera eitthvað, sem þú vilt ekki segja mér. —
Þú ert mér kærari, Willi, en alt anuað í ver-
öldinni. Þú veizt það. Við eigum að lifa hvort
fyrir annað. En nú er það eitthvað, sem að-
skilur okkur. Eg veit, að í hvert sinn, s«m hnú-
arnir á höndunum á þér eru sárir, þá er eitthvað
í huga þínum, sem þú ekki vilt segja mér. Ef
þú getur ekki treyst mér, þá getur þú engum
treyst. Þar að auki ann eg þér svo h«itt, að
hvað sem þú gerir, þá held eg áfram að unna
þér. ’ ’
Willi starði á hana og það var einhver grun-
semd í svip hans.
“Þú þarft ekki að dvlia mig neins,” hélt
hún áfram: “Þú viezt, að eg verð alt af með
þér, hvað s«m fyrir kemur. ”
‘‘Þú ætlar þá ekki að setja þig á móti því,
sem eg geri ? ’ ’
“Hvernig ætti eg að gera það? Eg á ekki
vfir þér aÖ ráða, góði minn. og þó eg gæti það,
þá vildi eg það ekki, og ef þú létir mig ráða
fvrir þér, þá Jiætti mér ekki nærri eins vænt um
þig.”
Það var eins og hann væri að hugsa sig um
eitthvað, sem hann ætti bágt með að átta sig á.
“Þú mátt ekki verða reiÖ.”
“Reið við þig? Hvernig ætti það að geta
verið? Eg er aldrei reið við þig. Vertu nú
góður og segðu mér hvemig stendur á þessum
skinnsprettum á hnúunum á þér. Þær eru þar,
eins og allir geta séð.”
“Jæia, þá, eg skal segja þér það alt, eins og
það er.” Hann þagnaði sem snöggvast og
Saxon sá að hann var að hugsa um eitthvað sem
hann hafði hálf gaman af. “Þú ætlr ekki að
verða reið?” hélt hann áfram. “Við verðum
eitthvað að gera, tila að balda okkar hlut. Við
hittum einhvern náunga, sem var svo stór, að
eg var eins og barn hjá honum. Hendumar á
honum og fæturnir voru svo stór, að það tók
engu tali. Það var auðséÖ á honum, að hann
var sveitamaður og hann hafði fráleitt í huga
að gera nokkuð ilt af sér. Hann var víst alls
ekki að hugsa dm að hjálpa verkveitendunum,
eða að skaSa verkamennina. Hann hgði ekki vit
á því. Hann hafði bara lesið einhverjar aug-
lvsingar um hátt kaup og kom til borgarinnar
til að fá það.
Við vorum tveir, Bud Strothers og eg, við
KAUPIÐ AVALT
LUMBER
hjá
THE EMPIRE SASH & DOOR CO. LTD.
Yard: HENRY AVE. EAST. - - WINNIPEQ, MAN.
Offlce: 6th Floor, Bank of HamlltonOhamber*
erum alt af saman, og stundum eram við fleiri.
Eg gaf mig á tal við þennan náunga og spurði
hvort hann væri að líta eftir vinnu, og játaði
hann því. Eg spurði, hvort hann gæti keyrt
hesta. Jú, hann liélt það nú. Þú ert einmitt
rétti maðurinn, sagði eg. Kom þú með mér, og
við skulum sjá um, að þú fáir nóg að gera nú
strax.
Við gátum ekki gera það, sem við ætluÖum,
þama, því þarna var lögregluþjónn ekki langt
frá, sem þekti okkur samt ekki. Við fóram því
á afvikinn stað og þessi náungi fylgdi okkur og
grunaði ekki neitt. Við fórum að tala við hann
og spyrja hann, hvort hann væri nú alveg viss
um, að hann vildi taka þessa vinnu. *Jú, það
var nú ekki mikill efi á því. Til þess hafði hann
komið til borgarinnar. Eg sagði honum, að nú
ætti hann að fá að reyna, hvernig færi fyrtf
þeim, sem væra að að reyna að stela vinnu frá
öðrum. Svo við réðumst þama á hann, og það
sem við gerðum fer ekki nærri vel með hend-
urnar á manni; en það leið ekki á löngu, þang-
að til það vora orðin töluverð umskifti á þess-
um náunga, og það var ekki sjón að sjá hann.”
Willi þagnaði, og það var eins og Kann væri
að hugsa sig um hvernig þetta hefði nú eigin-
vont. Keyrarar í Frisoo gerðu einu sinni verk-
með honum, en í raun og veru hafði hún mesta
ógeð á því athæfi, sem hér hafði veriÖ um hönd
haft. Það sem gamla Mercedes hafði sagt, var
furðulega nærri réttu lagi. Þessi heimski verka-
lýður reifst og barðist sín á milli. Hinir fáu
vitra, lifðu í allsnægtum, og þar bæri ekki á
neinu ósamkomulagi. Þeir létu heimskingjana
framkvæma óþverraverkin. Menn eins og Bert
og Frank Davis og Chester Johnson og Otto
Frank, vora ávalt reiðubúnir til þess og það
voru líka þeir, sem urðu fyrir skakkafallinu.
Það komu aldrei nein óhöpp fyrir hina. Þeir
keyrðu í sínum eigin bílum.
‘‘Þegar við vorum búnir að gera þessum
náunga þau skil, sem við héldum að væra hæfi-
leg,” hélt Willi áfram, “þá spurði eg bann aft-
ur, hvort hann kærði sig um að fá þessa vinnu.
En hann hélt nú ekki, og eg las yfir honum tölu-
vert. Þú hefðir átt að sjá hann taka til fótanna.
Eg er viss um, að hann hleypur enn. En þegar
hann kemur heim til sín, þá er eg viss um að
hann varar alla sína kunningja við að koma til
Oaikland, til að fá vinnu, hvað sem í boði er.”
‘‘Þetta er óskaplegt,” sagði Saxon, en Jæ
reyndi hún að brosa, til að þóknast, Willa.
“Þetta var ekki mikið,” sagði Willi.
‘‘Nokkrir af piltunum náðu öðram náunga.
Hann var víst heldur illa útleikinn, þegar þeir
skildu við hann. Blaðið í kvöld segir, að hann
hafi verið nefbrotinn og rifbrotinn og fram-
tennurnar brotnar úr honum, þegar hann kom
á spítalann. Hann fékk áreiðanlega alt, sem
liann þurfti. En þetta var nú samt ekki svo
vont. Keyrar í Frisoo gerðu einu sinni verk-
fall. Þá tóku þeir alla verkfallsbrjóta, sem
þeir náðu og handleggsbratu þá á báðum hand-
leggjum, svo þeir gætu ekki keyrt hest. Spít-
alarnir urðu fullir af slíkum mönnum. En
keyrararnir unnu verkfallið. Það verður að
hræða þessa náunga, en það má ekki komast
upp, hverjir gera þetta.”
“En ef það skyldi nú samt komast upp,
hvernig fer þá?” spurði Saxon.
‘‘Þá fá félögin lögmenn til að verja okkur.
Það kemur nú reyndar ekki að miklu gagni nú,
því dómararnir eru allir á móti okkur og blöðin
eggja þá alt af að vera sem harðasta. En
hvernig s«m alt fer, ])á eiga þó margir, sem era
á móti olkkur, um sárt að binda. ”
Saxon revndi sem bezt hún gat að komast
eftir því hjú bónda sínum, hvor-t honum í raun
og veru fyndist þetta ofbeldi réttmætt. Henni
skildist að svo væri. Hann sá ekkert rangt við
þetta. Það bara varð svona að vera. Hann var
samt ekki með sprengingum eða manndrápum.
Þegar verkfallsmenn hefðu tekið upp á því, þá
hafði almenningur ávalt snúist á móti þeim og
þeir hefðu tapað.
“Okkar fólk þurfti aldrei að eiga í þessum
ósköpum, ” sagði Saxon. “Það var aldrei neitt
verkfall í gamla daga.”
‘‘Nei, þeir gerðu engin verkföll, gömlu menn-
irnir, en þá var öðru vísi að lifa í landinu en nú
er orÖiÖ. Eg vildi að eg hefði veriÖ uppi á
þeim árum. ” '
BÆNDABYGGINGAR
Fáið þessa bók
áður en þér
byggið
Hún kennir yður að búa
til betri og traustari
byggingar
Sendist án endurgjalds,
þá um beðið.
Vér búum einnig til
CULVERTS, VATNSKASSA, KORNGEYMSLUHÚS, LOFT-
KLÆÐNINGAR, BRUNNKASSA, BRUNNUMGJÖÐIR.
Skrifið eftir upplýsingum og verði
WESTERN STEEL PRODUCTS LIMITED
WINNIPEG
Calgary, Edmonton, Regina, Saskatoon, Vancouver, Victoria