Lögberg - 05.02.1931, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 5. FEBRÚAR 1931.
Bls. 3.
SÓLSKIN
LITLA MARLIN.
Eg skil þig-, blessuð Marlin mín,
og mér er geðfeld óskin þín.
Þig langar út í ljóssins höll
að líta‘ á gullin öll.
Og læra að þekkja stein og stál,
og stássleg blóm og fuglamál.
Þér finst að haninn miklist mest,
þó margt hann kveði bezt.
Eg skil þig, blessuð Marlin mín,
og málið kemur senn til þín.
Hann afi’ er svo sem fálmi flón,
en fær þó aftur sjón.
Um augábrýmar grúskið grær,
þú getur ekki lagað þær,
því árin krypla kotið mitt,
en hvessa augað þitt.
Eg skil þig, blessuð Marlin mín.
Ó, mikil er nú gleðin þín.
Svo brjótirðu ekki boðorðin,
ég bind um fótinn þinn.
1 heimi er gæfan heldur stutt,
sé hættu ekki af vegi rutt.
En röðull passar rósirnar,
í ríki fegurðar.
Fr. Guðmundsson.
SAGAN AF ÓBREYTTA LIÐSMANNINUM,
sem varð konunr/ur.
(Sannur viðburður.)
Festir þekkja gömlu þjóðsögurnar, um karls-
son, sem varð konungur, og auðvitað átti kóngs-
dótturina fyrir konu. En það kemur víst fáum
til hugar, að leggja nokkurn trúnað á þessa æfa-
gömlu þjóðsögu., nema hvað skáldin hafa fund-
ið henni stað í breyttri mynd í lífinu, (en þau
hafa heldur ekki tekið hana í bókstaflegri merk-
ingu), og nema ef vera skyldi að einhverjum at-
hugulum manni hafi komið til liugar, að þess-
háttar uppphefð fyrir smælingja hefði kannske
gotað átt sér stað einhvern tíma aftur í forn-
öld, meðan þjóðfélags-skiplag var ekki jafn
reglubundið og það er nú.
En hér sannast, sem oftar, spakmælið um að
“sannleikurinn sé stundum eins undarlegur
eins og skáldskapur”, og í raun og veru hefir
koniið fyrir, að “karlsson” hefir orðið kóngur,
og það ekki fyrir mjög mörgupm mannsöldrum
síðan.
Einn dag, skömmu áður en'franska stjórn-
arbyltingin brauzt út, kom hermaður nokkur
með matarseðil sinn að húsi kaupmanns eins í
Marseilles. Kaupmaðurinn sneri hermannin-
um þegar aftur, til sveitarforingjans, með þeim
ummælum, að hann tæki ekki við óbreyttum
liðsmanni, heldur einhverjum af herforingjun-
um til fæðis.
Á þeim tímum var hermönnum oft skift nið-
ur á heimili hjá fólki. .— Barnung dóttir kaup-
mannsins var nærstödd og hlýddi á. 1— Þrjátíu
árum síðar sátu þau ba'ði í sama hásæti, þessi
fyrirlitni hermaður og dóttir kaupmannsins, og
sonar-sonar-sonur þeirra, núverandi krónprins
Svía, hefir gengið að eiga konu af konungsætt-,
inni brezku. —
Hermaðurinn hét Bernadotte.
t ibók einni, er nefnist “Undra-ferill Berna-
dotte”, eftir Sir Plunkett Barton, er dýrleg lýs-
ing í fegurstu dráttum, af Glaskon þeim, er
skáldið Dumas gergi að fyrirmynd fvrir dTArt-
agnan; en helzt til of bjart hefir orðið yfir sögu-
hetjunni hjá honum. Hann hefir að sönnu gert
rétt í því, að bera af honum ákærur þær, um
þjóðmálasvik, er á hann voru bornar, enda var
það nú ekki annað en sjálfur Napoleon 1. gerði;
en hann hefir algerlega gengið fram hjá lirekkja-
hrögðum hans við bandamenn, og gert alt of
mikið úr herstjórnar-hæfileikum hans, því þar
stóð hann ekki jafnfætis þeim Davant, Mareau
né Massena.
Jean Baptiste Bernadotte var af góðum
borgaraættum; hann strauk frá heimili sínu, þá
á unga aldri, til að komast í herinn, eins og ýms-
ir fleiri unglingmenn hafa gert. Eftir stjórn-
arbyltinguna fékk hann einhvers konar undir-
forigjastöðu; slapp hann þá nauðlega frá fall-
öxi fiuillotins. Síðar hafði hann fengið stöðu
sem hermálaráðherra, og síðar sem sendiherra
til Austurríkis, um það leyti sem Napoleon 1.
vmrð fyrsti konsúll. Bernadotte var kvæntur
kaupmannsdóttur þeirri, sem áður er umgetið;
hún var góð kona og fríð sýnum,
Þó Bernadotte væri einn af þeim fyrstu, sem
fékk marskálks nafnbót á dögum keisaradæm-
isins franska, þá áttu þeir Napoleon jog hann í
sífeldum illdeilum, því Bernadotte var í raun
og veru lýðveldissinni og fráhverfur einveldis-
stjórn,---en var þó sjálfur þvrstur í metorð og
mamivirðingar.
Svo þegar Svíar 1810 vildu fá konung, þá
bauð Bernadotte sig fram. Svíar mundu hon-
um þá miskunnsemi hans við sigraða óvini, og
1<usu hann og kusu hann til konungs viðstöðu-
laust. Þegar barist var fyrir frelsi, þá var það
Bernadotte, sem leiddi her bandamanna til sig-
urs við Leipzig á móti sínum gömlu samherjum.
Sem konungur Svía og Norðmanna frá 1818
til 1B44; fékk Bernadotte vinsældir allmiklar af
alþýðu manna. Ráðríkur, en þó góðgjörðasam-
Ur, efldi hann fagrar listir, svo sem sönglist og
einnig bókmentir. Réði hann Jenny Lind fyrir
söngkonu við hirð sína. Var það seint á ríkis-
stjórnarárum hans.
Þýtt af Jakobínu J. Stefánsson,
' Hecla P. 0., Man.
VORVISA.
Vorið er komið og líður um landið.
Losna úr fjötrunum gróandans mögn.
Loftið er söng\rað og ljóðstöfum blandið.
Lífsþráin titrar í sérhverri ögn.
Velkomið inndæla, íslenzka vor!
Komdu með suðræna, sóllilýja blæinn,
— seiðandi, töfrandi voraldardaginn!
Ó, íslenzka vor — íslenzka vor!
Efldu þjóð vorri framtak og þor.
—Smári.
KOMA KRISTS.
Eftir Aimeé Blech.
Það var aðfangadagskveld. Snjórinn félll
í stórum flögum; sléttan var snævi þakin, eins
langt og augað eygði. Kyrð ríkti yfir öllu.
Yzt í skógarjaðrinum, á mjórri götu, undir
snævi þöktum trjánum, kom maður gangandi
seint og þreytulega, uppgefinn af langri og erf-
iðri ferð. Hann var ungur, berhöfðaður og mjög
fátæklega búinn. Hárið hékk rennvott niður
um hið tignarlega enni hans, og það var ein-
kennilegnr glampi í hvössum augunum. Siim-
bland af ma*tti og mildi gerði svip hans ákaflega
aðlaðandi. —|---Hann gekk áfram í djúpum
hugsunum, þangað til eitthvað mjúkt varð fyrir
fæti lians. Hann beygði sig niður og tók upp
lítinn þröst, lireyfingarlausan og hálfdauðan úr
kulda. Með viðkvæmu brosi stakk liann fuglin-
um inn á brjóst sér og settist svo stundarkom
niður við veginn.
I fjarska sást alsnjóugur turn á þorpskirkju
einni. kunni maðurinn stóð þreytulega upp,
leysti fuglinn úr fangelsinu og hélt áfram ferð.
sinni; en fuglinn flaug aftur glaður og endur-
lífgaður leiðar sinnar.
Það var komin nótt, þegar hann kom til
þorpsins. Hann gekk frá húsi ti húss og baðst
gistingar, en allstaðar var honum úthýst. Dyra'
vörðurinn í kastalanum leit fyrirlitlega á hann
og sagði með lítilsvirðingu:
‘Heldurðu að eg fari að ónáða húsbónda
minn fyrir svona flæking? Hafðu þig á burt!”
Þegjandi hélt ókunni maðurinn leið sína;
dvravörðurinn horfði forvitinn á eftir honum,
honuf fanst hann ekki vera vanalegur flæking,
ur, enda þótt liann væri fátæklega til fara.
Hann l)arði að dvrum á prestssetrinu og
þjónustustúlkan, sem gaf honum tortrygnislegt
auga, vísaði honum inn í betri stofuna. Prest-
urinn kom inn með bænabók í hendinni.
“Bróðir,” sagði ókunni maðurinn auðmjúk
lega, “viltu skjóta skjólshúsi yfir mig eina
nótt?”
Reiður og undrandi horfði presturinn á hinn
einkennilega gest sinn. Han var eldrauður í
andliti af gremju yfir því, að aumingja flæking-
ur skyldi kalla sig bróður. Aldrei hafði honum
verið sýnd slík ósvífni fyr.
“Bróðir,” hélt ókunni maðurinn áfram.
“Eg bið þig, í nafni Krists, sem þú þjónar,
viltu veita mér viðtöku ? ’ ’
“Hann víkur kunnuglea að mér,” hugsaði
presturinn, “hann hlýtur að vra ggggjaður'.”
Hátt sagði hann: “Þér skjátlast, vinur
minn, eg get ekki hýst neinn. Farðu þama út
til lians Jóns bónda, það getur hugsast, að hann
lofi þér að sofa í lilöðunni.”
Hann horfði reiðulega á eftir ókunna mann-
inum, sem gekk hægt og þreytulega burtu.
“Ef til vill hefði verið réttara af mér að
gera lögreglunni aðvart,” hugsaði hann með
sér.
Bær Jóns var spölkorn fvrir ofan þorpið.
Þegar ókunni maðurinn kom þangað, var hann
orðinn svo þreyttur, að honum hefði ekki verið
unt að halda lengra. En bóndi vísaði honum ekki
burtu. Hann var stór, óheflaður maður, en í
rauninni hjartagóður.
“Ef þú vilt láta þér nægja fjósið.” savaraði
hann, þegar hann var beðinn gistingar, “þá
máttu vera. Eg skal senda hálmvönd út til þín,
til að sofa á, og konan mín gefur þér svo góða
súpu í stórri skál, því nú er aðfangadagskvöld.
Konnlu inn.”
Ókunni maðurinn tók með gleði við boðinu
og gekk inn í eldhúsið. Þar setti bóndakonan
fyrir hann súpuskál, um leið og hún muldraði
eitthvað óskiljanlegt fyrir munni sér. Þegj-
andi borðaði borðaði hann mat sinn og settist
svo fyrir framan eldstóna, til þess að þurka
föt sín, sem vatnið rann úr, við eldinn, sem
skíðlogaði. Tví lítil böm bóndans, sem höfðu
verið að leika sér í einu horninu á eldhúsinu,
komu nú nær, því brosið sem lék um varir ó-
kunna mannsins, dró þau að sér, og ekki leið á
löngu, áður en mjög vel féll á með þeim öllum.
Klara litla settist sjálf á hnéð á ókunna mann-
inum og hvíldi höfuð sitt ástúðlega á herðum
hans, en Pétur litli þrýsti sér fast uppp að hon-
um og lét hverja spurninguna reka aðra.
“Segðu mér, herra minn, hver ertu?”
“Einstæðings göngumaður.”
“Hvar áttu lieima?”
“Mér er hvergi markaður bás.”
“Hvers vegna komstú hingað?”
“Til þess að þeir, sem fvlgja mér, geti
kynst mér og lært að fylgja boðum mínum.”
“Viltu setjast að hjá okkur ? ’ ’ sagði Pétur,
“mér finst þú vera svo góður og vingjarnlegur.
Eg skal láta þig fá rúmið rnitt.”
“Og eg skal gefa. þér stóru brúðuna mína,”
sagði Klara litla, “ég elska þig------Þú ert
svo líkur frelsaranum, Jesú Kristi.”
“Seztu að hjá okkur,” sagði Pétur litli aft-
ur og lagði nú fast að honum.
“Eg má hvergi setjast að,” sagði ókunni
maðurinn og brosti angurblítt.
“Þá vil eg líka fara, taktu mig með þér,”
sagði Pétur ákveðinn.
“Og mig líka,” sagði Klara litla.
“Elsku litlu börn, þið eruð of lítil enn. Þeg-
ar vkkur vex fiskur um hrygg, skal eg leita vkk-
ur uppi.”
“Þú ætlar þá að muna það og gleyma því
ekki?” sagði Pétur.
“Komið þið nú, krakkar, það er kominn
háttatími,” hrópaði móðirin, sém kom inn í því,
“og setjið þið tréskóna vkkar fyrir framan eld-
stóna, svo að “ Jólapabbi” glevmi ykkur ekki.”
En börnin voru ekkert á því að hlýða henni.
Klara litla greip með báðum liöndum fast í ó-
kunna manninn, svo að móðir hennar varð að
rífa hana burt með valdi. En litla telpan linti
ekki á hljóðunum og hrópaði:
“Eg vil vera kvr hjá fína manninum, eg vil
vera kyr hjá fína manninum. ”
Pétur litli, sem hafði séð fram á, að liaun
yrði að hlýða, spurði móður sína:
“Hvar á fíni maðurinn að sofa?”
“1 fjósinu var svarað í höstum tón, “hann er
ekki fínn maður, hann er flækingur.”
“Nei, nef, hann er fínn, maðurinn,” andæþti
littli drengurinn.
I
Svo kom bóndinn, að sækja gestinn, sem enn
])á sat kyr fyrir framan eldinn og starði fram
undan sér, á fjóra, litlu tréskóna.
“Komdu nú,” sagði bóndinn, “og mundu
eftir því að halda þér sem næst mér, þegar \úð
göngum yfir hlaðið, því að varðhundurinn er
grimmur.”
Tryggur kom urrandi til þeirra, en óðar en
hann kom að þeim, lét hann í ljós ótvírætt merki
um vináttu sína við gestinn, flaðraði upp um
hann og sleikti hendur hans.
“Þú hlýtur að vera töframaður,” sagði bónd-
inn, því að þú töfrar bæði börn og dýr. En þú
mátt ekki trvlla fyrir mér kýrnar. ” Þeir gengu
inn í fósið og Tryggur með þeim.
“Héma er hálmvöndull og gömul hestá-
breiða; þú ættir að geta látið fara vel um þig,”
sagði bóndinn. “Á básinn þinn, Hvít,” sagði
hann um leið og hann sneri sér að einni kúnni.
Svo fór hann og lokaði fjósdvrunum.
Pétur litli lá í rúminu sínu og bylti sér, án
þess að geta sofnað. Andlitið á gestinum vék
ekki frá augum hans. Hvað lionum lilyti að
vera kalt í fjósinu. Og það var svo sem auð-
séð, að hann hlaut að vera mjög fátækur, úr því
hann átti ekki einu sinni neitt höfuðfat. Alt í
einu datt barninu í hug: “Nú kemur ‘ Jólapabbi’
auðvitað ekki með neina jólagjöf handa lionum,
því hann veit ekki af gestinum. Ætti ég ekki að
gefa honum aurana, sem eg á-í sparibauknum
mínum, og líka nýju húfuna mína. Þegar all-
ir eru sofnaðir, ætla ég að fara út í fjós.”
Tlann læddist hægt yfir snjóinn út að fjós-
inu. “Hvað skyldi vera orðið af Tryggg, hann
er horfinn af hlaðinu?” Pétur opnaði hægt fjós-
dvrnar. “Nei, hvað þetta var skrítið! Hérna
var skínandi bjart og ])arna lágu skórnir fína
mannsins.” Hann laut niður og lagði alla pen-
ingana sína í annan skóinn og húfuna í hinn;
svo rétti hann úr sér og stóð steinhissa á því’
sem fvrir au.gu hans bar. “Hvít” lá fyrir fram-
an hálmvöndulinn og á hinu breiða baki henn-
ar lá höfuð gestsins, sem svaf vært; asninn hafði
snúið baki við jötunni og virtist standa heill-
aður af því sem hann sá, en báðir heimiliskett-
irnir höfðu hringað sig á fótum ókunna manns-
ins, til þess að halda a þeim hita, en Trygggur
sat við höfuðið og hélt þegjandi vörð. Allur
hópurinn var vafinn í hvítu ljósi; Pétur nuggg-
aði sér um augun og hélt að sig væri að dreyma,
er hann sá bjarta, gylta stjörnu rísa vfir höfði
þessa nýja vinar síns og stíga hægt uppp í rjáfr-
ið á fjósinu, sem onaðist hægt til að hlevpa
lienni út.
Alt í einu flaug drengnum í hug hugsun, sem
kom honum til að skjálfa og hjarta hans að
berjast:
“Ókunni maðurinn er líklega ‘Jólapabbi’
sjálfur. ”
Um leið greip einhver uggur litla dreng-
inn og hann lét fallast á bæði knén við hliðina á
varðhundinum og fórnaði hödum, eins og hann
lægi á bæn. . . .
í dögun, þegar bóndinn kom út í fjós að vitja
gestsins, var hann allur á burt; en þar sem hann
hafði legið, lá nú Pétur litli í fasta svefni, á bak-
inu á ”Hvít”, sem ekki hafði hrevft sig. Þegar
drengurinn var vakinn og spurður, hvað við
hefði borið, gat hann að eins gefið sundurlausa
og óskýra lýsingu af atburðinum. En í trevju-
hans var nælt blað og á það skrifuð þassi orð:
‘ ‘ Eg er sá, sem koma átti. En enginn, sem
í þorpinu bjó, þekti mig, nema tvö börn og fá-
ein vesöl dýr. Friður minn hvíli að eilífu vfir
þessu húsi.”
DR. B. J. BRANDSON
216-220 Medic&I Arts Bldg.
Cor Gr&ham og Kennedy Sta.
PHONE: 21 834 Ofíice timar: í—í
Heimili 776 Victor St.
Phone: 27 122
Winnipeg, Manitoba.
DR. O. BJORNSON
216-220 Medical Arta Bldg.
Cor. Qraham og Kennedy Sta.
PHONE: 21 834 Office Umar: 2—3
Heimill: 764 Vlctor St.,
Phone: 27 586
Winnipeg, Manti aba.
DR. B. H. OLSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
PHONE: 21 834 Office timar: 3—6
HeimlU. 5 ST. JAMES PLACE
Winnipeg, Manltoba.
DR. J. STEFANSSON
216-220 Medlcal Arts Bldg.
' Cor. Graham og Kennedy Sta
PHONE: 21 834
Stundar augna, eyrna nef og kverka
ejúkdöma.—Er aB l.itita kl. 10-12 f.
h. og 2-6 e. h.
Heimili: 373 River Ave. Tals.: 42 691
DR. A. BLONDAL
202 Medical Arta Bldg.
Stundar sérstaklega k v e n n a og
barna ajúkdóma. Er a8 hitta frg kl.
10-12 f. h. og 3-5 e. h.
Office Phone: 22 296
Heimill: 806 Victor St. Siml: 28 180
Dr. S. J. JOH ANNESSON
tPundar lœkningar og vfirtetur.
Til viBtale kl. 11 f. h. tU 4 a h.
og frfi. 6—8 aB kveldinu.
SHERBURN ST. 532 SlMI: 30 877
HAFIÐ pÉR SÁRA FÆTURT
ef svo, finniS
DR. B. A. LENNOX
Chiropodist
Stofnsett 1910 Phone: 23 137
334 SOMERSET BLOCK,
WINNIPEG.
Drs. H. R. & H. W. Tweed
Tannlæknar.
406 TORONTO GENERAL TRUST
BUILDING
Cor. Portage Ave. og Smith St.
PHONE: 26 645 WINNIPBQ
DR. A. B. INGIMUNDSON
Tannlæknir.
212 Curry Bldg.
Sími 28 840. Heimilis 46 064
Dr. Ragnar E. Eyolf son
Chiropractor.
Stundar sjerstaklega Gigt, Bak-
verk, Taukaveiklun og Svefnleysl
Skrifst. sim. 80 726—Heima 39 265
Suite 837, Somerset Bldg.
294 Portage Ave.
Dr. A. V. Johnson
íslenzkur Tannlæknir.
212 Curry Building, Winnipeg
Gegnt pósthúsinu.
Sími: 23 742 Heimilis: 33 328
J. SIGURDSSON
UPHOLSTERER
Sími: 36 473
562 Sherbrooke Street
H. A. BERGMAN, K.C.
l.lenzkur lögfræBingur
Skrlfetofa: Room 811 McArthur
Buildlng, Portage Ave.
P. O. Box 1656
PHONES: 26 849 og 26 840
J. RAGNAR JOHNSON
B.A., LL.B., LL.M. (Harv.)
tstenakur lögmaOur.
Rosevear, Rutherford. Mclntoeh and
Johnson.
910-911 Electrlc Railway Chmbrm.
Winnipeg, Canads
Slml: 23 082 Heima: 71 758
Cable Address: Roecum
Lindal Buhr & Stefánsaon
ffelenzkir lögfræBlngar.
356 MAIN ST. TALS.: 24 963
peir hafa einnlg skrlfstofur aB
Lundar, Riverton, Gimll og
Piney, og eru þar aB hitta fi
eftirfylgjandi tlmum:
Lundar: Fyreta miBvlkudog,
Rlverton: Fyrsta fimtudag,
Gimll: Fyrsta mlBvikudag,
Plney: priBja föstudag
I hverjum mfinuBi.
J. T. Thorson, K.C.
íslenzkur lögfræðingur.
Skrifst.: 411 Paris Building
Phone: 24 471
G. S. THORVALDSON
BA, LL.B.
LögfræBingur
Skrifetoía: 702 Oonfeder&tlon
Life Bulldlng.
Main St. gegnt City Hali
PHONE: 24 687
Residence Office
phone 24 206. Phnone 89 991
E. G. Baldwinson, LLB.
tslenzkur lögfræðingur
809 Paris Bldg., Winnipeg
J.J.SWANSON&CO.
limited
601 PARIS BLDG., WINNirEO
Faatelgnasalar. Lelgja hús. Ot-
vega peningal&n og eldsftbyrgB
af öUu tagl.
PHONE : 26 349
A. C. JOHNSON
907 Confederation Life Bldg.
WINNIPEG
Annaat um íasteignlr manna.
Tekur aB sér aB fivaxta sparlf*
fölks. Selur eldsfibyrgB og bií-
reiBa fibyrgBir. Skriflegum fyr-
irspurnum svaraB sainstundis.
Skrifstofusimi: 24 263
Heimasimi'. 33 328
DR. C. H. VROMAN
Tannlæknlr
505 BOTD BLDG. PHONE: 34 171
WTNNIPKQ
G. W. MAGNUSSON
Nuddlæknir.
125 SHERBROOKE ST.
Phone: 36 137
VlBt&la tlmi klukkan 3 tll 3 &8
morgninum.
ALiLAR TEQUNDIR FDUTNINOAI
Hvenær, sem þér þurfið að l&ta
flytja eitthvað, smátt eða stórt,
þá hittið mig að máli. Sann-
gjarnt verð,— fljót afgreiðsla.
Jakob F. Bjamason
762 VICTOR ST.
Slml: 24 500
A. S. BARDAL
848 SHERBROOK ST.
Selur Ukklstur og annaat um ttt-
farlr. Allur tttbttnaBur s& besti
Ennfremur selur hann allekonar
minnlsvarBa og legstelna.
Bkrifttofu taisimi: 86 607
Heimilis talsimi: 58 303
En fvrir framan eldstóna, þar sem gesturinn
hafði setið kvöldið áður, fann bóndakonan fjóra
litla tréskó og upp úr þeim uxu f jórar inndælar
jólarósir, sem aldrei visnuðu.
{E. þýddi.)
— Jólablað Vísis.
BARNAHUGSUN.
Eg geng um kvöld, er sólin signir lönd,
og svalur andi leikur mér um kinnar,
ég finn það glögt, að guðleg náðarhönd
mér götu bendir heim til dýrðar sinnar.
Eg óska’, að synd mig aldrei bindi’ í bönd,
né blindað geti augu sálar minnar,
svo gleymi’ ég því, að guðleg náðarhönd
mér götu bendir heim til dýrðar sinnar.
Sig. Júl. Jóhannesson.