Lögberg - 05.02.1931, Blaðsíða 6

Bls. 6.
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 5. FEBRÚAR 1931.
Sonur Guðanna
Eftir
REXBEACH.
.................
Eftir nokkm formála, byrjaði hann á því að
segja henni, að hann skildi alveg út í æsar
hvernig öllu væri varið milli hennar og Sam
Lee. Hann hefði mjög mikla og einlæga sam-
hygð með henni, en engu að síður gæti honum
ekki dulist, að alt samband þeirra á milli væri
alveg óhugsandi og að hún yrði að gera sér
grein fyrir því og taka því skynsamlega.
Alanna leit til föður síns og það var ein
kennilegur glampi í augunum. “Einmitt það,”
sagði hún, “svo uppskurðurinn er fast ráðinn,
læknir góður? p]g hefi tekið eftir því, að þú
hefir verið að búa þig undir þetta nú í nokkra
daga. P]g veit, að þú ætlar að skera djiípt og
hér á ekki að vera nema um tvent að gera, full-
komna lækningu, eða þá dauðann, eða er það
ekki? Jæja þá, hefirðu sveflyfið við hend-
ina?”
“Þú getur kallað það uppskurð, ef þér sýn-
ist, en þú verður að skilja, að ]>etta getur ekki
gengið lengur. Við þetta er ekkert hægt að
gera, og það gerir þér ekkert nema ilt eitt. að
vera nokkuð að hugsa um þennan náunga
lengur.”
“Eitthvað væri nú hægt að gera,” sagði hún
hæglátlega, “ef eg væri ekki kjarklaus vesal-
ingur. ’ ’
“Hvað er það?”
“Eg gæti látið aftur augun og gifst honum.
Eg vildi eg hefði kjark til þess, en það er ekki
því að heilsa.”
“Þú gætir ekki einu sinni gert það, eftir að
þú hefir heyrt það, sem eg hefi að segja þér.
Mér þykir mikið fyrir að segja þér það, sem eg
veit um þennan mann, því ég veit þú tekur þér
það nærri, en það er satt engu að síður. Hann
er ekki sá maður, sem þú getur haft nokkuð
saman við að sælda. Hann er gerspiltur, alveg
farinn í hundana.”
“Góði pabbi! Þú freistar mín til uppreisn-
ar gegn öllum heiminum.”
“Eg varð fyrir óttalegum vonbrigðum,
kvöldið sem ég var að leita að honum. Eg hélt
alt af, að hann væri sæmilega siðaður maður.
Þó hann sé Kínverji, þá hugsaði ég að hann
væri siðprúður maður og vandur að virðingu
sinni, en hann er það ekki. Veiztu hvar eg fann
hann?. Eg fann hann í einum af þessum svo-
kölluðu dansölum, sem Austurlandabúar hafa
hér í borginni. Viðbjóðslegasti staður, sem eg
hefi nokkurn tíma séð.”
“Hvar var það? Segðu mér um þetta.”
Wagner var fús til þess, og hann lýsti ekki
að eins þessum stað, þar sem hann hafði fund-
ið Sam, heldur líka \Tnsum öðrum samskonar
stöðum, sem hann hafði séð sama kveldið. Það
var ljóta lýsingin, sem hann gaf af þessum stöð-
um, en Alanna hlustaði á það alt saman með
mestu athygli. Þegar hann var búinn, gekk hún
næstum fram af föður sínum með því að segja
ekkeft nema:
“Aumingja Sam!”
“Aumingja Sam! Hamingjan góða, hann á
ekki skilið neina meðlíðun. Hvítar stúlkur! Og
gulirmenn! Hugsaðu þér það. Það gerði mig
veikan, að sjá þetta, eg hefi aldrei séð neitt
eins viðbjóðslegt. ”
“Eg er að hugsa um, hvort þetta sé nokkuð
verra en sumt af því, sem eg hefi séð og hevrt.
Hefir þú séð þessa svörtu og gulu í Harlem?”
“Nei, aldrei. Hverjir eru það?”
Það eru bara skemtistaðir, sem dökkir menn
og gulir stjórna. Þar er alt fínt og fallegt, og
þangað fer fjöldi fólks. Þar er heldra fólkið,
svo kailaða, fyrstu klukkutíma sólarhringsins,
ef þú veizt hvað það þýðir.”
“Fórst þú þangað?” spurði Wagner með
ákafa.
Þegar Alanna henigði höfuðið til samþykk-
is, lét hann út úr sér óttaleg blótsyrði. “Það
er mikið að liugsa um þessa syndum spiltu ver-
öld,” sagði Alanna dálítið háðslega. “Það er
von þér ofbjóði, Albert minn, og eg kenni í
brjósti um þig, því enn þá ertu }>ó faðir minn.
Eg skal segja þer, að eg for allstaðar, þar sem
eg hélt að einhverjar skemtanir væri að hafa
og eg reyndi alt sem mér datt í hug, en það
kom ekki að neinu haldi. Þetta gerir Sam
líka. Eg veit alt um hann og heyri um hann á
hverjum degi. Vertu nú ekkÞ of fljótur að
draga nokkrar ályktanir af þessu. Eg hefi
ekki talað við hann, og ]>að er ásetningur minn
að gera það ekki.”
“Hvernig veiztu þú alt um hann?”
“Hann bað vinstúlku sína að síma hjúkr
unarkonunni, og spyrja hana Jiverig mér liði,
og láta sig svo vita. Hann gat naumast farið
betur að því. Það vildi svo til, að eg svaraði
símanum tvisvar þegar hún hringdi; þessi
stúlka og Sam hafa þekst síðan þau voru börn,
og nú erum við orðnar góðar vinstúlkur. Hún
kom héroa f dag til að finna mig. Eg er viss
um, að hún elskar hann líka, svo við höfum nóg
um að tala.”
Wagner varð nú stiltari, og það var auð-
fundið á öllu, að hann tók innilegan þátt í
raunum dóttur sinnar.
“Mér þykir fjarskalegamikið fyrir þessu,
baniið mitt. Þú getur ekki skilið, hvað eg tek
mér það nærri, að sjá þér líða illa. En hvað
getum við við þetta gert? Ekki neitt. Eg vildi
eg gæti hjálpað þér til að slíta þetta band, sem
tengir þig, en — ”
“Eg sleit það einu sinni á þann eina hátt,
sem mögulegt er að slíta það, en þú og Sam
gerðuð það alt ónýtt,” sagði Alanna. “Við
skulum ekki tala meira um þetta. Farðu nú
eitthvað og reyndu að skemta þér. ”
Wagner hafði eitthvað á móti því að fara,
en Alanna vildi ekki annað heyra. “Þú getur
farið í eitthvert kvikmyndahúsið, eða í klúbb-
inn, þú hefir gaman af því. Eg er þreytt og
eg vil miklu heldur mega vera ein. Eg segi
])ér alveg satt. ”
“Jæja, þá,” sagði Wagner og kvsti hið
þreytulega og raunalega anadlit dóttur sinn-
ar. “Eg vildi svo feginn hjálpa þér til að
komast yfir þetta, ef eg gæti og ef þú vildir
lofa mér að gera það. Þií ert það eina í þess-
um heimi, Sem mér þykir nokkuð verulega vænt
um. P]g vildi gefa alt sem eg á fyrir það að
sjá þig glaða og ánægða. En eg er ráðalaus
og veit ekki hvað ég á að gera, finst ég ekkert
geta gert. t hvert skifti, sem þú lítur á mig,
er mér næst skapi að gráta. Eg vildi heldur,
að þú værir reið við mig, heldur en þú værir
svona. ’ ”
Alanna reyndi að lesa, en henni fanst bók-
in svo þung, að hún gat varla haldið á henni,
og hún gat varla haldið opnum augunum, og
hún gat ekki fest hugann við það, sem hún
var að lesa. Hún var svo þreytt og utan við
sig og alt öðru vísi, en hún átti að sér, og þó
sagði læknirinn, að henni væri batnað. Hvað
þeir vissu annars lítið, þessir læknar! Henni
skildist að slíkt hugarstríð, sem liún átti við
að búa, leiddi oft til þess, að fólk misti vitið,
og líklega ætti hún að reyna að stríða á móti
því. En samt liði henni þá kannske betur, ef
vitið væri frá henni tekið og hún væri lokuð
inni einhvers staðar, þar sem bærilega færi um
hana. Hún vissi fullvel, að það var heldur
ekki til neins fyrir Sam að eryna að gleyma.
Hún hafði reynsluna fvrir sér í þeim efnum.
Bezt væri að halda áfram að hugsa um þetta,
meðan maður hefði hæfileika til að hugsa.----
Þvílík ógæfa fyrir tvær manneskjur, sem báð-
ar erfðu auð og allsnægtir.
Síminn hringdi og hún svaraði, með veik-
um burðum þó. Það var Eileen Cassidv, sem
var að tala. En hún tala'ði með svo miklum
ákafa og henni var svo mikið niðri fyrir, að
Alanna kannaðist fvrst ekki við málróminn og
jafnvel eftir að hún vissi hver var að tala,
var mjög erfitt að skilja hana. Stúlkan hlaut
að vera búin að missa vitið. Það var ekki
nokkur heil brú í því sem hún var að segja.
Hvítur maður? Sam hvítur maður? Aum-
ingja stúlkan! Þetta var reglulegt brjálæðis-
tal. Hún hló og talaði svo fljótt, að það var
engu lagi líkt. Sam var ekki sonur Lee Ying.
Þessi gamli Kínverji var ekki faðir hans.
Annað hvort hlaut að vera, að Eileen væri
gengin af vitinu, eða þá hún sjálf, og það var
kannske líklegra.
Alanna hlustaði á það, sem verið var að
segja, eða reyndi að gera það. Sjálf gat hún
ekki komið upp nokkru orði. Það kom einhver
óskiljanleg suða fyrir eyrun á henni og eftir
litla stund hætti hún alveg að heyra nokkur
orðaskil.
Það var undarlegt, hvað fljótur maður gat
verið að tapa vitinu. Fyrir fáeinum mínútum
hafði hún áreiðganlega haft fult vit. Nú vissi
hún naumast sitt rjúkandi ráð. Samt sem áð-
ur var það áreiðanlega Eileen Cassidy, sem
var að tala; símatækin voru köld og hörð við-
komu, eins og }>au áttu að sér, og ekki gat hún
fundið, að höfuðið á sér væri ekki eins og
vanalega. Hún var vakandi, á því var enginn
efi; ljósin voru þarna, eins og þau höfðu verið
og hún fann hjartað slá í brjósti sér. Það sló
meira að Segja miklu liraðara, en það átti að
sér og hún átti örðugra með andardráttinn.
Annars var hún rétt eins og vanalega.
“Talið þér hægara,” gat hún loksins sagt.
“Eg skil ekki helminginn af því, sem þér segið.
Segið þér það aftur, hægt.”
“Sam er kjörsonur, eða sama sem það.
Lee Ying var að minsta kosti ekki faðir
hans. ’ ’
“Eg get ekki trúað þessu. Hvernig vitið
þér þetta?”
“Þetta er undarlegt. Það er er ekki að
furða, þó þér haldið að eg sé að fara með vit-
leysu. Frændi móður minnar kom hér að
heimsækja okkur. Hann er hérna núna. Hann
heitir Daly, Peter Daly, og hann þekti föður
vðar, þegar hann var iögregllumaður ,í San
Francisco. Lee Ying kom þaðan og Peter
frændi þekti hann líka. Hann segir, að Lee
Ying hafi fundið Sam utan við dyrnar á heim-
ili sínu, þegar hann var svo að segja nýfædd-
ur. Þetta er alveg áreiðanlegt, og þetta gerir
það skiljanlegt, hvernig Sam lítur út —
Halló! halló!”
“Já.”
“Heyrið þér til mín?”
“Eg held það. En því hefir Sam ekki sagt
mér þetta?”
“Hann veit ekkert um þetta. Eg símaði
heim til hans, en hann var ekki heima, isvo ég
símaði yður.”
“Er þetta áreiðanlegt?”
“Þessar fréttir, eigið þér við? Já, þær
eru alveg dagsannar. Þess vegna ríður svo
mikið á að finna hann í kveld. Peter siglir
snemma í fyrramálið og það væri hræðilegt,
ef — Sam er víst einhvers staðar að skemta
sér, býst ég við. Óonögulegt að segja, hvenær
hann kemur heim; kannske ekki fyr en mjög
seint og kannske ekki fyr en á morgun. Hann
ætti að vita þetta strax.”
“Já, alveg áreiðanlega. Faðir minn ætti
að vita það líka. Gætuð þér ekki komið hing-
að strax og sagt honum þetta? Eg er svo ó-
)
\
KAUPiÐ AVALT
LUMBER
Kjá
THE EMPIRE SASH & DOOR CO. LTD.
HENRYAVE. EAST. - - WINNIPEG, MAN.
Yard Offloe: 6th Floor, Bank of Hamilton Chamberi
styrk, að eg get ekki sagt meira. Eg vona þér
gerið svo vel að koma, Miss Cassidy.”
‘ ‘ Fg kem áreiðanlega. En þér megið til
að istilla yður. Bíðið þér þangað til eg kem.
Þá getum við grátið báðar saman.---------Nei,
þetta er ekki draumur. Þetta kom alt í ljós,
vegna þess að Lee Ying hafði eftirlátið móður
mirini peninga og við vorum að segja Peter
frænda okkar frá því. Er þetta ekki annars
stór merkilegt! ’ ’
Alanna gat ekki munað, livor þeirra hefði
haft síðasta orðið. f fyrsta sinni á æfinni tap-
aði hún alveg haldi á tilfinningum sínum. Hiín
ýmist grét eða hló, eða öllu heldur, hún gerði
hvorttveggja í einu. Henni fanst hún varla
geta náð andanum, og hún varð þess vör. að
hún liélt fast um símann, eftir að hún var bú-
in að loka honum.
Þetta varaði ekki lengi, en ])að var nóg til
þess, að gera hana aftur líka því, sem hún hafði
verið áður en hún veiktist, og-hún byrjaði að
klæða sig til að fara út næstum áður en hún
gerði sér grein fyrir hvers vegna. Tárin flóðu
stöðugt og hún var enn að tala hátt við sjálfa
siff> þegar hún sneri sér að speglinum og lét á
sig hattinn. Sam vár hvítur maður. Hennar
og hans mikla mótlæti var á enda. Hún efað-
ist ekki um, að hún mundi finna hann. Hann
var kannske þama í þessu húsi á Riverside
Drive, og það átti hún föður sínum að þakka,
að hún vissi upp á hár, hvar það var. Hún varð
að flýta sér! Hvernig gat staðið á því, að tár-
in heldu stöðugt áfram að strevma? Nú var
ekki lengur yfir neinu að gráta.' Hún hlaut að
vera óheyrilega veikgeðja. Úti alla nóttina að
skemta sér með þessum sí-dansandi stúlkum?
að var svo sem auðvitað. í]n hann skyldi nú
ekki vera ])ar lengur. Hún skjddi hrífa hann
út úr þeim óþverra stað, þó hún yrði að brjóta
húsið til þess. Hún hafði stundum áður ekki
látið sér alt fvrir brjósti brenna. Ef hann nokk-
urn tíma hér eftir snerti á nokkurri annari
stúlku, þá skyldi hann eiga ®ig á fæti. Hann
var elskulegur, eini elskulegi maðurinn í ver-
öldinni! Hún var reyndar kannske heldur
veikburða til að leggja út í nokkra herferð. En
það gerði ekkert. Henni mundi aukast
styrkur.
Faðir hennar hafði sagt henni svo nákvæm-
lega frá þessu húsi á Riverside Drive, að henni
veittist létt að finna það, og það var engin fyr-
irstaða á því að komast inn. Dvravörðurinn
sagði henni ofur blíðlega, að Sam Lee væri þar
inni.
Þegar hún kom inn fyrfir dyrnar, hevrði
hún töluvert hávært samtal og mikinn umgang
ofan af næstu hæð. Til hægri handar var revk-
ingarherbergi, og þar sátu nokkrir litlir menn, *
sem allir voru af hinum gula kynflokki, og hjá
þeim sat ein hvít stúlka. Einn þeirra hafði
handlegginn utan um mittið á henni. Alanna
hikaði dálítið, þegar liún kom inn fyrir dyrnar,
og leit í kringum sig. Þeir litu tii hennar og
hún fékk þegar illan grun á þeim. Svo hélt hún
áfram í áttina til stigans, en tveir af })essum
mönnum fylgdu henni eftir.
Hljóðfærasveitin byrjaði að leika á hljóð-
færin, og þegar hún kom upp, var dansgólfið
þakið fólki. Hún hélt áfram, þangað til velbú-
inn japanskur maður gekk í veg fvrir hana.
Það leit út fyrir, að þessi maður hefði þarna
einhver ráð, og hún gerði þegar ráð fyrir, að
hann væri ráðsðmaðurinn.
“H'allo,” sagði hann. “Vilduð þér hitta
mig?”
“ Já. Eg er að gæta að Sam Lee.”
‘Maðurinn leit til hennar grunsamlega.
“Einmitt það. Er Mr. Sam Lee vinur yðar?
Þekkið þér Sam Lee?”
Alanna ^agði að svo væri, og hún veitti
þessu fólki, sem var að dansa, nákvæma eftir-
tekt. Þessir náungar, sem komið höfðu á eftir
henni upp stigann, stóðu nú rétt hjá henni og
báðir voru þeir að biðja hana að dansa við sig.
Hún skifti sér ekkert af þeim, en sneri sér að
ráðsmanninum.
Eg þarf endilega að hitta Mr. Lee strax.
Segið mér hvar hann er. ”
“Hvers vegna komuð þér—?”
‘ ‘ Þetta er mjög áríðandi. Fljótt nú! Eg verð
að flýta mér.
Annar þessara manna, sem komið höfðu á
eftir henni upp stigann, tók nú um hendina á
henni og utan um mittið á henni og ætlaði að
leiða hana í dansinn. Með töluverðu snarræði
hrynti hún honum frá sér, en það varð ekki til
annars en þess, að hinn náunginn greip hana
danstökum.
“Sleppið þér mér, ” sagði hún kurteislega.
“Eg ætla ekki að dansa.”
“Hvað gengur að yður, því viljið þér ekki
dansa?” spurði ráðsmaðurinn. “Hér kemur
enginn til annars en að dansa.”
“Eg get það ekki, og mig langar ekki til þess.
En mér er alvara, eg þarf endilega að finna
Mr.— ”
“Til hvers komuð þér hingað? Lögreglan
hefir máske sent yður? Hér er alt í bezta lagi.”
“Nei, nei! Mr. Lee er vinur minn, og eg
þarf endilega að taka við hann.”
“Einmitt það. Eg sé hann ekki hér í
kveld.”
“ En eg er viss um, að hann er hérna. Mað-
urinn við dymar sagði mér, að hann væri hér.”
“Sam Lee er ekki hér. ”
Þetta stutta samtal hafði ekki gengið nærri
greiðlega, því þessir náungar tveir, sem fvr er
getið, létu hana ekki í friði. Aðrir ge.stir veittu
henni líka fljótt eftirtekt, sem ekki var furða,
því hún var falleg og hún var ung og þeir höfðu
aldrei séð þessa stúlku þama áður, og þeim
fanst hún góð viðbót við þær sem fyrir voru.
Allmargir menn töluðu til hennar og vildu fá
að dansa við hana og það lá við að það lenti í
ilt millli þeirra út af henni. Alanna liafði kvnst
Austurlandabúum áður, en þeir liöfðu allir ver-
ið ólíkt betur siðaðir heldur en þessir náungar.
Tal þeirra alt og útlit bar þess ljósan vott, að
þeir voru alt annað en velsiðaðir, og það leyndi
sér lieldur ekki, að sumir þeirra að minsta kosti
voru druknir. Hún fann sjálf, að hún var að
lenda í vandræðum og hún varð meir en lítið
hrædd. Henni duldist ekki, að ráðsmaðurinn
liafði illan gran á lienni. Hann, gaf henni fvlli-
lega að skilja, að það væri bezt fyrir liana að
gera annað hvort, dansa eins og liinar stúlk-
urnar, eða hafa sig burtu. Svo fór hann sína
leið.
Alanna hafði aldrei verið í neinum vand-
ræðum með það, að halda þeim mönnum sem
hún hafði kynst, í hæfilegri fjarlægð. Þeir
höfðu aldrei vogað sér að sýna henni ókurteisi
eða fiækju, en þetta vora ekki menn eins og þelr
sem hún hafði þekt. Þetta vora gulir, skældir
apakettir, sem hopppuðu þarna í kringum hana
og keptust hver við annan um að taka á henni
og þeir gláptu á hana og töluðu hver í kapp við
annan. Vafalaust sáu þeir, að hún var lirædd
og ráðafá, og héldu líklega að hún væri einhver
sakleysingi, sem hefði vilzt þaraa inn án þess
að vita hvað þar væri um að vera. Það æsti þá
enn meira. Þetta var ekki New York eða Riv-
erside Drive; það var Manila, Shanghai, Yoko-
hama, og hún var þarna einsömul. Þessir ná-
ungar ætluðu sjáanlega ekki að láta hana
sleppa. Hún fékk ákafan hjartslátt. Hana lang-
aði til að berja á þessum óaldarlýð. Henni
fanst hún vera að missa máttinn og hún átti
erfitt með að ná andanum. Það mátti ekki
koma fyrir, að það liði yfir hana. Dæmalaus
heimskingi var hún að fara ])arna inn; hún
hefði getað sent föður sinn, eða þá beðið. Henni
sortnaði fyrir augum, og hún varð að taka á
öllu vilja?þreki sínu til að varna því að það liði
yfir hana. Ef hún misti meðvitundina, hvað
mvndi þá ekki geta komið fyrir?
Hún teygði úr sér eins og hún gat, til að sjá
vfir hitt fólkið. Hún sá Sam svo að segja strax.
Hann kom niður stigann af næsta lofti fvrir
ofan, en það veika hljóð, sem hún gat gefið af
sér, heyrði hann sjálfsagt ekki vegna hávaðans
í salnum. Hann stanzaði í stiganum til þess að
kveikja í vindlingi og rétti í því hætti hljóðfæra-
slátturinn. Alanna kallaði nafn hans af öllum
mætti og reyndi að komast. í áttina til haris. En
hnjáliðirnir voru veikir og beinin eins og tágar.
Dæmalaus vesalingur gat liún verið! En það
gerði ekki svo mikið til. Hann var að koma og
hann ruddi sér óvægilega. braut gegn um mann-
þyrpinguna. Hún gat séð höfuðið á honum, ])VÍ
hann var hærri en aðrir, sem þarna voru.
Hún var að missa meðvitundina. En það
var ekki áríðandi að berjast lengur gegn þessu.
Sam var að koma. Herbergið, öll jörðin var að
síga niður undir fótum hennar, og sjálf var hún
í lausu lofti. Hún var borin hærra og hærra.
Það var gott og þægilegt að vera þama uppi í
skýjunum með Sam. Hún þurfti engu að
kvíða, þegar hann hélt lienni f fangi sínu. Henni
leið vel.
XXI. KAPITULI.
Þessir mjúku skýjabólstrar, sem Alanna
hafði svifið á um geiminn, vora komnir niður
á jörðina. Nú hossuðust þeir upp og niður.
Vindurinn var kannske farinn úr hjólinu. Lukk-
an var hverful. Það var einhver að kalla á hana
aftur og aftur; það var Sam, og hann var að
hrista hana. Það var alt of ruddalegt af hon-
um að gera það. Því var hann að flýta sér svona
ósköp mikið með hana, og því var alt svona
undarlegt kring um hana, ýmist björt ljós, eða
dimmir skuggar? Það var eitthvað rangt við
kvikmyndina og alt leikhúsið eins og lék á
reiðiskjálfi. Hlvaða vitleysa var þetta annars!
Þetta var ekki leikhús, og hún sveif ekki um
loftið á neinum skýjabólstrum. Hún var að
ferðast í leigubíl.' Jlún sá áhaldið, sem mælir
mílurnar, og hún sá hnakkann á ökumanninum
og þessi ljós, sem hún fór fram hjá, voru bara
götuljósin. Aljiðvitað. Það var áredÖandega
Sam, sem sat þarna við liliðina á lienni. Það
hafði líklega liðið yfir liana.
“Já, það leið yfir yður”. Það var Sam sem
var að tala. “Hamingjunni sé lof, að yður er
að batna. Heyrið þér til mín, Alanna? Eg er
að fara með yður heim til yðar, og þér eruð ekki
lengur í neinni hættu.”
Hreyfingin á bílnum var hressandi. Sam
nuddaði hendurnar á henni og gerði alt, sem
I honum gat dottið í hug til þess að hún raknaði
við og það hepnaðist líka fljótt.
“Nú man ég það . . . .Hveraig slappp ég út
úr þessu húsi og frá þessum mönnum?”
“Eg bar yður út. 1 hamingju-bænum segið
mér hvernig þér komust þangað inn. Mér hef-
ir aldrei orðið ver við á æfi minni.”
Alanna var aftur með fulllu ráði. Það var
eins og sál og líkami hefðu orðið aðskila ofur-
litla stund. Nú var alt í góðu lagi aftur og
henni leið vel. Hvað það var heimskulegt, að
láta líða yfir sig.