Lögberg - 12.11.1931, Síða 6

Bls. 6
LÖGREiRG, FIMTUDAGINN 12. NÓVEMRER 1931.
Af jörðu ert þú kominn
EFTIR
C L E V E S K I N K E A D.
“Eg er ókunnug í iþessum bæ,f’ sagði Ellen,
svo bágt sem hún átti með að tala, og næstum
hræddist sjálf hve hás hún var. “Getið þér sagt
mér hvaða stræti þetta er?”
“Maple stræti — 916 Maple stræti. Hér er
öllu stjórnað með mestu varfæmi og reglu-
semi.” Hún beið við ofurlitla stund, en þegar
Ellen sagði ekkert meira, fór hún sína leið.
Maple stræti. Það var þó betra! Það var í
hinum enda bæjarins. En þrátt fyrir það varð
hún að taka á því, sem hún átti til, til að geta
opnað hurðina og farið út. í sólskinið.
Þegar hún kom í greiðasöluhúsið, afsakaði
hún að hafa ekki komið um morguninn, með
því, að sér hefði verið ilt í höfðinu, og bað um
>að mega vera burtu seinni part dagsins líka.
Hún lofaði að koma aftur um kveldið og hjálpa
til. Hún leit út fyrir að vera sárlasin, og Mrs.
Palm kendi í brjósti um hana og iét hana drekka
kaffibolla, en ómögulega gat hún borðað nokk-
urn hlut. Síðari hluta dagsins var hún í lysti-
garðinum og sat þar lengst af á bekk og starði
út í loftið. Þótt komið væri fram á haust, var
þó reglulegt sumarveður <þennan dag, sólskin
og hlvindi. Altaf meðan hún sat þama, var
hún að hugsa um það, sem fyrir hafði komið,
en hún átti afar erfitt með að hugsa skýrt og
skynsamlega. Hún mundi ekkert eftir bréfinu
fyr en hún var á leið til greiðasöluhússins um
kveldið.
Dálitla stund hugsaði hún sig um það, hvort
hún ætti að lesa bréfið, eða hvort hún ætti bara
að rífa það í sundur, eins og bréfið sem maður-
inn hafði stungið aið henni fyrir löngu síðan.
Ósköp fanst henni langt síðan það kom fyrir.
Dæmalaust var nfið annars langt. Henni fanst
hún vera búin að lifa í heila öld. Og þó var hún
ekki nema á nítjánda árinu. Eftir nokkra
umhugsun, komst hún að þeirri niðurstöðu að
sjá hvað hann hefði að segja. “Kæra, litla
stúlkan mín,” byrjaði Coakley. “Þú mátt ekki
kenna mér um þetta alt saman. Þú verður að
vera sanngjörn, og bera sjálf þinn hluta. Hvað
gat eg gert við þig? Þú varst svo — hvað ætti
eg að segja? yfirbuguð? — af þínum eigin
raunum, og víninu, sem þú vildir endilega
drekka svo mikið af, að eg gat ekki til þess
hugsað, að fara með þig heim til þín. Engum
ærlegum manni hefði getað dottið í hug að gera
það. Hvað átti eg þá að gera? Þú þarft ekki
neitt að óttast. Enginn fær nokkurn tíma nokk-
uð um þetta að vita. Húsið, þar sem þú hefir
nú fengið gistingu, er eign eins hins allra mest
virta borgara vors litla 'bæjarfélags. Eg má
segja þér, að hann er einn af okkar skærustu
ljósum. Og húsmóðirin er góð vinkona mín og
hún veit aldrei hverjir koma til hennar. Það
er engu líkara, hvað það snertir, en hún sé
blind, heyrnarlaus og mállaus. Svo það er eins
og eg segi, að þú hefir ekkert að óttast, og eg
vona, ekkert að iðrast eftir.
Eg má fullvissa þig um, að níu tíundu hlut-
ar <af því, sem eg gerði, gerði eg af góðvild. En
hvað er þá um tíunda hlutann? munt þú spyrja.
Eg skal játa, að hann á sér aðrar orsakir.
Manstu, þegar eg fyrst naut þeirrar ánægju að
kynnast þér? Og man.stu enn fremur, að þú
gerðir mér mikla óánægju og Vugarangur, með
f því að bregða það loforð að dansn fyrsta dans-
inn við mig? Artie litli borgar æfinlega skuid-
ir sínar, þegar hann getur það. Við skulum líta
svo á, að þetta sé nú jafnað. Hvenær fæ eg að
sjá þig aftur? Bráðum, vona eg. Eg verð hjá
Bender í kveld, og á hverju kveldi, þangað til
þú kemur aftur. — Þinn ávalt, A. C. — P.S.. Þú
veizt það, að eg elska þig einlæglega. Eg segi
þér alveg satt.”
Á leiðinni í greiðasöluhúsið, brendi Ellen
bréfið til ösku.
Þegar hún kom heim um kveldið, var faðir
hennar báttaður. Naasti dagur var sunnudag-
ur. Þegar faðir hennar og móðir komi^ úr
kirkju, var Mr. Palm kominn og beið þeirra.
Ellen hafði sagt honum kveldið áður, að for-
eldrar sínir vildu ekki leyfa sér að syngja í
leikhúsinu og hann hafði lofað að tala við þau
um þetta. Ekki hepnaðist honum þó nema til
hálfs, að fá þau á sína skoðun. Jerry Neal varð
miklu ánægðari, þegar hann sannfærðist um, að
Ellen hefði ekki málað sig í framan. Það var í
hans augum mikið atriði. En móðir hennar
var ósveigjanleg. Ekki hafði hún samt neinar
góðar og gildar ástæður fram að færa. Hún
hafði þekt ungar stúlkur, góðar stúlkur eins og
Ellen hennar var, sem hefðu gert eitthvað
þessu líkt, og þ>að hafði farið eitthvað illa fyrir
þeim flestum.
Það kom dálítið ónotalega við Ellen, þegar
móðir hennar var að lýsa því, hvað hún væri
góð stúlka. Skyldi hún líka segja, að hún væri
góð stúlka, ef hún vissi að hún hefði drukkið svo
mikið af áfengi, að hún vissi ekki sitt rjúkandi
ráð? Henni leið enn ver en áður. Hún óskaði
að hún hefði ekki beðið Mr. Palm að koma.
Hún varð einhvern veginn að komast upp úr
því feni, sem hún hafði óviljandi fallið í. Henni
fanst hún vera miklu eldri og þroskaðri held-
ur en hún hafði verið fyrir einum sólarhring.
Nú fanst henni hún hafa nægilegan kjark og
sjálfstæði til að taka lífinu eins og það var.
Hún varð að afla sér meiri mentunar. Söng-
rödd hennar og það, hve lagleg hún var, var
það eina, sem hún hafði á að byggja. Jafnvel
þó hún tæki nærri sér að gera á móti vilja for-
eldra sinna, þá varð hún þó að fara sinna ferða.
Það gat vel verið, að faðir hennar ræki hana
burt af heimilinu, en nú gat hún tekið því
gremjulaust. Hann hafði nú, þó hann vissi það
ekki sjálfur, ástæðu til þess.
Fáum vikum seinna, eftir að hún hafði hugs-
að þetta mál vandlega, sagði hún foreldrum sín-
um blátt áfram, að nú væri hún fastráðin í því,
að fara aftur að syngja opinberlega. Hún ætl-
aði að syngja í tveimur leikhúsum sama kveld-
ið og einnig síðari hluta dags á laugardögum.
Palm hefði gefið það eftir með því móti, að
hún hjálpaði þeim dálítið á sunnudagsmogn-
ana.
Húsbændur hennar voru líka viljug til að láta
lrana hafa auða herbergið, sem þau höfðu, fyr-
ir ekkert. Hún gæti svo sofið þar, en hún gæti
samt sem áður hjálpað til heima fyrir, og hún
ætlaði að koma heim á hverjum degi, þegar hún
gæti mögulega komið því við.
Faðir hennar hlustaði á þetta þegjandi.
Sagði ekkert hvort sér líkaði 'betur eða ver. En
þegar hún var búin, tók hann hattinn sinn og
fór út í veitingahúsið. Það leit út fyrir, <að hann
ætlaði ekki að skifta sér af henni meira. Henni
þótti þetta slæmt, en við því varð ekki gert. En
að skilja við móður sína, varð henni erfiðara.
Hún hafði vitanlega ekkert fyrir sig 'að bera
nema tárin, eins og vanalega, en Ellen þótti
undarlegt, þegar hún komst að því, að móðir
hennar hafði vitað af því æði lengi, að hún hefði
farið til Benders. Mrs. Peters hafði sagt henni
það. Auðvitað var ekkert hægt að gera við því
héðan af. Hún mat það mjög mikils við móður
sína, að hún hafði ekki sagt föður hennar frá
þessu. Ellen lofaði henni því, að koma þar
aldrei oftar, og henni þótti mjög vænt um, að
geta sagt henni, að hún þyrfi ekki að hafa
neinar áhyggjur út af þessu.
1 næstum heilt ár gekk alt nokkum veginn
vel, og svona hér um bil eins og hún hafði búist
við. Hún vann stöðugt og hún söng flest kvöld
á leikhúsunum, og hún gat jafnvel lagt fyrir
dálitla peninga og færði hún þó móður sinni
eitthvað af peningum á hverri viku. Hana sá
hún oft, en föður sinn aldrei. Hún kom aldrei
heim, nema þegar hann var við vinnu sína..
Einstaka kveld, þegar hún hafði tíma til,
kom hún í þennan nýja danssai, þar sem Guine-
vere sýndist mestu ráða. Gus var Jiað langt
kominn á vegi betrunarinnar, að hann var ekki
lengur fullur á hverju kveldi. Guinevere trúði
vinstúlku sinni fyrir því, að þegar hann kæmist
dálítið lengra áleiðis í þessum efnum, þá ætl-
uðu þau að gifta sig. Þau vonuðu, að geta
bráðum keypt það, sem félagar hans áttu í fyr-
irtækinu, og eftir það gætu þau ráðið þar öllu
ein. Það var auðfundið á öllu, að henni fanst
hún hafa þarna töluverð ráð. En Guinevere
ætlaði svo sem ekki að látn velgengnina verða
til þess, að hún vanrækti gamla vini sína, þó fá-
tækir væru. Það gat vel verið, að hún gæti
bráðum boðið Ellen góð kjör, og það svo góð, að
hana mundi stórlega furða.
Bender sá hún aldrei um þessar mundir.
Heldur ekki Artie Coakley. Hún hafði nú ekki
séð hann í næstum heilt ár. Um tíma hafði hún
kviðið fyrir því að hann mundi ekki sjá sig í
friði. Einu sinni hefði henni fundist hún sjá
hann í leikhúsinu, en þegar hún gætti betur að
var það eldri maður. Henni þótti vænt um, að
ástin, sem hann bar til hennar reyndist ekki
haldbetri en þetta.
En svo kom það alt í einu fyrir, að Palm af-
réð að hætta við greiðasöluna. Faðir konunnar
hafði dáið einhver sstaðar vestur í Landi. og
eftirskilið henni nokkra peninga. Hún vildi
því fara þangað og var viss um, að þar mundi
þeim ganga betur- Þetta hafði þá þýðingu fyr-
ir Ellen, að hún varð hvorttveggja í einu, at-
vinnulaus og heimilislaus, og einmitt um þetta
leyti hafði hún líka lítið að gera í leikhúsinu.
Henni varð vitanlega fyrst fyrir, að útvega
sér annað herbergi. Svo fór hún að finna Gui-
nevere, því hún hélt að ske kynni að hún gæti
nú gefið sér eitthvað að gera. Það kaup, sem
hún gat boðið henni, var svo lítið, að í því var
mjög lítil hjálp. Guinevere gaf þær ástæður
fvrir þessu, að hún væri ekki enn búin að koma
sér fyrir eins og hún ætlaði. Tengdamóðir sín
tilvonandi væri ákaflega föst á peningum. Lít-
ið var betra en ekki neitt, samt sém áður.
Þegar hún hafði sungið þarna tvisvar eða
þrisvar, mætti hún Bender á götunni einn morg-
uninn. Hann sagðist alstaðar hafa verið að
leita að henni. Nú var aftur alt farið að ganga
miklu betur. Honum hafði hepnast að fá ein-
hverja til að leggja meiri peninga í fyrirtækið,
og nú þyrfti hann endilega að fá hana aftur-
Hann ætlaði að sýna vissu fólki, að hann vissi
enn, hvernig ætti að stjórna danssal betur en
það grunaði. Hún mætti blátt áfram til að
koma til hang aftur, Launin, sem hann bauð
henni, voru freistandi.
H'ún lofaði að hugsa um þetta og láta hann
vita daginn eftir. Það var tvent, sem hélt
henni frá að af'taka þetta með öllu. Hún hafði
séð í 'blöðunum, að Artie Ooakley væri ekki í
bænum, svo ekki þurfti að óttast hann, og Gui-
nevere hafði sagt, að því víðar sem hún syngi,
því gagnlegri væri liún þeim.v
Hún fór að finna Bender daginn eftir og lof-
aði honum að koma seint um kveldið, þegar
hún hefði aflokið því, sem hún þyrfti að gera
annarsstaðar. Hún sagði honum ekki hvað það
var, én hélt að hann mundi kannske gruna það.
Henni þótti meira en lítið vænt um, að gaihla
hljómsveitin var komin aftur. Gamli söngstjór-
inn tók henni einstaklegá vinsamlega og það
gladdi hann mjög, að sjá hana aftur. Hún var
viss um, að hann mundi fljótlega segja sér, ef
hún kynni ag hafa vanist á einhverja slæma
kæki.
Það var ekki fyr en eftir klukkan ellefu um
k\ öldið, að hun kom til Benders og salurinn var
alveg íullur af lólM} en ekki leist henni sem best
á fólkið, sem þama var samankomið. Nú hafði
hún ekkert á móti því að standa hjá hljóðfæra-
sveitmni meðan hún söng. Hún var nú öruggari
en aður og hafði meira traust á sjálfri sér, eftir
þa æfmgu sem hún hafði fengið á leikhúsinu.
, j""1 ^otti líka sjálfn meira til þess koma,
ið IdUr Gn að Syng']a sitJandi í sæti sínu við borð-
nuii v«r itomm iram
xxívvi, ennaio af
í upDnám. Fram við
“Lög-
þeim næsta, komst alt í uppnám. v x
dyrnar byrjuðu óflog og gauragangur. "nog-
reg,lan! logreglanl” Ellen varð svo hrædd. aS
mn gat ekki hreift legg eSa liS, en stóS í sömu
sporum og hún varð enn hræddari þegar öll
ljosm sloknuðu alt í einu.
‘‘Komið þér með mér!” hrópaði söngstjór-
™ni ey^a henm> og hálf dró hana með sér inn í
sknfstofuna. Hann var rétt að opna gluggann,
þegar hun fann að emhver greip um handleggina
a henni- Hun rak upp hljóð. Þetta var lög-
reglumaður. Rétt á eftir var hún látin inn í
logregluvagn, og allar hinar stúlkumar líka, sem
í salnum voru, og Bender, og þeim ekið til lög-
reglustoðvannnar. Bender var fljótlega látinn
laus gegn tryggingarfé, en stúlkurnar urðu að
vera þama -alla nóttina.
Aldei hafði Ellen tekið út aðrar eins sálar-
kvalir ems og þessa nótt, ekki einu sinni þegar
hun vaknaði við vondan draum á Maple stræti.
Ahlrei fyr hafði hún lent í tugthúsinu. Þvílík
SÍe!fing! betur fór þuC’tu þær ekki lengi
að biða. Rettarfars maskínan var fljótvirk og
mikilvirk. Þegar að henni kom, leit hún upp og
henni virtist dómarinn vera góðmannlegur mað-
ur. Stúlkurnar, sem á undan henni voru, höfðu
verið sektaðar mismunandi háum sektum og
sektirnar voru allar borgaðar viðstöðulaust af
emhverjum manni, sem þarna var fyrir Benders
hönd.
Ellen vissi aldrei hvemig á því stóð, að hún
var ekki sektuð, eins og hinar stúlkurnar. Dóm-
arinn gaí enga ástæðu fyrir því, aðra en þá að
hún heíði ekki verið þar áður. Hún var þakklát,
að þetta skyldi þó ekki hafa orðið verra en það*
En hugarangrið hélt áfram, þó hún væri aft-
ur frjáls manneskja 0g komin heim í herbergið,
sem nú átti að heita heimili hennar. Nú sá liún
allar vonir sínar verða að engu. Aldrei oftar
skv ldi hún syngja í danssölum. Bara hún gæti
íarið eitthvað langt, langt burtu, þar sem liún
gæti byrjað að nýju. En hvert gat hún farið
peningalaus ? Hún var nærri búin með það litla,
sem hún hafði getað lagt fyrir. Hún varð að fá
eitthvað að gera. Nú vildi hún taka livað sem
hún gat fengið, jafnvel vinnu í tóbaksverksmiðj-
unni. Fyrst ætlaði hún að sjá, hvort nokkrar
vinnuauglýsingar væru í morgunblaðinu. Hún
hafði keypt blað á heimleiðinni. Þar var ekkert
sagt um það, sem fyrir hafði komið í Benders
danssalnum, og var henni það mikill raunaléttir.
Jú, það voru þrjár auglýsingar, en ekki sýndist
henni þær álitlegar. Ekkert, sem hún eiginlega
vildi gera. En nú var hún ekki að hugsa um
það. Það eina, sem hún var að hugsa um, var
það að dyljast fyrir öllum þeim, sem hún hafði
áður þekt, komast eitthvað þar sem enginn þekti
hana.
Hún fór að láta. á sig hattinn og leit um leið í
spegilinn. Nú tók hún eftir því, hvernig þessi
óskapa nó'tt hafði farið með hana. Það voru ó-
sköp að sjá hvemig hún leit út. Það var svo
sem auðvitað, að engin húsmóðir tæki stúlku í
vist, sem svona væri útlítandi- Það besta sem
hún gat gert, var að fara í rúmið og sofa stund-
arkom. An þess að hugsa frekar um það, fór
hún úr fötunum og lagðist upp í rúmið. Það
var orðið dimt þegar hún vaknaði aftur. Samt
ætlaði hún að reyna, að minsta kosti einn stað-
inn, þó framorðið væri. Nú var hún orðin eins
og hún átti að sér að vera. Svefninn hafði gert
henni gott. Alt, sem hún þarfnaðist nú, var að
fá sér tebolla og eitthvað að borða.
VII. KAPITULI.
Anne Fullerton var þess fullviss, að aldrei
hefði hún verið eins glöð og ánægð, eins og ein-
mitt um þessi jól. Til þess vora margar ástæður
og allar góðar og gildar. Bróðir hennar, stór og *
fallegur maður og sem henni þótti svo afar mik-
ið til koma, hafði komið heim frá háskólanum,
þar sem hann nú stundaði nám, og hafði unnið
sér mikinn heiður fyrir ágæta námshæfileika og
einnig íþróttir. En svo mikið sem henni þótti til
hans koma, þá var það ekki nema smáræði við
hitt, hvað faðir þeirra var stoltur af honum.
Það gekk næstum úr hófi fram. En hún var nógu
óeigingjörn til að láta sér líka þykja vænt um
það.
En bróðir hennar var ekki sá eini, sem komið
hafði heim um jólaleytið. Phillip Benton hafði
líka komið og hafði nú tekið fullnaðarpróf í lög-
fræði. Sami glaði og góði Phillip, en þó nokkuð
breyttur. Hann var orðinn alvarlegri og vilja-
festan var sjáanlega meiri en áður. Anne efaði
alls ekki, að hún skildi rétt hvað honum bjó í
huga. Þau höfðu verið einstaklega góðir vinir
altaf síðan þau voru böm. Nú var sú vinátta að
verða meiri og sterkari og alvarlegri. Henni
hafði einhvern veginn tekist að koma í veg fyrir
það alt til þessa, að hann bæri upp bónorðið.
Ekki að hún væri í nokkrum efa um svarið, sem
hún mundi gefa honum, þegar það kæmi, en hún
hafði aldrei fyrri verið alveg tilbúin að hlusta á
það.
Hepni fanst að hann mundi bera upp bón-
orðið í kveld og nú ætlaði hún ekki að reyna að
halda honum frá því. Aldrei gat verið hentugri
tími til þess, eða hentugri staður, því í kveld
voru foreldrar hennar að halda dansveislu
heima hjá sér, og einmitt á þessu heimili, hafði
hún dvaíið sín ángjæulegu æskuár- Það var því

vel til fallið að hér væri lagður grundvöllurinn
að framtíðargæfu hennar.
Hún var rétt að enda við einn dansinn, þegar
hún kom auga á Filson dómara vera að ganga
niður stigann með yfirhöfnina sína á handleggn-
um. Hún bað hitt fólkið að afsaka sig og hljóp
á eftir honum og á leiðinni niður stigann sleit
hún stórt og fallegt blóm úr blómvendinum sín-
um.
“Mr. Filson,” kallaði hún á eftir honum,
“Þér ætlið þó ekki að fara, án þess að bjóða mér
góða nótt. Bíðið þér ofurlítið við, mig langar
til að gefa yður blóm.”
“Þakka yður fyrir Anne,” sagði Filson og
brosti einstaklega góðlátlega. Hann beygði sig
dálítið, svo hún ætti hægra með að koma blóm-
inu fyrir í hnappagatinu á frakkabarmi hans.
Þegar hún hafði gengið frá því, eins og henni lík-
aði, kvaddi hún hann með mestu vinsemd og
hljóp svo upp stigann og rak sig nærri því á föð-
ur sinn, sem var að koma ofan stigann.
Filson bar blómið að vitum sínum og drakk
í sig ilminn af því, og um leið og hann gerði það,
bros'ti hann góðlátlega til vinar síns, sem var að
koma til hans. “Þetta er regluleg nautn- En
heyrðu, Dick, þú átt góða dóttur, þar sem Anne
er, og þú hefir ástæðu til að vera stoltur af
henni. ’ ’
“Eg er það, auðvitað, Sam, en ekki síður af
drengnum. ’ ’
“Já, auðvitað, Dick,” sagði Filson og hló
upphátt. “Þú hefir ástæðu til þess, hann er
mesti myndarpiltur. En segðu mér, hvemig
stendur á 'því, að drengirnir eru altaf í meira
afhaldi hjá foreldranum, heldur en stúlkunar?”
“Það er ekki,” sagði Fullerton töluvert al-
varlega. “En eg skal segja þér, Sam, að Hugh
er einstaklega efnilegur piltur. Anne er líka
myndarleg stúlka, og eg er ósköp ánægður með
þau bæði. ’ ’
Þrátt fyrir þessa viðbót, þóttist Fullerton
enn sjá efasemdabros á vörum vinar síns, svo
hann bara hló að öllu saman. Hann var ein-
staklega góðlátlegur og fallegur þegar hann
brosti éða hló. En langoftast var svipurinn
alvarlegur og jafnvel dólítið kuldalegur- Hon-
um fanst það eiga við vegna stöðu sinnar í mann-
félaginu, en ekki síður vegna þess, hvað hann
var af göfugum ættum. Forfeður hans höfðu á-
valt getað borið höfuðið hátt í veröldinni. En
þegar hann var með nánustu vinum sínum fanst
honum þetta ekki nauðsynlegt. Filson var einn
af allra nánustu vinum hans, og hvað ættgöfgi
og virðingu snerti fanst Fullerton hann standa
sér eina næst.
“Yið skulum koma inn 1 skrifstofuna, þar
sem við getum verið án þess nokkuð beri á því,”
sagði Fullerton. ‘ ‘ Fáðu þér vindil, ’ ’ bætti hann
við og benti á silfurkassa, sem stóð á borðinu,
en sjálfur hringdi liann á þjón sinn, Edwards, og
sagði honum að koma með besta vínið, sem til
væri í húsinu.
ÁGIRN DIN.
(Framh. frá 3. bls.)
um---------. Heyrðist þá voða brestur og alt
lék á reiðiskjálfi.
Ungi maðurinn fann til óþolandi kvalar í
báðum höndunum; hann kipti þeim að sér, var
örvita af hræðslu og sá þá, að þær voru allar í
sárum, — hann hafði brent sig, því í pottinum
var ekki lengur gull, heldur glóandi eldur.
Því næst tók ketillinn að síga niður — hægt
og hægt. — Maðurinn horfði á eftir honunt
eins og í leiðslu— og sá nú að eins glóra í eld-
inn, — svo hmndi grjót og möl ofan yfir. —
Fjársjóðurinn var horfinn! —
Undarleg suða og ólga fylti loftið; sjóðheitt
vatn seitlaði gegn um veggina í klefanum og
eftir gólfinu, svo liann skaðbrendi sig á fót-
unum.
Kvalirnar ætluðu að gera út af við hann, en
samt tókst honum að komast upp úr rústunum.
Nú leið langur tími, áður en hann var gró-
inn sára sinna, og aldrei varð hann jafngóður,
því að hendur og fætur krepti.
Á meðan hann lá veikur, sveiskt vinnufólkið
um, svo alt var komið í óefni. Hann varð að
selja jörðina og kaupa sér í hennar stað lítinn
kofa, og mátti hann þakka fyrir, að eiga svo
mikið eftir af öllum auðæfunum, að hann þyrfti
ekki að lifa á bónbjörg. Það var alt, sem eftir
var af allri dýrðinni.
Þarna sat hann nú og lét sig dreyma um öll
þau auðæfi, sem hann hefði getað átt, og um
konungsdótturina, sem hann aldrei fékk — og
hann óskaði svo innilega, að liann hefði látið
sér nægja með þann eina gullpening á dag, sem
hann mátti taka. —
En ekkert stoðaði að óska — hinn ágjami
hafði fengið sín makleg málagjöld.
—GullstoTckvírinn.
----------------------------------------
TIL SÖLU
Námsskeið við tvo fullkomnustu verzlunar- .
skóla í Vestur-Canada, fást til kaups nú þegar ,
á skrifstofu Lögbergs, með miklum afslætti. Á
Nú er hentugasti tíminn til þess að byrja nám \
vjð Business College. Þegar hart er í ári, kem-
ur það bezt í Ijós, hversu mentunin er mikils
virði. Þeir, sem vel eru að sér, eiga venjulega
forgangsrétt að atvinnu.
Lítið inm á skrifstofu Lögbergs sem attra ?
fyrst, eða skrifið eftir frékari upplýsingum. f