Lögberg - 01.12.1932, Page 2

öls. 2.
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 1. DESEMBER 1932.
Einkennilegir menn
V. Símon Sigurðsson “Æjú”.
(Eftir handriti Ólafs Ketilssonar
á Óslandi).
(Niðurl.)
Eitt gamlsárkvöld man eg að
þrír af flökkukörlum voru stadd-i
ir samtímis hjá foreldrum mínum,
inn í haglendið” (afréttinn). Og
man eg að móðir mín, sem var
hin mesta stillingarkona, gat þá
ekki varist hlátri, henni fanst
svarið svo meinlegt, sem það líka
var. — Maðurinn að dauða kom^
inn af hor og hunlgri, en óþrotleg
björgin alt í kringum hann! í
i þessari sömu ferð kom Símon líka
á annan bæ hér í Hafnahreppi
voru það þeir herrar Símon “æjú”,
Pétur Indriðason “tæba” og Guð-
laugur snikkari “brauðlaugur”.
Hann hafði eitt sinn stolið miklu
af brauði úr búð i Hafnarfirði, en
fyrir það fékk hann auknefnið
“brauðlaugur”. Annars var mað-
urinn mjög þjófgefinn, meðal ann-
I (hann var þá i sníkjuferð með
tvær hryssurX Hafði húsfreyjan
á heimili þessu afarmikinn herða-
kistil og var hryggkryppa mikil
j upp úr bakinu. Þegar Símon kom
i þar inn, var honum strax boðinn
| matur og drykkur, sem hann og
I þáði. En á meðan Símon var að
! éta, fór húsfreyja út, en kom svo
ars stal hann 1873 mörg hundruð,g yörmu gpor. aftur inn og seg_
dölum frá Jóni heitnum Sveitt-L yi8 símon; „Bölvuð ómynd er
björnssyni í' Sandgerði, bróður|að g.. merarnar hjá þér> símon(
Einars Sveinbjörnssonar, sem
báðar drepmeiddar og grindhor-
aðar!” íSímori gaf sér ekki tíma
til þess að koma bitanum niður,
ur trésmiður, en lagðist_snemma_í j gem hann yar með . munninum(
lengi bjó í Sandgerði, en nú í
Reykjavík.— Annars var Guðlaug-
megnustu óreglu og flakk, en helj
armenni var hann að burðum, og
risi að vexti.
| heldur þvoglar hann út úr sér
| með k . . . úttroðinn af mat: “Alt
j læt eg það vera, kona góð, ekki
Um kvöldið voru karlarnir allir, eru þær þó farnar að setja Upp
orðnir slompfullir, og fór Símon j kryppuna ennþá.”
þá þegar að erta Pétur. Var eng-j j>etta sýnir, hve ófyrirleitinn
inn skortur á meinyrðunum o'g sær- hann gaj verið í orðum, hann var
ingarorðunum hjá Símoni, og ag þjggja gjafir og góðgjörðir áf
ekki hætti Símon, fyr en Pétur koniinni, en hann hlífðist þó ekki
læptist upp og rauk á Símon! En . við ag þr;gSia konunni um líkams-
þó Pétur væri mannleysa, þá veitti jýfj hennar, þegar honum bauð
Simoni þó miður í áflogunum! j gvo vig ag þorfa.
Þetta sér Brauðlaugur, rýkur hannj Hið sorg]ega hlutskifti beið
þá upp til þess að hjálpa Símoni. þeirra hjóna hér á Suðurnesjum,
En sennilega hefir Símoni verið^ eins 0;g svo 0fal margra fátæklinga
lítil þökk í liðveizlu Brauðlaugs, j daga, að vera flutt hinum
þvi hann sagði: Brauðlaugur!a]ræm(ia miskunnar- og mannúð-
Mjellaugsson, við skulum fara * arlausa fátækraflutningi, sveit úr
hann báðir, fyrst við erum fé-jgveit og gýgiu úr sýslu til fram-
lagar! Sem við mátti búast, sinnar, Landeyja-
sneri Brauðlaugur fljótlega við hrepps. Voru þau fyrst “sett nið-
blaðinu, og réðist af hinni mestu ur» á Þúfu j Landeyjum, hjá þeim
grimd á Símon, sem var eins og þjonum, sem þá bjuggu þar. Á
lamb í ljónskjafti í höndum Helj-. Jeiðinni austur, er verið var að
armennisins, og fór svo, að tveiriflytja þaU( mætjr þejm maður í
af vinnumönnum urðu að taka Sí-j Flóanum, sem þekti Símon. Er
mon af Brauðlaugi! Flúði Símon þeir þöfðu skiftst á kveðjum, spyr
þá samstundis inn í herbergi móð-j maðurinn gímon hvert hann sé nú
ur minnar. Þegar hún sá hvernig að halda. Þá segir Símon: “Æjú,
karlinn var útleikinn, sagði hún:|hefirðu ei{ki heyrt það, að það er
“Mikil hörmung er að sjá hvern-'þúið að veita mér Þúfuna”. Svona
var léttlyndið, þó lífskjörin væru
hörð og hlífðarlaus að enda-
stöðvum æfinnar.
Eftir að þau voru flutt austur,
voru þau látin um eitt skeið fást
Vildi hreppsnefndin taka tryppið
upp í sveitarskuld Símonar sjálfs,
en Símon vildi halda tryppinu, sem
lögmætum arfi eftir son sinn lát-
inn. Spanst hin svæsnasta deila
milli málsaðíla út af tryppinu,
með óþvegnum orðum, að minsta
kosti frá Símonar hálfu. En
svo er það einn dag, þegar rimm-
an stóð sem hæst á milli Símonar
og hreppsnefndar út af þessu
þrætutryppi, • að maður kemur til
Símonar og segir honum að hann
hafi fundið tryppið dautt í svo-
nefndum Tungulæk. En á sama
augnabliki og maðurinn sleppir
orðinu, tautar Símon fyrir munni
sér: “Tungulækurinn tekur af,
tvímælin öll að bragði.” Að mínu
áliti sýnir þetta Öllu öðru betur,
hve undra hraðvirka hugsun mað-
urinn hafði, að á sama augnabliki
og honum er sagt að tryppið sé
dautt, hvarflar hugsun hans til
passíusálmanna, og á sama augna-
bliki finnur hann þar það eina
vers í sálmunum, sem átt gat við,
og á sama augnabliki snýr hann
líka versinu í “Tungulækurin tek-
ur af”, í stað: “Drottins tími þá
burðarhesta og reið þeim þriðja.
Ekki þótti Hrútfirðingum ferða-
lag hans glæsilelgt, því að á á-
burðarhestunum voru baggar
bundnir saman með snærum og
klyfjarnar svo lagðar yfir ber bök
hestanna. Höfðu snærin skorist
niður 1 hryggi þeirra, svo að
hörmulegt var að sjá. Sjálfur reið
maðurinn á torfu, girtri með
snæri og ístöðin úr snærum. Ekki
vildi hann segja til nafns síns, en
kvast vera viltur. Hrútfirðingar
þóttust vita, að þetta mundi Franz
vera, því að sýsing á honum hafði
þá verið send um nærliggjandi
sýslur. Tóku þeir hann og fluttu
að Fjarðarhorni. Varðist Franz
allra frétta og svaraði engu tím-
unum saman, þótt hann væri
spurði^r, bæði af sýslumanni og
öðrum. Seinast tók sýslumaður
það ráð, að senda Franz hrepp-
stjóra á milli vestur að Ingjalds-
hóli. Þar var mál hans prófað, og
hinn 13. des. 1913 var hann dæmd-
ur til kagstrýkingar og æfilangr-
ar þrælkunar í járnum á Brimar-
hólmi, fyrir hestastuld og annan
þjófnað*)
----- -------- _Atti hann nú að 'geym-
tekur af” 8. sálm. 14. vers, og auk ast j fjotrum á ingjaldshóli þang
í___ hví að . __i i .n
v*......... ~ ---- Iiiftjaiuonuu
þess er hugsunin hárétt, því að ^ að tii skiaferðir yrði landa milli
Tungulækurinn sem tekur af öll. svo hægt væri að senda hann ut-
tvímæli, bræðiorð og deilur á milli au. — En skömmu áður
Símonar og hreppsnefndar, þvi; yrgj sjapp Franz enn
auðvitað féll málið strax niður og: haldi.
tryppið var dautt.
en það
úr varð-
Stal hann þá reiðhesti
— ------- Stefáns umboðsmanns Schevings
Að endin'gu ætla eg að bæta þ' *, og folaldsmeri frá öðrum manni.
hér við, að þegar Símon lá bana-^ gpurðigt þá ghkcrt til hans lengi,
leguna, voru tvær ungar stúlkur|en iýsing á honum var send um
Iátnar vaka hjá karlinum, þegar land alt
hann var að dauða kominn (kona
hans var þá dáin fyrir nokkrum
árum). Þegar stúlkunum sýndist
Franz hafði þá aftur vitajð hæl
isins hjá Reykjarvatni, og var þar
um sumarið.
ig þú ert útleikinn, Símon minn,
þú ert allur rifinn og tættur, blár
og blóðugur!” — “Þetta er þó
snikkaraverk, Vilborig mín”, ans-
aði Símon samstundis.
Á krossmessudag (vinnuhjúa-^ við sjálfstætt búhokur á einhverju
skildaga) 1875, fengu foreldrar, smákoti í Landeyjum, sem eg ekki
mínir nýjan vinnumann, senrman hvað hét. Aðrar skepnur
Kristján hét. Var hann að ætt og höfðu þau ekki að heyja fyrir en
uppruna norðan úr Skagafirði.
Þegar Kristján kom'í vistina, á-
eina hryssu, er Símon átti og hann
hafði til suðurferða á sumrin. En
skildi hann sér að mega fara Hheyskapur gekk heldur treglega.
kaupavinnu norður í land um sum-
arði, en foreldrar mínir þvertóku
fyrir það, sögðu sem satt var, að
þau hefðu meira en nóg að gjöra
við hann heima, og féll svo talið
niður. Þremur eða fjórum dög-
um seinna, þegar komið er á fæt-
ur um morguninn, þá er Kristján
horfinn úr rúmi sínu. Var hans
leitað um nærliggjandi bæi og í
næstu sveitum spurst fyrir um
hann, en enginn hafði orðið Krist-
jáns var. Þetta vor voru látlausar
sunnanáttir með regnþunga og
dimmviðri í bygðum, en óslitinni
myrkviðrisþoku yfir öllum Reykja-
nesfjallgarðinum.
Tlu dögum eftir að Kristján
hvarf, kemur Sæmuridur heitinn á
Járngerðarstöðum (faðir Bjarna
fiskifræðings) til foreldra minna,
o!g færir þeim þær fréttir, að hann
hafi daginn áður verið inn á svo-
kölluðum Höskuldarvöllum, sem
er afrétt suðaustur af Keili, og
fundið Kristján þar að dauða
kominn úr vosbúð, kulda, hor og
hungri, en komið honum þó til
bygða, því að hann hafi verið bú-
inn að finna hestana, sem hann
var að leita að. Þennan sama
dag og Sæmundur kom og sagði
fréttirnar, var Símon lika stadd-
ur hjá foreldrum mínum, og var
hann að éta í næsta herbergi við
stofu þá, er foreldrar mínir og
Sæmundur voru í, og heyrði því
alt er Sæmunður sagði. En þeg-
ar Sæmundur sagði, að Kristján
hefði verið að dauða kominn af
hor og hungri, þá gellur Símon
við með munninn fullan af mat
og segir: “Æjú, hann var þó kom-
Símon kunni því betur að ’ganga á
milli góðbúanna og brúka mál-
beinið, heldur en höndurnar við
heyskapinn. Svo að um höfuðdag
var allur heyskapurinn eftir sum-
arið, einir 5 hestar, 10 baggar, og
var karl nú að hlaða úr heyfengn-
um á bak við kotið, en Þórdís rétti
honum föngin. Var kerling, sem
eðlilegt var, ekki sem ánægðust
með heyskapinn og fáraðist hún
og fjarskaði mikið ómenskuna við
heyskapinn, að hafa ekki aflað
hálfra eyja anda ryssunni yfir alt
sumarið. Símon ansaði lengi vel
engu fjasi og fáryrðum kerlingar,
þar til honum leiddist nöldrið í
henni. — Þá beygir hann sig nið-
ur að kerlingu og öskrar inn í
eyra hennar: “Er logn á jörðu,
Þórdís mín?” Hann þóttist þá vera
kominn svo hátt, að hann vissi
ekki hvernig viðraði niðri á jörð-
unni. En við spurningu Símonar
varð kerlingu orðfall, svo hún
nefndi ekki heyskapinn meir.
Ótal fleiri svör Símonar við ýms
tækifæri hefi eg hjá mér, en það
yrði alt of langt mál að fara að
skrásetja þau öll hér, en e'g ætla
þó að bæta hér við einu svari Sí-
monar, sem eg tel gullkornið úr
öllum hans svörum.
Tvo syni áttu þau hjónin, sem
upp korriust, hét annar Símon en
hinn Sigurður, báðir bráðefnileg-
ir piltar, og Sigurður álitinn bráð-
gáfaður unglingur, en hann
druknaði um tvítugsaldur fyrir
Landeyjasandi 1874, með Ingvari
á Hóli í Landeyjum. Eignir voru
ekki aðrar eftir Sigurð, þegar
hann druknaði, en eitt tryppi.
karlinn alveg að dauða kominn,
urðu þær hræddar og ætluðu aðj Á jólaföstu 1814 fóru menn úr
þjóta út, en þá stundi Símon uppj Hvítársíðu til silungsveiða og
með hinstu þverrandi kröftum' Reykjarvatni. Voru það þeii
talfæranna: “Farið þið ekki frá j Húsafellsbræður Þorsteinn og
mér, stúlkur, þið sjáið Símon Sig-jGísli Jakobssynir, Snorrasonar
urðsson ekki deyja nema einu j Sáu þeir mannaför þar hjá lind og
" hugðu að útilegumenn hefðu kom-
ið þangað. Síðan heyrðu þeir
sinni.” Þetta voru hans síðustu
orð í lífinu. Fimm mínútum síðar
var hann dáinn. — Lesb.
mgn n«luu væri | ódáðahrauni
að tiltölu, og þotti það
Seinasti útilegumaður
á Islandi
Það eru nú rúm hundrað ár síð-
an seinasti reglulegi útilegumað-
urinn var uppi hér á landi. Verð-
ur hér sögð útlegðarsalga hans í
stuttu máli og lýst fylgsni hans
eins og það nú er. —
Árið 1813 var sá búðarsetumað-
ur í Býlubúð hjá Arnarstapa á
Snæfellsnesi, sem Jón hét Jóns-
son, kallaður “Franz”, því hald-
inn var hann franskur í föðurætt.
Hann var snemma hvinskur, og
fór honum fram í þeirri list með
aldrinum. Er það sagt til merk-
is um prettlægni hans, að hann
tróð steinflísum undir roðið á
fiskum slnum og herti fiskinn
síðan. Varð skreið hans því stór-
um þyngri heldur en annara
manna,
ekki einleikið, er þannig fór vet-
ur eftir vetur. Að lokum var
fiskur hans rannsakaður o!g fanst
þá grjótið. Var Jón ‘Franz nú
lögsóttur fyrir þetta og eins fyrir
beinan þjófnað. Komst þá svo
langt, að hann var settur í varð-
hald hjá Stefáni Scheving á Ingj-
aldshóli, sem þá hafði Stapaum-
boð, og hafður þar í járnum.' Þó
tókst honum að strjúka þaðan, og
vita menn ekki með hvaða hætti
það hefir orðið. Lagði hann þá
leið sína austur á heiðar og stal
á leiðinni öllu sem hann mátti með
komast. Mun hann fyrst hafa far-
ið á Arnarvatnsheiði og síðan
suður i Hallmundarhraun og gerði
sér þar fyligsni skamt frá Reykj-
arvatni. — Þegar því var lokið,
fró hann aftur vestur í sveitir að
stela hrossum og eldsgögnum.
Eigi er ljóst hvar hann fór þá yf-
ir, en fjórum hestum mun hann
hafa stolið í ferðinni, og slátraði
einum hjá fylgsni sínu. Þeim
hesti hafði hann stolið hjá Pétri
mann syngja í hrauninu. Gengu
þeir á hljóðið tíg heyrðist þeim
sungið: “Hallelúja, heyr þú mín
sæla!” Sáu þeir nú mann, sem
sótti vatn í tveimur hrosshöfuðs-
leðrum. — Hafði hann saumað
vandlega saman öll göt á höfuð-
leðrunum og notaði þau fyrir
vatnsfötur.
Þeir bræður riðu nú til bygð?
um nóttina og söfnuðu mönnum.
Urðu þeir 12. saman. Frá Reykj-
arvatni röktu þeir slóð mannsins
að bæli hans. Var þar lítið gat
inn um að komast. Gísli fór þar
fyrstur inn að hitta hellisbúann.
Var Jón Franz þá lafhræddur og
lá út við helisvegg. Hafði hann
sveðju í hendi, en þorði ekki að
beita henni, enda var hann að-
fram kominn af matarskorti.
Datt honum ekki í hug, að hér
væru komnir menn úr bygð, held-
ur myndi þeta útilegumenn, því
að hann hélt að bústaður sinn
Þarna var Franz nú tekinn o!g
enn færður vestur undir Jökul.
Var hann þar í varðhaldi þangað
*), Árið 1814, hinn 2. apríl var
dómur kveðinn upp yfir Jóni
Franz í yfirréttinum. þar er hann
dæmdur fyrir að hafa “stolið
tveimur hestum úr lest Árna
prests Helgasonar á Reynivöllum,
og úr Stapapláss högum, þann 21.
júní 1813, farið með báða strax
vestur í Barðastrandarsýslu, o!g
þar haft hestakaup á öðrum
þeirra, en. selt hinn fyrir 7 rdl.
Þar hjá eru og með játningu hans
og fleiri rökum í ljós leiddar ým-
islegar minni þjófnaðar tiltektir
hans, svo sem ; 1. á hesti til reið-
ar árið 1812 frá Sandi til Stapa-
fells undir Jökli, 2. á hákarls-
lykkjum nokkrum út úr fiskihjöll-
um á Sandi vorið 1813, 3. á ný-
legum þófa og tveimur reiðgjörð-
um í Ásgarði í Dalasýslu í fyr-
nefndri vesturleið hans næstli&ið
sumar, — 4. á nýju reipi og reip-
bónda á Hríshóli, en þar hafði talgli, sem bóndinn Jón Þorleifs-
Franz áður verið kaupamaður.
Þetta sama haust rákust fjall-
göngumenn úr Hrútafirði á mann
son á Gilfjarðarmúla, sendi með
honum í sömu ferð, og 5. á spýt-
um nokkurum úr Oddsbúð í
á heiðum uppi. Hafði hann tvo á-1 Stapaplássi
I
KAUPIÐ A'VALT
LUMBER
hj&
THE EMPIRE SASH & DOOR CO. LTD
HKNRY AVE. EAST. - - WINNIPKG, MAN. ■
Yard Offloe: Bth Floor, Bank of HamUton Chamben.
til hann var sendur með skipi til
Brimarhólms. Þar var hann 20 ár
í þrælkun. Eftir það kom hann
aftur til landsins og dó fáum ár-
um siðar á sveit undir Jökli.
Jón Franz var fæddur um 1776.
Konu átti hann, Ingiríði Bjarna-
dóttur. Hún var alsýknuð af þvi
að hafa verið í vitorði með hon-
um um þjófnaði hans.
FRANZHELLIR.
Franzhellir er um 15—20 mín-
útna gang austan við Reykjarvatn,
er við norðurjaðar Hallmundar-
hrauns, norðaustur af Eiríksjökli.
Er þar tilkomumikið umhverfi. í
vesturátt eru Virkishólar, þar
sem enn eru órannsakaðar tóptir.
Að suðvestan, sunnan og austan
eru Eiríksjökull og Langjökull og
Hallmundarhraun, sem ógleyman-
legt verður hverjum þeim . sem
skoðar það. Að norðan er Norð-
lingafljót og hinum megin við
það hæðirnar sem liggja að Arn-
arvatnsheiði. í Reykjarvatni er
silungsveiði mikil og hafa marg-
ir Reykvíkingar eytt sumarleyfi
sínu þar efra við silungsveiðar, en
flestum hefir láðst, vegna ókunn-
ugleika, að skoða dvalarstað sein-
asta útilegumannsins á íslandi,
Franzhelli, eða Eyvindarholu, sem
er þar skamt frá. Þar hafðist
Fjalla-Eyvindur við einu sinni.
Mun það og valda, að þessi úti-
legumannabæli eru ekki auðfund-
in, og verða því þeir,. sem ætla að
skoða þau, að hafa gagnkunnug-
an fylgdarmann með sér. Menn,
sem fara upp á Arnarvatnsheiði,
á sumrin, ætti ekki að telja eftir
sér að skreppa til Franzhellis. Mun
þangað vera 2—3 tíma reið í suð-
ur frá Arnarvatni hinu mikla.
Maður, sem fór í Franzhelli í
sumar, lýsir honum svo:
— Þáð er í rauninni naumast
hægt að kalla þetta helli, heldur
er það skúti, sem hraunalda hefir
myndað. Það mun láta nærri, að
skútinn sé 8—10 metrar á lengd,
en breiddin er mest 3—4 metrar.
Ekki er hæðin meiri en svo, að
vart getur maður gengið þar upp-
réttur, en vera má að hærra hafi
verið undir loft, þegar Franz
dvaldi þar, og að grjót það, sem
nú er á gólfinu, hafi hrunið úr
hraunbungunni síðan.
Það mun láta nærri að skúta-
munninn viti móti norðvestri, en
þar hefir Franz gert myndarlega
fyrirhleðslu. Er hún nú að nokkru
hrunin, en á því, sem eftir stend-
ur, má sjá, að Franz hefir ekki
kastað höndum til verksins. Ef-
ast eg um, að aðrir hefðu getað
vandað hleðsluna betur. Hæð
hennar frá grunni o!g upp á sikúta-
brún, mun vera 75—80 cm. og er
flái á hleðslunni. Þétt mun hún
hafa verið með mosa og þannig
frá gengið, að hún hefir verið til
að sjá alveg eins og hraunið sjálft,
og fylgsnið því vandfundið.
Eg hygg að dyrnar á fylgsninu
hafi verið nyrst, því að ekki sér
mótar þar fyrir hleðslu. Að sunn-
an er hleðslan hrunin, svo að vel
er þar gengt inn í fylgsnið. Getur
verið, að Franz hafi haft þar ljóra
á hleðslunni til þess að hleypa út
reyk, því að hlóðirnar eru í þeim
endanum. Þær eru gerðar úr
þremur blágrýtishellum, sem reist-
ar eru á rönd og styðja hver aðra,
en að framan hefir hann haft
snildarlega vel lagaða bogamynd-
aða grágrýtisflís. Er hún líkust
í laginu og skeifa, eða hálfhring-
ur af eldavél. Hlóðirnar standa
þarna óhaggaðar enn í dag, og
umhverfis þær er mikið af hross-
hausum og leggjum. Sést af því,
að Franz hefir rænt hestum og
haft sér þá til matar.
Um flet hans er það að segja,
að það má kalla sjálfigert af nátt-
úrunnar höndum. Hefir hann lít-
ið þurft að laga það að öðru leyti
en því að reita sér lyng og mosa
til að liggja á. — Fletið er í miðj-
um skútanum. Er þar klettur all-
mikill, sem nær alla leið upp
undir skútahvelfinguna og er
vart hægt að koma hendi á milli
hans og loftsins. Á bak við þenn-
an klett er fletið og hefir verið
hægt að skríða inn í það báðum
megin við klettinn. Er bælið svo
rúmgott, þegar inn er komið, að
nægilegt, rúm má þar kalla fyrir
tvo. Er mikið af beinum þarna
inni og mosabyngur mikill eða
þúst.
Eg veit að lýsing þessi er ó-
fullkomin og að menn geta vart
gert sér hugmynd um hvernig þessi
útilegumannsbústaður hefir ver-
ið, nema af eigin sjón. — Lesb.
V í S U R.
Haust.
Emja hæðir, æða ský,
enginn hræðist gamla dóminn;
vetrar klæðum innan í
öll í næði sofa blómin.
Grát þú ekki.
Þú ert í hvörfum andúðar
undan hörvar sárum
vanur örvum veraldar,
vart er þörf á tárum.
Skotmaður.
Með viðkvæmni ættirðu að vaxta
þitt pund,
verði þér svar mitt sem hárbeitt,-
ur naður,
hver fugl og hver héri’ er þú hæf-
ir á grund,
hefnda þér biður, þú drápgjarni
maður.
Þegar hann Benjamín fór heim.
Nornin hló, en gaf ei grið,
gleði dró úr skeytum,
enn má róa um andans mið.
þið eigið nóg af fleytum.
R. J. Davíðson.
BIFREIÐIN, SEM KOM OR
HORNAF1RÐI.
Klukkan hálf tólf í gærdag kom
hingað bifreið úr Hornafirði, og
er það í fyrsta sinni, sem farið
hefir verið á bifreið alla leið frá
Hornafirði til Reykjavíkur. Á
fyrsta degi var farið að Svínafelli
í öræfum. Gekk ferðin ágætlega
yfir Breiðamerkursand, og varð
ekki nema lítil töf við Jökulsá.
Frá Svínafelli var farið kl. 5 á
laugardagsmorgun, og var fyl’gd-
armaður með yfir Skeiðarársand.
Skeiðará, sem er austan við sand-
inn, og Núpsvötn, sem eru vestan
við hann, voru mjög lítil, og gekk
vel að komast yfir vötn þessi. Aft-
ur á móti gekk ferðin ekki greitt
yfir Skeiðarársand, því hann er
mjög_ stórgrýttur, og var það
versti kafli leiðarinnar. Voru
ferðamennirnir um nóttina í
Flögu og Hrífuriesi. Á sunnudags
morgun kl. 6 var lagt af stað á
Mýrdalssand, og var hann greið-
ur yfirferðar, nema hvað nokkur
snjór var þar, og var komið til
Víkur nokkru fyrir hádegi. Á
Markarfljótsaurum var töluverð-
ur sandbylur, en að öðru leyti
gekk ferðin vel, og var náð að
kvöldi að Tryggvaskála og gist
þar.
Leiðin, sem farin var, er öll
512 km. Bifreiðarstjórinn var
Óskar Guðnason, og var hann eig-
andi bifreiðarinnar, sem var ný
Ford-vörubifreið, yfirbygð. Með-
al farþega voru Þorbergur Þor-
leifsson frá Hólum, Jón Guð-
mundsson, Höfn, og Guðni Jóns-
son. Alls voru 10 farþegar í bif-
reiðinni, 8 karlar og 2 konur. —
Alþ.bl. 1. nóv.