Lögberg - 01.12.1932, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 1. DBSEMBER 1932,
Bls. 3.
Sólskin
Örlög ráða
Skáldsaga eftir H. ST. J. COOPER.
Alt í einu féllu þeir báðir og veltust um í
æðisgengnum átökum. Viðureign þeirra
stóð eina mínútu eða vel það, en Elsu fanst
það eilífðartími. Annar þeirra stóð upp,
móður og lémagna. Það var Belmont. And-
stæðingur hans hreyfði sig ekki, hann lá með-
vitundarlaus á hinum brennheitu klöppum.
Belont varð að styðja sig við klettavogg- ■
inn, til þess að detta ekki. Hann slagaði og
var nær dottinn, en honum tókst að vfiYvinna
svimann. Með síðustu kröftum síu’m beygði
han sig niður að Giles og dró hann í skugg-
ann, en féll svo sjálfur niður, eins og dauður
væri.
Honum sortnaði fyrir augum^ alt- virtist
liringsnuast umhverfis liann, og það leið
stundarkom áður en hann áttaði sig á hvað
var að ske. Hann leit undrandi upp og
starði á andlit hennar.
“Þér höfðuð á réttu að standa,” sag'ði
hún. “Eg skildi það fullkomlega. Hann —
hann mátti okki fara. Hann Iiefði ekki kom-
ist lifandi aftur. ”
“Við hefðum goldið þess einnig,” sagði
Belmont. “Það hefði kostað hann lífið og
síðan yður og mig. ” Hann greip skyndilega
í hönd henni, lyfti henni að hinum þurru vör-
um sínum og kysti hana.
Unga stúlkan stóð og liorfði á hann. Hún
fann eigi til hrvllings, engrar andúðar eða
ótta. ITún reyndi ekki einu sinni að draga
að sér höndina, en lét hann halda henni að
eigin vild.
Hún vissi varla hve lengi hún stóð þarna,
en svo slepti hann hönd hennar, og hún sneri
sér undan og gekk til skúta síns, er Giles
komst til meðvitundar.
Hann settist upp og- horfði ringlaður í
kring um sig og reyndi að átta sig á því, sem
fram hafði farið.
“Það var eg, som liafði á röngu að standa
— auðvitað”, sagði hann loks samsinnandi
við sjálfan sig. “Eg hlvt að hafa orðið
brjálaður. Það var ágætt, að þér komuð í
veg fyrir að eg fremdi þessa heimsku, Bel-
mont. Eg þakka yður fyrir. ”
“Verið þér ekki að þakka þetta,” sagði
Belmont stuttur í spuna.
Belmont var aldrei jafn tortrygginn gagn-
vart Giles eins og þegar hann sýndi Belmont
skriðdýrslegt viðmót. Hreinskilni Giles og
játning var ekkert annað en gríma, sem hann
duldi svikræðis svip sinn á bak við.
Þegar hann hins vegar var þrár og þver-
ljmdur, mótþróafullur og duldi eigi hið ó-
slökkvandi, hatur til Belinonts, þá var auð-
veldara að umgangast liann, því að þá vissi
Belmont hvar hann hafði hann. En hinn
kurteisi Giles, sem þakkaði fvrir hirtingu og
hugulsemi, var náungi, sepi full ástæða var
til að gæta sín fyrir.
xvr.
Frjáls!
Enn breiddi nóttin hina dökku vængi sína
yfir alt og alla. Belmont var í djúpum hugs-
unum, sem hindruðu liann frá svefni. Hann
var að brjóta heilann um það, hvort hann
ætti að rísa á fætur og leggja upp í vistaleið-
angur. Það var að eins lítið eftir af því, sem
var útlit fyrir annað en að komandi dagur
yrði svipaður ]>eim undanförnu; að líkindum
hann hafði dregið að nóttina áður, og ekki
lakari, því að ]>róttur }>eirra og þol þvarr
stöðugt. Eigi að síður fann hann til megnr-
ar andúðar gegn þeirri hugsun sinni, að yf-
irgefa felustað þeirra. Það var ekki þrevtan,
sem mestu réði í þessu efni, þótt ærin væri
ástæða til Jiess. Fætur hans voru sárir og
bólgnir og hann hafði hræðilega kvöl í þeim.
Það var ekki luigsunin um hinar líkamleg’U
kvalir, sem hindruðu hann í að fara. Nei,
liann hafði sterkari grun um ótrúmensku
Giles nú en nokkru sinni fyr. Hann var sam-
vizkulaus þrjótur, það var engum blöðum um
það að fletta. Giles var ekki þannig gerður,
að hann mundi geta gleymt þeirri ráðningu,
er B(>lmont veitti honum þá um daginn.
“Eg fer ekki í kvöld. Eg hætti á ]>að að
úr rætist,” endaði hann hugleiðingar sínar.
Það var til nóg af ávöxtum handa Elsu á
morgun. Hvað sjálfan hann snerti, þá^gat
hann vel án matar verið og Giles varð einnig
að sætta si"g við það.
Hann gat ekki sofnað að þessu sinni, því
að hann trúði Giles til alls hins versta. Ilann
lá með opin augun og starði út í myrkrið, sem
var eins og svartur hjúpur í kringum hann.
Öðru hvoru hreyfði Giles sig órólega og
\Tið og við heyrði hann þungar stunur þaðan,
sem stúlkan var. Belmont var eitt augna-
blik ekki í minsta vafa um það, að hann
heyrði Giles læðast að sér — það var ná-
kvæmlega sama ])ruskið og hann heyrði fyrstu
nóttina, sem þeir voru saman á eynni.
“Eg er vakandi,” sagði Belmont þurrlega,
og undir eins varð hljótt aftur.
Það tók Belmont langan tíma og mikla var-
færni að færa sig úr stað. Hann komst þannig
í annan enda skýlisins, og teygði þar úr sér á
hinni liörðu hvílu, en sofnaði ekki. Við og við
heyrði hann þruskið í Giles. ílvað gekk að
honum f Hvers vegna var hann að skríða úr
einum stað í annan í þessu svartamyrkri ? Var
hann að leita að skammbvssunni ? Það var
tæplega af góðum rótum runnið, þetta uppá-
tæki hans. Belmont lá lengi og heyrði Giles
söðugt vera á ferðinni, unz hann loks hætti
hinni kynlegu leit sinni og skreið á sinn stað
aftur og lagðist fyrir. Kyrð næturinnar
var svo djúp, að Belmont gat hæglega séð í
hugskoti sínu, að heimurinn kringum þau var
eins og samanhrunin rúst, og að þau ein
hefðu komist af. Út frá þessum innri sýnum
sofnaði hann.
Hann hrökk upp úr svefninum. Það var
farið að birta. Bleik skíma færðist yfir* en
]>að hafði ekki raskað svefnró Belmonts.
Hann lieyrði mannamál. Hann heyrði rödd
ungu stúlkunnar, biðjandi og áminnandi, en
sfðan hina ógreinilegu rödd Giles.
Þau voru í fimm eða sex skrefa fjarlægð
frá honum. Hönd Elsu hvíldi á anni Giles
og hún horfði biðjandi á hann. Giles endur-
galt tillit hennar með flóttalegu augnaráði. .
“Þú ert kjáni. Það'yrði . . . .”
Hann þagnaði snögglega. Hann hafði séð
að Belmont var vaknaður.
Hann hristi hond hennar af sér, sneri sér
hægt undan og gekk að lága klettaveggnum
og stóð þar og horfði til hafs.
Ekki vissi BeTmont hvað ]>au hefgðu verið
að tala um, og heldur ekki ástæðuna til hins
sýnilega ósamlvndis þeirra. Unga stúlkan
hafði ábyggilega verið að biðja liann ein-
hvers, en þau verið trufluð við það, að Bel-
mont vaknaði.
Elsa fór þangað, sem hún hafði sofið, en
Belmont reis á fætur og gékk til Giles. Hann
hefði viljað mikið til vinna, að sjóinn gáraði.
Það liefði verið honum stvrkjandi bað og
fært honum jþrótt hans aftur. Aldrei hafði
hann þráð neitt jafn innilega, kannske vegna
þess að hann vissi að það var vonlaust.
Giles mælti ekki orð frá vörum, er Belmont
kom til lians.
“Þér hafið ekki sofið vel í nótt,” sagði
Belmont. “Eg heyrði að þér voruð á feríi. ”
Hann horfði á Giles.
Giles leit einnig á hann. Iíann var tekinn
í andliti og angnaráð hans var ótryggilegt.
“Já, eg svaf illa,” tautaði hann. “Bölv-
anlega.”
Belmont gaf ekkert út á þetta og þeir
stóðu þegjandi og biðu þess að dagaði —
biðu dags, sem áreiðanlega færði þeim nýjar
þrautir. Hin gráa morgunbirta lýstist. Hin-
ir gyltu geislar breiddust vfir himininn, og
eftir nokkrar mínútur tók himininn stakka-
skiftum fyrir augum þeirra. Alt breyttist í
gullna geisladýrð. Aróra ók fram í allri sinni
fegurð. Þýður vindblær gáraði hinn spegil-
slétta hafflöt. Þeir fundu endurnærandi blæ-
inn leika um vanga sér og Belmont teygaði í
djúpum andardráttum hið stvrkjandi sjávar-
loft.
Klukkustund stóðu þeir þarna. Belmont
hvíldi arminn á hinum lága klettavegg og
starði út á hið dökka liaf, sem tevgði sig til-
breytingarlaust að vzta sjóndeildarhring.
Svo sneri hann sér við og gekk nokkur skref
fram og aftur. Hann hafði ekkert liaft fyrir
stafni, en hann varð alt af að liafa eitthvað
að starfa. En hvað var hægt að gera hér?
Hvað, nema bíða.
Það var gripið liastarlega í arm hans. og
Belmont snaraðist við. Það var Giles.
“Sjáið!” hvíglaði hann.
Belmont liorfði í þá átt, er Giles benti og
kom auga á eitthvað, sem hreyfðist á sjónum
og færðist frá eynni. Það var júnkan: Loks-
ins voru sjóræningjamir á brottu — lokshins
— loksins! Belmont dró andann léttara.
Blærinn fylti segl skipsins, sem með all-
miklum hraða klauf bylgjurnar. Belmont sá
greinilega hvíta löðurrönd fram undan stefni
skipsins. Júnkan stefndi á haf út. Það var
fjöldi manns um borð. Belmont óskaði að
liann hefði sjónauka, svo að hann gæti talið,
hve ]>ar væri margir.
“Guði sé lof — þeir eru farnir!” hvíslaði
hann.
“Þeir eru farnir,” sagði Giles, eins og sú
staðreynd væri ökki nógsamlega ákveðlin.
“Þeir eru famir!”
Elsa reis á fætur. Hún gekk til þeirra og
kom auga á þennan litla farkost, sem sýndist
sikoppaði ánægjulega burt á öldunum. Hún
brosti og leit á Belmont.
Ivynlegt, að henni skyldi fyrst verða fyrir
að líta til hans, en ekki Giles. Belmont
hugsaði um þetta atvik, og ef til vill furðaði
hana sjálfa á því.
Belmont kinkaði kolli.
“Þeir em brottu,” sagði hann. ‘^ú er
eyjan okkar aftur. Eg óska þess, að þessi
flevta komi mér aldrei aftur fvrir augu.”
Júnkan hafði góðan byr og bar hratt und-
an. Innan skamms tíma var hún eins og lít-
ill-díll í fjarska, og þau buggust þegar til að
yfirgefa felustað sinn. Sólargeislarnir voru
órðnir þeim lítt þolandi, en blærinn frá haf-
inu jók krafta þeirra. Þau fóru að klöngrast
niður úr klettaskýlinu, en það var bæði erfitt
fyrir þau og hættulegt. Þau liöfðu eigi ann-
að við að styðjast, en hina hvössu kletta-
snaga.
Giles hugsaði um það eitt að komast niður
sem allra fvrst. Hann gleymdi því, að Elsa
var kvenmaður, sem var sérstaklega í hans
vernd. Niðri var vatnið, kvnstrin öll af á-
vöxtum og svalt í forsælunni undir grænum
laufþökum. Þar var hægt að lig.gja og livíl-
ast óáreittur af óþolandi sólargeislunum.
Hann sýndi óvenjulegt áræði, er hann lient-
ist yfir kletta og klungur og gilskorninga;
liann hrasaði og datt, reif sig til blóðs, reif
slitnu fötin sín, en áfram hélt liann. Þau
hevrðu hann bölvandi og ragnandi færðinni,
kippkorn á undan sér, en ekki leit hann eitt
skifti aftur. Hann virtist alveg liafa glevmt
þeim.
En það varð hlutverk Belmonts, eins og
jafnan, að hjálpa henni, og það gladdi hann.
Hvað eftir annað staðnæmdist hann, þar sem
ilt var yfirferðar, rétti henni hönd sína og
hjálpaði henni. Hann lyfti henni yfir klung-
ur og leiddi liana í torfærum skriðum. Án
hjálpar hans liefði henni verið ógerningur
að komast niður. Tvisvar kallaði hann á
Giles, en hann an.saði honum ekki; hann hafði
nóg að gera að hugsa um sjálfan sig.
“Héðan af gerir það minst til,” sagði Elsa.
“Það er hættulaust fyrir hann að fara nið-
ur; er það ekki?”
“Ekki held eg; þeir eru farnir, en . . . . ”.
Belmont ætlaði að segja eitthvað meira, en
þagnaði skyndilega og beit orðin í sig.
“Hann hefir liðið mikið,” sagð Elsa af-
sakandi. “Það var honum ofraun að vera
þarna uppi . . .”.
“En vður . . . .?”
“Já, að vísu, en . . . .”. Hún þagnaði og
beit sig í vörina.
Þau mæltust lítt við, það sem eftir var
leiðarinnar. Belmont var mjög undiyggju-
samur við liana og gætti þess vandlega, að
hixn ekki ofreyndi sig. Oft bauð liann henni
að hvíla sig, þó að freistingin væri næsta mik-
il að hraða sér til lækjarins. Þau sáu nú ekki
lengur til Glles; hann var horfinn þeim með
öllu.
“Eg er hræddur um, að þér verðið að sætta
yður við nærveru mína, ungfrú Ventor —
fyrst um sinn,” sagði liann.
Elsa liorfði á liann, þar sem hann stóð
frammi fyrir henni hár og herðabreiður.
Hann var glæsilegur ásýndum, þrátt fyrir
þreytu, erfiðleika og matarskort. Augnaráð
hans var, eins og ávalt, rólegt og hann horfð-
ist í augu við hana einarðlega og án þess að
depla augunum.
“Eg er ekki hrædd við að vera ein í návist
yðar,” sagði hún.
“Þakka,” sagði liann alvarlega. “Það
gleður mig að 'heyra þetta, því að eg gæti
ásakað yður, ef þér óttuðust mig.”
“Herra Belmont,” hún rétti honum alt í
einu höndina, “viljið þér ekki segja mér dá-
lítið — viljið þér trúa mér fyrir leyndarmáli
yðar? Það er eitt, sem eg vildi ■ öllu öðru
"framar spyrja yður um, en eg veit, að eg
liefi engan rétt til ]>ess að bera þá spurningu
upp við vður.”
Hann grunaði við livað hún íétti. “Eg er
hræddur um, að eg geti ekki svarað spurn-
ingu yðar,” sagði hann snögglega.
“Ekki . . . .? Er það alvara yðar?” Hún
leit á hann, eins og hún væri að liugsa sig
um. “ Það er eitt, sem eg vildi um fram alt
vita. Þér eruð saklaus af þeim glæp, sem á
vður er borinn—er það ekki? Þér hafið ekki
'framið það — það illvirki?” (Framh.)
PROFESSIONAL CARDS
DR. B. J. BRANDSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone 21 834 —Office tímar 2-3
Heimili 776 VICTOR ST.
Phone 27122
Winnipeg, Manitoba
DR. O. B. BJORNSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone 21 834 —Offlce tlmar 2-3
Heimili 764 VICTOR ST.
Phone 27 586
Winnip,ig, Manitoba
DR. B. H. OLSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone 21 834 — Office tlmar 3-5
Heimill: 5 ST. JAMES PLACE
Winnipeg, Manitoba
DR. J. STEFANSSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone 21834
Stundar augna, eyrna, nef og
kverka sjúkdðma.—Er aC hitta
kl. 10-12 f. h. of 2-5 e. h.
Heimili: 638 McMILLAN AVE.
Talslmi 42 691
Dr. P. H. T- Thorlakson
205 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phones 21 213—21 144
Heimili 403 675
Winnipeg, Man.
DR. A. BLONDAL
602 Medical Arts Building
Stundar sérstaklega kvenna og
barna sjúkdóma. Er að hitta
frá kl. 10-12 f. h. og 3-5 e. h.
Office Phone 22 296
Heimili: 806 VICTOR ST.
Slmi 28 180
Dr. S. J. Johannesson
stundar lækningar og yfirsetur
Til viðtals kl. 11 f. h. U1 4 e. h.
og fr& kl. 6-8 aO kveldinu
632 SHERBURN ST.-SImi 30 877
DR. L. A. SIGURDSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Phone 21 834
Office tlmar 2-4
Heimili: 104 HOME ST.
Phone 72 409
Drs. H. R. & H. W.
TWEED
Tannlœknar
4 06 TORONTO GENERAL
TRUST BUILDING
Cor. Portage Ave. og Smlth St.
PHONE 26 545
WINNIPEG
Dr. A. B. Ingimundson
/
Tannlœknir
602 MEDICAL ARTS. BLDG.
Sími 22 296 Heimilis 46 054
DR. A. V. JOHNSON
Islenzkur Tannlœknir
212 CURRY BLDG., WINNIPEG
Gegnt pósthúsinu
Sími 96 210
Heimilis 33 328
A. S. BARDAL
848 SHERBROOKE ST.
Selur llkkistur og annast um út-
farir. Allur útbúnaSur sá beztt.
Ennfremur selur hann allskonar
minnisvarða og legsteina.
Skrifstofu talslmi: 86 607
Heimilis talsími 501 562 ,
A. C. JOHNSON
907 Confederation Life Bldg.
Winnipeg
Annast um fasteignir manna.
Tekur að sér að ávaxta sparifé
fólks. Selur eldsábyrgð og bif-
reiða ábyrgðlr. Skriflegum fyrir-
spurnum svarað samstundis.
Skrifst.s. 96 757—Heimas. 33 328
G. W. MAGNUSSON
Nuddkeknir ,
41 FURBY STREET
Phone 36137
Slmið og semjið um samtalstlma
H. A. BERGMAN, K.C.
fslenzkur löpfrœBinuur
Skrifstofa: Room 811 McArthur
Buildlng, Portage Ave.
P.O. Box 1656
PHONES 95 052 og 39 043
W. J. LINDAL, K.C. og
BJORN STEFANSSON
tslenzkir lögfrœBingar
325 MAIN ST. (á öðru gólfi)
Talslmi 97 621
Hafa einnig skrifstofur að Lundar
og Gimli og er þar að hitta fyrsta
miðvikudag I hverjum m&nuði.
J. T. THORSON, K.C.
tslenzkur lögfrœBingur
Skrifst. 411 PARIS BUILDING
Phone 96 933
J. RAGNAR JOHNSON
B.A., LL.B, LL.M. (Harv).
íslenzkur lögmaBur
Ste. 1 BARTELLA CRT.
Heimasími 71 763
G. S.'THORVALDSON
B A„ LL.B.
LögfrœBingur
Skrifst.: 702 CONFEDERATION
LIFE BUILDING
Main St„ gegnt City Hall
Phone 97 024
E. G. Baldwinson, LL.B.
tslenzkur lögfrœSingur
808 PARIS BLDG., WINNIPEG
Residence
Phone 24 206
Offlce
Phone 96 635
J. J. SWANSON & CO.
LIMITED
601 PARIS BLDG„ WINNIPEG
Fasteignasalar. Leigja hús. Ot-
vega peningalán og eldsábyrgð «f
öllu tagi.
Phone 94 221