Lögberg - 15.06.1933, Side 4

Bls. 4
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 15.1 JONí Í933
\
Högíjerg
GeflO út hvern firatudag af
THE COLVMBIA PRE88 LIMITKD
695 Sargent Avenue
Winnipeg, Manitoba.
Utanáskrift ritstjórans.
EDiTOR LÖGBERG. 695 SARGENT AVE.
WINNIPEG, MAN.
VerO $3.00 um árið—Borgist fyrxrfram
rhe "Lögberg” is prínted and published by The Columbia
Press, Limited, 695 Sargent Ave., Winnipeg, Manitoba..
PHONEB S6 327—86 328
V iðreisnarþingið
Þessi mikla ráðstefna, sem sett var í Lon-
don á mánudaginn í þessari viku af Greorge
konungi fimta, mun vera hið víðtækasta al-
heimsþing, sem nokkurn tíma hefir haldið
verið, svo sögur fari af. Heita má að allar
þjóðir jarðarinnar eigi hér lilut að máli, eða
alls 66 þjóðir. Sumar þjóðirnar hafa þar
marga fulltrúa. Frá Canada eru þarna sjö
menn með Bennett í broddi fylkingar og jafn
margir frá Bretlandi. Þetta þing er því æði
fjölment, sérstaklega þegar taldir eru með
allir skrifarar, sem þarna eru og aðrir hjálp-
armenn.
Bins og þegar er getið, setti konungurinn
þingið með ræðu, sem var útvarpað um alla
jörð og sem heyrðist vel hér í Winnipeg, kl. 8
á mánudagsmorguninn. Ranxsay McDonald,
forsætisráðherra Breta, er forseti þessa
mikla þings.
Bkki er því að neita, að margir hafa heldur
litla trú á því, að þetta l>ing vinni mikið gagn.
Mun það aðallega stafa af því, að mörg sams-
konar þing, þó iniklu minni hafi þau verið og
ekki nærri eins víðtæk, hafa á undanförnum
árum verið haldin og jafnan endað þannig, að
iítið hefir eftir þau legið. Fólk virðist því
vera farið að hafa heldur litla trú á þessum
margþjóðaþingum. En þó segja megi, að
svipuð þing og' þetta/ hafi áður mishepnast,
þá er það engin sönnun fyrir því, að svo muni
nú fara. Miklu eðlilegra og ánægjulegra er
að vona, að af þessu mikla viðreisnarþingi
muni mikið gott leiða.
Það er ekki neitt smáræðis verkefni, sem
fyrir þessu þingi liggur og ekki neitt undar-
legt þó eithvað kunni nú að verða ógert, eða
þá ekki nema hálfgert. Það er enginn skyn-
samleg ástæða til að ætla, að allir þeir tugir
miljóna af fólki, sem nú er atvinnulaust, fái
fljótlega aftur lífvænlega atvinnu. Þess er
lítil von að verksmiðjurnar, sem nú eru að-
gerðalitlar eða aðgerðalausar, taki aftur til
starfa með fullum krafti að þingi þessu
loknu, eða viðskiftin milli þjóðanna, sem
minkað hafa um 40 til 80 per cent. hjá ýmsum
þjóðum, síðustu þrjú eða fjögur árin, komist
aftur í rétt horf. Ekkert af þessu getur orðið
alt í einu, en hitt virðist alls ekki ólíklegt að
þessu viðreisnarþingi megi hepnast að leggja
grundvöll til meiri velmegunar og betri lífs-
kjara, heldur en þjóðimar eiga nú við að búa
og hafa átt síðustu árin.
Vér trúum því, að mikill meirihluti þeirra
manna, sem nú eru samankomnir á hinu mikla
þingi í London, hafi þangað komið með þeim
einlæga ásetningi, a8 vinna gagn, bæta böl
þjóðanna, lækna mein þeirra. Allir góðir
menn um alla jörð óska þess sjálfsagt einlæg-
lega að þetta megi lánast.
Stubbs-málið
Þess var getið með örfáum orðum f næst-
síðasta blaði að sú frétt hefði borist frá Ot-
tawa, að ráðuneytið hefði ákveðið að víkja
Stubbs dómara frá embætti án eftirlauna.
Reyndist sú frétt sönn, og var honum vikið
frá embætti um síðustu mánaðamót. Er því
þessu máli, sem svo mikið hefir verið talað
um og skrifað um, sérstaklega hér í Winni-
peg, þar með lokið.
Eh þótt málinu sé nú í raun og veru lokið,
þá er engin hætta á öðru, en umtalinu um það
haldi áfram fyrst um sinn og því heldur al-
veg óspart áfram nú sem stendur. Hafa menn
mjög skiftar skoðanir, og að sjálfsögðu mjög
mismunandi skilning og þekkingu á þessu
máli. Dylst ekki að þær raddir eru miklu há-
værari, sem fríkenna Stubbs og áfellast
stjórnina, heldur en hinar, og eru það að vísu
lítil meðmæli með hans málstað, því hávað-
inn og gauragangurinn og ósanngirnin sanna
aldrei neitt, þó alt þetta geti oft haft töluverð
áhrif í bili.
Við rannsókn málsins hélt Mr. Stubbs því
fram, að sér bæri ekki að gera nokkram manni
nokkurn reikningsskap gerða sinna sem dóm-
ara og það væri ekkert vald í heimi, sem hefði
rétt til að krefja sig reikningsskapar á dóm-
arastörfum sínum. Þessi rannsókn, sem sam-
bandsstjórnin hefði hér fyrirskipað, væri því
ólögleg og ekkert nema vitleysa. Gera má ráð
fyrir að margir haldi, að þetta sé rétt og að
hér hafi ofbeldi og lagaleysi verið í frammi
haft. En það liggur ekki nærri að svo sé. Á
því er enginn efi, að dómsmálaráðherra Mani-
toba-fylkis hafði fullan rétt til að kæra til
dómsmálaráðuneytisins í Ottawa, þegar hon-
um skildiát, að einn af héraðsdómurunum í
fylkinu stæði ekki þannig í stöðu sinni sem
vera bæri. Það verður meira að segja naum-
ast litið öðruvísi á, en það vaöri skylda hans
að gera það. San»a er að segja um sambands-
stjórnina, að hún hafði ekki aðeins rétt til
að láta rannsaka málið, heldur bar henni
skylda til að gera það. Eftir að rannsókn
málsins var lokið, athugaði sambandsstjórnin
það lengi, og allar ástæður eru til að ætla að
hún hafi gert það vandlega og hlutdrægnis-
laust. Það er með öllu ástæðulaust að ætla,
að svo hafi ekki verið. Það er engin ástæða
til að ímynda sér, að stjórnin hafi gert það
að gamni sínu, eða af hlutdrægni, eða þá af
einhverri fljótfærnis vitleysu, að víkja dóm-
ara frá embætti.
Auðvitað var það skylda stjórnarinnar, að
fara hér sem annarsstaðar eftir því, sem hún
“vissi sannast og réttast og helst að lögum,M
eins og forfeður vorir komust að orði, og það
er engin góð og gild ástæða til að efast um,
að hér hafi hún gert það. Niðurstaða stjórn-
arinnar í þessu máli, er nú alkunn, en hún
var sú, að hún vék Stubbs dómara frá em-
bætti.
Það tekur engu tali, að hér hafi lög verið
brotin á hlutaðeigandi dómara. Með mál þetta
hefir verið farið fullkomlega á löglegan hátt.
Sem betur fer hefir sambandsstjóriim fullan
rétt til að víkja héraðsdómara frá embætti,
ef hegðun lians er slík, að tilefni sé til, eða ef
hann af einhverjum ástæðum, er ekki fær um
að gegna störfum sínum eins og vera ber.
Dómsmálaráðherra Manitoba-fylkis lítur
svo á, að það sé ekki heill almennings í Mani-
toba fyrir beztu, að Stubbs haldi áfram að
vera dómari. Dómararnir við hina hærri rétti
fylkisins sömuleiðis. Ennfremur Ford dóm-
ari, sem rannsókn málsins hafði með höndum
og loks sambandsstjórnin í Ottawa. Vitan-
lega er það hún, sem ábyrgðina ber, því það
er hún sem úrskurðarvaldið hefir, og það er
hún ein, sem gat ráðið því hvort Stubbs var
látinn halda áfram að vera dómari, eða hann
var sviftur embætti, og það var hún, sem
svifti hann embætti.
Bins og þegar er tekið fram, er hér ekki
um neitt lagabrot að ræða af hálfu stjórnar-
innar. tírskurður hennar er óreiðanlega lög-
mætur. Hitt geta menn að sjálfsögðu deilt
um í það óendanlega, hvort stjórninni hafi
hér farist vel og viturlega, eða henni hafi
farist illa og óviturlega, góðgjarnlega eða
ekki góðgjarnlega, og þeir gera það sjálfsagt.
En enginn skyldi láta hóflaust hól um Mr.
Stubbs, eða óheyrileg fáryrði um þá, sem hon-
um eru ósammála, en eitthvað liafa haft við
þetta mál að gera, villa um dómgreind sína.
Heldur skyldu menn ekki ætla, að hér sé
um nokkurt verulegt stórmál að ræða, eins og
sumir virðast gera. Hér er um það eitt að
ræða, að héraðsdómara hefir verið vikið frá
embætti, af því hann “að beztu manna yfir-
sýn,” reyndist ófær til að gegna því. Slíkt
hefir áður komið fyrir í Manitoba og ekki þótt
mjög miklum tíðindum sæta, eða að minsta
kosti ekki valdið neinum hávaða eða gaura-
gangi.
Sá sem sambandsstjómin skipaði til að
rannsaka þetta Stu'bbs-mál, og segja álit sitt
um það, er Ford dómari frá Alberta. Engin
ástæða er til að ætla, að hann hafi hér á nokk-
urn hátt verið hlutdrægur. Öll meðferð hans
á málinu bendir til, að hann hafi sýnt Mr.
Stubbs alla sanngirni og nærgætni. En eftir
að hann hefir vel og vandlega rannsakað mál-
ið, ræður hann eindregið til þess að Stubbs
sé vikið frá embætti. Vér gerum heldur lítið
úr því, þó Mr. Stubbs nú líki honum og öðrum
sem þetta mál höfðu með höndum, við morð-
ingja, sem standi nú með blóðstorknar hend-
ur. Þessi ákæra og aðrar slíkar, eða af líku
tagi eru óverðskuldaðar og óréttmætar, að því
er vér fáum bezt séð. Hvað sambandsstjórn-
ina snertir, sem vitanlega réði úrslitum máls-
ins, þá er hún hér alls ekki áfellisverð. Hér
gerði liún það eitt, sem nauðsyn bar til og
henni var skylt að gera.
Lögberg hefir áður skýrt frá þeim kærum,
sem á Stubbs dómara voru bornar. Voru
kæruatriðin ellefu alls. Ford dómari finnur
hann ekki sekan í öllum atriðum, og aðeins
í þremur atriðum svo sekan, að embættismissi
eigi að varða. Öll eru þessi þrjú atriði “judi-
cial misconduct, ” sem þýðir það, að sem dóm-
ari hafi hann hagað sér öðruvísi en vera bar,
og það svo freklega, að ekki megi við una.
Það, sem hér er átt við,' eru óhæfileg ummæli
um réttarfarið í fylkinu, eða áfrýjunarrétt-
inn sérstaklega og' um dómsmálaráðherrann.
Þar á móti er Stubbs ekki sakfeldur fyrir að
Fáorð minning
Guðfinna Bjarnadóttir
(Bjarnarson)
Guðfinna Bjarnadóttir (Bjarnar-
son) var fædd aö Sveinsstöðum á
AustfjörÖum þann. io. dag júní-
mánaðar 1864. Foreldrar hennar
voru: Bjarni Sveinsson og Guðnin
Jónsdóttir, nafnkunn merkis-hjón á
Austurlandi, og bjuggu þau um
langt skeði i Viðfirði í Suður-
Múlasýslu, Guðfinna var systir Dr.
Björns Bjarnarsonar frá Viðfirði
(1873—1918). Er ágæt ritgerð um
hann í “Skírni” (1919), eftir Dr.
Guðmund Finnbogason, og er þar
einnig ítarleg ættartala Dr. Björns,
eftir Dr. Hannes Þorsteinsson þjóð-
skjalavörð. Og vísa eg til þeirrar
ættartölu þeim, sem vildu vita um
ætf Guðfinnu.
Guðfinna ólst upp í Viðfirði.
Heyrði eg hana segja, að þar hefði
oft verið þröngt í búi á æskuárum
hennar. Og Dr. Guðmundur Finn-
bogason getur þess í ritgerð sinni um
Dr. Björn, að þau Viðfjarðarhjón,
Bjarni og Guðrún, hafi jafnan ver-
ið fátæk, “en komu hjálparlaust öll-
um sínum mikla barnahóp á legg.”
Hann segir einnig, að Bjarni hafi
verið “bókhneigður maður, er varði
hverri tómstund til lesturs og
skrifta.” Guðfinna mintist oft á
það, hvað faðir sinn hefði verið
bókhneigður og fróður um margt,
og hversu iðjusamur hann hefði ver-
ið og vandvirkur, orðvar og gætinn.
Hún sýndi mér einu sinni stóra og
þykkja bók, sem hann hafði skrif-
að. Var skriftin frábærlega falleg
og hrein, og sýndi bókin, að skrif-
arinn hafði verið sannur listamað-
ur, það heyrði eg Guðfinnu segja:
að svo mikil unun hefði sér þótt, að
heyra föður sinn lesa, að sér hefði
aldrei þótt hann lesa of lengi í senn,
og að sér hefði íundist kvöldvök-
urnar á vetrum vera fljótar að líða,
ef faðir hennar las upphátt ein-
hverja bók, eða sagði sögu, á með-
an hitt fólkið sat við vinnu sína í
baðstofunni. Sjálf lærði Guðfinna
snemma að lesa og skrifa. Og var
hún fyrsti kennari Björns bróður
síns, því að hún kendi honum að
lesa og draga til stafs. Öll þau Við-
f jarðar-systkini voru gáfuð og
mannvænleg, vel að sér til munns og
handa og drenglunduð. Um það ber
öllum saman, er á þau minnast. En
ekkert þeirra mun hafa gengið
skólaveginn nema Björn, sem varð
þjóðkunnur lærdóms- og vísinda-
maður, og fyrir flestra hluta sakir
einn með mætustu mönnum þjóðar-
innar íslenzku.—Guðfinna og syst-
kini hennar hlutu hina beztu undir-
stöðumentun í heimahúsum, þrátt
hafa tekið við peningum, sem
‘þóknun eða ómakslaunum, þó
ekki stæðu lög til, því hann hafi
haldið að þetta væri löglegt.
Vér efum ekki, að Mr. Stubbs
sé margt vel gefið og að hann
vilji vel, en 'það er sannfæring
vor, að hann sé ekki til þess
fallinn, að vera dómari og að
stjórnin liafi gert það eitt, sem
rétt var og nauðsyn bar til,
þegar hún vék honum frá em-
bætti.
Alt þetta tal, um að Mr.
Stubbs hafi hér verið mikilli
rangsleitni beyttur, er á litlum
rökum bygt og mjiig gripið úr
lausu lofti. Hitt er miklu nær
sanni, að honum hafi verið
sýnd mikil vægð og mikið um-
burðarlyndi.
fyrir fátæktina, því að æskuheimili
þeirra var í raun og veru æðri skóli,
þar sem holl fræðsla var veitt og
ekkert um hönd haft, nema það, sem
í alla staði var gott og göfugt og
heilsusamle'gt. Það kom fram í eðli
þeirra og dagfari, að þau voru af
góðu bergi brotin í báðar ættir, eins
og Dr. Guðmundur Finnbogason
segir um Björn. Og vissulega reynd-
ist sú fræðsla, sem foreldrarnir
veittu þessum systkinum, bæði stað-
góð og gagnleg, þegar þau komu út
í lífið.
Guðfinna giftist ung — 18 ára
gömul — Sigfúsi Bjarnarsyni (d.
1920) frá Þórarinsstöðum í Seyð-
isfirði í Norður-Múlasýslu. Hann
var náskyldur þeim bræðrum: Skúla
þingijgarmi í Manitoba-þingi og Jóni
kaupmanni Sigfússyni, að Lundar,
Man. Sigfús var lærður trésmiður
og orðlagður dugnaðarmaður. Hall-
dór Daníelsson segir um hann, í
þættinum uih landnám í Big Point
bygð, (sem út kom í Almanaki Ól-
afs S. Thorgeirssonar) : “Sigfús
var að vallarsýn stór og föngulegur
mannskapsmaður á yngri árum sín-
um og glíminn vel. Hispurslaus var
hann og frjálslyndur í orðum og
framkomu, vel greindur, og kunni
mikið i íslenzkum kvæða-fróðleik,
og gat haft yfir heila kafla utanbók-
ar—þurfti ekki að líta í bók um það,
sem hann fór með, svo var minnið
trútt. Sigfús var yinfastur maður ;
aldrei heyrði eg það á orðum hans,
að hann bæri óvildarhug til nokk-
urs manns. Þeir, sem kyntust hon-
um, báru hlýjan hug til hans, og
mintust hans til góðs.”
Árið 1888 fluttust þau Sigfús og
Guðfinna til Ameríku, og settust að
í Þingvallanýlendunni í Saskatche-
wan, og bjuggu þar þangað til sum-
arið 1893. Þá fluttust þau austur
til Manitoba og settust að á vestur-
strönd Manitoba-vatns. Þremur ár-
um síðar námu þau land í big Point-
bygð, bjuggu þar siðan og komust í
góð efni. Halldór Daníelsson segir
í þættinum um landnám i þeirri
bygð: “Þegar Sigfús kom til Ame-
ríku, mun hann hafa haft litilshátt-
ar efni afgangs af fargjaldi, þrátt
fyrir mikla ómegð, jukust efni hans
svo, að hann var orðinn vel efnað-
ur, áður en hann lézt. Hann var
mikill búsýslumaður; kona hans líka
dugnaðar- og búsýslukona, og þau
samhent.”—'Sigfús dó árið 1920, en
Guðfinna fluttist til Langruth árið
1926, og átti þar heima það sem eft-
ir var æfinnar.
Þau Sigfús og Guðfinna eignuð-
ust 15 börn: 1. Guðný, dó ómálga
barn á íslandi. 2. Bjarni, nú bóndi
í Viðfirði á íslandi; hann fór ekki
til Ameríku. 3. Stúlku-barn mistu
þau (Sigfús og Guðfinna), þegar
þau voru nýkomin frá Islandi, 4.
Guðrún, dó 17. júlí 1930, 41 árs
gömul (ógift). 5. Bj'órn, fæddur 4.
janúar, 1890, nú kaupmaður á
Langruth í Manitoba, • kvæntur
Elizabeth Hazeltine (hjúkrunar-
konu), dóttur Ágústs Gunnarssonar
Pálssonar. 6. Þorbjörg, fædd 1892,
gift Birni Hjörle?rssyni Björnsson-
ar, búsett í St. Vital, Man. 7. Karl,
fæddur 4. jan., 1893, nú kaupmað-
ur á Langruth, Man., kvæntur Lil-
lian Clonghton. 8. Guðmann, fædd-
ur 20. febr. 1895, bóndi nálægt
Gladstone, Man., kvæntur Björgu
Pálsdóttur Árnasonar. 9. Valdimar.
fæddur 23. júlí 1897, kvæntur Mar-
gréti (kennara) dóttur Ágústs
Gunnarssonar Pálssonar. 10. Barn
fjögra daga gamalt mistu þau (Sig-
fús og Guðfinna) í marz 1901. 11.
Oddný Secilía, dó 15. sept. 1902 (á
sjötta ári). 12. Helga, fædd 13.
marz 1903, gift Howard Jackson
(af enskum ættum) ; þau eru bú-
sett á Big Point, Man., á landi því,
sem Sigfús og Guðfinna bjuggu á.
13. Guðlaug Vilhelnúna,, fædd 10.
júní 1904, gift Clarence Haney (af
enskum ættum), þau búa á landi í
Airdale-skólahéraði, fyrir norðan
Langruth, Man. 14. Hermann
Ágúst, dó tveggja ára gamall. 15.
Victor Freeman, dó í maí 1909,
þriggja ára gamall.
Um það ber öllum saman, sem
kyntust Guðfinnu nokkuð, að hún
hafi verið hin mesta merkiskona,
hreinhjörtuð, gáfuð og göfuglynd,
sem öllum vildi gott gjöra, og öll-
um hjálpa, sem bágt áttu. Eg get
t meir en þrifijung aldar hafa Dodd'e
Kidney Pills veri5 viSurkendar rétta
meSalið við bakverk, gigt, þvagteppu
og mörgum fleiri sjúkdðmum. FAst hjð
öllum lyfsölum, fyrir 50c askjan, eða
sex öskjur fyrir $2.50, eða beint frá The
Dodd’s Medicine Co., Ltd., Toronto, ef
borgun fylgir.
ekki stilt mig um, að setja hér dá-
lítinn kafla úr bréfi, sem Mrs.
Magný Helgason (hjúkrunarkona)
að Langruth, Man., skrifaði mér í
vetur. En Mrs. Helgason var góð
vinkona Guðfinnu, þekti hana vel
og skildi hana rétt: “Eg var samtíða
Guðfinnu árin 1895-6 og 7. Var
hún ágætir kona í orðsins fylstu
merkingu, með afbrigðum dugleg
og myndarleg, og trúkona mikil.
Altaf sýndist hún hafa nægilegt fyr-
ir sig og sína—var síglöð og ánægð,
hvað sem að höndum bar. Góð-
gjörðasöm var hún og mátti aldrei
neitt aumt sjá. Hún var vel gefin í
alla staði, Og hún las mikið, þegar
hún átti kost á að ná i bækur.
Dugnaður og framsýni hennar og
mannsins hennar kemur bezt í ljós,
þegar það er til greina tekið, hvað
hún ferðaðist, og kom þó börnum
sínum áfram; og þegar tillit er tekið
til tækifæranna yfirleitt á þeim ár-
um,—þrisvar sinnum voru þau land-
nemar með tvær hendur tómar, að
kalla má.”
Vorið 1917 ferðaðift Guðfinna til
Islands, til þess að Einna móður
sína, Bjarna son sinn, systkini sín
og frændfölk. Hún kom vestur aft-
ur um haustið. Hafði hún mikla
ánægju af þeirri ferð. Gladdi það
hana mikið, að sjá Björn bróður
sinn, sem kom heim frá Leysin í
Sviss það sumar, og virtist vera á
góðum batavegi. En hann var bú-
inn að vera lengi veikur i útlöndum.
Á þeim árum, sem styrjöldin mikla
stóð yfir, þótti það ekkert árenni-
legt, að takast á hendur langa sjó-
ferð; en Guðfinna var hin örugg-
asta, og kvaðst hún aldrei hafa fund-
ið hjá sér geig eð^ kvíða, á meðan
hún var á íslenzka gufuskipinu
“Gullfoss.” En með því skipi fór
hún, að minsta kosti aðra leiðina,
milli Ameríku og íslands.—“Skip-
stjórinn var íslenzkur,” sagði Guð-
finna, þegar hún löngu síðar var
spurð um það, hvort hún hefði ekki
orðið hrædd á leiðinni; “skipstjór-
inn var íslenzkur og skipverjarnir
voru íslenzkir; og á meðan eg sá
engin hræðslumerki á þeirra and-
litum, hafði eg enga ástæðu til að
óttast, hvernig svo sem skipið velt-
ist.” — Og Guðíinna var æfinlega
sönn hetja. Hún tók ávalt öllu, sem
að höndum bar, með mikilli still-
ingu og hugprýði, og enginn mun
nokkru sinni hafa heyrt hana mæla
æðruorð. 1 baráttu þeirri,isem hún
varð að ganga í gegnum hér vestan
hafs, á frumbýlings-árunum, sýndi
hún bezt, hvílík hetja hún var.
Vorið 1913 ferðaðist Guðfinna
vestur að hafi og dvaldi mánaðar-
tíma í Vancouver-borg í British
Columbia. Þá var hún gestur okk-
ar konunnar minnar. Eg man hvað
hún var hrifin af fjöllunum fyrir
norðan Burrard-f jörðinn. Hún
sagði að klettur einn þar við sjó-
inn væri svo líkur bjargi nokkru
nálægt Viðfirði, að sér findist hún
vera komin heim á bernskustöðvar
sínar, þegar hún horfði á klett þenn-
an við Burrardfjörð.—Meðan hún
var í Vancouver, skrfaði hún langt
bréf til Björns bróður síns, sem þá
var, að mig minnir, i þann veginn
að fara frá Reykjavík til Kaup-
mannahafnar, til þess að leita sér
lækningar. Lét hún mig heyra
þetta bréf, og furðaði eg mig á því,
hvað íslenzkan á þvi var hrein og
fögur, og hvað hún sagði vel og
skilmerkilega frá. Hún var að segja
bróður sínum frá ferð sinni frá
Manitoba til Vancouver, og lýsti
hún Klettafjöllunum og ýmsu, sem
fyrir augu hennar bar á leiðinni