Lögberg - 21.09.1933, Síða 6

Bls fi
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 21. SEPTEMBER, 1933
Örlög ráða
Skáldsaga eftir H. ST. J. COOPER
(Framh.)
“Já, svo sannarlega sem eg lifi,”
svaraði Jamieson og horfðist í augu
við hann.
Gamli maðurinn kinkaði kolli.
Það var eitthvað í þessu svari, sem
honum geðjaöist að. Frásögn unga
mannsins hafði yfirbragð sannleik-
ans. En Fielding var samt sem áður
talsvert tortrygginn.
“Þér hafið haft bréaskifti við
Jerome, að því er eg hefi heyrt,”
mælti Fielding alt í einu. “Þér haf-
ið skrifað honum öðru hvoru.
Hvernig liggur i þvi?—Voruð þið
þá svona góðir kunningjar?”
“Nei, en hann var einasti maður-
inn, sem gat frætt mig um það,
hvernig Maríu liði. Því þótt María
hefði vísað mér á brott og neitað
að sjá mig framar, hugsaði eg samt
alt af um hana, og eg hafði áhyggj-
ur út af líðan hennar. Eg hefi
hugsað um hana daga og nætur. Eg
varð að vita, hvernig henni liði. Þér
skiljið það—eg var alt af með ótta
og angist hennar vegna. Svo datt
mér í hug að skrifa Jerome og biðja
hann að segja mér, hvernig henni
liði. Hann svaraði mér líka. Eg
hefi annars eitt bréfið frá honum
hérna hjá mér.”
Hann tók upp vasaveski sitt og úr
því skrifaða örk, er hann rétti lög-
manninum.
Skriftin var erfið aflestrar, og
réttritunin mjög bágborin; en F-ield-
ing var vanur margskonar undarleg-
urn brqfaskriftum, og hann komst
því tiltölulega létt fram úr bréfi
Jerome’s gamla. Það hljóðaði á
þessa leið;
Eg þakka yður margfaldlega fyr-
ir peningana, þeir komu að góðu
ZAM-BUK
læknar fljótt
BLÖÐRUR og FÓTASÁR
Ointment 50c
Medicinal Soap 25c
haldi. Það er fremur þröngt í búi
hjá mér. .Barling eftirlét mér ekki
neitt, þótt eg hefði þjónað honum í
svo mörg ár. Þér skiljið því, að eg
hefi ekki annað til að lifa á en það
litla, sem eg hefi lagt frá af hinum
litlu launum mínum, og eg hefi því
fulla þörf fyrir þá upphceð, sem þér
haf ið verið svo góður að senda mér.
Ungfrú Maríu líður eins og vant er.
Það er ekkert sérstakt nýtt að segja
yður. Hún hefir mjög hljótt um
sig, og eg held, að hún sé með heila-
brotum út af bróður sínum, sem-
druknaði á hafinu. Ungfrúin talar
aldrei um yður við mig. í húsinu
eru ekki 'aðrir en eg og frœnka mín,
Fanny.—Ungfrú María fœr aldrei
neina heimsókn. Það koma oft ýms-
ir og vilja tala við hana, en hún vill
ekki tala við neinn. Menn skilja
ekkert í, að hún skuli vilja búa á-
fram í þessu húsi, því að það sé ekki
holt fyrir hana. .Enn þá einu sinni
beztu þakkir fyrir peningana.—Eg
er alt af yðar reiðubúinn,
virðingarfylst,
George Jerome.
Fielding leit upp.
“Þér hafið sent honum peninga?”
mælti hann skarpt. “Hvers vegna?”
“Eg sendi honum peninga, af því
eg vildi fá fregnir um það, hvernig
Maríu liði,” svaraði ungi maðurinn
viðstöðulaust. “Það er ekkert
furðulegt við það né óalgengt, að
maður gefi þjóni skildinga fyrir
þes háttar greiða.”
Lögmaðurinn kinkaði kolli og var
hugsi.
“Þér komið vel fyrir yður orði,
Jamieson,” mælti hann. “Það er
ekki hægt að flækja yður í neinu.”
“Ef hefi ekki búið mig undir það,
sem eg ætlaði að svara,” mælti
Jamieson. “Eg hefi aðeins sagt yð-
ur sannleikann, bláberann sannleik-
ann.”
Hurðin á klefa Belmonts var opn-
uð, og Fielding lögmaður kom inn.
Ralph leit upp.
“Nú er Jamieson hérna kominn,
svo að þér getið talað við hann,”
mælti Fielding. “Eg áleit, að það
væri bezt, að þið hittust.”
“Eg kæri mig ekkert um að tala
við hann,” mælti Fielding. Eg á-
leit, að það væri bezt, að þið hitt-
ust.”
“Eg kæri mig ekkert um að tala
við hann,” mælti Ralph. “Málið er
ósköp einfalt og blátt áfram. Ann-
aðhvort játar hann á sig sökina eða
neitar. Eg get ekkert gert í því
efni.”
“Það getur samt verið æskilegt,
að þið fáið að tala saman,” mælti
Fielding. “Annars er það sannfær-
ing mín, að Jamieson sé ekkert við
morðið riðinn.”
“Það get eg samt ekki skilið,”
mælti Ralph þungbúinn. “Eg trúi
ekki öðru, en að Maria segi satt.
Hvers vegna ætti hún að ljúga—
núna ?”
“Nei, nei, en nú getið þér sjálfur
heyrt skýringu hans á málinu. Eg
tók hann með mér hingað til þess, að
hann fái tækifæri til að segja yður,
hvað hann veit um málið. Þér kom-
ist ekki hjá að hlýða á hann. Það
væri rangt gagnvart honum, ef þér
neituðuð því.”
Fielding gekk út úr klefanum, og
er hann kom inn aftur, hafði hann
Jamieson með sér.
Ungu mennirnir stóðu nú and-
spænis hvor öðrum. Jamieson steig
feti framar og rétt Belmont hendina,
en Ralph stóð grafkyr og tók ekki
i hana.
“Hr. Fielding óskaði þess, að eg
kæmi hingað,” mælti Jamieson.
“Hann hefir heyrt frásögn mína og
hefir nú beðið mig að endurtaka
hana fyrir yður. Eg veit ekki hvort
þér kærið yður um að hlusta á
mig ?’ ’
“Eins og yður þóknast,” mælti
Belmont stuttur i spuna. “Eg er
til taks.”
“Gott og vel. Eg skal þá segja
yður, hvað fram fór milli okkar
Barlings, kvöldið, sem hann var
drepinn. Eg skal halda mér við
staðreyndirnar, svo getið þér sjálf-
ur dregið yðar ályktanir.”
Belmont kinkaði kolli.
Jamieson hugsaði sig um allra
snöggvast, svo byrjaði hann og
skýrði Belmont frá þátttöku sinni í
viðburðum kvöldsins.
Hann sagði sögu sína í áþekkum
orðum og hann hafði notað, er hann
skýrði Fielding frá málinu, og lög-
maðurinn hlustaði gaumgæfilega á
hann til þess að ganga úr skugga
um, hvort það væri enginn munur
á frásögninni. En það var ekki.
Jamieson sagði hvert atriði nákvæm-
lega á sama hátt og áður.
En hvað svo? Þeir voru samt
engu nær en áður. Ralph og Jamie-
son voru báðir þeirrar skoðunar, að
Maria hefði sjálf framið glæpiíin, en
þeir nefndu það ekki með einu orði.
Þeir vissu hvor um sig, að þeir voru
saklausir, og það fór nú að verða
Jamieson ljóst, að Ralph var ekk-
ert við morðið riðinn frekar en
hann sjálfur. Það var þvi—eins og
Fielding neyddist til að gefa í skyn
—enginn annar möguleiki en sá, að
María væri hinn seki.
“Við skulum svo ekki fjölyrða
frekar um það,” mælti Belmont í ó-
skýrum málróm. Hann stökk upp
og stóð beint andspænis Jamieson.
“Jamieson,” mælti hann og greip
hönd hans, “littu beint framan í mig.
Eg hefi þekt yður í mörg ár, og eg
hefi ávalt talið yður heiðarlegan
mann, er aldrei mundi ljúga sig frá
neinu. Eg trúi því heldur ekki
núna, að þér séuð að ljúga yður
frá þessu. Segið mér nú hreint og
beint—voruð það þér, sem drápuð
Austery Barling?”
“Nei, í Guðs nafni—nei!”
“Eg trúi yður,” svaraði Belmont.
Svo sneri hann sér að Eielding.
“Við erum jafn nær og áður og
komumst ekki lengra,” mælti hann,
“og það er því tilgangslaust að fást
nokkuð frekar við þetta. Það sem á
að verða, það hlýtur fram að ganga.
Eg hefi frá upphafi tekið skömm-
ina og sökina á mig, og ætla eg mér
að ljúka því, sem eg hefi byrjað á.
Eg æski ekki eftir frekari rannsókn-
um, og eg óska yfirleitt ekki frekari
aðgerða í þessu máli. Jamieson,”
bætti hann svo við. “Verið góður
við Maríu og hjálpið henni. Eg
trúi yður og treysti, og eg vona að
yður þyki svo vænt um hana, að þér
munið geta hjálpað henni til að bera
alt þetta.”
Jamieson beygði höfuðið. Hann
var mjög fölur í andliti, er hann
sneri sér við og flýtti sér út úr
klefanum.
“Jæja, hvað nú?” spurði Jamie-
son, er þeir Fielding voru komnir
út.
“Nú er um að gera, að komast
eftir, hver það er, sem hefir myrt
Austery Barling,” mælti Fielding.
“Nú verður að fara að leita sann-
leikans.”
38. KAPÍTULI.
Heitorði brugðið
“Er þetta alvara þín, Elsa? Ertu
alveg ákveðin í þessu?” spurði Sir
John Ventor.
“Já, mér er fylsta alvara,” mælti
unga stúlkan rólega. “Mér hefir
aldrei geðjast að Giles—það finn eg
bezt núna. Eg hefi aldrei treyst
honum. Ef þú aðeins vissir, frændi
. . . .” Hún þagnað snöggvast, eins
og hún væri að hugsa sig um, en
hélt svo áfram og horfðist í augu
við Sir John. “Ef þú vissir, hvern-
ig Giles hagaði sér, meðan við vor-
um á eynni, þá mundir þú aldrei
hafa leyft honum að setja fót sinn
inn fyrir þínar húsdyr.”
“Hvað áttu við?” spurði Sir John
alveg forðviða og leit á hana.
“Hvað á þetta að þýða? Eg hélt að
Giles hefði reynst eins og hetja, og
að það væri honum að þakka, að
þú komst lifandi út úr þessum æfin-
týrum.”
Elsa brosti biturt.
“Sannleikurinn lítur talsvert
öðruvísi út, frændi,” mælti hún.
“Giles hagaði sér eins og bleyða, því
það er hann. Þú getur ekki ímynd-
að þér hvílik andstygð mér hefir
verið það, að sjá honum hælt og
hossað, bæði á leiðinni hingað með
skipinu og svo hér í Lundúnum!
Blöðin hafa hlaðið honum lofkesti,
og honum hefir verið hælt á hvert
reipi. Hvað mundi alt þetta fólk
segja, ef það vissi sannleikann í
málinu! Og sannleikurinn, frændi
minn, sannleikurinn er sá, að alt
það, sem Giles hefir hlotið lof og
hrós fyrir, það hefir annar maður
gert, en alls ekki Giles. Meðan
Giles lá marflatur, skjálfandi af
hræðslu og angist, framdi hinn mað-
urinn öll afrekin. Það var ekki
Giles, sem varði mig og verndaði—
'-=-—-----•-----■-•-•-----.-,
POLLYANNA ÞROSKAST
Eftir ELEANOR II. PORTER
°—,—,—.— —
“Frænka! þetta er Jimmy Bean!
Þú hlýtur að muna eftir honum. 1 ofboðinu
hafði Pollyanna gleymt því að sá, er hún
talaði við var nú orðinn fullvaxta maður, en
ekki drengur, eins og ætla hefði mátt af mæli
hennar. Mrs. Chilton hafði veitt þessu eft-
irtekt. “Eg efast ekki um,” sagði hún, “að
Mr. Pendleton sé prúðmenni; en mér þykir
fyrir því, að Timothy skyldi leggja á sig
svona mikið ómak okkar vegna.”
‘ ‘ Þetta er ekkert ómak, ’ ’ sagði hinn ungi
maður. “Með ykkar leyfi vildi eg mega ná
haldi á farangrinum. “Þökk fyrir, innileg
þökk,” sagði Mrs. Chilton; “við hefðum nú
auðveldlega getað annast um þetta sjálfar. ”
En úr því sem komið var gat frúin ekki ann-
að, virðingar sinnar vegna, en þegið þetta
vinsamlega boð.
Ferðin heim var hljóðlát; Timothy hafði
fundið til móðgunar yfir því hvernig fyrver-
andi húsmóðir hans tók honum; liann sat
þungbúinn í framsætinu með herptar varir.
“Það verður víst svo að vera, bamið mitt,”
sagði Mrs. Chilton liálf þreytulega. “Við
verðum vafalaust að aka með honum heim,
lir því sem komið er. ” Pollyanna kinkaði
vingjarnlega kolli til þeirra allra, er liún
kannaðist við og kom auga á; hún var líka
dálítið þreytuleg og fámælt. Þó gat hún ekki
orða bundist, er henni varð litið á Jimmy.
“En hvað hann hefir tekið yndlslegum þroska
frá því er eg sá hann síðast og hve brosið er
töfrandi,” sagði hún, án þess að veita því
nokkra minstu eftirtekt hverjár viðstaddir
voru. Orð hennar dóu út í geiminn, því eng-
inn svaraði henni. “Mér dylst það samt sem
áður ekki hvílíkum feikna framförum þessi
ungi maður hefir tekið,” bætti hún við.
Timothy hafði verið í of þungu skapi til þess
að ljáta í ljós við Mrs. Chilton hvernig um-
horfs væri heima; það fékk því frúnni engan
veginn lítillar undrunar, er hún steig inn
fyrir þröskuldinn á heimili sínu 0g sá stof-
urnar skreyttar fe^urstu blómum; um alt
þetta hafi Nancy gamla annast, og það var
heldur enginn ómyndarbragður á því. Polly-
anna gat ekki orða bundist. “En hvað öllu
er haganlega fyrirkomið. Og hér er Nancy
til þess að bjóða okkur velkomnar. Er ekki
þetta alt saman blátt áfram dásamlegt.
Rödd Pollyönnu titraði lítið eitt þó í
henni væri engu að síður nokkur ánægjublær.
Undarlegt fanst henni það samt, að koma
heim án læknisins, eins 0g hann líka hafði
ávalt borið hana á örmum sér; en á hinn bóg-
inn var henni það þó fullljóst, að frænku henn-
ar væri að sjálfsögðu tómleikinn margfalt til-
finnanlegri. Pollyanna vissi það vel að þó
andlitsblæja frænku hennar væri þykk, þá
gátu þó þeir, er bezt þektu til, greint á bak
við tárvot augun. Henni var það ennfremur
Ijóst, að auðveldlega gat svo farið nær sem
vera vildi að hún léti óánægjuna bitna á sér,
eða þá Nancy, eins og til þess að dylja skap-
ferli sitt öðrum. Það kom því engan veginn
flatt upp á hana, er hún heyrði frænku sína
viðhafa eftirgreind ummæli við Nancy: “Að
vísu hefir þú komið öllu haganlega fyrir, og
vafalaust hefir það kostað þig ærna fyrir-
höfn; þó hefði eg miklu fremur kosið, að þú
hefðir látið alt þetta umstang ógert.”
Það var engu líkara en veslings Nancy
stirðnaði öll upp við ummæli húsmóður sinn-
ar; hún var stórlega móðguð, sem sízt var að
furða. “Eg hélt, Miss Polly, nei Mrs. Chil-
ton, að tilraun mín yrði einhvers metin; alt
þetta litla, sem eg gerði var þó ábyggilega
gert í góðri meiningu.”
“Eg vil ekki heyra þetta framar nefnt
á nafn,” sagði Mrs. Chilton, um leið og hún
vatt sér snarlega út úr stofunni. Fáum mín-
útum síðar heyrðu þær að hún gekk til svefn-
herbergis síns og skelti í lás.
Þetta fékk mikið á Nancy; henni varð
afskaplega órótt innanbrjósts.
“Kæra Pollyanna,” sagði liún svo í hálf-
um hljóðum. “Hvað hefi eg til saka unnið.
Þetta litla, s(em eg vann að undiirbúningi
heimkomunnar, svo sem að snyrta vitund til
í húsinu, gerði eg alt í beztu meiningu, og
trúði því statt og stöðugt að það hiyti að
verða minni gömlu húsmóður til ánægju.”
“Um tilgang þinn er heldur ekki að vil'ast,”
sagði Pollyanna, um leið og hún seildist eftir
vasaklút til þess að þerra af sór tárin. “Þetta
var alt saman undurfalleg gert af þér, já
yndislega fallegt,” sagði hún.
“Þó féll húsmóður þinni það ekki.” sagði
Nancy, döpur á svip, og, og með hálfgerðan
örvænting'arhreim í röddinni.
“ Henni þótti nú reyndar vænt um undir-
búning þinn að heimkomunni engu að síður,
þó hún vildi ekki kannast við það fyrir þér,”
sagði Pollyanna góðlátlega. “Hún óttaðist
auðsjáanlega að opinber þakklætis viðurkenn-
ing gæti leitt til þess að opirtbera eitthvað er
hún helzt vildi geyma vandlega með sér
sjálfri. Hugsunarsemi þín vakti hjá mér ó-
umræðilegan fögnuð.” Svo greip Pollyanna
til vasaklútsins á ný og hallaði sér grátandi
upp að Nancy.
“Eg veit að eg má ekki gráta þegar
frænka sér til,” mælti Pollyanna; “hennar
byrði er margfalt þyngri mínum byrðum,
hennar sorg minni sorg. Mér hefir verið það
langa lengi ljóst hvernig henni er innan-
brjósts.”
“Aumingja, blessuð konan,” sagði
Nancy. ‘ ‘ En að liugsa sér annað eins og það,
að fyrsta verk mitt, eftir að hún kom heim,
eða undirbúningur minn að heimkomu hennar
skyidi verða til þess að særa hana, er þyngra
en tárum taki. ’ ’
“Frænka er ekkert sár við þig,” sagði
Pollyanna í hughreystandi róm. Framkoma
hennar gagnvart því fólki, er hún umgengst,
•stjórnast af skapgerð hennar; hún hefir í
rauninni aldrei getað á heilli sér tekið frá
því er læknirinn lézt; hún varpar stundum
yfir sig þessari kaldhranablæju til þess að
leiða athygli frá því, hvernig henni er í raun
og veru innanbrjósts; hún kemur oft og ein-
att nákvæmlega eins fram við mig, og mér
er kunnugt um ástæðuna. ”
“Nú skil eg betur hvernig í öllu liggur,”
sagði Nancy blíðlega. ” “Blessuð sálin, já,
hún á sannarlega bágt, blessuð sálin; hún
hefir mikið mist. Mér þykir vænt um að eg
skvldi samt. sem áður snúast í þessu lítilræði
kringum húsið og innan um stofurnar, ekki
h\rað sízt þín vegna, kæra Pollyanna.”
“Eg er þér ósegjanlega þakklát,” mælti
PoIIyanna ofur lágt. Nú líður mér margfalt.
betur, góða Nancy. Nú er farið að verða
framorðið og tími kominn fyrir þig að fara.”
“Eg hafði hugsað mér að dvelja dálítið
lengur,” svaraði Nancy. “Lengur, svo þú
ætlar að dvelja hér lengur; eg hélt þú værir
gift kona, eða ertu ekki gift Timothyf ”
“Auðvitað erum við gift; hann amast
ekki við því þó eg tefji hérna stundinni leng-
ur; honum þykir meira að segja vænt um
það, þín vegna, barnið mitt. ”
“Nancy, kæra Nancy; þu getur ekki í-
lengst hér; við gætum ekki látið þig gera
það,” sagði Pollyanna. “Við getum ekkert
fólk haft, eins og þú sennilega veizt. Eg ætla
sjálf að annast um lieimilisstörfin. Frænka
hefir gefið í skyn, að við yrðum að gæta alls
hugsanlegs sparnaðar, og skilst mér á því að
f járhagur hennar sé ekki sem beztur. ’ ’
“Eins og eg myndi krefjast peninga fyr-
ir nokkra smásnúninga innan húss! Ekki
nema það þó. ” Pollyanna var þannig á svip,
að Nancy þagnaði í miðju kafi; flýtti sér fram
í eldhúsið til þess að gæta að hvernig hænsna-
steikinni í ofninum liði. Það var ekki fyr en
löngu eftir kveldverð, að Mrs. Timothy Dur-
kin var fáanleg til þess að fara beim með
manni sínum. Áður en hún fór liafði hún
margítrekað það, að hún væri fús til að koma
nær sem vera vildi til þess að létta undir á
heimilinu.
Þegar Nancy var farin gekk Pollyanna
inn í dagstofuna til frænku sinnar, er sat þar
alvarleg og hugsi með hönd undir kinn.
“Á eg ekki að tendra eld,” sagði Polly-
anna blíðlega við frænku sína.
“Eg held það.”
“Var ekki veslings Nancy hugsunarsöm,
að búa svona yndislega undir heimkomu okk-
ar?”
Mrs. Chilton svaraði engu til.
“Eg stend undrandi yfir því hvar og
hvernig hún hefir viðað að sér öðru ein ó-
grynni af skrautlegum blómum og þessum;
hún hefir fylt með þeim eitt herbergið eftir
annað; jafnvel svefnherbrgin líka.”
Ekkert svar.
Pollyanna varp mæðilega öndinni, um
leið og’ hún leit rannsakandi augum til frænku
sinnar. Eftir stundarþögn mælti hún á ný.
Eg hitti gamla Tom úti í garðinum. Veslings
maðurinn. Eg held hann sé langtum verri
af gigtinni en nokkru sinni fyr; hann var
allur í keng. Hann spurði mig spjörunum
úr, og mest alt var það að einhverju leyti
um þig. ’ ’
Mrs. Chilton greip snögglega fram í fyr-
ir henni. “Reyndu nú einu sinni að líta á
málin frá alvöruhliðinni, Pollyanna. Segðu
mér hvað við eigum að taka til bragðs. Eins
og nú horfir við, er ekki annað sjáanlegt, en
að tekjulindir mínar þorni í botn nær sem
vera vill. Að vísu er ef til vill eitthvað af
eignum mínum einhvers virði, þó enn sé alt á
huldu um það; þó hefir Mrs. Hart sagt mér,
að eins 0g nú hagi til sé lítil von um að þær
gefi nokkuð af sér í aðra hönd. Við eigum
ennþá eitthvað af skildingum í bankanum, og
ef til vill eitthvað svolítið annað. Við eigum
þetta hús. En hvað gagnar það okkur. Ekki
neytum við þess; við kaupum heldur ekki fyr-
ir það fötin utan á okkur. Það er langt of
stórt fyrir okkur, eins og högum okkar -*nú
er háttað, 0g eins og sakir standa eru tæpast
líkur til að það seldist fyrir hálfvirði, nema
þá af einhverri tilviljun.”
“Selja húsið, þetta yndislega hús; það
gæti ekki kornið til nokkurra mála,” sagði
Pollyanna.
“Það getur auðveldlega rekið að því,”
sagði Mrs. Cliilton með þungan alvöruhreim
í röndinni. “Við verðum að afla okkur
brauðs; hjá því verður ekki komist. ’ ’
“Þetta alt saman skil eg,” mælti Polly-
anna; eg sem altaf er svöng, hvað mikið sem
eg borða. Og fagnaðarefni hlýtur það að
vera miklu fremur en hitt, að hafa góða mat-
arlyst.”
“Sennilega. Þú getur vafalaust ávalt
glatt þig við eitthvað. En nú snýst alt um
það, hvernig ráðist fram úr með framtíð okk-
ar; um þetta verðurðu að hugsa, og hugsa
um það í fylstu alvöru.” “Eg hefi alt af
verið að hugsa og alt af verið að hugsa í al-
vöru, að því er mér finst. Eg hefi meira að
segja verið að hugsa um að vinna mér sjálf
inn peninga.”
Þungt andvarp leið frá brjósti Mrs. Chil-
ton. “Ekki nema það þó; hvern myndi hafa
deymt um að dóttir Harrington fjölskyldunn-
ar yrði að vinna í búð eða á skrifstofu til
þess að afla sér daglegs brauðs.” “Engin
lítilsvirðing getur verið í því,” svaraði Polly-
anna. “Ef til vill ekki, en óneitanlega kem-
ur það mjög í bága við þann metnað, er ein-
kent hefir Harrington fjölskylduna mann
fram af manni.”