Lögberg - 19.07.1934, Síða 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 19. JÚLÍ, 1934
Maðurinn frá Indiana
Eftir BOOTIi TABKINGTON
“Eg bara veit að henni þykir vænt um
hann, hvað sem hún segir eða hvað sem liún
gerir. Veistu hvað hún er að gera fyrir hann
í dagú’
“Nei.”
‘ ‘ Þegar þau töluðust við í þessu samsæti
um daginn, þá sagði hann eitthvað, sem gaf
til kynna að hann myndi ekki kæra sig um
að koma aftur til Plattville. — Þú mátt eng-
um segja þetta, ekki nokkrum manni.—Hún
trúði mér fyrir því. ”
“Nú, hvað var það V'
“Veistu hversvegna þessir menn eru
komnir hingað til að hafa tal af henni. Þeir
Warren Smith, Landis, Horner, Boswell og
Tom Martin og Keating frá Amo, og þessir
tveir frá Gaines?”
“Eitthvað í sambandi við stjórnmál, er
það ekki í”
“Eig held nú það. Bíddu þangað til í
kveld, þá skal eg segja þér hvað um er að
vera,—ef þú getur })agað.”
Minnie lagði saumakörfuna frá sér. “Eg
get sjállfsagt 'þagað yfir því. Eh hvað kemur
það málinu við?”
“Þú ahlar þó ekki að skifta um skoðun;
það er bara þakklátssemi af hennar hálfu?”
“Hún veit að Harkless gaf föður hennar
vinnu og bjargaði honum frá því að leggjast
í drvkkjuskap.”
“Það veit eg vel. Hún ásakar sjálfa sig
fvrir að hafa ekki hugsað um Fisbee, heldur
látið aðra gera það. Hún veit að Harkless
bjargaði honum. Það hefir Eisbee sjálfur
sagt henni. Reyndar þarf hiín ekkert að á-
saka sig, því að hún vissi ekki hvernig ástatt
var fyrir gamla manninum. Auðvitað er hún
þakklát, en það er meira en það. ”
“Nei.”
“Jæja, eg bjóst aldrei við því að eiga
síðasta orðið.”
“Það stóð ekki til.”
“Auðvitað ekki, auðvitað ekki,” sagði
dómarinn stuttur í spuna. Minnie svaraði
engu, en fór að raula gamalt lag.
Warren Smith kom fram í dyrnar. “ Viltu
koma inn til okkar snöggvast, dómari góður ?
Við þurfum þín með.”
Briscoe kinkaði kolli og reis á fætur.
Þegar hann kom að dyrunum heyrði hann að
Minnie sagði: “Hún er óútreiknanleg; samt
held eg að hún elski hann ekki.”
“Þarna ertu lifandi komin,” sagði dóm-
arinn og hló. “Eg vissi að þú myndir eiga
síðasta orðið.” Svo stóð hann nokkra stund
í dyrunum, en gekk inn í húsið, þegar kallað
var á hann í annað sinn.
Briscoe hafði fært fram sínar skoðanir
á kæti Helenar, samt efaði hann ekki það sem
Minnie sagði, að þessi unga stúlka myndi
skemta sér ágætlega í Carlow. Ag þætti starfið
ánægjulegt. Hún gat komið og farið eins og
henni sýndist og sameinað starf og skemtun.
Alt af hafði hún nóg að gera, og sóttist eftir
nýjum verkefnum. Hún kom til Carlow eins
óvön öllum staðháttum, eins og Harkless var í
fvrstu; þekking hennar á starfinu miklu
minni, og reynslan engin. En bæði voru þau
fædd í þessu ríki og bæði áttu í.ríkum mæli
þá eiginlegleika Ameríkumannsins, að geta
hagað sér eftir öllum aðst.æðum, og unað
sér við hvaðeina, sem forsjónin hafði ráð-
stafað.
Helen reyndi aldrei að gera nokkuð til
þess að sýnast önnur en hún yar. Hún um-
gekst alla, sem jafningja sína. Eftir viðtalið
Við Harkless hætti hún alveg að rita um toll-
málin.
Rodney McCune var nú farinn að láta á
sér bæra og þeir, sem fylgt höfðu hinum særða
mótstöðumanni hans, þótti nú sem málstað-
ur þeirra væri tapaður. Gamli félagsskapur-
inn, sem Herald hafði eyðilagt. fór nú að
styrkjast og þeir, sem svikist höfðu úr leik,
fengu kjarkinn aftur. Þeir fóru að öllu í
laumi, en þó var nú svo í pottinn búið að
Halloway hlaut að tapa útnefningu. John
Harkless lá veikur og Rodney McCune myndi
ná útnefningu og kosningu til þings. En einn
góðan veðurdag vöknuðu menn upp við það
að flokkur Harkless hafði eignast leiðtoga.
Margir þeirra trúðu því að hann væri ungur
lögmaður, Keating að nafni, frá Arno; en
Keating leit öðruvísi á málið.
Helen var hálf smeyk og mjög óstyrk á
taugum, út af þessum stjórnmálafundi, sem
hún hafði boðað til hjá dómaranum. Hún
hafði ráðstafað öllu sem best. Hún ætlaði
sér að koma ýmsu í framkvæmd, en vildi að
tillögurnar kæmu frá Arno eða Gaines, svo að
fólk þaðan ímyndaði sér að það ætti upptök-
in að öllu saman. Þess vegna lét hún nú
kalla á Briscoe. Dómarinn var áhrifamaður
innan flokksins, þegar hann vildi beita sér. en
seinni árin hafði hann látið duga að kasta
atkvæði sínu, án þess að skifta sér moira af
málefnunum.
Þegar hann kom inn í stöfuna sá hann
að allir voru í hálfgerðum vandræðum. Helen
sat út við glugga og talaði við Fisbee gamla í
hálfum hljóðum. Annar erindrekinn frá
Gaines gekk um gólf og hrópaði: “Agæt
hugmynd, ágæt hugmynd!” (Hann þóttist
eiga þessa hugmynd sjálfur). Martin strauk
skegg sitt og ræddi við Landis og Horner, og
mennirnir frá Arno sátu úti í horni, en um leið
og dómarinn kom inn, stóð annar þeirra á
fætur og sagði með hvellum róm: “Þetta er
maðurinn. ”
“Hvaða maður er eg, Keating?” spurði
Briscoe glaðlega.
“Við ætlum að útskýra þetta betur,”
svaraði hinn og sneri sér að sveitunga sínum.
.“Segðu honum frá því, Boswell.”
“Jæja, það er nú svona,” sagði Bosweli
og stamaði, svo leit hann í kringum sig vand-
ræðalega og þagnaði alveg.
“Nú, hvernig er það ?” spurði Briscoe.
Helen hló og leit yífir hópinn. ‘ ‘ Þetta er
viðkvæmt mál. Við erum, sem sé, að ráð-
leggja að láta Halloway fara.” Nú fór
feimnin af þeim, sem þarna voru og allir tóku
til máls í einu.
“Bíðið þi<5 nú dálítið og lofið mér að
skilja þetta. Hvað viljið þið að eg geri.”
“Eg skal segja þér það,” sagði Keating
“Þú veist að menn eru farnir að hugsa til
útnefningar. Flokkur McCune, sem Herald
tvístraði, er nú aftur farinn að láta til sín
taka. Nú vita þessir kauðar að McCune sigr-
. ast á Halloway, af því að Harkless er fjær-
verandi. Ejns og þú veist, þá viljum við
ekki McCune. Hann gerði okkur nóga bölv-
un áður en Harkless kom honum burt, en nú
kemst hann að atftur, ef við ekki gætum okkar.
IMcCune er versti fjandans óþokki—eg vona
að ungfrú Helen Ifvrirgefi orðbragðið—og
Herald kom honum burt, þó að enginn vissi
hvemig 'það var gert. Nú verðum við að fá
einhvern, sem getur sigrað hann. Okkar
flokkur ratður öllum nefndunum, en hinír
ra:gja nefndirnar og kalla þær ‘tól John Hark-
less.’ Fyrir svo sem viku sáum við að Hallo-
way lilaut að tapa; það er áreiðanlegt að hann
er úr sögunni. Við skrifuðum Harkless og
sögðum honum alla málavexti og báðum hann
að koma, en vinur hans í Rouen svaraði bréf-
inu. Hann sagði að Harkless hefði versnað
aJftur, og að hann myndi ekki þola að standa
í neinu ]>rasi. Þessi vinur hans las því þréf-
ið og samkvæmt læknisráði fekk Harkless
ekki að sjá 'það, en okkur var vísað til rit-
stjóra Herald. Þá snerum við okkur til.Miss
Sherwood, og þannig atvikaðist þessi fundur.
Halloway er mesti heiðursmaður, það vita
allir, og ef til vill var hann bezti maðurinn,
sem Harkless gat sent á þing, en hann er ekki
sérstaklega gáfaður—”
Martin gamli tók fram í. “Þú hefir lík-
lega ekki hejrrt fvrirlesturinn hans, ‘Fortíð,
nútíð og framtíð’?”
“Þar að auki,” hélt Keating áfram,
“hefir Halloway verið þingmaður nógu lengi
og fengið nógan heiður af }>ví embætti, og eg
geri ráð fyrir að hann myndi til með að draga
sig í hlé. Jæja, við höfum rætt um þetta fram
og aftur og ekki komist að neinni niðurstöðu.
Við viljum ekki berjast vonlausri baráttu, ef
hægt er að finna mann, sem getur leitt okkur
til sigurs. Samt vitum við að Harkless vill
að við fvlgjum Halloway, og það hefði hann
gert ef hann hefði verið hér nú. En Helen
Sherwood sagði okkur að hún hefði fengið
bréf frá Harkless eftir að hann veiktist í
seinna sinn, þar sem hann gaf henni fult vald
til að stjórna blaðinu og stefnu þess eftir því
sem henni sýndist bezt. Mr. Smith sagði að
við yrðum að láta Kedge fara og útnefna
einhvern, sem að flokkurinn væri ánægður
með. Kedge er sanngjarn og myndi strax
fallast á þessa róðstöfun. Miss Sherwood
sagði okkur að hún væri enn ókunnug hér og
bað okkur að benda sér á einhvern mann, sem
mikið hefði starfað, en aldrei gegnt opinberu
embætti, og væri svo vinsæll af alþýðu. að
hann væri viss um að sigra McCune. Ef við
gætum bent á slíkan mann, þá ætlar hún að
styrkja hann með ráði og dáð. Þar sem Hark-
less er ekki, sem stendur, forráðamaður blaðs-
ins má treysta því að þetta loforð verði efnt.
Nú, okkur datt víst öllum það sama í hug,
en það var Mr. Bence, sem fyrstur kom orð-
um að því.”
Mr. Bence var sá, sem gengið hafði um
gjólf og hrópað, “ágæt huggnynd,” og nú
stakk hann annari hendinni í barm sér og
veifaði hinni, og setti á sig eins mikinn hötfð-
ingssvip og nokkrum ungum manni með hvít-
ar augabrýr er mögulegt að gera.
“Nafn Harkless.” sagði hann með ákatfa,
“nafn Harkless hrífur hugi fólksins. Frétt-
in um að hann verði í kjöri, fer eins og logi.
yfir akur um alla sveitina. Allir góðir menn
munu fylkjast um merki hans. Á útnefning-
arþingi mun nafn hans bergmála í salnum, og
óvinir hans munu verða að athlægi.”
‘ ‘ Harkless. ’ ’ hrópaði Briscoe. ‘ ‘ Því datt
engum það í hug tfyrir löngu síðan?”
“Þú ert þessu þá samþykkur?” spurði
Keating.
“Já, eg held nú það.”
Keating tók í hönd honum. “Við sigr-
um auðveldlega. ” sagði hann. “Hvar sem
er munum við hafa meirihluta. Margir úr
mótstöðuflokknum snúast með okkur. Fólk
skammast sín fyrir það sem Krossgötumenn
gerðu og vill gjarnan bæta það upp með því
að kjósa hann nú á þing. Það er aðeins tvent
til fvrirstöðu, Halloway og Harkless sjálfur.
Það er áreiðanlegt að liann tekur ekki 'í mál
að keppa við Halloway. Þess vegna verður
að halda þessu leyndu fyrst um sinn. Það
gerðu hinir og við skulum gera það sama.
Við höfum ráðstafað öllu.”
“ Já, það er alt fyrir fram ákveðið, ” sagði
Bence. “ Því nafn Harkless—,” Keating tók
fram í fvrir honum.
“Við útskýrum þetta fyrir erindrekum
Halloways. Svo tölum við um þetta við hina,
sem eru hálf-volgir með McCune. Þeir verða
færri, sem verða á móti Harkless; við þurf-
um aðeins að koma orðrómnum af stað. Alt
þarf að gerast í laumi. Þegar útnefningar-
fundurinn kemur saman og" nöfn Halloways
og McCune verða borin fi’am, þá fáum við
einhvern góðan ræðumann til að útnefna
Hax-kless. Svo fer fram fyrsta atkvæða-
giúpiðslat Harkless fær þau atkvæðc, sem
farið hefðu til McCune, ef við hefðum setið
aðgerðarlausir. Halloway fær öll þau at-
kvæi, sem hann hefði fengið ef hann hefði
sótt gegn MeCune einum. Við aðra atkvæða-
greiðslu fær Harkless öll atkvæði Halloways,
og þá er sigurinn vís. Það verða engin vand-
ræði, ef við förum skynsamlega að öllu. Tím-
inn er naumur, en alt mælir með okkur. Auð-,
vitað má Halloway ekkert vita um okkar ráða-
gerðir. ”
“1 fljótu bragði virðist þetta undirferlis-
legt,” sagði Warren Smith. “En Miss Sher-
wood sagði að hjá því yrði ekki komist, sér-
staklega þegar um eins heiðvirðan mann eins
og Harkless er að gera. Samt eru engin svik
í þessu og hann verður ánægður með alt sam-
an, þegar það er um garð gengið og hann út-
nefndur.”
“Auðvitað er })etta heiðarleg aðferð,”
sagði Bence. “Við þurfum mannsins með og
við skulum ná honum. ”
“Eitt er varhugavert,” bætti Keating
við. ” Kedge er heiðvirður maður, en hann er
nógu eigingjarn til þess að ónáða sinn bezta
vin á banasænginni og það gæti vel farið svo
að hann yrði hræddur á síðustu stundu og
sendi Harkless skeyti um að koma á sjvikra-
böi’um til útnefningarfundar. Það dyg’ði alls
ekki, en Miss Sherwood hélt að við gætxxm
kannske komið í veg fyrir það með því að
kalla fuxxdinn einxxm þremur dögum fvr en
áætlað var. Það er hættulegt, vegna þess að
það styttir tímann. Samt ætti ekki að muixa
mikið xxm eina þrjá daga. Þú verður útnefn-
ing 7. september. Nú viljum við xrita, dóm-
ari, hvort þú værir fáanlegur til að mæta sem
erindreki og flytja xxtnefningarræðuixa fyrir
Harkless. Viltu gera það?”
“Vil eg gera það?” hrópaði Briscoe og
barði hnefanum í borðið. “Gei’a það? Eg
skyldi gjarnan fara fótgangandi til Rouen
og' til baka atftur, til að flytja slíka ræðu.”
Allir stóðu á fætur og þyrptust ptan um
dómarann. Þau tóku í hönd lians og höguðu
sér eins og þau væru þegar viss xxm sigur.
Martin beygði sig yfir Heleix og spui’ði ósköp
sakleysislega hvort hún vihli taka í hönd þess
manns, sem greitt hefði atkvæði með Shem
í örkinni hans Nóa.
“Eg vei’ð að þakka þér fyrir að ráða nið-
urlögum Kedge Hallowavs,” sagði Martin.
‘Eg hét því að greiða ekki oftar atkvæði með
Iionum, þegar eg heyrði ræðuna hans um skor-
kvikindið.”
“Hv’aða skorkvúkindi, Martin?” spurði
hún ráðalaus.
Hann stxxndi. “Eg get aldrei gleymt því.
Eg héfi ekki getað sofið almennilega síðaxx.
Ert })ú búin að gleyma þeim fyrirlestri?”
“Nei, nei, nú man eg það,” sagði Helen
og hló. “Eg man vel eftir flugunni.”
“Eg var nú reyndar aldrei sérlega hrif-
inn af Kedge. Mér hefir ekki fxxndist hann
sérlega gáfaður. Einu sinni hélt eg að haxxn
væri að fá eiixhvei’ja hugsuix í hausinn á sér,
en hann fekk haixa frá Harkless. Hún dó,
auminginn.”
“Haltu áfram að tala illa um hann,”
sagði Helen. “Hg hefi þá minna samvizku-
bit út af því að koma honum frá og' fara svona
illa með hann.”
“Já, eg hefi samvizkubit líka. Hann
gerði mér stóran greiða einu sinni. Ég fór á
stjórnmálafund til að heyra hanxx tala, en þá
varð hann veikur og gat það ekki.”
Warren Smith ávai-paði hópinn. “Það
er þá alt útkljáðí bráðina. Hefir ekki öllu
verið ráðstafað?”
“Bíðið þið ofurlítið, ” sagði Keating.
“Eg vildi gjarnan fá að \Tita livaða afstöðu
Herald ætlar að taka í þessu máli, ef að Miss
Sherwood vill segja okkur það.”
“Já, sjálfsagtf,” svmraði hún. Stefna
blaðsins er auðskilin. Finst ykkur að við get-
um mikið gert, fyrst um sinn? Við mælum
ekki með neinum sérstökum, en reynum að
prenta eins mikið unx starfsemi McCune og
liægt er, en mér skilst að mest áherzla verði
lögð á það að tala einslega um fvrirætlánir
okkar, en þegar útne'fningunni er lokið, þá
gef eg út aukablað, þá vei’ður búið að útnefna
Hai’kless. Eg er svo vúss um sigur, að blaðið
verður fullgert daginn áður. Við reynum að
sjá um að Harkless sjái ekki blaðið, sem aug-
lýsir breytinguna á útnefningarfundinum, ef
að dagsetningunni verður þá breytt, og eg
held eg geti séð um að það sjáist ekki heldur
í Rouen blöðunum. Þetta er nú alt og sumt.”
“Eg þakka,” sagði Keating. “Þessu
fylgjum við.” Allir hneigðu sig, eða létu í
ljós samþykki sitt með hæversklegum orðum.
Keating og Bence tóku Helen afsíðis og töluðu
v’ið hana í hálfum hljóðum. Hinir fóru að
svipast e'ftir höfuðfötum sínum og bxxast til
ferðar.
“Bíðið þið við; ekkert liggur á,” sagði
dómarinn. 1 þpssu kom Minnie í dvrnar með
stóra könnu fulla af eplalegi. Á eftir þenni
kom Mildy Upton með bakka fullan af sæta-
brauði. Dómarinn tók upp vindlaveskið, og
karlmennirnir tóku sinn hver, héldu á þeim
milli fingranna og þorðu varla að reykja án
levfis kv’ennanna.
“Eg skal nú í eldspýtur,” sagði Helen.
Hún fann kassa á borðinu og fékk Keating.
Allir voru í bezta skapi og reykjarilminn lagði
um alt herbergið.
“Því kallar þú hana ‘Miss Sherwood’?”
hvíslaði Boswell að Keating.
“Hún heitir það.”
“Er hún ekki dóttir gamla mannsins vúð
gluggann? Heitir hún ekki Fisbee?”
“Nei, hún er dóttir hans, en Shervv’ood
nafnið 'fekk lnxn þegar hún var tekin til fóst-
urs. Hún er fósturbarn-----”
“ Já, já. Elg- lield eg viti það. Hvert ein-
asta mannsbarn hér í sveitinni veit það. Svo
býst eg við að það verði hvorki Fisboe eða
Shei’wood lengi. Hún ætti ekki að vera í
vandræoum, stúlkan sú. Ef hún yrði skotin
í mér, til dæmis. Eg er ókvæntur, og—”
“Mér þvkir fremur ólíklegt að hún sæk-
ist eftir þér fvrst um sinn. Þeir segja mér
að það sé Hai’ldess.”
“Þv’í v’arstu nú að segja þetta. Getui’ðu
ekki unt mér þess að lifa í voninni?”
Warren Smith spurði Helen livort lnin
v’ildi ekki syngja fyrir þá nokkur lög. Hún
gekk að slaghörpunni og túk að spila nokkur
gömul lög. Svo fór hún að syngja. Karl-
mennirnir sátu hugfangnir.
Loks þurftu utanbæjarmennimir að fara
til að geta náð í kveld-lestina, Helen kallaði
þá saman og þeir stóðu í hring á miðju gólf-
inu. Hún fylti aftur. glösin.
“Áður en við skiljum vil eg að við drekk-
um skál —” Hún bióðroðnaði og stamaði,
“skál þingmannsefnisins okkar.”
Karlmennirnir teiguðu til botns úr skál-
um sínum, svo hrópuðu þeir margfalt gleði-óp
fyrir John Harkless.
“ Vinir mínir,” sagði Keating, um leið og
gestirnir óku af stað, “vinir mínir, nú byrjar
kosningabaráttan. Eg vil Harkless á þing.
Allir vilja----”
“Ágæt hugmynd,” sagði Bence. “Nafn
Harkless— —” Keating tók fram í fyrir
honum. ‘ ‘ Svo er annað. Þessi unga stúlka
v’ill að Harkless komist á þing. Það dugar,
])angað skal hann fara.”
Seinna um kveldið voru þau Minnie og
faðir hennar að ganga sér til skemtunar í
garðinum.
“Jæja, liv’að heldur þxi nú?” spurði dóm-
arinn.
“Eg lie'fi ekki breytt minni skoðun,”
svaraði Minnie.
“Hefir hún ekki sagt þér fi’á ráðagerð-
unum?”
“Nei, ekki enn þá. Hún og Fisbee fóru
.strax á skrifstofuna, eftir að hinir fórxx. ”
“Veiztu ekki hvað hún var að gera á
þessum tfundi? Vissir þú ekki hvað hún átti
við þegar hún sagði ‘þingmannsefnið okk-
'ar ?’ ”
“Nei, hvernig átti eg að vita það?”
“Sástu ekki að hún roðnaði?”
“Jú, en það liefðu allar stúlkur gert,
meðal svo margra karlmanna. Þeir störðu
líka, á liana. ”
“Vitleysa, Hún ráðstafaði þessu öllu.
Og hvers vegna?”
“Auðvitað er það einhver pólitík.”
“Póltík!” Brisooe hotfði aftur fyrir sig
og sagði svo í lúgum róm: “Eg segi þér þetta
í tnxnaði. Hún ætlar að senda hann á þing. ”