Lögberg - 06.12.1934, Blaðsíða 2

2
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 6. DESEMBEJt, 1934.
Píslarleikarnir í
Oberammergau
Séra Knútur Arngrímsson gerði
sér ferð suður í Bayern til þess að
sjá passíuleikana í Oberammergau.
Var hann á seinustu sýningunni,
sem haldin var í sumar, og segir
hér frá því hvernig honum leist á
Á Islandi myndi það vafalaust
þykja fáránleg nýlunda, ef ein-
hverjir tæki sig til og færu að leika
guðspjölliná leiksviði, eða einhverja |
kafla úr þeim. Sízt myndi það mæl-
ast vel fyrir hjýi guðræknu fólki;
myndi það sennilega telja slíkt létt-
úðlega meðferð á helgum hluturn.
En sinn er siður í landi hverju,
og aldarhættir breytingum háðir.
Fyr á öldum var það altítt víða um
heiðin lönd, að sýna á leiksviði við-
burði, er ritningin skýrir frá, og
var það í guðræknum tilgangi gert.
Og mest þótti til þess koma að sýna
þá viðburði, er mest helgi fylgdi í
vitund fólks,—píslarsöguna.
Og enn er þetta gert á ýmsum
stöðum i heiminum. Enn mun það
" eiga sér stað, að píslarsagan sé leik-
in bæði í Englandi, í Ameríku, á
Suður-Frakklandi og í Tyrol. En
engir píslarsöguleikar nútímans
vekja þó jafnmikla athygli og leik-
arnir í Oberammergau í Suður-
Bayern. Þangað streymir mikill
fjöldi manna oft frá fjarlægum
löndum, þau ár sem píslarsöguleik-
ur er sýndur þar.
Oberammergau er þorp, sem
liggiir í dal einum í fegurstu Ölp-
unum. Andspænis því gnæfir snar.
brattur hnúkur klæddur barrskógi
upp á tind. Á vetrum hleðst snjór-
inn i hlíðarnar, svo þar skiítast á
ávalar skíðabrekkur og brattar
hengjur. Á sumrin baðar sólskin-
ið dalbotninn þakinn frjósömum
ekrum og aldintrjáa röðum, og
fólkið býr sig léttum og lauslegum
klæðnaði til þess að geta hreyft sig
í steikjandi hitanum. Ibúarþorps-
ins eru um 8oo. Eru sumir bænd-
ur, aðrir tréskurðarmenn. Tré-
skurðarlist hefir lengi staðið með
miklum blóma í Oberammergau.
Eru þar smíðaðir smámunir ýmsir
úr tré eða fílabeini, sem smekkvísir
ferðamertn kaupa til minningar um
Bayerndali og dvöl sína þar.
Útskurðarlist Oberammergau-
manna myndi ein nægja til þess að
halda nafni þorpsins á lofti, en fyrir
þremur öldum urðu þeir viðburðir,
sem gáfu þorpinu nýtt viðfangs-
efni, er aflað hefir því orðstírs
fram á þennan dag.
Meðan þrjátíu ára stríðið geis-
aði, gengu mannskæðar farsóttir um
Þýskaland. Fólkið féll hrönnum
saman, og þeir er eftir lifðu, horfð-
ust í augu við hallæri og hörmungar
af ýmsu tagi.—Borgirnar og þorp-
in í Suður-Bayern fengu einnig
faraldurinn heim til sin, nema Ober.
ammergau. Vegna fjarstöðu sinn-
ar frá alfaravegi tókst fólkinu þar
lengi vel að verjast. Við stapa einn
þar í dalnum voru settir verðir við
veginn til þess að varna mönnum
inngöngu í þorpið. Samt komst
maður einn að nafni Kaspar Schis-
ler fram hjá varðmönnunum. Segja
munnmælin, að hann hafi farið
gegnum jarðsprungu undir stap-
ann til að stytta sér leið, og þess
vegna hafi verðirnir ekki orðið
hans varir.
Kom það brátt i ljós, að far-
aldurinn var kominn í þorpið, og
sýktist nú einn af öðrum og nokkrir
biðu bana. — Þótti mönnum nú í
mikið óefni komið.—Þá komu hæst-
ráðandi menn þorpsins saman á
ráðstefnu og unnu það heit, að láta
sýna píslarsögusjónleik þar í þorp-
inu upp frá því io. hvert ár, ef
plágunni létti. Brá þá svo við, að
engir fleiri veiktust af faraldrinum.
Þetta gerðist 1633, og næsta ár
léku Oberammergau-búar píslar-
sjónleik sinn í fyrsta skifti. Not-
uðu þeir texta (leikrit), sem leikið
hafði verð eftir i Augsborg áður
fyr. Er sá texti hafður í Ober-
ammergau, enn, en mjög breyttur.
Síðar komst sú regla á að sýna
pislarsjónleik þau ár, er ártalið
stendur á heilum tug.
Oft hefir Oberammergau-mönn-
um verið erfitt um við að halda hið (
forna heit sitt. Á ófriðartimum
t. d. hefir leikurinn stundum fallið
niður. En hjá kynslóð fram af
kynslóð hefir sú vitund haldist vak-
andi þar í þorpinu, að hér væri um
heilaga skyldu að ræða, er ekk?
mætti bregðast, og leikarnir væru
þjónusta guði helguð, sem væri
sáluhjálplegt að rækja. Á þeim
öldum, sem liðnar eru síðan leik-
arnir hófust, hafa því margir góðir
kraftar verið lagðir fram til þess að
gera þá sem bezt úr garði. Ljóð-
I list og sönglist hafa tekið höndum
saman við leiklistina til að fylla þá
hátíðleik og djúptækum áhrifum.
Fram til ársins 1930 voru leikarnir
sýndir undir beru lofti. En þá
reistu þorpsbúar leikhús, sem tek-
ur hátt á 6. þúsund manns, og kost-
aði yfir y2 miljón márka. Er leik-
húsið bygt með þeim hætti, að það
er opið í þann enda, er að leiksvið-
inu snýr, svo greniklædd Alpahlíð
blasir við áhorfendum hak við leik-
sviðið, og ber ofan við það.
Síðastliðið vor voru þrjár aldir
liðnar síðan píslarsjónleikur var
sýndur í fyrsta sinn í Oberammer-
gau. Var því efnt til afmælissýn-
ingar, er hófst upp úr hvítasunnu
og hefir verið endurtekin 71 sinni
\ á sumrinu. 400 þús. áhorfendur
hafa verið þar i sumar. Hafa 60
j þúsund verið frá öðrum löndum en
þýzkalandi. Hefir blöðum þótt
það í frásögur færandi, að meðal
háttsettra gesta þar koru kóngurinn
í Síam og krónprins ítala.
ákalla þig í helgri lotning.
Gangið nú við hlið lausnarans,
unz hann hefir gengið á
enda hina grýttu þyrnibraut.
og úthelt blóði sínu
i sárri raun vegna vor.”
Leikurinn var sýndur í síðasta
sinn á þessu ári 27. sept. Var sá, er
þetta ritar þar viðstaddur, og skal
| nú reynt að bregða upp nokkrum
myndum af því, hvernig leikurinn
fór fram.
Kl. 8.15 um morguninn höfðu
\ eitthvað um 5,200 manns sest á á-
horfendabekkina og störðu menn
. eftirvæntjngarfullir ýmist á autt,
| steingrátt leiksviðið eða á f jalls-
| hlíðina og heiðan himininn, sem
1 blasir við yfir þökunum á húsum
I Kaifasar og Pílatusar. Þá líða inn
j á framsviðið verur i skósíðum
i klæðum, hvítum kyrtlum og ljós-
! gráum skikkjum. Allar bera þær
logagylta ennisspöng og fellur hár
þeirra á herðar niður. Þær koma
inn frá báðum hliðum Ieiksviðsins,
mætast fyrir miðju og mynda þar
óslitna þráðbeina röð. Þetta er
söngflokkurinn, 48 manna blandað
kór. Hann hefur upp söng en
“ósýnileg” hljómsveit leikur undir.
Raddirnar eru fagrar og fylla hinn
víða leikhúsgeim.—Þá gengur fram
úr röðinni öldungur með gyltan
sprota í hendi og mælir ljóð af
munni fram. Það er formáli fyrsta
þáttar. Hefst að því loknu söngur
að nýju, en frá^miðsviðinu að baki
söngflokknum eru tjöld dregin, og
þar blasir við skrautsýning er tákn-
ar brottrekstur Adams og Evu úr
Paradís.
Leiknum er skift í 16 þætti, og
hefjast þeir allir með líkum hætti,
söngflokkur!inn syngur, öldungur-
inn flytur formála, og einhver
“mynd” úr gamlatestamentinu er
sýnd; er það einhver viðburður,
sem heimfærður er upp á efni þess
þáttar, sem þá er að byrja.
Þóttu mér þessar Gamlatesta-
mentissýningar hið sízta, er þarna
var á boðstólum. Söngurinn aftur
á móti hreif mig mjög, og búning-
tir og látbragð söngfólksins í hvert
sinn er það kom inn á leiksviðið.
Textar þeir, er sungnir eru, eru
trúarlegs efnis í kaþólskum anda,
en söngvarnir eru hver öðrum
fegurri. Þeir virtust hrífa hugi
þúsundanna, sem á hlýddu inn í dul-
arveldi lofgerðar og tilbeiðslu, sem
ér hafið yfir sérjátninga-gjálfur
allra kirkjudeilda, og breytilegt
tungutak þjóðernanna. — Það hefir
orðið svo af einhverri hendingu að
nokkrir Kínverjar sitja á næsta
bekk fyrir framan mig, Grikki við
hliðina á mér, og ekki langt þar frá
á sama bekk nokkrir skolbrúnir
Hindúar. Við erum allir á valdi
sömu tilfínningair.
“Þú hinn eilífi! Heyr
þú hjal barna þinna,
því barn getur hjalað og annað eigi.
Þeir, er koma saman til hinnar
miklu fórnarathafnar,
Eitthvað í þessa átt er merking
síðasta erindisins í inngangsljóðinu.
Þá hverfur söngflok’kurinn út af
sviðinu, en eftir breiðum gangi, er
táknar götu i Jerúsalem kemur
fagnandi skari með blóm og pálma-
greinar í höndum. Brátt fyllist svið-
ið af fólki, körlum, konum og börn-
um, sem hef ja upp lofsöng og fagna
hinum komanda “Davíðs syni.”
Loks kemur hann sjálfur í ljós,
ríðandi á grárri ösnu. Hann stig-
ur af baki og litast um. Á miðju
sviðinu blasir við opið musterið,
þar sem vixlarar og okrarar reka
verzlun sína af miklu kappi. Er
þá sýnt, hvernig Kristur hreinsar
musterið.
Þannig hefst leikurinn, og er það
ekki ætlun mín að rekja gangs hans
lið fyrir lið. Það myndi lengja mál
mitt um of, enda gerist þess ekki
þörf því efnið er öllum kunnugt.
Það er Píslarsagan “dramatiseruð”,
liiguð eftir kröfum leiksviðs, og efni
guðspjallanna notað jöfnum hönd-
um eftir því sem bezt hefir þótt
fara. Eg vil i þess stað víkja laus-
lega að einstökum persónum leiks-
ins, og meðferð einstakra leikenda
á hlutverki sinu.
Er þá fyrst að telja þann, er
Krists-hlutverkið lék. Alois Lang
er nafn hans, og er hann tréskurð-
armeistari þarna í þorpinu. Hann
er hinn höfðinglegasti i sjón, og í
Kristsgerfi sínu tekst honum vel að
sýna glæsilegt karlmenni og djúp-
vitran speking.
Ef dæma’á um leik þessa manns
verður að taka tillit til margs. Fyrst
og fremst þess, að hlutverkið er
erfitt og fyrirfram vitað, að ómögu-
legt er að leika það, án þess ótal
aðfinslur séu hafðar á hraðbergi.
Kröfurnar, sem til leiikarans eru
gerðar, eru jafn takmarkalausar og
Kristmynd sú er djúpt mótuð og
leit, sem hefir brent sig inn i sálir
áhorfðndanna frá blautu barns-
beini.—
Þeim áhrifum, sem leikur Alois
Lang hafði á mig, get eg helzt lýst
með því að segja, að mér tókst
aldrei eitt andartak, meðan hann var
á leiksviðinu, að gleyma því, að hér
væri um leik að ræða en ekki veru-
leika. Mér fanst rödd hans gróf
og óþýð. Yfirhefð hans yfir öldu-
rót þeirra mannlegu tilfinninga,
sem svellur umhverfis hann, fanst
mér líkjast meir kulda hjartalags-
ins en tignarlegri rósemi tilfinninga-
ríks mannvinar. Hann kaldhamraði
stundum hin viðkvæmustu og hjart-
næmustu orð, — flutti þau með
“úti-á-þekjulegum” helgihreim, eins
og klerkum hættir stundum til að
lesa handbók sina.
Sú ályktun liggur ekki fjarri, a?
áhrif leiksins standi og falli með
meðferð þessa hlutverks. En svo
þarf ekki að vera. Að minsta kosti
veittist mér létt að gera mér það
ljóst þegar í fyrstu þáttum leiksins,
að fullrétta sanngirni verður að
sýna Alois Lang í hlutverki hans,
og vera ekki að gera sér neina rellu
út af þvi, að það er bara Alois
Lang, sem kemur þarna fram á
Ieiksviðið í Oberammergau en —
ekki Jesús Kristur. En hitt má
ekki láta sér sjóst yfir, að þessi
Alois Lang ber djúpa lotningu fyr-
ir hlutverki sínu, sýnir mikla sjálfs-
afneitun til að lifa sig inn i það og
leggur sig allan fram.—
Þá lék mér nokkur forvitni á að
sjá, hvernig Júdas var leikinn. Um
það er engum blöðum að fletta, að
i hvaða sjónleik sem er, krefst hlut-
verk “skúrksins” eða syndaselsins
ekki minstu leikarahæfileikanna.
Heitir sá Hans zTwink, sem leikur
Júdas í þetta sinn, og þótti mér mik-
ið til koma, hvernig hann fór með
hlutverk sitt. Hinn þunglyndi læri-
sveinn, sem bundið hefir blátt á-
fram eðlilegar, mannlegar vonir við
fyrirheit meistara síns, á samúð
manns óskerta þarna um hríð.
Bayerski sveitamaðurinn, sem leik-
ur hann smeygir fram’af sér taum-
beisli hins kirkjulega Júdasarhug-
taks og leikur sér frjáls um hag-
lendi vona og tilfinninga mannsins
eins og hann gerist og gengur, —
eins á 20. öld og á Kristsdögum.
Honum bregst þó bogalistin, þeg-
ar prestarnir eru að greiða honum
hina 30 silfurpeninga. Hann hand-
leikur sjóðinn með alúð, en kemur
hálf bjánalega fyrir, af því hún
stingur í stúf við þá mynd persón-
unnar, sem áður er orðin föst í huga
áhorfandans. “Das war Judisch!”
rymur í holdugum Þjóðverja, sem
situr fyrir aftan mig:—“Þarna var
Gyðingurinn lifandi kominn!”
Ást Gyðinga á silfrinu stendur
Þjóðverjum fyrir hugskotssjónum
sem alvöruþrungin, söguleg og póli-
tísk staðreynd, sem ekki gleymist
heldur hér í Oberammergau.
Siðar, þegar iðrun og örvænting
sækir að Júdasi, nýtur . list Hans
Zwink sín aftur vel. Hann sýnir
hversu samvizkuvitið og skelfingin
ná honum á vald sitt unz hann
sturlast og ræður sér bana á hinn
átakanlegasta hátt.
Mér hefir verið sagt, að Hans
Zwink hafi verið mjög á móti skapi,
að Ieika þetta hlutverk. Hafi hann
staðið nærri þvi að leika einhvern
hinna vinsælu lærisveina, en verið
dæmt Júdasar-hlutverkið af yfir-
boðurum sínum. Sel eg þá sögu
ekki dýrara en eg keypti, en sízt
dregur það úr hróðri Hans Zwink,
ef sá orðrómur ér sannur.
Þá þótti mér ekki tilkomuminni
leikur Melchoir Breitsamter í hlut-
verki Pílatusar. Af öllum leikend-
um hefir Breitsamter fegursta rödd.
Alrakaður og stuttkliptur í róm-
verskri skykkju stendur Pílatus sem
fulltrúi vestrænnar siðmenningar
andspænis síðskeggjuðum, lokka-
löngum og jússulegum Júða-prest-
um. Með undraverðum blæbrigð-
um raddarinnar tekst leikandanum
að sýna þá klípu, sem valdsmaður
þessi er staddur í án þess að hann
láti Gyðingana finna að hann sýni á
sér bilbug þeirra vegna. — Viðtali
Jesú og Pílatusar treysti eg mér
ekki til að lýsa. Það örlagaríka
augnablik mannkynssögunnar sýndu
þeir Alois Lang og Melchior Breit-
samter af djúpum skilningi. Setn-
inguna: “Hvað er sannleikur?”
segir B.reitsamter svo vel, að mér
mun lengi minnisstætt. Meira hefi
eg ekki áður heyrt sagt í einum
þremur orðum.
Kona sú, er leikur Maríu, er 29
ára og heitir Anni Rutz. Það er
erfitt hlutverk, og frá sjónarmiði
kaþólskra manna mun það ekki tal-
ið siður viðurlitamikið en Krists-
hlutverkið.
María er þátttakandi í öllum sárs-
aukaríkustu atriðum leiksins. Hún
er Mater dolorosa, hin harmþrungna
móðir, sem gefur sig ýmist móður-
tilfinningu sinni á vald og úthellir
beiskum tárum, eða hún sefast
vegna óljósra hugboða um heilagan
tilgang þeirra rauna, er mæta henni.
—Anni Rutz leikur þetta hlutverk
af miklum skilningi. Rödd hennar
er fögur og rík af blæbrigðum. Og
þegar hún bugast af hörmum sín-
um, heyrist niðurbældur ekki víða
af áhorfendabekkjunum. Tár henn-
ar við krossinn kalla fram alt, sem
er viðkvæmt í brjóstum hinnar
marglitu mergðar.
Eg verð nú að láta staðar numið
við að lýsa einstökum leikendum.
60 leikendur eru nafngreindir í leik-
endaskrá, og myndi það æra óstöð-
ugan að gera einhverja grein fyrir
leik þeirra allra. Oft er mikill
fjöldi fólks á leiksviðinu. Er þar
mest um manninn, þegar lýðurinn
heimtar Krist krossfestan en Barra-
bas lausan. Er það getgáta mín,
að þá sé ekki innan við 500 manns
á leiksviðinu. Er sú sýning ein
hin stórbrotnasta í öllum leiknum.
—Óp hins æsta múgs kveður við
sterk sem fossaföll.
Eins og áður er frá skýrt hófst
leikurinn kl. 8.15 um morguninn.
Stóð hann síðan óslitið til kl. 11.30.
Var þá gefið tveggja klukkustunda
hlé. Síðara hlutanum var nú lokið
frá kl. 1.30—5.30. Er það langur
tími að horfa á eina leiksýningu. Á
söngurinn i byrjun hvers þáttar
sinn þátt í að gera leikinn langdreg-
inn, en að mínum dómi veitir hann
tilbreytingu, sem er mikils virði.
Þess má geta, að lófatak eða önn-
ur opinská ánægjumerki voru ekki
KAUPIÐ ÁVALT
LUMBER
hjá
THE EMPIRE SASH & DOOR CO., LTD.
HENRY AVENUE AND ARGYLE STREET
WINNIPEG, MAN. PHONE 95 551
látin í té af hálfu áhorfenda. Er
rækilega auglýst á öllum veggjum
leikhússins að slíks sé ekki óskað,
og sýnir það, að það er fram fer, er
skoðað sem guðsþjónusta fremur
en venjulegur sjónleikur.
Þegar leiknum var lokið, gafst
mér tími til að litast um í þorpinu.
Milt og fagurt kvöld eftir brenn-
heitan dag, gaf þessum fjalladal
friðsælan og alúðlegan svip. Göt-
urnar voru troðfullar af fólki, og á
veitingastöðum og í sölubúðum var
allsstaðar ös.
“Það verður minna annríki hér á
morgun,” sagði samferðamaður
minn. “Þegar leiksýningarnar eru
hættar, er hér aðeins fáment fjalla-
þorp. Gistihúsin standa auð. Út-
skornu munirnir í búðunum hætta
að seljast. Alt liggur hér í dvala,
svo að segja, þangað til 1940. Þá
v'crður píslarsjónleikurinn sýndur
næst.
En eftir á að hyggja: Ein tegund
iðnaðarmanna hefir mikla atvinnu
næstu dagana,—háíjkerar og rak-
arar! Frá því i október í fyrra hef-
ir flestum íbúum þorpsins verið
bannaS að láta klippa sig eða raka.
Vegna leiksins þarf að vera hér
nægur fjöldi manna “tilhafður” að
hætti Gyðinga á Krists dögum. Það
er ekki nóg að hafa jafnmarga ó-
klipta menn og hlutverkin eru í
leiknum, heldur þurfa að vera nægi-
lega margir til vara, ef einhverjir
forfallast. Gerfihár og gerfiskegg
er ekki leyft að nota, ekki heldur
farða og andlitsduft. Einnig eru
það lög, að enginn má leika í píslar-
sjónleiknum, sem ekki er fæddur í
“Oberammergau.”'
Eg fór frá Oberammergau á-
nægður með komuna þangað. Skoð-
aður sem heild er leikurinn áhrifa-
mikill og eftirminnilegur. Er eg
þakklátur fyrir að fá tækifæri til
að kynnast þessu einkennilega þjóð-
lifsfyrirbrigði, sem stendur þarna á
djúpum sögulegum rótum og virðist
með listrænum þrótti vera megnugt
að brúa djúpið milli nútímans og
Miðaldanna.
Munchen, 7. okt. 1934.
Knútur Arngrimsson.
—Lesb. Mbl.
Leif Erikson and his
discovery of America
By Dr. Richard Beck.
The Scandinavians of old were
not merely ruthless pirates de-
stroyers of life and property, as
popular opinion would have us be-
lieve. Their far-flung and vigorous
activities on land and sea were con-
structive no less than destructive.
These brave men of thé northern
countries were founders of com-
munities and builders of cities in
many parts of Europe; they were
pioneers in the true sense of that
significant word. They colonized
the Faroe Islands, Iceland and
Greenland. Finally, as a fitting
climax to their exploring and settl-
ing of new lands, they discovered
America.
In or about the year 1000 of our
era Leif Ericsson, of Icelandic and
Norwegian parentage but born and
reared in Iceland, landed on the
eastern coast of the North American
continent, the first European, ac-
cording to dependable sources, to
discover the New World. Upon
this fact historians now generally
agree. Even the late Dr. Fridtjof
Nansen, the famed Norwegian ex-
plorer, who subjected the Icelandic
sources dealing with the discovery
of America to the most extreme
criticism, was constrained to admit
that “it must be regarded as a fact
that the Greenlanders and Iceland-
ers reached countries which lay on
the northeastern coast of America;
and they thus discovered the con-
tinent of North America besides
Greenland, about five hundred years
before Cabot (and Columbus). The
distinguished English historian and
geographer, Sir Charles Raymond
Beazley, professor of history in the
University of Birmingham, former-
ly lecturer in history and geography
at Oxford University, begins his
account of Leif Ericsson in the
latest (1929) edition of the En-
cyclopaedia Britannica with this
statement: “Leif Ericcson, Scandi-
navian discoverer of America, of
Icelandic family, the first known
European discoverer of ‘Vinland,’
Vineland’ or ‘Wineland’ the Good’,
in North America.”
Similar testimony of numerous
leading historians could easily be
added. Let it also be said that
manv histories of America refer,
although not always adequately, to
the discovery of this continent by
the Norsemen. It seems to me that
every history of the United States,
if only for the sake of complete-
ness, should include an account of
that remarkablc discovery. For, as
Mr. T. D. Kendrick, of the British
Museum, puts it in his excellent
History of thc Vikings (1930);
“There ás no chapter in the history
of the Nctrsemen abroad that is
finer reading than the tale of those
hrave and simple seamen who dis-
covered America. For they were
only poor Greenlanders and Ice-
landers, these first white men in
the New World, not commanding
for their explorations a well-equip-
ped and magnificent fleet from Nor-
way, but embarking upon their
audacious enterprise, a most fear-
less navigation of unknown seas, if
not in a single ship, at most only
in tiny companies of two or three
vessels.”
Through the efforts of many in-
terested individuals and organiza-
tions, not least through the labors
of many Norwegian-Americans,
the discovery of America by Leif
Ericsson has already been given
considerable recognition in this
country. The memory of this fear-
less explorer has been comemorated
in various ways. Monuments have
been erected to him in Boston, Mil-
waukee, and Chicago. There are
four Leif Ericsson parks located in
cities on this continent, in Brook-
lyn 'N.Y., New Rochelle, N.Y.,
Duluth, Minn., and Saskatoon,
Sask. In Chicago, one of the most
beautiful drives to be seen in any
city is named for Leif Ericsson.
The state legislatures of Wiscon-
sin, Minnesota and South Dakota
have already designated October
9th as Leif Ericsson Day. North
Dakota has also officially recog-
nized his discovery of this contin-
ent. In 1927 both houses of her
state legislature passed a resolution
to that end, for we read in the
statutes of the state regarding holi-
days, as follows: “The twelfth day
of October, which is Discovery
Day, to commemorate the discovery
of America by Leif Ericsson about
the year A.D. 1000; and by Christo-
pher Columbus in the year A.D.
1492.” This was approved by the
Governor of North Dakota on
March 3rd, 1927.
The national government of the
United States has also given re-
cognition to Leif Ericsson’s dis-
ccovery of America in a noteworthy
and lasting manner. On June 21,
1929, the President of the United
States approved a resolution, previ-
ously passed in both Houses of
Congress unanimously, of which the
first section read in part “.......
and the President be, and is hereby,
further authorized and requested
to procure a suitable statue or other