Lögberg - 06.12.1934, Blaðsíða 6

6
Heimkomni hermaðurinn
Þegar nú Jamie fann hinar fyrstu öldu
leika um fætur sér leið um hann allan ein-
kennileg sælukend; þær voru 'hvergi nærri
eins kaldar og hann ihafði gert sér í hugar-
lund; þær virtust aðeins hæfilega svalar til
þess að heilla og hressa. Hann fór nú að
smá-færa sig upp á skaftið; nú var hann hráð-
um kominn upp í hné; það gat ekki sakað að
vaða vitund dýpra; honum ætti þó að vera
stætt upp í mitti, eða vel það; þó var hann
nú kominn ]>að djúpt, að innan skamms hlyti
hann annaðhvort að grípa til sunds eða snúa
til baka og vaða til lands; það gat verið á-
hættuspil fyrir hann, jafn óhraustan mann,
að fara að glíma við sund,; þessvegna svaml-
aði hann aftur á bak og áfram þar sem ekki
var dýpra en svo að hann fengi haldið jafn-
vægi. Honum veittist örðugt að átta sig á
því hvert öldurnar stefndu; það var engni
líkara en þær af ásettu ráði reyndu til þess
að villa honum sýn. Svo steytti hann alt í
einu fót sinn á huldum steini og féll kylli-
flatur í fang Bánardætra. Ef það var ])ó
ekki hressandi að láta hinn salta sæ leika um
líkamann. Hann var valtur á fótunum og
reigði höfuðið aftur á bak. Svo laut hann
niður, tók handafylli sína af sjó og núði hon-
um um handleggina á sér, upp fyrir axlir.
Síðan sveiflaði hann thandleggjunum í sjón-
um og buslaði m!eð fótunum. Þegar liann
að hann ætlaði að kafna, fór hann áfram
þangað sem lireinast var og tærast; þar stakk
hann sér alveg á kaf. Því næst stóð hann upp
og fór í land; hann settist aftur á ábreiðuna
sína og lagaði hana til ásamt handklæðinu,
sem hann hafði með sér, og hagræddi þeim
þannig að þau huldu fætur hans og hand-
leggi; sömuleiðis höfuðið, en ekki þann hluta
iíkamans, sem fötin hlífðu. Svo teygði hann
úr sér á heitum sandinum og lét geisla Cali-
forníu sólarinnar skína beint á sig þangað
til sjórinn þornaði úr fötum hans, og umbúð-
irnar á sárinu á brjóstinu á honum þornuðu
einnig.
Hann furðaði mest á því að sárið sveið
ekki nándar nærri eins mikið og hann hafði
búist við; ekki nærri eins mikið og hann hafði
sviðið af mörgum öðrum umbúðum, sem not-
aðar höfðu værið og svó mikið hafði sviðið
undan að holdið var nálega steikt, og 'honum
hafði fundist sem hann alls ekki gæti þolað
meiri kvalir.
Jamie tautaði fyrir munni sér: “Salt!
Saltvatn!” Ilann mintist þess nú að hann
hafði heyrt það- að villimenn í ósiðmentum
löndum notuðu salt til þess að græða sár.
Hann mundi einnig eftir stofnuninni, sem
auglýsti saltböð. Honum fanst það hljóta að
vera eitthvað lieilsubætandi í saltinu, þar sem
það væri haft til lækninga. Svo mundi hann
Hka eftir því að litli skátinn hafði sagt hon-
um að í sjónum í Kyrrahafinu væri 3% % af
salti.
Þegar Jamie hafði legið klukkustund í
sólskininu, stóð ihann upp, fékk sér að borða,
gekk um ströndina í 20 mínútur og lagðist
svo niður til svefns. Að því búnu saug hann
vökvann úr tveimur appelsínum, sem voru
kaldar og svalar úr kæliskápnum. Þegar
hann var að loka skápnum datt honum í hug
að ekki væri það úr vegi að búa til nógu mik-
ið af tómötu-vökva til þess að fylla tvo eða
'þrjú glös og geyma það í ísnum, svo það
héldist kalt. Hann fór því niður í aldingarð-
inn, sótti nokkrar tómötur í því skyni.
Á meðan hann var í eldhúsinu að eiga
við tömöturnar, heyrði hann að hlaupið var
fyrir gluggann og ægileg hljóð, hvert eftir
annað, barst honum til eyrna. Jamie misti
tómötuna, sem hann hafði þó ætlað sér að
gæta vandlega; hann blótaði í hálfum hljóð-
um um leið og hann tók hana upp aftur,
þvoði hana úr hreinu vatni og lét hana á disk.
Síðan fór hann út í bakdymar til þess að
komast að raun um hvað á seiði væri.
Frammi fyrir honum stóð litli skátinn,
beygði sig þannig að hann myndaði nákvæm-
lega rétt liorn og heilsaði Jamie stuttlega.
Meðfram ganginum var raðað þremur börn-
um og leyndi það sér alls ekki hvers kyns
þau voru.
Litli skátinn benti á barnið, sem fyrst
var í röðinni: ,
“Ellefu ára, ef til \Till tólf,” sagði Jamie
við sjálfan sig.
Skátinn kynti þetta barn með því að
segja: “ólafur feiti”; og um leið veifaði
hann hendinni með viðarvopni, sem hann
hélt á.
Jamie leit skyndilega framan í dreng-
inn. Ölafur feiti hafði ekkert á móti því að
vera kallaður “ólafur feiti.” Hann glotti
við tönn, hoilsaði eins nálægt réttum reglum
og hann gat og vék til hliðar.
Skátameistarinn veifaði sverði og dreng-
ur—“ef til vill tíu,” sagði Jamie—drengur
LOGBERG, FIMTCJDAGINN 6. DESEMBEK, 1934.
sem var grannur og holdlítill, fremur dökk-
ur á hörund og vararauður, svartklæddur og
dökkeyður, drengur óvenjulega fríður sýn-
um, kom fram, heilsaði myndarlega skáta-
meistaranum og síðan Jamie. Hann var
kyntur á þessa leið: “Góða barnið pabba
síns og mömmu sinnar.”
Jamie leit aftur rannsakandi framan í
þennan ungling, og það leyndi sér ekki að
“góða barnið” lét sér alveg standa á sama
hvað skátameistarinn kallaði hann.
Skátameistarinn veifaði sverðinu til
merkis um að þriðja barnið skyldi ganga
fram. “Góða barnið” veik því til hliðar og
iþað næsta kom. “Líklega, þrettán, ef til vill
fjórtán,” sagði Jamie.—Þessi drengur var
ha'rri en hvor hinna, býsna vel í hold komið,
rauðhærður, bláeygður í tárhreinum og ó-
venjulega kostbærum fötum nákvæmlega
völdum. Varirnar voru einkennilega boga-
dregnar; tennurnar stóðu lítið eitt fram og
gletnisgeislar dönsuðu í augum hans. Skáta-
meistarinn veifaði viðarsverðinu og lét það
falla til jarðar. Ráuðhærði drengurinn heils-
aði skátameistaranum svo fimlega að unun
var á að horfa. Hann stóð þannig að hælarnir
voru þétt saman, hakan lyftist upp, axlimar
einnig. Það var aðdáanleg heilsan. Skáta-
meistarinn benti honum á Jamie og kynti
hann honum á þessa leið: “Engils andlit.”
t þriðja skifti hdrfði Jamie rannsakandi
framan í þennan ungling, og sá ihann það að
“Engils andlit” var svo vanur þessu nafni,
að honum hefði ef til vill þótt hefði hann ekki
verið nefndur þannig.
Jamie gerði sig gletnislegan og blandaði
augnaráðið dálítilli illgirni, lyfti upp öxlun-
um og heilsaði piltunum með öllum þeim ein-
kennum, sem fjögra ára blóðugt stríð setur
á kveðju hermanna. Allir piltarnir litu upp
og þektu nákvæmlega fullkomnar stríðskveðj-
ur, þegar þeir sáu þær.
“Herra skátar!” sagði Jamie. “Það er
mér mikil ánægja að vera kyntur ykkur.
Það er áreiðanlegt að húsbóndinn er vanur
að heilsa vkkur og bjóða ykkur velkomna í
aldingarði sínum. 1 fjarveru hans geri eg
það nú; verið velkomnir.”
Hann snéri sér að “Engils andliti.”
“Vildir þú gera svo vel að kynna mig
skátameistaranum?” sagði hann.
Rauðhærði drengurinn leit upp stórum
augum.
“ Skátameistarinn þekkir þig,” sagði
liann storkunarlega.
“Auðvitað-” sagði Jamie. “Það versta
við mig er að eg þekki ekki skátameistarann. ”
Um leið og hann sagði þetta var veifað marg-
brotnu, gömlu trésverði og því haldið hátt á
loft.
“Athygli! Regla, skátar!”
Drengirnir röðuðu sér og heilsuðu yndis-
lega.
“Tilbúnir!” spurði skátameistarinn.
“Segið öllum heimi nafn skátameistara yð-
ar!”
Drengirnir settu sig í stellingar og gerðu
sig reiðubúna. Augu ðllra þeirra stóðu á
sverðsoddinn.
“Allir í einu!” sagði skátameistarinn.
Sverðið sveiflaðist í loftinu og allir dreng-
irnir byrjuðu í algerðu samræmi að stafa—
og það var eins og þeir bitu hvern staf lausan
út af fyrir sig og köstuðu honum framan í
Jamie. “A-ð, að f-u-l-l-u, fuliu,—að fullu!”
Þeir heilsuðu og fóru síðan spölkorn í
burt, en skátameistarinn gekk beint fram fyr-
ir Jamie, slíðraði sverðið, hengdi hægri hönd-
ina niður eftir saumnum á buxum sínum,
lagði þá vinstri þvert yfir brjóstið á sér, og
beygði sig afskaplega djúpt áfram. Jamie
skildi alt í fyrstu alveg eins vel og hann—ef
ekki betur, því hann sá að skátarnir voru
þægir og reglulega vel æfðir.
Svo ávarpaði skátameistarinn Jamie og
sagði: “Húsbóndinn lætur okkur berjast hér
við Indíána.”
“Gott og vel,” sag'ði Jamie. “Hvað
sem hann leyfði ykkur að gera getið þið gert
mín vegna. ” Skátameistarinn snéri sér að
skátunum og sagði hvatskeytlega: “Rreif-
ist!” “Verið viðbúnir árás-”
Jamie virti fyrir sér skátameistarann.
Hann var alls ekki sem hreinlegastur útlits.
Að líkindum hafði hann þvegið sér í framan
um morguninn, en alls ekki nýlega; í fötum
hans voru alls konar strá og annað sem lýsti
því að þau höfðu ekki verið burstuð lengi.
Hann var í annari skyrtu en seinast, en sann-
arlega var hún ekki hrein; buxurnar voru þær
sömu og fyr og skórnir sömuleiðis. Skáta-
meistarinn gekk niður á stéttarendann og
stefndi beint að skarði sem var í kölkuðu
girðingunni á milli landareigna húsbóndans
og Margrétar Cameron. Jamie tók eftir því
að skátameistarinn fór með aðra hendina
niður í troðfullan vasa og tók þaðan stykki
af rauðri krít. Nú var Jamie sestur á bekk
og liorfði á skát-ameistarann. Hann hafðj
gleymt skátunum. Hann hafði jafnvel glevmt
að undrast hvers vegna þeir hefði farið í
burt eða livar þeir væru. Skátameistarinn
teiknaði með rauðu krítinni fjóra Indíána á
hvítu girðinguna, og hann gerði það með svo
vissum dráttum og af svo mikilli list. að undr-
um sætti. Fyrsti Indíáninn hallaðist áfram
og var að gá að einhverju, annar var beinn,
sá þriðji horfði áfram^og sá fjórði kom á
eftir.
Skátameistarinn dró línu á borðin í girð-
ingunni, er vera átti skotmið; nú komu fram
á sjónarsviðið fjórar persónur, er auðveld-
lega mátti þekkja; litli skátinn dró upp úr
vasa sínum dálitla lögregluþjóna flautu og
blés í hana; komu þá á svipstundu skátar að
úr öllum áttum; hver um sig hafði boga í
hendi, en á baki örvamæli úr leðri; flestar
voru örvarnar gerðar úr viði.
Skátameistarinn (heilsaði á hermanna-
vísu.
Skáti númer eitt lét vopn sín af hendi við
hann.
Engilandlit laut fyrir skátanum og bauð
fram boga sinn og örvamæli. Þessu hvort-
tveggja var viðtaka veitt og sverðið slíðrað.
“Skáti númer tvö! Kom þú nú fram á
sjónarsviðið og inn af ihendi skyldu þína!”
Feiti Óli kunni ekki glögg skil á hermanna-
kveðjum, og leit hálf ankanarlega út þar sem
hann þrammaði fram úr rjóðrinu með fult
fangið af eldrauðum tómötum; kom hann nú
einni tómötu fyrir á girðingunni sem skot-
marki. “Veitið athygli,” hrópaði skátafor-
inginn. “Rauðskinnar eru svo að segja á
hælum okkar. Hugsið um konur ykkar og
börn; þeirra vegna verðið þér að berjast til
þrautar hvað miklar blóðsúthellingar sem
það kann að kost-a.” Skátaforinginn lagði
ör á streng, en Góða barnið og Engilandlit
komu sér í stellingar í sínum runnanum hvort
um sig. Hle5Tpið af, kallaði skátaforinginn
með þrumaudi röddu. Nú dundi örvaihríðin
é girðingunni; j'msar hittu mark: aðrar ekki.
Jamie starði sitjandi á öll þessi undur;
hann átti erfitt með að gera sér þess glögií'a
grein livernig afstöðu sinni væri í raun og
veru varið í þessum einkennilega ihildarleik.
Girðingin, er áður hafði verið mjallhvít, var
nú öll að heita mátti roðin tómötusafa; hann
hafði fengið óviðráðanlegar mætur á rauðum
tómötum; þarna var mikið af óskemdum tó-
mötum og þeim átti hann að halda til haga
og koma þeim til geymslu í eldhúsinu; ef
birgðirnar yrðu of miklar , hlyti að mega
selja eitthvað af þeim, eða skifta á þeim fyrir
ber. Vera mætti að með þessu áskotnaðist
nægilegt skotsilfur til að bæta upp í féhirzl-
unni það, er gengið hafði til að kaupa fyrir
mjólk, ís og morgunblaðið. Meðan Jamie var
að velta þessu öllu fyrir sér, kvað loftið við
af gný: hefði hann ekki vitað til hlítar hve
margir voru þarna að verki, eða tóku þátt í
skothríðinni, hefði hann vel getað ætlað að
þar væri ekki færri en tveir tugir manna. Nú
var alt komið í slíka hringiðu, að ekki var
unt að aðgreina Engilandlit frá Óla feita.
Skátaforinginn var á ferð og flugi frá einu
blómabeðinu til annars og sótti fast fram;
harðnaði orustan æ því meir og láu nú með-
fram girðingunni háir valkestir af tómötum,
þessum eldrauðu og verðmætustu tegundum.
Rödd skátaforingjans skar mjög úr við radd-
ir hinna. “Þarna fékk nú einn rauð skinn-
inn sína vöru selda,” hrópaði hann svo undir
tók í hæðum og hnjúkum. “Komið með
sjúkravagninn tafarlaust; það þolir enga
bið.”
Jamie gat nú ekki lengur á sér setið;
]>að setti að honum hlátur; áður en hann
vissi var hann kominn í skotmannastelling-
ar og farinn að skjóta viðarstönglum á tómöt-
urnar á girðingunni; hann var svo hæfinn
að reglulegri furðu gegndi, þar sem hann
hafði ekki gefið sig langa lengi við skotfimi.
Er skátaforinginn komst að því hvað á seiði
var, rann á hann berserksgangur. Þarna
byrjar Vestrið! Herðið þið nú upp hugann
og jafnið um þessa nj'byggja.” Nú var
Engilandlit þrotið að örvum, en Góða barnið
kom hlaupandi með fangfvlli af nýjum og
eldrauðum tómötum og raðaði þeim á girð-
inguna. Ekki skal skorta skotmark. “Þarna
féll einn í valinn,” hrópaði skátaforinginn.
“Hver vill binda um sárin!” Nú voru örvar
hans líka }>rotnar og tók hann þá að henda
steinum og stönglum, eins og Jamie hafði
gert. Þegar hér var komið féll ein tómatan
af annari niður af girðingunni, og nú féll sú
síðasta í valinn. “Við eigum ókunna mann-
inum mikið að þakka, ” sagði skátaforinginn
í hátíðlegum róm um leið og undirskátarnir
gengu fram hjá á hermanna vísu og létu í Ijós
virðingu sína á venjulegan hátt.
Æ F I M I N N I N G
Sunnudagsmorguninn þann 28. okt. s. 1., andaðist
að heimili sínu í Wynyard, Sask., merkisbóndinn
Björgvin Abraham Einarsson, aðeins 49 ára að
aldri. Hann var fæddur þann 19. ágúst árið 1885 á
Eyri i Seyðisfirði, á íslandi. Foreldrar hans voru
þau Einar Halldórsson og Ragnhildur Gísladóttir,
búandi hjón á Eyri, þar til árið 1889 að þau brugðu
búi og fluttust alfarin til Vesturheims, var þá Björg-
vin fjögra ára gamall. Hann ólst upp hjá foreldr-
um sínum þar til hann var tuttugu og f jögra ára, svo
árið 1909, þ. 26. des. gekk hann að eiga eftirlifandi
konu sina Jóninu Sigurjónsdóttur, dóttur Sigurjóns
Jónssonar og konu hans Jóhönnu Jóhannesdóttur, er
lengi bjuggu í Vatnabygðum í Saskatchewan.
Björgvin sál. tók sér erföafestuland nokkrar
mílur norðaustur af Wynyard og bjó þar til síðastl.
árs, og hafði þá búið þar í 24 ár. Björgvin keypti
sér þá hús i Wynyard-bæ og höfðu þau hjón búið
þar sem svarar einu ári, þegar hann var kallaður
burt frá sinu jarðneska heimili.
Björgvin Einarsson gat sér hinn bezta orðstýr
af öllum sem honum kyntust, hann var maður fjöl-
hæfur með afbrigðum. þjóðhagasmiður og fær í
flestan sjó, hann hafði líka sérstakt orð á sér fyrir
myndarskap og dugnað á bújörð sinni, öll húsakynni
voru hin beztu, og niðurröðun þeirra á hinn hag-
| kvæmasta hátt, einnig tré af ýmsum tegundum, og
mikill skrúði af fögrum blómum, sem vakti hina
mestu aðdáun allra þeirra er þangað komu, og bú-
jörð sína yrkti hann á hinn fullkomnasta hátt, enda
var hans góða kona honum samtaka í öllu, bæði í
dugnaði og framkvæmdum sem gjörði það að verk-
um að búskapur þeirra varð til mestu og beztu fyrir-
myndar bæði utan húss og innan.
Björgvin sál. bilaðist mjög á heilsu sem mun
mest hafa stafað af hjartveiki og ráðlögðu læknar
honum að hætta við alla þunga vinnu; og virtist hon-
um líða vel síðastliðið sumar, enda sagðist hann
finna mikinn mun á sér til batnaðar, og síðasta dag-
inn, sem hann lifði, sem var laugardagurinn hinn 27.
október, þá var hann lcátur og glaður allan daginn,
þar til seint um kvöldið að hann veiktist og dó
snemma næsta morgun, eins og áður er sagt.
Björgvin sál. var trúr og tryggur vinur og fé-
lagsmaður hinn bezti, enda mikið hluttakandi i ýms-
um málum sinnar bygðar; hann var höfðinglegur
ntaður bæði í sjón og reynd, fríður sýnum, og fram-
úrskarandi glaðlyndur og skemtinn i samræðum,
enda var hann mæta vel greindur maður.
♦ Hann var sannur guðstrúarmaður, og einlægur
meðlimur í hinni lútersku kirkju; hann trúði af
hjarta á líf og sælu heima hjá Föðurnum himneska,
hann lét þá hugsun sina nokkrum sinnum í ljós við
aðra, hvað ánægjulegt og blessunarríkt það yrði ef
við allir landarnir gætum sameinast um okkar góðu
kristindómsmálefni, og unnið að öllu fögru og góðu
í bróðurlegum anda. Þetta hugarfar sýnir ljóslega
hið göfuga Krists-eðli, sem í honum bjó, og sem
kemur í náið samræmi við kenningu meistarans:
Verið allir eitt, eins og eg og Faðirinn erum eitt.
Þessi hugsunarháttur Björgvins sál. er sá, sem
við allir ættum að ná, og við ættum að starfa og
stefna að því af alefli að sameinast í slíkum anda.
Björgvins sál. er sárt saknað af hans heitt elskandi
konu og öllum bygðarbúum; mcð Björgvins fráfalli
er stórt skarð fyrir skildi í Wynyard-bygð, sem
ekki er auðvelt að fylla.
Hann var jarðsunginn af séra G. P. Johnson,
frá heimili sinu og Sambandskirkjunni í Wynyard,
miðvikudaginn þann 31. október að viðstöddu miklu
fjölmenni. Allir kveðja Björgvin sál. með hinum
fögru orðum íslenzka skáldsins:
Ó far nú vel á friðarlandið bliða,
þar fær þinn andi dýrstu sigurgjöf.
Þín minning varir lengi á meðal lýða,
sem leggja heiðurs kranz á þína gröf.
G. P.