Lögberg - 12.09.1935, Blaðsíða 2

2
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 12. SEPTEMBEÍR 1935.
Um Ameríkumenn
Eftir Ragnar E. Kvaran.
(Framh.)
Þá er þriSja staðreyndin, sem
benda verður á. Þegar hefir verið
á það drepið, aS auðn hinnar nýju
álfu breyttist í borgir, akra verk-
smiðjur og allskonar auð fyrir þær
sakir, að mennirnir lögðu sál sína
og vilja í að afla sér tækninnar valds
og máttar. Hin verkfræSilegu vís-
indi urðu undirstaSa auSs þeirra og
afls. En af þessu stafar,hitt, sem
er eitt merkverðasta einkennið á
ameriskum hugsunarhætti, að vís-
indin yfirleitt eru að verða Ameriku-
mannsins guðdómur og trú í senn.
Hvergi í heiminum eru nú hvers-
konar vísindalegar rannsóknir rekn-
ar með eins miklum ástríðuhita og
í Ameríku? ESlisfræðin og hvers-
'konar náttúruvísindi skipa æðstan
sess við hvern háskóla. Svo er að
sjá, sem forystan í þessum vísinda-
greinum sé að færast að miklu leyti
úr höndum ÞjóÖverjanna og i hend_
ur Ameríkumannanna. En þegar
verið er að átta sig á sjálfum hugs-
uuarhætti og lífsskoðun þjóðarinn-
ar, þá er þó miklu meira um það vert
í þessu sambandi, að það eru ekki
æðri skólar og fræðimenn einir,
heldur þjóðin sjálf, sem ber svo
mikla virðingu í brjósti fyrir vís-
indunum, að hvergi verður annars-
staðar vart neins líks. Þó væri ef til
vill réttara að orða þetta á þá leið,
að þjóðin bæri traust til máttar vís-
indanna til þess að leysa úr öllum
viðfangsefnum. Tvennskonar menn
eru í augum hennar einkum fyrir-
myndir manna og hugsjón: verk-
fræÖingurinn og fjármálafræðing-
urinn.
Árið 1930 var mikill f jöldi Ame-
ríkumanna með skipi því, er Heim-
fararnefndin vestur-íslenzka hafði
umráð yfir, er hingað var farið á
Alþingishátíðina. Mér eru minnis-
stæðar samræður manna eitt kvöld í
reykingarsalnum. Bandaríkjamenn-
irnir voru að ræða um stjórnmál
lands síns. Forsetinn þáverandi,
Hoover, var að tapa fylgi hiÖ óð-
asta, og flestir ferðamennirnir voru
honum andvígir. Þá man eg, að
einn gamall dómari, sem þarna var,
mælti á þessa leið: “Eg greiddi
Hoover atkvæði við síðustu kosn-
ingar sökum þess, að eg vildi, að
maður með vísindalegt uppeldi fengi
tækifæri til þess að sitja í forseta-
stól vorum.” En Hoover var, eins
og kunnugt er, verkfræðingur að
námi og lífsstarfi, áður en hann
fór að fást við stjórnmál. Setn-
ingin er framar öllu amerísk. Ame-
ríkumenn hafa séð, hvernig verk-
fræðingurinn, þ. e. maðurinn, sem
gert hefir vísindalegar niðurstöður
að vopni síns daglega lífs, hefir
breytt öllum aðstæÖum og öllu lifi í
landinu. Verkfræðingurinn er ekki
að jafnaÖi sjálfur vísindamaður, en
hann brúar milli vísindanna og al-
mennings. Og hann hefir, í samráði
og í samvinnu við f jármálamennina,
gert alla hluti nýja. Það er hann,
sem gefið hefir hverjum Ameriku-
manni 100 þræla til jafnaÖar, eins
og drepiÖ var á hér að framan. Og
það er ein af ákveðnustu og stað-
föstustu kennisetningum hins ame-
ríska þjóÖlífs, að þetta sé aðeins
byrjun þeirra áhrifa, sem vísindin
muni hafa á þjóðlífið.
Einn rithöfundur á Norðurlönd-
um kemst svo að orði um Ameriku
menn i líku sanibandi:
“Og nú vaknar Ameríkumaður-
inn og tekur að líta umhverfis sig
og aðgæta það, sem fram hefir far-
ið. Búið er að leggja álfuna að fót-
um sér, og um hana er spunnið net
járnbrauta, vega og síma. Hann lít.
ur iðnaÖinn og iðjuna, sem náð hef ir
risavexti og nú einmitt síðustu 10
—15 árin hefir tekið stærsta risa-
skrefið undir máttugri handleiðslu
verkfræðingsins. En þrátt fyrir
hraðann og flýtinn fær hann tima
til þess að undrast—og það fyrsta
sem nær haldi á honum, er furðan á
staðreyndum breytinganna. Hann
er staddur í nýjum tíma—vélatíma
—tíma stáls og járns og olíu—verk-
fræðingsins tíma—vísindanna tíma.
Ef hann á að geta áttað sig, þá verð-
ur það að vera með því að gera þetta
að grundvelli hugsunar sinnar. Hann
litur um öxl eitt augnablik til þess
að fá yfirlit yfir það, sem gerst hef_
ir, en hann hefir ekki tíma til þess
að sökkva sér niður í íhugun —
hrynjandi atburðanna er of ör.
Fram á við verða hugsanir hans að
beitiast, og framtíöin nær valdi á
hugsunum hans. Hafi hann fylst
undrunar yfir því, sem síðustu ára-
tugir hafa lagt til, þá fylla þær hugs-
anir, sem framtíðin vekur, hann með
gleði eftirvæntingarinnar. Hafi
vísindin, í samvinnu við hinn raun-
hæfa verkfræðing, getað bylt um
hciminum á þessari síðustu öld,
hvers má þá ekki vænta á næstu ára_
tugurn, er vér höfum náð meira
valdi á aðfefðum tilraunanna, sem
nú þrengja sér inn á þau svið, þar
sem þeim .hefir aldrei verið beitt
áður, nú, þegar börn vor taka að
drekka í sig anda vísindanna frá
barnæsku, læra að horfa róleg fram-
an i staðreyndirnar. Á þennan hátt
talar andi nútímans í gegnum hann:
F.kkert er oss ofvaxið, ekkert er óf-
Etið fyrir oss. Vér splundrum efnis-
eindinni. Vér leikum oss sem JúpL
tcr að eldingunum. Máttur handa
vorra og fóta hefir þúsundfaldast.
Augu vor Ifta hið ósýnilega, eyru
vor heyra hið óheyranlega, og vér
þreifum á hinu óhugsanlega.
Er þessi innblástur kveður við í
huga Ameríkumannsins, þá er skilj-
anlegt, að hann hafi hug á að halda
með hröSurrw skrefum þangað, sem
hann nefnir: “framtíðin.”
Öllum, sem nokkuð hafa fylgst
með í bókmentum Norðurálfunnar
frá því um ófriðarlokin, er það
kunnugt, að hér í Evrópu hafa ver-
ið mjög áberandi þær hugsanir, sem
l)irtast í svartsýni og ótrú manna á
framtíðinni. Norðkirálfumaðurinn
finnur, að hinn nýi tími—tími stór-
iðjunnar— er að þurka út mikið af
þeim verðmætum, sem Evrópa hefir
hingað til lifaÖ á. Spengler, Keyser.
ling og heill herskari spámanna bölva
hinum nýja tíma og boða fall og
niðurlægingu heimsins. Vísindin,
segja þeir, hafa verið mýraljós, sem
leitt hefir mennina afvega og inn i
öngþveitj og ógöngur. í Ameríku
kafna þessar raddir svo að segja
með öllu. Bjartsýni andlegra áhrifa-
manna þeirrar álfu eyðir dökkum
þokumökkum svartsýninnar, sem frá
Evrópu berast yfir hafið. Charles
Beard, einn af nafnkendustu sagn-
fræðingum Ameríku, ritar til dæmis
um þetta efni og kemst að mjög
öndveröum niðurstöðum við álykt-
anir Evrópumannanna. Hann lokar
ekki augum sínum fyrir hættum
véla-aldarinnar, en trú hans brýst í
gegnum þoku örðugleikanna. Það
er engrar björgunar að vænta af
minni vísindum eða í því að hverfa
frá vísindalegum hugsanaferli,
heldur af meiri vísindum,- Og Mil-
likan, eðlisfræðingurinn mikli og
Nóbelsverðlaunamaðurinn, talar um
Spengler og Keyserling sem menn,
er skorti þekkingu.
Þessir menn og fleiri, er í líkum
anda ræða, kannast við, að nú sem
stendur séu menn í megnasta öng-
þveiti í hvívetna. Vér lifum í heimi
eða í því umhverfi, sem segja má að
sé með öllu nýtt. Breytingarnar
hafa steðjað svo ört að, að menn
hafa ekki fyr verið teknir að átta sig
á einu atriði en það var horfiÖ og
nýjar ástæður voru komnar, sem
glíma þprfti við. Breytingarnar
t. d. á öllum sviðum athafnalífsins,
ber svo ört að, að menn ná naumast
andanum. Fyrir því skyldi það ekki
vekja furðu manna, segja þeir, þótt
óróa verði vart í þjóÖlífinu, alt virð-
ist á hverfanda hveli og ýmsir séu
sannfærðir um, að stefnt sé norÖur
og niður. En ástand vorra tíma á
sér ekki langan aldur, að þeirra trú.
Það er rétt, segja þeir, að vísindin,
um leið og þau hafa skapað skilyrði
fyrir nýjum heimi, hafa þá úm leið
brotið margt niður, sem nokkurs er
um vert, en þau hafa þá jafnframt
skapað, eða eru að skapa, nýjan
mann, verkfræðinginn, sem hefir
þúsund ný hjálpargögn í höndum til
þess að búa til, skipuleggja nýjan
heim. Hinn nýi heimur á að reisast
á grunni hinna vísindalegu aðferða,
og auÖur vísindanna af sönnuðum
staðreyndum er bezta trygging þess,
að vor heimur, vor menning, menn-
ing visindanna, muni ekki hníga í
V
rústir, eins og hver menning hefir
gert eftir aðra hingaÖ til.
Þetta er undirstaÖa hinnar bjart-
sýnu lífsskoðunar Ameríkumann-
anna. Viðfangsefni vorrar kynslóð-
ar er að fást við skipulagningu lifs.
ins, hugsa feril þjóðlífsins út fyrir
fram, ná valdi á atburðunum. Vér
verðum að læra atS fara með þá
hluti, sem vér höfum aflað.
Enginn vafi leikur á því, að
megnið af þessu, sem hér hefir verið
lýst, hljómar sem ungæðislegur
hugsunarháttur og jafnvel dálítið
barnalegur i éyrum ýmsra Evrópu-
manna. En það kann að stafa eins
mikið af þvi, að Evrópumaðurinn
hafi drukkið of djúpt af beiskum
bikar lífsleiðans, eins og hinu, að
Atneríkumaðurinn sé í raun réttri
barnalegur í eftirvæntitng sinni og
vonutn um framtíðina. En hvað um
það, þetta eru hans hugsanir. Það
kann að vera barnalegt að treysta of
mikið á kunnáttumenn, en víst er
um það, að Ameríkumenn ætla sér
ekki að treysta á annað né að styðja
sig við annaÖ. Þeir hafa séð, eins
og bent hefir verið á, hverja ávexti
þekkingin og samstarf kunnáttu-
manna hefir borið í verklegum efn-
um. Og nú er það sýnilega ætlun
þeirra að færa sömu aðferðir inn á
stjórnmálasviðiÖ og annars öll svið
þjóðlífsins. í þeirra augum hefir
Roosevelt samskonar hlutverk að
inna eins og fjármálakóngar og
verkfræðingar inna af hendi, er þeir
breyta auðn í auð. Þjóðin hefir
tekið þennan mann, sem verið hefir
áður ríkisstjóri í stærsta ríki innan
ríkjasambandsins, er þaulæfður að
fást við opinber mál, hefir óbilandi
traust manna fyrir heiðarleik og
hefir sannað breidd hugsunar sinn-
ar, gerir hann að forseta og segir
við hann: Breyttu flækjum og sam-
hengisleysi og fálmi stjórnmála
vorra í vísindi. Og Roosevelt tekur
við því verkefni í þeirri staðföstu
trú hins ameríska manns, að ekkert
sé vísindunum framandi.
Það er engin tilviljun, að tvær
þjóðir, Rússar og Ameríkumenn,
hafa orðið fyrstar til þess að leggja
út í skipulagningu þjóÖlíf sins.
Ameríkumenn hafa gert það vegna
þess, að þeir hafa verið lausir við
íþyngjandi hugsanaerfðir fortíðar-
innar, hafa náð valdi á meiri mætti
tækninnar en nokkur önnur þjóð á
jörðinni og hafa lært í gegnum þessa
reynslu sína að bera virÖingu fyrir
afli þekkingarinnar. Rússar gera
það sökum þess, að þar í landi hafa
þeir menn komist til valda, sem ekki
eiga heldur neinar erfðir, sem þeim
eru nokkurs virði, sökum þess, að
þeir hafa aldrei fengið að njóta á-
vaxta menningarinnar. Þeir verða
að afla alls frá byrjun og sjá fram á,
að þeir muni aldrei neins njóta, nema
þeir taki tæknina í sína þjónustu og
sveigi hana til hlýðni við sig. Þess_
ar þjóðir hafa ráðist á þetta sama
viðfangsefni að öðru leyti með ó
líku hugarfari á marga lund. En í
almennum þjóðlífsfyrirbrigðum
vorra tíma eru engin, sem eru líkleg
til djúpsettari áhrifa á gjörvalla
framtíð veraldar heldur en þessar
tilraunir. í næsta hefti EimreiÖar-
innar mun verða leitast við að gera
grejn fyrir, hvernig hinar nýju hugs-
anir í Ameríku hafa nú beinst að því
að breyta ekki eingöngu þjóðhátt-
um, heldur og sjálfri mannverunni.
Og þá munu ennfremur verða dreg.
in fram nokkur rök til þess, að þessi
efni komi oss íslendingum sérstak-
lega við. —Eimreiðin.
Seinustu fréttir að norðan.
Vísir átti tal við Siglufjörð laust
fyrir hádegi og fékk þær fregnir, að
Örn, m. s. Árni Árnason og 2—3
skip önnur hefðu fengið dágóð köst
við Selsker í nótt. í gærkveldi kom
Sæhrímnir með 600—700 tn., og
Huginn með 500 tn. Fleiri skip hafa
ekki komið síÖan í gærkveldi. Heim.
ildarmaður blaðsins sagði að ekki
væri hægt að segja með neinni vissu,
hvort síldin væri komin aftur svo
um munaði, en menn væri að gera
sér vonir um það. Veður er frekar
hlýtt i dag nyrðra, en hálfgerð
útifyrir. — Afli í reknt er
lítill.—Vísir 19. ágúst.
Fréttabréf frá Flin Flon
Herra ritstjóri,
Einar P. Jónsson:—
Eg lofaði að senda þér frétta-
grein héðan þegar eg fór norÖur-
hjá. Eg ætti nú að vera fær um
það eftir tveggja mánaða dvöl hér í
bænum.
Um ferÖina hingað er fátt að
segja. Hún gekk slysalaust, nema
það sem eimvagninn bilaði á miðri
leið um nóttina og varð að þvi 4
tíma töf meÖan síma§ var eftir öðr-
um vagni. I.andslag' meðfranl
brautinni er tilbreytingalitið, þar til
kemur vestur undir Hudson Bay
Junction. Þar liggur brautin í stór-
an bug vestur, því sú brautarstöð er
alllangt vestur í Saskatchewan. Þar
er landslag nokkuð hæðótt og svo er
alla leið þaðan til Pas. Skógar eru
þar meiri, en minna graslendi. Pas
er snotur bær, af ungum bæ að vera,
en nokkuð strjálbygður, og skógar
miklir í bænum, sem taka af útsýni.
Sér því ógjörla hvað hann er stór,
nema maður færi um hann allan.
Frá Pas er farið í norðaustur eftir
íludson Bay brautinm 4 mílur, en
þaðan liggur brautin hingað í norð-
vestur, og eru um 100 mílur mílli
þessara bæja. Sama landslag er fyrst
vestur eftir, en þegar kemur á miðja
leið, þá fer það að breytast. Taka
þá við klettar og klungur, og víða
liggur brautin meðfram vötnum i
stórum bug. Þegar nær dregur
Flin Flon verður landslagið enn þá
hrikalegra, klettarnir hærri, dalirnir
dý’pri og vötríin fleiri. Þó hvergi
mjög háir hamrar eða mjög brattir.
Það eru ávalir hraunbólar allir slétt-
ir og fægðif af skriðjöklum á ísöld-
inni, en djúpar dalskorur á milli. 1
mörgum þeirra eru vötn, stór og
smá, en i sumum jarðvegur á floti,
og eru það oftast ófær foræði, nema
þegar frost er í jörðu, sem ekki tek-
ur fyr en síðari hluta sumars og
stundum aldrei. Þó vex á þessum
jarðvegi smáviðir og villijurtir, sem
ekki verða að neinum notum. Mér
var sagt að sumir klettarnir væru
alt að 300 feta háir kringum vötn-
in. Hér liggur brautin í ótal krók-
um meðfram vötnum og milli kletta.
Okkur sýndist stundum gufuvagn
inn koma á móti okkur út um glugg-
ann, þar sem krókarnir voru krapp-
astir, því lestin var löng. AS síð-
ustu var að sjá ekki nema síeinsnar
inn í bæinn, en þá var eftir hálftíma
ferð, því að það þurfti að fara í
hrig kringum bæinn, til að komast á
brautarstöðina.
Mér datt í hug Ódáðahraun á ís-
landi þegar eg fór þessa leið, eftir
því sem þjóðsögurnar lýsa því.
Fylgsni eru hér nóg og vandratað,
svo ekki mundi auðvelt að finna hér
smábýli meðan landið var í auÖn.
Þó er sá munur á, að heima áttu að
vera grösugir dalir og landkostir
góðir, en hér vex ekkert úr jörðu
sem nýtilegt er nema víÖir. En allir
eru klettarnir þektir smávöxnu
greni, og er undarlegt hvernig það
festir rætur, því engin er þar mold.
En það vex upp úr hverri sprungu
og skoru. Hér eru því engar lands.
nytjar ofanjarðar nema eldiviður, en
því meiri neðanjarðar. Óskandi væri
að slík auðæfi yrðú unnin úr Ódáða-
hrauni heima á íslandi.—
. Það fer af öræfabragurinn þegar
maður kemur inn í bæinn, en þá er
landslagið hvergi hrikalegra en þar.
Hér er risinn upp myndarlegur bær,
með flestum nýtízku þægindum.
Göturnar eru að sönnu ákaflega
krókóttar, bæði út á hliðar og upp
og niður; og víða mundu þær þykja
ófærar með hestavagna, hvað þá
með bíl. En menn og hestar eru
orðnir þeim svo vanir, að allir fara
ferða sinna um þær. Húsin standa
ýmist uppi á hæztu klettunum, eða
hanga í brúnum þeirra, því óvíða
eru þeir þverhnýptir. Víða standa
þau líka niðri í dældum, sem ekki
eru mjög djúpar, og er þar búið að
fylla upp með möl, sem nóg fæst af
frá námunni. Ekkert stræti er hér
beint nema aðalstrætið, en þó varla
meira en J4 úr mílu. Þar var ófært
foræði, svo að hestar sukku þar
kvikír, en nú hefir verið borið ofan í
það, svo það er nú breitt og mynd-
arlegt stræti; þó vilja hús missíga
þar enn þá. Þar eru myndarlegar
byggingar og stórbæjabragur á öllu.
Þar eru fjögur hótel og fjöldi af
búðum, tvö leikhús, tveir bankar og
mörg álitleg íbúðarhús. Á báðar
hliðar við aðalstrætið eru klettar, og
gnæfa þar mörg hús hátt yfir stór-
byggingarnar á aðalstrætinu. Fyrir
norðurendanum á því eru námu-
byggingarnar, og treysti eg mér ekki
til að lýsa þeim. Bærinn tekur yfir
býsna stórt svæði og er þó furðu
þéttbýlt víÖast hvar. Mörg af hús-
um verkamanna eru myndarleg, en
allmörg þeirra eru bjálkahús. Þó
eru menn nú sem óðast að laga þau
og stækka eða byggja önnur ný. Eg
hefi aldrei séð eins mörg hús i
byggingu á jafnstóru svæði, eins og
hér í sumar. Það tekur langt fram
því sem bygt var í Wiinnipeg á góðu
árunum. Eg taldi einu sinni 50 hús
ný eða í smíðum á litlum tanga við
eitt vatniÖ, sem eg sá yfir af háum
kletti. Húsin líta flest vel út, en
misjafnlega eru þau vönduð, því
flestir námamenn byggja þau sjálfir
í hjáverkum. Bærinn litur yfirleitt
vel út og er einkennilegt að sjá yfir
hann af hæztu klettunum. Alstaðar
er líf og fjör og starfsemi.
Framförin í þessum bæ er ótrú-
leg, því svo má kalla að hann hafi
skapast á fjórum árum. Hefi eg
þar fyrir mér orð þeirra Péturs
læknis Guttormssonar og Stefáns
Hólm tengdasonar míns, sem báðir
komu hingað umarið 1929. Þá var
verið að byggja námtthús og flytja
að nauðynleg áhöld, því ekki var þá
járnbrautin komin alla leið hingað.
Þá voru hér aðeins 60 karlmenn og
um bjálkakofum. Námureksturinn
tók ekki til starfa fyr en 1931, og
síðan hefir bærinn aðallega skap-
ast.
Bæjarbúar eru nú sagðir hátt á 7.
þúsund. Þar af eru 1500, sem hafa
fasta vinnu hjá námufélaginu, og
á vinnu þeirra byggist öll afkoma
bæjarmanna. Það er lifæðin, sem
öllu heldur við. Þetta sýnist auð-
vitað lítill hluti af höföatölunni, en
flestir þessir menn eru giftir og eiga
börn, sem mun gera talsvert meira
en að tvöfalda tölu verkamanna.
Auk þess veita þessir menn fjölda
manna atvinnu við verzlun, aðdrætti
og ýms störf í bæjarfélaginu. Hér
er því enginn atvinnuskortur, og er
það ólíkt því sem er í öðrum bæjurn
nú á dögum. AS sönnu eru hér ein-
stöku ræflar, sem ekki nenna að
vinna eða eru fatlaðir á einhvern
hátt, og verður bærinn að sjá fyrir
þeim; en þeir eru notaðir til ýmsra
starfa í þarfir bæjarins, og verða því
flestir að notum. Það lítur því svo
út sem að hér sé hæfilega mönnum
skipað eftir atvinnuvegum. Hingað
koma að visu margir í atvinnuleit,
en flestir verða þeir frá að hverfa;
og ef þeir. eru peningalausir, þá
sendir bæ’jarstjórnin þá til baka aft-
ur á sinn kostnað.
Það er margt einkennilegt við
þennan bæ. Hér sézt varla gamall
maður, karl eða kona. Kemur það
mest til af þvi að námufélagið tek-
ur ekki gamla menn í vinnu. Þeir
eru stirðari að læra þessi sérstöku
verk og endast ver, að líkindunT; en
miklu skiftir að hafa sömu menn-
ina sem lengst við sama verkið.
Aftur ámóti er hér mésti fjöldi af
börnum og unglingum á ýmsum
aldri, því margir ungir menn hafa
eflaust farið hingað einslyppir í
fyrstu, en tekið fjölskyldur sínar til
sín þegar efnahagur þeirra leyfÖi.
Ungar stúlkur hafa flutt hingað
margar á seinni árum, og mun þeim
hafa orðið gott til með atvinnu og
giftingu, því karlmenn hafa verið
hér miklu fleiri. Þeir munu líka
hafa fundið það hér ungu menn-
irnir, að “það er ekki gött að mað-
urinn sé einn.”
Nárhan (Hudson Bay Mining and
Smelting Co.) er hér lífæðin, sem
öllu heldur við, eins og áður er sagt.
Við hana hafa fasta atvinnu um
1500 manns. Laun óbreyttra verka-
tnanna eru, frá 42 til 65 cent á tím-
ann, með 8 tíma vinnu á sólarhring.
Margir eru á hærri launum, þeir,
sem hafa verkstjórn á hendi, eða eru

> INNKÖLLUNAR-MENN LÖGBERGS • •
• Amaranth, Man
Akra, N. Dakota
Árborg, Man
Árnes, Man
Baldur, Man
I Bantry, N. Dakota. .. .
Bellingham, Wash....
Belmont, Man
Blaine, Wash
! . Bredenbury, Sask
Brown, Man
Cavalier, N. Dakota...
Churchbridge, Sask.. .
Cypress River, Man.. .
Dafoe, Sask
Edinburg, N. Dakota..
Elfros, Sask
Foam Lake, Sask ... J. J. Sveinbjörnsson
Garðar, N. Dakota....
! Gerald, Sask...:
Geysir, Man
Gimli, Man
Glenboro, Man
tlallson, N. Dakota . ..
Hayland, P.O., Man. .
! Hecla, Man
Hensel, N. Dakota....
Hnausa, Man
Ivanhoe, Minn
Kandahar, Sask J. G. Stephanson
Langruth, Man
Leslie, Sask
Lundar, Man
Markerville, Alta
Minneota, Minn
Mountain, N. Dak. S. J. Hallgrimson <
Mozart, Sask
Oak Point, Man. .
Oakview, Man.. .
Otto, Man . .
Pembina, N. Dak
Point Roberts, Wash.. .
Red Deer, Alta
Revkjavík, Man
Riverton, Man
Seattle, Wash T. I. MÍddal
Selkirk, Man
Siglunes, P.O., Man.
Silver Bay, Man
Svold, N. Dakota
Tantallon, Sask
Upham, N. Dakota.... Einar f. Breiðfjörð
Víðir, Man
Vogar, Man
Westbourne, Man
Winnipegosis, Man.. .. . Finnbogi Hjálmarsson
Wynyard, Sask
þrjár konur. Bjó það fólk í örfá-