Lögberg - 12.09.1935, Blaðsíða 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 12. SEPTEMBER 1935.
s;
Týnda brúðurin
Eftir MRS. E. D. E. N. SOUTHWORTH
“Claudy, kæri vinur minn, við höfum
verið eins og hræður alla okkar æfi, og sagt
hvor öðrum alt sem hefir valdið okkur gleði
eða sorgar; segðu mér nú hvað hefir komið
fyrir þig. Hvað þjáir huga þinn svona mikið ?
Kannske að eg geti hjálpað þér. Segðu mér
hvað þjáir þig s\mna mikið. ”
“Ilefir þú virkilega enga hugmvnd um
lxvað það er? Veiztu ekki um giftinguna ?”
“Giftinguna!”
“Já, maður lifandi! Gifting! Þeir ætla
að þvinga Jacqueline litlu til að giftast Grim-
shaw gamla.”
“Ójá, eg liefi heyrt það, en hvað kemur
þér það við, vinur minn? Þú hefir aldrei
verið ástfanginn af Jacko litlu?”
“Aldrei elskað hana! ha! ha! Nei, ekki
eins og þú skilur það að elska, sem heldur að
ástin sé ekki annað en augnabliks tilfinning,
sem blossar upp við að sjá frítt andlit snöggv-
ast. Nei, eg gæti ekki elskað hana nema að
eg gæti elskað sjálfan mig. Lína var mér
helmingur minnar eigin tilveru. Hvernig
getur þú talað .svona gáskalega um ástina; þú
þekkir ekki mátt þeirra tilfinninga og þess
sambands, sem samtengir tvö hjörtu, sem
hafa vaxið saman frá bernsku.”
“Það er eins og milli bróður og systur. ”
“Nei, systkini geta ekki elskast þannig.
Hefir nokkur bróðir nokkurn tíma elskað
systur sína, eins og eg hefi elskað Linu frá
því að við vorum ibörn ? Mundi nokkur bróð-
ir nokkurn tíma hafa liðið og gert eins mikið
fyrir systur sína, eins og eg hefi gert fyrir
Línu.”
“Þú! Hvað hefir þú gert og hvað liefir
þú liðið fyrir Línu?” sagði Thurston og fór
að hugsa að vinur sinn væri búinn að missa
vitið.
“ Já, þú veizt ekki, þegar eg var drengur,
hversu mörg brek hennar eg tók á mig hennar
vegna. Hversu margar hýðingar eg varð að
þola. Hversu margar ávirðingar eg varð að
bera hennar vegna, sem hún veit ekki neitt
um. Ó, hvernig mig dreymdi um hana og
hversu nálægt við vorum hvort öðru í anda,
þegar eg stóð á verði á næturnar á herskip-
inu úti á reginhafi, eða inni á höfn; liún var
alt af aflgjafinn í huga mínum, og hennar
vegna keptist eg við að ná hæsta marki sem
sjóliðsforingi. Öll árin, sem eg hefi verið í
sjóhernum, hefi eg sparað hvert cent af kaupi
mínu, til þess að geta keypt laglegt heimili
fyrir hana, og móður hennar, sem hún ann
svo mikið. Eg ætlaði að byggja eða kaupa
okkur hús á þessu ári. Og þegar húsið væri
fengið ætlaði eg að bjóða henni það fyrir
framtíðarheimili. Bg ásetti mér að reynast
móður hennar eins og góður sonur! Eg var
að gleðja mig við að hugsa um hversu ham-
ingjusöm og ánægð að gamla konan mundi
verða á okkar kyrláta og friðsama heimili,
hjá mér og Línu dóttur sinni. Eg hefi sparað
það mikið, að eg er efnaðri en nokkur hefir
hugmynd um og eg ætlaði að koma öllum þess-
um áformum mínum í framkvæmd einmitt
núna þegar eg kom heim. Eg flýtti mér heim
sem mest eg gat. Þegar að eg kom að húsinu
hljóp eg umhugsunarlaust inn, eins og eg var
vanur. Eg heyrði Línu nefna nafn mitt, og
eg þaut upp á loft og inn í herber'gi hennar.
Hún lá á rúminu náföl og hreyfingarlaus. Eg
hélt að hún væri voik, en hún þaut á fætur og
fleygði sér í fang mér, vafði handleggjunum
um háls mér og grét með svo miklum ekka
eins og litla hjartað hennar væri að springa;
hún gat ekkert sagt, engu orði komið upp, og
eg fyltist ótta og ujidrun yfir því hvað gengi
að henni. En meðan þessar hugsánir flugu
gegnum huga minn kom móðir hennar inn í
herbergið og tók að ávíta hana, sem átti að
fara að giftast, að vera að flangsa við mig.
Eg misti alt vald yfir mér, og formælti þeim
öllum og bað þeim allra óbæna. Eg veit ekki
hvað eg á að segja. Þetta var verra en morð.
Það vac hræðilegur glæpur, sem ekki er hægt
að nefna, því það er ekkert nafn nógu ljótt
fyrir jiað. Thurston, eg hagaði mér eins og
versti ribbaldi! Guð hjálpi mér, eg varð svo
æstur og reiður, eg sé það nú. Eg gat ekkert
sagt, varð alveg orðlaus. Eg sleit mig úr
faðmlögum hennar og ýtti henni frá mér;
meira veit eg ekki. En nú er eg hér. Spurðu
mig ekki hversu mikið að eg elskaði hana, eg
á engin orð til að ]ýsa því. ”
15. Kapítuli.
Síðan morguninn, sem hin óhamingju-
sama gifting fór fram, hafði Jacqueline
lmignað og gengið í sjálfa sig, eins og mink-
andi máni, og brúðguminn horfði á hana vesl-
ast þannig upp dag frá degi. Það var ekki
sjáanlegur neinn sjúkdómur eða greinileg
sjúkdómseinkenni, sem k‘knarnir sem komu
á hverjum degi til hennar, gætu glöggvað sig
á. Pað virðist æði erfitt og torskilið fyrir
læknisfræðina að þekkja hin huldu mein
hjartans, og.því meir, sem læknisfræðin leit-
ast við að gera sér þeirra grein, því fjarlæg-
ari verður oft skýringin á hinum heimulegu
tilfinningum, er oft og einatt þjá hið mann-
lega lijarta.
Einn dag, er hún sat inni hjá föðurbróð-
ur sínum og frænku sinni, hóf sjóliðsforing-
inn sig upp úr eins manns hljóði og sagði
eins og við sjálfan sig, að bölvaður asninn
hann Cloudy væri að slæpast yfir á Dell
Delight; hann hefði að líkindum tapað valdi
á sjálfum sér, ef Thurston hefði ekki komið
að í tíma; en fyrir sitt leyti hefði hann frem-
ur óskað, að hann hefði fengið að gera það,
því það væru aldrei nema bölvaðir asnar,
hvort .sem væri, sem fremdi sjálfsmorð, og
þeim mun færri sem slíkir asnar væri í heim-
inum, þeim mun betra. Alt í einu þaut Hen-
riétta á fætur og þangað sem Jacquline var;
hún hafði hvítnað upp og var í þann veginn
að fajla í yfirlið. Henrietta náði henni í fang
sér í því að hún var að hníga niður á gólfið;
hún hvíldi í örmum frænku sinnar um stund,
titrandi og méð andköfum, eins og særður og
deyjandi fugl. Gamla manninum brá talsvert
við þetta atvik og hætti rausi sínu og að beiðni
frú Waugh lofaðist hann til að minnast aldrei
á Claudy svo Jacqueline lieyrði, eða nefna
hann á nafn.
Sjóliðsforinginn pjakkaði stafnum sín-
um af alefli niður í gólfið og þakkaði Guði
fyrir að Nance Grimshaw var ekki viðstadd-
ur til þess að sjá liversu nærri sér a hún tók
að heyra Claudy hallmælt.
Jacqueline liélt áfrm að hnigna og eins
og f jara út. Læknarnir voru alveg ráðalausir
með hvað skvldi til bragðs taka, til að bjarga
lífi hennar, sem nú orðið bara blakti á skari;
loks ráðlögðu þeir að reynandi væri að fara
með hana í annað loftslag, þar sem hún gæti
notið meiri glaðværðar og væri lau.sari við
geðshræringar en heima. Þeir ráðlögðu að
hún skyldi fara til borgarinnar Wasliington
og dvelja þar það sem eftir væri vetrarins.
Sjúklingurinn var spurður um hvort hún vildi
fara þangað. “Já,” sagði Jacqueline, “mér
er sama livert eg fer, ef aðeins frænlca mín
og Marian eru með mér. ”
Frú Waugh lofaði strax að liún skvldi
fara með henni og gera sitt ítrasta til að fá
Marian til þess að fara með þeim.
Undir eins og veður leyfði og færðin
skánaði, lét frú Waugh söðla hest sinn og fór
til Old-Field til að finna Marian og tala við
hana um hina fyrirhuguðu ferð, og biðja hana
að vera með í förinni.
Þetta kom svcf óvænt og flatt upp á
Marian, að hún gat ekki umhugsunarlaust
lofast til að verða við þessari beiðni vinkonu
sinnar; það var ýmislegt smávegis, sagði hún,
sem hún þyrfti að hugsa um áður en hún gæti
gefið henni fullkomið loforð; svo málin sömd-
ust svo með þeim, að liún skyldi láta frú
Waugh vita eftir einn eða tvo daga, hvað hún
afréði að gera. Frú Waugh lét sér það vel
líka, og að svo búnu kvaddi hún og sagði að
skilnaði:
“Eg ætla að biðja þig, kæra Marian, að
hugsa út í það að nærvera þín og félagsskap-
ur hefir meiri blessunarrík og heilsu.samleg
áhrif á vesalings Jacqueline en nokkuð annað,
sem við getum gert fyrir hana; þessvegna
grátbæni eg þig um að koma með okkur, ef
þér er það mögulegt.”
Marian kvaðst ekki mundi geta orðið
þeim að miklu liði, en lnín sagðist skyldi gera
sitt bezta fyrir þær, og sagðist vonast til áð
hún gæti komið svo högum sínum, að hún gæti
slegist í förina með þeim, og í þéssari von
kysti frú Waugh hana og hélt heimleiðis.
Sannleikurins var sá að Marian vildi ekki
gefa bindandi loforð um fefðina, fyr en hún
hafði talað við TJiurston um það og leitað
samþvkkis hans, áður en hún legði upp í slíka
langferð, og svo langa burtveru. Majjan var
nú ekki eins óháð og áður, nú var vilji hennar
háður Thurston, og þessvegna var hans sam-
þykki nauðsyniegt.
Hún hafði ekki séð hann meðan harðinda-
kastið stóð yfir, og hjarta hennar brann af
þrá eftir nærveru hans. Þetta sama kvöld
þurfti Jiún að fara yfir á CharJotte Hill, til
matvörukaupa, því forði þeirra hoima var
genginn til þurðar meðan á harðindakastinu
stóð, og hvergi var hægt að fara til aðdrátta.
Það var engin vissa fyrir því að hún
mundi sjá Thurston, en hiin vonaði að hún
mundi finna hann, annað hvort í kaupstaðn-
um eða á Jeiðinni, og sú von rættist. Hún var
rétt nýlögð á stað heimleiðis úr kaupstaðnum,
þegar Thurston náði lienni. Þau fögnuðu
hvort öðru af öilum mætti sálar sinnar, og
hvorugt reyndi að dylja fögnuð sinn yfir sam-
fundunum. Eftir að þau höfðu skifst á fagn-
aðarkveðjum með mörgum og innilegum koss-
um, og spurt Jivort um annars líðan og heilsu,
urðu þau bæði hljóð og sem hugsi um stund.
Marian var að hugsa um hvernig hún ætti að
koma sér að, að bið ja um samþykki hans, til
að vera þrjá mánuði í Washington með frú
Waugli og Jaoqueline; henni datt ekki í hug
að Tliurston væri í vandræðum með að koma
sér að því að segja henni frá því að liann
þyrfti að fara til Englands, og þyrfti að vera
í hurtu í það minsta í sex mánuði. Marian
rauf fyrst þögmina og sagði:
‘ ‘ Elsku Thurston, það er nokkuð, sem eg
þarf að segja þér, sem eg er hrædd um að þér
líki ekki vel; en ef þér líkar það ekki, þá segðu
mér alveg eins og þú meinar, því eg hefi engu
lofað.”
‘ ‘ Eg skil þig ekki, elskan mín; segðu mér
sem fljótast hvað þér býr í huga,” sagði hann,
og varð ofurlítið óstyrkur í málrómnum.
“Þú veizt að vesalings Jacqueline hefir
mist heilsuna, eg held bæði á sál og líkama.
Læknarnir, sem stunda hana, ráða til þess að
hún flytji eitthvað í burtu, helzt í annað lofts-
lag, og vinir hennar hafa ákveðið að fara mgð
hana til Washington, til þess að vera þar það
sem eftir er vetrarins, en hún hefir beðið þess
að eg fari með sér og verði hjá sér meðan hún
dvelur þar. Mér finst þetta vera að einhverju
leyti skylda mín að verða við þeirri bón lienn-
ar, sem mér er óljúft að neita henni um; én
þrátt fyrir það, elsku Thurston, kvíði eg svo
mikið fyrir að vera svo lengi fjarri þér,—
svo langt í burtu frá þér,—-og ef þú heldur að
þér leiðist að vera hér í wetur án mín—-ef þú
skyldir þrá nærveru mína, eins og eg hefi
þráð þig, þessar síðus.tu þrjár vikur, sem við
höfum ekki getftð fundist,—þá fer eg ekki fót-
mál frá þér.”
Hann tók í hendi hennar og bar hana að
vörum sér og kysti liana.
“Elsku Marian, eina ástin mín!” sagði
hann. “Þú ert svo göfug og hreinskilin; en
ef eg yrði hér í vetur, held eg að engin um-
hyggja fvrir annara manna velferð gæti haft
þau áhrif á mig að eg mundi samþykkja að
þú fyrir frá mér; eg gæti ekki lifað hér án
þín. ”
Marian fölnaði upp og röddin titraði, er
hún spurði:
“Þú, ætlar þú að fara í burtu?”
“ El-slcu bezta Marian, já; Skylda—knýj-
andi nauðsyn, sem eg verð að gegna—kallar
mig.”
Hún horfði óttaslegin í andlit hans og
nötraði af geðshræringu.
“Eg skal segja þér hvernig á því stend-
ur. Þú hefir kanske lieyrt, elsku Marian,
að eftir að faðir minn dó, giftast móðir mín
aftur ?”
“Nei, eg hefi aldrei heyrt neitt um það.”
“Jú, hún giftist, og seinni maðurinn
hennar var skozkur. Hún lifði með honum í
hjónabandi í sjö ár, og þegar hún dó, átti hún
sex ára gamlan dreng af seinna hjónabandi.
Þegar móðir mín var dáin, hvarf maðurinn
hennar til heimkynna sinna á Skotlandi og
tók hálfbróður minn með sér, en eg var áfram
hjá afa mínum. Hann hætti bráðlega að skrifa
mér og alt samband á milli okkar dó út. Núna
í vikunni fékk eg bréf frá Edinborg, þar sem
mér er tilkynt lát stjúpa míns og þar með að
hálfbróðir minn standi þar uppi munaðarlaus
og allslaus. Hann er tólf ára gamall og því of
ungur til þess að geta unnið fyrir sér. Nú
sem stendur er hann hjá prestinum, sem jarð-
aði föður hans og sem hefir skrifað mér og
tjáð mér þessi tíðindi, sem eg er að segja þér.
Þú sérð, elskan mín, hversu knýjandi skylda
það er, sem nú um stund verður að slíta mig
frá þér. En — hvað — Tár ? Ó, bezta Marian,
nei, það þoli eg ekki; eg fer hvergi, fer ekkert
frá þér; eg sendi drengnum peninga og ráð-
stafa því svo að hann geti komið hingað í
sumar. ”
“Nei, nei! Það dugarækki. Trúðu ekki
ókunnugum fyrir munaðarlausa drengnum
hennar móður þinnar. Láttu hann ekki að-
stoðar- og eftirlitslausan í framandi landi.
Farðu og sæktu hann og sjáðu vel um hann;
yfirgefðu hann ekki og láttu hann ekki yfir-
gefa þig. Eg veit hvað munaðarlaus æska er,
elsku Tliurston, og þú veist það líka. Komdu
heim með drenginn. Og ef liann verður með
þér, skal eg gera alt sem eg get til þess að
ganga honum í móður stað.”
“Elsku Marian! Þú ert engill; hjarta
mitt þráir að þrýsta þínu göfuga lijarta að
sér. Þú gerir mig sterkari og öruggari—”
“Hvenær ætlarðu að leggja á stað í þessa
langferð, elsku Thurston?”
#“Eg hefi ekki ákveðið það ennþá, kæra
Maria'n. Mig brestur hug til þess að tilnefna
þann dag, sem markar aðskilnað okkar um svo
langt skeið.”
Hann stundi við og hélt svo áfram og
sagði:
“Eg veigra mér við að tiltaka livern dag-
inn að eg fer, eins og glæpamaður mundi
veigra sér við að gefa merki um livenær öxin
ætti að falla á hálsinn á sér.”
“Láttu þá einhvern gera það fyrir þig,”
sagði Marian og brosti svo góðlátlega að liinn
barnslegu einlægni hans. Hún sagði því næst:
“Eg skal fara til Washington með Jacque-
line. Hún og hennar föruneyti fer á stað á
miðvikudaginn kemur. Kæri Thurston, eg
vil ekki leg’gja á stað héðan á undan þér. Eg
fer miklu ánægðari, ef eg veit að þú leggur á
stað á sama tíma í þitt ferðalag.”
“En yndislega Marian, þú mátt vera viss
um það, að ef þú ferð til Washington, þá skal
eg haga svo ferð minni að koma þangað. Skip-
ið, sem og ætla með, siglir 1. febrúar frá Balti-
more.—Eti livað ætti að geta verið því til fyr-
irstoðu að eg slæist í förina með ykkur, og
yrði ykkur samferða, þar sem við erum öll
vinir og nágrannar, ættum við að leggja á
stað á sama tíma, úr sama nágrenni, eftir
sama vegi og ætlum til sama staðar,” sagði
hann með mestu ákefð.
Við að heyra þetta, brá hýru gleðibrosi
yfir hið fríða andlit Marian.
“ Auðvitað,” sagði hún eftir litla þögn,
“eg sé ekki því það væri okki alveg tilvalinn
útreikningur.
“Ó, Thurston,” sagði hún og rétti hon-
um hendina og horfði á hann augum ástar og
aðdáunar, “geturðu ímyndað þér þá fyllingu
lífs og unaðar—þann sætleika hvíldar og á-
nægju—sem eg být þegar eg á þeirri ham-
ingju að fag’na að njóta návistar þinnar?”
“Göfuga, ástkæra Marian! Guð flýti
þeim degi, sem sameinar okkur um alla ei-
lífð.” Hann hljóp af baki,- tók hana í fang
sér úr söðlinum, hélt henni í faðmi sér og kysti
hana marga kossa, og lyfti henni svo í söðul-
inn aftur og sagði:
“Elsku Marian, fyrirgefðu mér! Hjarta
mitt var að springa af þrá eftir að faðma þig
að sér. Eg skal gera alt, sem eg get til að
verða þér samferða til Washington. Eg skal
fara til Locust Hill og finna frú Waugh og
seg'ja henni hvert eg ætli að ferðast og biðja
liana um að lofa mér að vera með ykkur til
Washington. En hvenær ætlarðu að láta hana
vita hvort þií ferð með þeim?”
‘ ‘ Eg ríð yfir að Locust Hill í fyrramálið
til að láta hana vita.”
“Það er ágætt, góða mín. Eg ætla þá að
koma þangað í fyrramálið, til þess að tala um
ferðalagið við frú Waugh,, svo eg geti notið
þeirrar ánægju að mæta þér þar.”
Þau voru komin út að skógarjaðrinum, þar
sem vegirnir skiftust, og þau kvöddust af
mikilli ást og innilegleika.
Um kvöldið, þegar Marian kom heim,
sagði hún Edith að hún hefði afráðið að
verða við beiðni frú Waugh um að fara með
henni og Jacqueline til Wasliington. Edith
tók vel undir það, og samþykti þá fyrirætlun.
Næsta morgun tók Marian liest sinn og reið
til Locust Hill, þar sem auk fjölskyldunnar að
Thurston beið hennar með eftirvæntingu.
Thurston sat hjá Jacqueline og var að
reyna að lífga hana svolítið upp með f jörugri
samræðu og fyndni. Dr. Grimshaw, sem sat
eins og hundur í jötu, horfði með starandi
augnaráði á þau; en er Jacqueline sá hversu
hann kvaldist af afbrýði, brá yfir andlit
hennar þessu glaða og milda fjörbrosi, sem
alt af hafði einkent hana og gert hana svo
elskulega og aðlaðandi,—þessu indæla brosi,
sem Grimshaw þráði að hún lieiðraði hann
með, en sem hann aldrei þurfti að vænta sér.-
Nei, aldrei! því því þó Jacqueline væri nú
orðin lítið annað en bein og skinn, eða réttara
sagt sem fölur og þverrandi máni, var vilji
hennar óbeygður og ákveðinn, og hún hélt
vel og ófrávíkjanlega Iiinn liræðilega eið sinn,
um að hatn og fyrirlíta Dr. Grimshaw meðan
hún lifði. Öllum brögðum hafði verið beitt
við hana til þess að fá hana til að láta af því
sem fólkið kallaði—þessari fyrirtekt. Hún
var beðin, ávítuð, hótað hörðu, en það var alt
árangurslaust, og hún sýndi ekki hinn minsta
vott fyrirgefningar, svo Dr. Grimshaw var
farinn að efast um að hann gæti unnið liana
til hlýðni og undirgefni við sig. Og nú, þar
sem afbrýðissemin bættist ofan á alt annað;
því þessi maður, Thurston, sem sat við hlið
hans, varð þeirrar sælu aðnjótandi að baða
sig í hinu milda brosi hennar, en hún leit ekki
á Dl'. Grimshaw frekar en hann væri ekki til.
Thurston stóð upp og sleit samræðunni
við Jacqueline; ekki af því að hann kendi svo
í brjósti um Dr. Grimshaw, þó sjáanlegt væri
að honum var meir en nóg boðið. Hann færði
sig yfir til frú Waugh og byrjaði glaðværa
samræðu við hana; talið barst að ferðalagi
og hversu mikil tilbreyting að það væri að
lyfta sér dálítið upp, af og'til. Frú Waugh
sagði honum áform þeirra að fara til Wash-
ington og dvelja þar svo sem einn eða tvo
mánuði.
Tliurston sagði henni, svona án athugun-
ar, að hann mundi bráðum leggja upp í lang-
ferð, og gat þess hvert ferðinni væri heitið,
og þar með að á leið sinni til Baltimote mundi
hann koma við í Washington.
“Iívenær býstu við að leggja á stað?”
spurði fi ú Waugh.