Lögberg - 12.09.1935, Blaðsíða 5

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 12. SEPTEMBER 1935.
5
We’re All Nutty
Here and There
(By P. N. BRITT.)
yOU meet the odd fellow who
thinks everybody is crooked but
himself. At leas't, I do, and I am
taking it that you and I are just
mine-run of citizens, not losing any
sleep over who’s crooked, but just
going along trying to be as straight
as we can ourselves.
* » *
T have always had a notion that
folks who think everybody else
is crooked, don’t get much. out of
life, and most of them, on whom I
have kept tab, get round-shouldered
or something from bearing their
burdens of suspicion and distrust.
They always look sort of track-sick
to me, as if their livers are out of
order. Just think of a fellow going
through life with an eternal liver
handicap.
He’s a perpetual gloom, that fel-
low, and he has lots of brothers
and sisters at a time like this.
He doesn’t see me if I see > him
first, and if you are wise, you’re
giving him a wide berth, too.
* * *
'C' OR some years, I have been notic-
■*■ ing a guy on the street car who
always looks as if he has a headache
—one of those fellows you are not
hot on seeing just after breakfast.
He reminded me of a “genius” or
two I l^new fifty years ago, who
used to work at night in their cellars
or bedrooms trying to discover or
bring about “perpetual motion.”
They had clock springs, cog wheels,
sewing-machine parts, discarded gov-
ernors of engines, belts and weights
and cams, hoping to assemble them,
so that they would keep on going
up and down, in and out, back and
forth, or here and there, to produce
locomotion which would shove the
universe ahead, give us tomorrow
away ahead of time, and make a
million or so for the “perpetrators”
of perpetual motion.
Those boys always looked as if
they had something big on their
minds—or headaches. Just\ as this
fellow on the street car seemed to
look.
One day recently, after lunch in the
well kept hotel at Beausejour, this
fellow-citizen of mine breezed in,
across the rotunda, to the lady at
the office desk.
“Where can I go to get some as-
pirin?” he inquired. The lady open-
ed a drawer in her desk, got him
what he was looking for, he thanked
her, swallowed it, and went off out
into the fresh air.
He had a headache all right. This
Beausejour lady must meet lots of
folks with headaches, else she
wouldn’t have aspirin at hand, and
just for the asking.
* * *
A S governors-general go, I think
Byng was one of the best we’ve
had. Human, to a turn — if you
know what I mean. Just before
Byng died he said something I think
is worth while remembering:
“If you want to talk war, and
think war, you’ll get war!”
It seems to me it’s the same with
headaches. If we could just be our-
selves we could laugh off a lot of
stuff that gives us headaches.
* * »
T was quite a worrier myself, until
one day a young fellow I know
said:
“Ninety-five per cent. of what you
worry about never happens and the
other five per cent. doesn’t matter
at all.”
I checked up on it and found he
was okay. Once I worked for a gov-
ernment and got so het up over
criticism of the government that I
walked up to one of the cabinet
ministers and told him I wanted to
quit. After I had stated my case, he
looked me over and said I took my
job too seriously. I went back to
work, deciding to forget all about
the garrulous soreheads we always
have with us.
* * *
NE of my girl friends, young
'“'enough to be my grandchild, a
guinea gold pal of ours, told me her
boss sent her out to the races to
buy a few tickets for him. He gave
her a list to follow, and she didn’t
cash a ticket. She felt sore about it,
but her boss said it was okay with
him, and he seemed to get a big
laugh out of losing ten dollars. He
said he made $45.00 for $6.00 at the
spring meeting and the kick he got
out of that would do him till next
spring.
One of the horses he told her to
buy a ticket on 'was called “Squin-
chy.” It started last and was never
anywhere else. She asked a racing
expert what he thought of Squinchy
and he said if he had a carload of
Chinése money, he wouldn’t put two-
bits of it on Squinchy. He said the
plug was a washout.
She asked her boss why he put
Squinchy on his list.
* * *
^iWTELL,” he said, “I know a cock-
” eyed irritable guy they call
Squinchy, and the thought just oc-
curred to me that maybe a nag with
that name would be obstreperous,
and maybe run away with the rider
and get under the wire before the
other ponies caught him. It was a
long cnance, but who cares? Forget
about it.”
If some folks aren’t nutty, then
what is? Racing seems to have its
silver and sombre linings, same as
Social Crediting, Chartered Account-
ing, Efficiency Experting, canoeing
or any of the other hazardous recrea-
tions or endeavors we are inclined
to stick our noses into.
Pass the chili sauce, please, and
carry one.
og íslendingasögurnar uröu þeim
tvöfalt kærari. Og hvernig hafa
þeir svo efnt heit sin? Undanfarna
daga hafa þeir veri<5 aÖ halda hátíÖir
í minningu um 60 ára afmæli land-
náms sins í Ameríku. “Eg veit
aÖ þær hátíÖir hafa sótt fulltrúar
stjórnarvaldanna í landinu, til aÖ
láta í ljós virðingu sina og aðdáun.
Hvers vegna? Vegna þess að Vest-
ur-íslendingar hafa reynst nýtir
menn. Það hefir, í þessu sambandi
oft verið vitnað í nöfn þeirra, sem
hafa komist til sérstakra mannvirð-
inga vestra og þeir eru margir og á
mörgum sviðum. En þetta skiftir í
raun og veru ekki mestu máli. Um
hitt er miklu meira vert, að þeir
hafa alment komið þannig fram, að
þeir hafa ekki aðeins reynst sam-
keppnisfærir við menn af öðrum
þjóðum, heldur er nú svo komið, að
þeir eru teknir fram yfir aðra. Nú
er ekki lengur farartálmi að því að
kannast við að maður sé íslending
ur, heldur vegsauki. Þeir geta því
litið til baka yfir langa og stranga
frumbyggjabaráttu og hrósað full-
1 um sigri. Þeir hafa aflað sér frama.
Hvað verður langt þess að bíða, að
íslenck tiag/a deyi vestra?
Þessi spurning er svo algeng að
mér er farið að leiðast hún. Eg veit,
að íslenzkan deyr. Eg veit líka, að
hvert eitt ykkar, sem á mig hlustar
i kvöld deyr einhyerntíma. En þið
munduð lika þreytast á því, ef eg
! spyrði ykkur alt of oft að því hve
| langt þið hélduð að- þess myndi vera
; a'ð bíða. Ekki sízt ef ykkur fyndist
liggja á bak við spurninguna tóm-
; lát sannfæring um að það væri mjög
skamt. Hvað lifir íslenzkan lengi
í vestra? Eg veit það ekki. En eg
I veit, að hún hefir þegar lifað í 6o ár.
J Eg veit að þúsundir manna af þriðju
kynslóðinni vestra tata íslenzku. Eg
veit, að islenzk tunga er nú kend í
; mörgum háskólum i Bandaríkjun-
um og Canada. Eg veít að þar sem
bygðir Islendinga eru f jölmennastar
■ er nú töluð hreinni ístenzka en var
I fyrir 20 árum síðan. Nei, eg veit
J ekki hvað íslenzkan lifir lengi vestra,
i eða nokkursstaðar í heiminum,
! fremur en eg veit hve lengi eg lifi.
lagi mínu um landið; og þá aðeins
þeim, sem sérstaklega snerta íslend.
inga beggja megin hafsins og sam-
bönd þeirra. Byrja eg þá á spurn-
ingunum um Vestur-íslendinga.
Hvernig er nú afkoma íslendinga
vestrat
Þessari spurningu svara eg því^að
það sé engum vafa bundið, að þeir
hafi yfirleitt stóVum bætt kjör sin
með því að flytja vestur. Um tvent
var spurt til forna í sambandi við
utanferðir: Öfluðu menn fjár eða
unnu þeir sér frama? Vestur-ís-
lendingar hafa óneitanlega bætt kjör
sín efnalega með vesturflutningum,
þó vitanlega sé það f jarri sanni, að
þeir hafi allir orðið ríkir. Meðal
þeirra er að finna fátækt og auðlegð
og alt þar á milli, eins og hvarvetna
annarsstaðar. “Kreppan” svokall-
aða hefir komið við þá engu síður en
aðra. En þetta er alment fyrirbrigði
um allan heim nú á tímum, og kem-
ur ekki þessu máli við, enda ekki hér
staður né stund til að fara frekar
út í það mál. Því mætti þó skjóta
hér inn í, að orsakirnar til þess á-
stands eru yfirleitt hinar sömu í öll-
um löndum; að um þetta mál snýst
fyrst og fremst hin örlagaþrungna
barátta, sem nú er háð um heim
allan og sem hlýtur að orsaka alda-
hvörf í menningarsögunni; að á því
hvílir blessun eða bölvun komandi
kynslóða, hvernig með þetta mál er
farið og að sannur frami hvers
manns og hverrar þjóðar er undir
því kominn, að vit og drenglund
ráði um það, hvað til þessarar bar-
áttu er lagt. Og hér kemst eg aftur
að efninu. Hafa íslendingar aflað
sér frama í Vesturheimi? Þessu
verður svarað í styztu máli með því
að minna á, að þeir komu vestur fé-
lausir, mállausir (á tungu hins nýja
heimkynnis) og fákunnandi um
flestar leiðir til bjargráða undir áður
óþektum skilyrðum. Þannig útbún-
ir hófu þeir landnám sitt í veglaus-
um frumskógunum eða á auðri slétt-
unni. Þarf eg ekki að telja hér upp
þá mörgu örðugleika, sem þeir
höfðu við aÖ etja, því það hefir áð-
ur verið gert af ýmsum. En hér var
ekki annað til að mæta örðugleik-
unum með, en íslenzkt þrek og
þrautseigja með íslenzku viti og
hugkvæmni. Hér var ekki að því
spurt hvort maður var ungur eða
gamall, karl eða kona. Hver varð að
leggja fram það, sem hann hafði til
sameiginlegra bjargráða og enginn
mátti hlifa sér. Þá hjálpaði hver
öðrum og enginn öfundaði annan.
Þá var litið smátt á þessa fátæku og
fákunnandi útlendinga í landinu.
Samborgarar þeirra gerðu sér hinar
fáránlegustu hugmyndir um þá. Það
var ekki ótítt að hugsa sér þá af
sama stofni og Eskimóana og mál
þeirra skrælingjamál. Þeir gátu ekki
frætt þessa menn um göfgi íslenzkr.
ar tungu og ætternis. Þá var það
þrekraun að kannast við ætt sína og
í einstöku tilfellum varð það ofraun
að menn duldu þjóðerni sitt og
könnuðust ekki við sitt ætterni. En
þetta voru fáar undantekningar.
Langflestir komust tað þeirri niður.
stöðu, að til þess að ávinna sér
virðingu’annara manna, yrði maður
fyrst og frernst að bera virðingu
fyrir sjálfum sér. Þá sóru þeir að
sá tími skyldi koma, að samborgar-
ar þeirra yrðu að kannast við þá sem
jafningja sína, að minsta kosti. Þeir
urðu að læra.að treysta á sjálfa sig;
en þeir sjálfir voru ætterni þeirra,
tunga og þúsund ára saga. Þá varð
þeim lika “ástkæra, ylhýra málið
allri rödd fegra.” Og þó þeir gætu
ekki í svipinn látið aðra menn vita,
að þeir væru komnir frá mönnum
eins og Ingólfi og Leifi, Snorra og
Njáli, Skarphéðni og Gretti, Agli o|(
Þormóði, þá vissu þeir það þó sjálfir
Annars er þessi spurning í raun og
j veru tilgangslaus. Er ekki svo?
Ættum yið ekki fremur að spyrja
að því, hvort það sé nokkurt vit í því
að reyna að treina líf okkar og is-
lenzkunnar svo lengi sem við get-
um. Allur þorri Vestur-íslendinga
er nú á þeirri skoðun, að það hafi
mikla og margvíslega þýðingu að
halda við íslenzkunni þar í lengstu
lög, og þeir leggja meir á sig til
þess*en menn hér á íslandi gera sér
alment grein fyrir. Þið vitið auð-
vitað um Þjóðræknisfélagið. Það
hefir gert mikið í þessu efni. En
það er fjöldi fólks, sein af ýmsum
ástæðum ækki er í því félagi, en sem
vinnur að þessu máli með engu
minni áhuga eða árangri. Og við
erum að læra að skilja æ betur hve-
margvíslegt gildi þetta viðhald ís-
lenzkunnar hefir fyrir okkur, og
hefir hjálpað okkur til að vernda
manndóm okkar og sjálfsvirðingu
og þannig verið okkur ómetanlegur
styrkur í lifsbaráttunni sjálfri, eins
og eg hefi áður vikið að. Það hefir
mentunar. og nienningargildi, sem
hver sæmilega uþplýstur maður hlýt-
ur að kannast við. Það hefir líka
gildi að leggja rækt við þær tilfinn-
ingar, sem okkur eru eðlilegar og
meðskapaðar. Og þessi barátta
okkar vestra er ykkur hér á íslandi
ekki óviðkomandi, og mætti á margt
henda því til.sönnunar. Mér skilst,
að það sé almenn skoðun hér, að við
þar vestra séum íslandi tapaðir og
’ að um það þýði svo ekki að fást. Þó
hefi eg fundið einn mann, sem ótil-
kvaddur lét þess getið, að islenzkir
I bókaútgefendur hefðu nokkurt gagn
| af okkur á meðan einhverjir okkar
læsu móðurmál sitt. Við það mætti
, gjarnan bæta þvi, að nútiðarbók.
mentir íslendinga væru mun fátææk.
\ ari,_ væri úr þeim numinn skerfur
Vestur-lsléndinga. En svo er margt
fleira. Aðrar þjóðir líta svo á, að
, það borgi sig að kosta sendisveitir
; víðsvegar um heim. Á þessu hafa
íslendingar vitanlega ekki tök. En
er þeim það þá einskis virði að hafa
30—40 þúsund manna sendisveit á
meginlatldi Norður-Ameriku ? Eg
I
geri ráð fyrir, að þetta verði talið
öfgar einar. En hefir nokkur reynt
að gera sér glögga grein fyrir þvi,
hve miklu Vestur-íslendingar hafa
komið í verk í því að kynna Island,
íbúa þess, tungu, bókmentir og sögu
þar vestra? Þar eru þeir dreifir
víðsvegar um álfuna, meðal 140
miljóna íbúa, og margir þeirra lita
svo á, að þeir séu nokkurs konar
missionerar til að útbreiða boðskap-
inn um, og þekkinguna á, ágæti
hinnar íslenzku þjóðar. Þetta er
þeim viðkvæmt og lifandi áhuga-
mál, og frá þessu eru tiltölulega fá-
ar undantekningar. Eg hefi meira
að segja heyrt sögu um íslending
vestra, sem hafði ratað í eitthvert
ólán, og sem duldi þess vegna þjóð-
erni sitt, svo hann-yrði ekki ættlandi
sinu og þjóð til minkunnar, eins og
hann komst að orði við annan Is-
lending, sem af tilviljun hafði upp-
götvað þjóðerni hans. Þessi við-
kvæmni fyrir sóma þjóðarinnar er
ykkur ekki einkisverð og viðhald
hennar vestra ykkur ekki óviðkom-
andi. Jafnvel á sviði efnalegra hags-
muna er viðhald þjóðernismeð-
vitundarinnar rneðal Vestur-Islend-
inga alls ekki þýðingarlaust atriði
og ómögulegt að segja að hve miklu
liði það mætti verða ef rétt væri með
farið, allra hluta vegna tel eg það
viturlegt og sjálfsagt að treysta og
vernda þau bönd, sem tengja Islend.
inga hver öðrum hvar í heimi sem
þeir búa. Og þetta eiga Austur- og
Vestur-íslendingar að eiga sam-
vinnu um, hvorttveggja aðiljum til
gagns og gleði. Eg hefi orðið var
við, að skilningur á þessu er að
aukast hér heima og að það er far-
ið að tala um það í alvöru að hafa
einhverjar ákveðnar framkvæmdir í
þessu máli. Eg fagna því, og vona
að úr því verði sem fyrst. En eg
má ekki dvelja við þetta mál að
sinni, þó mig langi til þess, því að
fleiri spurningum verður að gefa
einhver svör áður en tími minn er
útrunninn. Læt eg því hér staðar
numið í bráð, hvað Vestur-íslend-
inga snertir.
Framh.
Kosningar í Alberta og
Social Credit stefnan
Um kosningarnar í Alberta er
rætt í blöðum landsins um þessar
mundir, áf miklu kappi og fjöri.
Flest öll hin stærri flokksblöð eru
þessari nýju stefnu—Social Credit
—mjög andvíg og telja hana óhugs-
anlega til framkvæmda, og ekki
bygða á því, sem þau kalla heilbrigðu
f jármálafyrirkomulagi og hljóti
þess vegna að velta um sjálft sig og
verða fylkinu til stórskaða.
Fæst þessara blaða ræða urn hags-
muna fyrirkomulagið eins og það nú
er, en ganga út frá því sem gefnu
að það sé heilbrigt og óaðfinnanlegt,
og þessvegna að öll nýbreytni, sem
kemur i bága við það og viðteknar
venjur á sviði fjármála og hags-
muna, hljóti að vera viðsjárverðar
og rangar. En þrátt fyrir það þó
þessar fjármálalegu rétttrúnaðar-
kenningar eigi marga formælendur,
þá er þó reynslan að verða sú, að
miljónir manna um allan heim eru
að missa trúna á óskeikulleik þeirra,
eftir þvi sem fleiri og fleiri lenda
i örbirgð og allsleysi, ár frá ári, og
hin hlífðarlausa lífsreynsla færir
þeint heim sanninn um, að hið fjár.
hagslega fyrirkomulag sé að ein-
hverju leyti stórgallað, og að í því
felist ekki sú lífstrygging almenn-
ings, sem fólki hefir verið kent að
trúa.
Orsakirnar til kosningaúrslitanna
i Alberta, munu að rniklu leyti eiga
rót sína að rekja til þess, að almenn-
ingur er að missa trú á það fjár-
málafyrirkomulag, sem reynist svo
gallað, að fjöldi fólks gengur at-
vinnulaus og fer alls á mis í einu
auðugasta fylki landsins. Fólkið
horfir ráðalaust á hina afkomulegu
hnignun stna og sér engin ráð, í
mörgum tilfellum, að bæta úr hinni
bráðustu þörfum til lífsins ’ viður-
halds, þrátt fyrir fyrirliggjandi
byrgðir allra nauðsynja. En kaup-
evrir skortir og byrgðirnar, sem
fyrir liggja eru þeint lokaðar.
Það er því mjög líklegt að það
sem valdið hefir kosningaúrslitunum
í Alberta, sé öðru fremttr vonin um
að í Social Credit stefnunni felist
mögulegleiki til að bæta úr hinni
lamandi fjármálakreppu og þar af
leiðandi fátæktarböli, og dreifa auð.
magni fylkisins til lífsbjargar og
velmegunar fykisbúa.
Til þess að koma því til leiðar
hygst hin nýja stjórn að beita alger-
lega nýjum og hér í landi óþektum
aðferðum, sent er dreifing kaupeyris
milli fylkisbúa, sem nægi til hinnar
nauðsynlegustu lifstrvggingar.
Á hvaða grundvelli þessi nýja eða
fyrirhugaða aðferð sé bygð og
hvernig hún verði framkvæmd, er
að nokkru gerð grein fyrir í ritlingi,
sem leiðtogi stefnunnar, hr. William
Aberhart, gaf út í sumar, og hann
nefnir “Social Credit Manual.”
Fyrir þá, sem vilja kynna sér þessa
nýju hagfræðisstefnu, og hverju
leiðtogi hennar í Albertafylki hvgst
að koma til leiðar með henni, þurfa
að lesa og kynna sér ofannefndati
bækling, sem gerir að nokkru grein
fyrir hinurn heimspekilegu og hag-
fræðilegu forsendum, sem Social
Credit stefnan byggist á. Það er
ekki hægt í stuttri blaðagrein að fara
itarlega út í þetta mál, enda er sá
ekki tilgangur þess, er þetta ritar,
heldur til þess að vekja athygli ís-
lendinga á þessu nýmæli og draga
fram helztu grundvallaratriði stefn-
unnar, eins og þau eru sett fram í
áðurnefndum bæklingi (Social Cre.
dit Manual).
‘ Grundvallar kenningin er sú, að
það sé skylda stjórnarinnar, að
skipuleggja svo hið hagsmunalega
fyrirkomulag ríkisins að enginn, sem
á löglegan framfærslurétt í því, sé
látinn líða fyrir vöntun hinna nauð-
synlegustu lífsnauðsynja, svo sem
fæðis, klæða og húsnæðis. Til þess
að fullnægja þessum frumþörfum
mannlegs lífs, verður að vera varið,
á undan öllu öðru, því auðmagni, er
felst í náttúruauðæfum fylkisins
og öllm afgangs hagnaði af viðskift-
um og framleiðslu. Þetta eru hin-
ar hagfræð'ilegu undirstöður, sem
Social Credit stefnan hygst að
Hyggja á f járhagslega, og með því
að dreifa þessum auð út á meðal
1 fylkisbúa, ætlar hún sér að auka
kaupgetu hverrar fullorðinnar
manneskju, sem á löglegt heimilis-
fang í Albertafylki, um 25 dollara á
hverjum mánuði, með óinnleysan-
Iegum samábyrgðarskírteinum, sem
borgist til a^a jafnt, hvort heldur
þeir vinna fyrir kaupi eða ekki, og
að öll þessi aukna kaupgeta sé notuð
upp á hverjum mánuði. Sama er að
segja uni kaup og launa borgun, sem
borgast í Social Credit til allra, óg
sem öllum skal skylt að eyða eða
setja í viðskiftahringferð, áður árið
er liðið. Með þessu fyrirkomulagi
margfaldast verzlun og viðskifti,
framleiðsla og atvinna.
Mr. Aberhart segir að það sé
sameiginlegt álit þeirra manna, sem
rannsakað hafa atvinnuleysið í ýms-
um löndum, að það sé varanlegt og
óaðskiljanlegt böl þess fyrirkomu-
lags, sem er. Hann heldur því fram
ac( takmarkað stjórnarframlag til
atvinnubóta, sem bygt er á hækkuð.
um skattaálögum, sé engin úrlausn,
þvi með stöðugt aukinni skatta-
byrði, sé annar gerður öreigi, til
þess að fæða hinn. Social Credit
stefnan leggur aðaláherzluna á
skiftingu arðsins af allri fram-
leiðslu sem hinn eina rétta og sann-
gjarna grundvöll til að byggja á fé-
lagslega verndun og lífstryggingu
f jöldans.
Undir núterandi fyrirkomulagi
minkar kaupgeta almennings^ír frá
ári, og að sama skapi hlýtur fram-
leiðslan að minka og með sama
framhaldi margfaldast fátækt og
allsleysi annars^ vegar, en auður
hrúgast fyrir á fárra manna hend-
ur hins vegar, sem svo er settur í
nýja hringferð í lánum til rikja og
fylkja, til þess að draga nýjar rent-
ur, sem krefst nýrra skattaálagninga
i einhverri mynd, og þannig heldur
þessi hringferð áfram og vandræð-
in aukast að sama skapi.
Social Credit stefnan hygst að
geta komið i veg fyrir skuldir og
skuldasöfnun, og ])annig geta létt
hinni lamandi hyrgði af Alberta-
fylki og íbúum þess.
Til þess að koma þessu í fram-
kvæmd hugsar Social Credit stefnan
sér að nota ágóða þann, er náttúru-
auðæfi fylkisins og viðskifti gefa af
sér, sem verða sett undir skipulags-
bundið eftirlit og verðlagstakmörk-
un. Allur gróði, sem er fram yfir
sanngjarna borgun fyrir vörur og
þjónustu, verður lagðdr á skattur,
sem borgist til fylkisins. Hið sama
á sér stað um allar ófyrirunnar inn-
tektir.
Þannig hugsar Social Credit fyrir-
komulagið sér að fá gjaldeyri til
þess að geta dreift út á meðal fólks.
ins og aukið kaupgetu þess og at-
vinnu.
Hér skal tilfært eitt dæmi, sem
sýnir hvernig Social Credit stjórnin
í Alberta hugsar sér að láta fram-
leiðsluna og viðskiftin bera sinn
skerf af hinni fyrirhuguðu auknu
kaupgetu almennings.
“Ef við segjum að einn mælir
(bushel) af hveitikorni sé 60 cent,
55 cent af því ganga til franileið-
andans, eða bóndans, sem gefur
honum hæfileg laun fyrir vinnu sína.
5 cent ganga til stjórnarinnar.
Hveitikornið er selt til malarans,
sem malar það. Mölunarkostnaður.
inn borgast með auka-afurðum
hveitikornsins. Þá eru eftir 40
pund af hveitimjöli. Ef nú að þessi
40 pd. eru seld á $1.10, þá tekur
stjórnin 10 cent af þvi. Þessi 40
pd. af hveitimjöli ásamt vatni og
öðru sem til brauðgerðar þarf, gera
50 brauð, ef nú stjórnin tæki 1 cent
af hverju brauði, þá gæfi það
stjórninni 50 cent, eða alls af einum
hveitimæli komnum í brauð 65 cent.”
Þetta er eitt dæmið úr áminstu riti,
er sýnir hvernig stjórnin tekur til
sín ófyrirunninn ágóða, sem annars
rennur í vasa franileiðanda, milli-
liði, kaupmanna eða braskara.
Nú má gera ráð fyrir að einhverj.
ir vilji ekki halda áfratu vinnu,
verzlun eða framleiðslu undir þessu
fyrirkomulagi, þar sem hver og einn
I fær ekki að græða og okra á lítilli
kaupgetu almennings eftir eigin
j vild. Undir slíkum kringumstæð-
um fyrirgera þeir sinni social credit,
og stjórnin lætur framleiða og selja
( það, sem einstaklingarnir þannig
1 ekki vilja gera, því framleiðsla og
! viðskifti verða að halda áfram ó-
hindruð.
Spursmálið,. sem mörgum er í
hug er þetta : Hvar. ætla þeir að fá
■ Framh.'á bls. S.