Lögberg - 17.10.1935, Síða 2

o
LÖGrBERG, FIMTUDAGINN 17. OKTÓIBER, 1935.
Alfred Dreyfus
Þýtt af Mrs. Jakobínu J. Stefánsson.
(Framhald)
Alt þetta varð til þess, að stjórn
Frakklands sá aÖ lokum aÖ hún
mátti ekki aðgerðarlaus hjá sitja
lengur. Felix Faure, forseti, lét
taka málið til umræðu meðal stjórn.
arráðsins og krafðist harðlega að
það væri frá upphafi tekið fyrir að
nýju. Ráðuneytið tók lítt undir þá
uppástungu, en forseti var ósveigj-
anlegur, og sagði þá ráðuneytið af
sér. Þá var nýtt ráðuneyti myndað.
Síðan var málinu vísað til hæðsta-
réttar landsins; þar voru fyrst allir
málavextir athugaðir, svo var á-
ákveðið að Dreyfus skyldi kallaður
fyrir þennan rétt.
Dreyfusi var nú boðið að koma
heim til Frakklands aftur. Fyrsta
júlí 1899 kom hann til borgarinnar
Rennes á Frakklandi, því þar átti
réttarhaldið fram að fara.
Mjög hafði kröftum Dreyfusar
og heilsu hnignað við fjögra ára
kvalræðisvist á Devils Island. Hafðj
hann tvisvar fengið þar hitasótt af j
óhollu loftslagi og illri meðferð ; var
hann orðinn sem næst grár fyrir
hærum og var þó maður á bezta
aldri.
Eins og áður er sagt, vakti allur
gangur þessa máls svo eftirtekt
manna, að slíks munu fá eða engin
dæmi. Uppistand og æsingar út af
því voru orðnar dags daglegir við-
burðir á Frakklandi. En einna mest
gekk þó á, þegar það var tekið fvrir
að nýju. Menn höfðu orðið þess
vísari að herjöfrarnir mundu ófúsir
undan að láta í þessari siðustu
sennu. AllÍengi áður en Dreyfus
kom heim aftur hafði ofurvald
þeirra tæplega dugað til að þeir
væru látnir óáreittir. Nafnlausum
niðritum var fleygt til þeirra á göt-
um úti, með brígslyrðum um hversu
mannorð þjóðarinnar væri farið af
þessu máli. Þeir, sem Dreyfus
vildu lið veita, höfðu óskift skoð-
anafylgi ýmsra stórmerkra manna
útlendra, sem voru staddir á Frakk.
landi um þessar mundir, ekki síður
en umheimsins, sem fylgdust afar-
fast með hverri hreyfingu málsins,
og taldi þetta alt ofsóknir á hendur
saklausum manni. Minkuðu nú ekki
við það æsingarnar.
\rar nú einn hinn ágætasti og mál.
snjallasti lögmaður meðal Frakka
fenginn til að verja Dreyfus, en það
var Labauri. Síðan hófst réttar-
haldið og stóð það yfir frá 7. ágúst
til 7 september.
Hér verður ekki farið út í ná-
kvæma lýsingu á gangi málsins og
meðhöndlun þess fyrir hæzta-rétti
þessum, Það yrði of langt mál.
Nægir að geta þess, að þar fór
fram dag eftir dag, viku eftir viku,
ein hin harðsnúnasta viðureign, sem
dæmi eru til á sviði nokkurs réttar-
fars, og varð Labauri heimsfrægur
fyrir frammistöðu sina. Að það sem
átti að vera sannanagögn gegn
Dreyfusi var ekki annað en ógrund.
vallaðar getskir og ágizkanir nokk-
urra herforingja og hefðu ekki við
neitt heiðarlegt réttarhald verið
virtar viðlits; en hinsvegar benti
margt er þar kom fram til þess, að
Dreyfus mundi saklaus að‘ ákæru
þeirri, er á hann var borin, eins og
hann sjálfur hélt stöðugt fram.
Meðferð málsins hin óvandaðasta.
Ástæðum, er málstað hins ákærða
voru hagstæðar ekki svarað, né
teknar til greina hið minsta, því yfir.
dómarinn sýndi málstað Dreyfusar
stöðuga ósanngirni og rangsleitni og
lauk réttarhaldinu ineð því, að
Dreyfus var í annað sinn dæmdur
sekur um ákæru þá sem á hani#var
borin, en sem kringumstæður af-
sökuðu að nokkru. En kringum-
stæður geta ekki gert landráð af-
sakanleg og vissi nú enginn né
skildi hvernig á þessari fáránlegu
aukasetningu við dómsorðið stóð.
Þegar kveðinn hafði verið upp
þessi dómur, þá lá við að Dreyfus
og fjölskylda hans og þeir aðrir, er
næstir þeim stóðu, yfirbuguðust með
öllu. Labauri hrukku tár af aug-
úm, og var það þó eigi vant. En
það var sízt að furða, þvi nú var
Dreyfus á ný dæmdur til 10 ára
fangavistar á Devils Island, en það
var sama og seigpínandi dauði.
Fregnin um úrslit málsins fyrir
hæztaréttinum flaug eins og eldur í
sinu um land alt, og síðan til út-
landa.
Urðu nú blöð nágrannaþjóðanna,
einkum Englendinga, enn orðhvass-
ari i garð Frakka en nokkru sinni
fyr. Úthúðuðu þau réttarfari
þeirra og innbyrðis hervaldi. Töldu
framferði her-hringsins franska
ekki sæmandi siðuðum mönnum.
Átöldu harðlega dugleysi stjórnar-
innar er gæta skyldi borgaralegra
réttinda landsmanna, að láta slíka
óhæfu viðgangast, og spáðu hinu
versta um framtíð Ftakklands undir
þessu fyrirkomulagi.
í sama streng tóku margir nafn-
kendir menn, þar, í ræðu og riti;
mun fátítt að nokkur maður hafi
haft eins óblandúa samhygð og
hluttekningu jafn margra—ekki sízt
í útlöndum—eins og ’Dreyfus hafði
Ekki gekk minna á innbyrðis á
Frakklandi við þessi inálalök. Það
duldist ekki fyrir miklum fjölda
fólks, að þetta var í raun og veru
herdómur. Rétturinn og dómar-
arnir voru verkfæri í höndum
Merciers hershöfðingja og hinna
annara æðstu manna hersins. Hin
undarlega aukasetning sem fylgdi
dómnum þótti benda til þess, að
dómarinn hefði vitað með sjálfum
sér, að Dreyfus var ekki sekur.
Æsingar gengu nú úr hófi fram.
Sprengikúlum var kastað, einvígi
háð, og illdeilur afskaplegar; lá nú
við blóðsúthellingum.
Þegar i þetta óefni var komið,
skarst forseti Frakklands í leikinn,—
eini maðurinn, sem vald hafði þar
til,—og “fyrirgaf” Dreyfusi, eða
náðaði hann. Var það álit margra,
að forseta og ráðuneyti hans hefðu
þótt gögn þau, er fyrir réttinn voru
lögð í Rennes helzt til of lítil og
léttvæg, til að dæma nokkurn mann
eftir, þótt innbyrðis æsingar í-
skyggilegar og staðið stuggur af
þve málalok þessi mæltust illa fyrir
meðal annara þjóða.
Þegar Dreyfusi og fjölskyldu
hans voru tilkyntar þessar úrslita
aðgerðir forsetans í málinu, var
gleði þeirra sem næst átakanleg.
Umföðmuðu konan og börnin föður
sinn og eiginmann eins ' hefðu
þau heimt hann úr helju. hér
væri að ræða um “náðun” en ekki
sýknun hinum ákærða til handa, þá
skygði það lítið á gleði konunnar og
barnanna. Þeim var það fyrir öllu
að fá að hafa hann hjá sér og vita
hann lausan við allar frekari of-
sóknir. Þau trúðu þvi að hann
væri ekki sekur, hvað sem rétturinn
dæmdi þar um, enda var það skoð-
un fjölmargra, ekki sízt í útlönd-
um, og sú varð niðurstaðan, á laga-
legan hátt, síðar meir.
Þegar fréttin um úrslita aðgerð
forsetans í málinu barst til útlanda,
þóttu það mikil tíðindi og góð.
Töldu flestir þar honum vel hafa
farist og drengilega, úr því sem ráða
var. Minkuðu þar æsingar mjög,
eftir að menn vissu að Dreyfus var
úr allri hættu.
En á Frakklandi var þvi ekki svo
varið. Spurningin um það, hvort
Dreyfus væri saklaus eða ekki, var
nú búin að læsa sig inn i þjóðlífið,
og áttu hin ákveðnu afskifti annara
þjóða af málinu þátt þar í. 1 fleiri
ár eftir að því var lokið, Iinti lítt
óeirðum og æsingum. Handalögmál
og illdeilur, ófriður í heimahúsum
manna, svo venzlabönd slitnuðu,
hólmgöngur og hólmgöngu áskor-
anir, árekstrar og ilskubrögð voru
stundum dagsdaglegir viðburðir.
Skáldsögur voru samdar með sönn-
um gangi Dreyfusar-málsins fyrir
söguþráð, sem sýndu með svörtustu
litum óknytti æðstu manna hersins,
einkanlega þeirra Marciers hers.
höfðingja og Esterhazy greifa, og
nefndu þá sínum réttu nöfnum, til
að gera þá að viðurstygð flestra
manna, en lýstu um leið á átakan-
legasta hátt hörmungum þeim, sem
Dreyfus hefði orðið að þola af
þeirra völdum, og útmáluðu neyðar.
kjör konu hans og barna. Sögurnar
náðu mikilli útbreiðslu.
Þegar Dreyfus var aftur orðinn
■frjáls maður, eftif þau málalok, sem
þegar hefir verið frá skýrt, gat hann
lifað undir þeim lífsskily^ðum, sem
við þurfti til viðreisnar heilsunni,
sem var orðin lítil eftir hinar lang-
vinnu andlegu og líkamlegu þreng-
ingar, sem hann hafði orðið að þola.
Hann vildi draga sig út úr skarkala
veraldarinnar og var þvi lítið meðal
fólks, en kona hans og börn hans—
sonur að nafni Pierre og dóttir hans,
Jeanne — voru hjá honum. Hann
náði, áður mjög langt leið, heilsu
aftur, en hugarfarslega var hann
ekki algerlega samur, þótt honum
væri velvild sýnd af ’flestum er til
hans náðti.
Þegar átta ár voru frá liðin dóms-
áfellingunni í Rennes, var hin
franska þjóð, sem heild, orðin svo
fullviss um að Dreyfus væri sýkn
saka, að hæztiréttur landsins dæmdi
hann opinberlega sýknan af ákæru
þeirri, er á hann hafði verið borin,
einnig veitti þjóðþingið honum aftur
stöðu sína í hernum. Óðar en hann
var búinn að fá stöðuna aftur, var
hann gerður að “major” og þar á
ofan sæmdur heiðursmerki,—gefinn
hinn svonefndi “Cross of the Legion
of Honor.”
En alt þetta reyndist samt ónóg
til að burtnema endurminningarnar
um sakaráburðinn með öllu. Drey-
fus lifði eftir sem áður hinu sama
einangrunarlífi með f jölskyldu sinni.
Þegar heimsstyrjöldin braust út
1914, bauð hann fram þjónustu
sína. Var hann foringi einnar af
herdeildum þeim, sem vörðu París,
meðan striðið stóð yfir.
Þó blöð striðstímanna hefðu jafn.
an lítið rúm aflögu fyrir stríðsfrétt-
um, þá var Dreyfusar-málið enn
ekki með öllu gléymt, eins og sýndi
sig á því, að þau gáfu sér svigrúm
til að minnast á komu Dreyfusar á
vígvöllinn. Fóru blöð beggja meg-
in hafsins Iofsorðum um hann, og
kváðu hann sýna að hann væri ekk-
ert smámenni, að hann skyldi ekki,
fyrir þá hroða meðferð, sem hann
varð að sæta, hafa fyrir löngu yfir-
gefið Frakkland, heldur hætta nú
lífi sínu fyrir föðurlandið, ekkert
síður en þeir, sem þar hefðu engum
rangindum mætt.
En þó styrjöld þessi væri ægileg
þá reyndist nú sem forðum að-
Dreyfus var ekki feigur. Hann
hafði lifað af fjögra ára fangavist
á DeviFs Island, og hann kom heill
á húfi úr þessari miklu styrjöld,
sem miljónir manna mistu lífið í.
Að stríðinu loknu var honum
veitt hærri staða í hernum en sú var
er hann áður hafði.
Eftir að friður komst á, og her-
menn allir lögðu niður vopn sín, var
Dreyfus jafn lítið meðal fólks og
áður, en bjó út af fyn’r sig, með
fjölskyldu sinni.
Hann kom aðeins einu sinni aft-
ur fram á sjónarsviðið í flokki
nokkurra franskra ágætismanna, er
tekið höfðu sig saman um að biðja
miskunnar þeim Sacco og Vanzetti í
Bandaríkjunum.
1 öll hin mörgu ár, sem Dreyfus
lifði, eftir að hann varð frjáls mað-
ur og þrátt fyrir alla stórviðburði
þeirra tíma, gleymdust honum aldrei
mannraunir þær, er hann hafði mætt
framan af æfinni. Undir það síð-
asta, eftir að elliárin voru komin,
þá reyndist einna mest þörfin á að
ekkert það kæmi fyrir, er slíkt
mætti rifjast upp við, og voru þó
þá ekki minna en 35 ár fráliðin.
Varaðist því kona hans og börn að
minnast hið minsta á þá bitru
reynslu, eða nokkuð í sambandi þar
við. Eftir því sem kunnugt fólk
sagði frá, þá var það þó ekki fyr
en síðasta árið sem hann iifði, að
hann hrökk stundum upp úr svefúi
með felmtri við drauma um fanga-
vist sína á Devil’s Island,—en aldrei
við drauma um hætturnar í stríðinu
mikla.
Hin síðustu ár var sjón hans
nokkuð tekið að förla: Einu ári
áður en hann dó, fékk hann fyrst
aðkenningu af sjúkdóm þeim, sem
dró hann til dauða. Tóku veikind-
in sig upp árið eftir; lágu mest i
ölium taugum og kyrtlum líkamans,
en virtust hægfarí. Hann hafði ráð
og rænu til þess síðasta og andaðist
í friði og ró, í viðurvist konu sinn-
ar og barna 12. júlí þ. á. (1935).
Dreyfus var, eins og áður er sagt,
af Gyðinga-ættum. Hann var mað.
ur allásjálegur í sjón og góðmann-
legur á svip, Allvel gefinn að nátt.
úrufari. Má vera að þar í hafi að
nokkru legið orsök til hins mikla
fylgis er hann naut, þegar honum
lá mest á.
Hann var maður gamall, hálf-
áttræður að aldri, er hann lézt. Síð-
ari helmingur æfinnar var svo frið-
samur, að mjög stakk í stúf við
fyrri hlutann. Þá varð hann fyrir
þeim ofsóknuin, lifshættu, hrakn-
ingum og aðsúg, að slíks munu fá
dæmi um ósekan mann.. Heilar
þjóðir hnakkrifust út af honum;
innbyrðis lá við blóðsúthellingum.
Versti áburður, sem á nokkurn
mann er hægt að bera, var á hann
borinn og gekk á aðra hönd, fjöll-
unum hærra.
Seinni hluta æfinnar lifði hann í
friði og ró við góð atlot allra, er til
hans náðu.. Lýstur saklaus, lofaður
leynt og ljóst, sæmdur heiðurs-
merkjum og allháum stöðum í
mannfélaginu. Hann hefir því haft
meira af að segja en flestir aðrir,
breytileik lífsins og mislyndi örlag-
anna.
Ávarp
til Frelsissafnaðar í Argyle-
bygð á 50 ára afmœli hans
28. júlí 1935.
Eftir séra H. Sigmar.
Það er mér hin þekkasta gleði, að
vera hér viðstaddur og eiga þess
kost að taka þátt í þessari ljúfu
minningar-samkomu. Kann eg full-
trúum og presti safnaðarins og söfn-
uðinum í heild beztu þakkir fyrir
mikla velvild í minn garð, sem eg
veit að er einlæg, sem eg hefi oft
áður reynt; og sem að þessu sinni
kemur fram í því að heiðra mig, og
veita mér það ljúfa starf að flytja
minningarorð á þessari hátíðisstund.
Söfnuðurinn hefir vitað það full-
vel að mér væri kært að koma hér í
sambandi við þetta 50 ára afmæli.
“Þar sem að fyrst stóð vagga
vor,” segir eitit skáldið. Og um
leið og við heyrum þau orð finnum
við að það er eitthvað viðkvæmt á
ferðinni. Og á sama hátt má segja
að þar sem maður á sín fyrstu spor
fram eftir æskuárunum, þar hlýtur
manni að vera alt kært; og í sam-
bandi við þann stað, hljóta margar
viðkvæmar minningar að vera
tengdar. Þar sem maður hefir verið
skírður, uppfræddur, vaninn á þátt-
töku í tilbeiðslu og guðsdýrkun, þar
er um helgar minningar að ræða.
Og þar sem maður hefir tekið þátt
í ýmsum helgum athöfnum í lífi
sinna nánustu, lifað áhyggjulausu
æskulífi í skjóli sinna foreldra, og
svo loks hvatt þau, er þau gengu til
hinnar hinstu hvíldar,—þar stendur
maður á hverri hátíðisstund og við
sérhver eyktamörk á veginum, bæði
brosandi og klökkur, bæði glaður og
saknandi. Og minningarnar helgu
og ljúfu þrýsta sér fast inn i hug-
ann og hjartað. Þið skiljið það
þessvegna, kærir tilheyrendur minir,
að eg er þá ekki sízt einn í tölu
þeirra, sem á við þessi eyktamörk,
eina hina helgustu, ljúfustu og við-
kvæmustu stund; þegar verið er að
minnast 50 ára afmælis Frelsissafn-
aðar í Argyle-bygð.
Frelsissöfnuður í Argyle-bygð
var stofnaður 26. júlí 1885, en i
október sania haust fæddist eg inn
í söfnuðinn! Stóð eg svo óslitið í
söfnuðinum um 25 ára skeið og vel
það. Þá skeði það, að 18. júní 1911
var eg vígður í kirkju safnaðarins
ti! hins helga prestsembættis. Var
eg vígður til safnaða í Vatnabygð-
inni í Saskatchewan, og tók þegar
eftir vígsluna við því starfi, sem eg
var vígður til. Eg hefi því líklega
ekki verið talinn meðlimur i söfnuði
inum síðan, þó að aldrei hafi eg
sagt mig úr söfnuði!
(Að sönnu skrifuðu foreldrar
mínir sig ekki í söfnuðinn fyr en
árið 1887. En voru í bygðinni er
hann var stofnaður og sjálfsagt
starfandi með honum frá byrjun).
Frelsissöfnuður í Argyle-bygð er
þá búinn að lifa og starfa í 50 ár!
‘Hvað hefir verið vort starf í sex
hundruð sumur.” segir skáldið.
‘Hvað hefir verið þitt starf í 50 ár,
Frelsissöfnuður,” vil eg spyrja. Eg
fyrir mitt leyti fyrirverð mig ekki
fyrir 50 ára sögu þessa safnaðar.
Eg kann'ast við það í auðmýkt að
það hefði oft mátt betur gera, og
meiru góðu til vegar koma til bless-
unar bygðarfólki. En saga safn-
aðarins er að minni hyggju mjög
heiðarleg saga, um störf, sem stöð-
ugt hafa bent og léitt í áttina til
Föðursins og Frelsarans. Söfnuð-
urinn þessi hefir áreiðanlega átt
sinn góða þátt í því að leiða kyn-
slóðir þessarar farsælu búsældar-
bygðar frá mammons-dýrkun að
guðsdýrkun og inn á leiðir kær-
leiksþjónustu og fórnfýsi.
Eg hugsa oft um það hvað marga
merkis menn og konur þessi söfnuð-
Ur hefir á ýmsum tímutn talið í tölu
meðlima sinna. Væri það frá vissu
sjónarmiði bæði ánægjulegt og við-
eigandi að nefna þau nöfn, sem
reyndar eru ógleymanleg og ódauð-
leg i annálum þessa safnaðar og
þessarar bygðar. Þó ætla eg ekki
að nefna nöfnin. Ekki svo að eg
muni engin nöfn, ekki heldur af þvi
að þau nöfn séu mér ekki innilega
kær, og þeir allir, er nöfnin eiga;
heldur af hinu, að eg stend að vissu
leyti í svo nánu sambandi við sögu
þessa safnaðar, að það mætti einna
sízt henda mig að gleyma einhverj-
um þeim nöfnum, sem eins vel ætti
að nefna, eins og þau, er kæmu
fram. Hins má aðeins minnast að
stofnfundur safnaðarins var haldinn
í Hekla-skólahúsi og annar fundur
safnaðarins á heimili Árna og Guð.
rúnar Sveinsson, og að fyrsti for-
seti safnaðarins var Kristján sál.
Jónsson og fyrsti skrifari F'riðrik
sál. Jónsson. Og að fyrstu fulltrú-
ar safnaðarins voru Árni Sveinsson,
Thorsteinn Antóníusson og Sigurð-
ur Kristófersson og fyr-stu djákn-
arnir Friðrik Jónsson, Kristján
Jónsson og Þóra Jónsdóttir. — En
við gamlir og nýir meðlimir safnað-
arins eigum í hugskoti okkar ein-
hverja sérstaka nafnaskrá úr þess-
um söfnuði, sem okkur er kær og
sem ekki glatast auðveldlega. Sú
nafnaskrá minnir á 11. kapítulann
í Hebreabréfinu, þar sem fram eru
talin nöfn hinna glæsilegu og ódauð-
legu trúarhetja í sögu Gyðinganna
NUGA-TONE STYRKIR
LÍFFÆRIN
Séu llffæri yðar 'ömuð, eða þér kenn-
ið til elli, ættuð þér að fá yður NUGA-
TONE. pað hefir hjálpað mljðnum
manna og kvenna i siðastliðin 45 ár.
NUGA-TONE er verulegur heilsu-
gjafi, er styrkir öll líffærin.
Alt lasburða fólk ætti að nota NUGA-
TONE. Fæst í lyfjabúðum; varist stæl-
ingar. Kaupið ekta NUGA-TONE.
Við hægðaleysi notið UGA-SOL —
bezta lyfið, 50c.
frá vissum tíma. Á ensku hefir
þessi kafli verið nefndur: “The
Rollcall of the of Faith.” Við eig-
uni líka hér í þessum söfnuði ein-
hverja nokkuð áþekka nafnaskrá.
En um leið og eg dvel með þakk-
látum huga við endurminningar um
þetta fólk, sem var svo dygðaríkt,
duglegt, trúfast og trúrækið, vil eg
og minnast þess að það er enn á-
gætt mannval (hvort sem talað er
um konur eða menn) í þessum
söfnuði, og það jafnvel þó nú sé
hann fyrir óviðráðanlegar ástæður
miklu fámennari en áður var.
En þar sem eg nú hefi um stund
verið að hugsa um leikmennina, sem
starfað hafa í söfnuði þessum og
veitt forustu í málum hans, vil eg
líka víkja hugsun minni til þeirra,
sem hafa verið þar “hirðar og
biskupar” á þessu 50 ára tímabili
Þar er líka um mannval að ræða:
Séra Jón Bjarnason, séra Hafsteinn
Pétursson, séra Jón J. Clemens, séra
Friðrik Hallgrimsson, séra Kristinn
K. Ólafsson og séra Egill H. Fáfnis.
öll eru þessi nöfn mér kær og þeir
er þau bera. En einkum eru það þó
tvö nöfnin, sem í sambandi við sögu
Frelsissafnaðar standa mér næst:
Séra Jón J. Clemens og séra Friðrik
Hallgrímsson. Séra J. J. Clemens
fermdi mig. í bibliudeild séra F. H.
var eg talsverðan tíma. Með hon-
um starfaði eg þó nokkuð. Og oft
hlustaði eg á hann flytja boðskap
kristindómsins í þessari hjartkæru
kirkju. Þeir voru báðir ljúflyndir,
og áhrifin holl og góð, sem frá þeim
bárust til yngri og eldri. Og má svo
INNKÖLLUNAR-MENN LÖGBERGS
V
Amaranth, Man......................B. G. Kjartanson 1
Akra, N. Dakota..................B. S. Thorvardson ;
Árborg, Man.....................Tryggvi Ingjaldson
Árnes, Man...........................F. Finnbogason ;
Baldur, Man...................... .O. Anderson
Bantry, N. Dakota...............Einar J. Breiðfjörð
Bellingham, Wash...............Thorgeir Símonarson !
Belmont, Man.............................O. Anderson ;
Blaine, Wash...................Thorgeir Símonarson
Bredenbury, Sask........................S. Loptson 1
Brown, Man..............................J. S. Gillis ;
Cavalier, N. Dakata..............B. S. Thorvardson ;
Churchbridge, Sask.......................S. Loptson
Cypress River, Man...............................O. Anderson
Dafoe, Sask........................J. G. Stephanson
Edinburg, N. Dakota.............Jónas S- Bergmann
Elfros, Sask..............Goodmundson, Mrs. J. Hi !
Foam Lake, Sask ..............J. J. Sveinbjörnsson
Garðar, N. Dakota...............Jónas S. Bergmann
Gerald, Sask............................C. Paulson
Geysir, Man.....................Tryggvi Ingjaldsson ’
Gimli, Man............................F. O. Lyngdal ;
Glenboro, Man.........................O. Anderson ;
Hallson, N. Dakota...............S. J. Hallgrímsson ;
Hayland, P.O., Man...................J. K. Jonasson
Hecla, Man.......................Gunnar Tómasson
Hensel, N. Dakota.................. .John Norman •
Hnausa, Man..........................B. Marteinsson
Ivanhoe, Minn.............................B. Jones
Kandahar, Sask.................. J. G. Stephanson
Langruth, Man.....................John Valdimarson !
Leslie, Sask...........................Jón ólafson ;
Lundar, Man.........................Jón Halldórsson
Markerville, Alta.....................O. Sigurdson
Minneota, Minn.............................B. Jones»
Mountain, N. Dak............... S. J. Hallgrimson ;
Mozart, Sask...................J. J. Sveinbjörnsson
Oak Point, Man.......................A. J. Skagfeld
Oakview, Man.........................Búi Thorlacius
Otto, Man...........................Jón Halldórsson
Pembina, N. Dak...................Guðjón Bjarnason !
Point Roberts, Wash....................S. J. Mýrdal !
Red Deer, Alta........................O. Sigurdson
Reykjavík, Man........................Árni Paulson
Riverton, Man.....................Björn Hjörleifsson !
Seattle, Wash..........................J. J. Middal !
Selkirk, Man........................... W. Nordal ;
Siglunes, P.O., Man..................J. K. Jonasson ;
Silver Bay, Man.....................Búi Thorlacius ;
Svold, N. Dakota.................B. S. Thorvardson
Tantallon, Sask..................... J. Kr. Johnson
Upham, N. Dakota................Einar J. Breiðfjörð
Víðir, Man......................Tryggvi Tngjaldsson jj
Vogar, Man...........................J. K. Jonasson ;i
Westbourne, Man.....................Jón Valdimarsson
Winnipegosis, Man.............Fínnbogi Hjálmarsson
Wynyard, Sask......................J. G. Stephanson
þá.